Σε πλήρη εγκατάλειψη το ιστορικό Σούλι! Το «κακο-Σούλι» ή το «Αθάνατο Σούλι»;;

Σε κακό χάλι το Κούγκι, το αμφιθέατρο και άλλοι χώροι
Αν και θα μπορούσε να ήταν πόλος έλξης τουριστών

Σε εγκατάλειψη, και μάλιστα πλήρη, βρίσκεται το ιστορικό Σούλι.

Η περιοχή που θα μπορούσε να αποτελέσει σημείο έλξης μεγάλου αριθμού τουριστών από την Ελλάδα και το εξωτερικό, αργοσβήνει. Και μαζί της πεθαίνει σιγά-σιγά και η ένδοξη ιστορία της.

Όπως λένε εκδρομείς που ανηφόρισαν πρόσφατα στα ηρωικά βουνά, στο Κούγκι και στο αμφιθέατρο που υπάρχει εκεί, οι χώροι είναι γεμάτοι σκουπίδια, σχισμένα σημαιάκια, αλλά και λινάτσες, όλα υπολείμματα από τον εορτασμό του Μαΐου, αν και από τότε έχουν περάσει 8 περίπου μήνες.

Επίσης οι επιγραφές στις πινακίδες, που θυμίζουν στους προσκυνητές τα κατορθώματα των αθάνατων Σουλιωτών, με δυσκολία διαβάζονται.

Δεν είναι μόνο αυτά. «Στο ηρωικό Κούγκι το κοντάρι της Ελληνικής σημαίας είναι σκουριασμένο και σαπισμένο».

Όπως επισημαίνει στο διαδίκτυο ο Σ. Νικάνορας «δεν υπάρχουν κάποιοι να συντηρήσουν και να αναδείξουν τον τόπο αυτό; Κάποιοι με ευαισθησία εθνική για το «κακό-Σούλι»; Ακόμη οι τοίχοι είναι γεμάτοι με συνθήματα πολιτικά, αλλά κυρίως ποδοσφαιρικών ομάδων.  Έτσι το ονόμαζαν οι Τούρκοι, έτσι πλέον πρέπει να το ονομάζουμε και εμείς. Εκτός, αν κάποιοι θελήσουν και το κρατήσουν ψηλά ως «αθάνατο Σούλι». Όπως έμεινε στην ιστορία. Θα βρεθούν, όμως;».

Ίσως είναι κάπως υπερβολικά τα γραφόμενα, ωστόσο καταγράφουν την σημερινή πραγματικότητα.

Μιλάμε για κρίση του τουριστικού προϊόντος στην Ήπειρο, τη στιγμή που αφήνουμε αναξιοποίητα σπουδαία μνημεία.

Η επίσκεψη στο ιστορικό Σούλι και τα μνημεία του, ταξιδεύουν τον επισκέπτη σε άλλες εποχές.

Η εγκατάλειψη είναι οφθαλμοφανής, αλλά ας επιμένουμε να δίνουμε ζωή σε τέτοιους τόπους, διακηρύσσοντας  ότι αξίζουν καλύτερη τύχη...

Πηγή

Το «κακό-Σούλι» ή το «Αθάνατο Σούλι»;;

Επισκέφθηκα τελευταίως τους ηρωικούς τόπους του Σουλίου. Η ψυχή μου αναβαπτίστηκαν πράγματι εθνικά. Από καιρό επιθυμούσα να επισκεφθώ τους ένδοξους και αιματοβαμμένους εκείνους τόπους, αλλά δεν μου δινόταν η ευκαιρία. Όταν ο Θεός έδωσε και παρουσιάστηκε ο χρόνος αλλά και η δυνατότητα μέσω κάποιου καλού φίλου από την περιοχή, το επισκέφθηκα. Η χαρά μου απερίγραπτη. Πατούσα τους τόπους που πατούσαν οι γίγαντες εκείνοι, στην ψυχή και στο σώμα, Σουλιώτες. Οι μόνιμοι εφιάλτες του Αλί-Πασά. Ανέβαινα με το αυτοκίνητο τα κακοτράχαλα εκείνα βουνά. Σκεπτόμουν και θαύμαζα…

