«Τα παιδιά είναι τόσο πλούσια». Rainer Maria Rilke

Η παιδική ηλικία είναι το βασίλειο της μεγάλης δικαιοσύνης και της βαθιάς αγάπης. 
Στα χέρια του παιδιού κανένα πράγμα δεν είναι σπουδαιότερο από κάποιο άλλο. 
Παίζει με μια χρυσή καρφίτσα ή ένα λευκό λουλούδι. 

Σαν κουραστεί θα αφήσει απρόσεχτα και τα δυο να πέσουν και θα ξεχάσει πόσο λαμπερά του φαινόταν στο φως της δικής του χαράς. Δεν έχει φόβο της απώλειας. Για το παιδί ο κόσμος εξακολουθεί να είναι το όμορφο δοχείο μέσα στο οποίο δεν χάνεται τίποτα. Και θεωρεί ιδιοχτησία του κάθε τι που είδε, άγγιξε, η άκουσε κάποια στιγμή, κάθε τι βρέθηκε στο πέρασμά του.  
Δεν αναγκάζει τα πράγματα να εγκατασταθούν κάπου. Αφήνει να διαβούν μέσα από τα ιερά χέρια του, σαν μια σκοτεινών νομάδων που περνούν κάτω από μια αψίδα θριάμβου. Για λίγο φωτίζονται μέσα στην αγάπη του και έπειτα σκοτεινιάζουν ξανά όλα όμως πρέπει να περάσουν μέσα από αυτή την αγάπη. 
Και ό,τι φωτίστηκε μια φορά μέσα στην αγάπη, παραμένει εντός της σαν εικόνα και δεν πρόκειται να χαθεί ποτέ πια. Και η εικόνα είναι περιουσία. Γι αυτό τα παιδιά είναι τόσο πλούσια.

Ο πλούτος τους αποτελείται, φυσικά, από ατόφιο χρυσό και όχι από τα κοινά νομίσματα. Η αξία αυτού του χρυσού μοιάζει να μειώνεται όσο η διαπαιδαγώγηση κερδίζει έδαφος, αυτή που αντικαθιστά τις πρώτες εκούσιες και εντελώς προσωπικές εντυπώσεις με πατροπαράδοτες έννοιες που έχουν αναπτυχθεί μέσα στην ιστορία και η οποία, σύμφωνα με την παράδοση, κατηγοριοποιεί τα πράγματα σε αξιόλογα και ασήμαντα, αξία επιδίωξης και αδιάφορα.

Αυτή είναι η κρίσιμη εποχή. Είτε θα παραμένει ανέπαφος ο πλούτος των εικόνων πίσω από την εισροή καινούργιων γνώσεων, είτε θα χαθεί η παλιά αγάπη, όπως μια πόλη που πεθαίνει κατακλυσμένη από την στάχτη που ρίχνει αυτό το απρόσμενο ηφαίστειο. Το καινούργιο θα αποτελεί ανάχωμα' μέσα του θα προστατεύει ένα τμήμα της παιδικότητας, ή θα γίνει πλημμύρα και θα καταστρέψει την παιδικότητα χωρίς έλεος.

Με λίγα λόγια το παιδί ή μεγαλώνει και κατανοεί περισσότερα, με την αστική έννοια, ως βλαστός ενός χρήσιμου πολίτη, γίνεται μέλος των ταγμάτων της δικής του εποχής και λαμβάνει τις δικές του χειροτονήσεις, ή απλά και ήρεμα συνεχίζει να ωριμάζει βαθιά μέσα του, αναπτύσσεται μέσα από την δική του παιδικότητα και γίνεται ένας άνθρωπος σύμφωνος με το πνεύμα όλων τον εποχών: ένας καλλιτέχνης.

ΠΗΓΉ:  

Μικρά δοκίμια για την τέχνη, Rainer Maria Rilke

πίνακας: zanapa.biz

Love and Happiness

Αναρτήθηκε από Λάμπρος Κερεντζής

Μερικές σκέψεις ενός “φοβισμένου” υπαλλήλου ΑΕΙ…

    Σκέφτομαι ότι δεν ήξερα μέχρι τώρα τι θα πει αγώνας. Βλέπετε, έτυχε να είμαι σε μια γενιά που επί της ουσίας δεν είχε χρειαστεί να παλέψω αληθινά για κάτι. Μερικές καταλήψεις στο σχολείο και αυτό μου έφτανε-μέχρι εκεί. Άλλωστε φοβόμουν γιατί, όπως μου έλεγε η μάνα μου, «που να τρέχεις τώρα, κάτσε σπίτι μη σε βρει και καμιά αδέσποτη». 

 

Κι εγώ βασικά καθόμουν… και φοβόμουν τους αγώνες για να μη με βρει καμιά αδέσποτη. Όσο για τα φοιτητικά χρόνια, δεν το συζητώ… μόνο να βγαίνω έξω με παρέες και να διασκεδάζω… πού χρόνος για αγώνες και σκοτούρες… 

     Μετά, ξεκίνησε η δουλειά και πάλι δεν έτυχε ή δε χρειάστηκε –πείτε το όπως θέλετε- να αγωνιστώ για κάτι. Διεκδικήσεις καθημερινές που τις έκαναν άλλοι για μένα, δε χρειαζόμουν άλλωστε, κάποιος άλλος έτρεχε κι εγώ μάθαινα το αποτέλεσμα. Ήταν καλό; Χαιρόμουν. Ήταν κακό; «ε, τι να κάνουμε συμβαίνουν κι αυτά». Κι έτσι συνέχιζα να υπάρχω. Είχα τη δουλειά μου, μια χαρά ήμουν… Δε χρειαζόταν να φοβάμαι για κάτι… Δουλειά και ρουτίνα και «έχει ο Θεός»… Εξάλλου, το ρητό της μάνας μου πάντα αντηχούσε μες στ’ αυτιά μου… Πού να τρέχω τώρα… Άσε να μη με βρει και η αδέσποτη… 

    Και μετά, ξεκίνησε η απεργία μας…. 

Όταν ξεκινήσαμε φοβήθηκα πολύ. Έλεγα ότι δε θα αντέξω-δε θα αντέξουμε, το πολύ δέκα μέρες και μετά θα λυγίσουμε, θα μας τσακίσουν. Άλλωστε, ποιοι είμαστε εμείς να πάμε κόντρα σε μια πολιτική, τόσοι το προσπάθησαν και έφαγαν τα μούτρα τους. Αφήστε που φοβόμουν μη με βρει η ρημάδα η αδέσποτη… Κι ύστερα είδα ότι μέρα με τη μέρα, άρχισε να υποχωρεί… Ίσως και γιατί κατέβαινα σχεδόν κάθε μέρα στις δράσεις. 
Πότε περιφρούρηση, πότε πορεία, πότε συνέλευση. Σιγά-σιγά έπαιρνα δύναμη. Από τους συναδέλφους που έβρισκα κάθε μέρα και μιλούσαμε. Κι ας μην ήταν οι συζητήσεις μας πάντα ευχάριστες, κι ας μη μας γέμιζαν με αισιοδοξία. Ήμασταν εκεί όμως και μιλούσαμε. Αναλύαμε και ανταλλάσσαμε απόψεις, ο καθένας έβλεπε την οπτική του άλλου και διαμορφώναμε την άποψή μας. Μέρα – μέρα το πηγαίναμε. Γιατί ο αγώνας μας είναι δίκαιος κι αυτό το παραδέχονται όλοι. Κόντρα το υπουργείο; Κόντρα κι εμείς. Όχι όμως από πείσμα. Με επιχειρήματα. Με μεθοδευμένες κινήσεις. Κι ας μη συμφωνούσαμε πάντα όλοι με όλα. Αλλά ήμασταν εκεί. Και στηρίζαμε. Και οι μέρες περνούσαν… κι εμείς ήμασταν εκεί…

      Κι ο φόβος έφευγε σιγά-σιγά… Ύστερα, έβλεπα και πολλούς από τους Καθηγητές μας. Να είναι εκεί. Πραγματικά. Δεν το πίστευα στην αρχή. Να έρχονται για να μας δώσουν κουράγιο. Ίσως όχι όλοι, όχι πάντα. Αλλά τελικά είχαμε εκεί μαζί μας πιο πολλούς απ’ όσους νομίζαμε ή περιμέναμε. Και βλέπαμε και τις ενέργειες που έκαναν να μας στηρίξουν, κείμενα, αποφάσεις, συνελεύσεις, απεργίες κι αυτοί μαζί μας… υπήρχαν πολλοί μαζί μας τελικά. Και πολλοί από τους φοιτητές μας, κι αυτοί εκεί, ατέλειωτες ώρες μαζί μας στις περιφρουρήσεις, με αποφάσεις από συνελεύσεις, με τη φωνή τους και τη δύναμή τους μας έδιναν κουράγιο. Και υπήρχαν και πολλοί περισσότεροι που δεν τους είδαμε ποτέ, που όμως διαβάζαμε απόψεις τους ενθαρρυντικές στο διαδίκτυο. Και ο κόσμος ο καθημερινός, που βρίσκαμε στο δρόμο, όλοι είχαν να πουν μια καλή κουβέντα, ελάχιστες οι αντιρρήσεις που με τη συζήτηση κάμπτονταν, όταν λέγαμε την αλήθεια της κατάστασης. Ίσως δε χρειαζόταν πια να φοβάμαι τόσο πολύ… 
Και μετά ήρθε η είδηση για την υποβολή της πλατφόρμας. 
Και άρχισαν να διαρρέουν νούμερα για το πόσοι έχουν ήδη υποβάλλει. 
Κι εκεί ξαναφοβήθηκα. Άλλος φόβος όμως τώρα αυτός. Τώρα η αδέσποτη πέτρα ήταν ο συνάδελφος. Φοβήθηκα τον διπλανό. Φοβήθηκα εμένα. Τώρα τι κάνω; Τι θα κάνει ο συνάδελφος; Αυτός που μαζί του μιλούσα τόσες μέρες, που ανταλλάσαμε σκέψεις και αγωνίες έγινε αντίπαλος. Και τον φοβήθηκα. Θα με προδώσει; Η ζωή με δίδαξε κατά καιρούς ότι η προδοσία έρχεται από τους πιο κοντινούς… Άρα υπήρχε λόγος να τον φοβάμαι….

    Κι ύστερα, κι ενώ φοβόμουν, φάνηκε μια λύση. Οι νομικοί μας μίλησαν τόσες φορές, γνωμοδοτήσεις επί γνωμοδοτήσεων, μας τόνισαν τα υπέρ και τα κατά και τελικά με έπεισαν για το τι πρέπει να κάνω. Δε θέλω να πω εγώ στον συνάδελφό μου τι θα κάνει. Ξέρω όμως ότι εγώ πια δεν φοβάμαι γιατί ξέρω ότι αυτό που θα κάνω, θα το κάνω μαζί με τους άλλους. Ξέρω ότι είμαστε πολλοί μαζί. Ξέρω ότι η ενέργειά μου αυτή, μου δίνει το δικαίωμα σε μελλοντική διεκδίκηση… Ξέρω ότι δε θα φοβάμαι συνέχεια, γιατί δεν θα έχω δώσει τα στοιχεία μου σ’ ένα σύστημα που θα με έχει για πάντα στη λίστα των «διαθέσιμων».

      Ξέρω ότι τώρα όλοι φοβούνται. Κι ας μη το λένε. Εγώ όμως θέλω να πω σε όλους, ανώνυμα, στον καθένα ξεχωριστά ότι εγώ πια δε φοβάμαι. Στην απόφαση που πήρα τουλάχιστον είμαι μαζί με πολλούς. Γιατί μπορεί πάντα να φοβάται ο καθένας μόνος του αλλά ποτέ δε φοβόμαστε, όταν είμαστε παρέα.

Γιατί δεν πιστεύω τον Σαρτρ, όταν λέει «Κόλαση είναι ο Άλλος». 

Ο Άλλος είμαι εγώ, γιατί είμαι ο Άλλος του συναδέλφου μου. 

Και δε θέλω ποτέ να γίνω η Κόλασή του. 

Δε θέλω να γίνω η αδέσποτη πέτρα που θα τον βρει…

Καλή δύναμη μας εύχομαι…. 

Υπάλληλος από το ΕΚΠΑ

Αθήνα, 19/10/2013 

Μας το έστειλε ο Πάνος

«To be Greek»... τι σημαίνει να είσαι Έλληνας

Ένα βίντεο με τον τίτλο «To be Greek» κάνει το γύρο του διαδικτύου και τονώνει το ηθικό των Ελλήνων όπου κι αν βρίσκονται. Απλοί αλλά και πετυχημένοι στον τομέα τους Έλληνες που μετανάστευσαν δίνουν το δικό τους ορισμό για το «τι σημαίνει να είσαι Έλληνας».

Αναρτήθηκε από lefteris

Τα μωρά καταλαβαίνουν πως νιώθουμε

Μετά τους τους 18 μήνες, "τσεκάρουν" τις αντιδράσεις 
και καταλαβαίνουν τα πραγματικά συναισθήματα των ενηλίκων

18 month-old babies can tell when you're faking an emotion by facial expressions

Μια λαϊκή σοφία λέει ότι "από μικρό και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια". Νέα επιστημονική έρευνα από το Πανεπιστήμιο Concordia έρχεται να επιβεβαιώσει αυτή την ρήση,  καταδεικνύοντας ότι τα βρέφη έχουν την ικανότητα να καταλαβαίνουν τα συναισθήματα των ενηλίκων, ακόμα και όταν εκείνοι προσπαθούν να τα κρύψουν.  

Σε μια μελέτη που δημοσιεύθηκε πρόσφατα, οι ερευνητές έδειξαν ότι τα βρέφη μπορούν να εντοπίσουν αν τα συναισθήματα ενός ατόμου είναι δικαιολογημένα, γεγονός που συνδέεται άμεσα με τις εκφράσεις του προσώπου και τις κινήσεις τους. 

"Οι ενήλικες συχνά, προκειμένου να προστατεύσουν τα μωρά τους, προσπαθούν να κρύψουν πίσω από ένα ψεύτικα χαρούμενο πρόσωπο, κάποιο δυσάρεστο συναίσθημα, που ακολουθεί μετά από ένα δυσάρεστο γεγονός.  
Αλλά τα μωρά ξέρουν την αλήθεια: μπορούν εμμέσως να καταλαβαίνουν ποια συναισθήματα δημιουργούνται και από ποια γεγονότα", ανέφερε  η επικεφαλής της έρευνας Δρ. Νταιάν Πουλέν- Ντιμπουά. 

Το εντυπωσιακό πείραμα

Για την πραγματοποίηση της έρευνας εξετάστηκαν 92 βρέφη, ηλικίας 15 και 18 μηνών. Τα βρέφη παρακολουθούσαν σε ένα ειδικά διαμορφωμένο εργαστήριο μια ηθοποιό που έκανε διάφορα σενάρια, στα οποία- χρησιμοποιώντας την παντομίμα- μιμούνταν ένα γεγονός και στην συνέχεια εξέφραζε το αντίστοιχο συναίσθημα στο πρόσωπό της.  

Στους 18 μήνες, τα νήπια διαπιστώθηκε ότι καταλάβαιναν πότε οι εκφράσεις του προσώπου δεν ταίριαζαν με την εμπειρία που περιέγραφε η ηθοποιός. Μάλιστα εμφάνιζαν μία τάση να "τσεκάρουν" και τα πρόσωπα του ερευνητή και του φροντιστή τους, για να συγκρίνουν την αντίδραση και αυτό ένα άτομο που εμπιστεύονται.

Οι ερευνητές εξήγησαν ότι "για να λειτουργήσουν αποτελεσματικά στο κοινωνικό σύνολο, τα παιδιά πρέπει να αναπτύξουν την ικανότητα να κατανοούν τις συμπεριφορές των άλλων συνάγοντας τι συμβαίνει εσωτερικά για τους γύρω τους".

news.gr/ygeia