Μόνο μια κόκκινη καρδούλα...

"κύριε" κούγια,

στις τσέπες του Αλέξανδρου βρέθηκε

ΜΟΝΟ μια κόκκινη καρδούλα...

Το αν ήθελε να τη χαρίσει σε κάποιο κοριτσάκι,
το αν του τη χάρισαν,
αυτό, μάλλον, δε θα το μάθουμε ποτέ...

Ας σώσουμε τα Χριστούγεννα!

Αγαπημένο μου χαμομηλάκι,


white christmas!

Χαμογελάς με νόημα, παρατηρώντας την πόλη να φορά τα χριστουγεννιάτικα, τις βιτρίνες να στολίζονται μετά το χαμό, τα λαμπιόνια να αναβοσβήνουν, τους ανθρώπους να μιλάνε ολο για μαγειρέματα, γλυκά και φώτα.

Κι εσύ? Eσύ είσαι αλλού. Απών. Υπεράνω. Εσύ σκέφτεσαι το φαινόμενο του θερμοκηπίου όπου συμβάλλουν τα λαμπάκια, τον οργασμό της κατανάλωσης, τη μανία για ένα διάλειμμα, έστω θεσμοθετημένο, έστω παραμυθένιο. Και δεν συμμετέχεις..

Μεγαλώσαμε λοιπόν, δεν πιστεύουμε στα παραμύθια. Δεν εμπιστευόμαστε τα άστρα, τους αγιοβασίληδες, τους μάγους, τα fairy tales, τα Carousel.. Ξεχάσαμε οτι η ζωή είναι ένα παραμύθι, η ιστορία του οποίου εξαρτάται από μας...

Αν ομως, αν.. πες βρε αδελφέ, ότι ξάφνου γινόμασταν και πάλι παιδιά! Και πιστεύαμε πάλι σε όλους και σε όλα. Στην μικρή και μεγάλη αγκαλιά του κόσμου. Στην θαλπωρή της αγάπης κι όχι στην υποκρισία των πάντων. Στην καρδιά, την πιο γλυκειά πατρίδα. Λέω αν..

Τότε θα σώζαμε τα χριστούγεννα..

Και που ξέρεις; Μαζί με αυτά, κι άλλα πολλά! [πέτρος τζεφέρης]

Παγκόσμια ημέρα μεταναστώνΌχι στο ρατσισμό από κούνια

Το πρόβλημα

Η χώρα μας αποτελεί μια ίσως μοναδική διεθνή εξαίρεση: δεν δίνει πιστοποιητικό γέννησης στα παιδιά των μεταναστών/τριών που γεννιούνται στην Ελλάδα! Οι συνέπειες αυτής της άρνησης είναι πολλές και πολύ σοβαρές. Και η πρώτη από αυτές είναι ότι αυτά τα παιδιά δεν μπορούν να γραφτούν στα δημοτολόγια με αποτέλεσμα να στερούνται από τα δικαιώματα που απορρέουν από αυτή την εγγραφή. Ουσιαστικά, είναι σα να μην υπάρχουν για το ελληνικό κράτος!
Ανήκουν σε μια «γκρίζα» αδιευκρίνιστη ζώνη νομιμότητας, που τα αφήνει μετέωρα, χωρίς βασικά στοιχειώδη δικαιώματα και καταδικασμένα στο περιθώριο, στον κοινωνικό αποκλεισμό.

Το πρόβλημα είναι τεράστιο καθώς αυτά τα παιδιά δεν είναι ούτε ένα ούτε δυο. Αυτοί λοιπόν οι νέοι και νέες, που γεννιούνται, μεγαλώνουν και σπουδάζουν στη χώρα μας ακριβώς σαν όλα τα ελληνόπουλα, μεταβάλλονται εντελώς ξαφνικά σε «ξένους» στα 18 τους, τη στιγμή της ενηλικίωσής τους.
Και από τη μια μέρα στην άλλη, ανακαλύπτουν τις συνέπειες της αρχικής κρατικής άρνησης να τους δώσει πιστοποιητικό γέννησης: μετατρέπονται σε οικονομικούς μετανάστες, που πρέπει να παρουσιάσουν ένσημα του εργοδότη τους για να αποκτήσουν άδεια παραμονής! Λες και διαγράφεται με μια (κρατική) μονοκοντυλιά το γεγονός ότι γεννήθηκαν, μεγάλωσαν και σπούδασαν σ’αυτή τη χώρα, ότι δεν είναι οικονομικοί μετανάστες και κατά συνέπεια, δεν μπορούν να αποδείξουν ότι δεν είναι…ελέφαντες.

Όλη αυτή η «απίθανη και όμως αληθινή» ιστορία θα ήταν για γέλια αν δεν ήταν τραγική για τις ζωές των παιδιών της δεύτερης γενιάς μεταναστών. Μετέωρα καθώς είναι και στερημένα από χαρτιά που νομιμοποιούν την ύπαρξή τους στη χώρα μας, μπορούν ανά πάσα στιγμή να απελαθούν. Να απελαθούν όμως πού; Στη χώρα καταγωγής των γονιών τους που ποτέ δεν γνώρισαν και τη γλώσσα της οποίας συνήθως δεν μιλούν; Αλλά δεν πρόκειται μόνο για αυτό. Ακόμα κι αν δεν απελαθούν, δεν μπορούν να ασκήσουν στη «νέα πατρίδα τους» κανένα από τα επαγγέλματα που σπούδασαν. Πρέπει ανυπερθέτως να βρουν αμέσως εργοδότη και ένσημα επειδή έχουν το «δικαίωμα» να είναι αποκλειστικά και μόνο…οικονομικοί μετανάστες.

Την ώρα λοιπόν που οι φίλοι και συμμαθητές τους κάνουν σχέδια και όνειρα για το μέλλον τους, τα παιδιά της δεύτερης γενιάς βιώνουν ένα αληθινά υπαρξιακό δράμα. Εντελώς ξαφνικά, γίνονται «ξένοι» και παράνομοι, χωρίς παρόν και μέλλον, με το άγχος της ανασφάλειας να κυριαρχεί στη καθημερινή τους ζωή και να την κάνει κομμάτια και θρύψαλα. Έτσι απλά, χωρίς κανένα ουσιαστικό λόγο και αιτία…

Ψηφίσματα