Ξέρετε πως να κάνετε κοιλιακούς; Όχι;;;; Ε, Δείτε το βιντεάκι για να μάθετε! - Bay doing 'crunches' on the grass

Το βίντεο που θα δείτε στη συνέχεια δείχνει ένα χαριτωμένο μωρό να κάνει προπόνηση, και πιο συγκεκριμένα κοιλιακούς, στο πάρκο!
Η Bay, αν και μόλις ενός έτους, έχει δείξει την αγάπη της στη γυμναστική και εκπλήσσει με τις επιδόσεις της.

Κάνει κοιλιακούς με εξαιρετική ικανότητα, βάζοντας τα χεράκια της στο κεφάλι και συνεχίζοντας με τον σωστό τρόπο την άσκηση.
Η μικρή βρέθηκε βόλτα στο πάρκο με τους γονείς της, που την είδαν έκπληκτοι κάποια στιγμή να κάνει κοιλιακούς!

perierga

Μη χάνεις ευκαιρίες να δείξεις την αγάπη σου! Μαθήματα ζωής για μας και τα παιδιά μας,

Μερικές φορές παρασυρόμαστε τόσο πολύ από την τρικυμία της καθημερινότητας και από την προσπάθεια για να πετύχουμε στην ζωή μας, που ξεχνάμε τους άλλους γύρω μας.

Πριν από 10 -13 χρόνια προσπαθούσα να αναπτύξω τις επιχειρήσεις μου σε Ελλάδα και εξωτερικό. Πολλές φορές έβγαινα από το ένα αεροπλάνο και έμπαινα στο άλλο. Επαγγελματικά τα πράγματα πήγαιναν εξαιρετικά και ήμουν τόσο εστιασμένος, που δεν παρατηρούσα ακριβώς τι γινόταν γύρω μου. 

Δεν πρόσεξα τα λευκά μαλλιά του πατέρα, τα ρυτιδιασμένα χέρια της μάνας μου, τα μπουκαλάκια με τα χάπια που έπαιρναν. Δεν έδωσα την σημασία που έπρεπε. Πήγαινα κάπου κάπου να τους δω, αλλά στα κλεφτά και βιαστικά. Αυτοί χαιρόντουσαν για μένα, γιατί πραγματοποιούσα τα όνειρά μου, παρόλο που τους έλειπα.

Ώσπου κάποια μέρα, νύχτα για να ακριβολογώ, το τηλέφωνο κτύπησε. Ήταν ήδη αργά. Δεν πρόλαβα να τους πω ευχαριστώ για όλα. Δεν πρόλαβα να ακούσω τις τελευταίες τους επιθυμίες, να τους πω το «Σ’ ΑΓΑΠΩ». 

Καταλαβαίνω ότι η πραγματικότητα, ειδικά τα τελευταία χρόνια στην πατρίδα μας, είναι πολύ σκληρή. Τρέχουμε σαν τρελοί, από το πρωί μέχρι το βράδυ, όχι τόσο για την επιτυχία, αλλά για την επιβίωση. Το μυαλό μας φοβισμένο και ταραγμένο. Οι σχέσεις μας με τους άλλους σε συνεχή ένταση, έτοιμοι να ξεσπάσουμε και να ξεσπαθώσουμε στον πρώτο που θα μας φανεί περίεργος.

Όμως ο χρόνος είναι αμείλικτος. Χάνουμε τις ευκαιρίες να δείξουμε την αγάπη μας σε άτομα που μας φρόντισαν, που μας νοιάστηκαν, που κόπιασαν και θυσιάστηκαν για μας. Και δεν χρειάζεται να το κάνουμε γιατί τους το χρωστάμε, αλλά γιατί είμαστε ευγνώμονες που μας στήριξαν στα δύσκολα και μας κράτησαν το χέρι. 

Γιατί θέλουμε και οφείλουμε να δίνουμε αγάπη σε όλους. 

Και επειδή ποτέ δεν πρέπει να ξεχνάμε αυτούς που μας πρόσφεραν την δική τους.

Κάνε το πράξη στην ζωή σου. 

Συνειδητά, κάτσε και σχεδίασε. Θυμήσου που έχεις αφήσει ανεκπλήρωτες υποσχέσεις, σε ποιους χρωστάς μια συγνώμη, σε ποιους ένα φιλί, ένα ευχαριστώ. 

Μην το αναβάλεις. Σήμερα είμαστε, αύριο όχι.

Γιάννης Αραχωβίτης

enallaktikidrasi

Τη μέρα που το παιδί μου μεγάλωσε ξαφνικά

Πρωί Σαββάτου. Σηκώθηκα από νωρίς, κι άρχισα να κάνω δουλειές.
Παραξενεύτηκα που το παιδί κοιμόταν ακόμα.

Τελικά ξύπνησε αργά, γύρω στις 10.
Βγαίνοντας απ’ το δωμάτιο μου φάνηκε μεγάλος.
Μεγάλες οι πλατούλες του, και τα πόδια του ψηλά.
Η μύτη του είχε μακρύνει και τα μάτια του είχαν άλλη έκφραση:
Την έκφραση μεγάλου παιδιού.

Πλησιάζει τα 4 ο μικρός μου Χρήστος, και σ’ ένα μόνο βράδυ μεγάλωσε ξαφνικά.
Ανταλλάξαμε τις καλημέρες μας με χαμόγελο, κι η καρδιά μου χτύπησε δυνατά.
Κοίταξα βαθιά στα μεγάλα του μάτια κι είδα το μέλλον, και τη ζωή του σε γρήγορη κίνηση:

Τον είδα να πηγαίνει στο δημοτικό, και να γελάει με τους φίλους του.
Τον είδα στο γυμνάσιο, έφηβο, στο μεταίχμιο του άγχους και της ανεμελιάς.
Τον είδα να βάζει μπρος το αυτοκίνητο στα 18 του.
Τον είδα να πηγαίνει διακοπές στα νησιά, και να με χαιρετάει βιαστικά.
Και μετά τον είδα να φεύγει απ’ το σπίτι, και να μετακομίζει αλλού. Για πάντα.

«Μαμά! Θέλω να φάω κάτι!», μου φώναξε δυνατά, επαναφέροντάς με στο τώρα.
Του έβαλα να φάει. Τον ξανακοίταξα.
Δε μεγάλωσε τελικά τόσο πολύ.
Παίζει ακόμα με το πρωινό του, το πιτσιλάει εδώ κι εκεί, και πασαλείβεται παντού.
Σαν μικρό παιδί. Ένα μικρό παιδί.
Έκατσα δίπλα του να πιω τον καφέ μου.
Και τον ξανακοίταξα στα μάτια.
Μόνο που αυτή τη φορά δεν είδα το μέλλον.

Είδα μια γκριμάτσα πολύ αστεία: είδα την προσωποποίηση της χαράς. Περνάμε τόσο ωραία, σκέφτηκα.

Κουράζομαι πολύ η αλήθεια είναι, αλλά, τι περίεργο, η κούραση ξεχνιέται και φεύγει τόσο γρήγορα όταν χαχανίζει κελαρυστά.Τώρα που είναι ακόμα μικρός, θέλω να τον χαρώ και να τον απολαύσω όσο περισσότερο μπορώ.

Δεν θα ξανασκεφτώ το μέλλον, όταν είναι η ώρα του, καλώς να ‘ρθει.
Θα μείνω εδώ στο παρόν, μαζί με το παιδί μου.
Θα τον βλέπω να γελάει, και θα γελάω κι εγώ.
Έχουμε τόσα πολλά να ζήσουμε ακόμα…

paidikokouti.gr

BABYRADIO.GR