Τάσος Λειβαδίτης — Νυχτερινός άνεμος

Κάποτε θα εγκαταλείψω όλες τις προσδοκίες μου για να γεννηθεί

   ένας λόγος αληθινός

οι νύχτες μου αγρύπνησαν πάνω στο στήθος των αγαλμάτων

κι άξαφνα ένας τρελός φώναζε κι έβγαινε ο κούκος του φεγγαριού

είμαι λυπημένος σαν μια μικρή άρρωστη που της αρνήθηκαν τον

   κήπο
...
Συνέχεια στα Τετράδια της Αμπάς

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος / If you want to be called a man

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι για την ειρήνη και για το δίκιο.

Θα βγεις στους δρόμους, θα φωνάξεις, τα χείλια σου θα ματώσουν απ' τις φωνές

το πρόσωπό σου θα ματώσει από τις σφαίρες μα ούτε βήμα πίσω.

Κάθε κραυγή σου μια πετριά στα τζάμια των πολεμοκάπηλων

κάθε χειρονομία σου σα να γκρεμίζεις την αδικία.

Και πρόσεξε: μη ξεχαστείς ούτε στιγμή.

Έτσι λίγο να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια

αφήνεις χιλιάδες παιδιά να κομματιάζονται την ώρα που παίζουν ανύποπτα στις πολιτείες

μια στιγμή αν κοιτάξεις το ηλιοβασίλεμα

αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται στην νύχτα του πολέμου

έτσι και σταματήσεις μια στιγμή να ονειρευτείς

εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα θα γίνουν στάχτη κάτω απ' τις οβίδες.

Δεν έχεις καιρό

δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου

αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

μπορεί να χρειαστεί ν' αφήσεις τη μάνα σου, την αγαπημένη ή το παιδί σου.

Δε θα διστάσεις.

Θ' απαρνηθείς την λάμπα σου και το ψωμί σου

θ' απαρνηθείς τη βραδινή ξεκούραση στο σπιτικό κατώφλι

για τον τραχύ δρόμο που πάει στο αύριο.

Μπροστά σε τίποτα δε θα δειλιάσεις και ούτε θα φοβηθείς.

Το ξέρω, είναι όμορφο ν' ακούς μια φυσαρμόνικα το βράδυ, να κοιτάς εν' άστρο, να ονειρεύεσαι

είναι όμορφο σκυμμένος πάνω απ' το κόκκινο στόμα της αγάπης σου

να την ακούς να λέει τα όνειρα της για το μέλλον.

Μα εσύ πρέπει να τ' αποχαιρετήσεις όλ' αυτά και να ξεκινήσεις

γιατί εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου, για όλα τ' άστρα, για όλες τις λάμπες και για όλα τα όνειρα

αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

μπορεί να χρειαστεί να σε κλείσουν φυλακή για είκοσι ή και περισσότερα χρόνια

μα εσύ και μες στη φυλακή θα θυμάσαι πάντοτε την άνοιξη, τη μάνα σου και τον κόσμο.

Εσύ και μες απ' το τετραγωνικό μέτρο του κελιού σου

θα συνεχίζεις το δρόμο σου πάνω στη γη.

Κι όταν μες στην απέραντη σιωπή, τη νύχτα

θα χτυπάς τον τοίχο του κελιού σου με το δάχτυλο

απ' τ' άλλο μέρος του τοίχου θα σου απαντάει η Ισπανία.

Εσύ, κι ας βλέπεις να περνάν τα χρόνια σου και ν' ασπρίζουν τα μαλλιά σου

δε θα γερνάς.

Εσύ και μες στη φυλακή κάθε πρωί θα ξημερώνεσαι πιο νέος

αφού όλο και νέοι αγώνες θ' αρχίζουμε στον κόσμο

αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

θα πρέπει να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό.

Αποβραδίς στην απομόνωση θα γράψεις ένα μεγάλο τρυφερό γράμμα στη μάνα σου

θα γράψεις στον τοίχο την ημερομηνία, τ' αρχικά του ονόματός σου και μια λέξη: Ειρήνη

σα να 'γραφες όλη την ιστορία της ζωής σου.

Να μπορείς να πεθάνεις ένα οποιοδήποτε πρωινό

να μπορείς να σταθείς μπροστά στα έξη ντουφέκια

σα να στεκόσουνα μπροστά σ' ολάκερο το μέλλον.

Να μπορείς, απάνω απ' την ομοβροντία που σε σκοτώνει

εσύ ν' ακούς τα εκατομμύρια των απλών ανθρώπων που τραγουδώντας πολεμάνε για την ειρήνη.

Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος

 Τάσος Λειβαδίτης

If you want to be called a man

you'll never stop even for a single moment

to fight for peace and justice.

You get out on the street, you scream,

your lips will get bloody from yelling,

your face will get bloody from bullets,

but not a step behind.

Every scream of yours is a rock thrown

on the windows of war mongers.

Every gesture of yours is like

ruining injustice.

And make no mistake:

Don't let yourself been carried away

not for a single moment.

By just relaxing awhile and recalling

your childhood years,

you let thousands of kids slaughtered,

when playing harmlessly in the cities.

If you perish just a moment looking at sunset,

tomorrow people will be dying at the night of war.

If you stop for a moment to dream,

then millions of human dreams

will turn to dust under the bombshells.

You don't have time,no time for yourself,

if you want to be called a man.

If you want to be called a man

you may need to leave your mother,

your beloved woman or your child.

You will not hesitate.

You will decline your lamp and your bread,

you will refuse your night resting

on your door sill, for the rough road

heading towards tomorrow,

you won't be coward or be afraid of nothing.

I know it's beautiful listening to a harmonica,

at night, to gaze on a star and dream,

it's beautiful leaning on the red mouth of your love,

and hearing her say her dreams about the future,

but you must bid farewell to all this and start over,

for you are responsible for all harmonicas of the world,

for all the stars, for all the lamps and for all the dreams,

if you want to be called a man.

If you want to be called a man

you may need to stay in prison for twenty or more years

but you, even in prison you will remember always

Spring, your mother and the world,

you , even within the square metre of your cell,

you will go on walking the road of yours on earth.

And when,in the vast silence of the night,

you will be knocking on your cell wall with your finger,

from the opposite side of the wall,

Spain will be answering to you.

You, even when your years go passing by,

and your hair turns white,you will not get old.

You, even in prison,every morning you will be younger,

for always we'll be starting new fights in the world.

If you want to be called a man,

you must be able of dying any morning,

late at night in isolation you'll write

a long and touchy letter to your mother,

you'll write on the wall,your initials and the date,

and a simple word too:

Peace.

As if you had to write down your whole life story.

To be able of dying at any morning,

to be able of standing before the six rifles,

as if you stood before the whole future

to be able at the battery of guns killing you

to hear millions of ordinary people singing

and struggling for peace.

If you want to be called a man...

Tasos Livaditis 

Αναρτήθηκε από Aνεμος

Μη θυμώνεις με το παιδί...

Το βλέμμα των παιδιών που κατά καιρούς κατηγορούνται για άνομες πράξεις, συγκλονίζει.
Κοράκια αγριεμένα οι "άμωμοι", κατασπαράζουν πτώματα που άφησε στην έρημο ο λιμός.
Ο λιμός της ψυχής.

Ο λιμός και ο καταποντισμός που προκάλεσε μια κοινωνία παραπαίουσα ανάμεσα στην ανομία και την παράνοια.

Προσπαθώ ν’ ανιχνεύσω πίσω από τη ματιά τους.
Φόβος; Θυμός; Περιφρόνηση;
Γιατί; Για ποιόν;
Για όποιον δεν τ’ αγκάλιασε, δεν τα φίλησε, δεν τα προστάτεψε, δεν τ’ αγάπησε, δεν τα πίστεψε;
Για όποιον παραμέλησε, ξεγύμνωσε, στέρεψε, πρόδωσε τα όνειρά τους, τσαλάκωσε και καταπλάκωσε την παιδική ψυχή στα πεζοδρόμια του θανάτου του φίλου και του αδερφού, θυσία στη σχιζοφρένεια του απάνθρωπου; 

Γιατί; Πώς; Ποιός;
Πάντως όχι το παιδί...

Το θυμωμένο παιδί δεν το καταλαγιάζει η εκδίκηση, αντίθετα το ενσαρκώνει σε ταύρο της αρένας που προτάσσει τα κέρατα για να προστατευτεί, ξεκοιλιάζοντας τον ταυρομάχο.
Το πεινασμένο παιδί, το παιδί που λιμοκτονεί δεν αναλύει τα συστατικά του σερβιρισμένου μενού, το καταβροχθίζει με βουλιμία, αν είναι δηλητηριασμένο θα το διαπιστώσουν οι επιζήσαντες.

Αφήνοντας στην κρίση των αρμοδίων την πράξη αυτή καθαυτή, ας δούμε τα παιδιά μέσα από την πέννα του Χαλίλ Γκιμπράν.

Τα παιδιά σας δεν είναι παιδιά σας. Αυτοί είναι οι γιοι και οι κόρες της λαχτάρας της ζωής για τον εαυτό της. Έρχονται μέσα από σας, αλλά όχι από εσάς, Και αν είναι μαζί σας, δεν ανήκουν σε εσάς.
Μπορεί να τους δώσετε την αγάπη σας, αλλά όχι τις σκέψεις σας,
Γιατί έχουν τις δικές τους σκέψεις.
Μπορεί να στεγάσετε το σώμα τους, αλλά όχι τις ψυχές τους,
Γιατί η ψυχή τους κατοικεί στο σπίτι του αύριο,
που δεν μπορείτε να επισκεφθείτε, ούτε στα όνειρά σας

πηγή μας: giagiaantigonh
Από to Alataki !!!!!