17 ΝΟΕΜΒΡΗ 1973: Ο ΙΔΙΟΣ ΕΡΩΤΑΣ ΣΤΑ ΣΗΜΕΡΙΝΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΧΟΛΕΡΑΣ!!!!

Αυτή η φωνή του φοιτητή, αυτός ο “αλήτης” πάνω στη πόρτα με την Ελληνική σημαία, αυτός ο εκκωφαντικός ήχος του τανκ, αυτή η πόρτα που πέφτει. Αυτά είναι που μείναν να μας θυμίζουν πρακτικά εκείνη τη νύχτα.

Ας προσπαθήσουμε όμως να προσεγγίσουμε το γεγονός, μέσα από τα κάγκελα του Πολυτεχνείου και της ψυχής μας.

Ποιοι ήταν μέσα?
ΠΑΙΔΙΑ!!!!!
Παιδιά που τους έλεγαν αλήτες γιατί τολμούσαν τότε να αγκαλιάσουν τη κοπελιά τους δημόσια.
Παιδιά που τους έλεγαν αλήτες γιατί διάβαζαν Ρίτσο και Σεφέρη.
Παιδιά που τους έλεγαν αλήτες γιατί άκουγαν κρυφά Θεοδωράκη και Doors.
Γιατί αρνούνταν να κοροϊδεύονται με τα σκουπίδια της εποχής.
Παιδιά που μαζεύονταν στα σπίτια και παίζοντας κιθάρα οκλαδόν στο πάτωμα, μ ένα πακέτο sante άφιλτρο, ερωτεύονταν και έκλαιγαν.
Γι' αυτά τα παιδιά, η λέξη ελευθερία ήταν συνώνυμη με τον έρωτα, η λέξη γνώση με την αμφισβήτηση, και η λέξη έρωτας τόσο ιερή, όσο κι δικός τους Θεός που λεγόταν εξέγερση!
Ας μπούμε τώρα νοερά μέσα στο πολυτεχνείο κι ας γίνουμε κι εμείς ένα απ' αυτά τα παιδιά.
Βράδυ 16ης του Νοέμβρη του 73, μετά τα μεσάνυχτα.
Πόρτα κλειστή.
Κρύο.
Απ έξω απειλές των στρατοκρατών. Μέσα τα νιάτα.
Απ έξω το ατσάλι. Μέσα η ψυχή.
Μια ψυχή που άφηνε πίσω της εκείνο το βράδυ, όλες τις ανέσεις που μπορούσε να χε, αν υποτασσόταν στη τυραννία και στο τίποτα του εφήμερου.
Άραγε θα ξαναβλεπε τους γονείς?
Άραγε θα ξαναβλεπε τους φίλους?
Άραγε θα ξαναβλεπε το ξημέρωμα?
Φόβος που όμως τον αψηφούσε μέσα στη μαγεία του πείσματος και του έρωτα της λευτεριάς.

Εκείνα τα παιδιά ξημέρωσαν, όσα ξημέρωσαν, με τα κορμιά τους μαύρα από το ξύλο και το ποδοπατητο.
Άλλα πάλι τα βρήκε ο ήλιος σε κάποια μπουντρούμια.
Όμως δεν ήξεραν τι είχαν καταφέρει τότε.
Έστρεψαν ένα ολάκερο κόσμο στον αγώνα.
Σήκωσαν απ τους καναπέδες όλους τους “δε βαριέσαι” της εποχής εκείνης
Ξεβράκωσαν τις απειλές των αμερικανοδουλων στρατοκρατών, οτι δήθεν είναι άτρωτοι.
Ρεζίλεψαν ένα ολάκερο σύστημα “ασφαλείας” και κρατικισμού.
Ο κόσμος ένοιωσε και πάλι ότι μπορεί να τα καταφέρει.
Παντού υπήρχε ένα μειδίαμα ελπίδας και για άλλα πολυτεχνεία
Παντού υπήρχε η λέξη “μπορώ”.

Τα παιδιά αυτά ξαναπήγαν αργά η' γρήγορα στα σπίτια τους.
Συνέχισαν τα γράμματά τους και τον αγώνα τους για την επιβίωση
Η Πατησίων καθάρισε και πάλι
Στο Πολυτεχνείο έβαλαν άλλη πόρτα
Αυτά τα παιδιά όμως ποτέ δε ξέχασαν!
Γι' αυτά, εκείνη η νύχτα δεν ήταν σαν όλες τις άλλες
Τόσα χρόνια δίσεκτα σε μιαν ώρα, για να παραφράσω το μεγάλο Ξυλούρη.
Αυτά τα παιδιά που τους έλεγαν αλήτες και μετά ήρωες μεγάλωσαν
Πρόκοψαν
Ανέβηκαν κοινωνικά
Τράβηξε ο καθένας το δρόμο του.
Κάποιοι εξαργύρωσαν εκείνη τη νύχτα στα κόμματα και τους υπουργικούς θώκους
Ευτυχώς ήταν ελάχιστοι
Τα κόμματα ανέλαβαν να “υλοποιήσουν” το κυρίαρχο σύνθημα εκείνης της βραδιάς
Εκείνων των παιδιών
Τη δικιά τους ΕΝΤΟΛΗ:
“ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ” !!!!!!!!!!!!
Τι έγινε από τότε?

17 ΝΟΕΜΒΡΗ 2008

ΨΩΜΙ:
20000 άστεγοι στην Αθήνα!
Μισθοί καθηλωμένοι
Η ΔΕΗ αυξάνει το ρεύμα 35%
Τα προϊόντα στο ράφι των super markets έχουν αυξηθεί κατά 20% από πέρυσι
Η ανεργία διογκώνεται
Οι απολύσεις εργαζομένων πέφτουν σα βροχή!
3.000.000 κόσμος περίπου ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας

ΠΑΙΔΕΙΑ:
Τα ιδιωτικά κολλεγια θα είναι ισότιμα με τα δημόσια Πανεπιστήμια
Τα συγγράμματα τα παίρνουν οι φοιτητές μετά, αφού δώσουν το μάθημα
Το λύκειο είναι το σκαλοπάτι για το πανεπιστήμιο και όχι πεδίο γνώσης Έχουμε ακούσει το άθλιο από γονείς και παιδιά , ευτυχώς όχι απ όλους:“ μωρέ άσε να μου βάλει ο καθηγητής στο λύκειο το βαθμό και τα μαθαίνω στο φροντιστήριο”.
Τα πτυχία είναι πια χωρίς αντίκρυσμα
Άνεργοι πτυχιούχοι παντού!
Από το δημοτικό πια μαθαίνουν πιο πολύ τα μολύβια Πόκεμον παρά να διαβάζουν

Παιδεία όμως είναι και ο συνολικότερος τρόπος ζωής μας.
Η κάθε ξανθιά κοκκαλομπουτα, που της έμαθαν από τα δεκατέσσερα της χρόνια να ζητάει με τα μπούτια της, χωρίς να κουραστεί και γίνεται φίρμα Αυτό είναι το ίνδαλμα πια!!!!!
Ο κάθε ανεγκέφαλος καψουροτραγουδιστής είναι ο ήρωας!!!!!!!!!

Παιδεία είναι και οι αρχές και οι αξίες μας.
Κι αυτές άλλαξαν!
Μέσα στα κάγκελα του πολυτεχνείου το 73 βρίσκονταν κλεισμένες ψυχαρες με πόδια!!!!
Μέσα στα κάγκελα που έχουμε κλείσει τη ψυχή μας σήμερα, βρίσκονται κλεισμένα επιτόκια και ορμόνες με πόδια!!!!
Στους ματωβαμενους δρόμους του Νοέμβρη του 73 περπατούσαν άνθρωποι που ο καθένας τους ήταν εν δυνάμει Χριστός, Τσε Γκεβάρα, Σωκράτης, έτοιμος να θυσιάσει τον εαυτό του για το καλό του συνόλου
Στους τυροπιτενιους δρόμους του Νοέμβρη του 2008, περπατούν όντα, που ο καθένας τους είναι εν δυνάμει τραπεζίτης, βολεμένος πολιτικάντης, φοβισμένος καναπεδοκεφτές, έτοιμος να θυσιάσει το σύνολο για το καλό του εαυτού του!

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ:
Κάμερες παντού!
Μπλόκα παντού!
Βουλευταδες που υπακούουν στον ΕΝΑ αρχηγό τους και τα παρατρεχάμενα λαμογια του,
Μια πολιτική κατάσταση που θυμίζει ΒΑΣΙΛΕΥΟΜΕΝΗ ΤΥΡΑΝΝΙΑ, γιατί κανείς δε τολμάει να πάει κόντρα σε αντεργατικούς κακούς νόμους, που είναι τελικά ενάντια σ αυτούς τους ψηφοφόρους που τους στηρίζουν!
Μια τηλεόραση απαράδεκτη με Λόλες και σήριαλ σκουπίδια!
Μια τηλεόραση με ειδήσεις προκάτ, για Ζαχοπουλους, Βατοπέδια και πάσης φύσεως σκάνδαλα!
Και η φωνή των κυβερνώντων ηχεί δυνατά:
“Αυτά πρέπει να δεις ανθρωπάκο, γιατί μόνο αυτά επιτρέπει το σύστημα”!!!!
Μια ζωή μέσα στο τρέξιμο από το πρωί ως το βράδυ για να προλάβεις τα πάντα!
Τι σου μένει μετά?
Ένας καναπές και μια τηλεόραση ανοιχτή, που ο ήχος της διακόπτεται από το ροχαλητό του κουρασμένου “ελεύθερου” δούλου!
Και η φωνή των κυβερνώντων ηχεί δυνατά:
“Διάλεξε το κελί σου ανθρωπάκο! Διάλεξε τις ίντσες στη τηλεόραση σου και το χρώμα του καναπέ σου! Αυτή την ελευθερία μόνο σου επιτρέπουμε να έχεις. Άσε που όποτε εμεις και οι λοβιτούρες μας το αποφασίσουμε, θα σε καλέσουμε να μας ξαναψηφίσεις και να εκλέξεις το ποιος θα σε κοροϊδεύει για τα επόμενα χρόνια!
Στον αντίποδα? Οι ποδαροπερπατητές της λεγόμενης “αριστεράς”. Αυτοί που καπηλεύονται το κάθε αγώνα και τον οδηγούν σε μια ανούσια πορεία από το Σύνταγμα μέχρι την Ομόνοια.
Τάχα μου αγώνας!!!!
Την ίδια ώρα στη Βουλή και στα Υπουργεία περνάνε και σφραγίζονται σα νομοί του κράτους οι αντεργατικές δεσμεύσεις της κάθε κυβέρνησης στη νέα τάξη πραγμάτων.
Το ξέρουν αυτό οι δήθεν “κόκκινοι” και “ροζ” Χμερ!
Το ξέρουν ότι τίποτα δε γίνεται πια με τη παλιά συνταγή του ποδαρόδρομου!!!!
Και η φωνή των κυβερνώντων ηχεί δυνατά:
“Περπάτα ανθρωπάκο! Εκτονώσου! Εμείς αύριο θα σου περάσουμε το άρθρο 16, τη λύση των συλλογικών συμβάσεων κι όλα αυτά που θα σε κάνουν να πονάς και να βασανίζεσαι!”

• ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!!!!!
• ΣΕΦΕΡΗΣ ΚΑΙ ΒΑΡΝΑΛΗΣ!!!!
• ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ ΚΑΙ DOORS!!!!
• ΣΑΝΤΕ ΑΦΙΛΤΡΟ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑΣ!!!!
• ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΠΟΥΚΑΜΙΣΑ ΚΑΙ ΜΑΤΙΑ ΚΑΤΑΚΟΚΚΙΝΑ ΑΠ ΤΑ ΔΑΚΡΥΓΟΝΑ!!!!
• ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΑΜΦΙΣΒΗΤΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ!!!!

Όχι φίλε μου που ήσουν πίσω απ τα κάγκελα το '73 και που σε κούρασα με τις αράδες μου.
ΚΑΠΟΙΟΙ ΔΕ ΞΕΧΑΣΑΝ!!!!
Απλά προσαρμόζουν το δικό σου χτυποκάρδι εκείνης της νύχτας στην εποχή τους.
Μαζεύονται στα σπίτια, ακούν τα ίδια τραγούδια όπως κάποτε που τους έλεγαν κι αυτούς αλήτες και προσπαθούν να βρουν ιδεολογικό και πρακτικό τρόπο για να αλλάξει το νεοταξιτικο ξερατό του 2008 στη πράξη!
Από την άλλη μαθαίνουν στα παιδιά τους την αληθινή ιστορία και τη πραγματική γλώσσα.
Αυτή που μίλαγες κι εσύ!
Προσπαθούν να σου μοιάσουν στο τρόπο που ερωτεύτηκες τη ζωή και τη κοπελιά σου!
Προσπαθούν να μεταλαμπαδεύσουν στα παιδιά τους, αυτό τον έρωτα για τη ζωή, που φτάνει ακόμα και στο να αψηφάς ακόμα και το θάνατο.
Τους μαθαίνουν να κάνουν έρωτα πρώτα με το μυαλό και μετά με το σώμα!
Τους μαθαίνουν να αμφισβητούν και να διεκδικούν!
Τους μαθαίνουν να είναι μακρυά από χοντροβολεμενους πολιτικάντηδες με τις LEXUS!
Τους μαθαίνουν Σωκράτη και Πλάτωνα!
Τους μαθαίνουν να ζουν δυνατά, αλλά κι αν ακόμα χρειαστεί, ΠΟΥ ΘΑ ΧΡΕΙΑΣΤΕΙ ΣΙΓΟΥΡΑ, να ξανακλειστουν μαζί με μας σε πολυτεχνεία,ενάντια σ αυτή τη ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΧΟΥΝΤΑ, που τολμούν να την αποκαλούν Δημοκρατία, χωρίς να φοβούνται να μη τους πέσει ο ουρανός στο κεφάλι!

Τους μαθαίνουν να περιμένουν εκεί πίσω απ τα κάγκελα να σε ξαναδούν!

ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΣΑΙ ΕΚΕΙ!
ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΜΕΤΑ ΤΟ '73
ΓΕΛΑΣΤΟΣ !!!!!!!!!!!!!!!

Ζει το Πολυτεχνείο; (2)

Είναι σαν να ρωτάει η Γοργόνα η αδελφή του Μεγαλέξανδρου 

αν λευτερώθηκε η Κρήτη,

ή αν πέθανε ο θρύλος του αδελφού της.

Στις φυλλάδες των λαών (ήγουν στην ψυχή τους)
οι θρύλοι τους δεν πεθαίνουν ποτέ.

Νοέμβριος 1973.
Τι άλλαξε από τότε;
Πολλά.
Πρώτα απ' όλα έγινε από τότε ο πόλεμος παντού στον πλανήτη πιο πολύς! Κι όχι μόνον έγινε πιο πολύς, αλλά ανεκλήθη στη νομιμότητα - ως μέσο επίλυσης διεθνών διαφορών φέρνοντας την ανθρωπότητα πίσω στην εποχή πριν από τη δημιουργία της Κοινωνίας των Εθνών (κι ύστερα του ΟΗΕ).
Ακόμη χειρότερα: ανεκλήθη στη νομιμότητα το ναζιστικό δόγμα του προληπτικού πολέμου και η φασιστική ιδεολογία ότι: «όποιος δεν είναι μαζί μας είναι εναντίον μας».

....................................................

Επίσης η πείνα! Η πείνα στην υφήλιο απ' το 1973 ώς σήμερα αγρίεψε. Το ίδιο και η φτώχεια. Βάθυνε το χάσμα μεταξύ πλουσίων και φτωχών.
Γενικώς, η επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού στη Γη (η παγκοσμιοποίηση) ξαναέφερε την ανθρωπότητα στις αρχές του 20ού αιώνα, στην πολιτική των κανονιοφόρων, στην κυριαρχία της ίδιας τότε και τώρα G8.

Και στην Ελλάδα άλλαξαν πολλά απ' το 1973.
Πρώτα απ' όλα έχουμε Δημοκρατία!
Μπορεί να είναι αστική Δημοκρατία, αλλά είναι Δημοκρατία. Βεβαίως τα έχουμε μπερδέψει ολίγον στη διάκριση των εξουσιών. Επίσης κάτι έχει αλλάξει και στην ισχύ των εξουσιών. Τώρα δεν κάνει κουμάντο η πολιτική, αλλά οι Εταιρείες, οι Τράπεζες και η διαπλοκή μαζί τους.
Έχουμε όμως ελευθερία του λόγου! Μπορεί βεβαίως αυτή η ελευθερία να μισοπνίγεται απ' τις σκοπιμότητες στα ΜΜΕ, απ' τη λογοκρισία των Εταιρειών (όπου τις παίρνει), από την πλύση εγκεφάλου μέσω της διαφήμισης και της παραπληροφόρησης, αλλά υπάρχει. 

Απ' το 1973 έως σήμερα η Ελλάδα έγινε πιο πλούσια (και σε πλούσιους και σε φτωχούς).
Ορισμένοι Έλληνες έγιναν ζάπλουτοι.
Οι υπόλοιποι πλούτισαν σε χρέη και δάνεια. Οι περισσότεροι χρεώθηκαν διά βίου για να φτιάξουν ένα σπίτι, άλλοι ανακυκλώνουν τα χρέη τους, πλούσιοι σε κατανάλωση αλλά όχι πόρους και, τέλος, ένα σημαντικό μέρος Ελλήνων -περί το ένα τρίτο μας- βγήκε οριστικώς απ' το παιγνίδι, στην ανεργία, στο «ζητείται ελπίς», στο «πωλούνται σώβρακα και ψυχές» κάποιοι, στη μούγγα της αξιοπρέπειας κάποιοι άλλοι. 

Και στην καθημερινή ζωή (και τον πολιτισμό της) αλλάξαμε απ' το 1973.
Η πολιτισμική χυδαιότητα από κρατική υπόθεση έγινε άθλημα της τηλοψίας (κυρίως) αλλά και των Εταιρειών - η φθήνια είναι προσοδοφόρος.
Και στα γράμματα άλλαξαν τα πράγματα. Τη σχολαστική εκπαίδευση της μετεμφυλιακής δεξιάς (η οποία άφηνε τα περιθώρια στους μαχητές να μάθουν γράμματα, αλλά και δημιουργούσε εξ αντιδιαστολής έστω αμφισβητίες κι επαναστάτες), διαδέχθηκε μια σειρά αλαμπουρνέζικων μεταρρυθμίσεων που κατάντησε την παιδεία κωλ-γκερλ των Εταιρειών, να συχνάζει στα φροντιστήρια και να διατίθεται επί χρήμασι κι επί χρήμασι...
Την ίδια πορεία, απ' τη φθορά προς τη διαφθορά διέγραψε και το πολιτικό σύστημα - όπου ο δικομματισμός απέδειξε ότι στην ουσία είναι μονοκομματισμός.
Οι πολίτες μετατράπηκαν σε πελάτες του κράτους. Το κράτος σ' ένα ανδράποδο των Εταιρειών, που ξεπουλάει τις Δημόσιες Κτήσεις, ανέχεται την καύση των δασών, χρηματίζει και χρηματίζεται, έμαθε να κρατάει «διπλά βιβλία», να φορολογεί σαν τούρκος αγάς (όπως του καπνίσει), να κλέβει τον κοσμάκη (στο Χρηματιστήριο) και να υπηρετεί τους μεγαλοεργολάβους - τους νέους θεούς των θεσμών!
Έγινε η ευμάρεια των ολίγων το καλύτερο πρόσχημα αδιαφορίας για όσους δεν συμμετέχουν σ' αυτήν.
Κι όχι μόνον! Αλλά σ' αυτούς τους τελευταίους, τους πληβείους, προτείνεται ως λάιφ-στάιλ η ζωή των χρυσοκανθάρων - να διαβάζουν για αυτήν στα περιοδικά, να ζουν «ζώντας τη ζωή των αλλωνών»...

***

Πράγματι άλλαξαν πολλά απ' το 1973 - η χώρα εξαρτάται απ' τις ΗΠΑ περισσότερο παρά ποτέ, η ιδιώτευση θεωρείται εξυπνάδα και η πολιτισμική αποβλάκωση συντονισμός με το σύγχρονο, το in, το (μετα)μοντέρνο.
Ως και η αποενοχοποίηση της Εκκλησίας (για την τρισβάρβαρη συνεργασία της με τη χούντα) κυκλοφορεί ανάμεσά μας χωρίς ντροπή.
Ενα μόνον δεν άλλαξε!
Οι πιτσιρικάδες (τότε) και οι πιτσιρικάδες (τώρα), η Αριστερά και οι προοδευτικές δυνάμεις (τότε) και η Αριστερά και οι προοδευτικές δυνάμεις (τώρα) που δεν εννοούν να βάλουν μυαλό (αφήνοντας να τους βάλουν μικροτσίπ στο μυαλό τους) κι επιδιώκουν το καλύτερο σε σύγκριση με το μέλλον κι όχι σε σύγκριση με το παρελθόν!

....................................................

Το Πολυτεχνείο έχει (και θα έχει) το νόημα που του δίνει κάθε φορά η ανάγκη!

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 17.ΧΙ.2003 stathis@enet.gr ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 17/11/2003

Και από το 6ο Λύκειο Καλλιθέας

Σε πολλές συζητήσεις στην τάξη αλλά και σε διάφορα ιστολόγια τίθεται το ερώτημα για το ποια πρέπει, μπορεί, να είναι η στάση μας σε καιρούς κρίσης των αξιών και των θεσμών, κλονισμού των ιδεολογιών που κάποτε στήριζαν και συντηρούσαν το όνειρο.

Μια απάντηση σ΄ αυτό το ερώτημα δίνει κι ο μεγάλος αργεντίνος συγγραφέας Ernesto Sabato. Χαρακτηριστικό είναι πως το κείμενό του αυτό ο Σάμπατο το γράφει σε ηλικία 90 χρόνων. Και είναι ένα κείμενο ολόφωτο, διαυγές, ολοζώντανο, που καλεί σε εγρήγορση και σε μη παραίτηση.

«Όλοι μας, κάποιες φορές, υποτασσόμαστε. Όμως, υπάρχει κάτι που δε λαθεύει ποτέ: είναι η πεποίθηση ότι - μονάχα - οι αξίες τού πνεύματος μπορούν να μας σώσουν απ' αυτό το σεισμό που απειλεί την ανθρώπινη υπόσταση.
Να σταματήσουμε να κλεινόμαστε μέσα σε τείχη, να λαχταράμε έναν κόσμο ανθρώπινο και να είμαστε κιόλας στο δρόμο.»

Αυτές τις αξίες του πνεύματος, ΤΑ ΠΑΝΑΝΘΡΩΠΙΝΑ ΙΔΑΝΙΚΑ, αντιπροσωπεύει το Πολυτεχνείο και γι' αυτό Ζει και Θα Ζει Πάντοτε.

Το χαμομηλάκι

 

Ζεί το Πολυτεχνείο; (1)

Το χαμομηλάκι ρωτάει,
Ζεί το Πολυτεχνείο;

Προσέξτε την λύπη που έχει στα ματάκια του...

Στις 17 Νοεμβρίου 2006, η Μαρία Καψού από την Θεσσαλονίκη έγραφε στο blog της:

Το Πολυτεχνείο ζει ;; ;

Δεκάτη εβδόμη Νοεμβρίου. Επέτειος της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Των ημερών εκείνων που μερικοί ονειροπόλοι φοιτητές αψήφησαν την απολυταρχία, τη δικτατορία, την απαγόρευση ελεύθερης κίνησης και έκφρασης και σκέψης ακόμη, βρήκαν ένα τρόπο απλό και δυνατό για να διαμαρτυρηθούν. Να μην σκύψουν το κεφάλι.

Ένα από τα κύρια συνθήματα της πορείας σήμερα ήταν το πασίγνωστο «Εμπρός λαέ, μη σκύβεις το κεφάλι, ο μόνος τρόπος είναι αντίσταση και πάλι». Ήμουν χωμένη στην αποθήκη του μαγαζιού όταν η πορεία περνούσε έξω από τη δουλειά και το σύνθημα αυτό ακουγότανε πεντακάθαρα μέσα από τις κούτες με καλσόν και σκόνη. Και μου γεννήθηκε αυθόρμητα η ίδια απορία που γεννιέται σε κάθε πορεία διαμαρτυρίας. Πώς στο καλό αντιστεκόμαστε; Ποιο το πραγματικό νόημα της πορείας;
Δεν είναι ότι δεν έχουμε λόγο να διαμρτυρηθούμε. Έχουμε, και μάλιστα χιλιάδες. Ούτε ότι δεν υπάρχουν τρόποι διαμαρτυρίας. Αλλά για μένα αντίσταση και διαμαρτυρία δεν είναι μια πορεία μεταξύ της πρωινής μου βόλτας στα καφέ ή στα μαγαζιά της πόλης και της βραδινής μου εξόδου στα κλαμπ και τα μπαράκια ούτε οι συγκρούσεις με την αστυνομία.

Τι νόημα έχουν όλα αυτά αν την επομένη θα ξανασκύψω το κεφάλι μπροστά στο αφεντικό μου, στην κυβέρνηση που θέλει να αυξήσει τη φορολογία, σε όσους επιμένουν να ορίζουν την ζωή μου έμμεσα ή άμεσα; Τι νόημα έχει αν συνεχίζω να αποκοιμιέμαι μπροστά στην τηλεόραση, συμμεριζόμενη τον πόνο των πρωταγωνιστών στα σίριαλ μου αλλά αγνοώντας αυτούς που ζουν δίπλα μου καθημερινά; Αν επιτρέπω με άλλα λόγια σε αυτή την κατάσταση που δεν μου αρέσει να διαιωνίζεται;

Δε αποδοκιμάζω τις πορείες αυτές και τη χρησιμοτητα τους. Αλλά δεν μπορώ να μην αναρωτηθώ : «έχουν αποτέλεσμα;»
Θα βρω απάντηση;

έγραψε η iris

Η απάντηση εδώ