Αν θέλεις να επικοινωνήσεις σταμάτα να γαβγίζεις! Μαθήματα ζωής για μας και τα παιδιά μας

Στην σύγχρονη κοινωνία που μαστίζεται από παντός είδους αμφισβητήσεις, καλείται ο άνθρωπος να βρει διεξόδους μέσα από την επικοινωνία και φυσικά τη συνεννόηση. 

Για όσους τείνουν να το ξεχνούν, είμαστε μια κοινωνία ανθρώπων.

Υπάρχουν δύο εκφράσεις στο επικοινωνείν.Η πρώτη είναι η λεκτική, η δεύτερη είναι η σωματική, που αποτελεί σύμφωνα με έρευνες το 80% της επικοινωνίας. 

Στη λεκτική υπάρχουν υπάρχουν τρείς τάσεις ή εντάσεις. 

Η πρώτη είναι αυτή της λεγόμενης επιθετικής επικοινωνίας. 

Η δεύτερη της ήπιας και αποτελεσματικής και τέλος
η τρίτη που είναι η σιωπή.

Αυτό σηματοδοτεί μια νέα εποχή στην σύγχρονη επικοινωνία που είναι αναγκαία.
Αυτή της ήπιας επικοινωνίας με ουσία και χαμηλούς τόνους, ώστε να φτάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα που δεν είναι άλλο από την επίτευξη συμφωνίας.

Ο άνθρωπος που γαβγίζει πλέον χαρακτηρίζεται ως ισχυρογνώμων, ξερόλας και αποκλείεται αυτόματα από τους περισσότερους που καταλαβαίνουν ότι η λύση βρίσκεται μέσα στην κοινωνία των θέσεων, απόψεων, και διαφωνιών που τελικά οδηγούν στην επιθυμητή σύνθεση των πραγμάτων. 

Η χρήση από μέρους τους υψηλής έντασης, χρησιμοποιείται από τους ειδικούς και ως σημείο απόρριψης της γνώμης των άλλων πριν καν εκφραστεί και παραπέμπει σε αρχέγονες κοινωνίες και πρακτικές. 

Μάλιστα το γαυγίζειν οδηγεί και σε μια σειρά σοβαρών προβλημάτων υγείας.

Ποιος άλλωστε δεν έχει την εικόνα στο μυαλό του, ανθρώπων που ενώ γάβγιζαν για να ακουστούν και πιθανός να τρομάξουν, να έχουν υποστεί κάποιο εγκεφαλικό ή καρδιακό επεισόδιο, για να μην ξεχάσουμε ότι είναι βασικός παράγοντας στην ραγδαία αύξηση των ανθρώπων που υποφέρουν από μη κλινική υπέρταση και πολλά άλλα.

Πάνος Τσινόπουλος

enallaktikidrasi.com

11 Νοέμβρη 1990, «έφυγε» ο Γιάννης Ρίτσος Γέλα, κλαίγε κι όλο λέγε,/το παιδί: ζωή./Τίποτ' άλλο. Ζωή.

Σαν σήμερα ...

Ζύμωνε στη σκάφη,

πρώτο σου ζυμάρι,

πρώτο σου ψωμί

πρώτο σου σταυρόψωμο 

μια ψωμένια κούκλα

για το παιδί.

Fatigued Minstrels (1883)

[...]

Τα παιδιά θέλουν παπούτσια
τα παιδιά θέλουν ψωμί
θέλουνε και φάρμακα,
δούλεψε κ' εσύ.
Γέλα, κλαίγε κι όλο λέγε,
το παιδί: ζωή.
Τίποτ' άλλο. Ζωή.

Ζύμωνε στη σκάφη,
πρώτο σου ζυμάρι,
πρώτο σου ψωμί
πρώτο σου σταυρόψωμο
μια ψωμένια κούκλα
για το παιδί.

Ζύμωνε τη λάσπη,
πρώτη σου μυστριά
πρώτο πηλοφόρι
ένα καλυβάκι
μια μικρούλα αυλή
για το παιδί.

Ζύμωνε το χώμα
με το δάκρυ-δάκρυ
ζύμωνε τη λάσπη
φτιάξε ένα χωμάτινο πουλί
να πετάει τη νύχτα
και να κελαϊδεί
για το παιδί.

Τούτη είναι η ζωή μας
τούτο το μεγάλο —
τίποτ’ άλλο.
Γέλα, κλάψε, πες
ό,τι θες.
Το παιδί: ζωή.
Τίποτ' άλλο!

Από τη συλλογή Υδρία (1957-1958)

[πηγή: Γιάννης Ρίτσος, Ποιήματα 1930-1960, τ. Β΄, Εκδόσεις «Κέδρος», 

Αθήνα 1961, σ. 394-395]

από Τα Τετράδια της Αμπάς

Διαβάστε εδώ:

Εαρινή Συμφωνία

Ενας ύμνος στην Αγάπη και την Άνοιξη

I, II, III, IV*, V, VI, VII, VIII, IX, X, XI, XII, XIII, XIV, XV, XVI, XVII, XVIII, XIX, XX, XXI, XXII, XXIII, XXIV, XXV, XXVI, XXVII

◌

Η Κυρά των Αμπελιών
Απαγγέλει την Κυρά των Αμπελιών

Ο Γιάννης Ρίτσος

I, II, III, IV, V, VI, VII, VIII, IX, X, XI, XII, XIII, XIV, XV, XVI, XVII, XVIII, XIX, XX, XXI, XXII, XXIII, XXIV