Μικρέ μου άνθρωπε, θυμάσαι τα όνειρα που έκανες ως παιδί;

Θυμάσαι τα όνειρα που έκανες μικρός; Τότε που ίσα που φαινόσουν απ' τη γη μα που νόμιζες πως αν σήκωνες το χέρι σου ψηλά, θα άγγιζες τον ουρανό; Θυμάσαι τότε που ονειρευόσουν να πετάξεις; 

Ήθελες, λέει, να είχες φτερά στην πλάτη σου σαν αυτά τα μικροσκοπικά σπουργιτάκια που χτυπούσαν ρυθμικά το παράθυρό σου το χειμώνα. 

Ήθελες, λέει, να δεις τη γη από ψηλά, κι ακόμη, κι όταν έβρεχε, χιόνιζε, φυσούσε, εσύ τα φτερά σου δε θα τα έκλεινες.

Το βλέπεις ποτέ στα όνειρά σου εκείνο το παιδί; Το θυμάσαι έστω και λίγο; Κοίτα, περνάει μπροστά σου τώρα μόλις σαν εικόνα. Ανέμελο να παίζει στο βρεγμένο χώμα. Μόλις σταμάτησε η βροχή κι εκείνο θέλησε να χτίσει ένα κάστρο. Και τα κατάφερε, το έχτισε! Και τώρα δα θαρρεί πως είναι ένας πρίγκιπας που κατοικεί στο κάστρο τούτο.

Κοίτα πώς τρέχει ξέγνοιαστο δίχως να νοιάζεται για τη μητέρα του που μέσα απ' το ανοιχτό παράθυρο του επισημαίνει πως θα κρυολογήσει. Μα, τι το νοιάζει; Αυτό έχει ήδη δει χιλιάδες σχέδια να σχηματίζονται απ' τα σύννεφα στον ουρανό. Φαντάζεται πώς θα ήταν να περπατάει επάνω και πόσο άνετα θα ήταν για κρεβάτι του. 

Κι άρχισε, κιόλας, να ψιχαλίζει πάλι. Αργά-αργά, χαρούμενες, πολύχρωμες σταγόνες πέφτουν επάνω στα κιτρινισμένα φύλλα αφήνοντάς τους επάνω χάδια νοσταλγικά πριν να γλιστρήσουν και πέφτοντας κάτω να γίνουν ένα με τη γη. 

Κι εκείνο το παιδί σηκώνει τα χέρια, ανοίγει τις παλάμες και γέρνοντας το κεφάλι προς τα πίσω ανοίγει το στόμα να γευτεί τις ψιχάλες.

Έχει άρωμα η βροχή, έχει υφή, έχει γεύση. Το νιώθει παντού στο μικροσκοπικό κορμάκι του. Στο βρεγμένο του προσωπάκι του και στις μικρές παλάμες του που έχουν γεμίσει με σταγόνες. Κλείνει τα μάτια δυνατά, όσο το δυνατόν σφιχτότερα κι ονειρεύεται.

Ώσπου, άνοιξες τα μάτια μια μέρα ξαφνικά κι ήσουν μεγάλος. Φτερά δε φύτρωσαν στη πλάτη σου και κάθε σύννεφο στον ουρανό σου φάνταζε ενοχλητικό. Έμαθες, όταν βρέχει, να κρατάς ομπρέλα και το αδιάβροχό σου έγινε για σένα ο μόνιμος σύντροφός σου. Κόλλησε στο σώμα σου επάνω και κάθε φορά που ο δυνατός άνεμος σου πετούσε με μανία τη βροχή, εσύ όλο και πιο πολύ μαζευόσουν κι έβαζες τα χέρια σου μπροστά στο πρόσωπό σου για να προστατευτείς.

Ξέχασες. 

Ξέχασες τότε που ονειρευόσουν και τώρα πια, αν θα σε ρωτήσω, τι χρώματα έχει ο ουρανός έπειτα από σκέψη θα μου απαντήσεις. Δε θα θυμάσαι, γιατί έπαψες να τον κοιτάζεις. Κι ίσως, αυτά που θα μου πεις λάθος να είναι. Μάλλον, θα φταίει που κάθε φορά που βρέχει εσύ τον κοιτάζεις μέσα από παράθυρα μονάχα. Κι αν είσαι έξω, ποτέ δεν τον παρατηρείς.

Έμαθες, βλέπεις, να βαδίζεις με το κεφάλι σου σκυφτό. Κι έτσι μεγάλωσες κι έγινες ενήλικας. Ενήλικας και σκυθρωπός. Σιχαίνεσαι τη βροχή, μα για τα σύννεφα αδιαφορείς. Είναι που απέκτησε το βλέμμα σου το χρώμα τους κι έγινες ένα μ’ αυτά.

Κι ενώ τα σύννεφα ξεσπούν και καταβρέχουν τον κόσμο όλο με την οργή τους, εσύ δεν έμαθες ακόμη να μιλάς. Εσύ σωπαίνεις. Εσύ υπομένεις. Εσύ δεν ξέρεις πια ποιος είσαι. Υπάρχεις, μα ζεις; Θυμάσαι τότε, μικρό παιδί, που ονειρευόσουν; Τότε που κάθε σου ανάσα μετρούσε σαν ζωή; Θυμάσαι τότε που έλεγες θα γίνω κάποιος άλλος;

Να σε ρωτήσω, όμως, και κάτι άλλο θέλω: 

Κοιτάζεις ποτέ, καμιά φορά, έτσι τυχαία, μέσα στον καθρέφτη; Βλέπεις το φάντασμα που από μικρός φοβόσουν και κρυβόσουν κάτω απ' τα σκεπάσματα για να μη σε βρει, πώς αντικατοπτρίζεται τώρα μες στο καθρέφτη σου; 

Τι βλέπεις, μικρέ μου άνθρωπε; Αυτό που είσαι, αυτό που κάποτε ονειρεύτηκες πως θα γίνεις ή αυτό που ευχήθηκες να μη γινόσουν ποτέ;

Επιμέλεια κειμένου Κωνσταντίνας Χνάρη: Νάννου Αναστασία.
pillowfights

Μαμά, μπαμπά, θυμάσαι πως ήσουν παιδί; Ένα παιχνίδι για γονείς και παιδιά

Το ιδανικό θα είναι αυτό το παιχνίδι να το παίξετε με τα παιδιά σας παρουσία των γιαγιάδων και των παππούδων!!! 

Γράφει ο Γιάννης Ξηντάρας, Ψυχολόγος – Οικογενειακός Σύμβουλος 
Ελάτε να παίξουμε ένα παιχνίδι. Είναι ένα παιχνίδι νου και φαντασίας για γονείς και παιδιά. 

Πολύ απλά φανταστείτε ότι κάθεστε παρέα με τα παιδιά σας και αυτά σας ρωτούν για διάφορα πράγματα από το παρελθόν σας. 

Από τότε που ήσασταν εσείς παιδιά… 

Τι απαντήσεις θα τους δίνατε; 

Πώς θα νιώθατε με τις αναμνήσεις σας; 

Τι θα σκέφτονταν και πώς θα ένιωθαν τα παιδιά σας; 

Και τέλος, πώς θα βλέπατε μετά από αυτήν την διαδικασία τα δικά σας παιδιά; (και εκείνα εσάς;)

Ας παίξουμε λοιπόν. Ας φανταστούμε τις ερωτήσεις. 

Εδώ παραθέτουμε μόνο μερικές, ίσως τις πιο προφανείς, εσείς μπορείτε να προσθέσετε όλες εκείνες που εμπνέονται απ΄την δικιά σας ιστορία ζωής…

- Πώς τα πηγαίνεις με τον παππού και την γιαγιά; 

- Σου φώναζαν, ήσουν φρόνιμος/η, έκανες καθόλου “βλακείες”;

- Είχες φίλους; 

- Πού παίζατε; 

- Τι παίζατε; 

- Είχες ελεύθερο χρόνο;

- Σου άρεσε το διάβασμα; 

- Διάβαζες μόνος/η σου, ποιο ήταν το αγαπημένο σου μάθημα, τι βαθμούς είχες; 

- Στο σχολείο βαριόσουν καθόλου; 

- Έκανες κοπάνες; 

- Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές τι γνώμη είχαν για εσένα;

- Πότε ερωτεύτηκες πρώτη φορά; 

- Πως ένιωσες, τι έκανες, σε ποιόν/ά το είπες; 

- Πως ήταν το πρώτο σου ραντεβού;

- Με τους φίλους σου τι κάνατε, που βγαίνατε, πως περνάγατε; 

- Τσακωνόσασταν; Και όταν γινόταν αυτό, τι έκανες;

- Σπίτι βαριόσουν καθόλου; 

- Πως πέρναγες την μέρα σου, τι παίζατε τα αδέρφια μεταξύ σας ; 

- Τσακωνόσασταν; 

- Πως αντιδρούσαν γιαγιά και ο παππούς, όταν γινόταν αυτό;

- Έτρωγες όλα τα φαγητά; 

- Έτρωγες όλο το φαΐ σου; 

- Υπήρχε κάποιο που σιχαινόσουν;(έλα μπαμπά/μαμά, μην λες       ψέματα αφού και τώρα δεν τα τρως! ) 

- Σε πίεζαν να μην σηκωθείς από το τραπέζι “αν δεν φας”;

- Έλεγες ποτέ ψέματα; 

- Εμπιστευόσουν σε κανέναν τα μυστικά σου; 

- Είχες μυστικά; 

- Θα μου πεις ένα ;

… Ο κατάλογος είναι ατελείωτος. 

Δοκιμάστε αν θέλετε να απαντήσετε στα ερωτήματα αυτά. 

Μετά συζητήστε τα με τον/την σύντροφο σας. 

Μιλήστε μεταξύ σας για “τότε”… 

Ύστερα κάντε το ίδιο με τα παιδιά σας. 

Προσκαλέστε τα να σας ρωτήσουν και να μάθουν για εσάς. 

Να έρθουν κοντά σας με έναν διαφορετικό τρόπο.

Ένα παιχνίδι διαφορετικό από τα άλλα, ίσως χρήσιμο και για εμάς τους ίδιους τους γονείς. 

Να ξανάρθουμε σε επαφή με το παρελθόν μας, να ξαναθυμηθούμε τον παιδικό εαυτό μας και μέσα από αυτό να έρθουμε πιο κοντά και στην συναισθηματική κατάσταση των παιδιών μας, στα τωρινά βιώματά τους, προκειμένου να τα κατανοήσουμε λίγο περισσότερο, λίγο καλύτερα…

Καλή διασκέδαση!

infokids
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Νηπιαγωγός: Το «Επάγγελμα» της Αγάπης

Πρώτα από όλα, η Αγάπη... δεν διδάσκεται. 

Δεν μαθαίνεται στο Πανεπιστήμιο, δεν βρίσκεις σχετικές "οδηγίες" σε κανένα σύγγραμμα. 

Κι ας είναι το Α και το Ω.

Νομίζω ότι καλός παιδαγωγός είναι εκείνος που πρώτα ξέρει να αγαπάει και μετά κοιτά την ύλη και τους τύπους. 

Αυτός που ξέρει ότι σαν την Αγάπη δεν υπάρχει άλλο μέσο διδασκαλίας. 

Γιατί μόνο μέσω της Αγάπης, βλέπεις ότι τα παιδιά κατορθώνουν να γίνουν μια δεμένη ομάδα μεταξύ τους. 

Μόνο μέσω της Αγάπης αποκτούν αυτοπεποίθηση κι εμπιστοσύνη και απελευθερώνονται. 

Και τότε με μαγικό τρόπο το καταφέρνετε μαζί και πετυχαίνουν και τους εκπαιδευτικούς στόχους. 

Μαθαίνουν ουσιαστικά, κάνοντας ταχεία γνωστικά άλματα και όλα αυτά μέσα σε κλίμα χαράς και ασφάλειας.

............

ολόκληρο το άρθρο στην πρώτη ανάρτηση

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι