«Α κοίτα! Αυτή η κοπέλα είναι σαν αγελάδα»

Εύη Βατίδου για Winnie Harlow, Ρατσιστικά σχόλια,

του τύπου: «Δυστυχώς ή ευτυχώς είναι πολύ περίεργη η όψη της» (!!) και «Α κοίτα! Αυτή η κοπέλα είναι σαν αγελάδα».

*******

Ο τηλεοπτικός σταθμός Έψιλον, προκειμένου να γεμίσει το πρόγραμμά του και αφού η σεζόν ολοκληρώθηκε, αποφάσισε να εντάξει στο δυναμικό του νέα πρόσωπα και εκπομπές!
Έτσι λοιπόν, αποφάσισε να εντάξει την καλοκαιρινή εκπομπή «Summer Style» και να εμπιστευτεί την παρουσίασή της στην Εύη Βατίδου.
Η πρεμιέρα της εκπομπής έγινε αυτό το Σαββατοκύριακο και η παρουσιάστρια έκανε το πιο μεγάλο φάουλ που θα μπορούσε να κάνει στον αέρα! 

................
Τι εννοώ; Θα σας εξηγήσω αμέσως….

Αναφέρθηκαν στο μοντέλο Winnie Harlow, η οποία επισκέφτηκε την χώρα μας, μαζί με τον σύντροφό της.
Η παρουσιάστρια, θέλοντας να αναφερθεί στο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της Winnie, τόνισε: «Δυστυχώς ή ευτυχώς είναι πολύ περίεργη η όψη της» (!!), αναφερόμενη στο αυτοάνοσο νόσημα που ακούει στο όνομα λεύκη.
Μάλιστα, μετά την προβολή ενός βίντεο που είχαν ετοιμάσει για το μοντέλο, η παρουσιάστρια τόνισε: 

«Το Σάββατο, εκεί που περπατούσα μαζί με την κόρη μου, βλέπω αυτή την κοπέλα, που δεν την ήξερα, και λέω στην κόρη μου «Α κοίτα! Αυτή η κοπέλα είναι σαν αγελάδα», αναφερόμενη για άλλη μία φορά στο αυτοάνοσο νόσημα.

Αλλά όλο αυτό δεν σταμάτησε εκεί! 

Ένα μέλος του πάνελ χαρακτήρισε την 22χρονη καλλονή… «Δαλματίας», σχόλιο που συνοδεύτηκε από χαμόγελο τύπου «είπα χαριτωμενιά και με δείχνει και η τηλεόραση».

madata

🐄🐄🐄🐄🐄🐄🐄

το χαμομηλάκι σχολιάζει: Το πρόβλημα είναι να νομίζεις ότι είσαι "αψεγάδιαστος/η" και να κουβαλάς μυαλό αγελάδας...

Παραφροσύνη... (Homo Parafronus) / «Ο πλανήτης μη βιώσιμος τόπος.»

Σε γεννάμε...

Στο δεξί σου χεράκι βραχιολάκι, 

γαλάζο ή ροζ,
με ολόχρυσα γράμματα
ΝΕΑ ΖΩΗ, ΕΥΤΥΧΙΑ.

Μα η Γη μας δεμένη με μαύρη κορδέλα.
Τα γράμματα κόκκινα:
ΚΙΝΔΥΝΟΣ-ΘΑΝΑΤΟΣ.

Ο πλανήτης μη βιώσιμος τόπος.

Σε γεννάμε ΕΛΕΥΘΕΡΟ
σ' έναν κόσμο του χρήματος ΣΚΛΑΒΟ.

Βάλτοι οι γαλάζες οι λίμνες
και τάφοι ανοιχτοί πεθαμἐνων ψαριών.
Τα ποτάμια κυλούν μπρος στα πόδια σου
– οχετοί, η αποφορά της σαπίλας –
μα νεράκι δεν έχεις να πιείς,
να πλυθείς, να χαρείς δεν μπορείς.

Χημικά, διοξίνες, απόβλητα, καπνοί βρωμεροί
τ' ουρανού το γαλάζιο μας κρύβουν,
και τους ρύπους αφήσαμε 

να μας διαφεντεύουν.
Φίλτρα δε θέλουμε στις ανάσες τεράτων 

να βάλουμε,
ΔΕ ΜΑΣ ΣΥΜΦΕΡΕΙ…

Στο ασκί του Αιόλου τους αέρηδες 

κλείσαμε
Την ενέργεια του ανέμου 

απορρίψαμε
με προφάσεις χιλιάδες…
ΔΕ ΜΑΣ ΣΥΜΦΕΡΕΙ…

Καθαρή και αμόλυντη ενέργεια
ΔΕ ΘΕΛΟΥΜΕ
το Φως να μας δώσει.
ΔΕ ΣΥΜΦΕΡΕΙ τους ΚΡΟΙΣΟΥΣ της Γης.
Με υπουργών αποφάσεις,
με μια άθλια τζίφρα
ΕΜΠΟΔΙΣΑΜΕ
της Δύναμης το άπλετο Φως
να μας σώσει.

Και το στάρι, το ρύζι, οι καρποί σου,
ΣΤΗΝ ΠΥΡΑ, ΒΙΟΚΑΥΣΙΜΑ,
αφού έτσι ΣΥΜΦΕΡΕΙ,
του αδηφάγου Λεβιάθαν
τα σπλάχνα τ' αχόρταγα.

Δεσμεύσεις, συνθήκες, πρωτόκολλα
όλα στο βρόντο,
όλα πλαστά,
όλα ψεύτικα,
ενώ θα μπορούσα
τον κόσμο ν' αλλάξω
αλλά…
ΔΕ ΜΑΣ ΣΥΜΦΕΡΕΙ…

Χρυσοφόροι υπηρέτες γενήκαμε.
Με πλούτια αμύθητα
του Μίδα τις τσέπες, τις άπατες,
των μεγιστάνων Αράβων,
του Μαμωνά την ακόρεστη πείνα
ταΐζουμε  σε βάρος δικό σου.

Με πόνο το βλέμμα σου πάνω μου,
μια λύση επειγόντως ζητάει.

Και η λύση ποια είναι;
Απ' το λίκνο σου τ' άδολο
γοερά τη φωνάζεις:

«Οι σκέψεις, τα λόγια κι οι πράξεις σας
απ' των Κροίσων τις τσέπες να φύγουν.
Οι σκέψεις, τα λόγια κι οι πράξεις σας,
της Καρδιάς σας τον τόπο να βρουν.
Ο Νους κι η Καρδιά σας
την ΟΥΣΙΑ να βρουν
και σ' αυτή σταθερά ν' απλωθούν.

Και η ΟΥΣΙΑ;
Η ΑΓΑΠΗ και μόνο Η ΑΓΑΠΗ.»

Βασιλική  Π. Δεδούση

hamomilaki.gr

Για ένα παιδί που υιοθετήθηκε…

Μια Επιστολή για την Υιοθεσία, την Αγάπη, την Μητρότητα.

Δε χρειαζόταν να γεννηθείς από εμένα για να σε αγαπήσω. Δεν ήταν απαραίτητο να είσαι ένα κομμάτι από το σώμα μου για να σε νιώσω δικό μου παιδί. 
Σε μεγάλωσα, τη δική σου καρδιά άκουγα να χτυπά, όταν τις νύχτες στην αγκαλιά μου αποκοιμιόσουν, για σένα φοβόμουν μήπως παρασυρθείς και πέσεις σε κακοτοπιές.
Ήσουν το παιδί μου, δεν αμφέβαλλα ποτέ για αυτό. 
Δε μέτρησε ποτέ για μένα το γεγονός ότι δε βγήκες από τη μήτρα μου. Από την πρώτη μέρα που σε είδα, κάτι φώναξε μέσα μου δυνατά: 
Το δικό μου παιδί ήταν ήδη εκεί και με περίμενε, δε θα έβγαινε από μένα. 
Το δικό μου το παιδί μίλησε στην καρδιά μου την πρώτη εκείνη στιγμή που το αντίκρισα, με τα μάτια του να με παρακαλούν για λίγη αγάπη. 
Εσύ ήσουν το παιδί μου…
Το ξέρω ότι έχεις ακούσει λόγια για μένα που σε έχουν πληγώσει, ότι δεν ήμουν εγώ αυτή που σε γέννησε, ότι σου έχω πει ψέματα. Θα ήθελα να σου πω ότι μητέρα δεν είναι απλώς αυτή που γεννάει ένα παιδί, αλλά κυρίως αυτή που το μεγαλώνει. Και ξενυχτά, και αγωνιά και καμαρώνει όταν σε βλέπει να προοδεύεις. Έτσι σε αγαπώ παιδί μου, έτσι…
Σε ευχαριστώ για το νόημα που έφερες στη ζωή μου, σε ευχαριστώ που είσαι το παιδί μου. Πάντα εδώ θα είμαι για σένα, να μην το ξεχάσεις ποτέ…
 
Μαρία Σκαμπαρδώνη – δημοσιογράφος

Εναλλακτική Δράση