Απίστευτο! «Έτσι θα αποπλανήσετε ένα δίχρονο παιδί»

Γονείς, παρακαλούμε ! Προσέξτε τα παιδιά σας !

O Ολλανδός δημοσιογράφος Αλμπέρτο Στέχμαν, του οποίου η καταγγελία της εκπομπής οδήγησε στη σύλληψη της φερόμενης ως παιδόφιλης, Ισαβέλλας Ακτύπη, αναφέρει σοκαρισμένος τους διαλόγους που είχε μαζί της. 

«Μου έλεγε πως είναι πιο εύκολο να ζήσει ένας παιδόφιλος στην Ελλάδα απ' ότι σε άλλες δυτικές χώρες. »

Σύμφωνα με το «Έθνος της Κυριακής», η έρευνα του Ολλανδού δημοσιογράφου, ο οποίος ειδικεύεται στην ερευνητική δημοσιογραφία, ξεκίνησε με απώτερο σκοπό να αναδείξει το θέμα των χιλιάδων παιδόφιλων γυναικών για τις οποίες λίγα έως ελάχιστα πράγματα είναι γνωστά σήμερα.

Για να έρθει σε επαφή μαζί της δημιούργησε ένα ένα ψεύτικο mail, το οποίο στη συνέχεια έστειλε στον Μάρτιν Ουιτενμπόγκαρντ, ιδρυτή ενός απαγορευμένου παιδοφιλικού κινήματος. Αυτός τον σύστησε στην Ισαβέλλα Ακτύπη και έκτοτε ξεκίνησε μια σειρά επαφών ανάμεσα στον Ολλανδό δημοσιογράφο και την Ελληνίδα καθηγήτρια.

«Μου έλεγε πως είναι πιο εύκολο να ζήσει ένας παιδόφιλος στην Ελλάδα απ' ότι σε άλλες δυτικές χώρες. Αντί να με βοηθήσει να ξεπεράσω το πρόβλημά που ισχυριζόμουν ότι έχω, εκείνη μου έλεγε ότι στη χώρα της μπορώ να έρθω σε επαφή με μικρά αγόρια και κορίτσια», λέει σήμερα ο Αλμπέρτο Στέχμαν.

Συνεχίζοντας την έρευνα, ο Ολλανδός δημοσιογράφος έστειλε μια συνεργάτιδά του στην Ελλάδα -παρουσιάζοντάς την ως παιδόφιλη- για να συναντήσει την Ακτύπη. 
Εκείνη μιλώντας μαζί της, της είπε ότι: «Πρέπει να κρύψεις τα παιδοφιλικά σου αισθήματα και να εργαστείς ως babysitter ή καθηγήτρια αγγλικών». Ο Αλμπέρτο Στέχμαν τονίζει: «Έφτασε μάλιστα στο σημείο να προσφέρει στη συνεργάτιδά μου, ένα δίχρονο παιδί για να ασελγήσει πάνω του!».

iefimerida.gr

Για αυτό το παιδί και αυτές τις ηρωίδες αξίζει να ...

Γι αυτό το παιδί και αυτές τις ηρωίδες αξίζει να
προσευχηθεί και να δακρύσει κανείς… 
 .

Σε αυτή τη μίζερη και βυθιζόμενη στη δυστυχία Ελλάδα, των αυτοκτονιών, των απολύσεων και της εκμετάλλευσης,
χρειαζόμαστε και λίγη δύναμη, λίγο φως.

του Στρατή Μαζίδη

Αυτό το φως, αυτή την άλλη Ελλάδα γνώρισα χθες το πρωί. Βρισκόμενος έξω για κάποια δουλειά συνάντησα ένα τοπικό δημόσιο πρόσωπο από τα κοινά της Αγίας Παρασκευής. Αρκετά θα έλεγα παρεξηγημένο εν πολλοίς. Κοντοσταθήκαμε, ανταλλάξαμε κάποιες κουβέντες και η συζήτηση ξέφυγε.
Δεν έχουν σημασία τα μεγαλεπίβολα έργα μου είπε. Πρέπει να κρατηθούμε ως κοινωνία. Να αναπτύξουμε την αλληλεγγύη. Και τότε μου εξομολογήθηκε για δύο πράγματα στα οποία συνέβαλλε όντας χαρούμενος με αυτό. Όχι δεν ήταν θέμα περηφάνιας ή να επιδειχθεί. Καμία σχέση.
Μου μίλησε για ένα αγόρι 18 ετών από τη γειτονιά. Ας τον λέμε Λάμπη.
Ο Λάμπης λοιπόν υπήρξε πολύ άτυχος. Πριν καν γιορτάσει τα πρώτα του γενέθλια είχε χάσει και τους δύο του γονείς. Όχι δεν ήταν κάποιο τραγικό τροχαίο ατύχημα. Ήταν τοξικομανείς και οι δύο. Πάρα ταύτα αυτή η παρεξηγημένη ομάδα ανθρώπων έχει πολλές ευαισθησίες. 
Θυμάμαι τα χρόνια που δούλευα στον Πειραιά κοντά στον ΟΚΑΝΑ… Όταν ένας ασυνείδητος χτύπησε ένα αδέσποτο σκυλάκι, ένας χρήστης βρέθηκε να τρέξει στο ζωάκι κλαίγοντας και παρακαλώντας το να ζήσει. Τελικά μέσα στα αίματα πέθανε στην αγκαλιά του. Μια άλλη φορά πάλι στον ηλεκτρικό καθόμουν με δύο τέτοια παιδιά. Ίσα που στέκονταν όρθια. Κι όμως μέσα στη ζάλη τους περνώντας δίπλα από μια εκκλησία σήκωσαν το χέρι να κάνουν το σταυρό τους, που κανείς άλλος “τακτοποιημένος” δε βρήκε το λόγο να κάνει.
Για να επανέλθω όμως, τη φροντίδα του Λάμπη ανέλαβε η γιαγιά του. Η ζωή όμως υπήρξε αρκετά σκληρή και η γυναίκα έφυγε από τη ζωή πολύ σύντομα. Σχεδόν ένα χρόνο μετά.
Και τότε βρέθηκε η αδερφή της γιαγιάς του με την κόρη της, την πρώτη ξαδέρφη δηλαδή των αδικοχαμένων γονιών του. Έδωσαν σκληρή μάχη για να μην έρθει η…ευαίσθητη να αρπάξει το παιδί για να το οδηγήσει σε κάποιο ψυχρό αφιλόξενο ίδρυμα.
Οι γυναίκες έδωσαν μια ηρωική μάχη και την κέρδισαν. Η δε θεία του παιδιού για να το μεγαλώσει, απαρνήθηκε τα πάντα. Την προσωπική της ζωή, τη δημιουργία δικής της οικογένειας και δόθηκε ολοκληρωτικά στο Λάμπη που την αποκαλεί δικαίως “μαμά”.
Τον μεγάλωσαν δύσκολα και με στερήσεις. Όμως ο Λάμπης έλαμψε. Εξαιρετικός μαθητής και βασικός πρωταγωνιστής στα βραβεία μαθηματικών και φυσικής που κέρδισε η τάξη του. Έχει λένε μια κοπελίτσα που τον νοιάζεται ενώ ασχολείται και με τη μουσική.
Όμως η Ελλάδα του μνημονίου και του ΔΝΤ πολλαπλασίασε τις δυσκολίες και τις αντιξοότητες. Έτσι η αδερφή της γιαγιάς του αλλά ουσιαστική γιαγιά βρέθηκε με το γνωστό μου. “Τι θα κάνουμε; Ο Λάμπης είναι εξαιρετικός μαθητής αλλά πώς να τον βοηθήσουμε με τις εξετάσεις;”. Ο φίλος μου, ας τον λέμε Κώστα προβληματίστηκε…
Κάποιες μέρες αργότερα συνάντησε έναν καθηγητή που διατηρεί φροντιστήριο. Του μίλησε για το Λάμπη και αυτός δέχθηκε να τον βοηθήσει. Στα 5-6 του γκρουπ του χώρεσε μια καρέκλα ακόμη.
Δεν πέρασε πολύς καιρός και έρχεται να βρει τον Κώστα.  
“Ο Λάμπης είναι εξαιρετικός! Απίθανο παιδί! Μας έχει εντυπωσιάσει όλους”.
Τα ευχάριστα όμως δε σταμάτησαν εδώ. Ο Κώστας βρήκε έναν ακόμη ιδιοκτήτη φροντιστηρίου για τα υπόλοιπα μαθήματα που θα χρειαστεί το παιδί. Ο επιχειρηματίας έδειξε κατανόηση βρίσκοντας λίγο χώρο για το Λάμπη. Αλλά δεν άργησε πολύ να βρει τον Κώστα και να μιλήσει με τα καλύτερα λόγια για το Λάμπη.
Η αδερφή της γιαγιάς του και η θεία του τώρα προβληματίζονται για τη συνέχεια. “Τι θα γίνει αν περάσει στην επαρχία; Πώς θα τον στείλουμε;” αναρωτιούνται. Ο Κώστας όμως είναι θετικός άνθρωπος. “Μην ανησυχείτε” τους είπε. “Κάτι θα γίνει. Όλο και κάποιος θα βρεθεί να βοηθήσει”.
Αυτό πιστεύω κι εγώ. Όλο και κάποιος θα βρεθεί να βοηθήσει.
Ο Κώστας πάλι, αν και του προτάθηκε τόσες φορές να γνωρίσει το Λάμπη από κοντά, δεν το έκανε. Προτίμησε απλά να μαθαίνει τα νέα του.
Οι γονείς του Λάμπη υπήρξαν άτυχοι. Δεν είχαν την ευκαιρία να δουν το παιδί τους να μεγαλώνει. Πιθανώς τον καμαρώνουν από ψηλά γιατί ο Θεός αναπαύει τα αδικημένα και βασανισμένα του παιδιά. Όμως αυτοί οι “επιπόλαιοι” νέοι όπως λένε οι σοβαροί της κοινωνίας, όταν έμαθαν για τον ερχομό του παιδιού δεν το έβαλαν κάτω. Ούτε πήγαν κάποιο παγερό πρωινό να ξεφορτωθούν το Λάμπη σε κάποιο ψυχρό υπόγειο μιας κλινικής. Του έδωσαν την ευκαιρία να δει το φως της ημέρας με την ελπίδα ότι κι αυτοί θα κατάφερναν μέσα από αυτόν να ξεφύγουν και να σωθούν.
Δεν τα κατάφεραν να ξεφύγουν. Θέλω όμως όσο τίποτε να πιστεύω πως κατάφεραν να σωθούν. Ο Θεός δεν άφησε το παιδί. Η γιαγιά, η αδερφή της, η ξαδέρφη που θυσίασε τη δική της ζωή, ο Κώστας με το θάρρος του, οι άνθρωποι της κοινωνίας μας που ανταποκρίθηκαν σε κάνουν να χαίρεσαι και να κλαις ταυτόχρονα για το Λάμπη.
Κι αν θα μπορούσαν αυτές οι δύο γυναίκες να διαβάσουν αυτό το κείμενο, θα ήθελα να τους πω πόσο τις θαυμάζω και ότι ειλικρινά θα ήταν τιμή όχι απλά να τους σφίξω αλλά και να τους φιλήσω το χέρι.
Αυτοί οι άνθρωποι είναι που μπορούν να πάνε την Ελλάδα μπροστά γιατί απέδειξαν ότι ξέρουν να αναγεννούν από τις στάχτες…
—
ΥΓ: Σύντομα θα σας πω για μια άλλη ηρωίδα και το φοβερό έργο που επιτελεί

πηγή: freepen

Σέρρες: Τρόφιμα στο Κοινωνικό Παντοπωλείο από μαθητές

Μήνυμα κοινωνικής αλληλεγγύης και προσφοράς μετέφεραν.... οι μαθήτριες και μαθητές του «Αριστοτελείου» Εκπαιδευτηρίου, οι οποίοι συγκέντρωσαν τρόφιμα για συνανθρώπους που τα έχουν πραγματικά ανάγκη.

Ειδικότερα, μαζί με μέλη του Συλλόγου Γονέων & Κηδεμόνων, επισκέφθηκαν το πρωί της Πέμπτης 31-1-2013 το «Κοινωνικό Παντοπωλείο» του Δήμου (επί της Νικ. Νικολάου 15) και παρέδωσαν ποσότητες τροφίμων, οι οποίες θα χρησιμοποιηθούν για την σίτιση οικονομικά αδύναμων δημοτών.

«Μάθημα έμπρακτης στήριξης των συνανθρώπων μας, τώρα που η κρίση εντείνεται» χαρακτήρισε ο Δήμαρχος Σερρών Πέτρος Αγγελίδης την πρωτοβουλία των παιδιών του Αριστοτελείου, τα οποία υποδέχθηκε στις εγκαταστάσεις του δημοτικού Κοινωνικού Παντοπωλείου μαζί με τον αρμόδιο αντιδήμαρχο Κοινωνικής Μέριμνας & Παιδείας Δημήτριο Μερετούδη.

«Αυτή η από καρδιάς πράξη των νέων παιδιών δεν αποτελεί απλώς παράδειγμα προς μίμηση για την σερραϊκή κοινωνία, αλλά μας δείχνει το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε. Δυστυχώς, η σκληρότερη δοκιμασία για τη χώρα και τον ελληνικό λαό συνεχίζεται και τέτοιου είδους δράσεις ανακούφισης των αδυνάτων θα είναι στο εξής αναγκαίες κι επιβεβλημένες εκ των πραγμάτων» κατέληξε ο δήμαρχος.

Πηγή