Η συναισθηματική - σεξουαλική κακοποίηση των παιδιών

Η συναισθηματική-σεξουαλική κακοποίηση
Είναι μια σχετικά άγνωστη αλλά πολύ συνηθισμένη μορφή κακοποίησης. Δεν περιλαμβάνει ασέλγεια ούτε σωματική βία. Σπάνια αναγνωρίζεται από τους δράστες, από τα θύματα ή από τον περίγυρο ως κακοποίηση. Απεναντίας, ο κόσμος συνηθίζει να τη βλέπει ως «υπερβολική αγάπη» ή ότι «του έχει μεγάλη αδυναμία».

Οι συνέπειές της όμως είναι πολλές φορές εξίσου σοβαρές με αυτές της ασέλγειας, ενώ η βαθιά άρνηση που την περιβάλλει προκαλεί μεγάλη σύγχυση στο παιδί: το κάνει να μην εμπιστεύεται την ίδια του την πραγματικότητα. Συναισθηματική (ή «κεκαλυμμένη») σεξουαλική κακοποίηση έχουμε όταν ο γονιός χρησιμοποιεί το παιδί ως συναισθηματικό σύντροφο. Ο γονιός δεν είναι εκεί για να καλύψει τις ανάγκες του παιδιού, αλλά το αντίστροφο. Ο γονιός δεν καλύπτεται συναισθηματικά από τη σχέση του με τον σύντροφό του (είτε γιατί αυτός δεν υπάρχει είτε γιατί είναι συναισθηματικά απών είτε λόγω άλλων προβλημάτων) και για να γεμίσει τη δική του μοναξιά δίνει στο παιδί (συνήθως του αντίθετου φύλου) τον ξεχωριστό ρόλο του έμπιστου συντρόφου.

Υποκατάστατο σχέσης  
Έτσι, για παράδειγμα: Η μοναχική μητέρα μιλά συνέχεια στον γιο της για τα δικά της προβλήματα, για τη μοναξιά της, ακόμη και για την έλλειψη ερωτικής ικανοποίησης στη ζωή της. Ο πατέρας κάνει την κόρη του «μικρή πριγκίπισσα» και εκείνη τον συνοδεύει παντού, σχεδόν ως παρτενέρ. Η μητέρα κοιμάται μαζί με τον γιο της (ακόμη και σε ηλικία 7, 9 ή 11 ετών) με τη δικαιολογία ότι το παιδί φοβάται να κοιμηθεί μόνο του (ενώ στην πραγματικότητα εκείνη χρειάζεται ένα ζεστό σώμα δίπλα της). Ο πατέρας γίνεται πολύ αυστηρός με τις εξόδους της έφηβης κόρης «για να την προστατέψει», ενώ στην πραγματικότητα ζηλεύει τα φλερτ της. Η συναισθηματικά αιμομικτική μητέρα υπονομεύει σε σημείο χωρισμού την ερωτική σχέση του γιου με μια γυναίκα με την οποία είναι πραγματικά ερωτευμένος, καθώς απειλούνται η κυριαρχία της και η ικανοποίηση των δικών της αναγκών. Όταν ο έφηβος ή νεαρός ενήλικας επιθυμεί να αποδεσμευτεί, να φύγει από το σπίτι, ο γονιός τού επιτίθεται ότι «είναι αχάριστος, εγωιστής» ή απλώς «ότι θα πάθει η καρδιά μου...».

Συνέπειες  
Όλες οι παραπάνω συμπεριφορές είναι κακοποιητικές και τραυματίζουν το παιδί. Ίσως φουσκώνει το «εγώ» του παιδιού καθώς ο γονέας έχει εξιδανικεύσει το παιδί, το έχει βάλει στο βάθρο του ήρωα, του «σωτήρα» του. Αυτή η ιδιαίτερη θέση πληρώνεται, όμως, πολύ ακριβά.

Το παιδί φέρει ταυτόχρονα μεγάλη ευθύνη και μια ψευδή αίσθηση παντοδυναμίας («εγώ μπορώ να καταστρέψω τη μητέρα μου ή να την κάνω ευτυχισμένη»). Γεμίζει ενοχές, ντροπή, οργή και λύπη γιατί του κλάπηκε η παιδική ηλικία του, η ηλικία της ξεγνοιασιάς, όπου δεν χρειάζεται να ανησυχεί εκείνο για τους γονείς του. Νιώθει την εγκατάλειψη από τον αιμομικτικό γονιό γιατί, στην πραγματικότητα, «η υπερβολική αδυναμία» δεν αφορά καθόλου τις ανάγκες του παιδιού. Νιώθει εγκατάλειψη και από τον άλλο γονιό, ο οποίος συνήθως βολεύεται και δεν χρειάζεται να ασχοληθεί με τον ανικανοποίητο σύντροφο. Οι συνέπειες, όμως, δεν σταματούν εδώ. Κατατρέχουν το παιδί σε όλη του τη ζωή και σχεδόν σίγουρα θα έχουν αρνητικές συνέπειες στην ικανότητα του παιδιού, όταν θα ενηλικιωθεί, να συνάψει μια ουσιαστική ερωτική σχέση επικοινωνίας - κάτι που πιθανόν να σαμποτάρει και ο γονιός. Το παιδί δεν έχει μάθει να αναγνωρίζει και να καλύπτει τις προσωπικές του ανάγκες καθώς πάντα προηγούνταν οι ανάγκες της μαμάς ή του μπαμπά. Η ανικανότητα αυτή μαζί με τα καταπιεσμένα συναισθήματα οργής, ενοχής, ντροπής και βαθιάς αναξιότητας καθιστούν τον μελλοντικό ενήλικα πολύ ευάλωτο σε εθισμούς διαφόρων ειδών. Η συναισθηματική αιμομιξία από τη μητέρα είναι κάποιες φορές ο βαθύτερος λόγος για την ανικανότητα του άνδρα να συνάψει ή να «δεσμευτεί» σε μια ουσιαστική σχέση και να επιζητεί με καταναγκαστικό σχεδόν τρόπο ανακούφιση στον σεξουαλικό εθισμό, π.χ. μέσω πορνογραφίας, πορνείας ή αλλεπάλληλων εφήμερων σχέσεων (καθώς αυτά είναι κοινωνικώς αποδεκτά για το ανδρικό φύλο). Η δέσμευση σε μια ουσιαστική σχέση σημαίνει κατά βάθος «εγκατάλειψη της μαμάς» και ο νεαρός (ή όχι και τόσο νεαρός) άνδρας νιώθει πολύ μεγάλες ενοχές.

Αντιμετώπιση
Καθώς οι διαδικασίες αυτές είναι σε μεγάλο βαθμό ασυνείδητες, και από το γονιό και από το παιδί, είναι σημαντική για τη θεραπεία η επίγνωση αυτού που πραγματικά συμβαίνει.
Είναι, επίσης, σημαντικό να καταλάβει το παιδί ότι δεν φταίει εκείνο που ωθήθηκε σε τέτοιου είδους σχέση και να απενοχοποιηθεί. Η πραγματική αγάπη σημαίνει ότι αφήνουμε το παιδί ελεύθερο να βρει τον δικό του δρόμο.
Αυτό ταυτόχρονα ελευθερώνει και τον γονιό προς μια πιο ουσιαστική αναζήτηση του εαυτού του και κάλυψη των αναγκών του μέσα από δικά του ενδιαφέροντα και συνομήλικες παρέες."

Πηγή: Το Χαμόγελο του Παιδιού
 

Το βίντεο αποτελεί το τέταρτο μέρος της σειράς που ετοίμασε το Χαμομηλάκι και αναφέρεται στη Συναισθηματική-Σεξουαλική κακοποίηση.

Παρακαλούμε προωθήστε το βίντεο σε όσο περισσότερους μπορείτε,

για την ενημέρωση όλων μας και την προστασία των παιδιών μας.

Εκστρατεία κατά της Παιδικής κακοποίησης
1	Σωματική Κακοποίηση
2	Σεξουαλική Κακοποίηση
	2.1 Πρόληψη
	2.2 Ο Κανόνας του εσώρουχου
	2.3 Τα σύμβολα των παιδόφιλων
	2.4 Pedophile Symbols
	2.5 Símbolos da pedofilia
3	Συναισθηματική Κακοποίηση
4	Συναισθηματική Σεξουαλική Κακοποίηση
5	Παιδική εργασία
Διαμαρτυρία για την κακοποίηση του Παιδιού
Το χαμομηλάκι

Art-ος και θεάματα εν Αθήναις

Τέχνη, άτεχνη.

Η έκθεση τέχνης των «σωμάτων» (bodies), δεν πέτυχε. Λίγοι πήγαν στην αρχή, είδαν και αποείδαν. Και μετά, από στόμα σε στόμα δεν πάτησε κανείς. Έχασκε ο χώρος και τότε σκέφτηκαν. Έπιασαν τα πρακτορεία τουρισμού και καπέλωσαν τις μαθητικές εκδρομές. Κάθε 3ημερη ή 5ήμερη εκδρομή περιελάμβανε στο πρόγραμμά της και επίσκεψη στην έκθεση των «σωμάτων». Έκθεση κυριολεκτικά και μεταφορικά. Μπήκαν μέσα τα παιδιά και θαύμασαν τον.. άνθρωπο και τον καλλιτέχνη!!
Και επειδή του περίσσεψαν τα δέρματα των ανθρώπων, ο καλλιτέχνης έντυσε καθίσματα και καρέκλες με δέρματα ανθρώπων.

Δεν θα επιμείνουμε στην θεολογική στήριξη της άποψης μας, δεν θα τονίσουμε ότι το σώμα μας είναι ο ναός της ψυχής και γι αυτό είναι σεβαστό.
Θα πούμε ότι, κατά την αρχαιοελληνική μας παράδοση, ο νεκρός ανήκει στον άνθρωπο που … αναχώρησε.

Δεν είναι ο νεκρός άνθρωπος, είναι ο νεκρός του ανθρώπου. 
Είναι ο νεκρός του αδερφού της Αντιγόνης που θυσίασε τη ζωή της για να του αποδώσει τις νεκρικές τιμές. Είναι σεβαστός ο νεκρός του ανθρώπου, του κάθε ανθρώπου. Είναι δέρμα δωρητών σώματος υποστηρίζουν. Θα δώριζαν το σώμα τους, αν ήταν ενήμεροι για το που θα καταλήξει;
Ποιος από μας θα αγόραζε πορτοφόλι από δέρμα ανθρώπου;

Δεν είμαι υπέρ της λογοκρισίας, δεν κάνω λογοκρισία, κριτική κάνω, κρίνω και κατακρίνω αυτόν τον πολιτισμό που μας πλασάρουν. 
Στο Κλεινόν Άστυ, πολιτισμός υπό την αιγίδα του πολύφερνου άρτι αφιχθέντος υπουργού πολιτισμού!!
Άρτι πολιτισμός στην Art Αθήνα.

Πολιτισμός ;

Τέχνη;

Ποια τέχνη;

Τέχνη είναι η προσομοίωση της ζωής του ανθρώπου με σκοπό την προαγωγή του ανθρώπου. 

Η τέχνη πρέπει να βγάζει τα καλύτερα στοιχεία του ανθρώπου, να τα εξιδανικεύει. Όποιος πετυχαίνει καλύτερα αυτό τον σκοπό αυτός κάνει καλή τέχνη, γι αυτό τις είπαν και Καλές τέχνες και τον δημιουργό Καλλιτέχνη.
Μα τα ευτελέστερα, τα χειρότερα τα επονείδιστα χαρακτηριστικά του ανθρώπου, να τα κάνουμε τέχνη; Που ακούστηκε;

Όταν πρόσφατα, δημόσια και προς χάριν της τέχνης ρήμαξαν ένα φτωχό σκυλάκι, βασανίζοντας  και εκθέτοντας το, τότε εξανέστησαν οι πάντες.
Μα τι διαφορά έχει αυτό που γίνεται σήμερα στον άνθρωπο μ’ αυτό που έγινε στον σκύλο;
Θα μου πείτε, ότι εδώ γίνεται με την θέληση του. Ποια θέληση του; Το ίδιο με τον σκύλο του φέρθηκαν. Τον υποχρέωσαν, τον εξαγόρασαν, τον εκμεταλλεύτηκαν, τον εξευτέλισαν.
Η βία είναι μέρος της ζωής του ανθρώπου, πράγματι, αλλά όταν την προβάλλεις σαν μορφή τέχνης, την προάγεις ως συμπεριφορά, την αναδεικνύεις, την εξιδανικεύεις, τελικά την αποδέχεσαι.

Κάνε ό,τι θες στο δωμάτιο σου, αλλά δημόσια;

Ποιος, πέστε μου έναν που μπορεί να απαντήσει στην απορία ενός παιδιού μπροστά σε αυτό το θέαμα. Αφού δεν μπορούμε να απαντήσουμε τότε δεν μπορούμε και να προβάλουμε τα ευτελέστερα, τα κατώτερα ένστικτα του ανθρώπου.

Ντροπή. Αιδώς

Άνθρωποι,

ακυρώστε αυτήν την Έκθεση.

Ακυρώστε την με την απουσία σας.

Ακυρώστε την παρακαλώ.

Η Μανούλα μου η Ηρωίδα

Άρθρο: «ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΗΡΩΕΣ ΣΗΜΕΡΑ;»

Ρoύλα Καλλιτσάρη Μαθήτρια του 6ου Γυμνασίου Σερρών

Υπεύθυνος Καθηγητής: Βαγγέλης Γκιμπερίτης

«Υπάρχουν ήρωες σήμερα;»  Αυτό είναι ένα ερώτημα στο οποίο πολλές φορές ζητάμε απάντηση.

Μερικοί λένε: "Όχι, δεν υπάρχουν. Αφού δεν υπάρχει τρόπος να γίνουν".

Άλλοι πάλι υποστηρίζουν: "Ήρωες είναι αυτοί που κάνουν γενναίες πράξεις, κάτι που σπανίζει σήμερα".
Εγώ όμως πιστεύω πως ήρωες ή μάλλον ηρωίδες είναι οι εργαζόμενες μητέρες. Αυτές που έχουν διπλό ρόλο στο κοινωνικό σύνολο: του εργαζόμενου και της μητέρας. Πολλοί θεωρούν αυτή την ιδέα εγωιστική και φεμινιστική. Όμως αυτό είναι, πιστεύω, το μεγαλύτερο λάθος τους. Γιατί κάθε ρόλος είναι δύσκολος. Κάθε δουλειά είναι σκληρή είτε αντρική είτε γυναικεία.
Σκεφτείτε μια μητέρα που ένα μεγάλο μέρος της ημέρας της εργάζεται σ' ένα γραφείο, μια βιοτεχνία, μια επιχείρηση, ένα σχολείο... Και όμως μετά απ' όλη αυτή την κούραση βρίσκει το κουράγιο και την αντοχή για να μεγαλώσει ένα, δύο, τρία ή και περισσότερα παιδιά. Και ας μη ξεχνάμε πως τα παιδιά έχουν προβλήματα, φόβους και δυσκολίες. Και όμως βρίσκει πηγές και αντλεί αυτή την πολύπλευρη δύναμή της. Και η πηγή αυτή είναι το κάθε χαμόγελο ή η κάθε επιτυχία των παιδιών της ή δική της.

Είναι λοιπόν ή όχι υπομονετική, ισχυρή, δυνατή, γεμάτη αντοχή, άξια αυτού του τίτλου; Ναι, μπορεί επομένως να αισθάνεται περήφανη γι' αυτό που είναι: μια «ΗΡΩΙΔΑ»

.

πηγή: 6ο Γυμνάσιο Σερρών