Από τί τρέχεις να φύγεις; Τί είναι αυτό που αποφεύγεις; Μαθήματα ζωής για μας και τα παιδιά μας

Κωνσταντίνος Καβάφης - Η Πόλις 

Cavafy - The City, the Spirit, and the Letter

-------------------------

Ο ιδανικός άνθρωπος βρίσκεται μέσα μας

Όλοι μας τείνουμε να αποφεύγουμε να ερχόμαστε σε επαφή με τον πόνο κι άρα από τις περιοχές και τους τομείς της ζωής μας που μας κάνουν να υποφέρουμε, που μας προκαλούνε πόνο.

Και γιατί είναι κακό αυτό;

Όταν αποφεύγουμε να έρθουμε σε επαφή με τον πόνο, στην πραγματικότητα «τρέχουμε μακριά» από την αγάπη! Την υψηλή αγάπη για τον εαυτό μας, για τους άλλους ανθρώπους, για την προσφορά μέσα από τη δουλειά μας.

Για να το δούμε λίγο πιο αναλυτικά. 

Ποιοι είναι οι τομείς από τους οποίους τρέχεις μακριά;

* Από τον πόνο ότι δεν έχεις την ερωτική ζωή που θέλεις, την καριέρα που θέλεις, την αυτοπεποίθηση που θέλεις, τα χρήματα που θέλεις.
* Από τον πόνο μίας σχέσης που δεν πήγε καλά ή που δεν προχωράει καλά.
* Από τον πόνο ή την απογοήτευση που δεν ασχολείσαι με τα πράγματα που θέλεις επειδή βάζεις σε προτεραιότητα την ευχαρίστηση και τις ανάγκες των άλλων.
* Από τον πόνο ή την απογοήτευση που δεν είσαι πια ο εαυτός σου, που έχασες την επαφή με τον αληθινό σου θετικό εαυτό στην προσπάθεια σου να ευχαριστήσεις όλους τους άλλους κι αφήνοντας εσένα πίσω.
* Από τις δυσκολίες που αντιμετωπίζεις με ένα σου παιδί ή λόγω των δυσκολιών που αντιμετωπίζεις να συλλάβεις ένα μωρό.
* Από τον φόβο που νιώθεις όταν αντιμετωπίζεις ένα πρόβλημα υγείας.
* Από τον πόνο και την απογοήτευση στη συνειδητοποίηση ότι ο χρόνος περνάει, το σώμα φθείρεται, οι ευκαιρίες μειώνονται κι εσύ πιάνεις τον εαυτό σου να νιώθει ένα κενό.
* Από τον πόνο της συνειδητοποίησης ότι χάνεται πολύτιμος χρόνος χωρίς να αναπτύσσεσαι, χωρίς να κάνεις όλα όσα ονειρεύτηκες.

Και τώρα, τι κάνουμε;
Ας αρχίσουμε λοιπόν!

1. Πρώτα αναγνώρισε το που πονάς, ποιοι είναι οι τομείς της ζωής σου που «ματώνουν», που έχουν πληγές. 

Μαζί θα δούμε το ποιοι είναι οι συνήθεις τρόποι να αποφεύγουμε τις πληγές μας:
Αδιαφορούμε για τα συναισθήματα μας.
Γεμίζουμε το πρόγραμμα μας με πράγματα που δεν είναι πραγματικά προτεραιότητα για εμάς ή που μας είναι σχεδόν αδιάφορα, που δε μας προσφέρουν καμία ευχαρίστηση, μόνο και μόνο για να μην έρθουμε σε επαφή με αυτά που ουσιαστικά μας πληγώνουν, που μας κάνουν να υποφέρουμε.
Προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας ότι «όλα είναι καλά», ενώ βαθιά μέσα μας ξέρουμε πως κάτι λείπει, πως κάτι δεν πάει καλά, πως κάπου υπάρχει έλλειμμα.
Πείθουμε τον εαυτό μας πως κάναμε ό,τι μπορούσαμε για τη συγκεκριμένη κατάσταση κι ότι δεν υπάρχει κάτι άλλο να κάνουμε.
Κάνουμε υπερπροσπάθεια κι αγώνα να λύσουμε ένα θέμα που μας απασχολεί επιλέγοντας όμως να λειτουργούμε με τρόπους που βλέπουμε πως δεν δουλεύουν, πως δεν έχουν αποτέλεσμα. Κι όμως εμείς επιμένουμε να χρησιμοποιούμε τους ίδιους αναποτελεσματικούς τρόπους, με την πεποίθηση ότι «Αν προσπαθήσω πιο σκληρά, τότε θα πετύχει»..
Συμβιβαζόμαστε στην ιδέα ότι τελικά δεν είμαστε αρκετά ικανοί για να τα καταφέρουμε κι αφήνουμε να μας κατακλύσει η απογοήτευση ότι ποτέ δε θα καταφέρουμε να ικανοποιήσουμε τις ανάγκες κι επιθυμίες μας.
Αρνούμαστε την βοήθεια ή την αναζήτηση υποστήριξης και στήριξης, έχοντας τη λανθασμένη πεποίθηση ότι ξέρουμε αρκετά για να λύσουμε το πρόβλημα κι άρα δεν χρειαζόμαστε βοήθεια.

2. Σταμάτα να τρέχεις!
Είναι καιρός να σταματήσεις να τρέχεις από τον εαυτό σου, γιατί στην πραγματικότητα δεν είναι ότι τρέχεις μακριά από ένα πρόβλημα ή ότι τρέχεις μακριά από αυτό που σε κάνει να πονάς. Στην πραγματικότητα τρέχεις μακριά από τον ίδιο σου τον εαυτό, από τα ίδια σου τα όνειρα, από τις ίδιες σου τις ανάγκες, από όσα πραγματικά αγαπάς. 

Τρέχεις από το να αγαπήσεις τον ίδιο σου τον εαυτό. 

Τρέχεις μακριά από την αγάπη. Γιατί χωρίς να μπορείς να αγαπήσεις πλήρως τον εαυτό σου, δεν μπορείς να προσφέρεις την αγάπη και σε κανέναν άλλο. Όταν προσπαθείς να αποφύγεις το φόβο, τότε ουσιαστικά αποφεύγεις το να έρθεις σε επαφή και με κάθε ευκαιρία να τον ξεπεράσεις κι άρα με κάθε ευκαιρία να ενδυναμώσεις τον εαυτό σου. 

Ο φόβος είναι φίλος σου. Αγκάλιασε τον. Αποδέξου τον. Συγχώρεσε τον. Αγάπησε τον. Στείλε του την ευγνωμοσύνη σου. Ο φόβος είναι που θα σου δείξει προς τα πού χρειάζεται να πας! Θα σου δείξει τις πληγές που χρειάζεται να γιατρέψεις για να προχωρήσεις. 

Ο φόβος είναι που θα σου δείξει που είναι τα μπλοκαρίσματα σου, που σε κρατούν δεμένο σε μια παλιά ιστορία, που σε κρατά φυλακισμένο σε έναν ψεύτικο εαυτό.

3. Επέτρεψε τη σοφία των συναισθημάτων σου να έρθει στην επιφάνεια.
Τα αρνητικά σου συναισθήματα είναι το εσωτερικό σύστημα καθοδήγησης σου. Είναι ο μηχανισμός κινδύνου ή ο μηχανισμός καθοδήγησης που θα σου δείξει ποιος τομέας της ζωής σου πονά, ποιος τρόπος λειτουργία σου ή συμπεριφοράς σου δε σε υπηρετεί πια. Η τρυφερή ενέργεια των αρνητικών σου συναισθημάτων θα σε καθοδηγήσει εάν την αφήσεις να το κάνει αντί να πιέζεις και να απωθείς τα αρνητικά συναισθήματα ότι αυτά είναι η ρίζα του κακού. Αντί να κατηγορείς τον εαυτό σου που νιώθει αρνητικά συναισθήματα, ευχαρίστησε τον που σου δείχνει που είναι το πρόβλημα κι άρα το που θα χρειαστεί να αναλάβεις δράση για να έχεις τη ζωή που επιθυμείς.

Καλή επιτυχία!

agriniovoice

Πώς οι γονείς κάνουν τα παιδιά τους επιθετικά

Ένα από τα συχνότερα παράπονα των γονιών είναι ότι το παιδί τους παρουσιάζει έντονη επιθετικότητα -προς τους ίδιους, το ευρύτερο οικογενειακό περιβάλλον ή τους μικρούς του φίλους. 
Ιδιαίτερα στα μικρά παιδιά τα νευρικά ξεσπάσματα είναι συνηθισμένα και, λίγο-πολύ, φυσιολογικά.

 

Όταν όμως η φυσιολογική νευρικότητα και η δυσκολία διαχείρισης των έντονων συναισθημάτων γίνεται ανησυχητική επιθετικότητα, τότε οι γονείς πρέπει -πριν σπεύσουν να αποδώσουν την «κακή συμπεριφορά» στα άτιμα τα γονίδια- να αναζητήσουν τα αίτια στην δική τους συμπεριφορά. 

Πώς, λοιπόν, οι γονείς μεγαλώνουν επιθετικά παιδιά;

Είναι οι ίδιοι επιθετικοί
Αν ένας τρόπος που οι γονείς κάνουν τα παιδιά τους επιθετικά δεν μπορούσε να λείπει απ' αυτό το κείμενο, είναι αυτός. Η βία είναι ένας κύκλος που κάποιος ξεκινά και τα παιδιά μιμούνται τις πράξεις και τις συμπεριφορές, δεν «συμμορφώνονται» από συμβουλές και κηρύγματα. 

Εάν οι ίδιοι οι γονείς επιλέγουν το δρόμο των προσβολών, των απειλών και των φωνών (και, φυσικά, δεν αναφερόμαστε σε κάποιο μεμονωμένο περιστατικό φυσιολογικής έκρηξης), τότε προφανώς το παιδί που τους έχει σαν πρότυπο, θα μιμηθεί την επιθετική τους στάση. 

Η... ενήλικη επιθετικότητα δεν χρειάζεται να μεταφράζεται σε τριτοκοσμική, ενδοοικογενειακή βία. Οι έντονοι τσακωμοί ανάμεσα στο ζευγάρι και η πρακτική των φωνών αρκούν για να δημιουργήσουν σε οποιοδήποτε παιδί ένταση τέτοια, που θα μεταφραστεί σε επιθετική συμπεριφορά.

Δεν καλύπτουν τις βασικές ανάγκες του παιδιού
Ένα παιδί κουρασμένο και πεινασμένο είναι ένα παιδί, όχι μόνο με περιορισμένες αντοχές, αλλά και με πολλή ένταση. Σίγουρα σας έχει συμβεί να παρατηρήσετε υπερένταση και περίεργα πολλή κινητικότητα στο παιδί, λίγη ώρα πριν τον ύπνο, μετά από μια μεγάλη και κουραστική μέρα. Ως εκ τούτου, πριν θεωρήσετε την συμπεριφορά του κακή ή ανάρμοστη, σιγουρευτείτε ότι δεν είναι η καθημερινότητα του παιδιού πιεστική και ασφυκτικά γεμάτη με δραστηριότητες και «πρέπει», καθώς και ότι κοιμάται τουλάχιστον 9-10 ώρες ημερησίως και η διατροφή του είναι πλούσια και ισορροπημένη.

Αυτονόητο, κι όμως απαιτείται να ειπωθεί: η νούμερο ένα βασική ανάγκη που οφείλεται να καλύπτεται είναι η προσοχή και η αγάπη. Ένα παιδί που δεν απολαμβάνει την φροντίδα και την στοργή των γονιών του, έχει κάθε λόγο να είναι θυμωμένο με όλους και με όλα.