Φθάνοντας προσκυνήσαμε τον αρχαίο και ιστορικό Ναό του Αγίου Δονάτου και πορευτήκαμε προς το αμφιθέατρο, όπου εκεί κάθε χρόνο τον Μάιο γίνεται η αναπαράσταση της ανατινάξεως του Κουγκίου. Προχωρήσαμε και στο Κούγκι, στην Αγία Παρασκευή. Αναμνήσεις ηρωικών κατορθωμάτων περνούσαν μπροστά μου, με τους Σουλιώτες να υπεραμύνονται τον τόπο τους και τον καλόγερο Σαμουήλ να ανεβαίνει στον ουρανό, ως διαχρονικό μετέωρο, ανατινάζοντας το Κούγκι με τους “πέντε νομάτους” αλλά και το μπουλούκι των Τούρκων που θέλησαν να το καταλάβουν . Προσευχηθήκαμε για τις ψυχές τους, ο Θεός να τις αναπαύσει και να τις κατατάξει «εν χώρα ζώντων και δικαίων». Όμως και μία πίκρα δοκίμασε η ψυχή μου. Σας τη μεταφέρω, μήπως κάποιοι αρμόδιοι ευαισθητοποιηθούν και βελτιώσουν την κατάσταση.

Αρχικά ανεβαίνοντας τις ανηφόρες και τις στροφές προς το Σούλι, φορτισμένος εθνικά, οι τοίχοι ένθεν κακείθεν του δρόμου με απογοήτευσαν. Ήταν γεμάτοι από συνθήματα, κυρίως, ομάδων ποδοσφαίρου, που η μία ομάδα έβριζε χυδαιότατα την άλλη. Ντράπηκα για την βεβήλωση των ιερών τόπων. Και σκέφθηκα : Γι’ αυτά θυσιάστηκαν οι Σουλιώτες και αγωνίσθηκαν ;

Φθάνοντας στο Σούλι, ο τόπος καθαρός από σκουπίδια, όμως τα συνθήματα συνεχίζονταν και στους κάδους των απορριμάτων !! Παραδίπλα, έξω από το Γραφείο της Κοινότητας περήφανες μας αντίκριζαν οι προτομές των Σουλιωτών Φώτου Τζαβέλα, Μάρκου Μπότσαρη και του Καλόγερου Σαμουήλ. Οι σύντομες επιγραφές και φράσεις τους για την γενναία απόφασή τους, μίλησαν στη καρδιά μου. Όμως οι δύο ελληνικές σημαίες που βρίσκονταν εκεί δεν ήταν και στην κατάσταση που θα έπρεπε. Χωρίς σταυρό στο κοντάρι και η μία σχισμένη από την πολυκαιρία. Τόσο δύσκολο ήταν να αντικατασταθούν; Που είναι η ελληνική περηφάνια και η μέχρι θανάτου υπεράσπιση της σημαίας; Δεν υπάρχει η ανάλογη ευαισθησία, δυστυχώς!

Στο ηρωικό Κούγκι υψώνεται ένα κοντάρι σκουριασμένο και απεριποίητο (άνευ σταυρού). Ευτυχώς η σημαία δεν είχε ξεσχιστεί ακόμα!

Αλλά και στο Κούγκι, όπως και στο αμφιθέατρο που ο κόσμος κάθεται για να δει την αναπαράσταση της ανατινάξεως του Κουγκίου η ίδια κατάσταση της αφροντισιάς και της κακομοιριάς. Γεμάτο σκουπίδια, σχισμένα σημαιάκια, αλλά και λινάτσες παρατημένες εκεί από τον Μάιο (η επίσκεψή μου έγινε τον Σεπτέμβριο). Μόνον αυτά; Στο ηρωικό Κούγκι υψώνεται ένα κοντάρι σκουριασμένο και απεριποίητο (άνευ σταυρού). Ευτυχώς η σημαία δεν είχε ξεσχιστεί ακόμα! 

Oι επιγραφές, που θυμίζουν στον προσκυνητή τα κατορθώματα των ηρωικώς πεσόντων, με δυσκολία διακρίνει κανείς τι γράφει.

 Η μπογιά και το χρώμα με τον καιρό έφυγε και δυστυχώς δεν βρέθηκε κάποιος να κάνει τις ανάλογες παρεμβάσεις. Και αναρωτήθηκα : Δεν υπάρχουν κάποιοι να συντηρήσουν και να αναδείξουν τον τόπο αυτό ; Κάποιοι με ευαισθησία εθνική για το “κακό-Σούλι”; Διότι έτσι πρέπει να ονομάζεται πλέον, όχι από τους Τούρκους μόνο, αλλά και από τους Έλληνες. Εκτός… και αν κάποιοι θελήσουν και το κρατήσουν ψηλά ως “αθάνατο Σούλι”. Όπως έμεινε στην ιστορία. Θα βρεθούν όμως;;

Σ. Νικάνωρ

Πηγή: Η ΘΕΣΠΡΩΤΙΑ ΣΤΗ ΝΕΑ ΕΠΟΧΗ

Σε έναν κόσμο ζει και αργοπεθαίνει...

Ανοίγω τα μάτια μου, ήδη έχω ξυπνήσει, ο ήλιος έχει πλημμυρίσει με φως το δωμάτιο μου. Έτοιμάζομαι γρήγορα, τρώω κάτι πρόχειρο, ντύνομαι και χαιρετώ τους ανθρώπους μου. Βγαίνω έξω από την κατοικία, ξαφνικά νιώθω μια ψύχρα, νιώθω να με καρφώνουν διάφορα βλέμματα άνθρωπων αγνώστων που ποτέ δεν γνώρισα και μίλησα. 

Περπατώ γρήγορα και σταθερά, δεν αλλάζω θέση, προχωρώ με σκυμμένο κεφάλι, σκέφτομαι και δεν τολμώ να μιλήσω δυνατά. Μια φορά το έκανα να μιλήσω για οτιδήποτε δυνατά και μόνο δεν με έφαγαν με τα βλέμματα τους. Ίσως μερικές φορές ένα βλέμμα πονάει πιο πολύ από μία λέξη ή κίνηση. Με ένα βλέμμα μπορείς να τα δηλώσεις όλα, από τα μικρότερα ως τα μεγαλύτερα. Με ένα βλέμμα μπορείς να κάνεις κάτι μαγικό. Έτσι συνεχίζω κάθε μέρα, πηγαίνω στις δουλειές μου, προχωρώ βιαστικά. Ίδια μονοτονία, ίδιο μοτίβο συνεχώς. Πως να αλλάξεις, πως όταν είσαι αναγκασμένος να ζεις κλεισμένος και φυλακισμένος μέσα στο ίδιο σου εαυτό.

Αυτό το έγραψα για να καταλάβουν μερικοί ''έξυνπνοι'' πώς νοιώθουν μερικοί συνανθρωποί μας πολλές φορές.
 

Σκύψε, δώσε ένα χέρι βοηθείας και μην διστάζεις. Πάντα υπάρχει ανταμοιβή και να ξέρεις δεν είναι υλική αλλά πνευματική.

  
Γράφει ο Σπύρος Τάγκας

Χαμένοι στα παιχνίδια του Ιντερνετ

Το ψηφιακό χάσμα που χωρίζει γονείς και καθηγητές με τα παιδιά θεωρείται η κύρια αιτία για την κακή χρήση του Διαδικτύου

Του Ματθαιου Τσιμιτακη

- Οταν είμαι στο PC και μου πούνε έλα να φάμε, θα πω έρχομαι σε δυο λεπτά, αλλά πάντα υπάρχει πρόβλημα γιατί πραγματικά χάνω την αίσθηση του χρόνου. Δεν ξέρω αν είναι τόσο θέμα εξάρτησης όσο της ευχαρίστησης που νιώθω μπροστά στον υπολογιστή.
- Εγώ το έχω λύσει αυτό το πρόβλημα. Τρώω μπροστά στο PC.
- Δεν τίθεται θέμα, μπροστά στο PC τρώω κι εγώ, αλλά μερικές φορές τρώω στο τραπέζι όταν βρίσκεται ο πατέρας μου στο σπίτι.
- Αυτό που μου τη σπάει είναι με το mouse και το πιρούνι. Το ιδανικό είναι να μπορείς να φας με το αριστερό και να έχεις το ποντίκι στο δεξί, γιατί το ποντίκι στο αριστερό δεν γίνεται με τίποτα.
Ο παραπάνω διάλογος είναι αυθεντικός. Εκτυλίχθηκε στα σχόλια ενός φόρουμ στο Ιντερνετ και αποτελεί τυπικό δείγμα αυτού που οι ψυχίατροι και οι ψυχολόγοι ονομάζουν εξάρτηση από το Διαδίκτυο και τα βιντεοπαιχνίδια.

Η υπόθεση δεν είναι καινούργια, όμως στη χώρα μας μόλις τα τελευταία χρόνια αρχίζει να απασχολεί έντονα τόσο τις δομές υγείας όσο και τις οικογένειες που αδυνατούν να ελέγξουν τις δραστηριότητες των νεότερων, κατά κύριο λόγο, μελών τους.

Αιτία;

Οπως όλα δείχνουν, το ψηφιακό χάσμα που χωρίζει τους αναλφάβητους τεχνολογικά γονείς και καθηγητές από τα ημιμαθή στις περισσότερες περιπτώσεις παιδιά, τα οποία βρίσκονται εκτεθειμένα στο νέο τεχνολογικό περιβάλλον.

Η εκπαίδευση που θα μπορούσε να διαδραματίσει καταλυτικό ρόλο στην καθοδήγηση των παιδιών στον νέο, απέραντο αυτό κόσμο παραμένει αγκυλωμένη στο σύστημα των εξετάσεων και της προετοιμασίας για το πανεπιστήμιο που επιβάλλει ένα πειθαρχημένο εξαντλητικό πρόγραμμα και «σκοτώνει» οποιαδήποτε απόπειρα διερεύνησης της δημιουργικότητας που τα νέα Μέσα φέρνουν. Αποτέλεσμα:

Ενα μεγάλο ποσοστό εφήβων «χάνεται» στα καλώδια των υπολογιστών παραμελώντας υποχρεώσεις, οικογενειακές και φιλικές σχέσεις, ξεχνούν ακόμα και να φάνε ή να κοιμηθούν σε ακραίες περιπτώσεις. Φταίνε το Ιντερνετ και τα βιντεοπαιχνίδια; Σε καμία περίπτωση, συμφωνούν οι περισσότεροι ειδικοί. Φταίμε όλοι εμείς που δεν ασχολούμαστε με την ορθή χρήση τους...

Τα παιδιά είναι μόνα τους...

Του Πολυδευκη Παπαδοπουλου*
Υπάρχει ένα σαφές χάσμα ανάμεσα στα παιδιά, τους εκπαιδευτικούς και τους γονείς οι οποίοι δεν παρακολουθούν τις εξελίξεις στο Διαδίκτυο, με αποτέλεσμα τα παιδιά να είναι μόνα τους επί της ουσίας σε αυτό. Η ελληνική κοινωνία δεν έχει αναπτυγμένη τεχνολογική κουλτούρα για να αντιμετωπίσει τα θέματα των τεχνολογιών, είτε πρόκειται για την ασφάλεια είτε για τη συνετή χρήση τους. Επιπλέον οι τεχνολογίες αυτές σχετίζονται με την ελεύθερη και δημιουργική αναζήτηση, η οποία δεν είναι ιδιαίτερα αγαπητή στο ελληνικό σχολείο.
Στο λύκειο όλα αυτά εκτοπίζονται μπροστά στην ανάγκη να πετύχει κανείς στο πανεπιστήμιο. Σε κάποιες χώρες της Ευρώπης, όπως στη Μεγάλη Βρετανία, δίπλα στο μάθημα της πληροφορικής έχει μπει ισότιμα πλέον και το μάθημα της επικοινωνίας και των media.
Εδώ φαίνεται να αφορά όχι μόνο το εκπαιδευτικό μας σύστημα αλλά ολόκληρη την κοινωνία μας, η οποία δεν μπορεί να κάνει ορθή χρήση ούτε του υπολογιστή ούτε της τηλεόρασης.
* Ο κ. Π. Παπαδόπουλος είναι δημοσιογράφος - κοινωνιολόγος.

Παιδιά παγιδευμένα στην οθόνη

Επικίνδυνη εξάρτηση
Το ψηφιακό χάσμα που χωρίζει γονείς αλλά και εκπαιδευτικούς με τα παιδιά, θεωρείται η κύρια αιτία του φαινομένου της εξάρτησης των μαθητών από το Διαδίκτυο και τα «βιντεοπαιχνίδια».
Οι μικροί, εκμεταλλευόμενοι την άγνοια των μεγάλων, «σερφάρουν» ανενόχλητοι, περνούν όλον τον ελεύθερο χρόνο τους μπροστά στην οθόνη, εκτίθενται σε κινδύνους, σε ακραίες περιπτώσεις «ξεχνούν να φάνε και να κοιμηθούν». Eρευνα του νοσοκομείου Παίδων «Αγλαΐα Κυριακού» έδειξε ότι 18% των εφήβων, εμφάνιζε περιοδικά ή συχνά προβλήματα, σχετικά με την κατάχρηση του Διαδικτύου και οι ειδικοί δίνουν συμβουλές για αναγνώριση των συμπτωμάτων.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_ell_2_25/05/2008_271071