«Όσο είμαστε εμείς επαέ μην φοβάστε πράμα»

Στρατιώτες που υπηρετούν τη θητεία τους και μόνιμα στελέχη του ελληνικού στρατού δίνουν ευχές για υγεία και διαβεβαιώνουν: 

Όσο είμαστε εμείς επαέ μην φοβάστε πράμα
Δείτε το βίντεο με τις ευχές του προσωπικού του ΓΕΣ για το 2017

Βίντεο με Κρητικό φαντάρο που υπηρετεί σε φυλάκιο της Δωδεκανήσου

Φυλάττουν Θερμοπύλες. Βρίσκονται στα ακριτικά νησιά του Αιγαίου Πελάγους και καθημερινώς, 24 ώρες την ημέρα, 7 ημέρες την εβδομάδα είναι στις επάλξεις πράττοντας το καθήκον τους προκειμένου να διασφαλίζονται τα εθνικά κυριαρχικά δικαιώματα.

Το γραφείο Τύπου του Γενικού Επιτελείου Στρατού ετοίμασε ένα βίντεο με ευχές από οπλίτες θητείας και μόνιμα στελέχη του ελληνικού στρατού που υπηρετούν σε νησιά και νησίδες της Δωδεκανήσου.
«Όσο είμαστε εμείς επαέ μην φοβάστε πράμα» διαβεβαιώνει ένας στρατιώτης από την Κρήτη.

Πηγή : Η ΡΟΔΙΑΚΗ

«Φίλα παιδί μου τη... θεία»

Μια συμπεριφορά των γονιών που διχάζει

Μια μάλλον «αιρετική» καμπάνια σε σχέση με την κακοποίηση των παιδιών «τρέχει» αυτή τη στιγμή στη Νέα Ζηλανδία. 

Η καμπάνια αναφέρει ότι κανένας γονιός δεν έχει το δικαίωμα να λέει στο παιδί του να αγκαλιάζει ή να δίνει φιλιά στους φίλους και στους συγγενείς του.

Αφορμή για την καμπάνια στάθηκε το άρθρο μιας παραγωγού του CΝΝ, Katia Hetter, η οποία έγραψε ένα άρθρο με τίτλο «Το σώμα του παιδιού μου δεν μου ανήκει». 

Παρόλο που όπως ισχυρίζεται έχει μάθει την κόρη της να φέρεται στους άλλους με σεβασμό, δεν είναι υποχρεωμένη να τους δείχνει τρυφερότητα για να τους ικανοποιήσει, ούτε οι γονείς της έχουν το δικαίωμα να της λένε τι να κάνει.

Φαίνεται ότι πολλοί γονείς ανά τον κόσμο συμφωνούν με την παραγωγό, που θεωρεί ότι με το να αναγκάζει κανείς τα παιδιά να αγκαλιάζουν συγγενείς και φίλους τους δίνουμε το λάθος μήνυμα για τα όρια και τη συναίνεση. 

Με τις απόψεις της Hetter συμφωνούν και πολλοί εκπαιδευτικοί. “Μακάρι να το είχε κάνει αυτό για εμένα κάποιος όταν ήμουν μικρό κορίτσι. 

Πιστεύω πως κάθε γονιός πρέπει να το κάνει”, σημειώνει γυναίκα που παρενοχλήθηκε σε τρυφερή ηλικία, με αποτέλεσμα σήμερα να πάσχει από μετατραυματική διαταραχή άγχους.

Και φυσικά, υπάρχουν κι εκείνοι που υποστηρίζουν την αντίθετη γνώμη και θεωρούν πολύ αποστειρωμένη αυτήν την προσέγγιση και απολύτως φυσιολογικές τις αγκαλιές από μέλη της οικογένειας. Φαίνεται πως για κάθε άτομο που θεωρεί τις αγκαλιές αθώες, υπάρχουν και άλλα άτομα για τα οποία η εμπειρία του να φιλούν και να αγκαλιάζουν αγνώστους ως παιδιά ήταν άβολη και δυσάρεστη.

stogiatro.gr

Μια «αγκαλιά» για ασυνόδευτα προσφυγόπουλα

ΦΙΛΟΞΕΝΟΥΝΤΑΙ ΣΕ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΕΣ ΕΩΣ ΟΤΟΥ ΕΠΑΝΕΝΩΘΟΥΝ ΜΕ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΤΟΥΣ ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΑΛΛΗ ΧΩΡΑ ΤΗΣ Ε.Ε.

ΑΘΗΝΑ
Τα αποκαλούν «τα παιδιά μας». Και πώς να μην τα αισθάνονται ως δικά τους, όταν για δύο μήνες έζησαν μαζί τους, τα φρόντισαν, τους πρόσφεραν οικογενειακή θαλπωρή. Ο λόγος για μια οικογένεια Ελλήνων, που άνοιξε το σπίτι της για να φιλοξενήσει δύο ασυνόδευτα προσφυγόπουλα από τη Συρία.

Η προσωρινή φιλοξενία ασυνόδευτων παιδιών από οικογένειες που ζουν μόνιμα στην Ελλάδα υλοποιείται από τη Μη Κυβερνητική Οργάνωση «ΜΕΤΑδραση». 

Από τον Φεβρουάριο του 2016, οπότε ξεκίνησε η φιλοξενία ασυνόδευτων ανηλίκων, μέχρι σήμερα 13 παιδιά έχουν φιλοξενηθεί σε δέκα οικογένειες στην Αθήνα. Τα παιδιά που επωφελούνται από τη δράση είναι κορίτσια μέχρι 18 ετών και αγόρια μέχρι 15 ετών, τα οποία παραμένουν συνήθως στην Ελλάδα προσωρινά μέχρι να επανενωθούν με μέλος της οικογένειάς τους σε άλλη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης. 

Ήδη πέντε από τα παιδιά που έχουν ενταχθεί στο πρόγραμμα έχουν επανενωθεί με συγγενείς τους.
Ο Ο.Π. και η Ε.Χ. είναι μία από τις οικογένειες που φιλοξένησαν ασυνόδευτα παιδιά. Κατά τη συνέντευξη επέλεξαν να κρατήσουν την ανωνυμία τους, όχι γιατί κρύβονται, όπως εξηγούν στο Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων, αλλά γιατί θεωρούν ότι δεν έκαναν κάτι σπουδαίο. «Είναι μια αυτονόητη ανθρώπινη κίνηση», λένε.
«Βλέπαμε στη Μυτιλήνη να βγαίνουν βάρκες με πρόσφυγες. Άδειαζαν οι βάρκες, έφευγαν οι οικογένειες για κάποιο κέντρο φιλοξενίας, ωστόσο κάποια παιδιά έμεναν πίσω μόνα τους», θυμούνται και συνεχίζουν: «Είχαμε μεγάλο σπίτι, οπότε σκεφτήκαμε ότι προκειμένου τα παιδιά να μένουν σε κελιά ή ξενώνες, καλύτερα να φιλοξενήσουμε εμείς κάποια».
Την ίδια περίοδο ξεκινούσε ...