Γιατί κάποιοι άνθρωποι απεχθάνονται τις αγκαλιές;

Ποτέ δεν είμαστε βέβαιοι πότε κάποιος με τον οποίο δεν έχουμε οικειότητα, θα αποφασίσει ότι, ναι, σήμερα είναι η κατάλληλη μέρα για να μας σφίξει στην αγκαλιά του. 

Why Some People Hate Being Hugged, According to Science

Σε αυτή την περίπτωση, δεν έχουμε πολλές επιλογές παρά να σφίξουμε τα δόντια και να το αντέξουμε, ή να δοκιμάσουμε να την γλυτώσουμε με κάποιο τρόπο – ίσως με ένα γρήγορο φιλί ή με μια χειραψία.

Αλλά ασχέτως του αν είμαστε δεκτικοί ή όχι σε μια αγκαλιά, μια έρευνα μας εξηγεί γιατί ορισμένοι άνθρωποι απεχθάνονται τις αγκαλιές. 

Σύμφωνα με τους ειδικούς, η ανατροφή και η παιδική ηλικία είναι τα βασικά κλειδιά για να εξηγήσουν τη στάση κάποιου απέναντι στην αγκαλιά.

Η Suzanne Degges-White, καθηγήτρια συμβουλευτικής και σύμβουλος εκπαίδευσης στο Πανεπιστήμιο του Βόρειου Illinois, αναφέρει: 

«Η τάση μας να εμπλεκόμαστε σε οποιαδήποτε μορφή σωματικής επαφής – είτε αγκαλιάς, είτε ένα άγγιγμα στην πλάτη, είτε να πιαστούμε αγκαζέ με έναν φίλο – αποτελεί συχνά προϊόν των πρώιμων παιδικών μας εμπειριών».

Μια μελέτη του 2012 βρήκε ότι οι άνθρωποι, των οποίων οι κηδεμόνες αγκάλιαζαν, είχαν περισσότερες πιθανότητες να συνεχίσουν αυτή την παράδοση. Η μελέτη επίσης επιβεβαίωσε ότι 

«η αγκαλιά είναι ένα σημαντικό στοιχείο στην συναισθηματική ανάπτυξη ενός παιδιού».

Η Degges-White υποστηρίζει ότι οι άνθρωποι που δεν αγκαλιάζονταν από τους γονείς τους συχνά ως παιδιά νιώθουν άβολα στη σκέψη της αγκαλιάς. 

«Σε μια οικογένεια που δεν ήταν ιδιαίτερα εκδηλωτική σωματικά, τα παιδιά θα μεγαλώσουν και θα ακολουθήσουν το ίδιο μοτίβο και με τα δικά τους παιδιά».

Ωστόσο, και το αντίθετο φαινόμενο μπορεί να έχει παρόμοια αποτελέσματα, οι συχνές δηλαδή αγκαλιές. 

«Κάποια παιδιά μεγαλώνουν και νιώθουν ¨πεινασμένα¨ άγγιγμα και επιζητούν συνεχώς κοινωνικά την αγκαλιά. Έτσι, καταλήγουν να μην μπορούν να χαιρετήσουν έναν φίλο χωρίς μια αγκαλιά ή έστω ένα άγγιγμα στον ώμο».

Υπάρχει επίσης και ένα πολιτισμικό στοιχείο σε αυτό το ζήτημα. 

Οι κάτοικοι στην Αμερική και στην Αγγλία αγκαλιάζονται και αγγίζονται πολύ λιγότερο από τους κατοίκους της Γαλλίας ή του Πουέρτο Ρίκο, σύμφωνα με έρευνα του 2010.

Πώς να αντιδρούμε, όταν κάποιος δεν θέλει την αγκαλιά

Είναι καλύτερο να παραλείψουμε την αγκαλιά με τους άλλους, εκτός κι αν έχουμε πιο στενές σχέσεις και έχουμε εγκαθιδρύσει έναν πιο βαθύ δεσμό. Και, αν και μπορεί να νιώθουμε άνετα με αυτό, δεν έχουν όλοι την ίδια άποψη.

Η Samantha Hess διαθέτει ένα κέντρο υπηρεσιών που διδάσκει στους ανθρώπους να χρησιμοποιούν περισσότερο τη σωματική επαφή. Η ίδια λέει ότι είναι σημαντικό να προσέχουμε τη γλώσσα σώματος των άλλων ανθρώπων.

«Όλοι έχουν το δικαίωμα να ελέγχουν τι συμβαίνει στο σώμα τους. Πολλοί από τους πελάτες μου δεν είναι άνετοι ούτε με τη χειραψία, όταν πρωτοφτάνουν εδώ», δηλώνει. Προσθέτει ότι μπορεί να πάρει πολύ χρόνο για να νιώσουμε αρκετά άνετα ώστε να απολαύσουμε την αγκαλιά με έναν νέο άτομο.

Τα επιστημονικά οφέλη της αγκαλιάς
Φυσικά, δεν υπάρχει τίποτα λάθος στο να μην μας αρέσει η αγκαλιά και κανείς δεν πρέπει να νιώθει πίεση ότι χρειάζεται οπωσδήποτε να αγγίξει τον άλλο, αν δεν το θέλει. 

Ωστόσο, υπάρχουν έρευνες που αποδεικνύουν πως υπάρχει ένας καλός λόγος για να δοκιμάσετε την αγκαλιά: έχετε λιγότερες πιθανότητες να αρρωστήσετε.

Σε μια έρευνα του 2015, ερευνητές από το Πανεπιστήμιο Carnegie Mellon διερεύνησαν τις επιδράσεις που έχουν η αγκαλιά και άλλα είδη τρυφερότητας στο ανοσοποιητικό σύστημα. 

Συγκεκριμένα, οι ειδικοί θέλησαν να μάθουν αν οι άνθρωποι που ένιωθαν ότι αγαπιούνται περισσότερο ήταν λιγότερο ευάλωτοι στο κοινό κρυολόγημα – και πράγματι ήταν: το 32% της τόνωσης του ανοσοποιητικού προερχόταν από τις ανακουφιστικές επιδράσεις της αγκαλιάς.

enallaktikidrasi
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Τα παιδιά μεγαλώνουν γρήγορα, γι΄ αυτό...

... ζήσε το κάθε λεπτό, το κάθε βράδυ αϋπνίας, την κάθε αγκαλιά

Δε μου είπε κανείς πως το πλάσμα που μου μαθαίνει να είμαι τόσο κοντά με κάποιον θα μου μάθει ταυτόχρονα πως να μη προσκολλούμαι επάνω του.

Δε μου είπαν πως τι και αν το κουβάλησα μέσα μου για μήνες …. 

Θα χρειαστεί να μάθω να το «αφήνω» ξανά και ξανά…. 

Όχι όχι εκείνo, aλλά την εικόνα που σχηματίζω μέσα μου για αυτό.
Πριν καν συνηθίσεις μια κατάσταση, εκείνο αλλάζει και έρχεσαι αντιμέτωπη με μια νέα…. 

Και δώστου να την μάθεις από την αρχή.

Πας να προσαρμοστείς με την αϋπνία, και τσουπ κοιμάται. Πας να χαρείς με το πρόγραμμα ύπνου και αυτό αλλάζει. Μαθαίνεις ποια είναι τραγουδάκια με τα οποία ηρεμεί και με το που τα μάθεις, απευθείας αλλάζει και ζητάει νέα μέθοδο να εφεύρεις. 

Εκεί που έχεις συνηθίσει τις ιδιαιτερότητες του, τις αλλάζει. Σαν να σε καλεί να δώσεις όλα όσα έχεις…. Και όταν νιώθεις πως δεν έχεις…σου διδάσκει πως έχεις άλλα τόσα.

Και αυτοί οι αποχωρισμοί;
Αποχαιρετάς το βρεφάκι που με μια αγκαλιά ηρεμούσε και καλωσορίζεις το μωράκι που τρελαίνεται για παιχνίδια, αποχαιρετάς το μωράκι που χωράει ολόκληρο μέσα στην αγκαλιά σου και υποδέχεσαι το παιδάκι που δε χωράει στον κόσμο όλο.

Ένας λυγμός που δε παίρνει ποτέ μορφή γιατί ο κάθε αποχωρισμός φέρνει και μια νέα πραγματικότητα με νέα χαμόγελα.

Αποχαιρετάς όλα όσα ήξερες κάθε μέρα για να μάθεις νέα πράγματα που θα σου χρειαστούν περισσότερο απέναντι στην ανατροφή του.

Μεγαλώνουν τόσο γρήγορα και πώς να συμβαδίσεις με την ταχύτητα τους.Δε προλαβαίνεις να συνειδητοποιήσεις όσα χάνεις… Για αυτό ζήσε το κάθε λεπτό, το κάθε βράδυ αϋπνίας, την κάθε αγκαλιά που μυρίζει εξάρτηση.

Όσο πιο πολύ ψηλώνει τόσο πιο πολύ ξεμακραίνει από εσένα.

Όμως, όσο πιο πολύ ξεμακραίνει το σώμα από τη μαμά τόσο πιο πολύ η ψυχή έρχεται κοντά της ♥♥

Χαρά Βλαχοδήμου, Ψυχολόγος
infokids

Πατέρας Αντώνιος: «Για Μένα Ευτυχία Είναι Να Είμαι Χρήσιμος Στον Διπλανό Μου»

Ο πατέρας Αντώνιος από την «Κιβωτό του Κόσμου» κατέκτησε το Βραβείο του Ευρωπαίου Πολίτη με ομόφωνη απόφαση του Ευρωκοινοβουλίου. Δηλώσεις του σε παλαιότερες συνεντεύξεις του δείχνουν ότι είναι ένας άνθρωπος που λάμπει.

1. «Κανένα πρόβλημα δεν μπορεί να σ’ το λύσει ο άλλος. Είμαι εδώ και σου απλώνω το χέρι. Θες να σηκωθείς στα πόδια σου; Αυτό είναι το ερώτημα. Αν έχεις βολευτεί στο να σε λυπούνται, δεν έχεις θέση στην “Κιβωτό”. Αν θες βοήθεια για να σταθείς όρθιος, είμαστε εδώ.
2. Αφού συγκινούμαστε και με τα ζωάκια όταν είναι σε άσχημη κατάσταση, πόσο μάλιστα με τους ανθρώπους που έχουν φτάσει σε αυτό το σημείο, σαν τα αδέσποτα ζώα να βρίσκονται στο δρόμο. Αυτό θα πρέπει να μας προβληματίσει όλους.
3. «Έχω πει κι άλλες φορές πως πήγα να παίξω μπάσκετ με τα παιδιά. Αυτό, όμως, τι σήμαινε; Σήμαινε ότι σήκωνα το ράσο μου, κατέβαινα τα σκαλιά της εκκλησίας και πήγαινα να “σκουντήξω” ένα παιδί που μπορεί 5 λεπτά πριν να είχε κλέψει ή να είχε κάνει χρήση ναρκωτικών. Αυτά τα παιδιά ήταν το ποίμνιό μου. Σε αυτά ήθελα και έπρεπε να απευθυνθώ. Πήρα μια μπάλα του μπάσκετ και είπα “ελάτε να παίξουμε”. Ήρθαν! Και μετά τους είπα να κάτσουν στα σκαλιά της εκκλησίας να μιλήσουμε. Θυμάμαι πως ένα παιδί είχε έρθει με καθυστέρηση, το ρώτησαν οι άλλοι “πού ήσουν;” κι απάντησε: “Είχα πάει να δω λίγο τον πατέρα μου, είχε επισκεπτήριο σήμερα στον Κορυδαλλό. Μετά γύρισα σπίτι, έλειπε η μάνα μου, έψαξα, τη βρήκα, ξέρετε πού, εκεί που την είχαμε βρει την άλλη φορά”. Καταλαβαίνετε πως σε αυτό το παιδί δεν μπορούσα να πω “ο Χριστός σώζει».
4. Η βοήθεια προέρχεται από τον απλό κόσμο, τον φτωχό κόσμο. Από αυτούς, όπως και να ΄χει, πάντα κάτι θα λείπει. O πλούσιος είναι που φοβάται. Υπάρχει μια λαϊκή παροιμία που λέει ο πλούσιος “να σου δίνω εγώ, φτωχέ, να γίνω σαν και σε”.
5. Για μένα ευτυχία είναι να είμαι χρήσιμος για το διπλανό μας, να βλέπω αυτό το μαραμένο παιδί που μας έρχεται, να μπορεί να ανθίζει και να βλέπει με αισιοδοξία το μέλλον.
6. Πολλές φορές κάνουμε φιλανθρωπίες για να νιώσουμε μεγάλοι και σπουδαίοι. Η φιλανθρωπία θέλει κουβέντα πολλή, γιατί έχει και σκοτεινή πλευρά. Όταν κάνουμε ένα καλό με σκοπό να δειχτούμε, δεν είναι καλό.
7. Υπήρχαν και υπάρχουν περιπτώσεις όπου παιδιά έχουν απομακρυνθεί από το σπίτι τους μέσω εισαγγελέα, λόγω ακαταλληλότητας. Όσο κι αν σας φαίνεται περίεργο, πάντως, το εμπόδιο πολλές φορές είναι ο ίδιος ο γονιός που δεν πηγαίνει το παιδί του στο σχολείο και δεν το μαθαίνει βασικά πράγματα. Αυτό οφείλεται στο γεγονός πως πολλοί γονείς είναι αμόρφωτοι και δεν είχαν ποτέ την ευκαιρία να μάθουν πράγματα από τους δικούς τους γονείς, κάνοντας έτσι στην πορεία τα ίδια λάθη με αυτούς. Γίνεται ένας μεγάλος αγώνας να δουλέψουμε με αυτόν τον γονιό, συνήθως με τη μάνα, ώστε να την πείσουμε να καταλάβει πως το παιδί της δεν είναι βάρος ή εμπόδιο για την ζωή της αλλά ότι καλύτερο της έχει συμβεί.
8. Αν ένα παιδί που είναι εδώ έχει τα χίλια προβλήματα και βλέπει κι εσένα να κλαις, να το λυπάσαι, πάει, το έχασες, το κατέστρεψες».
9. Πρέπει να ζητάμε πάντα να είναι καλά οι άλλοι. Όποιος προσφέρει τη ζωή του τη σώζει. Όποιος βάζει τη ζωή του πρώτα απ όλα τη χάνει. Παιδιά μας είναι όλα τα παιδιά του κόσμου
10. «Δεν σώζω ζωές. Αν δεν θέλουμε, δεν γίνεται τίποτα. Θυμάμαι ήταν ένα παιδί πριν από την εφηβεία, ο πατέρας στη φυλακή, η μάνα έφυγε με άλλον, εκείνο είχε μπει σε παραβατική συμπεριφορά. Από τα παιδιά που θεωρούνταν “καμένα χαρτιά”. Αυτό το παιδί το έβαζα σπίτι μου από την αρχή. Συζητάμε τη μια μέρα και του εξηγώ ότι δεν είναι μαγκιά η κλεψιά ούτε το να μην πηγαίνει σχολείο. Την επόμενη μέρα μού έφερε ένα σεντόνι, το άνοιξε μπροστά μου και μου είχε φέρει ό,τι είχε κλέψει. Αυτό το παιδί το ξαναέβαλα στο σχολείο, έχει τελειώσει τη Θεολογία και λειτουργεί σαν παράδειγμα για μας».
11. Αποκτήσαμε επίπλαστες ανάγκες και απομακρυνθήκαμε ο ένας από τον άλλον. Δεν μπορούμε να τα χρεώνουμε όλα στους ξένους. Δεν γίνεται να βλέπουμε παντού προβλήματα, αλλά να μη βλέπουμε τη δική μας ευθύνη σ’ αυτό.
12. Με την πάροδο των χρόνων στα ελληνόπουλα προστέθηκαν και παιδιά μεταναστών ή προσφύγων. Να δείτε τον τρόπο με τον οποίο συμβιώνουν όλα μαζί. Εδώ πραγματοποιείται ένα πείραμα που αποδεικνύει ότι μπορούμε τελικά να ζούμε αρμονικά χωρίς χαρακιές και όρια, “εδώ εσύ, εκεί εγώ”. Το καταφέραμε με τον σεβασμό και την άδολη αγάπη.Προσφυγόπουλα που έδωσαν τα πάντα για να φτάσουν στο “όνειρο”. Και απογοητεύτηκαν. Και ο σκοπός μας δεν είναι να παραβιάσουμε τα ιερά και τα όσια τους. Και εγώ από πρόσφυγες κατάγομαι, Μικρασιάτες. Αυτούς που οι παλαιοελλαδίτες αποκαλούσαν “πρόσφυγες”γιατί ήρθαν να φάνε το βιος τους.Τους το λέω και αμέσως παίρνουν τα πάνω τους».
    

https://heromoms.gr

Η σπουδαία συγγραφέας Άλκη Ζέη

Η αγαπημένη συγγραφέας μικρών και μεγάλων έφυγε σε ηλικία 97 ετών. Έζησε την Αντίσταση και τον Εμφύλιο. Φυλακίστηκε, εξορίστηκε. Πίστευε, όμως, σε έναν καλύτερο κόσμο, για τον οποίο άξιζε να δώσει τη ζωή της.

Η Άλκη Ζέη η οποία πρόσφατα έγινε επίτιμη διδάκτορας του Πανεπιστημίου Πατρών είχε μια πολυτάραχη ζωή με μακρόχρονες στάσεις στην Αθήνα, τη Σύρο, τη Χίο, τη Μόσχα, την Τασκένδη, το Παρίσι, την Αθήνα, το Βέλγιο, το Πήλιο. Έζησε μια μυθιστορηματική ζωή. Μια ζωή συνυφασμένη με τη νεότερη ελληνική ιστορία.

Γεννήθηκε στην Αθήνα. Ο πατέρας της, Ζήνων Ζέης, ήταν τραπεζικός υπάλληλος, μεγαλωμένος στην Κρήτη, αλλά με καταγωγή από την Άνδρο και η μητέρα της, Έλλη Σωτηρίου, ήταν από τη Σάμο και είχε περάσει τα παιδικά της χρόνια στη Σμύρνη.
Φοίτησε αρχικά στην ιδιωτική Ιόνιο Σχολή, όπου γνώρισε τη φίλη της και μετέπειτα συγγραφέα Ζωρζ Σαρή, αλλά τα τελευταία τρία χρόνια του γυμνασίου πήγε στην επίσης ιδιωτική Σχολή Αηδονοπούλου. Εκείνη την περίοδο ο θείος της, Πλάτων Σωτηρίου (αδελφός της μητέρας της), παντρεύτηκε τη γνωστή συγγραφέα Διδώ Σωτηρίου, η οποία βοήθησε την Άλκη Ζέη να ασχοληθεί με τη συγγραφή.

Κατοχή και εξορία

Κατά την περίοδο της κατοχής εντάχθηκε στην ΕΠΟΝ, παρακινούμενη από την Διδώ Σωτηρίου. Παράλληλα σπούδασε φιλοσοφία του θεάτρου στην Φιλοσοφική του πανεπιστημίου των Αθηνών και υποκριτική στη δραματική σχολή του Εθνικού Ωδείου Αθηνών. Ενώ φοιτούσε στη δραματική σχολή το 1943 γνώρισε τον μελλοντικό της σύζυγο, το θεατρικό συγγραφέα Γιώργο Σεβαστίκογλου (1913-1990), με τον οποίο παντρεύτηκε το 1945. Το 1948, ύστερα από την ήττα του ΔΣΕ στον εμφύλιο, ο σύζυγός της διέφυγε στην Τασκένδη.

Η Ζέη προσπάθησε να τον ακολουθήσει αλλά την συνέλαβαν και την εξόρισαν στη Χίο λόγω των πολιτικών της πεποιθήσεων. Ύστερα από προσπάθειες έξι ετών, και αφού έμεινε για καιρό στην Ιταλία, το 1954 επανασυνδέθηκε με τον σύζυγο της στην Τασκένδη. Απέκτησαν δυο παιδιά,την Ειρήνη (1956-) και τον Πέτρο (1959-). Το 1957 μετακόμισαν στη Μόσχα, όπου σπούδασε και στο τμήμα σεναριογραφίας του Ινστιτούτου Κινηματογράφου της Μόσχας. Το 1964 επέστρεψε στην Ελλάδα για να ξαναφύγει πάλι το 1967, με τον ερχομό της Χούντας —αυτή τη φορά για το Παρίσι— και να επιστρέψει οριστικά όταν έπεσε η απριλιανή δικτατορία.

Το καπλάνι της βιτρίνας

Κατά τη διάρκεια της παραμονής της στην ΕΣΣΔ συνέχισε το γράψιμο και μια σειρά παιδικών διηγημάτων. Το πρώτο της μυθιστόρημα, το αυτοβιογραφικό Το καπλάνι της βιτρίνας, γράφτηκε το 1963 ενώ ήταν στη Μόσχα. Αποτελεί έργο-σταθμό στην ελληνική παιδική λογοτεχνία, όντας το πρώτο ίσως παιδικό βιβλίο με πολιτικές αναφορές, πιο συγκεκριμένα στη δικτατορία του Ιωάννη Μεταξά.

Το 1971 και ενώ ήταν εξόριστη στο Παρίσι, έγραψε τον Μεγάλο περίπατο του Πέτρου, αυτή τη φορά με θέμα την Κατοχή και την απελευθέρωση. Το σημαντικό στα ιστορικά της μυθιστορήματα είναι ότι δεν αποτελούν μια απλή καταγραφή ιστορικών γεγονότων αλλά είναι ζυμωμένα με τα αυτοβιογραφικά βιώματα των ηρώων της.

efsyn.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Η άρρωστη Γονεϊκή Προσδοκία αποκαλύπτει το μεγάλο Κενό της Αγάπης.

Όσο προσπαθούμε να καθορίσουμε την ευτυχία των παιδιών μας, τόσο γινόμαστε εμπόδιό της

Πόσες δικές μας ανάγκες άραγε ικανοποιούμε μέσα από τον γονεϊκό μας ρόλο; Ανάγκες μας για συντροφικότητα, για εξουσία, για φιλία, παίρνουμε ικανοποίηση από τη ζωή των παιδιών μας, ταυτιζόμενοι μαζί τους. 

Με την συμπεριφορά μας προσπαθούμε λανθασμένα να τα υποχρεώσουμε να ακολουθήσουν δρόμους, που εμείς δεν καταφέραμε να πάρουμε.

Και αυτό είναι το «καλό» τους, επειδή εξυπηρετεί εμάς. Επειδή εμείς δεν τολμήσαμε να κάνουμε πράξη τα όνειρά μας, συμβιβαστήκαμε, δεν προσπαθήσαμε ίσως αρκετά για την ευτυχία μας. Γιατί τελικά η ευτυχία μας είναι κάτι που εμείς οι ίδιοι δημιουργούμε. Είναι ο τρόπος που εμείς αντιδράμε στα γεγονότα. Αυτό δυσκολευόμαστε να το καταλάβουμε. 

Όσο περισσότερο πιστεύουμε πως οι άλλοι καθορίζουν την ευτυχία μας, τόσο προσπαθούμε να καθορίσουμε την ευτυχία των παιδιών μας. Έτσι, το μόνο που καταφέρνουμε είναι να γινόμαστε εμπόδιο στην ευτυχία τους.

Ξεκινάει με μια μεγάλη δόση αγωνίας ζωγραφισμένη μέσα στα μάτια της μάνας που περιμένει από την δασκάλα να μάθει για την «αξία» του παιδιού της. Βασικά, η αγωνία είναι και για την δική της αξία σαν μάνα. Την ίδια αγωνία που είχε και τότε σαν μικρό κοριτσάκι για τις αντιδράσεις του αυστηρού της πατέρα.

Μακάρι να μπορούσε να δει στον καθρέπτη της την ώρα που κουνά το δάχτυλό της αυστηρά πάνω κάτω. Θυμίζει για άλλη μια φορά στο παιδί της πόσο ανίκανο είναι να διαχειριστεί τον χρόνο του. Ίσως να έβλεπε τον δικό της πατέρα. Κάτι τέτοια της έλεγε κι αυτός. 

Ότι ο κόσμος είναι κακός και πως δεν θα πρέπει να έχει εμπιστοσύνη σε κανέναν. Μόνο σε αυτόν θα πρέπει να έχει εμπιστοσύνη.

Μετά, το μικρό αγόρι ίσως να προσπαθήσει να ξεφύγει από όλη αυτή την σφιχτή, άρρωστη μητρική αγκαλιά. Η μητέρα τότε αρχίζει να καταλαβαίνει ότι οι ανάγκες της δεν μπορούν να ικανοποιηθούν από το παιδί. Το μικρό παιδί δεν μπορεί να παίζει τον ρόλο του προστάτη της.

Τότε η ματαίωση αυτής της άρρωστης μητρικής προσδοκίας αποκαλύπτει το μεγάλο κενό. Το κενό της αγάπης. Της ανάγκης για ανιδιοτελή αγάπη. Αν η μητέρα αγαπάει αληθινά το παιδί και όχι απλά ικανοποιεί χωρίς να το θέλει δικές τις ανάγκες, τότε πραγματικά δεν υπάρχει ποτέ αυτό το κενό.

Τότε είναι που τα μάτια της όταν βλέπουν τα παιδικά μάτια την ρωτούν: Πες μου μαμά! Ποιος είμαι; Μπορώ να τα καταφέρω; 

Αυτή ήρεμη και με ένα χαμόγελο σιγουριάς, που πηγάζει από την ίδια, του γνέφει καταφατικά. Και τότε αφού η ίδια το πιστεύει, δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Το θαύμα γίνεται.

Είναι αυτή η ματιά που αργότερα σαν ενήλικες μας ακολουθεί. Σε όλες τις δυσκολίες μας. Και αν δεν είχαμε την τύχη να την βιώσουμε, δεν πειράζει. Όταν θεωρούμε ότι τα πράγματα είναι δύσκολα για εμάς, ας χαμογελάσουμε εμείς στον εαυτό μας. Δίνοντάς του αγάπη.

Ας πιστέψουμε στην αλλαγή. Και τότε αυτή δεν μπορεί παρά να έρθει. Αρκεί απλά να έχουμε το θάρρος να αναθεωρήσουμε τα λάθη μας ή να συγχωρέσουμε τα λάθη των άλλων. Να κατανοήσουμε τι είναι αυτό που μας τρομάζει και μας εμποδίζει να γίνουμε ευτυχισμένοι.

Γιώργος Μουλακάκης, ψυχολόγος

enallaktikidrasi
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Οι Δάσκαλοι μπορούν να βοηθήσουν τα παιδιά να διαχειριστούν το Τραύμα από Σεξουαλική Κακοποίηση

«Για να κάνω τη διαφορά στη ζωή ενός παιδιού… δεσμεύτηκα να λέω την προσωπική μου ιστορία», δηλώνει η εκπαιδευτικός Lisa Godwin. 

Σ' αυτή τη συγκινητική ομιλία, μοιράζεται την εμπειρία της για το πώς ξεπέρασε το παιδικό της τραύμα με την ήσυχη, ακλόνητη στήριξη ενός δασκάλου και ενός σχολικού συμβούλου – και δείχνει πώς οι εκπαιδευτικοί μπορούν να βοηθήσουν τους μαθητές και τις οικογένειες να διαχειριστούν τις δυσκολίες, μοιραζόμενοι τις δικές τους ιστορίες.

Διαβάστε εδώ ολόκληρη την ομιλία

00:05
Όλοι έχουμε μια ιστορία, και αυτή η ιστορία είναι γεμάτη με κεφάλαια που μας έχουν κάνει αυτό που είμαστε σήμερα. Εκείνα τα νεώτερα κεφάλαια της ιστορίας μερικές φορές είναι αυτά που μας καθορίζουν περισσότερο.

