Παιδιά ενός κατώτερου Θεού με λάμψη ψυχής!

Παιδιά αθίγγανων, παιδιά μεταναστών, παιδιά της διπλανής πόρτας, που σε κοιτούν στα μάτια με απορία, που λαχταρούν να μάθουν πότε θα ’ρθουν οι γεννήτορές τους ή κάποιος συγγενής, αν δηλαδή έχουν αυτή την πολυτέλεια. Εκεί στις παιδοπόλεις του υπουργείου Υγείας, έτσι όπως λέγονται οι χώροι φιλοξενίας τους, έχουν βρεθεί μετά από εισαγγελική παραγγελία, είτε λόγω παραμέλησης, είτε λόγω κακοποίησης. Τώρα πλέον μπορούν να νιώθουν ασφαλή, είναι προφυλαγμένα.

Αποτυπωμένα στα παιδικά τους πρόσωπα η θλίψη, η ωριμότητα της ζωής που επεφύλασσε γι’ αυτά ένα διαφορετικό ξύπνημα και μιας παιδικής ηλικίας που χάθηκε στα χρόνια της αθωότητας. Για μερικά απ’ αυτά λες και ο χρόνος έχει σταματήσει, μνήμες που χάνονται, που μπερδεύονται, που κουβαριάζονται στο χθες και το σήμερα. Σημάδια ανεξίτηλα με σύμμαχο τον χρόνο και η προσμονή μιας διαφορετικής καλύτερης ημέρας «φωτίζει» τα σκοτεινά βλέμματά τους.

Αλήθεια, πόσα από αυτά μπορούν να ελπίζουν σε ένα καλύτερο αύριο; Σε ένα χάδι από μια ανάδοχη μάνα που θα σκύψει ευλαβικά πάνω απ’ όσα «κουβαλούν» για να γιατρέψει τις πληγές τους; Αυτές που χαράζονται ακόμη βαθύτερα στην ψυχή, όταν η φυσική μάνα έχει διαλέξει τη λήθη, την άρνηση, την φυγή.

Η μικρή Αγγελικούλα ένα επτάχρονο μελαχρινό κορίτσι, δεν χάνει το χαμόγελό της, παρ’ όλα όσα πέρασε σε εκείνο το χωριό στο Νομό Φθιώτιδας. Εικόνες και μνήμες κλειδώθηκαν σε κάποιο κρυφό σημείο του μυαλό της. Κοιτώντας τη κατάματα δυσκολεύεσαι να πιστέψεις τη μικρή - μεγάλη ιστορία της.
Η μητέρα της μια Αθίγγανη Βουλγάρα, εγκαταστάθηκε πριν από μια οκταετία σε κάποιο χωριό στη Φθιώτιδα. Μαζί με άλλα 6 παιδιά που έφερε στον κόσμο από διάφορους συντρόφους και με τη βοήθεια του τελευταίου φίλου της, αγωνίζεται προσπαθώντας να εξασφαλίσει τα προς το ζην. Εργάζεται περιστασιακά στα χωράφια και σε ό,τι άλλο τύχει στο χωριό. Η ίδια -όπως εξάλλου λένε και οι εκθέσεις των κοινωνικών λειτουργών της αρμόδιας κοινωνικής υπηρεσίας της Νομαρχίας- δεν διαθέτει ικανότητες οργάνωσης, αλλά ούτε φροντίζει την οικογένειά της. Οι συνθήκες διαβίωσης; Αθλιες για εκείνη και τα επτά παιδιά της.

Η μικρή Αγγελικούλα μεγαλώνει σε αποθήκη ζωοτροφών, εκεί είναι το σπίτι τους. Χωρίς φυσικά τον απαραίτητο οικιακό εξοπλισμό, χωρίς θέρμανση, χωρίς νερό, χωρίς όλα όσα έχουν πολλοί συνομήλικοί της. Βρώμικη και ατημέλητη, όπως επίσης και τα υπόλοιπα αδέλφια της, περιφέρεται στους δρόμους του χωριού, χωρίς καμιά προσοχή και προστασία. Συνήθως επαιτεί, ζητιανεύει την τροφή, ακόμη και το νερό για να ξεδιψάσει. Και, το χειρότερο, ζει μαζί με τον νεαρό σύντροφο της μητέρας της, που πίνει για να ξεχνιέται και μεταμορφώνεται σε βίαιο δυνάστη που εκτονώνεται σε όλα τα παιδιά. Η συμπεριφορά του ενοχλεί, οι κάτοικοι διαμαρτύρονται, θέλουν να τους απομακρύνουν.

Μετά από λίγο η κοινωνική υπηρεσία της Νομαρχίας επεμβαίνει σώζοντας τα παιδιά από την εξαθλίωση και από όλους τους άλλους κινδύνους που «καιροφυλακτούσαν» μέχρι τότε. Η μητέρα, αδύναμη να αντιμετωπίσει το οτιδήποτε, συναινεί και τα παιδιά οδηγούνται σε Ιδρύματα του υπουργείου Υγείας. Εκεί στις παιδοπόλεις αφήνονται πλέον ασφαλή στην αγκαλιά των νηπιοκόμων που παίρνουν το ρόλο της μάνας, όταν η βιολογική δεν εμφανίζεται ούτε για μία τυπική επίσκεψη. Δεν έχουν πια τι να περιμένουν…

Τις σκέψεις μου διακόπτει η Χριστινούλα, κολλητή της Αγγελικής, το ίδιο σκερτσόζα με 3 αδέλφια, έχει υποστεί και αυτή κακοποίηση, και όμως σχεδόν πάντα σου γελά, άλλοτε με συστολή, άλλοτε θορυβωδώς. Της αρέσει πολύ να ζωγραφίζει, εκεί μπορεί και εκφράζεται καλύτερα.
Στα παιδικά της σκίτσα δεν παραλείπει να λέει πόσο πολύ αγαπάει το προσωπικό της παιδόπολης και τις νηπιοκόμους που τη φροντίζουν. Αγαπώ την Ανθούλα, τη Μαρίνα, την Αλέκα, και ζωγραφίζει αφήνοντας πίσω το γνώριμο γκρι που αποτύπωνε τη θλίψη της. Τώρα πια η ζωή της πιο φωτεινή, μαζί και τα όνειρά της που παίρνουν χρώμα από το ηλιοβασίλεμα.

Βλέπεις άρχισαν να φεύγουν οι φοβίες. Σε αυτό βοήθησε και «μαμά Ανθούλα» έτσι όπως αποκαλεί τη γυναίκα που τη φροντίζει με περίσσια αγάπη και ζεστασιά. Οπως ακριβώς συμβαίνει και με τις υπόλοιπες νηπιοκόμους που εργάζονται στο ίδρυμα. Τα βράδια λίγο πριν κοιμηθεί τη φωνάζει μαμά, περιμένοντας την πιο ζεστή αγκαλιά της και τότε ηρεμεί, αφήνεται πια στα όνειρά της. «Η πιο δύσκολη ώρα της ημέρας μαζί τους είναι το βράδυ, η στιγμή της καληνύχτας» επισημαίνει η Ανθούλα Λαμπίρη - Βασιλείου, παιδαγωγός - νηπιοκόμος στην παιδόπολη «Αγιος Ανδρέας» και γραμματέας του συλλόγου εργαζομένων μονάδων Πρόνοιας στην 1η ΥΠΕ.

Και συνεχίζει: «Μπορεί να φαίνεται απλό, ωστόσο είναι πάρα πολύ δύσκολο. Οταν περνάς από κάθε κρεβάτι χωριστά για να πεις «όνειρα γλυκά» και αισθάνεται δυο μικρά χεράκια να τυλίγονται γύρω από το λαιμό σου και να σε σφίγγουν με δύναμη περιμένοντας αυτά τα παιδιά να ακούσουν από εσένα πόσο ξεχωριστά είναι και πόσο πολύ τα αγαπάς, περισσότερο απ’ όλα τα άλλα εκείνα, αισθάνεσαι ότι «αδειάζει η ψυχή σου». Ιδίως όταν σου ψιθυρίζουν μείνε μαζί μου λίγο ακόμα, μη βιάζεσαι να φύγεις. Και εσύ όμως βιάζεσαι, γιατί είναι 15 ζευγάρια χεράκια στη σειρά που σε περιμένουν.

Θυμάμαι πριν λίγο καιρό παρέλειψα να περάσω από το κρεβατάκι του μικρού μας Αλέξη ενός αγοριού μόλις 5 ετών. Και λίγο πριν φύγω από την παιδόπολη, μια ώρα μετά την καληνύχτα μας, πέρασα να ρίξω μια τελευταία ματιά. Μπαίνοντας στο δωμάτιο ακούω μια φωνούλα να λέει σιγανά κυρία Ανθούλα δεν θα περάσεις να μου πεις καληνύχτα; Ταράχτηκα, πήγα γρήγορα κοντά του, τον πήρα στην αγκαλιά μου. Στα δυο πρώτα λογάκια μου αποκοιμήθηκε, δεν πρόλαβε να ακούσει τίποτα και έτσι όπως αφέθηκε επάνω μου, ούτε που σάλεψε όταν το άφησα στο κρεβατάκι του. Πώς άντεξε αλήθεια να περιμένει ξάγρυπνο μια ώρα μέσα στο σκοτάδι; Εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκα».

Η ζωή με 32 παιδιά ηλικίας από 4 έως 12 ετών που ζουν στην παιδόπολη δεν είναι εύκολη, πολύ περισσότερο όταν το καθένα απ’ αυτά έχει τη δική του ιστορία, τη δική του προσωπικότητα, τις δικές του ανάγκες, τις δικές του ιδιαιτερότητες. Ομως όλες αυτές οι παιδικές ψυχές έχουν ένα κοινό: διεκδικούν την αγάπη, την αποκλειστικότητα, τη φροντίδα μόνο για εκείνα. Τη μητρική αγκαλιά που η ζωή τους «άρπαξε», βάζοντας επάνω τους την σφραγίδα «παιδιά ενός κατώτερου Θεού». Γιατί έτσι τα βλέπουν όσοι δεν τα γνώρισαν, όσοι δεν πέρασαν ποτέ την καγκελένια πόρτα του Ιδρύματος. Κάπως έτσι η στείρα κοινωνία τα αντιμετωπίζει. Στο περιθώριο. Ομως υπάρχει πάντα και η άλλη όψη…

«Για εμάς τις νηπιοκόμους που ζούμε την καθημερινότητά τους δίνοντας την «ψυχή» μας σε αυτά τα παιδιά, δεν είναι παιδιά ενός κατώτερου Θεού. Είναι όπως όλα τα παιδιά του κόσμου που το καθένα απ’ αυτά ξεχωρίζει, όχι φυσικά γιατί είναι παιδί της παιδόπολης αλλά για όσα χαρίσματα έχει, για εμάς είναι ένα από τα παιδιά μας.

Είναι υποχρέωση όλων μας να δώσουμε όσα η ζωή τους στέρησε, την οικογένεια, το φυσικό τους χώρο, την αγάπη, την αποκλειστικότητα, να τα κάνουμε να νιώσουν ασφάλεια, εμπιστοσύνη αναπτύσσοντας τις όποιες δεξιότητές τους και τελικά να λάμψουν», προσθέτει με έμφαση η Α. Λαμπίρη - Βασιλείου. «Η εμπειρία μου όλα αυτά τα χρόνια, μου έχει διδάξει πως θα σωθούν μόνο αν ενταχθούν σε ένα υγιές οικογενειακό περιβάλλον είτε μέσω του θεσμού της αναδοχής, είτε μέσω της υιοθεσίας που δυστυχώς είναι χρονοβόρα. Η Πολιτεία ας σκύψει επιτέλους πάνω από αυτά τα παιδιά, ας στελεχώσει τις μονάδες μας με περισσότερο προσωπικό, ας εξελίξει την ποιότητα της δουλειάς μας και τις υπηρεσίες που παρέχουμε απέναντι στο παιδί».

Η συζήτησή μας διακόπτεται όταν το βλέμμα μου πέφτει στο γράμμα της 8χρονης Ιωάννας: «Μήπως αγαπώ την οικογένειά μου; Ή μήπως δεν τη δέχομαι; Μήπως αγαπώ τη μαμά μου ή μήπως αγαπώ… τι άλλο να αγαπήσω, μήπως τη μαμά μου; Μήπως θα αγαπήσω την αδελφή μου; Αμα είναι θα αγαπήσω τον εαυτό μου, μόνο εγώ…». Η αβεβαιότητα, η άρνηση για τη βιολογική της οικογένεια και ένα σωρό άλλα συναισθήματα που «φώλιαζαν» στην μπερδεμένη ψυχή της δεν υπάρχουν πλέον. Ηταν από τα τυχερά παιδιά. Η Ιωάννα σήμερα βρίσκεται σε ανάδοχη μητέρα. Τα μάτια της λάμπουν, βρήκε επιτέλους αυτό που στερήθηκε. Οταν επισκέπτεται το Ιδρυμα έχει μια ανοιχτή αγκαλιά για όλους, γελάει ευτυχισμένη. «Εγινε το αστέρι, είμαι βέβαιη ότι θα πετύχει» προσθέτει η Α. Λαμπίρη.
Διάβασα πολλά ακόμη γράμματα. Ολα στο ίδιο ύφος: «Σας αγαπώ πάρα πολύ, σαν να είστε η μαμά μου, όταν με φιλάτε είστε ο άγγελός μου, τώρα έγινα καλό κορίτσι. Μαρία».

Η ώρα πέρασε. Ο ήλιος έδυσε. Το ταξίδι μας στον κόσμο των παιδοπόλεων, στις παιδικές αυτές «τραυματισμένες» αλλά «λαμπερές» ψυχές φθάνει στο τέλος του. Ο δεκάχρονος Μανώλης, παιδί της παιδόπολης, κλείνει με ένα τραγούδι που έγραψε πριν από ένα μήνα, προς την κυρία Ανθούλα: «Αστρο φωτεινό, κάθε βράδυ λάμπεις στον ουρανό. Ελα πιο κοντά, άγγιξέ με στα κρυφά, σε παρακαλώ, πες πως με αγαπάς, κι αν έρθεις το βράδυ να με δεις, ένα δάκρυ στο μάγουλο θα βρεις, άστρο φωτεινό που πολύ σε αγαπώ. Οταν φτερουγίζεις με τους αγγέλους εκεί ψηλά, εγώ σε ψάχνω εδώ χαμηλά, άστρο φωτεινό, που πολύ σε αγαπώ...».

Καληνύχτα Μανώλη, η ζωή ας «φωτίσει» τα όνειρά σου…

Της ΣΗΛΙΑΣ ΠΑΠΑΔΕΑ

Αναρτήθηκε από Sourta - Ferta

«Άλλαξα δουλειά για να είμαι κοντά στα παιδιά μου»

Ισορροπία σε τεντωμένο σχοινί ο συνδυασμός προσωπικής και επαγγελματικής ζωής.

Η έλλειψη ισορροπίας μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής είναι διεθνές φαινόμενο που επηρεάζει την οικογένεια και την υγεία 

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Αγγελική Καραγεώργου
tanea.gr

«Παλαιότερα δούλευα σε πολυεθνική εταιρεία και ξέρω από πρώτο χέρι πώς είναι να δουλεύεις μακριά από το σπίτι με συγκεκριμένο ωράριο, καθώς και τις δυσκολίες που συναντάς όταν για παράδειγμα αρρωστήσει ένα παιδί. Αυτοί οι λόγοι με οδήγησαν, ύστερα από οκτώ χρόνια δουλειάς, στην απόφαση να αφήσω τη θέση της βοηθού διευθυντή marketing και να δημιουργήσω τη δική μου δουλειά από το σπίτι».
Η κ. Έλενα Μπούση είναι μητέρα τριών παιδιών και πριν από δύο χρόνια αποφάσισε να ιδρύσει το δικό της διαδικτυακό κατάστημα κοσμημάτων, το www. silvermade. gr, εξισορροπώντας έτσι δύο βασικούς τομείς της ζωής της, την οικογένεια και τη δουλειά. Πλέον η καθημερινότητα της έχει αλλάξει. Ευέλικτο ωράριο εργασίας και κανένα πρόβλημα στις μετακινήσεις είναι μόνο δύο παραδείγματα, τα οποία επιβεβαιώνουν την καλύτερη ποιότητα ζωής της. «Το ωράριό μου δεν είναι σταθερό και τις περισσότερες φορές προσαρμόζεται στις ανάγκες της οικογένειας. Καθώς η εργασία μου βρίσκεται μέσα στο σπίτι, όταν οι περιστάσεις το ζητούν μπορώ να συμπληρώσω τις εργασιακές ώρες το απόγευμα ή ακόμη και το βράδυ. Για παράδειγμα, αν ένα παιδί είναι άρρωστο μπορώ να είμαι δίπλα του και παράλληλα να εργάζομαι στο διπλανό δωμάτιο» λέει. Παράλληλα επισημαίνει ότι τα παιδιά της αντιλαμβάνονται πως οι ώρες που βρίσκεται στο εργαστήριο είναι ώρες δουλειάς. «Γνωρίζουν πως όταν η μαμά βρίσκεται στο εργαστήριο είναι σαν να βρίσκεται στη δουλειά της. Το σέβονται απόλυτα, αλλά ταυτόχρονα ξέρουν πως ανά πάσα στιγμή μπορώ να διακόψω και να ασχοληθώ με τις ανάγκες τους».

Έρευνα σε 24 χώρες
Έρευνα που διεξήχθη σε 24 χώρες, μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα, κατέδειξε ότι η έλλειψη ισορροπίας μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής είναι διεθνές φαινόμενο που επηρεάζει την οικογένεια και την υγεία. Συγκεκριμένα, 69% του εργαζόμενου πληθυσμού δεν έχει ικανοποιητική ισορροπία μεταξύ επαγγελματικής και προσωπικής ζωής, ενώ 49% αισθάνεται ότι αυτή η ανισορροπία επηρεάζει προσωπικούς τομείς όπως η υγεία, η οικογένεια και η σχέση με τον σύντροφο.
Η εξισορρόπηση προσωπικής και επαγγελματικής ζωής απαιτεί, σύμφωνα με την οικογενειακή σύμβουλο κ. Έφη Σαρηγιαννίδου, συνεννόηση και προετοιμασία. «Εάν η επιλογή κάποιου είναι ένα συγκεκριμένο επάγγελμα και δίνει μεγάλο κομμάτι του εαυτού εκεί, τότε η οικογένεια πρέπει να προωθεί και να στηρίζει το όνειρό του. Εκείνος, από την πλευρά του, πρέπει να ακολουθεί το όνειρό του, στον βαθμό όμως που δεν θα βλάπτεται το οικογενειακό συμφέρον».
Ο χρόνος εκτός δουλειάς, κατά την κ. Σαρηγιαννίδου, είναι καλό όχι μόνο να υπάρχει, αλλά και να αξιοποιείται. «Στόχος του εργαζόμενου πρέπει να είναι, να οργανώσει τη ζωή του έτσι ώστε να υπάρχει διαθέσιμος χρόνος για τον σύντροφο και τα παιδιά. Ο χρόνος αυτός εκτός από υπαρκτός πρέπει να είναι και ουσιαστικός» αναφέρει η οικογενειακή σύμβουλος και υπογραμμίζει ότι ένα επάγγελμα που ευνοεί την οικογενειακή ζωή δεν καθορίζεται μόνο από το ωράριο αλλά και από τις ευθύνες που έχει αυτός που το ασκεί.
Σύμφωνα με τον κοινωνιολόγο κ. Χαράλαμπο Στρέτσο, όταν η εργασία βρίσκεται κοντά στο σπίτι είναι ένδειξη πολιτισμού. «Πολιτισμός είναι ο ελεύθερος χρόνος και σε περίπτωση που απουσιάζει από τη ζωή μιας οικογένειας, τότε αναπόφευκτα θα υπάρξει διάρρηξη των προσωπικών σχέσεων και ελάχιστος χρόνος με τα παιδιά».

 

«Είναι θέμα ψυχής και αφοσίωσης»
«ΑΠΟ ΤΗ ΜΙΑ το μεσημέρι και μετά η ημέρα μου είναι αφιερωμένη στα παιδιά και τις ανάγκες της οικογένειας, ενώ οι άδειες και οι αργίες που είναι οι ίδιες και για τους τρεις μας, προσθέτουν στη ζωή μου ακόμα περισσότερο χρόνο μαζί τους».
Ο κ. Μανώλης Αρχοντάκης είναι δάσκαλος και πατέρας δύο κοριτσιών. 
Όπως λέει, οι λίγες ώρες διδασκαλίας σε συνδυασμό με το γεγονός ότι πλέον όλα τα σχολεία έχουν γίνει πρωινά δίνουν στο επάγγελμα του εκπαιδευτικού τη δυνατότητα να ασχοληθεί με πολλούς τομείς της ζωής του και όχι μόνο με τον επαγγελματικό. «Το δημοτικό όπου διδάσκω είναι πέντε λεπτά από το σπίτι μου και παρότι οι κόρες μου πάνε σε διαφορετικό σχολείο έχουμε συνδυάσει με τη γυναίκα μου, η οποία είναι γιατρός, να τις πηγαίνει το πρωί εκείνη και το μεσημέρι να τις παίρνω εγώ».
Το επάγγελμα του κ. Αρχοντάκη έχει και άλλα θετικά. 
«Ο εκπαιδευτικός έχει το πλεονέκτημα να ξέρει τι ζητάει το σχολείο και είναι εκείνος που θα διαβάσει τα παιδιά του και θα ασχοληθεί με τη γνώση τους. Σε γενικές γραμμές, θα μπορούσαμε να πούμε ότι προετοιμάζει τα παιδιά του να ανταποκριθούν καλύτερα στις σχολικές υποχρεώσεις. Υπάρχει βέβαια ο κίνδυνος να μετατρέψει το σπίτι του σε δεύτερο σχολείο και να πιέσει περισσότερο τα παιδιά του. Το σημαντικό λοιπόν είναι να ισορροπήσει τον ρόλο του γονιού και του δασκάλου» σημειώνει και επισημαίνει ότι καλός γονιός δεν είναι μόνο εκείνος που διαθέτει πολύ χρόνο. «Σαφώς ο χρόνος είναι σημαντικός γιατί βοηθάει να οργανώσεις το πρόγραμμά σου καλύτερα και με αξιοπρέπεια. Το να ανταποκρίνεσαι όμως στον ρόλο σου ως γονιού είναι θέμα ψυχής, αφοσίωσης και προτεραιοτήτων».

.

«Με βοηθά το ωράριο»

«ΕΧΩ ΣΤΑΘΕΡΟ ΩΡΑΡΙΟ, οκτώ με τέσσερις, από Δευτέρα έως Παρασκευή. Αυτό με βοηθάει σε ό,τι σχετίζεται με το μεγάλωμα του παιδιού και τις υπόλοιπες οικογενειακές υποχρεώσεις» λέει στα «ΝΕΑ» η κ. Ζωή Πλαστρά, υπάλληλος στα γραφεία του Μετρό και μητέρα ενός μικρού αγοριού.
«Για μια γυναίκα είναι καθοριστικός ο ρόλος της μητέρας.
Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι πρέπει να υποτιμάται ο ρόλος της ως επαγγελματία, αλλά ένα σταθερό ωράριο προσφέρει πιο ουσιαστικό χρόνο με το παιδί» αναφέρει η κ. Πλαστρά και τονίζει ότι για τα ζευγάρια που δεν έχουν βοήθεια από συγγενείς, ο διαθέσιμος χρόνος είναι πολυτέλεια. «Οι γονείς του άντρα μου και οι δικοί μου ζουν μακριά. Έτσι κι εμείς αποφασίσαμε να έχουμε αντίθετα ωράρια, για να μην απουσιάζουμε από το πλευρό του γιου μας».

Ο «φίλος» της μάνας κακοποιούσε και σεξουαλικά το 5χρονο παιδάκι της...

Η είδηση φρέσκια, γκρίζα, πρωινή γροθιά στο στομάχι και την καρδιά μας.

Πεντάχρονο χαμομηλάκι, αγοράκι...

στη Σύρο...

η Νηπιαγωγός παρατήρησε ότι το παιδάκι είχε μώλωπες...

οι γιατροί διαπίστωσαν και χτυπήματα στο κεφάλι.

Η συνολική εξέταση του παιδιού αποκάλυψε και σεξουαλική κακοποίηση...

Το κτήνος είναι ο «φίλος» της μητέρας...

αυτή δεν αντιδρούσε...

αυτή δεν μίλαγε...

Ξυπνήστε μανάδες...

ΠΡΟΣΤΑΤΕΨΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ

ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΟΙ «ΦΙΛΟΙ»...

ΚΑΝΤΕ ΤΗ ΖΩΗ ΣΑΣ, ΑΛΛΑ ΕΚΤΟΣ ΣΠΙΤΙΟΥ...

Το σπίτι είναι ΙΕΡΟΣ ΧΩΡΟΣ, όταν υπάρχουν χαμομηλάκια...

Αυτά έχουν την απόλυτη προτεραιότητα....

ΤΗΝ ΑΠΟΛΥΤΗ...