Κακοποίηση 13χρονης από το φίλο της μητέρας

Την κόλαση έζησε ένα 13χρονο κοριτσάκι από τη Βουλγαρία στα χέρια τού 38χρονου συντρόφου της μητέρας του. Όπως αποκαλύφθηκε μέσα στο Αστυνομικό Τμήμα των Μοιρών, όπου έγινε καταγγελία για αρπαγή της ανήλικης από τη 40χρονη μητέρα της, η 13χρονη κακοποιούνταν συστηματικά, σωματικά και ψυχολογικά, από τον πατριό της.

Το ζευγάρι γνωριζόταν χρόνια, όμως το τελευταίο επτάμηνο είχαν δημιουργήσει ερωτική σχέση και μάλιστα συγκατοικούσαν στο ίδιο σπίτι. Πριν από ένα μήνα η 40χρονη έφερε στην Κρήτη τη 13χρονη κόρη της, που διέμενε στη Βουλγαρία μαζί με τον πατέρα της.
 
Η αλλοδαπή θέλησε να πάρει κοντά της το παιδί θεωρώντας ότι οι συνθήκες διαβίωσης θα ήταν καλύτερες γι’ αυτό.
Υπολόγιζε, όμως, χωρίς το σύντροφό της.
Σύμφωνα με το Αστυνομικό Τμήμα Μοιρών που χειρίστηκε την υπόθεση, ο 38χρονος άρχισε να γλυκοκοιτάει το κορίτσι και σταδιακά να το παρενοχλεί. Φυσικά αυτά γίνονταν εν αγνοία της μητέρας, που απουσίαζε στη δουλειά τα μεσημέρια. Η ανήλικη κατήγγειλε ότι, υπό καθεστώς απειλών ότι θα σκοτώσει εκείνη και τη μητέρα της, ο 38χρονος άρχισε να τη θωπεύει και να ασελγεί σε βάρος της. Μία φορά που η 13χρονη προσπάθησε να αντισταθεί, ο 38χρονος φέρεται να έκαψε την πλάτη της με τσιγάρο.

Η συμπεριφορά του, όπως καταγγέλλεται, ήταν βίαιη και προς τη μητέρα, την οποία χτυπούσε συχνά και προχθές την έκαψε στο στήθος με το τσιγάρο που κρατούσε. Αφορμή για το επεισόδιο στάθηκε η προσπάθεια της μητέρας να αποσπάσει από τα χέρια του τη 13χρονη,την οποία τελικώς πήρε με το ζόρι με σκοπό να την πάει στο Ηράκλειο.
 
Η Βουλγάρα έντρομη έσπευσε στο Αστυνομικό Τμήμα Μοιρών, όπου κατήγγειλε την αρπαγή της ανήλικης. Αστυνομικοί κινητοποιήθηκαν και πρόλαβαν να σταματήσουν το λεωφορείο στο οποίο επέβαινε ο 38χρονος με τη μικρή. Προσήχθησαν στο τμήμα, οπότε και στο πλαίσιο της προανάκρισης η 13χρονη άρχισε να εκμυστηρεύεται τα όσα είχε τραβήξει στα χέρια του πατριού της.
 
Ο 38χρονος οδηγήθηκε χθες στην εισαγγελέα υπηρεσίας Ηρακλείου που του άσκησε ποινική δίωξη σε βαθμό κακουργήματος και τον παρέπεμψε στην ανάκριση.

ΤΗΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΑΣ ΚΑΡΕΚΛΑΚΗ
Νέα Κρήτη 26/ο7/2007

Πως ήλθα στον κόσμο μαμά;

Χθες βράδυ έζησα μια συγκλονιστική εμπειρία κατά τη διάρκεια της Ομάδας της Οικογένειας στο Καφέ Σχολειό . Η συντονίστρια πρότεινε να κάνουμε ένα βίωμα με θέμα πως ήλθαμε στον κόσμο από τη στιγμή της σύλληψης μέχρι και την ώρα που γεννηθήκαμε. Πολλοί συνάνθρωποί μας έχουν κρατήσει μνήμες από την περίοδο της κυήσεως και τις επαναφέρουν σε δεδομένες στιγμές. Αναρωτιόμουν αν και εγώ είχα ανάλογες ενθυμίσεις.

Μέσα από διαλογισμό και αναπνοές χαλάρωσης, φτάσαμε στο στάδιο πριν από τη σύλληψη όπου οι γεννήτορες κάνοντας έρωτα μας καλούν να έλθουμε στο φυσικό κόσμο. Μετά ακολούθησε η εγκατάσταση του κυττάρου στη μήτρα, ο πολλαπλασιασμός του και η δημιουργία του εμβρύου. Αντιλαμβανόμουν ως έμβρυο τις φωνές στο εξωτερικό περιβάλλον, τις αντιδράσεις της μητέρας, τις δικές μου αντιδράσεις, το φόβο που αισθάνθηκα καθώς ερχόμουν στη ζωή, το κλάμα, την αγκαλιά της μάνας και τη θερμοκοιτίδα όπου παρέμεινα. Μετά μας ζητήθηκε να πάρουμε αγκαλιά τον πλησίον μας και εκεί η καλή μου φίλη μου προσέφερε μια αγκαλιά γεμάτη αγάπη που εγώ την ένιωσα σαν να ήμουν ένα μωρό που την είχα ανάγκη!

Πολλά από αυτά που βίωσα ως συναισθήματα τις πρώτες στιγμές της γέννησης, υπάρχουν ακόμα στη ζωή μου και μέχρι χθες δεν ήξερα καν το γιατί. Είναι η ρίζα της συμπεριφοράς μου, εκεί που εδράζονται και οι βαθύτεροι φόβοι και ανασφάλειές μου. Συγκλονίστηκα! Μετά το βίωμα που ήμουν συναισθηματικά φορτισμένη για αρκετή ώρα, ήλθε η γαλήνη. Έχω την αίσθηση πως ένωσα κάποια κομμάτια της ψυχής μου καλύτερα, έκανα σύνδεση με την απαρχή της ύπαρξής μου στη Γη και αυτό με ενδυνάμωσε εντέλει.

Το βράδυ γυρνώντας πότισα τον κήπο μου, βιαζόμουν κιόλας να φάω γιατί ήταν η ώρα περασμένη και ήθελα να τελειώνω με το πότισμα. Πήγα στο πεύκο μου στον κήπο και του μίλησα. Το αγκάλιασα κιόλας για πρώτη φορά μα δεν κατάλαβα πολλά από την επαφή μας.

Δώρο ανέλπιστο αυτή η εμπειρία, το δίχως άλλο! Σήμερα πάλι στα καθ' ημάς, βλέπω και αισθάνομαι την σκληρότητα, την επιθετικότητα αλλά και την απελπισία αυτού του κόσμου τόσο στα ιστολόγια αλλά και στην πραγματικότητα. Δεν το αντέχω, σκίζονται τα σωθικά μου, προτιμώ να βαδίσω την ανεπαίσθητη πορεία μου στη γη σαν να πατώ σε ρυζόχαρτο, παρά να ξεσκίζω και να ματώνω και άλλους στο πέρασμά μου. Μην κρίνετε ίνα να μην κριθείτε, πόσο δίκιο είχε ο Κύριος, όταν έλεγε αυτές τις κουβέντες 2000+ χρόνια πριν!

Συγχωρέστε με, μα έτσι νιώθω...

Marialena, 26/06/2006

σ.σ. Θέλω να συγχαρώ κάθε έναν από τους φίλους του Χαμομηλιού που στολίζουν με τέτοια εξαιρετικά δείγματα ευαισθησίας, αυτή την φιλόξενη σελίδα αφιερωμένη στην ελπίδα του Κόσμου, τα παιδιά! Ο Θεός να μας έχει όλους καλά να προστατεύουμε τα χαμομηλάκια μας και να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι μέσα από την επαφή μας, φίλες και φίλοι!