«Μπορώ να έχω την προσοχή σου, σε παρακαλώ;»: Με αυτή τη φράση, σταμάτησα να φωνάζω στο παιδί μου

«Η φράση που με έκανε να σταματήσω να φωνάζω στο παιδί μου»

💥💥💥

Είναι χαρακτηριστικό της Ελληνίδας μάνας να είναι κάπως… φωνακλού. Και πώς να μην είσαι, δηλαδή, όταν λες κάτι στο παιδί 200 φορές και δεν σου δίνει καμία σημασία; 

Όπως φαίνεται, όμως, υπάρχει κι άλλος τρόπος για να μας ακούει. Αυτή η μαμά τον έμαθε από την ίδια της την κόρη και κάτι μας λέει, ότι πρέπει άμεσα να τον δοκιμάσουμε όλες.

«Πώς είμαι ως μαμά; Είμαι όπως κρίνω ότι πρέπει και καλύτερα να μη ρωτήσετε τη γνώμη των παιδιών μου. Επίσης, μερικές φορές φωνάζω. (Και άλλες φορές καταλήγω να πίνω ρόφημα βαλεριάνας, ίσως πιο συχνά από όσο θα έπρεπε…)
Πάντως ναι, είμαι μια μαμά που όταν νευριάζει φωνάζει επειδή τα παιδιά της δεν την ακούνε.
Τους τελευταίους μήνες έπιασα τον εαυτό μου να φωνάζει περισσότερο απ'ότι συνήθως, πέρα από το άτυπο όριο που λέει ότι είναι επιτρεπτό να φωνάζεις «τόσες» φορές ανά εβδομάδα, όταν είσαι γονιός. Τα καλά νέα είναι ότι τελευταία έκοψα αυτή την κακή συνήθεια και το χρωστάω σε μία φράση της κόρης μου που με καθήλωσε.

Οι φωνές είναι χαρακτηριστικό της οικογένειάς μας. Η μαμά μου φώναζε. Η γιαγιά μου φώναζε. Οι πρώτες μου αναμνήσεις είναι από τους παππούδες μου, να στέκονται όρθιοι στην κουζίνα και να φωνάζουν ο ένας στον άλλον για πράγματα που δεν απαιτούν φωνές –όπως, για παράδειγμα, για να φτιάξουν ένα σάντουιτς. (Σοβαρολογώ).
Είμαι, επίσης, 100% Αρμένισσα από καταγωγή, το οποίο σημαίνει ότι είμαι εξορισμού ένα φωνακλάδικο άτομο –μιλάμε δυνατά, γελάμε δυνατά, χρησιμοποιούμε τα χέρια μας και, έτσι απλά, τείνουμε να φωνάζουμε. Δεν αισθάνθηκα ποτέ απειλή από τις φωνές –τις θεωρούσα ένα από τα πολλά επίπεδα ομιλίας. Το να μου φωνάζουν με έκανε να ακούω, το να μου φωνάζουν με έκανε δυνατή. Μεγάλωσα θεωρώντας τις φωνές μέρος της ζωής και της επικοινωνίας. Το να φωνάζεις σε κάνει πιο επιβλητικό και αναγκάζει τους άλλους να σε ακούσουν. Προσωπικά φτάνω από το 0 στο 100 στο δευτερόλεπτο. Δεν μου είναι τίποτα!

Πρόσφατα έμαθα, ωστόσο, ότι μπορεί να κάνω λάθος.

Η κόρη μου είναι 5 χρονών. Είναι φανταστική (περήφανη μαμά!), αλλά είναι και όπως κάθε τυπικό 5χρονο που απολαμβάνει να έχει κάποια ανεξαρτησία και μπορεί να πατήσει τα λάθος κουμπιά σου, έτσι για να σε τσιτώσει. Είναι πολύ καλό κορίτσι, ωστόσο είχαμε μία εξαιρετικά δυσάρεστη περίοδο, πριν μερικούς μήνες, αναφορικά με τις φωνές μου. Με αγνοούσε ενώ της έλεγα να φορέσει τα παπούτσια της, και έτσι φώναζα. Απομακρυνόταν ενώ εγώ της ζητούσα να έρθει να με βοηθήσει με κάτι στην κουζίνα, και έτσι φώναζα. 

Φώναζα χωρίς να σκέφτομαι τίποτε άλλο, πέρα από το ότι «χρειάζεται να φωνάξω προκειμένου να σταματήσει αυτή τη νέα αυθάδη συμπεριφορά.»

Σχεδόν κάθε φορά που φώναζα, έβαζε τα κλάματα και μου έλεγε «Γιατί μου φωνάζεις;» και μετά θύμωνα ακόμα περισσότερο και φώναζα πιο δυνατά, λέγοντάς της ότι όσο δεν με ακούει με αναγκάζει να φωνάζω. Ο φαύλος κύκλος μας συνεχιζόταν: Εγώ νευρίαζα περισσότερο, εκείνη ένιωθε όλο και περισσότερο να της επιτίθεμαι. Και μετά έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο της συναδέλφου μου Katie Hurley «The Happy Kid Handbook» και μου άνοιξε τα μάτια.

Καθώς το ξεφύλλιζα, έμαθα ότι η κόρη μου έχει έναν χαρακτήρα κυριαρχικό και εσωστρεφή (με μικρές αναλαμπές εξωστρέφειας). Τι; Αποκλείεται. Εγώ είμαι τρομερά εξωστρεφής… και, φυσικά, η κόρη μου είναι ίδια μ’εμένα σε όλα! (Πόσο γελοίο μου φαίνεται τώρα που το γράφω! Κι όμως, πραγματικά έτσι ένιωθα). 

Σύμφωνα με τους ψυχολόγους, οι εσωστρεφείς άνθρωποι μπορούν εύκολα να χαθούν στις δικές τους σκέψεις και πραγματικά να μην σε ακούν όταν τους μιλάς. Έτσι, αποφάσισα να δώσω στην κόρη μου το πλεονέκτημα της αμφιβολίας και να τεστάρω τη θεωρία αυτή με την πρώτη ευκαιρία.
Το κορίτσι μου, λοιπόν, έπαιζε στο πάτωμα με τα Lego της και ήταν ώρα να μπει για μπάνιο. «Ώρα για μπάνιο», της είπα. Τίποτα. «Είναι ώρα για μπάνιο». Ήμουν αόρατη. Λίγο πιο δυνατά «Είναι ώρα για μπάνιο». (Υπάρχω;). Στο σημείο αυτό κανονικά θα φώναζα «ΕΙΝΑΙ ΩΡΑ ΓΙΑ ΜΠΑΝΙΟ ΣΗΚΩ ΤΩΡΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΑ ΣΟΥ ΠΑΙΡΝΩ ΟΛΑ ΣΟΥ ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ!». Αλλά δεν το έκανα (όσο δύσκολο κι αν μου ήταν). Αντίθετα, έσκυψα κάτω, δίπλα της, και της είπα αυστηρά «Σου μιλάω. Τι πρέπει να κάνω για να με ακούσεις;».
Με κοίταξε και η απάντησή της ήταν τόσο απλή: «Πες μου απλά, “Μπορώ να έχω την προσοχή σου, σε παρακαλώ;”». Σχεδόν γέλασα, υποθέτοντας ότι με κοροϊδεύει. Όμως ήταν εντελώς σοβαρή. Λες και θα έπιανε στους αιώνες των αιώνων αυτή η φράση. Όμως συμφώνησα να δοκιμάσω τον δικό της τρόπο, σκεπτόμενη πως όταν δεν θα έπιανε θα επέστρεφα στις γνωστές φωνές μου.
Προς έκπληξή μου, όμως, έπιασε.
«Μπορώ να έχω την προσοχή σου, παρακαλώ;», της λέω και αποδεικνύεται η πιο μαγική φράση που ακούστηκε ποτέ στο σπίτι μας. Όταν δεν με ακούει, παίρνω μια βαθιά ανάσα αυτοσυγκράτησης πριν ανοίξω το στόμα μου για να ουρλιάξω, λέω τη φράση, και εκείνη σταματά αυτό που κάνει και με κοιτάζει. Εγώ έχω σταματήσει να φωνάζω τόσο συχνά, εκείνη με ακούει περισσότερο και είμαστε και οι δύο πιο χαρούμενες σε καθημερινή βάση.
Ελπίζω μόνο να κρατήσει (έχω ήδη δύο εβδομάδες που το εφαρμόζω).»

Πηγή: mom.me
από Έλενα Μπούλια
mama365.gr

Όταν βλέπετε παιδάκια ιδιαίτερα ή όμορφα δεν χρειάζεται να τους το λέτε με τόσο εμφατικό τρόπο.

Ευτυχώς που δεν γεννήθηκα όμορφη
Όλα τα παιδιά με τον τρόπο τους είναι όμορφα.

👧👦👧👦

"Ευτυχώς που δεν γεννήθηκα όμορφη…”. 

Η ιστορία της Αθηνάς στο βιβλίο του Κώστα Καρακάση όπου προβάλλεται ο δυνατός χαρακτήρας και η επιβλητική προσωπικότητα της που καταφέρνει να κυριαρχήσει στους γύρω της όχι εξαιτίας της ασυναγώνιστης ομορφιάς και του εξαίρετου κάλλους της, αλλά λόγω της εσωτερικής της καλλιέργειας και του ανώτερου ήθους της. Αυτό θα ήθελα και εγώ για την κόρη μου, έντονη προσωπικότητα, δυνατός χαρακτήρας και ήθος. 

Πόσες φορές δεν έχετε θαυμάσει μια γυναίκα που «γεμίζει» το χώρο με την αύρα της αποτέλεσμα της προσωπικότητας της και όχι με την εμφάνιση της;

Η κόρη μου, λοιπόν, θα ήθελα να γίνει μια από αυτές της γυναίκες. Θα με ρωτήσετε και ποιό το πρόβλημα. 

Το πρόβλημα ότι είναι “ιδιατέρως” όμορφη όχι με την κλασσική έννοια, αλλά με αυτή την περίεργη, διαφορετική ομορφιά που σε ένα μικρό κοριτσάκι τραβάει τα βλέμματα και συνοδεύεται απο επιφωνήματα θαυμασμού. Φταίει το κόκκινο μαλλί της και τα έντονα καυκάσια χαρακτηριστικά. Βλέπετε η καταγωγή της είναι στην κυριολεξία από τον Καύκασο. 

Χαρακτηριστικά που αμφιβάλλω εάν θα διατηρηθούν στην ενήλικη ζωή της. Και τότε; Τότε ο θαυμασμός και τα βλέμματα θα αντικατασταθούν από αδιαφορία και όλο αυτό φοβάμαι ότι θα την επηρρεάσει.

Όπως χαρακτηριστικά εξηγεί η αναπτυξιολόγος δρ. Rebecca Chicot, πολλές φορές τόσο οι γονείς όσο και οι συγγενείς ή φίλοι θα πουν στο παιδί «πόσο όμορφη ή πόσο όμορφος είσαι!». Όλα τα παιδιά με τον τρόπο τους είναι όμορφα! Αν, όμως το μήνυμα που λαμβάνει το παιδί είναι ότι η εμφάνιση είναι το σημαντικότερο ατού του και αυτή είναι που αξίζει τον περισσότερο θαυμασμό των άλλων, τότε το μήνυμα δεν είναι θετικό.

Αντίθετα, συνεχίζει η ίδια, είναι προτιμότερο να επαινείτε το παιδί επειδή ολοκλήρωσε ένα παζλ ή επειδή εκφράζει ανησυχίες για τον κόσμο και το περιβάλλον. Αυτός είναι υγιέστερος τρόπος να του τονώσετε την αυτοπεποίθηση.

«Τα παιδιά είναι όμορφα, αστεία, έξυπνα… δεν είναι περίεργο που μας ξετρελαίνουν!», λέει η δρ. Chicot. «Σκοπός μας, όμως, είναι να βρούμε ένα μέτρο στον θαυμασμό μας και αυτός να γίνεται πιο συγκεκριμένα, π.χ. για την καλή συμπεριφορά του παιδιού ή για το γεγονός ότι ολοκλήρωσε κάποιο έργο».

Πρόσφατη έρευνα που πραγματοποιήθηκε στη Μ. Βρετανία και δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Telegraph έδειξε ότι ένα στα τέσσερα παιδιά ηλικίας από 10 έως 15 ετών είναι δυσαρεστημένα από την εμφάνισή τους, ενώ το 72% των κοριτσιών πιστεύει ότι δίνεται υπερβολική σημασία στην εμφάνιση των celebrities. 

Όπως λένε οι επιστήμονες, «δεν είναι ότι η εμφάνιση δεν έχει καμία σημασία. Όταν, για παράδειγμα, πας σε μία συνέντευξη για δουλειά θα ντυθείς έξυπνα και θα προσπαθήσεις να δείχνεις άψογος, αλλά δεν είναι αυτό στο οποίο θα δώσεις έμφαση εκείνη τη στιγμή».

Αυτή είναι και η ανησυχία μου. Η απογοήτευση, η δυσαρέσκεια, η ματαιοδοξία, η αναζήτηση του επιφανειακού, του υπερφίαλου. 

Φυσικά η ανατροφή και η παιδεία παίζουν το ρόλο τους. Και στα παιδιά χρειάζεται να λέμε ότι είναι και όμορφα και έξυπνα και ικανά και μπράβο να τους λέμε και συγχαρητήρια να τους δίνουμε! Αλλά! 

Σας παρακαλώ και εσάς όλους εκεί έξω όταν βλέπετε παιδάκια ιδιαίτερα ή όμορφα δεν χρειάζεται να τους το λέτε με τόσο εμφατικό τρόπο. Φανταστείτε όταν το παιδάκι κάθε λίγα βήματα ακούει λόγια θαυμασμού για την εμφάνισή του. Όσο και να το “δουλεύει” η μητέρα του αναπόφευκτα θα επηρεαστεί και οι συνέπειες, δυστυχώς, είναι απρόβλεπτες!

jenny.gr

Με μάτια μόνο για το μωρό της!

Μα δεν είναι υπέροχη;

Η Kate κρατάει το μωρό της αγκαλιά και το προσέχει και το αγαπάει!

Ακριβώς όπως κάνει η μαμά της με το καινούριο της αδελφάκι!

Ο μικρός αδελφός της Kate, απολαμβάνει την αγκαλιά της μαμάς του και ονειρεύεται!
Η μαμά φοράει το μωράκι της σε sling και φροντίζει και τα τρία της παιδιά με αγάπη αλλά και με άνεση και ευκολία!

πηγή...