Γονείς περιοριστικοί και υπέρπροστατευτικοί
Το να είσαι νήπιο που προσπαθεί να ελέγξει τα συναισθήματά του, πρέπει να αντιστοιχεί με το να είσαι φελλός που προσπαθεί να μείνει κάτω απ' την επιφάνεια του νερού: οι φελλοί επιπλέουν και τα παιδιά είναι δραστήρια και εκφραστικά. Πριν ένα παιδί «κατηγορηθεί» ως αδικαιολόγητα επιθετικό, πρέπει να εξεταστεί εάν η επιθετικότητά του αυτή είναι αντίδραση στη δράση των γονιών του. Μήπως τα επιτρεπόμενα όρια είναι πολύ αυστηρά; Μήπως τα «πρέπει» είναι πολύ περισσότερα από τα «θέλω»; Μήπως οι περιορισμοί -που είναι, φυσικά, απαραίτητοι!- είναι συντριπτικά περισσότεροι από τις ελευθερίες; Τα παιδιά είναι παιδιά, κι αυτό σημαίνει ότι θα κάνουν ζημιές, θα ξεχάσουν τα πράγματά τους παντού, θα καταστρέψουν τα ρούχα τους (και τα δικά σας) και θα θέλουν πού και πού να κάνουν χαζομάρες. Αν η παιδική τους φύση καταπιέζεται, τότε δεν είναι απόλυτα λογικό να επαναστατήσουν αντιδρώντας επιθετικά;

Είναι το παιδί αρκετά κοινωνικοποιημένο;
Ένα παιδί που έχει περάσει τα τρία, τέσσερα πρώτα χρόνια της ζωής του ζώντας μέσα σε τέσσερις -ή ακόμη και δεκατέσσερις- τοίχους μόνο με τη μαμά ή τον μπαμπά, έχει αυξημένες πιθανότητες να παρουσιάσει επιθετική συμπεριφορά. Μαμάδες που δεν εργάζονται, μαμάδες που ζουν σε απομονωμένα σπίτι ή στην απομόνωση της μετανάστευσης, αναγκάζονται να περνούν όλο τους τον χρόνο με το παιδί αφού γεννηθεί και μέχρι να πάει στον παιδικό σταθμό. Όταν αυτό συνοδεύεται από έλλειψη αδερφών/ φίλων/ συγγενών/ γειτόνων με μικρά παιδιά που μπορούν να κάνουν παρέα με το δικό τους παιδί, τότε η κοινωνικοποίησή του είναι ελλιπής. Ένα παιδάκι που δεν έχει μάθει πώς πρέπει να παίζει με άλλα παιδιά είναι λογικό να νιώθει «έξω από τα νερά του» όταν του δοθεί η ευκαιρία να κοινωνικοποιηθεί. 

Ο ρόλος των εξωτερικών ερεθισμάτων
Σε τι είδους ερεθίσματα εκτίθεται το παιδί; Τι είδους πρότυπα κυριαρχούν στην κουλτούρα μας και πόσο επιτρέπεται στο παιδί να επηρεαστεί από αυτά; Σ' αυτή την περίπτωση, οι γονείς δεν μπορούν να έχουν την απόλυτη επίβλεψη, μπορούν όμως να λειτουργούν ως «λογοκρισία» όταν το παιδί είναι στο σπίτι. Δεν μπορεί να αποφευχθεί η επαφή ενός παιδιού με τα βίαια παιχνίδια των συμμαθητών του, μπορεί όμως να μην έχει πρόσβαση σε ακατάλληλες γι' αυτό ταινίες, σε video games βίαιου περιεχομένου και σε «παιδικές» απομιμήσεις όπλων, πολυβόλων και λοιπών αιμοσταγών «παιχνιδιών». Επιλέξτε μουσική, αντί για τηλεόραση και επιτραπέζια ή είδη ζωγραφικής αντί για... οπλικά συστήματα.

από Φοίβη Γλύστρα
mama365.gr