Tuesday 23 May 2017

Μην πανικοβάλλεστε! Εφηβεία είναι θα περάσει…

Η εφηβεία είναι η μεταβατική περίοδος μεταξύ της παιδικής ηλικίας και της ενήλικης ζωής, μία περίοδος στην οποία το παιδί βιώνει σημαντικές αλλαγές τόσο στις βιολογικές όσο και στις ψυχικές του λειτουργίες. 
Το σώμα και οι ορμές τους αλλάζουν, ακόμα και οι επιθυμίες του τις οποίες του είναι δύσκολο να εκφράσει ή να ελέγξει…
Οι μεταβολές αυτές επηρεάζουν και τις σχέσεις του έφηβου με τον υπόλοιπο κοινωνικό του περίγυρο. 
Οι έφηβοι έχουν έντονα συναισθήματα, άγχος, νοιώθουν μπερδεμένα και δρουν αρκετά παρορμητικά. Ό,τι και αν προκαλεί τον θυμό, και γενικότερα τα συναισθήματα αυτά, το μόνο σίγουρο είναι ότι πρόκειται για φυσιολογικές αντιδράσεις σε αυτήν την περίοδο της ζωής τους.
Αρχίζουν και αναζητούν την ταυτότητα τους, ποιοι είναι, που ανήκουν, με ποιόν τρόπο ταιριάζουν με τις παρέες τους, και το αντίθετο φύλλο. 
Ψάχνουν περισσότερη ανεξαρτησία σε σχέση με τους γονείς τους και τους φίλους τους, προσπαθούν να ξεχωρίζουν την διαφορά του σωστού και του λάθους, αναλαμβάνουν ευθύνες, εξερευνούν την σεξουαλικότητα τους και ξεκινούν να έχουν περισσότερες εμπειρίες, είτε ερωτικές είτε κοινωνικές.

Συχνά οι γονείς με αυτή την αλλαγή των παιδιών τους πανικοβάλλονται ή δεν ξέρουν πως πρέπει να χειριστούν την κατάσταση. 
Μην πανικοβάλλεστε! 
Μια χρήσιμη πληροφορία για τον κάθε γονιό σε αυτήν τη δύσκολη περίσταση είναι οι αναμνήσεις από την δική του εφηβική ηλικία, τις σχέσεις του την εποχή εκείνη με τους άλλους και κυρίως με τους γονείς του (και γενικότερα με τα πρόσωπα – φορείς ''εξουσίας'': καθηγητές κλπ).

Τρία σημεία που μπορούν να κάνουν τη διαφορά στη διαχείριση μιας κρίσης.
* Όταν π.χ. σε έναν καβγά το παιδί υψώνει τον τόνο της φωνής του ή αντιδράει με θυμό μην βιαστείτε να αντιδράσετε με τον ίδιο τρόπο γιατί συνήθως κάτι τέτοιο επιφέρει τα αντίθετα αποτελέσματα. Αποφύγετε τις φωνές, τους χαρακτηρισμούς ή τους εκβιασμούς διότι αυτό θα ανάψει περισσότερο τα αίματα και θα ξεκινήσει ένας πόλεμος επικράτησης που όλο και θα μεγαλώνει και καμία άκρη δεν θα βγαίνει....
Αντί λοιπόν να του επιβληθείτε με φράσεις του τύπου «δεν θα βγεις ξανά για μία εβδομάδα» προτιμήστε το « μήπως χρειάζεσαι λίγο χρόνο μόνος σου να ηρεμήσεις;» - αν μπορείτε να είστε κι εσείς ήρεμοι φυσικά....
* Να είστε ειλικρινής 
και να του εξηγήσετε ότι ο τρόπος που χειρίζεται τις καταστάσεις σας φέρνει σε δύσκολη θέση ή σας καθιστά αδύνατους για να μπορέσετε να τον/την ακούσετε και να το/την βοηθήσετε…. 
Η ειλικρίνεια είναι ένας αποτελεσματικός τρόπος να λύνετε τα προβλήματα σας.
* Αντιμετωπίστε τους με σταθερότητα: 
 Όποιοι και αν είναι οι μέθοδοι μας για να επικοινωνήσουμε με τους έφηβους , είτε είναι αυταρχικοί, είτε ήρεμοι, είτε επιεικές και ελαστικοί, συνιστάτε να είναι σταθεροί. 
Θα αναρωτηθείτε γιατί; Διότι οι έφηβοι βιώνουν την αστάθεια σε αυτή την περίοδο της ζωής τους και εμείς παραμένουμε τα πρότυπα τους και οι καθοδηγητές της ζωής τους όσο και ανεξάρτητα να θέλουν να δείχνουν…
Τα παραπάνω δεν υπόσχονται την τέλεια επικοινωνία και αρμονία μεταξύ των παιδιών μας, ούτε μπορούμε να ήμαστε οι τέλειοι γονείς. Με λίγη προσπάθεια, ψυχραιμία και σωστή επικοινωνία όμως η μπόρα θα περάσει...

Γράφει ο Γιάννης Ξηντάρας – Ψυχολόγος, 
paidi-efivos

Το «σιγά μην συμβεί στο δικό μου παιδί», δεν ισχύει.

Το επικίνδυνο φαινόμενο "μπλε φάλαινα", έφτασε και στην Ελλάδα. Οι αυτοκτονίες στο εξωτερικό έχουν φτάσει τις 300 περίπου ενώ μόλις χθες ένα κοριτσάκι 15 ετών στην Ελλάδα παραλίγο να χάσει τη ζωή του.

Ποσό ενημερωμένοι είμαστε εμείς οι γονείς; 
Τι ξέρουμε για αυτό το άκρως επικίνδυνο διαδικτυακό παιχνίδι; 
Πως μπορούμε να προφυλάξουμε τα παιδιά μας; 

Η παγίδα είναι ότι είναι ένα παιχνίδι. 
«Σιγά μη συμβεί στο δικό μου παιδί» σκεφτόμαστε. 
Η Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος προειδοποιεί. 
Κάποιες εκπομπές στην τηλεόραση προειδοποιούν. 
Είναι αρκετό; 
Τα σχολεία τι κάνουν; 
Ελπίζω στο μάθημα πληροφορικής να έχουν ήδη συζητήσει για αυτό.

Το διαδίκτυο έχει κατακλύσει την ζωή των παιδιών μας. 
Όλα με ένα κινητό στο χέρι να μιλούν με τους φίλους τους, τις ομάδες που έχουν δημιουργήσει. Έχουν αφήσει στην άκρη τα laptop τους υπολογιστές και τα πάντα τα κάνουν μέσω κινητού τηλεφώνου. 
Πόσο μπορούμε να τα ελέγξουμε; 
Μιλάμε στα παιδιά μας για το φαινόμενο της μπλε φάλαινας, τους εφιστούμε την προσοχή. 
Τα παιδιά όμως… είναι παιδιά. 
«Χαζός είμαι βρε μάνα που θα παίξω αυτό το παιχνίδι;». 
Κάπως έτσι απαντούν, ανέμελα, χωρίς να μπορούν να καταλάβουν ποσό δελεαστική μπορεί να είναι η παγίδα. 
Είμαι σίγουρη ότι τα περισσότερα παιδιά μπαίνουν να παίξουν από περιέργεια και μόνο. Λίγο ακόμα, λίγο ακόμα, για να πάμε παρακάτω, να δούμε τι θα γίνει, σκέφτονται και αυτή η περιέργεια μπορεί να τα σκοτώσει. Ή στην καλύτερη περίπτωση να τα φοβίσει. 

Τα παιδιά, παιδιά είναι. 
Ψάχνουν, θέλουν να κάνουν τις δικές τους ανακαλύψεις, θέλουν να αισθανθούν σπουδαία. 
Να καμαρώσουν στην τάξη τους και στην παρέα τους. Ένα παιχνίδι που ξεκινά αθώα, καταλήγει σε τραγωδία.

Έχω μιλήσει και γω στα παιδιά μου για αυτό. 
Επισκέφτηκα την σελίδα Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος και ενημερώθηκα. Όταν τους μίλησα δεν περίμενα καμία άλλη απάντηση από αυτήν που άκουσα «σιγά βρε μαμά υπερβάλλεις. Είναι δυνατόν να κάνω κάτι τέτοιο». 
Σίγουρα το ίδιο θα πίστευαν και οι γονείς των θυμάτων. 
«Είναι δυνατόν το παιδί μου να κάνει κάτι τέτοιο;». 
Ίσως πολλά από αυτά τα παιδιά που πιάστηκαν στον ιστό της αράχνης αυτού του παιχνιδιού να το έκαναν από απλή περιέργεια. Ίσως ξεκίνησαν να παίζουν το θανατηφόρο παιχνίδι έτσι για να σπάσει η μονοτονία της καθημερινότητα τους. 
Το πιθανότερο είναι ότι τα περισσότερα από αυτά, μιλάμε για 300 άλλωστε, ήταν παιδιά με γονείς που νοιάζονται γι’ αυτά. Παιδιά που δεν μπορούσε να φανταστεί κανείς ότι θα έφταναν στον θάνατο. 
Πώς μπορείς να προστατεύσεις το παιδί σου πραγματικά τελικά;
Προσπαθώ να απωθήσω την σκέψη ότι τα παιδιά μπορεί να μπουν σε αυτή την διαδικασία από περιέργεια. 
Όταν κλείνουν την πόρτα για να μιλήσουν με τους φίλους τους τρέμω. Μιλάνε ή παίζουν. 
Ελέγχω όσο μπορώ. Και όσο δεν μπορώ. 
Τους μιλάω καθημερινά για αυτό το φαινόμενο. Και για άλλα. Και για αυτά που θα σκαρφιστούν στο μέλλον αρρωστημένα μυαλά. 
Η φαντασία μας όμως ωχριά μπροστά σε αυτούς που μισούν το ανθρώπινο είδος. 
Τους εφιστώ την προσοχή. Ίσως και να τα φοβίζω με τα λόγια μου, το προσέχω όσο μπορώ. 
Παρακολουθώ με τα μάτια μου ακόμα και όταν λείπω. 
Ακόμα και πίσω από την πόρτα. 
Εμείς οι γονείς έχουμε και μια έκτη αίσθηση. Έχουμε και τις διαισθήσεις που μας οδηγούν. Είμαστε υποψιασμένοι. 

Να μιλάμε. Να μιλάμε στα παιδιά μας. Να τα ενημερώνουμε με σοβαρότητα. Με στοιχεία. Να μιλάμε. Να μιλάμε. Να μιλάμε.

themanagers

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki