Το παιδί μιλάει στον ύπνο του...

Θα πρέπει να μπαίνει φυσικό φως το πρωί, 

να έχει χαμηλό φωτισμό το βράδυ και 

να μην παίζει στο κρεβάτι, ώστε να το συσχετίσει μόνο με τον ύπνο.

Σύμφωνα με τους γιατρούς, περίπου το 10% των παιδιών συνηθίζει να παραμιλάει, όταν κοιμάται, πολλές φορές μέσα στην εβδομάδα. 

Κάποια μιλούν πολύ καθαρά, ενώ άλλα μουγκρίζουν ή λένε ασυνάρτητες λέξεις. 

Δεν θεωρείται επιβλαβές ούτε προκαλεί ανησυχία. 

Με τη σωστή στάση και φροντίδα, το παιδί θα το ξεπεράσει πολύ σύντομα. Συνήθως το κάνουν από υπερβολικό ενθουσιασμό ή επειδή ανησυχούν για κάτι. Αλλά το πρωί δεν το θυμούνται.

👦👧 Κρατήστε σταθερές τις ώρες ύπνου. 

Το πρόγραμμα που δεν αλλάζει εύκολα βοηθά το παιδί να κοιμάται καλύτερα και πιο ποιοτικά. 

👦👧 Αφήστε το να κοιμηθεί αρκετά. 

Ως υπεύθυνος γονιός, είναι σημαντικό να γνωρίζετε πόσες ώρες ύπνου χρειάζεται το παιδί ώστε να ξεκουράζεται επαρκώς. 

👦👧 Η δραστήρια ημέρα ισούται με καλό ύπνο. 

Αφήστε το να παίξει και να μην ασχολείται μόνο με σχολικές δραστηριότητες. Ταυτόχρονα, δώστε του κίνητρο να κάνει και πιο χαλαρά πράγματα πριν κοιμηθεί, όπως τα παζλ ή η ζωγραφική.
Αν ξυπνά μέσα στη νύχτα, δείξτε του πώς να χαλαρώνει τον εαυτό του και μην το νανουρίζετε, γιατί δεν θα μπορεί να κοιμάται μόνο του. 

👦👧 Όχι βαρύ φαγητό πριν τον ύπνο. 

Σερβίρετε βραδινό 2-3 ώρες πριν τον ύπνο και μην του δίνετε ροφήματα με καφεΐνη. 

👦👧 Κάντε αλλαγές στο δωμάτιο που κοιμάται. 

Θα πρέπει να μπαίνει φυσικό φως το πρωί, να έχει χαμηλό φωτισμό το βράδυ και να μην παίζει στο κρεβάτι ώστε να το συσχετίσει μόνο με τον ύπνο. 

👦👧 Εξασφαλίστε άνετο ύπνο. 

Ο ρουχισμός του πρέπει να είναι ελαφρύς και χαλαρός, οι κουβέρτες πρέπει να είναι σταθερές και να μην φεύγουν εύκολα και η θερμοκρασία πρέπει να είναι σωστή.

cretalive.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Όταν το παιδί γκρινιάζει συνέχεια...

Η παιδική γκρίνια είναι μία κατάσταση που οδηγεί σε εκνευρισμό των γονέων και σε έντονες ενδοοικογενειακές φασαρίες. 

Η μαμά καταλήγει να γίνεται υστερική και ο μπαμπάς στην προσπάθειά του να λύσει μία κατάσταση τελικά την αποφεύγει φεύγοντας από αυτήν.

Τα παιδιά γκρινιάζουν κυρίως, γιατί νιώθουν συναισθηματικά μόνα τους και επιζητούν την προσοχή των γονέων με λάθος τρόπο. 

Επίσης, γκρινιάζουν για να αποκτήσουν κάτι που θέλουν για παράδειγμα να παρακολουθήσουν ένα παιχνίδι στο tablet, αλλά ο γονιός το αρνείται. 

Τα παιδιά γκρινιάζουν, επειδή δε θέλουν να ικανοποιήσουν την επιθυμία των γονιών τους (για παράδειγμα να διαβάσουν κάτι ή να τακτοποιήσουν το δωμάτιό τους).

Τρόποι αντιμετώπισης της παιδικής γκρίνιας
    Για να αντιμετωπίσουμε την παιδική γκρίνια μπορούμε να επιχειρήσουμε κάποιους τρόπους διαχείρισής της. 

Αρχικά, ως γονείς είμαστε τα πρότυπα των παιδιών μας άρα και δε πρέπει ούτε εμείς να χρησιμοποιούμε τη γκρίνια. 

Αν τα παιδιά μας δουν να γκρινιάζουμε στο σπίτι για το αφεντικό μας, τη μητέρα μας, την φίλη μας σίγουρα θα μας μιμηθούν.

Οπότε προσπαθήστε να χαλαρώσετε και δείξτε την απαραίτητη ψυχραιμία και ηρεμία.

    Μπορείτε να χρησιμοποιήσετε το χιούμορ και να γελάσετε κάτι το οποίο θα θεραπεύσει τη γκρίνια του παιδιού άμεσα. Ως γονείς χρειάζεται να έχετε μία σταθερή στάση στις απαιτήσεις του παιδιού ώστε να μη χρησιμοποιεί τη γκρίνια για να πετύχει τους σκοπούς του.
    Μία φορά το παιδί να γκρινιάξει για κάτι και το πετύχει μετά θα ξαναγκρινιάξει σίγουρα για να πετύχει κάτι άλλο. 

Επίσης, μπορείτε να πείτε στα παιδιά ότι είστε διατεθειμένοι να τα ακούσετε όταν σταματήσουν την γκρίνια, οπότε μπορούν να πάνε στο δωμάτιό τους και να ηρεμήσουν. 

    Να γνωρίζετε ότι η αγκαλιά και η γενικότερη έκφραση της αγάπης είναι απαραίτητη για την αντιμετώπιση της παιδικής γκρίνιας.
Ο τρόπος που δείχνουμε την αγάπη είναι πάρα πολύ σημαντικός στην ανάπτυξη του παιδιού και μάλιστα ένας γονιός, για να είναι καλός γονιός, θα πρέπει να κοιτάει μέσα του, να μπορεί να βρίσκει και να διορθώνει τα δικά του λάθη.
Όσο καλύτερα γνωρίζουν οι γονείς τον εαυτό τους, τα όριά τους, τόσο καλύτερα και πιο εποικοδομητικά θα σχετίζονται με τα παιδιά τους.
    Για την αντιμετώπιση της παιδικής γκρίνιας είναι πολύ βασική η ενίσχυση του παιχνιδιού ανάμεσα στο γονιό και στο παιδί. 

Οι γονείς χρειάζεται να παίζουν με τα παιδιά τους τουλάχιστον μισή ώρα καθημερινά. Έτσι λοιπόν, μπορούμε να αφήσουμε το παιδί να διαλέξει ένα παιχνίδι, να το οργανώσει αυτό χωρίς τη δική μας παρέμβαση.
    Πολύ σημαντικό είναι να μην ασκήσουμε καθόλου κριτική στο παιδί κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, αν το παιδί θελήσει άλλη δραστηριότητα καλό είναι να το ακολουθήσουμε χωρία να πούμε κάτι κι αν κάνει καμιά μικρή ανεπιθύμητη συμπεριφορά να μη δώσουμε μεγάλη σημασία και καταστρέψουμε την ώρα του παιχνιδιού με το παιδί μας.
    Επιπλέον, ενόσω ασχολούμαστε με το παιδί να μην βιαζόμαστε να τελειώσουμε, να μην ανταγωνιζόμαστε το παιδί μας και να μην ασχολούμαστε παράλληλα και με άλλα δικά μας θέματα, όπως το κινητό ή την τηλεόραση. Παρατηρήστε τα επιτεύγματα του παιδιού και κάντε το να νιώσει μοναδικό.
    Μπορείτε να ανταμείβετε το παιδί σας και να το ενισχύετε θετικά όταν μοιράζεται και είναι γενναιόδωρος, όταν συγχωρεί, όταν βοηθά και ζητάει βοήθεια, όταν ακούει, όταν ζητάει συγνώμη, όταν επιλύει μόνο του διάφορα προβλήματα. Είναι σίγουρο πως όταν οι γονείς αφιερώσουν ποιοτικό χρόνο στα παιδιά τους και τα ενθαρρύνουν για κάτι η γκρίνια στο σπίτι θα ελαττωθεί κατά πολύ.

Ποιοί κανόνες μετριάζουν την παιδική γκρίνια
Αξιοσημείωτη συσχέτιση μπορεί να έχει η γκρίνια με την εφαρμογή κανόνων στο σπίτι. Οι γονείς θα πρέπει να σκεφτούν και να...

............
η συνέχεια εδώ
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Το προσφυγόπουλο από τη «ζούγκλα» της Μόριας που αρίστευσε

Πριν από τρία χρόνια δεν ήξερε ούτε μια ελληνική λέξη και σήμερα με την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων των Πανελλαδικών εξετάσεων είναι αριστούχος και έτοιμος να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα.

Ο Ιρανός πρόσφυγας Κούρος Νουρμοχαμαντί Μπαϊγκί, όπως γράφει η ιστοσελίδα stonisi, αναδείχθηκε δεύτερος σε βαθμολογία στις φετινές πανελλήνιες εξετάσεις μαθητής της θετικής κατεύθυνσης του Πρότυπου Λυκείου Μυτιλήνης του Πανεπιστημίου Αιγαίου.

Έγραψε 20 στα Μαθηματικά και στην Φυσική, 19,5 στη Χημεία και 13,5 στην έκθεση. «Έ λογικό είναι λέει γελώντας» αφού τρία χρόνια πριν δεν ήξερε ούτε μια ελληνική λέξη! Πλέον όπως λέει θέλει να σπουδάσει στη Θεσσαλονίκη, στο τμήμα Ηλεκτρολόγων Μηχανικών.

Η οικογένεια του έφυγε από το Ιράν όπου ο πατέρας του ήταν ενάντια εκεί στο θεοκρατικό καθεστώς. Από ακτή της Τουρκίας ένα βράδυ «στις 15 Αυγούστου του 2019 πέρασαν στη Λέσβο, οι γονείς του και ο κατά τέσσερα χρόνια μικρότερος αδελφός του, μαθητής φέτος της Γ΄ Γυμνασίου. Η πορεία για κάθε πρόσφυγα των τελευταίων χρόνων γνωστή. Πρώτα στο ΚΥΤ και στον καταυλισμό, τη «ζούγκλα» της Μόριας. Από εκεί στο δημοτικό καταυλισμό του Καρά Τεπέ. Και τώρα με το σπαθί του στο Πολυτεχνείο.

Πηγή

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

👦 Οι Καλοκαιρινές Ιώσεις δεν πάνε… διακοπές! 👧

Δεν υπάρχει πιο βασανιστικό και ενοχλητικό πράγμα μέσα στη ζέστη του καλοκαιριού από το να είναι ένα παιδί άρρωστο με πυρετό, βήχα, μπούκωμα κλπ. 

Δικαιολογημένα οι μανούλες αναρωτιούνται πώς είναι δυνατόν να αρρωσταίνουν το καλοκαίρι αφού έχουμε συνδυάσει το χειμώνα με τις διάφορες νοσηρότητες και το καλοκαίρι για χαλάρωση!

Και όμως, υπάρχει μια πληθώρα ιώσεων που κυκλοφορούν τους ζεστούς μήνες και μπορεί να τις κολλήσουν όλα τα παιδιά αλλά ιδιαίτερα οι ηλικίες από 5 έως 15 χρονών. 

Μάλιστα, σε γενικές γραμμές, οι ιώσεις του καλοκαιριού θεωρούνται πιο βαριές από τις χειμωνιάτικες.
Όπως πάντα, με σαφήνεια και απλό τρόπο, ο παιδίατρος Δρ. Σπύρος Μαζάνης εξηγεί τι προκαλεί τις ιώσεις και τι πρέπει να κάνουν οι γονείς.

Γιατί τα παιδιά αρρωσταίνουν και το καλοκαίρι;
Κατά την διάρκεια του χειμώνα τα παιδιά κολλάνε κάποιους ιούς που ονομάζονται ρινοϊοί, ενώ το καλοκαίρι υπάρχουν οι εντεροϊοί. Οι χειμωνιάτικοι ρινοϊοί προκαλουν συμπτωματα κυριως στο ανώτερο αναπνευστικό, δηλαδή βήχα, πυρετό, μυξες. 

Οι καλοκαιρινοί εντεροϊοί προκαλουν επιπλέον ναυτία, εμετούς, διάρροια που μπορεί να αφυδατώσουν το παιδί και να χρειαστεί νοσηλεία για χορήγηση ορού.

Ο λόγος που υπάρχει αυτή η διαφοροποίηση στην εποχική εμφάνιση των ιών είναι ότι οι ρινοϊοί αναπτύσσονται σε θερμοκρασίες χαμηλότερες από 37 βαθμούς Κελσίου, ενώ οι εντεροϊοί αναπτύσσονται σε υψηλές θερμοκρασίες.

Πώς μεταδίδονται οι καλοκαιρινές ιώσεις;

Η μετάδοση των εντεροϊών του καλοκαιριού γίνεται με 2 τρόπους 

α) μέσω του αέρα, δηλαδή με την αναπνοή και τα σταγονίδια του στόματος και 

β) με τα βρώμικα χέρια και τα αντικείμενα που χρησιμοποιεί το παιδί και μετά τα βάζει στο στόμα του.

Πρόληψη
Ο καλύτερος τρόπος για να αποφύγουμε τις καλοκαιρινές ιώσεις είναι:
* Σχολαστική προσωπική υγιεινή και καλό πλύσιμο των χεριών ιδιαίτερα πριν το φαγητό.
* Σχολαστική συντήρηση των τροφίμων στα ψυγεία και σε χώρους προστατευμένους από μύγες, κουνούπια, τρωκτικά κλπ.
* Αποφυγή συναναστροφών σε χώρους, όπου υπάρχουν άρρωστα παιδιά.
* Άμεση επικοινωνία με τον παιδίατρο και να μην υποτιμάμε τα συμπτώματα.

ΜΑΖΑΝΗΣ

tlife
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Ένα Σχολείο αλλιώτικο από τα άλλα!

Αν δεις το σημερινό τύπο, ηλεκτρονικό μιλάμε τώρα, θα δεις παντού να φιγουράρει η πρόεδρος της δημοκρατίας για την επίσκεψη της στο σχολείο νέων στις φυλακές του Αυλώνα.
Έτυχε χθες να είμαι εκεί, στη τελετή λήξης του ειδικού σχολείου κράτησης νέων των φυλακών του Αυλώνα.

Έε, σας λέω, η είδηση, δεν είναι η επίσκεψη της προέδρου.
Είδηση είναι τα παιδιά του σχολείου.
Είδηση είναι το ίδιο το σχολείο.
Είδηση είναι οι δάσκαλοι του σχολείου.
Συγκινήθηκε η πρόεδρος και... από την πολλή συγκίνηση έφυγε, πριν καλά καλά αρχίσει η τελετή.

Μπαίνεις στο κτίριο, χωρίς κινητό και πιάνεται η ψυχή σου. Κάγκελα παντού.
Πήγαμε στην αίθουσα των εκδηλώσεων και περιμέναμε να έρθει η πρόεδρος. Μαθητές, γονείς, δάσκαλοι, εθελοντές και φορείς.
Τέλος πάντων.
    Παιδιά ταλαιπωρημένα, από όλες τις φυλές της γης, παιδιά που στραβοπάτησαν και κατέληξαν εκεί. Παιδιά που τα έδιωξαν από την πατρίδα τους και κατέληξαν σε ιστούς και παγίδες και κυκλώματα.
Το τραγούδησαν τα ίδια τα παιδιά:
Διέλυσαν την πατρίδα μου
Ρήμαξαν τη ζωή μου
Πήραν ό,τι ονειρεύομαι
Έχασα την ψυχή μου
...
Και δεν είναι μόνο η πατρίδα των προσφυγόπουλων, είναι και η δική μας, που καταντήσαμε πρόσφυγες στο σπίτι μας.

    Έπαιξαν «Αντιγόνη» τα παιδιά, σε ένα αυθεντικό δυστοπικό σκηνικό, αυτό των φυλακών και ανατρίχιαζες όταν η εξουσία, ο βασιλιάς, άφηνε άθαφτο τον Πολυνείκη και θανάτωνε την κόρη του.
Και σε συγκινούσε η σκηνή προετοιμασίας, όπου τα παιδιά έραβαν στις στολές τους τα κείμενα της καλύτερης τραγωδίας του κόσμου και η η εθελόντρια - δασκάλα τους, εξηγούσε και εξηγούσε το νόημα του έργου για να γίνει κτήμα τους.
    «Οὒτοι συνέχθειν, ἀλλά συμφιλεῖν ἔφυν» φωνάζει η Αντιγόνη
«Όχι, δεν γεννήθηκα να είμαι ένα με το μίσος γεννήθηκα για να ενωθώ με την Αγάπη» φωνάζει ο Δάσκαλος, με κεφαλαίο Δ, η ψυχή των σχολείων.
    Και μετά, ο Δάσκαλος με κεφαλαίο Δ, μας έδειξε τα προγράμματα των παιδιών. Πέρα από τις εγκύκλιες σπουδές, κάθε σχολείο μπορεί να αναπτύξει επιπλέον δραστηριότητες, τα προγράμματα. Τα «κανονικά» σχολεία, ζήτημα είναι αν κάνουν 2-3 επιπλέον προγράμματα. Εδώ είχαμε και μας έδειξαν τριάντα (30), δεν ξέρω κι εγώ πόσα προγράμματα! Πηλός, Μουσική, Χειροτεχνία, ... Εγκληματολογία από τους μεταπτυχιακούς φοιτητές ...

    Μας έδειξε ο Δάσκαλος, πως εφέτος τα παιδιά έκαναν παρέλαση. Παιδιά από όλες τις φυλές του κόσμου, να κρατάνε την ελληνική σημαία και να παρελαύνουν στον κλειστό και περιορισμένο χώρο.
    Μας εξήγησε ο Δάσκαλος, τα δύσκολα χρόνια του κορωνοϊού. Πως απαγορεύονταν τα μαθήματα στην αίθουσα, πως απαγορεύονταν τα λαπτόπ και οι ταμπλέτες από το σωφρονιστικό σύστημα. Πώς δωρητές, πήραν οθόνες για κάθε κελί και πως ο μουσικός δάσκαλος - πολυεργαλείο έφτιαξε ένα κλειστό κύκλωμα παρακολούθησης των μαθημάτων από τα κελιά. Αλλά οι μαθητές δεν μπορούσαν να κάνουν ερωτήσεις. Τις γράφανε σε χαρτάκια και τα έδιναν στους δεσμοφύλακες να τα πάνε στους δασκάλους.

Και όλα αυτά, ερήμην της πολιτείας, όπως ερήμην είναι και το δεκατιανό των παιδιών, που για 7 χρόνια είναι χορηγία επιχείρησης μικρογευμάτων.

Περιμένοντας την πρόεδρο, μπήκε μέσα στην αίθουσα ο Ιερέας που έσπευσε σε δυο παρέες παιδιών, που κάνανε χαρές και πλάκες με τον Ιερέα. Αυτή είναι εκκλησία.
Είδαμε όλους τους δασκάλους, φίλους και αγαπημένους των παιδιών, ήταν η οικογένεια τους.
    Μετά την παρουσίαση, πήγαμε στις αίθουσες του σχολείου να δούμε τα έργα των παιδιών. Χαιρέτησα δυο παιδιά στη διαδρομή, μου έκαναν υπόκλιση του κεφαλιού τους και έβαλαν το χέρι στο στήθος τους. Πάλι συγκινήθηκα.
    Και είδαμε τα έργα των παιδιών και δεν πουλάγανε τίποτε, κι ας έχουν ανάγκες στην αποφυλάκισή τους, κι ας πρέπει φεύγοντας τα παιδιά να κάνουν ωτοστόπ για να πάνε στην πόλη, επειδή κανένα σύστημα υποδοχής δεν τους περιμένει για την ένταξη τους στην κοινωνία και ξαναπέφτουν βορά στα αρπακτικά.
    Κι ας είναι μνημόσυνο αυτό στη Μαριάννα Κουτσίκου που έκανε με νύχια και με δόντια αυτό το κτίριο του σχολείου, φιλώντας κατουρημένες ποδιές για να βρει χρήματα να το χτίσει.

ΠΡΟΣΠΑΘΩΝΤΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΑΥΡΙΟ: Αυτό είναι το σύνθημα του σχολείου κι έτσι λένε και το εσωτερικό κύκλωμα εκπαίδευσης - ΠΡΟΣΠΑΘΩΝΤΑΣ.
Άξιοι Όλοι!

Και γιατί να κλείσει το θερινό σχολείο; 

Γιατί; 

Τί θα κάνουν τα παιδιά το καλοκαίρι; 

Γιατί Πολιτεία; Γιατί; 

Γιατί μόνο κόβεις και παίρνεις και τίποτε δεν δίνεις; 

ΓΙΑΤΙ;

Το Χαμομηλάκι

— Ποιος κυβερνά αυτόν τον κόσμο;

Ο απαίδευτος νους δεν ξέρει τι είναι η καλοσύνη ή η αγάπη άνευ όρων. Δε θα άντεχε ποτέ μια τέτοια αναρχία. Ο απαίδευτος νους δεν αντέχει τα πλούτη του – γίνεται άπληστος. Ο απαίδευτος νους δεν αντέχει τη φτώχεια του – γίνεται κτήνος. 

-Ποιος κυβερνά αυτόν τον κόσμο;

-Ο απαίδευτος νους.

-Ο απαίδευτος νους; Είναι ο πλούσιος; Είναι ο αμόρφωτος; Είναι ο..;

-Είναι ο απαίδευτος νους.

-Τι εννοείς; Τι σημαίνει αυτό;

Ο απαίδευτος νους άγεται και φέρεται. Γίνεται έρμαιο της συγκυρίας. Γίνεται αυτό που συμβαίνει- και τίποτα άλλο.

Ο απαίδευτος νους προσκολλάται πάντοτε στον εκάστοτε Δυνατό. Είναι μια αυτόματη, αντανακλαστική κίνηση. Ο απαίδευτος νους δέχεται τη δωροδοκία, την εύνοια, την υπεροπτική ανοχή του Δυνατού. Μια δουλειά, λίγα χρήματα, ένα αντάλλαγμα. Θα δεχτεί να βελτιώσει πρόσκαιρα τη θέση του και θα επιτρέψει στον βασιλιά, τον κυβερνήτη, τον πρωθυπουργό να συντηρήσει το εκάστοτε διεφθαρμένο καθεστώς του. 

Ο απαίδευτος νους επιτρέπει την αθλιότητα, όσο εκείνη λειτουργεί υπέρ του. Με τον καιρό θα καμαρώσει κρυφά τη δύναμη της Εξουσίας και τη βαρβαρότητα που την συντηρεί. 

Όταν ο Δυνατός δεν έχει πια τα μέσα- το χρήμα και την επιρροή- για να τον κρατήσει πιστό, τότε αμέσως στρέφεται στον επόμενο Δυνατό. Σβήνει ξαφνικά με απαξία τη συμμετοχή και την ανοχή του στο θλιβερό παρελθόν. Γίνεται με θρασύτητα ο πιο σκληρός πολέμιος του παλαιού κι ο πιο πιστά οργισμένος ακόλουθος του καινούριου Δυνατού. Και παράλληλα με αυτόν τον φαύλο κύκλο της εξουσίας και τα σερνόμενα πλήθη του, ο απαίδευτος νους πάντοτε εντοπίζει τον αδύναμο.

Ο απαίδευτος νους συντρίβει τον αδύναμο. Ο πλούσιος τον φτωχό. Ο φτωχός τον ακόμα πιο φτωχό. Ο πιο φτωχός τον παρία. Ο παρίας τον ανέγγιχτο («the untouchables», η έσχατη κάστα στην Ινδία). Συχνά οι εξαθλιωμένοι γίνονται ακόμα πιο σκληροί απ’ τους βασανιστές τους – έτσι η Αδικία διαιωνίζεται.

Ο απαίδευτος νους πιστεύει. Ο θεός του είναι η Ισχύς. Αυτή είναι η ιερή του δύναμη. Μόνο αυτή μπορεί να αντιληφθεί. Μπορεί να περιφέρει λεκτικά έννοιες όπως... η Αγάπη και η Ελευθερία, να τις περιγράφει, να τις κορνιζάρει με μεγάλα γράμματα, αλλά ποτέ δεν τις ενσωματώνει χωρίς αντάλλαγμα στη μικρή ζωή του. Μόνο μέσα στην επιφάνεια του συγκριτικού βαθμού βρίσκει νόημα. «Είμαι πιο καλός. Ο θεός μου είναι πιο καλός. Είμαι ανώτερος».

Ο απαίδευτος νους δεν ξαγρυπνά τις νύχτες. «Πώς έζησα σήμερα; Τι έκανα; Τι δεν έκανα;» «Μήπως αδίκησα κάποιον; Μήπως τον πόνεσα;». Δεν αναρωτιέται. Γιατί ο απαίδευτος νους είναι πάντοτε αδικημένος. Θιγμένος. Και, επομένως, πάντοτε δικαιολογημένος. Αυτός είναι ο αγαπημένος του ρόλος.

Ο απαίδευτος νους δηλώνει απερίφραστα και μεγαλόφωνα την ύπαρξη του. Είναι η παράλογη προβολή του πλούτου του, είναι η μίζερη προβολή της ατυχίας του, είναι η αλαζονική προβολή της τιμιότητάς του, της ηθικής του ανωτερότητας.

Ο απαίδευτος νους φοβάται. Φοβάται το Άγνωστο – δηλαδή τα πάντα. Δεν μπορεί να δώσει εξήγηση, δεν έχει την πνευματική ζωή που θα γαληνέψει την άγνοιά του. Κι έτσι αρχετυπικά μετατρέπει το Άγνωστο σε καλό ή κακό θεό, σε δαίμονα ή προστάτη. Τελικά φοβάται και τα δυο.

Ο απαίδευτος νους δεν διστάζει ν’ αφεθεί στα πιο βάρβαρα ένστικτά του – γιατί είναι ό,τι πιο εύκολο μπορεί να κάνει. Η κάθε εποχή θα του δώσει συνθήματα/ επιχειρήματα για κάθε άθλιο εαυτό του.

Ο απαίδευτος νους πηγαίνει στο Σχολείο, στο Πανεπιστήμιο, λαμβάνει τις πληροφορίες της εποχής του, διαβάζει, αποκτά πείρα, διδάσκει. Αλλά ποτέ δεν διδάσκεται.

Ο απαίδευτος νους ακολουθεί τυφλά την Αυθεντία του καιρού του. Συχνά ταυτίζει τον εαυτό του με την Αυθεντία.

Ο απαίδευτος νους ξέρει. Κατέχει την αλήθεια. Την Απόλυτη Αλήθεια. Δημιουργεί ένα σύννεφο, ένα νεφέλωμα ιδεοληψιών, προκαταλήψεων, στερεοτύπων κι απαράβατων κανόνων. Κρέμεται με υστερία πάνω απ’ το σύννεφο αυτό και πιστεύει πως τον  σηκώνει ψηλά, πως μαζί πηγαίνουν βόλτα πάνω απ’ τις ζωές των άλλων πλασμάτων. Νιώθει θεός τους για μια μέρα – για μια ζωή. Πάνω στο σύννεφο κάνει περίεργες κινήσεις με το σώμα και τα χέρια του, λατρεύει ξύλα, χρυσάφια ,υφάσματα και ρούχα, φτιάχνει τελετές και καταναγκασμούς, αλλά αδυνατεί να πει μια καλημέρα – και να την εννοεί.

Ο απαίδευτος νους ζει μέσα μια διαρκή σύγχυση. Η Σύγχυση σημαίνει πάντοτε Σύγκρουση.

Ο απαίδευτος νους ζει μέσα σε μια διαρκή αντίφαση. Πολεμά στο όνομα της Ειρήνης, Σκοτώνει στο όνομα της Ζωής, Πονά στο όνομα της Αγάπης, Σκλαβώνει στο όνομα της Ελευθερίας, Αδικεί στο όνομα της Δικαιοσύνης, Παρανομεί στο όνομα του Νόμου, Καταστρέφει στο όνομα της Ύπαρξης.

Ο απαίδευτος νους έχει ως σημείο αναφοράς τους εχθρούς. Τους φαντάζεται, τους δημιουργεί, τους ελκύει.

Ο απαίδευτος νους ζει μέσα απ’ τους άλλους. Παραμονεύει. Χάνει χρόνο, απ τον ελάχιστο που διαθέτει στην ενσαρκωμένη ζωή του, για να ασχοληθεί με τα πλάσματα που πιστεύει πως κλέβουν κάτι από τον ζωτικό του χώρο. Δεν αντέχει τη μοναξιά της περισυλλογής. Δεν εμβαθύνει.

Ο απαίδευτος νους είναι ο Δικτάτορας. Του κράτους του, της ομάδας του, της οικογένειας, των παιδιών, των συντρόφων του, των φίλων, της καθημερινότητας.

Ο απαίδευτος νους κρίνει, δεν δημιουργεί.

Ο απαίδευτος νους δεν ζει στο παρόν. Θα στοιχημάτιζε και τη ζωή του για το τι έγινε πριν από χιλιάδες χρόνια, έχει τη βεβαιότητα για το τι πρόκειται να συμβεί. Αλλά στην πραγματικότητα δεν ξέρει τίποτα για το Τώρα.

Ο απαίδευτος νους δεν αναγνωρίζει το ταλέντο, την ομορφιά των άλλων.

Ο απαίδευτος νους δημιουργεί τη γραφειοκρατία. Αγαπά τους τύπους, γιατί δεν απαιτούν βαθύτερη αντίληψη της ζωής, δεν ζητούν κάποια πνευματική διαδρομή, είναι ευκόλως αναγνώσιμοι. Υπάρχουν εκεί, αμετακίνητα παρόντες, ένα έτοιμο εγχειρίδιο.

Ο απαίδευτος νους στηρίζει με τη σιωπή του κάθε φαύλο καθεστώς. Καταστρέφει με το θόρυβό του κάθε δημοκρατία. Γιατί ο λόγος του δεν είναι ποτέ απόσταγμα σκέψης. Βιάζεται να σωπάσει ή να επιβάλει τον λόγο του. Ο απαίδευτος νους είναι ανυπόμονος. Δεν έχει τον αυθορμητισμό ενός παιδιού, τη λαχτάρα του ερωτευμένου. Δεν κατανοεί τη στωικότητα, την καρτερικότητα, την αξία του λόγου και τη σοφία της σιωπής. Ζει σπασμωδικά, ακριβώς όπως σκέφτεται.

Ο απαίδευτος νους δεν έχει καμία εσωτερική ευγένεια. Ο αληθινά ευγενής άνθρωπος φαίνεται μόνο από τους τρόπους του απέναντι σε εκείνους, τους οποίους δεν έχει καμία απολύτως ανάγκη.

Ο απαίδευτος νους δεν έχει χιούμορ. Λέει αστεία, γίνεται εύθυμος, σκωπτικός, πικρόχολος και χαιρέκακος. Αλλά δεν επιτρέπει να αγγίξει κανείς – ούτε λεκτικά- την κοσμοθεωρία του.

Ο απαίδευτος νους συγχωρεί τον εαυτό του. Όχι τους άλλους.

Ο απαίδευτος νους μπορεί να είναι μορφωμένος, σοβαρός, καλοντυμένος, να κατέχει φήμη κι αξιώματα, δύναμη, επιρροή και πλούτο.

Ο απαίδευτος νους μπορεί να είναι αμόρφωτος, κακοντυμένος, χωρίς κοινωνική θέση κι αξιώματα. Σχηματίζει ομάδες , φράξιες, παρατάξεις, στρατούς, διαχωρισμούς. Οι περισσότερες εποχές της ανθρώπινης ιστορίας ευνοούν τον απαίδευτο νου. Γιατί εκείνος βρίσκει πάντοτε το κατάλληλο έδαφος μέσα στις αυστηρές δομές, στις έτοιμες απαντήσεις, σε ιδεολογικά κατασκευάσματα.... 

Ο απαίδευτος νους είναι υπάκουος – ή οργανωμένα, κατόπιν προσταγής, ανυπάκουος. Ψάχνει πάντοτε για την πιο ασφαλή φυλακή και τη βαφτίζει ζωή του.

Ο απαίδευτος νους δεν ξέρει τι είναι η καλοσύνη ή η αγάπη άνευ όρων. Δε θα άντεχε ποτέ μια τέτοια αναρχία.

Ο απαίδευτος νους δεν αντέχει τα πλούτη του – γίνεται άπληστος.

Ο απαίδευτος νους δεν αντέχει τη φτώχεια του – γίνεται κτήνος.

Γράφει: Πέτρος Κουμπλής  

aixmi.gr
πρώτη ανάρτηση 

H Μικρή Πυξίδα

Όλοι μέσα μας έχουμε μια πυξίδα. 

Γεννιόμαστε με αυτήν. Είναι μια πυξίδα που δείχνει έναν δρόμο. Αυτόν της ζωής. Λέει ζήσε. 

Καμιά πυξίδα δεν είναι από κατασκευής της χαλασμένη. Όλες τους δουλεύουν σωστά απ’ τη στιγμή που έρχεται κάποιος στη ζωή.

Όλες οι πυξίδες χρήζουν προσοχής
    Όμως, οι πυξίδες, όπως κάθε μικρό και ευαίσθητο μηχανηματάκι χρειάζονται συντήρηση και προσοχή. Αν κάποιος δεν προσέξει την πυξίδα του τότε η βελόνα της μπορεί να αρχίσει να κινείται ανάποδα, να μπερδεύεται, να ταλαντώνεται πολύ γρήγορα ή πολύ αργά και να μην οδηγεί πάντα σωστά. Είναι όμως πάντα εκεί και πάντα μπορεί να λειτουργήσει ξανά. Οι πυξίδες δεν χαλάνε, εντελώς, ποτέ.
    Υπάρχουν παιδιά που συντηρούν πολύ καλά τις πυξίδες τους. Άλλα, ίσως λίγο λιγότερο. Όλα τα παιδιά όμως κάνουν τα πάντα για να τις κρατήσουν σωστές. Πάντα όμως χρειάζονται τη βοήθεια των μεγάλων. Οι μεγάλοι έχουν καθοριστεί από την αρχή του κόσμου να φροντίζουν όχι μόνο τις δικές τους πυξίδες αλλά και των παιδιών. Και είναι αλήθεια, αντίθετα με το τι πιστεύουν αρκετοί, ότι οι παιδικές πυξίδες χαλάνε πολύ δύσκολα. Αν όμως η πυξίδα ενός παιδιού έχει σταματήσει να δείχνει το δρόμο, τότε οι μεγάλοι πρέπει να το βοηθήσουν να τη ξαναφτιάξει.

Τα εργαλεία συντήρησης είναι πάντα διαθέσιμα και εύκολα στη χρήση
Το κατσαβίδι για να ανοίξει κανείς μια πυξίδα είναι η κατανόηση. Αυτή ανοίγει και την πιο κλειστή πυξίδα. Το λάδι για να λαδώσει κανείς τα γραναζάκια της και να αρχίσουν να δουλεύουν ξανά είναι η αγάπη. Και το εργαλείο για να βιδώσετε την τελευταία βιδούλα και να την κλείσετε ξανά είναι η εμπιστοσύνη και το θάρρος σας. Μόνο μην αλλάξετε τη βελόνα όσο παλιά κι αν είναι! Είναι εκεί για να δείχνει όλες τις κατευθύνσεις που βάδισε κανείς και όλες όσες θα έρθουν.

Προσοχή όμως! 

Όπως οι ορειβάτες που ακολουθούν τις πυξίδες τους μέσα από δύσβατα βουνά, χιονοθύελλες και ανέμους έτσι κι ένα παιδί μπορεί να ακολουθήσει τη δική του μέσα από δυσκολίες και αναποδιές. Όταν ένα παιδί διαβαίνει δύσκολα μονοπάτια δε σημαίνει πάντα ότι η πυξίδα του έχει χαλάσει. Και χρειάζεται προσοχή γιατί ίσως τότε φοβισμένος, ένας γονιός ή κάποιος άλλος μεγάλος προσπαθήσει να τη «φτιάξει» και πάνω στην προσπάθειά του αυτή, να τη χαλάσει.

Να θυμάστε πάντα: μη σκαλίζετε αδίκως μια καλή πυξίδα. Είναι ευαίσθητα όργανα και η παραμικρή μετακίνηση σε μια βιδούλα μπορεί να βλάψει τη λειτουργία της.

Πώς θα καταλάβετε όμως αν μια πυξίδα δουλεύει καλά ή όχι; 

    Μια πυξίδα δείχνει πάντα μια κατεύθυνση. Αυτήν της ζωής. Της εξερεύνησης, της ανακάλυψης και της δημιουργίας.

    Κι αν αυτό όμως είναι δύσκολο, οι πυξίδες δεν έρχονται μόνες τους. Συνοδεύονται πάντα με ηχητικές οδηγίες χρήσης και συντήρησης. Αν θέλετε να ακούσετε τις ηχητικές οδηγίες της πυξίδας του παιδιού σας τότε ζητήστε του να σας μιλήσει.

Κι αν θέλετε να ακούσετε τις δικές σας, τότε μιλήστε του εσείς για σας και πείτε του σε ποια κορυφή ανεβαίνετε για να ξέρει που θα σας βρει, αν θελήσει.

Συγγραφή - Επιμέλεια Άρθρου
Φωτεινή Παναγιωτοπούλου
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Αν συναντήσεις ποτέ έναν τέτοιο άνθρωπο...

... μην τον αφήσεις να φύγει

Έναν άνθρωπο από εκείνους που χαμογελούν ειλικρινά και πλατιά, τους βλέπεις και σου φτιάχνουν τη μέρα. 

Εκείνους που ακούνε τα όνειρά σου και σε ενθαρρύνουν να κάνεις μεγαλύτερα. 
Όσους ξέρουν πότε να τσακωθούν σε μια διαφωνία και πότε να προσπεράσουν.

Εκείνους που γυρνούν τον κόσμο όλο με μια τσάντα στον ώμο, όχι για να κάνουν ποστ, αλλά γιατί ζουν κάθε λεπτό με τις αισθήσεις τους και αποτυπώνουν τις εικόνες μέσα τους.

Όλους αυτούς που κάθονται στα παγκάκια της πόλης, θα τους πεις την ιστορία σου και θα σ' ακούσουν.
Θα σου πουν κι εκείνοι δικές τους.
Αυτούς που έχουν καταλάβει τους λόγους για τους οποίους αξίζει κανείς να ζει και ξέρουν σε τι να ξοδευτούν. 
Όσους είναι επιεικείς με τους άλλους.
Αυτούς που αφήνονται στην τύχη και λένε περισσότερα “ναι”... κι αυτό το ναι έχει διάρκεια, χαρά, ενθουσιασμό, τρέλα, ακούγεται αδιάκοπα και επαναλαμβάνεται σαν ηχώ!

Όσους είναι πράοι, αυτάρκεις, ευγενικοί, που δεν κάνουν πολύ θόρυβο γιατί δε θέλουν να τραβούν τα βλέμματα. Αυτούς που ρισκάρουν, που αποφάσισαν με το ένστικτο, όταν δεν υπήρχε λογική.

Που τα καλοκαίρια βουτούν σε διάφανα νερά και σε παρασέρνουν, μα όταν αρχίζουν τα κρύα πάλι εξαφανίζονται μακριά, δεν τους ταιριάζει ο χειμώνας.
Που μπαίνουν εύκολα σε τρένα, αεροπλάνα και πλοία για να 'ρθουν να σε βρουν.
Που παίζουν με τα παιδιά τους, και στις εκδρομές στο βουνό .... μαθαίνουν και σ'αυτά να ζούν.
Εκείνους που η καθημερινότητα δεν έγινε τρόπος ζωής αλλά μέσο επιβίωσης.
..................
exostispress.gr
Αντικλείδι 

Haley Curfman: Η Δασκάλα με το πιο Όμορφο Φόρεμα!! - The Art of Kindness

    Στην Οκλαχόμα πρέπει να ταξιδέψεις αν θέλεις να συναντήσεις μία από τις πιο φοβερές και δημιουργικές δασκάλες του κόσμου. 

Μια δασκάλα που όταν έμαθε πως στο σχολείο δε θα υπάρχουν μαθήματα τέχνης, αποφάσισε να βρει άλλους τρόπους για να ενθαρρύνει τη δημιουργικότητα των παιδιών και την έκφραση της.

The Art of Kindness

    Η Haley Curfman διδάσκει στη Β’ τάξη Δημοτικού κι έχει γίνει γνωστή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης από μία φωτογραφία που ανέβασε με αφορμή μια έκθεση του σχολείου πέρυσι, όπου κέρδισε εκείνη κι οι μαθητές της το πρώτο βραβείο.

    Η γλυκιά δασκάλα αγόρασε ένα λευκό φόρεμα, το πήρε μαζί της στην τάξη και ζήτησε από τους μαθητές της να το ζωγραφίσουν γνωρίζοντας πως δε θα σβηστεί κανένα από τα σχέδια τους, σε περίπτωση που το ζητούσαν.

    Το αποτέλεσμα ήταν τόσο όμορφο που η Haley ήθελε να το μοιραστεί με όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους κι έτσι σκέφτηκε να το ανεβάσει στα social media. Από εκείνη τη μέρα, το φόρεμά της, εκείνη, αλλά κι η ιστοσελίδα της «thewearyteacher.com» βρήκαν μεγάλη ανταπόκριση και τα χαμόγελα στο Μπλάκγουελ της Οκλαχόμα έγιναν πλατιά.
    Πολλοί εκπαιδευτικοί εμπνεύστηκαν από τη δημιουργική της ιδέα κι ακολούθησαν το παράδειγμά της. Η Haley για δεύτερη χρονιά φέτος επανέλαβε την όμορφη αυτή διαδικασία κι ένα δεύτερο λευκό φόρεμα, βρέθηκε στην τάξη πανέτοιμο να γεμίσει από παιδικές ζωγραφιές, με θέμα τους την «καλοσύνη».

    Και τα δύο φορέματα η όμορφη δασκάλα τα τίμησε φορώντας τα σε πάρτι του σχολείου και δε θα μπορούσε να κάνει κι αλλιώς, αφού από μόνα τους αποτελούν όμορφα έργα τέχνης και τα μηνύματα αγάπης προς εκείνη που είναι ζωγραφισμένα πάνω τους τα κάνει ακόμη πιο πολύτιμα.
    Αν νομίζετε πως αυτή η όμορφη πρωτοβουλία είναι η μοναδική της Haley κάνετε λάθος αφού η ίδια δηλώνει πως «τουλάχιστον μία φορά την εβδομάδα προσπαθώ πάντα να κάνω κάτι στην τάξη μου, που ν’ αφήνει τα δημιουργικά μυαλά των μαθητών να εκφράζονται ελεύθερα».

    Όπως θα διαπιστώσετε και στις φωτογραφίες, γίνεται αρκετά δημιουργική με τις διακοπές και τις γιορτές και δε χάνει ευκαιρία για να δείξει σε μαθητές, επισκέπτες της ιστοσελίδας της αλλά και των προσωπικών της λογαριασμών στα social πως η ζωή θέλει χιούμορ, τρέλα, δημιουργικότητα και καλοσύνη…

Με τέτοιους δασκάλους, κανένα παιδί δε θα θεωρούσε αγγαρεία το σχολείο ε;

πηγή

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Fast fashion - Social Media - Online Shopping: Τα "ματωμένα ρούχα"

Ρούχα. Αναγκαίο αγαθό, τρόπος έκφρασης, έκφανση του πολιτισμού και της εκάστοτε κοινωνίας. Τα ρούχα μας προστατεύουν, μας στολίζουν, μας εξυπηρετούν και μιλάνε για μας. 

Στη σύγχρονη εποχή, όμως, το τι ρούχα θα επιλέξουμε και από πού είναι ζήτημα πολιτικό, κοινωνικό, περιβαλλοντικό και, τελικά, βαθιά ηθικό. 

    Ο όρος fast fashion ακούγεται την τελευταία πενταετία όλο και περισσότερο, επιφορτισμένος με τις έννοιες ντροπή, εκμετάλλευση μαζική παραγωγή, υπερκαταναλωτισμός, παγκοσμιοποίηση κ.λπ. 

What Is Fast Fashion and Why Is It So Bad?

Τι είναι ακριβώς, όμως, το fast fashion και γιατί πρέπει να δώσουμε μεγαλύτερη σημασία στις επιλογές μας;

    Μέχρι τον 19ο αιώνα, οι άνθρωποι φρόντιζαν μόνοι τους για τα ρούχα τους, μεριμνώντας να βρουν πρώτες ύλες και να τις επεξεργαστούν, δημιουργώντας την ένδυσή τους. Προσπαθούσαν να φυλάξουν και να προστατεύσουν τα ρούχα τους όσο περισσότερο καιρό ήταν εφικτό, καθώς η διαδικασία απόκτησής τους, όπως καθίσταται έκδηλο, ήταν ιδιαίτερα δύσκολη, χρονοβόρα και «κοστοβόρα» λόγω των πρώτων υλών που δεν υπήρχαν σε πλεόνασμα. 

    Με τη Βιομηχανική επανάσταση, ωστόσο, το τοπίο αλλάζει δραματικά. Ο τομέας της ένδυσης και της μόδας δεν άργησε να επηρεαστεί, καθώς προέκυψαν νέες τεχνικές, υλικά, μέθοδοι, μηχανές και βιοτεχνίες. Ο χρόνος παραγωγής των ρούχων μειώνεται καταλυτικά και ο όγκος αυξάνεται. Η μεσαία και ανώτερη τάξη είχε στα χέρια της κάτι καινούριο να διαχειριστεί: τη μαζική παραγωγή ρούχων.

    Ήδη από τη δεκαετία του 1970, το φαινόμενο fast fashion είχε αρχίσει να εμφανίζεται. Οι μεγάλες μονάδες παραγωγής ρούχων στράφηκαν σε Ασιατικές και Αφρικανικές χώρες, θέτοντας τα θεμέλια της βάσης τους εκεί, προκειμένου να ανταποκριθούν στις ανάγκες της νεολαίας για φθηνότερα και περισσότερα ρούχα. 

Για να επιτευχθεί, βέβαια, αυτό, το τίμημα ήταν για τους εργαζομένους εξαντλητική και καθόλου ή ανεπαρκής αμοιβή. 

    Τα δεδομένα στον χάρτη της βιομηχανίας ένδυσης συνέχισαν να εξελίσσονται κάπως έτσι μέχρι τη δεκαετία του 1990, οπότε και δημιουργούνται πασίγνωστες αλυσίδες ρούχων σε όλο τον κόσμο με φθηνά, προσιτά και ελκυστικά ρούχα, απευθυνόμενες σε ολοένα και διευρυνόμενο πληθυσμό. Αυτό, ωστόσο, σήμαινε την επιδείνωση των εργασιακών συνθηκών των ανθρώπων που δούλευαν για τη σκληρή αυτή βιομηχανία.

Ας γυρίσουμε, όμως, στο σήμερα, μετά από αυτή την ιστορική ανασκόπηση και στην προσπάθεια να κατανοηθεί καλύτερα το φαινόμενο αυτό. Σήμερα, λοιπόν, παράγονται μαζικά ρούχα σε χώρες με πολύ φθηνό εργατικό δυναμικό, με πολύ κακής ποιότητας υλικά και ανανεώνεται ανά δύο εβδομάδες περίπου η παραγωγή, λανσάροντας συχνά νέα προϊόντα και δελεάζοντας τους καταναλωτές διαρκώς σε νέες αγορές. Μάλιστα, τα social media και το online shopping οξύνουν το φαινόμενο αυτό.

    Το πρώτο από τα ηθικά ζητήματα που προκύπτει αφορά τους ανθρώπους πίσω από τη «βιτρίνα». 

    Οι συνθήκες εργασίας στη βιομηχανία της ένδυσης είναι άθλιες, με τους εργαζομένους να βρίσκονται εκτεθειμένοι σε επικίνδυνες καταστάσεις, με ελάχιστες ή και καθόλου αμοιβές και ασφάλιση, ενώ τρομακτικά συχνό είναι το φαινόμενο της παιδικής εργασίας στον βωμό του. 

Το δεύτερο ηθικό ζήτημα ζωτικής σημασίας αφορά το περιβάλλον. 

    Η βιομηχανία της μόδας παίρνει τη δεύτερη θέση στη ρύπανση του περιβάλλοντος, μετά τη ρύπανση που προκαλείται από τη βιομηχανία πετρελαίου. Έρευνες της WWF αποκαλύπτουν πως χρειάζονται περίπου 2,700 λίτρα νερού για να φτιαχτεί ένα t-shirt, ενώ οι συνθετικές ίνες με βάση το πετρέλαιο που χρησιμοποιούνται, απαιτούν δεκαετίες για να αποσυντεθούν. Μέχρι τότε, παραμένουν κυρίως σε χωματερές, απελευθερώνοντας επιβλαβείς ουσίες στην ατμόσφαιρα. 

Το τρίτο ζήτημα σχετίζεται και πάλι με τα ανθυγιεινά, μη βιώσιμα υλικά των ρούχων, αλλά εστιάζοντας στην υγεία των καταναλωτών. 

    Σύμφωνα με το Κέντρο Περιβαλλοντολογικής Υγείας της Καλιφόρνια, γνωστές αλυσίδες ένδυσης πωλούν διάφορα είδη με περιεκτικότητα σε μόλυβδο, που υπερβαίνει τα επιτρεπτά όρια της νομοθεσίας.

    Η γρήγορη μόδα επηρεάζει την υγεία των καταναλωτών και των εργαζόμενων στον χώρο της ένδυσης. Η υγεία τους πλήττεται αναμφίβολα, εφόσον επιβλαβείς χημικές ουσίες, όπως η βενζοθειαζόλη, η οποία έχει συνδεθεί με τύπους καρκίνου και αναπνευστικών παθήσεων, έχουν βρεθεί σε είδη ένδυσης. Έρευνες από διάφορα Ινστιτούτα (κυρίως αμερικάνικα) αποδεικνύουν ότι εφόσον το δέρμα μας είναι το μεγαλύτερο όργανο του σώματος κι έρχεται διαρκώς σε άμεση επαφή με αυτά τα είδη ρουχισμού, οι κίνδυνοι για την υγεία αυξάνονται ραγδαία. 

Τέλος, το ζήτημα της αισθητικής, αν και δευτερευούσης σημασίας συγκριτικά με τα προαναφερθέντα, απασχολεί όλο και περισσότερο. 

    Μπροστά στη μαζική παραγωγή τόσο πανομοιότυπων ρούχων, χάνεται το προσωπικό στυλ, η προσωπική αισθητική του καθενός και η ταυτότητά του. Δημιουργείται μια μάζα χωρίς στοιχεία αισθητικής να διαφοροποιεί την κάθε αυτόνομη ύπαρξη.

    Συμπερασματικά, είναι κατανοητό ότι η γρήγορη μόδα είναι εθιστική και προσιτή σε όλους μας. Στρεφόμαστε όλοι στην εύκολη λύση και γιατί έχουμε δεχτεί αναντίρρητα ισχυρή πλύση εγκεφάλου, αλλά και ίσως γιατί τα High luxury brands (Επωνυμίες υψηλής πολυτέλειας) δεν είναι προσβάσιμα για τους περισσότερους από εμάς. 

    Ωστόσο, από τη στιγμή που στον βωμό της σκληρής αυτής βιομηχανίας ματώνουν ανθρώπινα χέρια και αιμορραγεί το περιβάλλον, έχουμε ευθύνη να θέσουμε σε προτεραιότητα τα ανθρώπινα δικαιώματα, την υγεία μας, αλλά και την προστασία του πλανήτη. 

    Η λύση βρίσκεται στη στροφή μας σε πιο sustainable (βιώσιμες) λύσεις, όπως τα second hand μαγαζιά ρουχισμού, τα συνοικιακά μαγαζιά ένδυσης και, γενικότερα, μειώνοντας τον όγκο πραγμάτων που τείνουμε να υπερκαταναλώνουμε!

πηγή
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Ένα ταξίδι γεμάτο αγάπη, προκλήσεις και… αρνητικά σχόλια

Της Μαρίας Μπότη

Μητέρα. Μία λέξη που κρύβει μέσα της αστείρευτη αγάπη, απεριόριστη φροντίδα και έντονα συναισθήματα. Μία λέξη που «ξεχειλίζει» τρυφερότητα και «μοιράζει» χαμόγελα.
    Είναι εκείνο το καθοριστικό στάδιο στη ζωή μιας γυναίκας που αποκτά –είτε βιολογικά είτε όχι– ένα παιδί και αυτομάτως κατακτά ίσως και τον πιο όμορφο τίτλο της ζωής της: «Μητέρα».

Πώς συμβαδίζει, όμως, ο ρόλος της γυναίκας με τον ρόλο της μητέρας;
    Η μητρότητα είναι πραγματικά μια μοναδική εμπειρία με έντονες συναισθηματικά στιγμές, όμορφες και άσχημες, εύκολες και δύσκολες. Πέρα όμως από την ευτυχία και την συγκίνηση, υπάρχει και η κούραση, η εξάντληση και τα προβλήματα. Κανείς δεν λέει ότι η μητρότητα είναι εύκολη, κρύβει προκλήσεις, συγκινήσεις, δυσκολίες. Υπάρχουν στιγμές που η γυναίκα εξωτερικεύει πτυχές του εαυτού της που «γεννήθηκαν» μαζί με το παιδί. Ανακαλύπτει κρυφά στοιχεία του χαρακτήρα της που δεν γνώριζε, αλλάζουν οι προτεραιότητές της και ανατρέπεται η φιλοσοφία σκέψης της.
    Αποτελεί ένα καθοριστικό στάδιο στη ζωή κάθε γυναίκας, καθώς βρίσκεται απέναντι στο πιο όμορφο θαύμα της φύσης, τις πιο αγνές ψυχές˙ τα παιδιά. Προσπαθεί να ισορροπήσει ανάμεσα στην παλιά και τη νέα ζωή και να απολαύσει στο έπακρο αυτή την εμπειρία.

Ωστόσο, «γκρίζα σύννεφα» εμφανίζονται όταν η ίδια αποφασίζει να επιστρέψει στην καθημερινότητά της –φυσικά με αρκετές αλλαγές– αντιμετωπίζοντας τις «φωνές της κοινωνίας» που σιγοψιθυρίζουν, σχολιάζοντας την απόφασή της και καταλογίζοντάς της πολλές φορές αδιαφορία προς το παιδί.

    Πολλές γυναίκες βυθίζονται σε μία «θάλασσα» ενοχών όταν επιλέγουν ή αναγκάζονται να αποχωριστούν για κάποιο διάστημα – μικρό ή μεγάλο – το μωρό τους, πιστεύοντας ότι δεν είναι «καλές μητέρες». Δεν απολαμβάνουν την υπόλοιπη ζωή τους και ξεχνούν τις προσωπικές τους ασχολίες και ενδιαφέροντα. Ακόμα και εάν αποφασίσουν να απολαύσουν λίγο προσωπικό χρόνο χωρίς το παιδί, βρίσκονται αντιμέτωπες με ένα «κύμα» αντιδράσεων άμεσων και έμμεσων, ιδιαίτερα εάν η στιγμή αναρτηθεί στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
    Καθώς, το διαδίκτυο και τα social media αποτελούν πλέον ένα μεγάλο κομμάτι της καθημερινότητας πολλών ανθρώπων, τα σχόλια και οι επικρίσεις πολλαπλασιάζονται κάτω από τέτοιου είδους αναρτήσεις. Όσο μεγαλύτερη είναι η επιρροή μιας γυναίκας στους διαδικτυακούς φίλους της (influencer), τόσο περισσότερο προετοιμασμένη πρέπει να είναι – δυστυχώς – να υποστεί την αρνητική κριτική όταν κοινοποιήσει φωτογραφίες μακριά από την οικογένειά της. Μία ανέμελη στιγμή που βρίσκεται αναρτημένη στο feed της, πολλές φορές γίνεται η αφορμή για να παγιδευτεί σε ένα «βουνό» αρνητικών σχολίων. 

Ποιο είναι στην πραγματικότητα το πρόβλημα;
    Ένα από τα βασικά προβλήματα είναι ότι οι πλατφόρμες κοινωνικής δικτύωσης έχουν δώσει στους χρήστες τη δυνατότητα να εκφράζουν οποιαδήποτε άποψη ή γνώμη, έχοντας ως επιλογή να παραμείνει ανώνυμη. Εύκολα μπορεί να σχολιάσει καθένας μία ανέμελη φωτογραφία, ωστόσο χωρίς να ξέρει το background. Το πρόβλημα έγκειται, επίσης, στις αναχρονιστικές αντιλήψεις της κοινωνίας για τους φυλετικούς ρόλους.

 Πολλές γυναίκες φοβούνται να ξεφύγουν από την άποψη ότι «ο ρόλος τους είναι να μεγαλώνουν παιδιά» και εγκλωβίζονται. Συχνά αποκόβονται από φίλους και γνωστούς, σταματούν τη δουλειά, τις βόλτες και δεν απολαμβάνουν προσωπικό χρόνο. Βλέπουν την μητρότητα σαν ένα εμπόδιο να συνεχίσουν τις προηγούμενες ασχολίες τους και φυσικά η κριτική που λαμβάνουν τις αποθαρρύνει.

Αυτό όμως δεν ισχύει στον ίδιο βαθμό για έναν πατέρα, ο οποίος λίγες φορές θα κατηγορηθεί ότι «άφησε» τα παιδιά και ότι δεν ενδιαφέρεται για εκείνα. Ωστόσο, εν έτη 2022 γίνεται λόγος για ισότητα φύλων και ατομική ελευθερία την στιγμή που μία μητέρα που βρίσκεται μακριά από το παιδί της «επιβιώνει» μέσα στην αρνητική κριτική, ενώ ο πατέρας «ανέγγιχτος» μπορεί να απολαύσει τη στιγμή. Είναι λες και η «καταλληλόλητα» της μητέρας σταματάει όταν απομακρυνθεί από το σπίτι, παύει η ανησυχία της για το παιδί και αδιαφορεί για εκείνο.

...........

η συνέχεια εδώ

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Το άλλο ζευγάρι... / The Other Pair

Η αιγυπτιακή ταινία "Το άλλο Ζευγάρι" που διαρκεί μόνο 4 λεπτά κέρδισε το βραβείο καλύτερης ταινίας μικρού μήκους στο Φεστιβάλ Κινηματογράφου.

Το σενάριο λένε ότι βασίζεται σε πραγματικό περιστατικό της ζωής του Γκάντι

Ο σκηνοθέτης είναι μόλις 20 χρονών.

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Η φίλη μου η απολιτίκ...

(...)

Το πιο κοινό χαρακτηριστικό των απολιτίκ είναι ότι μπερδεύουν την κομματική με την πολιτική θέση. Η άρνηση της διαφοράς των δύο αυτών εννοιών αποτελεί τη ρίζα του προβλήματος.

Απολιτίκ

Η φίλη μου η απολιτίκ δεν θα πάρει θέση δημόσια για ένα σκάνδαλο μεγατόνων, τρέμοντας μη χρωματιστεί αφού πιστεύει πως υπάρχει μια σκοτεινή σέκτα που παρακολουθεί τις κινήσεις της, έτοιμη να τη στιγματίσει, να την κατατάξει, ενώ αυτή προτιμά να παραμείνει ανένταχτη, άλλωστε η πολιτική είναι κάτι που κάνει τζιζ και δεν μας αφορά όλους.

Το ότι δουλεύει οκτάωρο είναι επίσης ένα ζήτημα μη πολιτικό διότι από καταβολής κόσμου, αμέσως μετά τον τροχό, μαζεύτηκαν οι πρωτόγονοι σε μια σπηλιά και συναποφάσισαν τη θέσπιση των ωρών εργασίας, τον κατώτατο μισθό και την κοινωνική ασφάλιση.

Η φίλη μου η απολιτίκ έχει μεγάλες ευαισθησίες στα κοινωνικά ζητήματα, όσο δεν την αφορούν. Λυπάται τα προσφυγάκια που θαλασσοπνίγονται, το πρόβλημα είναι ότι κάποια στιγμή μεγαλώνουν. Το προσφυγικό είναι ένα ζήτημα ξεχωριστό, τους πρόσφυγες τους φέρνει ο πελαργός, ουδεμία σχέση έχει με πολιτική.

Επιπλέον δεν είναι καθόλου ρατσίστρια, αντίθετα μάχεται για τις μειονότητες, όσο μένουν εκτός του σπιτιού της...
(...)
Γενικά, όλα είναι ένας ωραίος αχταρμάς στο μυαλό της. Περήφανη που δεν εμπλέκεται σε πολιτικούς καβγάδες στα οικογενειακά τραπέζια, έχει βαρεθεί να κάνει τον διαιτητή προσπαθώντας να συμφιλιώσει μαινόμενους πράσινους και βένετους λες και θα αλλάξουν αυτοί τον κόσμο.

Αγαπημένη της φράση: «Όλοι ίδιοι είναι».

Η φίλη μου η απολιτίκ δεν έχει ταυτότητα. Αν της μιλήσεις για το αίμα που χύθηκε πριν από αυτήν γι’ αυτήν, θα πει ότι κόσμος ήταν πάντοτε έτσι και απλά άλλαξε τώρα. 

Όμως ο κόσμος δεν άλλαξε γιατί οι βασιλιάδες βαρέθηκαν να είναι βασιλιάδες, οι τσιφλικάδες βαρέθηκαν να δέρνουν τους αγρότες και οι δουλέμποροι άλλαξαν καριέρα κι έγιναν μπάρμεν. 

Για όλα αυτά που η φίλη μου η απολιτίκ δεν σκέφτεται, γι’ αυτά φταίει. Φταίει που είναι μόνη στα δύσκολα γιατί ένας μόνος όταν ενωθεί με πολλούς, δεν είναι ποτέ μόνος.

Χρωστάμε στον εαυτό μας μια ζωή με εργασία, αξιοπρέπεια, υγεία, παιδεία, ελευθερία. Πολιτική δεν είναι μόνο ο προϋπολογισμός, το νομοσχέδιο που μπορεί να μη σε αφορά ή να μην κατανοείς, πολιτική δεν είναι μόνο να εγγραφείς κάπου.

Πολιτική είναι να μην υποφέρει ο διπλανός σου και να έχεις κάνει εσύ κάτι γι’ αυτό. Πολιτική είναι να σε αφορά αυτό που θέλουν να σε πείσουν πως δεν σε αφορά.

* ελεύθερη επαγγελματίας στον τουρισμό

ολόκληρο το άρθρο εδώ

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Τι θα συνέβαινε αν μάθαιναν τα Παιδιά μας τα Απλά και Σημαντικά της Ζωής;

Γράφει η Περσεφόνη Χρυσαφίδου

    Τα σχολεία σταμάτησαν και, όπως είθισται πάντοτε, η γκρίνια και η παραφιλολογία ξεκίνησε. Ωστόσο, τα παιδιά δεν είναι εκείνα που παραπονιούνται για την τρέχουσα κατάσταση, ούτε για τις νέες συνθήκες, στις οποίες έρχονται να προσαρμοστούν με τεράστια ευκολία και πρωτοφανή ενθουσιασμό. Στα παιδιά δεν λείπουν τη δεδομένη στιγμή ο δάσκαλος και τα βιβλία.

    Ίσως να τους λείπουν οι φίλοι τους, η κουβέντα και τα πειράγματα στα διαλείμματα, μα στ' αλήθεια πιστεύω πως βρέθηκε μία κάπως σουρεαλιστική ευκαιρία για να “παγώσουμε” λιγάκι το άγχος των παιδιών και να γίνει η εκπαιδευτική διαδικασία περισσότερο διαδραστική και μαθητοκεντρική και λιγότερο βαθμοθηρική και ανιαρή.

    Κι αναρωτιέμαι και θέλω να ρωτήσω όλους τους γονείς, που μέχρι χτες ή ακόμη και ως σήμερα τα 'χουν με το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα: "Τι, ακριβώς, θα γίνει αν;" 

Αλήθεια, τι θα γίνει, αν τα παιδιά χάσουν τον κλασικό τρόπο εκπαίδευσης που ίσχυε μέχρι τον περασμένο μήνα;

    Τι θα συμβεί, αν σταματήσουν για λίγο περισσότερο από το καθιερωμένο και αν, αντί για Μαθηματικά, Αρχαία και Γλώσσα, μπουν σε έναν εντελώς διαφορετικό κόσμο εκπαίδευσης, που δεν είναι άλλος από την καθημερινή ζωή, την απλή παρατήρηση, την αδιάκοπη εξερεύνηση και τη συνεχή διασκέδαση;

    Τι, στ' αλήθεια, μπορεί να συμβεί σ' ένα παιδί, όταν σταματάει η εξουθενωτική τρεχάλα των δραστηριοτήτων του και, ξαφνικά, βρίσκει χρόνο για να συνδεθεί με τους γονείς και τ' αδέρφια του; Βλέπουμε πλέον παιδιά, που έχουν όλο τον χρόνο στη διάθεσή τους να παρατηρήσουν τις συμπεριφορές των γονιών τους, που μπορούν να ξεδιπλώσουν τη φαντασία τους στη δημιουργική και χωρίς όρια γραφή, που ανακαλύπτουν νέες δεξιότητες και κλίσεις, με αποτέλεσμα να αποκτούν σταδιακά μεγαλύτερη αυτοεκτίμηση και, κατά συνέπεια, να διαθέτουν ισχυρότερη αυτοπεποίθηση.
    Αναρωτιέμαι, ακόμη, πώς και αν αντισταθμίζεται η πολυτέλεια του να συνυπάρχει μια οικογένεια, χωρίς κανένα από τα μέλη της να έχει κάποιο “πρέπει” να το περιμένει. Τι θα γίνει, αν οι γονείς εκμεταλλευόμενοι τη συγκυρία, μυήσουν τα παιδιά στον απλό τρόπο ζωής και προσπαθήσουν να τα διδάξουν πόσο σημαντική είναι η προσφορά ακόμη και του πιο μικρού μέλους στην οικογένεια;

    Τι θα γινόταν, αν τα παιδιά, αντί να τα βρίσκουν όλα έτοιμα, όπως επιτάσσουν οι γρήγοροι ρυθμοί ζωής, αρχίσουν να συνδράμουν ενεργά σε κάθε μικρή ή μεγάλη δουλειά, βοηθώντας στη μαγειρική, μαζεύοντας τα ρούχα ή καθαρίζοντας το σπίτι στο οποίο κατοικούν; Δεν είναι άραγε μια πραγματική ευκαιρία να πραγματώσουμε όσα, χρόνια τώρα, υποστηρίζουμε πως θα 'πρεπε κάθε σχολείο να διδάσκει;

    Ποιος, πράγματι, μπορεί να πει τι θα γίνει αν, εν μέσω της άνοιξης, με τόσες μυρωδιές και χρώματα στη φύση, ένα παιδί βρίσκει τον τρόπο να συνδεθεί με τη φύση που τον περιβάλλει, να μάθει νέα είδη δέντρων και λουλουδιών, να παρατηρήσει τον τρόπο με τον οποίο η ζωή υπάρχει παντού γύρω του και όχι μόνο στο ανθρώπινο είδος, το οποίο μέχρι στιγμής του προσφέρει γνώση σε συσκευασία.

    Το μόνο που μπορεί να συμβεί σ' ένα παιδί που μεγαλώνει δεμένο με τη φύση είναι να μάθει να την σέβεται και να την προστατεύει, γνωρίζοντας πως κάτι τέτοιο είναι μονόδρομος για τη δική του υγιή συνέχεια μέσα σε αυτήν. Μερικά από εκείνα που μπορεί η φύση να καλλιεργήσει σ' ένα παιδί είναι οι καλλιτεχνικές ευαισθησίες, η ανάπτυξη της φαντασίας, η αναζήτηση του ωραίου σε κάθε έκφανση της ζωής του και η ελευθερία που οδηγεί, εν τέλει, στην τελείωση.

    Πείτε μου, τι θα συμβεί, αν αντί για τα βιβλία που ανοίγαμε κάθε μεσημέρι για διάβασμα, δώσουμε στα παιδιά μας την ευκαιρία να γνωρίσουν μερικά από τα διαμάντια της κλασικής λογοτεχνίας; 

Τι μπορεί να συμβεί τώρα που τα γρήγορα βραδινά φιλιά αντικαταστάθηκαν από βραδιές ανάγνωσης ή διήγησης ιστοριών;

    Πόσο ψυχικά ήρεμη μπορεί να αισθάνεται μία παιδική ψυχή που, αντί να ακούει τις αγχωμένες φωνές των γονιών του τα βράδια να τα προστάζουν να βιαστεί, τους βλέπει να του ετοιμάζουν χαλαρωτικά αφρόλουτρα, μετά τα οποία κοιμούνται όλοι μαζί ανταλλάσσοντας λόγια αγάπης και θαλπωρής;

    Τέλος, τι θα συμβεί αν πάψουμε να ανησυχούμε για το πώς τα παιδιά μας θα ξεχωρίσουν από το σύνολο, πώς θα αναδειχθούν σε ενήλικες ηγέτες και πώς θα τα κάνουμε να χωρέσουν στο παιδικό μυαλό τους τη γνώση των αριθμών, των γραμμάτων, της απλής φυσικής, της παγκόσμιας ιστορίας και της αστείρευτης γονεϊκής μανίας;

    Ξέρετε τι θα συμβεί; Θα χάσουμε τον ρόλο που είχαμε μέχρι τώρα και θα κληθούμε να γνωρίσουμε έναν καινούργιο, ο οποίος δεν επιβάλλει στο παιδί όσα πρέπει να μάθει, αλλά με σεβασμό προς την ψυχή του και κυρίως με ανιδιοτελή αγάπη, του δείχνει τον δρόμο και όχι τον τρόπο για να ανακαλύψει όλα εκείνα που θα κάνουν τη ζωή του ευκολότερη, πιο ουσιώδη και οπωσδήποτε πιο ήρεμη.

Όλα είναι θέμα οπτικής. Για άλλους ευκαιρία και για κάποιους κατάρα.

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Το παιχνίδι στο δρόμο και τη φύση είναι...

... «Μάθημα Ελευθερίας» για τα παιδιά 

Το παιχνίδι στη φύση βοηθά τα παιδιά να γίνουν πιο γενναία, πιο ανεξάρτητα και πιο δημιουργικά.   

Σήμερα που το αστικό περιβάλλον είναι περισσότερο εχθρικό από ποτέ και τα παιδιά έχουν συμπεριφορές κατοικίδιων η ανάγκη  των παιδιών για ελευθερία και παιχνίδι στο δρόμο και τη φύση είναι μεγαλύτερη από ποτέ. Ο Tim Gill δημοσιογράφος συγγραφέας αλλά και ειδικός σε θέματα παιδικής ανάπτυξης  μας παραθέτει στο βιβλίο του No Fear (Growing up in a risk averse society), τα πλεονεκτήματα του ελεύθερου παιχνιδιού. 

1. Κοινωνικοποίηση
Το παιχνίδι εκτός σπιτιού ή στην ύπαιθρο δίνει στο παιδί ένα αίσθημα ελευθερίας και παράλληλα το βοηθάει να κοινωνικοποιηθεί. Μέσα από το ελεύθερο παιχνίδι, μαθαίνει να συνεργάζεται με τα άλλα παιδιά και καλλιεργεί τον αυτοέλεγχο του. Ακόμη και οι διαπληκτισμοί είναι μέρος αυτής της κοινωνικοποίησης του.

2. Εκτόνωση
Το παιχνίδι στο δρόμο  προάγει και βελτιώνεται την κινητικότητά του. Μέσα από το τρέξιμο, το κυνηγητό ή το σκαρφάλωμα αποκτά μία ψυχική ευεξία και εκτονώνεται, αποβάλλοντας το άγχος και την πίεση της καθημερινότητας.

3. Εξερεύνηση
Τα παιδιά είναι από τη φύση τους περίεργα. Το παιχνίδι έξω από το σπίτι τους επιτρέπει να εξερευνούν το περιβάλλον τους, να ψάχνουν, να ανακαλύπτουν. Μια παράξενη κρυψώνα όπως το βαρέλι, ένα σχοινί, μια πέτρα, μπορεί να γίνει για το παιδί το απόλυτο άλλοθι για εξερεύνηση.
   
4. Αυτοπεποίθηση
Θα κρυφτώ και δε θα με βρει, θα τρέξω και δε θα με πιάσει. Τα παιδιά μέσα από το παιχνίδι με τα άλλα παιδιά ανακαλύπτουν τις δυνατότητες, τις εναλλακτικές, μαθαίνουν να επιλέγουν και βασικά να παίρνουν αποφάσεις. Αυτό τονώνει σημαντικά την αυτοπεποίθηση τους.

5. Φυσική κατάσταση
Τα παιδιά έχουν μεγάλη ανάγκη τη φυσική άσκηση και δραστηριότητα, όπως και την ευκαιρία να χρησιμοποιήσουν τους μύες τους για να τρέξουν, να κολυμπήσουν, να πηδήξουν, να κάνουν πατίνια και ποδήλατο και να βρεθούν έξω στον καθαρό αέρα και τη λιακάδα. Τους αρέσει να χρησιμοποιούν κάθε μέρος του σώματός τους όταν παίζουν έξω και οι φυσικές αυτές δραστηριότητες τους προκαλούν το ενδιαφέρον και αποτελούν μια πρόκληση για εκείνα. Αναπτύσσουν μυϊκή δύναμη και μυϊκό συντονισμό και γίνονται σαφώς πιο ευλύγιστα.  

6. Δεξιότητες
Όταν τα σπρώχνουμε για να κάνουν κούνια ή όταν κάνουν μόνα τους, χρησιμοποιούν όλους τους μύες του σώματός τους για να κρατηθούν, να ισορροπήσουν και να συντονίσουν το σώμα τους στο ρυθμό της παλινδρομικής κίνησης. Η κούνια μαθαίνει στα παιδιά από πρώτο χέρι τη σχέση αιτίας και αποτελέσματος, ενώ ταυτόχρονα τα βοηθά να αντιληφθούν την κίνηση μέσα στο χώρο κάνοντάς τα να κατανοήσουν το πάνω-κάτω και το πίσω-εμπρός. Επίσης, με την κούνια, τα παιδιά έχουν την ευκαιρία να δουν τον κόσμο από μια νέα οπτική γωνία.

7. Συντονισμός
Τα παιχνίδια που απαιτούν ισορροπία και συντονισμό, όπως τα πατίνια, τα σκουτεράκια και τα ποδήλατα, διδάσκουν στα παιδιά καινούργιες δεξιότητες και ενθαρρύνουν την ανάπτυξη της αυτοπεποίθησής τους. 

8. Ρίσκο
Το λίγο ρίσκο είναι πάντα καλό, άλλωστε μέσα από τις εμπειρίες πάντα μαθαίνουμε. Δεν συνιστούμε σε ένα παιδί να ανεβεί σε ένα δέντρο και να πάθει ατύχημα για να μάθει. Αλλά δεν είναι δυνατόν να κρατούμε τα παιδιά διαρκώς μέσα σε οργανωμένους χώρους. Σαφώς έχει νόημα μια επαφή με τον κίνδυνο. Δεν θα τον μάθει με τη μία όταν σβήσει τα 18 του κεράκια. 

imommy