Άσε τον άλλον άνθρωπο ελεύθερο. Για το καλό σου… Μαθήματα ζωής για μας και τα παιδιά μας

Σταμάτα να τον αντιμετωπίζεις σαν μικρό παιδί.
Σταμάτα να προσπαθείς να ελέγξεις το κάθε του βήμα, την κάθε κίνησή του.

Σταμάτα να τον κόβεις, σταμάτα να τον διορθώνεις, σταμάτα να παρεμβαίνεις, κάθε φορά που πάει κάτι να πει, κάθε φορά που προσπαθεί με κάποιον να μιλήσει.

Τι στέκεσαι συνεχώς πάνω από το κεφάλι του; 

Άστον ελεύθερο. Άστον να κάνει ό,τι θέλει…

«Για το καλό του το κάνω», μου απαντάς. «Για το καλό του».

Και ποιος είσαι εσύ που ξέρεις ποιο είναι το καλό του καθενός; 

Ποιος είσαι εσύ που ξέρεις με βεβαιότητα πάντοτε, τι πρέπει να γίνει;

Πως μπορείς να ζητάς από τον άλλον να φέρεται, όπως θα φερόσουν και εσύ;

Είστε άνθρωποι διαφορετικοί.
Καθένας ας είναι υπεύθυνος και απόλογος, για τις δικές του πράξεις.
Δεν μπορείς πάντοτε εσύ να ξέρεις, ποιο είναι το καλό του καθενός…

Άσε τον άλλον άνθρωπο ελεύθερο. Κοίταξε τα δικά σου.
Άκουσέ με.
Για το καλό σου, στο λέω και εγώ.
Για το καλό σου…

Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος, Ψυχολόγος M.Sc.

e-psyxologos

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Όταν κλείνει το σπίτι της γιαγιάς

...............

Όταν κλείνουμε το σπίτι των παππούδων, τελειώνουμε τα μεσημέρια της χαράς με τους θείους, ξαδέλφια, εγγόνια, ανίψια, γονείς.

Ο χρόνος περνάει ενώ περιμένεις αυτές τις στιγμές, και χωρίς να το συνειδητοποιήσεις, πήγαμε από το να είμαστε παιδιά ανοίγοντας δώρα, στο να καθόμαστε δίπλα σε ενήλικες στο ίδιο τραπέζι, να πηγαίνουμε από το γεύμα στο επιδόρπιο, στο δείπνο και στον καφέ, γιατί όταν είσαι στην οικογένεια ο χρόνος δεν περνάει και ο καφές είναι ιερός.

Έτσι, εάν μια μέρα έχετε την ευκαιρία να χτυπήσετε την πόρτα του σπιτιού και κάποιος σας ανοίξει από μέσα, πρέπει να το εκμεταλλευτείτε κάθε φορά που μπορείτε, γιατί το να μπείτε εκεί μέσα είναι φανταστικό να δείτε τους παππούδες σας ή τους ηλικιωμένους σας, να κάθονται περιμένοντας να σου δώσουν ένα φιλί, να νιώσεις το πιο υπέροχο συναίσθημα που μπορείς να έχεις στη ζωή σου.

Απολαύστε και εκμεταλλευτείτε το σπίτι των παππούδων όσο μπορείτε, γιατί θα έρθει η στιγμή που, στη μοναξιά των τοίχων και των γωνιών τους αν κλείσετε τα μάτια και συγκεντρωθείτε, μπορείτε να ακούσετε ίσως την ηχώ ενός χαμόγελου ή μιας κραυγής που πιάστηκε με τον καιρό, και όταν το ανοίξεις πάλι, η νοσταλγία θα σε πιάσει, και θα αναρωτιέσαι, γιατί όλα πέρασαν τόσο γρήγορα; 

Και θα είναι οδυνηρό να ανακαλύψουμε ότι δεν έφυγαν όλα αυτά, αλλά ότι τα αφήσαμε να φύγουν. 

mygdalia

Είναι αδύνατον να μην κλάψεις

Παρακολουθείστε και κλάψτε με την καρδιά σας

Δεν υπάρχουν λόγια, μόνο κλάμα

https://www.youtube.com/watch?v=GS_sV25kfXY

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι