Save Our Children ♦ Σώστε τα Παιδιά μας
ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ,
Προστατεύστε το Χαμομηλάκι, Είναι το Φως.
Κίνημα για την προστασία του παιδιού
hamomilaki@gmail.com ♦ ♦
Η ευτυχία είναι απλή, σαν τη σκέψη ενός παιδιού
Δεν δίστασε ποτέ να «τσαλακώσει» την εικόνα της, να κάτσει στο πάτωμα μαζί με τα παιδιά, να παίξει, να χορέψει και να τραγουδήσει, να ζωγραφίσει, γι’ αυτό και πολλές φορές τα ίδια τα παιδιά νόμιζαν πως… πρόκειται για συμμαθήτριά τους.
Ναι κύριοι και κυρίες, είμαι υπερήφανη που «ξεσκατίζω» ανήμπορους ασθενείς, κόβοντας νύχια, πλένω κεφάλια, τους ντύνω, τους κάνω μπάνιο, τους ταΐζω και φροντίζω ανθρώπους ασθενείς που δεν μπορούν να τα κάνουν.Είμαι ήδη ψυχολογικά λίγο άρρωστη από τους αρνητικούς συνειρμούς αυτής της έκφρασης «δουλεύεις για να ξεσκατίζεις» που συνδέεται με το επάγγελμά μου.
Σας λέω ότι οι περισσότεροι που μας ταξινομούν έτσι «δουλεύεις για να ξεσκατίζεις», μακάρι να μην χρειαστούν ποτέ κάποιον σαν εμένα.Αλλά αν έρθει η ώρα που θα είναι απαραίτητη, κάποιος από τους συναδέλφους μου θα είναι πρόθυμος να σας βοηθήσει και να σας κάνει να έχετε καλύτερη ποιότητα ζωής, και πάντα με καλή διάθεση και αγάπη.
Η ΠΟΛΙC ΕΑΛΩ
«Η τραγωδία ήταν τελική. Στις 29 Μαΐου ένας πολιτισμός σαρώθηκε αμετάκλητα. Άφησε μιαν ένδοξη κληρονομιά στα γράμματα και στις τέχνες. Ο πολιτισμός αυτός έβγαλε χώρες ολόκληρες από τη βαρβαρότητα και προσέφερε σε άλλες την εκλέπτυνση των ηθών.
Επί 11 αιώνες η Κωνσταντινούπολη ήταν το κέντρο ενός κόσμου φωτός. Τώρα έγινε η έδρα της θηριωδίας, της αμάθειας, της μεγαλόπρεπης ακαλαισθησίας!»
Η Κωνσταντινούπολη, η Πόλη των πόλεων έπεσε στα χέρια των εχθρών. Τέτοια η θλίψη του Ελληνισμού, που απ’ άκρον εις άκρον της Αυτοκρατορίας όλοι θρήνησαν με τον τρόπο τους την Άλωση της Ρωμανίας (Βυζαντινής Αυτοκρατορίας).
Σαν έπεσε τελειωτικά η Πόλη στα χέρια των Τούρκων, ο πόνος κι ο καημός ήταν μεγάλος. Κι έγινε τραγούδι ο πόνος και θρήνος ο καημός. Κι αν η άλωση ήταν γεγονός, η ελπίδα πως κάποια μέρα… πάλι με χρόνια και καιρούς… έμειναν πάντα…
«Ρωμανία» αποκαλούνταν τότε η Βυζαντινή Αυτοκρατορία, αφού «Βυζάντιο» είναι μεταγενέστερος όρος
Στον Πόντο, ένα πουλί μεταφέρει τα μαντάτα στους κατοίκους. Γνωρίζοντας ότι μεταφέρει κάτι εξαιρετικά δυσάρεστο, κανείς δεν τολμά να πάει να πάρει το μήνυμα που έχει αφήσει το πουλί. Μόνο ένα παιδί (χήρας γιος) πηγαίνει το διαβάζει και αναγγέλλει αυτός τα τρομερά νέα στον εκεί Ελληνισμό:
«Αϊλί εμάς και βάι εμάς η Ρωμανία πάρθεν…»
Ωστόσο, στο τέλος υπάρχει και το αισιόδοξο μήνυμα:
«Η Ρωμανία αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο…»
Να σημειώσουμε ότι το «πάλι με χρόνους με καιρούς πάλι δικά μας θα ‘ναι» δεν το είπαν Έλληνες, αλλά Ρωμιοί. Δηλαδή κάτοικοι της Βυζαντινής αυτοκρατορίας που δεν είχαν την τοπικιστική αντίληψη που έχουμε εμείς σήμερα ως Έλληνες. Η Πόλη ανήκει στους κατοίκους της Βυζαντινής αυτοκρατορίας, που είχαν κοινό χαρακτηριστικό την Χριστιανική Πίστη.
Για την καταγωγή του ο Καβάφης σημειώνει:
«Είμαι Κωνσταντινουπολίτης την καταγωγήν, αλλά εγεννήθηκα στην Αλεξάνδρεια…»
Ο Κωνσταντίνος Καβάφης ήταν το τελευταίο παιδί του Πέτρου Καβάφη και της Χαρίκλειας Φωτιάδου. Ο πατέρας της Χαρίκλειας Γεώργιος (Γιωρίκας) καταγόταν από την Τραπεζούντα του Πόντου και η οικογένειά του μετοίκησε στις αρχές του 19ου αιώνα στην Πόλη, ασχολούμενη με το εμπόριο κοσμημάτων.
Λίγο πριν από το 1920, όταν πέθανε η Χαρίκλεια, ο Καβάφης ασχολείται με τα δημοτικά τραγούδια που έχουν σχέση με την απώτερη καταγωγή της μητέρας του, όπως το Ποντιακό «Πάρθεν η Ρωμανία».
Το ποίημα «Πάρθεν» του Καβάφη, γραμμένο στο 1921, είναι εκμυστήρευση του ποιητή για την εντύπωση που του προξένησε το διάβασμα των ιστορικών δημοτικών μας τραγουδιών, και ιδιαίτερα ενός που είναι γραμμένο στο γλωσσικό ιδίωμα της Τραπεζούντας και σχετίζεται με την Άλωση της Κωνσταντινουπόλεως και της Θεσσαλονίκης.
Το ποίημα άρτιο τεχνικά παρέμεινε ανέκδοτο και ανήκει στα λεγόμενα «κρυμμένα ποιήματα του Καβάφη»
Το «Πάρθεν» αποτελεί κορυφαίο και μάλιστα μοναδικό δείγμα τού διακειμενικού διαλόγου προσωπικής και δημοτικής ποίησης στο έργο του Καβάφη, δείγμα ανήκον στην ώριμη καλλιτεχνική του περίοδο. Ο τίτλος του ποιήματος του Καβάφη «Πάρθεν» σημαίνει «επάρθη», δηλαδή έπεσε στα χέρια των Τούρκων η Κωνσταντινούπολη.
Το Ποντιακό δημοτικό τραγούδι «Πάρθεν η Ρωμανία» είναι ένας θρήνος για την πτώση της Βασιλεύουσας. Αλλά υπάρχει η ελπίδα μέσα σε αυτόν της εθνικής αποκατάστασης, πίστης της επιβίωσης του γένους, θεματολογικά συναφές με το «πάλι με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα ‘ναι».
Αυτό το ποίημα κέντρισε την προσοχή του Καβάφη και άνοιξε διακειμενική συνομιλία μαζί του. Είναι το μοναδικό από τα ποιήματα του που δεν κατατάσσεται σε καμία κατηγορία. Ο Καβάφης τόλμησε κάτι μοναδικό, ανέμειξε ολόκληρες φράσεις από το Ποντιακό δημοτικό με τα υπόλοιπα στοιχεία του ποιήματος τα καθαρά Καβαφικά.
Ο Κωνσταντίνος Καβάφης ασχολήθηκε με τα δημοτικά τραγούδια και ειδικά με τα μοιρολόγια, αυτό δεν είναι ιδιαίτερα γνωστό. Ο ποιητής διαλέγεται με το Ποντιακό δημοτικό τραγούδι και συντονίζεται με αυτό.
Έναν πουλίν, καλόν πουλίν εβγαίν’ από την Πόλην·
ουδέ στ’ αμπέλια κόνεψεν ουδέ στα περιβόλια,
επήγεν και-ν εκόνεψεν α σου Ηλί’ τον κάστρον.
Εσείξεν τ’ έναν το φτερόν σο αίμα βουτεμένον,
εσείξεν τ’ άλλο το φτερόν, χαρτίν έχει γραμμένον,
Ατό κανείς κι ανέγνωσεν, ουδ’ ο μητροπολίτης·
έναν παιδίν, καλόν παιδίν, έρχεται κι αναγνώθει.
Σίτ’ αναγνώθ’ σίτε κλαίγει, σίτε κρούει την καρδίαν.
«Αλί εμάς και βάι εμάς, πάρθεν η Ρωμανία!»
Μοιρολογούν τα εκκλησιάς, κλαίγνε τα μοναστήρια
κι ο Γιάννες ο Χρυσόστομον κλαίει, δερνοκοπιέται,
-Μη κλαίς, μη κλαίς Αϊ-Γιάννε μου, και δερνοκοπισκάσαι
-Η Ρωμανία πέρασε, η Ρωμανία ‘πάρθεν.
-Η Ρωμανία κι αν πέρασεν, ανθεί και φέρει κι άλλο.
Διαβάστε επίσης: 29 Μαΐου 1453 – Η Πόλις εάλω
Πηγή
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι
 |
| Girl in Garden |
Οι πυραμίδες φτιάχτηκαν με στρώματα πέτρινων ογκόλιθων. Κάθε στρώμα ήταν λίγο πιο μικρό από το προηγούμενο.Η γιγάντια αυτή πυραμίδα είναι το πιο παλιό από τα εφτά θαύματα του Αρχαίου Κόσμου, αλλά και το μόνο που διατηρείται μέχρι σήμερα. Τότε που έγινε ήταν η πιο ψηλή κατασκευή που υπήρχε στη γη και διατήρησε αυτήν την πρωτιά για 4.000 χρόνια.
Εκεί φύτρωνε κάθε είδος δέντρου και φυτού, που μεταφέρθηκαν με βοϊδάμαξες από κάθε περιοχή της αυτοκρατορίας. Ανάμεσά τους υπήρχαν συκιές, αμυγδαλιές, καστανιές, ροδιές, τριανταφυλλιές, νούφαρα, και αρωματικοί θάμνοι.
Ο Κροίσος ήταν ο τελευταίος βασιλιάς της Λυδίας, μιας περιοχής της Μικράς Ασίας. Ήταν γνωστός για τα πολλά πλούτη του. Το 560 π.Χ. πρόσταξε να χτίσουν έναν μεγαλοπρεπή ναό στην Έφεσο. Λέγεται πως την ελληνική αυτή πόλη την έχτισαν οι Αμαζόνες.Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΑΡΜΑΡΙΝΟΣ ΝΑΟΣ
Οι γονείς, ανάλογα με την ηλικία του παιδιού τους, θα πρέπει να λαμβάνουν κάποια μέτρα, για την προστασία του.
Από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (social media) χρειάζεται να έχετε τα παιδιά από κοντά, όπως θα ελέγχατε το παιδί σας, να ξέρετε ποιος είναι ο φίλος του, πού πήγε, σε ποια διεύθυνση βρίσκεται, πόσες ώρες περνάει εκεί.
Για τα μικρά παιδιά, όπου η επίβλεψη από τους γονείς θα πρέπει να είναι ούτως ή άλλως διαρκής: «Δεν πρέπει να φοβάστε να δώσετε κάποιες συμβουλές στα παιδιά. Ουσιαστικά λέμε στο παιδί ότι αν χαθεί, δεν θα πρέπει να μετακινηθεί από το σημείο που διαπίστωσε πως χάθηκε και του εξηγούμε εκ των προτέρων, για να γνωρίζει ότι μπορεί να ζητήσει βοήθεια από κάποια μαμά που θα συναντήσει -όχι γυναίκα ή άνδρα μόνους».
ΠΡΟΣΟΧΗ!
Η εξαφάνιση ενός παιδιού δεν είναι μακριά από εμάς και μπορεί να συμβεί στον οποιοδήποτε ανά πάσα ώρα και στιγμή!
Η Διεθνής Ημέρα Εξαφανισμένων Παιδιών (International Missing Children’s Day) διοργανώνεται κάθε χρόνο στις 25 Μαΐου για να ευαισθητοποιήσει το κοινό σχετικά με το παγκόσμιο πρόβλημα της εξαφάνισης παιδιών και παράλληλα να επισημάνει στους γονείς τα μέτρα που πρέπει να λάβουν για την προστασία των παιδιών τους. Δεν είναι κάτι απλό που μπορούμε να το περάσουμε “ελαφρά τη καρδία”, αλλά ένα ζήτημα που χρειάζεται μέτρα πρόληψης από τους γονείς και παγκόσμια κινητοποίηση.
Καθιερώθηκε πρώτα ως Εθνική Ημέρα Εξαφανισμένων Παιδιών στις ΗΠΑ, με απόφαση του Αμερικανού προέδρου Ρόναλντ Ρίγκαν το 1983 και με την πάροδο του χρόνου διεθνοποιήθηκε. Η επιλογή της 25ης Μαΐου σχετίζεται με την ημερομηνία εξαφάνισης το 1979 του εξάχρονου Έιταν Πατς, η περίπτωση του οποίου συντάραξε τότε τις ΗΠΑ.
Γνωρίστε το έργο της Κινητής Μονάδας Ψυχικής Υγείας Χίου του Κέντρου Παιδιού και Εφήβου ΕΔΩ
Προσοχή στο ξέβγαλμα χρειάζεται & το σαπούνι που πλένετε καθημερινά το πρόσωπο για να μη μείνουν υπολείμματα κουρκουμά!!!
Ένα τέτοιο παράδειγμα συνέβη στο 57ο Λύκειο Αθηνών. Εκεί, οι μαθητές αποφάσισαν να εκμεταλλευτούν με πρωτότυπο τρόπο τις διακοπές του Πάσχα και πήραν ανά χείρας τα πινέλα για να δώσουν χρώμα στο σχολείο τους. Συγκεκριμένα, το σχέδιο ήταν να «μετατρέψουν» τις σκάλες του σχολείου τους σε γνωστά βιβλία.
Και το πέτυχαν με εντυπωσιακό τρόπο. Διάφορα κλασικά βιβλία έκαναν την εμφάνισή τους με ένα διαφορετικό εξώφυλλο- ράχη σε κάθε σκαλί: το 1984 του Όργουελ, το “Όταν σκοτώνουν τα κοτσύφια” της Harper Lee, η Φόνισσα του Παπαδιαμάντη, η Πολιτεία του Πλάτωνα, η Σονάτα του Σεληνόφωτος, η Ζωή εν Τάφω και άλλα πολλά. Με αυτό τον τρόπο, οι μαθητές έβαλαν χρώμα στην καθημερινότητά τους αλλά και στο χώρο του σχολείου.
Έρευνες έχουν δείξει ότι ακόμα και αν προβούμε σε παράνομες ή μη-ηθικές πράξεις χαλαρώνουμε τις ηθικές μας αξίες, ώστε να συντηρήσουμε την αυτο-εικόνα μας ως ενός ηθικού και καλού ανθρώπου.«Έλα μωρέ, ένα μολύβι πήρα από τη δουλειά. Τόσα μολύβια έχουν εκεί.» Εξάλλου, όλοι συμπαθούμε τον Ρομπέν των Δασών. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε την τάση να δικαιολογούμε τον εαυτό μας όταν κάνουμε κάτι το οποίο ίσως είναι ενοχλητικό και να δυσκολευόμαστε να αναλάβουμε την ευθύνη των πράξεών μας.
Δεν είναι πως δεν τον νοιαζόμαστε. Είναι πως δεν τον νοιαζόμαστε αρκετά.Γιατί να γίνουμε εμείς οι κακοί της υπόθεσης;
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/r29vz2xl/avvxsehdwdo32relji6egodftnoxefh0ohiniptpaggpi6slbps1axnjjsupo7v6o38yjy13eeqarthx_15eztyeqjzvf7dgs96uv7pnsuu26efnetjdlw8rhaxvkg9ckccpgnux8uugk110isjw2_tr9unvefedjimc9nhnwrckdvmi0gqrj-faummvmhtg5pv1/s1600/hamomilaki.viber.png")
Posts
