Οι “ψευταράδες”

Όποιος διαβάζει τα κειμενάκια μου, πιθανά θα νομίσει ότι ωραιοποιώ τα γεγονότα, ότι εξιδανικεύω τα πρόσωπα. 

Πράγματι και τότε υπήρχαν πολλά κακά στραβά κι ανάποδα, εμείς δεν τα βλέπαμε γιατί ήμασταν μικρά παιδιά. 

Υπήρχε όμως και ένας ηθικός κώδικας που δεν τολμούσε να τον παραβεί κανένας. 
.

Τα μικρά παιδιά, εκτός απ' τους γονείς τους,
είχαν προστάτες όλη την γειτονιά.

.

Οι γέροι, οι χήρες και τα ορφανά, οι αδύναμοι και τα παιδιά έχαιραν “ιερής” ασυλίας. 

Όσοι πατούσαν τον ηθικό αυτόν κώδικα είχαν την γενική κατακραυγή και η φτωχική κοινωνία, της επαρχιακής πόλης που μεγάλωσα, τους έβαζε στο περιθώριο.
.

Οι “ψευταράδες”

Γράφει ο Κλεισθένης.

.

Εξιστορώ πραγματικά γεγονότα που μου 'ρχονται στη μνήμη.

Μερικές δεκαετίες πίσω, σε μια επαρχιακή πόλη.

Είναι πρωί, ο μεγαλύτερος αδελφός μου έχει πάει στο σχολείο. Εγώ είμαι μικρότερος γιαυτό είμαι ακόμη στο σπίτι.

Με φωνάζει η μάνα μου και μου λέει.

“Επειδή έχω δουλειές, πάρε το σκαμνάκι σου και πήγαινε να κάτσεις εκεί με τους δύο ψαράδες”.

Πράγματι, παίρνω το σκαμνάκι μου και τραβώ για 'κει που μου 'πε η μάνα μου.

Οι δυο ψαράδες κάθονταν στον βαθύ ίσκιο ενός αρχοντικού σπιτιού. Το σπίτι ήταν πανύψηλο, τρίπατο με κατώι. Φοβόμουνα να το πλησιάσω επειδή, όπως πίστευα, θα 'πεφτε και θα με πλάκωνε. Ήταν, για τα δικά μου παιδικά μάτια, τεράστιο.

Όταν έφτασα εκεί που κάθονταν οι ψαράδες, πλησίαζα αργά-αργά, προσπαθώντας να νικήσω τον φόβο μου.

Με είδαν οι ψαράδες και με μια φωνή μου είπαν. “Καλώς τον το μικρό”, “έλα κάτσε”.

“Φοβάμαι πως θα πέσει το σπίτι και θα με πλακώσει” απάντησα.

“Μη φοβάσαι, το σπίτι έχει γερά θεμέλια, είναι πάνω από εκατό χρονών”.

Δεν πολυκατάλαβα τι σήμαιναν θεμέλια και εκατό χρονών, παρόλα αυτά πήγα κοντά τους, έστησα το σκαμνάκι μου και κάθισα.

Οι δυο ψαράδες, τους έβλεπα συχνά, έφτιαχναν τα παραγάδια καθισμένοι στον ίσκιο. Φορούσανε πουκάμισα με τα μανίκια τριπλοδιπλωμένα μέχρι το μπράτσο, παντελόνια με τα μπαντζάκια τριπλοδιπλωμένα μέχρι τα γόνατα κι αυτά και ένα κομμάτι σκοινί για ζωνάρι στη μέση.

Άρχισαν να με ρωτάνε ποιανού είμαι, πως με λένε και τα τοιαύτα.

Τους απάνταγα πρόθυμα και έτσι έσπασε ο πάγος. Τους παρακολουθούσα πως έδεναν τ' αγκίστρια, πως τα δόλωναν, πως μάζευαν την πετονιά προσεκτικά μην μπερδευτεί.

Πέρασε έτσι κάμποση ώρα όταν ο ένας ψαράς μου λέει, “θες να γίνεις ψαράς”;

“Αμέ” του απαντώ.

“Τότε πρέπει να μάθεις να δένεις τ' αγκίστρια”, “να! Έτσι”. "πιάνεις τ' αγκίστρι με τόνα χέρι, με τ' άλλο γυρνάς την πετονιά και στο τέλος περνάς την άκρη μέσα απ' την θηλιά”, “την σφίγγεις και είναι έτοιμο”.

Μια και δυο αρχίζω να δοκιμάζω, τρύπησα κανα δυο φορές τα δάκτυλά μου αλλά τελικά τα κατάφερα, έδειξα όλος καμάρι το αποτέλεσμα.

“Μπράβο μικρέ” μου ΄πε ο ένας ψαράς, “ξέρει όμως η θάλασσα έχει πολλά κινδύνια”.

“Ξέρεις τι έπαθα τις προάλλες”; “Πήδηξε μες στην βάρκα μου ένα μεγάλο ψάρι με μεγάλο στόμα και κοφτερά δόντια, ήθελε να με φάει”.

“Τι να 'κανα”;

Σηκώνομαι ορθός και με ένα θεατρικό τρόπο παράστασης του λέω, “να 'παιρνες το καμάκι και να το σκότωνες”.

“Μπράβο μικρέ” “αυτό έκανα και μετά επειδή δεν ήταν καλό ψάρι το πέταξα στην θάλασσα”.

Πετάγεται ο άλλος ψαράς και μου λέει, “μην τον πιστεύεις μικρέ, τα φαντάζεται, είναι ψεύτικα”.

Συνεχίζει, “εγώ να δεις τι έπαθα”, “έπεσε μια μπουμπούνα, μια 'στραπή πάνω στο κατάρτι και έπιασε φωτιά το πανί της βάρκας”, “Τι να 'κανα”;

“Να 'παιρνες με τον κουβά νερό απ' τη θάλασσα και να την έσβηνες” του απαντάω, κάνοντας την σχετική αναπαράσταση.

“Μπράβο μικρέ, αυτό έκανα”.

Με την σειρά του ο άλλος ψαράς μου λέει, “αυτός κι αν λέει ψέμματα, τα 'δε στον ύπνο του”.

Άρχισα να αναρωτιέμαι τι ήταν αληθινό και τι ψεύτικο στα όσα έλεγαν οι δυο ψαράδες. Τότε ακούστηκε η φωνή της μάνας μου που με καλούσε να πάω σπίτι. Πήρα το σκαμνάκι μου και ξεκίνησα για το σπίτι. Όταν έφτασα ρώτησα τη μάνα μου μήπως και καταλάβω αυτά που μου είχαν πει οι ψαράδες. Η απάντησή της ήταν, “ψαράδικες ιστορίες γιόκα μου”.

Επειδή δεν με ικανοποίησε η απάντησή της περίμενα τον πατέρα μου για να τον ρωτήσω.

Το μεσημέρι μ' έβαλε για ύπνο αλλά που; περίμενα ξάγρυπνος τον πατέρα μου, περίμενα απαντήσεις για τα όσα άκουσα απ' τους ψαράδες.

Πράγματι όταν ήρθε σηκώθηκα απ' το κρεβάτι και του είπα, “μπαμπά, σήμερα πήγα εκεί που κάθονταν οι ψαράδες και έφτιαχναν τα παραγάδια”

“Στους ψευταράδες”; μου λέει,”και τι έγινε”;

Του αφηγούμαι τις ιστορίες που μου είπαν και περίμενα απάντηση.

Με πήρε αγκαλιά, με 'βαλε στο κρεβάτι και μου είπε, “όλοι οι άνθρωποι βλέπουν με τα μάτια ανοιχτά, μερικοί όμως βλέπουν και με κλειστά τα μάτια, έχουν άλλα μάτια που δεν φαίνονται”

Δεν πολυκατάλαβα τι εννοούσε αλλά τα βλέφαρά μου βάρυναν τόσο πολύ που αποκοιμήθηκα. Μου 'μειναν όμως οι απορίες. Πολύ αργότερα κατάλαβα τι έλεγαν οι ψαράδες, τι μου είπε η μάνα μου και τι ο πατέρας μου.

Έτσι μεγαλώσαμε στην επαρχία. Τα μικρά παιδιά, εκτός απ' τους γονείς τους, είχαν προστάτες όλη την γειτονιά.

από Ιδεοπηγή

Οδοιπορικό του BBC στην Ελλάδα της λιτότητας Zeinab Badawi: In Sickness and in Debt

Οδοιπορικό στην Αθήνα της κρίσης πραγματοποίησε το βρετανικό δίκτυο BBC. Στο επίκεντρο το συνεχώς αυξανόμενο πρόβλημα της ιατρικής περίθαλψης αλλά και η ανεργία.

Το βίντεο-οδοιπορικό περιγράφει το ταξίδι της δημοσιογράφου του καναλιού Zeinab Badawi στη χώρα μας φέρνοντας στην επιφάνεια το τεράστιο πρόβλημα της ελλιπούς ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης παιδιών και ενηλίκων που χειμάζονται από την οικονομική κρίση.
περισσότερα εδώ

Για περισσότερες πληροφορίες διαβάστε εδώ:
http://mki-ellinikou.blogspot.gr/2013...

Βαρέθηκα να φοβάμαι...

Φοβόμουν να κοιτάξω τους μαθητές μου στα μάτια και έστρεφα από ντροπή, το βλέμμα μου αλλού, μέχρι που κατάλαβα πως ντρεπόμουν τους μαθητές μου επειδή ντρεπόμουν για τον εαυτό μου, για το μέλλον που τους παραδίδω.
. 

Βαρέθηκα να φοβάμαι...

«Τρία χρόνια τώρα δεν κάνω τίποτε άλλο από το να φοβάμαι.

Στην αρχή φοβόμουν μη φτάσει η θύελλα και στη χώρα μας και δε μιλούσα, μέχρι που κάποια νύχτα άκουσα το βουητό της.

Μετά, φοβόμουν μη μας κόψουν τα δώρα και δεν έβγαζα άχνα, μέχρι που ήρθαν τα Χριστούγεννα και τα δώρα κόπηκαν.

Φοβόμουν μη μου μειώσουν το μισθό και δεν έλεγα κουβέντα σε κανέναν, μέχρι που κάποια πρωτομηνιά βρήκα το μισθό κουτσουρεμένο.

Άρχισα να φοβάμαι για τη δόση του στεγαστικού και σφράγιζα το στόμα μου, μέχρι που ήρθε η ειδοποίηση της τράπεζας ότι χρωστάω τρεις δόσεις.

Είχα το φόβο πώς θα τα καταφέρω αν η κόρη μου περνούσε στην επαρχία και κατάπινα την οργή μου αμάσητη μέχρι που της είπα πως δεν θα μπορέσει να πάει στην επαρχία στη σχολή που πέρασε.

Είχα το φόβο πού θα βρει δουλειά ο γιος μου τελειώνοντας τις σπουδές και έτρεχα στα βουλευτικά γραφεία, μέχρι που ένα μεσημέρι μου έδειξε την κάρτα ανεργίας.

Φοβόμουν μη χάσω τη δουλειά μου και ανεχόμουν πολλά, μέχρι που το αφεντικό μου έδωσε το χαρτί της απόλυσης.

Φοβόμουν για το μέλλον και είπα να βγω αμίλητος στη σύνταξη αλλά για δύο χρόνια ζούσα με δανεικά γιατί σύνταξη δεν έβλεπα και όταν τελικά την πήρα σκέφτηκα να τη χαρίσω στο Στουρνάρα για να νιώσει και αυτός τη χαρά του να έχει κάποιος ένα μισθό ή μια σύνταξη.

Φοβόμουν να μη χάσω το εφάπαξ και απέφευγα να μιλάω για την πολιτική, μέχρι που έμαθα πως τελικά θα πάρω το μισό μετά από, ποιος ξέρει, πόσα χρόνια.

Φοβόμουν μη φύγουμε από το ευρώ και πέσουμε στη χρεοκοπία και χειροκροτούσα τους ευρωπαϊστές, μέχρι που χρεοκόπησα μέσα στο ευρώ.

Φοβόμουν μη γυρίσουμε στη δραχμή και δεν έχουμε φάρμακα και έπνιγα το θυμό μου, μέχρι που κατάντησα να μην έχω φάρμακα γιατί δεν έχω τα ευρώ για να τα αγοράσω.

Φοβόμουν μη χάσω το γιατρό μου, την ασφάλισή μου και μούτζωνα οργισμένος τη Βουλή, μέχρι που κατέληξα να μην έχω ούτε γιατρό ούτε ασφάλιση και άρχισα να μουτζώνω τον εαυτό μου που πίστεψε πως με τις μούτζες θα έφερνα αποτέλεσμα.

Φοβόμουν για τη σύνταξη των 500 ευρώ της μάνας μου και το βούλωνα, δήθεν, με αξιοπρέπεια μέχρι που ένα μέρος της σύνταξης μου έγινε απαραίτητο μέσο επιβίωσης.

Φοβόμουν μην τυχόν και δεν έχω να δώσω χαρτζιλίκι στα παιδιά μου και δάκρυζα από θλίψη, μέχρι που τα είδα ένα πρωινό να φεύγουν για το σχολείο με σκυφτό το κεφάλι χωρίς χαρτζιλίκι.

Φοβόμουν να κοιτάξω τους μαθητές μου στα μάτια και έστρεφα από ντροπή, το βλέμμα μου αλλού, μέχρι που κατάλαβα πως ντρεπόμουν τους μαθητές μου επειδή ντρεπόμουν τον εαυτό μου για το μέλλον που τους παραδίδω.

Φοβόμουν να κάνω απεργία και δεν μιλούσα σε κανέναν απεργό, μέχρι που κατάλαβα πως δεν ήθελα να παραδεχτώ ότι εγώ είχα το άδικο και όχι ο απεργός.

Φοβόμουν τους μετανάστες που ήθελαν να καθαρίσουν το παρμπρίζ του αυτοκινήτου και τους έδιωχνα βάζοντας σε λειτουργία τους υαλοκαθαριστήρες, μέχρι που μια μέρα διαπίστωσα πως τελικά ήθελε όντως καθάρισμα. Όχι το παρμπρίζ αλλά το μυαλό μου.

Άρχισα να φοβάμαι τα ξυρισμένα τάγματα εφόδου με τους επικεφαλής βουλευτές που κρύβονται πίσω από την ασυλία τους, μέχρι που κατάλαβα ότι δεν είναι τίποτε άλλο παρά η εμπροσθοφυλακή του ίδιου σάπιου συστήματος.

Φοβόμουν να ακούσω τους μακιγιαρισμένους τηλεπαρουσιαστές των δελτίων ειδήσεων και έψαχνα να βρω σε ποιο κανάλι έχει αθλητικά, μέχρι που συνειδητοποίησα ότι όλοι αυτοί, απλώς έκαναν πολύ καλά τη δουλειά τους.

Φοβόμουν μη χάσω το αυτοκίνητό μου και έκανα πως δεν καταλάβαινα τι γίνεται γύρω μου, μέχρι που αναγκάστηκα να παραδώσω τις πινακίδες γιατί δεν είχα να πληρώσω τα τέλη κυκλοφορίας και την ασφάλεια.

Φοβόμουν μη χάσω την οργανική μου θέση και έτρεχα σε Διευθύνσεις και αιρετούς, μέχρι που βρέθηκα κάποιον Οκτώβρη να συμπληρώνω ωράριο σε τρία σχολεία.

.

Τώρα πια δεν φοβάμαι γιατί δεν έχω τίποτα να χάσω.

Τώρα έπιασα πάτο. Δεν αντέχω άλλο να φοβάμαι.

Πλέον, το μόνο ενδεχόμενο είναι να αρχίσω να ανεβαίνω. Αρκεί να πατήσω γερά τα πόδια.

.

Όμως, μόνος μου είναι αδύνατον. Δε μπορεί, σίγουρα θα υπάρχει ένας ακόμα σαν και μένα να του δώσω το χέρι να με τραβήξει και να τον τραβήξω. Ένας μόνος του δεν μπορεί. Δύο όμως είναι πιο εύκολο. Τρεις μαζί μπορούν ακόμα καλύτερα. Τέσσερις, πέντε έξι, εκατοντάδες, χιλιάδες, τραβώντας ο ένας τον άλλον θα βγουν σίγουρα στην επιφάνεια.

Μπορεί να έπιασα πάτο, μπορεί η απελπισία να βρίσκεται παντού όμως δεν θα τους κάνω τη χάρη να υποκύψω, ούτε να εγκαταλείψω ούτε να αυτοκτονήσω.

Το φως των ματιών μου δεν τους το κάνω θυσία. 

Το θέλω για να βλέπω τα παιδιά μου, τους φίλους μου, τους μαθητές μου, τους συντρόφους μου, τους δικούς μου ανθρώπους. Όλους αυτούς που αξίζει να τους βλέπω και όχι να τους φτύνω.

Δεν θα θυσιάσω ούτε μια τρίχα των μαλλιών μου γι’ αυτούς που με έσπρωχναν όλα αυτά τα χρόνια μέχρι τον πάτο για να πατάνε πάνω μου και να μπορούν να έχουν τα καλοθρεμμένα κεφάλια τους στην επιφάνεια.

Όπου και αν βρεθώ θα τους πολεμάω. Θα πολεμάω να φύγουν, με όσες δυνάμεις διαθέτω.

Ξέρω πως ένας μόνος του αποκλείεται να τα καταφέρει. Δύο όμως είναι πιο εύκολο. Τρεις μαζί μπορούν ακόμα καλύτερα. Τέσσερις, πέντε έξι, εκατοντάδες, χιλιάδες, πολεμώντας ο ένας δίπλα στον άλλον και ο ένας για τον άλλον σίγουρα μπορούν να φέρουν τα πάνω, κάτω.

Το «μαζί» είναι η δύναμή μας και το «καθένας μόνος του», η αδυναμία μας.

Μόνο τότε μπορούμε να τους πνίξουμε στη ίδια τη θλίψη με την οποία μας έχουν πλημμυρίσει.

Αρκετά πιάστηκε η μέση μας από το σκύψιμο. Είναι καιρός να αποκτήσουμε την όρθια κατακόρυφη στάση που ταιριάζει στα σώματα των ανθρώπων και όχι των υποζυγίων».

.
Χρήστος Επαμ. Κυργιάκης

πηγή

Η Τουρκία πρωταθλήτρια στην παιδεραστία και το παιδικό πορνό

Αυτή είναι η Τουρκία της πραγματικότητας και όχι η Τουρκία των Καρανταΐ, του Εζέλ, της Φατμά, και όλων αυτών των σηριλιακών τουρκικών αθλιοτήτων που όσο τηλεθέαση τα δίνουμε τόσο μας ξεφτιλίζουν πνευματικά.
.
Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης
.
. Αυτά βέβαια δεν θα μας τα δείξουν στα καλοπληρωμένα τουρκικά σήριαλ με τα οποία έχουν κατακλύσει το ηλίθιο-ποιούμενο ελληνικό τηλεοπτικό κοινό που παρακολουθεί σε κατάσταση αποχαύνωσης τις Τουρκάλες σε ένα μαγευτικό τύπου Μπέρβερλυ χιλ περιβάλλον το οποίο δεν έχει καμία σχέση με την τουρκική πραγματικότητα.
.
Η πραγματικότητα αυτή, όπως μας την ομολογεί η ίδια η τουρκική εφημερίδα, Cumhüriyet, είναι ότι η σύγχρονη Τουρκία είναι πρωταθλήτρια στην σεξουαλική κακοποίηση των παιδιών και στην σεξουαλική τους εκμετάλλευση σε διάφορες επιχειρήσεις και ιστοσελίδες  παιδικού πορνό που ακμάζουν τα τελευταία χρόνια στην γειτονική χώρα. 
Άλλωστε η παιδεραστία είναι άλλη μια ραγδαία ανερχόμενη τουρκική βιομηχανία στην αναπτυσσόμενη οικονομία του ισλαμιστή πρωθυπουργού Ταΐπ Ερντογάν, ο οποίος θέλει να κάνει και μαθήματα ηθικής με ένα Ισλάμ που δεν διστάζει να παντρεύει  κοριτσάκια  οχτώ χρονών με γέρους εξήντα χρονών και να κακοποίει τις τρυφερές ψυχές τους με τον πιο αισχρό τρόπο.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα της Cumhüriyet, σε συνέντευξη τύπου που έκανε στην Άγκυρα στις 17 Ιουλίου η βουλευτίνα του Λαϊκού κόμματος της αντιπολίτευσης, Aylin Nazlıaka, κατήγγειλε ότι στην Τουρκία τον τελευταίο καιρό έχουν αυξηθεί σε απίστευτο βαθμό οι περιπτώσεις σεξουαλικής κακοποίησης παιδιών επισημαίνοντας ότι το φαινόμενο έχει πάρει εκπληκτικές διαστάσεις. 

Σύμφωνα με την Τουρκάλα βουλευτίνα που θαρραλέα έφερε στην επιφάνεια την αισχρή αυτή κατάσταση, κάθε τέσσερεις ώρες ένα μικρό παιδί κακοποιείτε σεξουαλικά στην Τουρκία  Παράλληλα αποκάλυψε ότι η Τουρκία τα τελευταία χρόνια έχει αναρριχηθεί στην κορυφή στον τομέα της παραγωγής και παρακολούθησης πορνό ταινιών στο διαδίκτυο με αντικείμενο την σεξουαλική κακοποίηση παιδιών. 

Στην ίδια αποκαλυπτική συνέντευξη η Aylin Nazlıaka κάλεσε την τουρκική κυβέρνηση του ισλαμιστή Ταΐπ Ερντογάν να πάρει άμεσα μέτρα για να αντιμετωπιστεί αυτή η άθλια κατάσταση με την παιδεραστία που σίγουρα, όπως τόνισε, δυσφημεί την Τουρκία σε διεθνές επίπεδο. Επέκρινε δε σε έντονο ύφος τον υπουργό Κοινωνικής Πολιτικής, Mehmet Sahin, ότι έχει αδιαφορήσει στο ζήτημα της παιδικής σεξουαλικής εκμετάλλευσης καθώς καις στο μεγάλο θέμα των υποχρεωτικών γάμων  μικρών κοριτσιών τα οποία πέφτουν έτσι και νόμιμα θύματα σεξουαλικής εκμετάλλευσης.

Το ζήτημα των καταναγκαστικών γάμων μικρών κοριτσιών τα τελευταία χρόνια αντί να περιοριστεί, όπως αναφέρουν οι δημοσιογραφικές πληροφορίες, έχει πάρει ανησυχητικές διαστάσεις. Η κατάσταση αυτή  δείχνει πως η ισλαμική Τουρκία ενώ θέλει να πατά με το ένα πόδι στην Ευρώπη, στη πραγματικότητα ακολουθεί τις ακραίες ισλαμικές αρχές των ισλαμιστών του Ερντογάν που θεωρούν φυσιολογική την σεξουαλική εκμετάλλευση μικρών κοριτσιών από αδίστακτους που στην ουσία τα αγοράζουν, (το γνωστό başlık), κάνοντας ένα τυπικό θρησκευτικό γάμο για να τα βγάλουν στη συνέχεια ακόμα και στην πορνεία.

Αυτή είναι η Τουρκία της πραγματικότητας και όχι η Τουρκία των Καρανταΐ, του Εζέλ, της Φατμά, και όλων αυτών των σηριλιακών τουρκικών αθλιοτήτων που όσο τηλεθέαση τα δίνουμε τόσο μας ξεφτιλίζουν πνευματικά.

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
thesecretrealtruth

Santiago en Galicia: Το εξπρές του θανάτου...

Η ευφυΐα έχει τα όρια της, 
αλλά η βλακεία δεν έχει αυτό το μειονέκτημα.
Elbert Hubbard (Αμερικανός συγγραφέας)  
.
Spain Train Crash: Driver Francisco José Garzón Amo under Investigation

Francisco Jose Garzon Amo
Εγκληματική η βλακεία του...

.............................................

Ποτέ να μην υποτιμάτε τη δύναμη της ανθρώπινης βλακείας. Robert A. Heinlein 

.
Συνομιλία του μηχανοδηγού με τους φίλους του στο Facebook είναι η εξής:
Jose Fernandez: Φίλε, σταμάταα
Francisco Jose Garzon Amo: Είμαι στο όριο. Δε μπορώ να τρέξω πιο πολύ γιατί θα μου κόψουν πρόστιμο
Χοσέ Φερνάντεζ: Γαμώτο πας με 200
Francisco Jose Garzon Amo: Και το καντράν δεν είναι "φτιαγμένο".
Pedro Heras Garzon: Θα σε πιάσει η αστυνομία και θα σου αφαιρέσει πόντους χαχα
Francisco Jose Garzon Amo: Τι πλάκα θα είχε να είμαι παράλληλα με την αστυνομία και να την προσπεράσω σπάζοντας τα ραντάρ της. Χαχαχα μικρό πρόστιμο για την Renfe (Ισπανική εταιρεία σιδηροδρόμων)
.............................................
Σοκ και οδύνη στην Ισπανία αλλά και σε όλο τον κόσμο προκαλεί η χειρότερη σιδηροδρομική τραγωδία των τελευταίων 40 ετών στη χώρα που προκλήθηκε από τον εκτροχιασμό αμαξοστοιχίας λίγο πριν φτάσει στον σταθμό της πόλης Σαντιάγο ντε Κομποστέλα της Γαλικίας, προκαλώντας τον θάνατο 80 ανθρώπων και τον τραυματισμό 178.

Πυροσβέστης μεταφέρει τραυματισμένο κοριτσάκι.

Σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, ο εκτροχιασμός της αμαξοστοιχίας, που μετέφερε 256 επιβάτες, οφείλεται στην ιλιγγιώδη ταχύτητα που είχε αναπτύξει ο οδηγός, Φρανσίσκο Χοσέ Γκαρθόν Αμο, ο οποίος, σύμφωνα με στοιχεία που προέκυψαν, συνήθιζε να τρέχει με υπερβολική ταχύτητα. (και οι υπεύθυνοι τον άφηναν στο πόστο του!!)
.
περισσότερα εδώ: ethnos

Μμμμ... η μανούλα έφτιαξε Σοκολατένιες Μπάρες Δημητριακών με Σταφίδες και Μέλι!!

Μια γερή δόση ενέργειας 

για το ξεκίνηµα της ηµέρας ή για κολατσιό.

Έτοιμες σε 50 λεπτά

Honey Cereal Bars Recipes

Υλικά (για 20 κοµµάτια)

• 300 γραμμάρια σοκολάτα υγείας (53% κακάο) 

      + 100 γραμμάρια επιπλέον, σε µικρά κοµµάτια

• 20 γραμμάρια µέλι
• 250 γραμμάρια δηµητριακά (βρόµη, κορν φλέικς, crispy rice)
• 80 γραμμάρια µαύρες σταφίδες

Εκτέλεση
Λιώνουµε τα 300 γραμμάρια σοκολάτας σε µπεν µαρί.  
Αποµακρύνουµε από τη φωτιά. 
Προσθέτουµε τα κοµµάτια σοκολάτας και το µέλι και οµογενοποιούµε µε µια κουτάλα. 
Ρίχνουµε τα δηµητριακά και τις σταφίδες και ανακατεύουµε.
Στρώνουµε ένα ταψί µε αντικολλητικό χαρτί και απλώνουµε το µείγµα, φροντίζοντας να έχει το ίδιο πάχος παντού. 
Αφήνουµε στο ψυγείο για 30 λεπτά να παγώσει.
Το βγάζουµε από το ψυγείο και το κόβουµε σε παραλληλόγραµµα κοµµάτια ή σε οποιοδήποτε άλλο σχήµα της αρεσκείας µας.
Tip
Είναι σημαντικό η σοκολάτα να χρησιμοποιηθεί σε δύο δόσεις και με δύο τρόπους. 
Μόνο έτσι θα πέσει η θερμοκρασία την κατάλληλη στιγμή και το μείγμα θα στερεοποιηθεί σωστά.
tovima

Καλοκαιρινές «απειλές»: Τσιμπήματα, δαγκώματα, εγκαύματα...

Το καλοκαίρι ομολογουμένως είναι απόλαυση να είσαι εκτός σπιτιού, στην παραλία ή το βουνό. Όπου κι αν προτιμάτε να περνάτε τον ελεύθερο χρόνο σας, δυστυχώς το δέρμα σας είναι εκτεθειμένο σε διάφορες «απειλές».

Οι κεραίες της τσούχτρας (ή μέδουσας) περιέχουν δηλητήριο που μπορεί να προκαλέσει επώδυνα και μερικές φορές απειλητικά για την ζωή τσιμπήματα. Το τσίμπημα είναι τυχαίο συνήθως και προκύπτει όταν κολυμπάτε ανάμεσα σε κοπάδια από μέδουσες ή προσπαθείτε να τις πιάσετε. 
Ο πόνος που προκαλεί το τσίμπημα είναι έντονος, στο σημείο εκδηλώνεται κνησμός και οίδημα ενώ σε σπάνιες περιπτώσεις ακολουθεί εμετός και μυϊκοί σπασμοί. Έχουν τέλος καταγραφεί περιστατικά δύσπνοιας, κώματος και θανάτου. 
Ένα σπιτικό αντίδοτο είναι να βάλετε ξύδι στο σημείο του τσιμπήματος ώστε να απενεργοποιηθούν οι νηματοκύστες. 
Πάντως σε ορισμένες περιπτώσεις απαιτείται εξειδικευμένη ιατρική φροντίδα.

Τα κουνούπια και εμείς... ~ To χαμομηλάκι

Τα κουνούπια δεν είναι απλά ενοχλητικά. Το τσίμπημα τους προκαλεί κνησμό ή και δερματική λοίμωξη. Είναι φορείς του ιού του Δυτικού Νείλου, του δάγγειου πυρετού και άλλων σοβαρών ασθενειών. Για να προστατευθείτε από τα κουνούπια, χρησιμοποιήστε εντομοαπωθητικά όταν βρίσκεται σε ανοικτούς χώρους, φορέστε ρούχα που καλύπτουν το σώμα και μην αφήνετε νερά να λιμνάζουν στις βεράντες και την αυλή σας.

περισσότερα στην πηγή: health.in.gr