W. Shakespeare: «Μην μου ξυπνάς την λύπη μέσα μου».

 

Δεν έχω θυμό μέσα μου!
Δεν έχω έχθρα για κανέναν!

Όμως μέσα μου κοιμάται μια λύπη!
Πρόσεχε μην μου την ξυπνάς!
Κι η λύπη, όταν την ξυπνάς, γίνεται θάνατος!

Μην μου ξυπνάς την λύπη μέσα μου.
Άστην να κοιμηθεί, να γαληνέψει και να ξεχαστεί.

 

Θα 'θελα να μπορούσα να θυμώσω και να φωνάξω.
Να ξεσπάσω, να κλάψω, να εκδικηθώ.
Μόνο που τίποτα από αυτά δεν θέλω να κάνω.

 

Το μόνο που θέλω είναι να κοιμίσω την λύπη μου.
Να την κοιμίσω και να την ξεχάσω.
Όπως κάνω ότι ξεχνώ τόσα πράγματα.
Κι ας μην τα ξεχνώ.

 

Θέλω να περπατήσω και να μυρίσω νυχτολούλουδο.
Να περιπλανηθώ σε δρομάκια άγνωστα.
Θέλω να μετακομίσω σε καινούρια γειτονιά.
Να περπατήσω τους δρόμους της και να ανακαλύψω καινούρια μυστικά.

 

Τόσα θέλω, μόνο που δεν ξέρω τι μπορώ.

 

Ή μήπως μπορώ ό,τι θέλω;

-----------------------

 

Είναι όλα τόσο ξεκάθαρα πια.
Χάθηκε η ομίχλη, διαλύθηκαν τα σύννεφα

κι η ομορφιά και η ασχήμια
μας κοιτούν κατάματα.

 

Μην μου ξυπνάς αυτά που αφήνω να κοιμούνται

 

William Shakespeare

 

mixanitouxronou

Πως ένα αυτιστικό παιδί, έμαθε να λέει «Σ' αγαπώ»

Όταν πριν λίγο καιρό η οικογένεια του αποφάσισε να πάρει τη Λούση, ένα μαύρο Λαμπραντόρ, δεν φανταζόταν πόσο θετική επίδραση θα είχε η επαφή της με τον Όλιβερ. Μόλις η Λούση έφτασε στην οικεία των Σμιθ, ο χρόνος πάγωσε…
Όλοι παρακολουθούσαν το μαύρο σκυλί, να μυρίζει τον χώρο.

Εντόπισε τον Όλιβερ και πήγε δίπλα του. Τον πλησίασε με τη μουσούδα της, τον μύρισε και στη συνέχεια ξάπλωσε αγγίζοντας τον. Σαν να άλλαξε κάτι αμέσως.
Το προσωπάκι του Όλιβερ άλλαξε, ηρέμησε, χαλάρωσε. «Η επίδραση της επάνω του ήταν εκπληκτική» θα πει η μητέρα του Σάρα. «δεν πιστεύαμε στα μάτια μας. Καθημερινά βλέπαμε η ζωή του παιδιού μας να αλλάζει, να βελτιώνεται. Απέκτησε εμπιστοσύνη στον εαυτό του, αυτοεκτίμηση…»
Πριν τον ερχομό της Λούση ο Όλιβερ δεν επικοινωνούσε. Δεν ήξεραν πότε πεινούσε, πότε ήθελε να πάει τουαλέτα. Τώρα ο Όλιβερ τα κάνει όλα αυτά και το πιο σημαντικό, έμαθε να λέει «σ' αγαπώ»…

Δείτε το βίντεο

in vitro