00:21
Το Κέντρο Ελέγχου Νοσημάτων έχει υπολογίσει πως πάνω από τα μισά παιδιά του έθνους μας έχουν βιώσει τουλάχιστον ένα ή δύο τύπους παιδικού τραύματος. Αυτή η δυσκολία μπορεί να έχει μόνιμα συνέπειες. Όταν ξεκίνησα να έχω ευκαιρίες να μιλήσω και να υποστηρίξω μαθητές και δασκάλους, βρήκα τον εαυτό μου μοναδικά τοποθετημένο να μπορεί να μιλήσει για το παιδικό τραύμα. Αλλά έπρεπε να πάρω μια απόφαση πρώτα. Έπρεπε να αποφασίσω, αν ήθελα να μοιραστώ απλώς τα φωτεινά και όμορφα μέρη της ζωής μου, ξέρετε, εκείνα που δείχνουμε στα κοινωνικά δίκτυα που μας κάνουν όλους να μοιάζουμε τέλειοι, ή ήθελα να κάνω τον εαυτό μου ευάλωτο και να γίνω ένα ανοιχτό βιβλίο;

01:12
Η επιλογή έγινε ξεκάθαρη. Για να κάνω τη διαφορά στη ζωή ενός παιδιού, θα έπρεπε να γίνω διάφανη. Έτσι, δεσμεύτηκα να πω την προσωπική μου ιστορία. Και αυτή η ιστορία είναι γεμάτη με ανθρώπους που με είχαν αγαπήσει με είχαν φροντίσει και με μεγάλωσαν. Και με βοήθησαν να ξεπεράσω και να γιατρευτώ. Και τώρα είναι καιρός για μένα να βοηθήσω κι άλλους να κάνουν το ίδιο.

01:44
Όταν πρωτοξεκίνησα το σχολείο, ήμουν η εικόνα της κανονικότητας. Ήμουν από καλή οικογένεια, ντυνόμουν πάντα όμορφα, είχα ένα χαμόγελο στο πρόσωπό μου, ήμουν προετοιμασμένη για το σχολείο. Αλλά η ζωή μου ήταν οτιδήποτε εκτός από φυσιολογική. Μέχρι τώρα, ήμουν ήδη θύμα σεξουαλικής κακοποίησης. Και συνέβαινε ακόμα. Οι γονείς μου δεν το ήξεραν, και δεν το είχα πει σε κανέναν. Όταν ξεκίνησα το σχολείο, ένιωθα σαν να ήταν αυτό το ασφαλές μέρος μου. Έτσι ήμουν ενθουσιασμένη.

02:26
Φανταστείτε τον φόβο μου όταν γνώρισα τον δάσκαλό μου, τον Κο Ράντολφ. Τώρα ο Κος Ράντολφ δεν ήταν ο βιαστής μου. Αλλά ο Κος Ράντολφ ήταν η επιτομή όλων όσων με τρόμαζαν περισσότερο στη ζωή μου. Είχα ήδη ξεκινήσει τις τεχνικές αυτοσυντήρησης όπου έβγαινα έξω από θέσεις όπου επρόκειτο να είμαι μόνη με έναν άντρα. Και εκεί ήμουν, ως μαθήτρια, επρόκειτο να είμαι σε μια τάξη με έναν άντρα καθημερινά, για ένα σχολικό έτος. Ήμουν τρομαγμένη, δεν τον εμπιστευόμουν. Αλλά ξέρετε κάτι, ο Κος Ράντολφ θα κατέληγε να ‘ναι ο μεγαλύτερος υποστηρικτής μου.

03:17
Αλλά στην αρχή, ω, έκανα βέβαιο να γνωρίζει πως δεν τον συμπαθούσα. Ήμουν ασυμμόρφωτη, ήμουν εκείνο το παιδί που ήταν αδιάφορο. Και επίσης δυσκόλεψα πραγματικά τους γονείς μου. Δεν ήθελα να πάω στο σχολείο, κι έτσι τους πολεμούσα κάθε πρωί, μπαίνοντας στο λεωφορείο. Τη νύχτα, δεν μπορούσα να κοιμηθώ, γιατί το άγχος μου ήταν πολύ μεγάλο. Γι’ αυτό πήγαινα στην τάξη εξουθενωμένη. Που σημαίνει, τα εξουθενωμένα παιδιά είναι στριμμένα παιδιά, και δεν είναι εύκολο να τα διδάξεις, το γνωρίζετε αυτό.

03:56
Ο Κος Ράντολφ θα μπορούσε να με είχε πλησιάσει με εκνευρισμό, όπως τόσοι άλλοι δάσκαλοι κάνουν με μαθητές σαν κι εμένα. Αλλά όχι αυτός. Με προσέγγισε με ενσυναίσθηση και με ευελιξία. Ήμουν τόσο ευγνώμων γι’ αυτό. Είδε πως αυτό το εξάχρονο ήταν κουρασμένο και φθαρμένο. Και έτσι αντί να με στείλει έξω για διάλειμμα, με άφηνε να μένω μέσα και να κοιμάμαι, γιατί ήξερε πως χρειαζόμουν ξεκούραση. Αντί να κάθεται στο τραπέζι διδασκαλίας για φαγητό, ερχόταν και καθόταν με τους μαθητές στο τραπέζι τους. Με έκανε να συμμετέχω καθώς και τους συμμαθητές μου σε συζήτηση. Και τώρα κοιτάζω πίσω και ξέρω πως είχε έναν σκοπό γι’ αυτό, άκουγε, έκανε ερωτήσεις. Ήθελε να μάθει τι συνέβαινε. Έχτισε μια σχέση μαζί μου. Κέρδισε την εμπιστοσύνη μου. Και αργά αλλά με βεβαιότητα, εκείνοι οι τοίχοι που είχα χτίσει γύρω μου ξεκίνησε να τους σπάζει μακριά, και τελικά συνειδητοποίησα πως ήταν ένας από τους καλούς.

05:13
Ξέρω πως ένιωθε πως δεν ήταν αρκετός. Γιατί έκανε την κίνηση να μιλήσει στη μητέρα μου. Και πήρε την άδεια της μητέρας μου να με αφήσει να βλέπω έναν σύμβουλο σχολικής καθοδήγησης, την Κα Μακ Φάντεν. Ξεκίνησα να βλέπω την Κα Μακ Φάντεν μία ή δύο φορές την εβδομάδα για τα επόμενα δύο χρόνια. Ήταν μια διαδικασία.

05:39
Κατά τη διάρκεια εκείνης της περιόδου, ποτέ δεν της εκμυστηρεύτηκα την κακοποίηση, γιατί ήταν μυστικό. Δεν θα έπρεπε να το πω. Αλλά εκείνη ένωσε τις τελείες, το ξέρω πως το έκανε, γιατί ό,τι έκανε μαζί μου ήταν για να με ενδυναμώσει και να με βοηθήσει να βρω τη φωνή μου. Μου δίδαξε πώς να χρησιμοποιώ πνευματικές εικόνες για να διώξω τους φόβους μου. Μου δίδαξε τεχνικές αναπνοής να με βοηθήσει να ξεπεράσω τις κρίσεις άγχους που είχα τόσο συχνά. κι έπαιζε ρόλους μαζί μου. Και έκανε σίγουρο πως μπορούσα να υπερασπιστώ τον εαυτό μου σε καταστάσεις.

06:21
Και ήρθε η μέρα όπου ήμουν στο δωμάτιο με τον βιαστή μου και άλλον έναν ενήλικα. Και είπα την αλήθεια μου. Μίλησα για την κακοποίηση. Αμέσως ο βιαστής μου ξεκίνησε να το αρνείται, και το πρόσωπο που του το αποκάλυψα, δεν είχε απλώς τη δυνατότητα να χειριστεί τη βόμβα την οποία μόλις είχα πετάξει πάνω τους. Ήταν ευκολότερο να πιστέψουν τον βιαστή απ’ ό,τι ένα παιδί.

06:54
Έτσι μου είπαν να μην μιλήσω γι’ αυτό ξανά. Με έκαναν να νιώθω πως είχα κάνει κάτι κακό, ξανά. Ήταν καταστροφικό. Αλλά ξέρετε κάτι, κάτι καλό βγήκε απ’ αυτό εκείνη την ημέρα. Ο βιαστής μου ήξερε πως δεν πρόκειται να είμαι σιωπηλή. Η δύναμη μετατοπίστηκε. Και η κακοποίηση σταμάτησε.

07:22
(Χειροκρότημα)

07:29
Αλλά η ντροπή και ο φόβος του να ξανασυμβεί παρέμειναν. Και θα έμενε μαζί μου για πολλά, πολλά χρόνια που θα έρχονταν.

07:43......

.........
η συνέχεια εδώ: enallaktikidrasi
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Tα πρώτα πέντε χρόνια του παιδιού

Το να γνωρίζεις τι συμπεριφορά να περιμένεις από το παιδί σου, μπορεί να κάνει τη ζωή σου, ως γονιού, πιο εύκολη. 

Μια νευρική και λίγο επιθετική συμπεριφορά του παιδιού σου, όταν είναι 4 ετών, για παράδειγμα, μπορεί να σε κάνει να πιστεύεις πως έχεις αποτύχει ως γονιός. 

Child development: the first five years

Ποιες είναι οι πιο κρίσιμες περίοδοι στη ζωή του παιδιού;
Είναι σημαντικό να γνωρίζεις ποιες είναι οι πιο κρίσιμες περίοδοι στη ζωή του παιδιού ώστε να ξέρεις και πώς να ανταποκριθείς σε κάθε περίπτωση. Όταν γνωρίζεις από πριν τις συμπεριφορές του παιδιού και ποιες είναι “φυσιολογικές” για την ηλικία του, μπορείς να τις αντιμετωπίσεις καλύτερα.

Οι πιο κρίσιμες περίοδοι στη ζωή του παιδιού

Νεογέννητο μέχρι τριών μηνών

Σε αυτήν την ηλικία, το κλάμα είναι ο βασικός τρόπος για να εκφράσει το παιδί τις ανάγκες του. 

Ως γονιός θα μάθεις να ξεχωρίζεις το πότε το παιδί κλαίει επειδή πεινάει, επειδή είναι κουρασμένο ή επειδή έχει μια ενόχληση.

Ωστόσο, πολλές φορές το παιδί μπορεί να κλαίει χωρίς συγκεκριμένο λόγο και να πρέπει να το ηρεμήσεις με τα λόγια και το άγγιγμα. Πρέπει να νιώθει ασφαλές, να σε εμπιστευτεί και να νιώσει την αγάπη σου.

4-6 μηνών

Το παιδί μπορεί να χαμογελάει, να γελάει και να παίρνει διάφορες εκφράσεις ως απάντηση σε αυτά που του λες ή στα παιχνίδια του. 

Και είναι υπέροχο οι γονείς να το ενθαρρύνουν να γελά κάνοντας αστείες γκριμάτσες για παράδειγμα.

Σε αυτή την ηλικία, τα παιδιά γίνονται πιο ευαισθητοποιημένα γύρω από τους ανθρώπους και εκτός από τη μαμά και τον μπαμπά, και μπορούν να αναγνωρίσουν οικεία πρόσωπα και αντικείμενα.

7-12 μηνών

Σε αυτό το στάδιο, τα παιδιά ξεκινούν να προτιμούν τη μαμά τους περισσότερο από όλους και μπορεί να φοβούνται τους ξένους. 

Ακολουθούν τη μαμά από πίσω και κλαίνε όταν απομακρύνεται και φεύγει από τον χώρο.

Για να το αποφύγεις, μπορείς να φύγεις για μικρό διάστημα ενώ το παιδί σου παίζει και βρίσκεται σε ασφαλές μέρος και μετά να εμφανιστείς για να διαβεβαιωθεί πως ακόμη κι αν φύγεις, πάντα θα επιστρέφεις.

1-2 ετών

Τα παιδιά σε αυτήν την ηλικία έχουν περισσότερες κοινωνικές αλληλεπιδράσεις και εμπειρίες έξω από το σπίτι. 

Ωστόσο, όταν παίζουν μαζί με άλλα παιδιά, δεν αλληλεπιδρούν ακριβώς και δεν αντιλαμβάνονται ακριβώς την ιδέα του να μοιράζονται.

Έτσι, μερικές “κρίσεις” και κλάματα είναι κοινά, και είναι σημαντικό να πειθαρχήσεις το παιδί σου αλλά χωρίς φωνές.

Τριών ετών

Σε αυτήν την ηλικία τα παιδιά ξεκινούν να παίζουν με άλλα παιδιά και να μοιράζονται τα παιχνίδια τους και είναι σημαντικό να τα ενθαρρύνεις να το κάνουν.

Παράλληλα, μπορεί να ξεκινήσουν να φοβούνται συγκεκριμένα πράγματα, όπως για παράδειγμα το σκοτάδι.

Θα πρέπει να τα ενθαρρύνεις να κάνουν όσα περισσότερα πράγματα μπορούν μόνα τους και να τους λες πόσο περήφανη νιώθεις για τη ζωγραφιά που έφτιαξαν ή που μάζεψαν τα παιχνίδια τους ή οτιδήποτε άλλο έκαναν από μόνα τους.

4-5 ετών

Τα παιδιά σε αυτήν την ηλικία μπορούν να ακολουθούν τους κανόνες, αλλά δεν καταλαβαίνουν ακριβώς τι είναι σωστό και τι λάθος. Θέλουν να είναι πιο ανεξάρτητα και είναι καλό να τα ενθαρρύνεις να κάνουν τις επιλογές τους. Παράλληλα, γίνονται ολοένα και πιο περίεργα για τον κόσμο τους.

Στην ηλικία των 4 ετών, μπορεί να έχουν εναλλαγές στη διάθεση, να είναι πιο επιθετικά, να τσακώνονται με τα αδέρφια τους. Ενώ στην ηλικία των 5 ετών, τα πηγαίνουν καλά με τους γονείς, είναι πιο υπεύθυνα κι έχουν καλύτερους τρόπους.

Πρέπει να μάθεις στα παιδιά πώς να εκφράζουν τον θυμό τους και να μην συμπεριφέρονται άσχημα.

...

περισσότερα εδώ: ipop

Ηλεκτρονική Ηρωίνη

31 «εξαρτημένοι» από το Διαδίκτυο συγκρίθηκαν με τους 30 χρήστες ηρωίνης, που προσήλθαν στο πρόγραμμα «Αθηνά» του Αιγινήτειου Νοσοκομείου. Η σύγκριση των μέσων όρων κατάθλιψης, ψυχαναγκασμού και αυτοεκτίμησης μεταξύ των δύο ομάδων δεν έδειξε σημαντικές διαφορές.

Εξάρτηση από το Διαδίκτυο: Ψυχολογική δυσφορία ή Ψυχαναγκαστική διαταραχή;
Ελέγχουν τα ηλεκτρονικά μηνύματά τους κάθε δύο λεπτά, μπαίνουν σε συγκεκριμένες ηλεκτρονικές σελίδες ξανά και ξανά, απορροφώνται σε παιχνίδια στην οθόνη με τις ώρες, παίζουν μανιωδώς χρηματιστήριο ή τζογάρουν μέσω Διαδικτύου.

Ο εθισμός στο κομπιούτερ, η παθολογική χρήση τού υπολογιστή, η εξάρτηση από το Διαδίκτυο, αποτελεί ένα φαινόμενο της τελευταίας δεκαετίας, που ολοένα εξαπλώνεται. Ο όρος «Διαταραχή Εξάρτησης από το Διαδίκτυο» (Ιnternet Αddiction Disorder) προτάθηκε για πρώτη φορά από τον δρα Ιβαν Γκόλντμπεργκ και τα κριτήρια για τη διάγνωσή της βασίστηκαν σε εκείνα για τις εξαρτήσεις από ουσίες.

Τι κρύβει η εμμονή
«Η υπεραπασχόληση με το Ίντερνετ μπορεί να κρύβει μια ψυχολογική δυσφορία (του τύπου της κατάθλιψης) ή μια ψυχαναγκαστική διαταραχή, με την εμμονή στην επαναληπτική αυτή διαδικασία», επισημαίνει η κλινική ψυχολόγος, επιστημονική συνεργάτις του Πανεπιστημίου Αθηνών, κ. Βαλέρια Πομίνι.

«Μπορεί σε ορισμένες περιπτώσεις να συνυπάρχουν και τα δύο. Επίσης, τα άτομα που απομονώνονται από την κοινωνία λόγω της υπερ-ασχόλησης με το Ίντερνετ (παρ΄ ό,τι – και αυτό είναι ένα παράδοξο- έχουν μέσω αυτού επαφές με όλο τον κόσμο), θα πρέπει να προβληματίσουν τους ανθρώπους του περιβάλλοντός τους».

Για ουκ ολίγους, η οθόνη του Διαδικτύου λειτουργεί ως «φυγή» από την πραγματικότητα. «Για πολλούς, η ενασχόληση με το Διαδίκτυο είναι μια διαδικασία διεξόδου, τους δίνει την εντύπωση ότι κινούνται, ότι ΄΄αδειάζει΄΄ το μυαλό τους, νομίζουν ότι λειτουργεί ως “φάρμακο”», λέει η κ. Πομίνι.

«Βέβαια, εάν η επαφή μέσω του Ίντερνετ με άλλα άτομα, είναι η μοναδική μορφή κοινωνικοποίησης, τότε παραπέμπει σε πιθανές δυσκολίες του ατόμου, οι οποίες θα πρέπει να διερευνηθούν και να αντιμετωπισθούν».

Τρεισήμισι ώρες ημερησίως
Οι συμμετέχοντες στη μελέτη ανέφεραν ότι για κάθε ώρα που αφιέρωναν στο Ίντερνετ, μείωναν την επικοινωνία με την οικογένειά τους κατά 24 λεπτά περίπου και τον ύπνο τους κατά 12 λεπτά.
Ελληνική έρευνα Ελληνική μελέτη, που πραγματοποιήθηκε πρόσφατα από την κλινική ψυχολόγο κ. Τάνια Καβαλιέρου, με την επίβλεψη της επίκουρης καθηγήτριας Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου κ. Βασιλικής Κανελλοπούλου, εξέτασε σε 141 χρήστες Ίντερνετ και 30 χρήστες ηρωίνης την ύπαρξη κατάθλιψης, ψυχαναγκασμού-καταναγκασμού και τον βαθμό αυτοεκτίμησης.

Εντοπίσθηκαν 31 «εξαρτημένοι», που σκόραραν πολύ ψηλά στο ερωτηματολόγιο προβληματικής χρήσης του Ίντερνετ.

«Οι περισσότεροι από αυτούς ήταν άντρες, με μέσο όρο ηλικίας τα 22 έτη, σπουδαστές και μένουν μόνοι ή με τους γονείς τους, κυρίως στην Αθήνα», λέει η κ. Καβαλιέρου. «Σε αυτούς φαίνεται ότι όσο αυξάνεται η χρήση του Ίντερνετ τόσο αυξάνεται ο ψυχαναγκασμός και η κατάθλιψη και τόσο μειώνεται η αυτοεκτίμηση, χωρίς να ξέρουμε όμως ποιο είναι το αίτιο και ποιο το αποτέλεσμα».

Κατόπιν, οι 31 «εξαρτημένοι» από το Διαδίκτυο συγκρίθηκαν με τους 30 χρήστες ηρωίνης, που προσήλθαν στο πρόγραμμα «Αθηνά» του Αιγινήτειου Νοσοκομείου. Η σύγκριση των μέσων όρων κατάθλιψης, ψυχαναγκασμού και αυτοεκτίμησης μεταξύ των δύο ομάδων δεν έδειξε σημαντικές διαφορές.

Μην κατηγορείτε τον υπολογιστή
Οι γονείς ή ο σύντροφος ή τα άλλα μέλη της οικογένειας δεν θα πρέπει – όπως συμβουλεύει η ψυχολόγος κ. Βαλέρια Πομίνι – να πανικοβάλλονται και να κατηγορούν το εργαλείο (το κομπιούτερ).

• Εάν ο «εξαρτημένος» είναι παιδί της προεφηβικής ή εφηβικής ηλικίας, οι γονείς θα πρέπει: 1) να βάζoυν όρια στον χρόνο και τον τρόπο χρήσεως του Ίντερνετ και, 2) να διερευνούν το πρόβλημα με τον παιδοψυχολόγο.
• Εάν πρόκειται για ενήλικο, τα άτομα του περιβάλλοντός του θα πρέπει να προβληματίζονται μαζί του για το θέμα και να επιδιώκουν – με τη σύμφωνη γνώμη του ίδιου του χρήστη- τη διερεύνηση της εξάρτησης, με ειδικό της ψυχικής υγείας.

Όσο για την πρόληψη, η κλινική ψυχολόγος κ. Τάνια Καβαλιέρου, τονίζει ότι «η καλύτερη πρόληψη είναι η γενικά καλή ψυχολογική κατάσταση και ισορροπία του ατόμου, ώστε να μη χρειάζεται να καταφεύγει σε εξαρτήσεις, όπως είναι αυτή του κομπιούτερ ή του βίντεο γκέιμ».

Σημασία έχει ο τρόπος χρήσης και όχι η διάρκεια
Η υπερβολή στη χρήση του Διαδικτύου δεν θα πρέπει να ορίζεται σύμφωνα με τις ώρες που ξοδεύει κανείς σε αυτό – όπως δήλωσε στην εφημερίδα «Ουάσιγκτον Ποστ» η Μαρέσα Όρζακ, καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Χάρβαρντ και διευθύντρια των Υπηρεσιών Εθισμού στο Κομπιούτερ στο Νοσοκομείο Μακλίν στο Μπέλμοντ της Μασαχουσέτης.

Αντιθέτως, πρέπει να βασίζεται στον «ορισμό των απωλειών». «Εάν, ως αποτέλεσμα αυτής της ενασχόλησης, δεν αποδίδει κανείς καλά στην εργασία του ή εάν οι οικογενειακές σχέσεις έχουν επιδεινωθεί και είναι κάτι που δεν μπορεί να ελέγξει», είπε η καθηγήτρια, «τότε η χρήση του Ίντερνετ είναι υπερβολική».

O τρόπος χρήσης του Ίντερνετ είναι αυτός που κάνει τη διαφορά. «Σημασία έχει όχι μόνο εάν χρησιμοποιείς το Ίντερνετ πολλή ώρα, αλλά και πώς το χρησιμοποιείς (όπως συμβαίνει λ. χ και με το αυτοκίνητο)», τονίζει η κ. Πομίνι.

«Εάν, λ.χ. ένας έφηβος κατεβάζει τραγούδια ή μιλά με κάποιους σε τσατ ρουμ, δεν είναι το ίδιο με εκείνον- νέο ή ενήλικα- που παίζει με τις ώρες παιχνίδια, τζογάρει ή ασχολείται μανιωδώς με το χρηματιστήριο μέσω του κομπιούτερ, μπαίνει σε συγκεκριμένα σάιτ (π.χ. πορνογραφικά) ή χαζεύει άσκοπα σε αυτό (οπότε υπάρχει σαφώς το στοιχείο της εξάρτησης)».

Γι΄ αυτό και το κύριο κριτήριο στην ελληνική έρευνα, για να κριθεί κάποιος «εξαρτημένος», δεν ήταν ο χρόνος χρήσης, αλλά- όπως εξηγεί η κ. Καβαλιέρου- «το τι χάνει ο χρήστης από την καθημερινότητά του για χάρη του Ίντερνετ: αν λ.χ. κοιμάται λιγότερο, σκέπτεται συνεχώς πότε θα γυρίσει στο σπίτι του για να ανοίξει το κομπιούτερ ή πότε θα πάει στο Ίντερνετ-καφέ, αν δεν τον φθάνει ποτέ ο χρόνος που αφιερώνει στο Ίντερνετ κ.λπ.».

Τα θέλγητρα του Διαδικτύου

• Εύκολη, 24ωρη πρόσβαση.
• Άμεση επικοινωνία, με χαμηλό κόστος.
• Ποικιλία και αντίθεση.
• Δυνατότητα γνωριμίας με ανθρώπους, με χαμηλό ρίσκο.
• Ανωνυμία.
• Αίσθημα ισότητας, με ελάχιστη κοινωνική πίεση.
• Δυνατότητα επιλογής όσον αφορά τον τρόπο παρουσίασης του χρήστη.
• Ικανοποίηση αναγκών μέσω διαφόρων υπηρεσιών.
• Δυνατότητα χρήσης του μέσου ως «μεταβατικού χώρου», με σκοπό να ξαναβρεί κάποιος την αυτοπεποίθησή του.

Οι επτά στους δέκα κάνουν προβληματική χρήση
Στην ελληνική έρευνα για την εξάρτηση από το Διαδίκτυο βρέθηκε ότι 32,6% του δείγματος έκανε προβληματική χρήση και 33,3% μέτρια προβληματική χρήση, ενώ μόνο 34% δεν έκανε προβληματική χρήση.

Τα ερευνητικά δεδομένα δείχνουν- όπως μας πληροφορεί η ψυχολόγος κ. Καβαλιέρου- ότι τα άτομα που περνούν υπερβολικά πολλές ώρες στο Διαδίκτυο, αναφέρουν σωματικά ενοχλήματα (θολή όραση, κόπωση, διαταραχή του ύπνου), δυσφορία και μείωση της κοινωνικότητας.

Από πολλές έρευνες έχει βρεθεί ότι τα άτομα αυτά παρουσιάζουν καταναγκαστική χρήση του κομπιούτερ, απόσυρση, ανάγκη για ολοένα και περισσότερη ώρα σύνδεσης, δυσκολία στη διαχείριση του χρόνου τους, διαπροσωπικές δυσκολίες, αλλά και κατάθλιψη, χαμηλή αυτοεκτίμηση, έλλειψη κοινωνικών δεξιοτήτων και φοβίες.

Τα προβλήματα αυτά προσομοιάζουν με αυτά των ατόμων που είναι εξαρτημένα από τοξικές ουσίες.

Αν δεν μπορούμε μόνοι μας να αντιμετωπίσουμε όσα μας δυσκολεύουν μπορούμε να ζητήσουμε την βοήθεια ενός κατάλληλα καταρτισμένου ειδικού Ψυχικής υγείας. Το να ζητάμε βοήθεια δε σημαίνει ότι παραδεχόμαστε ότι είμαστε αδύναμοι και ανίκανοι να κάνουμε καλά τον εαυτό μας. Αντίθετα σημαίνει ότι πιστεύουμε στον εαυτό μας και επιθυμούμε πραγματικά να γίνουμε καλά.

Ακόμη και αν έχουμε προσπαθήσει να ζητήσουμε βοήθεια και δεν έχουμε δει γρήγορα αποτελέσματα χρειάζεται να έχουμε υπομονή. Όσο διάστημα έχουμε αφήσει να πονάμε θέλει τον κατάλληλο χρόνο να επουλωθεί.

Ας σταματήσουμε να σκεφτόμαστε τον κόπο της διαδικασίας και ας συνειδητοποιήσουμε ότι: ΑΞΙΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΛΑ!

Για να κλείσετε ραντεβού με Ειδικό ψυχικής υγείας του Psychopedia μπορείτε να μας καλέσετε στα τηλ. 210-6413306-6934650265.

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Ένα παιδί στο σχολείο βρίζει συνέχεια τον γιο μας και κανείς δεν ενδιαφέρεται. Τι να κάνουμε;

Έχουμε ένα παιδί στο σχολείο του γιου μου που τον ενοχλεί. Από την αρχή της χρονιάς ο άντρας μου και εγώ έχουμε μιλήσει με την διεύθυνση, την δασκάλα και την μητέρα του παιδιού. Δεν έχει αλλάξει τίποτα. Αυτός συνεχώς βρίζει χυδαία. Τι άλλο μπορούμε να κάνουμε;

Αγαπητή αναγνώστρια,
Ήδη έχετε προσεγγίσει όμορφα το θέμα αυτό. Στη ζωή έξω από το σπίτι, τα παιδιά αναμένεται να συναντήσουν διάφορες δυσκολίες στις οποίες καλούνται να βρουν μια λύση με τη βοήθεια των γονέων τους. Έτσι λοιπόν, και στη δική σας περίπτωση, χρειάζεται εφόσον ήδη έχετε επικοινωνήσει τη δυσκολία με όσους μπορούν να μεσολαβήσουν, να είστε υποστηρικτικοί ως προς τον γιό σας.

Ο γιος σας είναι ένα υπέροχο παιδί! Εάν αυτό το γνωρίζει ο ίδιος επειδή το ακούει σταθερά από εσάς, τότε δεν διατρέχει μεγάλο κίνδυνο. Αυτό συμβαίνει διότι οι γονείς είναι τα πιο σημαντικά πρόσωπα στο μεγάλωμα ενός παιδιού! 

Ό,τι διαφορετικό κι αν ακούει από τους γύρω, τα δικά σας λεγόμενα είναι τα πιο σημαντικά! Φροντίζετε λοιπόν να του δείξετε καθημερινά, με τα λόγια σας αλλά κυρίως με τη στάση σας, πόσο υπέροχος είναι, πόσο σπουδαίος, πόσο ικανός! 

Στη φάση αυτή που χτίζει την αυτο-εικόνα του, το καθρεπτισμά του στα δικά σας μάτια είναι εξαιρετικά σημαντικό! 

Όσο λαμβάνει από εσάς θετική ανατροφοδότηση, τόσο καλύτερα θα μπορέσει να καταλάβει εν καιρώ ότι οι χυδαίοι χαρακτηρισμοί από κάποιον άλλο δεν τον αφορούν. 

Θα μπορέσει να απομακρυνθεί από αυτήν την κατάσταση, χωρίς να έχει πληγωθεί.

Συνεχίζετε λοιπόν να φροντίζετε το θέμα πολύπλευρα. Και με την επικοινωνία σας με το σχολείο και τους άλλους γονείς ώστε να βελτιωθούν οι σχέσεις τους, εάν αυτό είναι δυνατό, και με το να συμβάλλετε ώστε το παιδί σας να χτίσει μια καλή αυτοεκτίμηση.

Σας ευχαριστώ.
από Ρομίνα Σαλούστρου, ψυχολόγος – ψυχοθεραπεύτρια.
mama365

Τι κάνω όταν το παιδί βαριέται; Ένα εκτυπώσιμο κατά της πλήξης / Mom, I'm Bored!

«Μαμά βαριέμαι ». 

Μία φράση που ακούμε τόσο συχνά από τα παιδιά μας, ιδίως τα σαββατοκύριακα ή τις αργίες ή εκείνα τα βροχερά απογεύματα που μένουμε μέσα στο σπίτι. Στην ουσία τα παιδιά έχουν πράγματα να κάνουν. 

Mom, I'm Bored!

Ωστόσο μένουν ανικανοποίητα. Θέλουν το κάτι παραπάνω, θέλουν κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό.

Ένα πρωί που η μικρή μου ήταν στο σχολείο κι εφόσον είχα βαρεθεί να ακούω συνέχεια «μαμά βαριέμαι», έκατσα στον υπολογιστή κι έφτιαξα αυτό το εκτυπώσιμο. 

Σας προτείνω να το δοκιμάσετε. Νομίζω ότι θα δώσει στο παιδί σας πίσω όλη του την ενέργεια!

Το εκτυπώσιμο είναι ιδανικό για παιδιά σχολικής ηλικίας. Πατήστε λήψη, αποθηκεύστε στον υπολογιστή σας και κατόπιν εκτυπώστε:

ΛΗΨΗ ΕΚΤΥΠΩΣΙΜΟΥ

Πως λειτουργεί το εκτυπώσιμο κατά της πλήξης

Αφού εκτυπώσουμε, κόβουμε τα χαρτάκια ένα ένα και τα κλείνουμε μέσα σε βάζο. 

Στα χαρτάκια προσπάθησα να γράψω δραστηριότητες λίγο διαφορετικές από εκείνες που συνηθίζουμε ή από εκείνες που θα μπορούσε να σκεφτεί και μόνη της η κόρη μου. 

Κάποιες από αυτές το παιδί μπορεί να τις εκτελέσει μόνο του, ενώ σε άλλες θα χρειαστεί τη συμμετοχή μας ή τη βοήθειά μας, ανάλογα πάντα με την ηλικία του. 

Εσείς μπορείτε να συμπληρώσετε κι άλλες δραστηριότητες ή ίσως και να αφαιρέσετε. 

Όταν το παιδί διαμαρτύρεται ότι πλήττει, διαλέγει με κλειστά μάτια ένα χαρτάκι από το βάζο και κάνει ό,τι γράφει. Αν εξακολουθεί να πλήττει, μπορεί να διαλέξει κι ένα δεύτερο κι ένα τρίτο χαρτάκι. Ακόμη καλύτερα!
makelife
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Πώς να καλλιεργήσουμε την ψυχική υγεία των παιδιών; Your child’s mental health

Όλοι/ες μας συνηθίζουμε να λέμε «πάνω από όλα η υγεία μας» και πράγματι είναι το πιο σημαντικό. Στην υγεία συγκαταλέγεται όμως, πέραν της σωματικής, και η ψυχική υγεία: «νοῦς ὑγιής ἐν σώματι ὑγιεῖ».

Η παραπάνω αφίσα παρουσιάζει πώς μπορούν οι γονείς να ευνοήσουν την ψυχική υγεία των παιδιών τους, με λίγα λόγια τι έχει ανάγκη ένα παιδί για να είναι ευτυχισμένο!

diydaskalika

Your child’s mental health

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Σίγουρα Βήματα για Μπάνιο χωρίς Μικρόβια!

Ξεφορτωθείτε για τα καλά τα βακτήρια που παραμονεύουν σε κάθε γωνιά του και μετατρέψτε το μπάνιο σας σε οχυρό υγείας και καθαριότητας.
Πόσο αηδιαστικό είναι ένα βρώμικο μπάνιο; Πολύ! Ειδικά αν αναλογιστεί κανείς το πλήθος των όχι-και-τόσο-αθώων μικροοργανισμών και βακτηρίων που έχουν μετατρέψει το μπάνιο σας σε μόνιμη κατοικία τους. Είτε σας αρέσει να καθαρίζετε το μπάνιο σας σε δόσεις είτε προτιμάτε να του κάνετε γενική μία φορά την εβδομάδα, αυτά τα μικρά κόλπα θα σας βοηθήσουν να ξεφορτωθείτε τους ανεπιθύμητους επισκέπτες μια και καλή!

Το λευκό ξίδι θα σας βοηθήσει να κάνετε το μπάνιο σας... λαμπίκο!

Βήμα #1: Ντους  
Στην καμπίνα του και ειδικά στην κεφαλή του βρίσκει λιμάνι το μυκοβακτήριο Mycobacterium avium το οποίο μπορεί να προκαλέσει πνευμονοπάθεια.

• Καθαρίστε την κεφαλή του ντους βουτώντας την σε μία πλαστική σακούλα την οποία έχετε γεμίσει με λευκό ξίδι. Στη συνέχεια, δέστε τη σακούλα με ένα λάστιχο και αφήστε την κεφαλή του ντους να μουλιάσει στο μείγμα για 24 ώρες.
• Βάλτε την κουρτίνα και το χαλάκι του μπάνιου στο πλυντήριο μαζί με μερικές παλιές πετσέτες. Γιατί; Οι τελευταίες λειτουργούν σαν σφουγγάρι μιας και απορροφούν τον αφρό του απορρυπαντικού και τη μούχλα. Στη συνέχεια, αφήστε τα να στεγνώσουν καλά.
• Αναμείξτε 1 φλιτζάνι μαγειρική σόδα με μερικές σταγόνες λευκό ξίδι ώστε να δημιουργήσετε μια πάστα. Εφαρμόστε μία παχιά στρώση της παραπάνω στις γυάλινες πόρτες του μπάνιου και αφήστε την να δράσει για 1 ώρα προτού την τρίψετε καλά με ένα ύφασμα μικρο-ινών. Τέλος, ξεπλύνετε με νερό και σκουπίστε με ένα καθαρό πανί.
• Για να δείτε τη μπανιέρα σας όχι μόνο να λάμπει, αλλά και άδεια από μικρόβια, δεν έχετε παρά να τη γεμίσετε... με ζεστό νερό και να την αδειάσετε κατευθείαν. Έπειτα, απλώστε στην επιφάνεια της μπανιέρας λίγο καθαριστικό γενικής χρήσης και τρίψτε καλά με ένα σφουγγάρι. Αφήστε το καθαριστικό να καθίσει για 15 λεπτά προτού το ξεπλύνετε με χλιαρό νερό.
• Έξτρα tip Σκουπίστε καλά το ντους και να αφήστε το παράθυρο ή την πόρτα του ανοιχτή για τουλάχιστον 1 ώρα μετά από κάθε μπάνιο για να επαναφέρετε την υγρασία του χώρου στα φυσιολογικά της επίπεδα.

Βήμα#2: Αρμοί  
Η επιφάνειά τους είναι πορώδης γεγονός που την κάνει ιδανικό σημείο για την ανάπτυξη βακτηρίων.

• Βουτήξτε μία βούρτσα για καθαρισμό αρμών σε χλωρίνη και τρίψτε καλά με αυτήν τις περιοχές που εμφανίζουν δυσχρωμίες. Ξεπλύνετε καλά με λίγο νερό.
• Έξτρα tip Για να εμποδίσετε την υγρασία να διαπεράσει τους αρμούς, σφραγίστε τους με ειδικά αρμοκάλυπτρα.

Βήμα#3: Πλακάκια, Τοίχοι και Ταβάνι  
Ο αφρός και η σκόνη αφήνουν στην επιφάνειά τους ένα μικροσκοπικό φιλμ υγρασίας το οποίο ενισχύει την ανάπτυξη των βακτηρίων.

• Ψεκάστε με ένα καθαριστικό γενικής χρήσης τα πλακάκια, τα ντουλάπια και το ταβάνι κι ανοίξτε τη βρύση της μπανιέρας, ρυθμίζοντάς την στο ζεστό για περίπου 5 λεπτά μέχρι να δημιουργηθεί ατμός. Στη συνέχεια, κλείστε τη βρύση και την πόρτα του μπάνιου και αφήστε τον ατμό και το καθαριστικό να δράσουν για 20 λεπτά. Στη συνέχεια, σκουπίστε καλά όλες τις επιφάνειες που ψεκάσατε με ένα καθαρό πανάκι. Αν δεν φτάνετε το ταβάνι, δεν έχετε παρά να το σκουπίσετε χρησιμοποιώντας μια καθαρή σφουγγαρίστρα.
• Έξτρα tip Για να εξαφανίσετε τα σημάδια που αφήνει το νερό πάνω στα πλακάκια, φροντίστε να τα περνάτε με λίγο κερί αυτοκινήτου μια φορά το χρόνο.

Βημα#4: Τουαλέτα  
Πέρα από το πλήθος βακτηρίων που φιλοξενούνται στην επιφάνεια της, μερικά «ύπουλα» και «ζωηρά» βακτήρια, όπως το E. coli και η σαλμονέλα, ενδέχεται να βρεθούν το καπάκι της τουαλέτας απλά τραβώντας το καζανάκι της.

• Ρίξτε 1 φλ. μαγειρική σόδα στη λεκάνη της τουαλέτας, τρίψτε καλά την επιφάνειά της και στη συνέχεια τραβήξτε το καζανάκι.
• Γεμίστε το πιγκάλ με χλωρίνη και βυθίστε τη βούρτσα σε αυτό για μερικά λεπτά. Στη συνέχεια, αδειάστε το διάλυμα και γεμίστε το πιγκάλ με κρύο νερό.
• Έξτρα tip Κλείστε το καπάκι της τουαλέτας πριν τραβήξετε το καζανάκι.

Βήμα#5: Νεροχύτης  
Μπορεί σε αυτόν να καθαρίζετε τα χέρια σας, αλλά η αλήθεια είναι ότι ο νεροχύτης εμφανίζει την υψηλότερη συγκέντρωση μικροβίων σε όλο το μπάνιο σας, ξεπερνώντας κατά πολύ ακόμη και τη λεκάνη της τουαλέτας.

• Ρίξτε λίγο λευκό ξίδι ή μαγειρική σόδα στο σιφόνι του νεροχύτη και αφήστε το ζεστό νερό να τρέξει για μερικά λεπτά. Έπειτα, περάστε με ένα υγρό αντιβακτηριδιακό μαντηλάκι τη βρύση προκειμένου να εξολοθρεύσετε ακόμα και τα πιο επίμονα μικρόβια. Τέλος, καθαρίστε την αλυσίδα της τάπας του νεροχύτη με λίγο οδοντικό νήμα (ναι, σωστά, διαβάσατε!) για να απομακρύνετε από αυτήν τυχόν ρύπους κι άλατα.
• Έξτρα tip Για να μην κολλάει το σαπούνι στο πιάτο του, περάστε την επιφάνειά του με μια λεπτή στρώση baby oil.

spirossoulis.com

Εφηβεία και οι Ευθύνες της Ενηλικίωσης / Preparing adolescents for adulthood and citizenship

Καθημερινά, τα παιδιά και ιδίως οι έφηβοι έρχονται όλο και πιο έντονα αντιμέτωποι με το βάρος των νέων ευθυνών της ενηλικίωσης που πλησιάζει. 

Μπροστά στις δυσκολίες αυτές όμως όλοι οι έφηβοι δεν αντιδρούν με τον ίδιο τρόπο.

Preparing adolescents for adulthood and citizenship
Τα συναισθήματα της αλλαγής και της εσωτερικής αναστάτωσης εξελίσσονται για μερικούς εφήβους σε πιο σοβαρές καταθλιπτικές διαταραχές. 

Οι γονείς και οι εκπαιδευτικοί δεν πρέπει να περιμένουν από τα παιδιά τους να εκφράσουν την κατάστασή τους αυτή με λόγια. 

Αντίθετα, πρέπει να είναι σε θέση να ερμηνεύουν κατάλληλα διάφορα σημάδια της συμπεριφοράς του εφήβου που υποδηλώνουν πώς «κάτι δεν πάει καλά». 

Αυτά τα σημάδια μπορεί να κυμαίνονται από την επιθετικότητα ως την πλήρη ανικανότητα για δράση. Είναι γεγονός πως αυτά τα «μηνύματα» που στέλνει ο έφηβος μέσω της συμπεριφοράς του δεν είναι εύκολο πάντα να αναγνωριστούν, μια και φροντίζει συχνά να κρύβει τα συναισθήματά του αυτά και να «μεταμορφώνει» την απόγνωσή του.

Συχνά, συναντούμε εφήβους γεμάτους ευθραυστότητα, που ζητούν συμβουλές για διάφορα θέματα, που τους απασχολούν. Τα προβλήματά τους είναι συχνά τάξεως «πνευματικής».

Δυσκολίες στη μάθηση, επαγγελματικός προσανατολισμός, προβλήματα με καθηγητές, άγχος μπροστά στον ανταγωνισμό, κτλ. 

Τα κορίτσια θέτουν θέματα, συνήθως, υπό ένα πρίσμα καθαρά συγκινησιακό, πιο «συναισθηματικό», θα λέγαμε. Συνήθως τα προβλήματά τους αλλάζουν σε επιφάνεια, αλλά το βάθος παραμένει το ίδιο.

Το άγχος, η απόρριψη της μάνας και του πατέρα και η επανασύνδεση με ποικίλα μέσα είναι κάποια από τα ζητήματα που τους απασχολούν. 

Πολλές πλευρές του ψυχολογικού προφίλ του εφήβου μπορούν να ονομαστούν «κοινωνιολογικά γεγονότα», πράγμα που σηματοδοτεί τις διαφορές ανάμεσα στις γενιές των εφήβων. 

Όχι μόνο τα χαρακτηριστικά αυτά εμφανίζονται εκεί ακριβώς όπου εκτυλίσσονται τα κοινωνικά γεγονότα, αλλά πολλά από αυτά αποτελούν και μέρος των γεγονότων αυτών.

Τα τελευταία χρόνια σύνηθες είναι το φαινόμενο έφηβοι οι οποίοι είχαν μια πορεία καθ’όλα φυσιολογική, ξαφνικά να εμφανίζουν μιας κάποιας μορφής «κατάθλιψη». 

Αν τους κοιτάξει κανείς θα δει ότι στα στο προεφηβικό στάδιο αλλά και στην αρχή της εφηβείας τους, ενδεχομένως να είχαν παραμείνει μόνοι, εξαιτίας μιας υπερ-εντατικοποιημένης σχολικής φοίτησης και μιας άριστης απόδοσης ή μιας απορριπτικής στάσης των γονέων.

Όπως έχει ήδη αναφερθεί, η εφηβεία είναι ένα φαινόμενο ορμονικό, βιολογικό, πνευματικό. Είναι ένα προϊόν της ανθρώπινης διανόησης.

Σε μια τέτοια μεταβατική περίοδο όπως η εφηβεία είναι σημαντικό να ορίσουμε τη διαφορά ανάμεσα σε μια προσαρμοστική αναπτυξιακή συμπεριφορά και σε μια συμπεριφορά παθολογική κατά τη διάρκεια της εφηβείας.

Συχνά, μπορούμε να μπερδέψουμε την εφηβεία με όλες τις αρχικές μορφές ψυχασθένειας,. Η διάγνωση της παθολογίας ή της υγείας στηρίζεται κατ’ουσία (σύμφωνα με την A. Freud) πάνω στην εκτίμηση της ικανότητας για εξελικτική πρόοδο.

Οι συχνότερες διαταραχές της εφηβείας είναι οι εξής:
–  Στην τοξικομανία (εξάρτηση από ουσίες)–  Στη νευρική ανορεξία
– Στην κατάθλιψη
– Στις αυτοκτονικές τάσεις και
– Σε απλούστερα προβλήματα, όπως αγχώδεις διαταραχές, δηλαδή αντικοινωνική συμπεριφορά, κλοπή, φυγές και στις διαταραχές των γνωστικών λειτουργιών.

Ο Μοδιανός (1998) αναφέρει ότι σε πληθυσμό 1.325 Ελλήνων εφήβων, η γενική ψυχική κατάσταση των οποίων αξιολογήθηκε με βάση την κλιμακα Langner (1962), διαπιστώθηκε ότι το 14,6% από αυτούς παρουσίαζαν σοβαρή έκπτωση της ψυχικής τους υγείας και υπέφεραν από έξι τουλάχιστον ψυχοπαθολογικά συμπτώματα.

Ενδιαφέρον είναι το εύρημα ότι οι έφηβοι από την περιοχή των Αθηνών χαρακτηρίστηκαν καταθλιπτικοί σε μεγαλύτερο βαθμό από τους αυτούς των μικρότερων πόλεων και των αγροτικών περιοχών της χώρας. 

Φαίνεται πως η διαβίωση μέσα στα μεγάλα αστικά κέντρα δημιουργεί αρνητικές συνθήκες για την εξέλιξη και την ανάπτυξη της επάρκειας στους εφήβους (Madianos & Madianou, 1991, Ierodiaconou, 1988).

Το άγχος είναι μια «διαταραχή» της εφηβικής ηλικίας, η οποία έχει συναισθηματικές, νευροφυσιολογικές και γνωστικές διαστάσεις. 
Το άγχος παίρνει μία νέα μορφή στην εφηβεία η οποία διαφέρει κατά πολύ από αυτήν του άγχους της παιδικής ηλικίας.

Συνδέεται κυρίως με κοινωνικές καταστάσεις και περιλαμβάνει φόβους πιο «αφηρημένους» και γενικούς, όπως η αγοραφοβία. Είναι δύο έως τρεις φορές συχνότερο στα κορίτσια από ό,τι στα αγόρια, ενώ οι αγχώδεις έφηβοι γίνονται σε ένα μεγάλο ποσοστό αγχώδεις ενήλικες.

Η κατάθλιψη έχει μελετηθεί περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη διαταραχή σε σχέση με την εφηβεία. 

Διάφορες επιδημιολογικές έρευνες αναφέρουν πως στο τελικό στάδιο της εφηβείας, το 3 – 5% των εφήβων υποφέρει από μείζων κατάθλιψη, ενώ το 12 – 15% παρουσιάζει πολλά καταθλιπτικά συμπτώματα. 
Μεγάλη αύξηση παρουσιάζουν επίσης και οι απόπειρες αυτοκτονίας ανάμεσα....

.................

η συνέχεια εδώ: maxitis
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι