Έγκλημα στα Τέμπη: Οι Έλληνες σκιτσογράφοι πενθούν με την πένα τους...

... για όλους τους ανθρώπους που χάσαμε τόσο άδικα

περισσότερα σκίτσα εδώ

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Σταυρός: Το Ξύλο Ζωής... (Κυριακή της Σταυροπροσκύνησης)

Η τρίτη Κυριακή των Νηστειών ονομάζεται «Κυριακή της Σταυροπροσκύνησης».

Μετά από τη μεγάλη Δοξολογία στον όρθρο, ο Σταυρός μεταφέρεται σε μια σεμνή πομπή στο κέντρο του ναού και παραμένει εκεί όλη την υπόλοιπη εβδομάδα, οπότε στο τέλος κάθε ακολουθίας γίνεται προσκύνηση του Σταυρού.

Αξίζει να σημειωθεί ότι το θέμα του Σταυρού, που κυριαρχεί στην υμνολογία αυτής της Κυριακής, παρουσιάζεται όχι μέσα στα πλαίσια του πόνου, αλλά της νίκης και της χαράς.

    Βρισκόμαστε στη μέση της Μεγάλης Σαρακοστής. Από τη μια πλευρά η φυσική και πνευματική προσπάθεια, αν είναι συστηματική και συνεχής, αρχίζει να μας γίνεται αισθητή, το φόρτωμα να γίνεται πιο βαρύ, η κόπωση πιο φανερή. Έχουμε ανάγκη από βοήθεια και ενθάρρυνση. Από την άλλη πλευρά, αφού αντέξουμε αυτή τη κόπωση και έχουμε αναρριχηθεί στο βουνό μέχρι αυτό το σημείο, αρχίζουμε να βλέπουμε το τέλος της πορείας μας και η ακτινοβολία του Πάσχα γίνεται πιο έντονη.

    Η Σαρακοστή είναι η σταύρωση του εαυτού μας, είναι η εμπειρία - περιορισμένη βέβαια - που αποκομίζουμε από την εντολή του Χριστού που ακούγεται στο ευαγγελικό ανάγνωσμα αυτής της Κυριακής: «όποιος θέλει να με ακολουθεί, ας απαρνηθεί τον εαυτό του ας σηκώσει το σταυρό του, και έτσι ας με ακολουθεί» (Μαρκ.8,34).

Αλλά δεν μπορούμε να σηκώσουμε το σταυρό μας και ν' ακολουθήσουμε το Χριστό αν δεν ατενίζουμε το Σταυρό που Εκείνος σήκωσε για να μας σώσει. Ο δικός Του Σταυρός είναι εκείνος που δίνει νόημα αλλά και δύναμη στους άλλους. Αυτό μας εξηγεί το συναξάρι της Κυριακής:

    Στη διάρκεια της νηστείας των σαράντα ημερών, κατά κάποιο τρόπο, και μεις σταυρωνόμαστε, νεκρωνόμαστε από τα πάθη, έχουμε την πίκρα της ακηδίας και της πτώσης, γι' αυτό υψώνεται ο τίμιος και ζωοποιός Σταυρός, για αναψυχή και υποστήριξή μας. Μας θυμίζει τα πάθη του Κυρίου και μας παρηγορεί....

 

    Είμαστε σαν τους οδοιπόρους σε δύσκολο και μακρινό δρόμο που, κατάκοποι, κάθονται για λίγο να αναπαυθούν. Με το ζωοποιό Σταυρό γλυκαίνει την πίκρα που νοιώθουμε από τη νηστεία, μας ενισχύει στη πορεία μας στην έρημο έως ότου φθάσουμε στην πνευματική Ιερουσαλήμ με την ανάστασή Του.

 

    Επειδή ο Σταυρός λέγεται Ξύλο Ζωής και είναι εκείνο το ξύλο που φυτεύτηκε στον Παράδεισο, γι' αυτό και οι θείοι Πατέρες τοποθέτησαν τούτο στο μέσο της Σαρακοστής, για να μας θυμίζει του Αδάμ την ευδαιμονία και την πτώση του από αυτή, να μας θυμίζει ακόμα ότι με τη συμμετοχή μας στο παρόν Ξύλο δεν πεθαίνουμε πια αλλά ζωογονούμαστε».

 
Ιερά Μονή Πετράκη

«... ἀράτω τόν σταυρόν αὐτοῦ...» Όλοι κουβαλάμε έναν σταυρό στην πλάτη μας

Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν, 

καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ, καὶ ἀκολουθείτω μοι

Αναλογεί ένας σταυρός στον καθένα μας. 

Άλλου μικρός άλλου μεγάλος, ανάλογα με τις πλάτες του καθενός. Δεν μπορείς να αλλάξεις τον σταυρό σου. 

Άμα σου τύχει, είναι ο δικός σου σταυρός και πρέπει να τον μεταφέρεις μέχρι το τέλος. 

Από κει και πέρα είναι στο χέρι σου να τον φέρεις στα μέτρα σου για να μπορέσεις να τον κουβαλήσεις.

Ή μάλλον, να φέρεις τον εαυτό σου στα μέτρα του σταυρού.
Για άλλους, αυτός ο σταυρός είναι κάτι απλό. 
Για άλλους, ο δρόμος είναι πολύ ζόρικος. 
Για όλους είναι σταυρός όμως. 
Γιατί κι ο σταυρός του διπλανού να σου τύχαινε (που τον βλέπεις τώρα μικρό κι αστείο), αν δεν σου είχε κληρώσει πρώτα ο δικός σου σταυρός, ασήκωτος θα σου φαινόταν.

https://www.youtube.com/watch?v=AC2eaIO7w5w

Τι κάνουμε λοιπόν;
Αυτό που μπορούμε.
Γιατί δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς.
Πορευόμαστε στη ζωή με τις ζαριές που πέφτουν στον καθένα μας. Άλλοι γινόμαστε σοφότεροι κι άλλοι κλαψιάρηδες. 
Όσο πιο μεγάλος ο σταυρός τόσο πιο σοφός γίνεσαι. 
Ξέρουμε ο καθένας τη δύναμή του. Ή μάλλον, δεν την ξέρουμε. 
Την ανακαλύπτουμε μέρα με τη μέρα.
Αυτός είναι ο σταυρός σου, λοιπόν. Ο σταυρός που έτυχε σ’ εσένα. Μπορεί να είναι ένα άρρωστο παιδί. Δυο άρρωστοι γονείς. Ή άρρωστος, εσύ. Μπορεί να χάσεις τη δουλειά σου, τον σύζυγό σου, το σπίτι σου, τα πάντα.

Να σου πω μια ιστορία;
Παραπονέθηκε κάποιος κάποτε στον Θεό ότι ο σταυρός που του είχε δώσει ήταν πέρα από τις δυνάμεις του.
– Δεν μπορώ να τον κουβαλήσω, Θεέ μου.

Και ο Θεός, χωρίς δεύτερη κουβέντα, του είπε:

– Έλα, διάλεξε τον σταυρό που θες.

Και τον έμπασε σε ένα δωμάτιο γεμάτο σταυρούς. Έπαιρνε τον έναν στην πλάτη του ο παραπονιάρης μας, έλεγε:
– Θεέ μου, πολύ βαρύς αυτός.
Έβαζε τον άλλο στους ώμους του, έλεγε:
– Θεέ μου, αυτός παραείναι μεγάλος.
Τους δοκίμασε όλους μέχρι που σήκωσε έναν, εντάξει του φάνηκε, τον έβαλε στους ώμους του, είδε ότι μπορεί να προχωρήσει:

– Αυτός είναι, Θεέ μου, είπε. Αυτόν τον σταυρό θέλω να μου δώσεις.
– Μα, με αυτόν ήρθες όταν μπήκες εδώ, του απάντησε ο Θεός. Τον ίδιο σταυρό διάλεξες.

Κατάλαβες;
Και μου έρχεται στο μυαλό και κάτι άλλο.
Δεν θυμάμαι ποιος το είχε πει, αλλά, όποιος κι αν ήταν, είχε πάρα πολύ δίκιο:
Ο Θεός δεν δίνει πόνο στον άνθρωπο, χωρίς προηγουμένως να τον έχει ικανό να τον υποφέρει.
Αυτό ακριβώς. Έχουμε όλοι ένα ρόλο να παίξουμε. Ένα ρόλο για τον οποίο κριθήκαμε κατάλληλοι.
Είμαστε άνθρωποι.
Είμαστε θνητοί.

Κι έχουμε όλοι έναν σταυρό στην πλάτη μας. Μεγάλο ή μικρό.

Ξέρεις κάτι;
Να ευχαριστούμε που είναι στα μέτρα μας.
Ακόμα κι όταν νομίζουμε ότι δεν είναι.
Γιατί είναι.
Για κάποιο λόγο είναι.

themamagers.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι