Καμιά φορά ένα σκέτο «μπράβο» δεν είναι αρκετό για τα παιδιά μας

Η επιβράβευση είναι μια θετική μέθοδος διαπαιδαγώγησης με εξαιρετικά αποτελέσματα, καθώς ενθαρρύνει το παιδί και το βοηθάει να προοδεύει. 

Καμιά φορά, όμως, ένα σκέτο «μπράβο» δεν είναι αρκετό και μπορεί να περάσει λάθος μηνύματα...

Όταν το παιδί δε μπορεί να συνδέσει μια συγκεκριμένη πράξη με το «μπράβο», ο έπαινος μπορεί να το κάνει να νιώσει ανασφάλεια για τον εαυτό του και τις ικανότητές του. 

Για τον λόγο αυτό, καλό είναι να αποφεύγουμε τις μονολεκτικές ή γενικόλογες φράσεις και να είμαστε πιο συγκεκριμένοι.

Πώς μπορούμε, λοιπόν, να επαινέσουμε σωστά το παιδί;

Στις επιτυχίες

Αν για παράδειγμα, πείτε στο παιδί «μπράβο» επειδή πήρε άριστα στο διαγώνισμα της Ιστορίας ή επειδή πήρε καλούς βαθμούς είναι πιθανό να σκεφτεί «έτυχε να πάω τόσο καλά», χωρίς να καταλάβει ότι το διάβασμα και ο κόπος που κατέβαλλε είναι αυτά που το βοήθησαν.
Ο σωστός τρόπος για να το επαινέσετε είναι να επικεντρωθείτε στην προσπάθεια. 

Πείτε «Προσπάθησες πάρα πολύ και φάνηκε! Μπράβο σου!» ή «Είδες που τα κατάφερες; Διάβασες και προσπάθησες και γι’ αυτό έχεις αυτό το αποτέλεσμα»

Όταν δεν τα παρατάει
Ένα χαμογελαστό «μπράβο σου» απ’ το στόμα μας, όταν για παράδειγμα, προσπαθεί για δεύτερη και για τρίτη φορά να φτιάξει ένα δύσκολο παζλ ή να βελτιώσει τις επιδόσεις του στο σχολείο χωρίς να τα παρατάει, θα έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα μόνο αν καταλάβει για ποιον ακριβώς λόγο το επαινούμε.

«Είμαι πολύ περήφανη για σένα που δεν το έβαλες κάτω!», «Χαίρομαι να σε βλέπω να πολεμάς για να γίνεσαι καλύτερος» ή «Πρέπει να κουράστηκες πολύ, αλλά δεν τα παράτησες! Μπράβο» είναι φράσεις που θα κάνουν το παιδί να αισθανθεί όμορφα αλλά και να συνειδητοποιήσει ότι ο λόγος που είστε περήφανη δεν έχει να κάνει με το αποτέλεσμα αλλά με τα κότσια και την προσπάθειά του.

Στις δημιουργίες του
Πολλές φορές το παιδί μας θα φτιάξει μια ζωγραφιά ή θα δημιουργήσει κάτι για το οποίο θα αισθανθεί περήφανο. Και φυσικά, θα θέλει να μας το δείξει, έτσι ώστε να εκτιμήσουμε τη σκληρή δουλειά του και να κρίνουμε το αποτέλεσμα.

Δείξτε αληθινό ενδιαφέρον με φράσεις όπως «Είναι υπέροχο! Θα μου δείξεις πώς το έκανες;» ή «Συγχαρητήρια! Αφιέρωσες πολύ χρόνο και φαίνεται!»

Μη αμελείτε να περιγράψετε για ποιο λόγο αισθάνεστε την ανάγκη να επαινέσετε το παιδί σας. 

Η διαφορά ανάμεσα στον αξιολογικό έπαινο και τον περιγραφικό έπαινο είναι ότι δίνετε στο παιδί να καταλάβει ότι έχετε παρατηρήσει προσεκτικά την κατάσταση, ότι η πράξη του σας προκάλεσε ένα συγκεκριμένο θετικό συναίσθημα και ότι δεν διστάζετε να το εκφράσετε.

mama365.gr

«Όλα τα παιδιά τρώνε χαστούκια» 😞

Είστε σίγουρα μητέρα;

Μία φορά την ημέρα ακούω μία είδηση ή είμαι μάρτυρας ενός γεγονότος που με κάνει να αναρωτιέμαι για το πόσα χρόνια θέλουμε μέχρι να φτάσουμε στην αυτονόητη εξέλιξη και πότε θα γίνουμε άνθρωποι. Μία φορά την ημέρα απογοητεύομαι.

Το τελευταίο επεισόδιο ήταν πραγματικό ταξίδι με χρονοκάψουλα. Ένα αισχρό περιστατικό που σε κάνει να ντρέπεσαι για λογαριασμό των άλλων. Γιατί κάποιος πρέπει να ντραπεί. 

Ένας προπονητής taekwondo υποδέχεται τη 13χρονη αθλήτριά του με χαστούκια, την βουτάει από τον σβέρκο, την ταρακουνάει και την επιπλήττει. 

Α, η κοπέλα είχε κερδίσει τον αγώνα, συνεπώς δεν μπορώ να φανταστώ τι θα βλέπαμε στο βίντεο σε περίπτωση ήττας.
Ένα βίντεο που σε σοκάρει, σε θυμώνει, σε κάνει να θες να σηκωθείς πάνω και να προστατεύσεις το κορίτσι, αν και δεν είναι το δικό σου παιδί. Ευτυχώς, υπήρξε κύμα αντιδράσεων από τους γονείς που παρακολουθούσαν τους αγώνες σε live streaming, εξαιτίας του κορωνοϊού. Αυτό όμως που ακολούθησε ήταν πολύ πιο σοκαριστικό από το βίντεο.

Η κακοποιητική συμπεριφορά της μητέρας και του προπονητή
Ο τσαντισμένος προπονητής και η μητέρα της 13χρονης αθλήτριας απορούν που το θέμα πήρε έκταση. 

«Όλα τα παιδιά τρώνε χαστούκια. Ήταν η κακιά η στιγμή Είναι σαν πατέρας της, μην δίνετε έκταση», 

ήταν τα λόγια της μητέρας. 

«Έριξα, ας το πούμε, δύο φαπούλες πάνω στην ένταση της στιγμής. Μην κρίνετε αν δεν ξέρετε. Αυτό το παιδί είναι από μονογονεϊκή οικογένεια και εγώ έχω αναλάβει τον ρόλο του πατέρα. Το έχω σώσει από κακές παρέες και προσπαθώ να το βάλω στον σωστό δρόμο. Έχω πάρει την άδεια της μητέρας να ρίχνω χαστούκια, αν χρειαστεί», 

δήλωσε ο προπονητής στο Star.
Κάνω μία παύση, παίρνω μία ανάσα και συνεχίζω. 

Από πού να ξεκινήσω; 

Από το ότι όλα τα παιδιά τρώνε χαστούκια; 

Από το ότι έχει δοθεί το οκ στον προπονητή; 

Από το ό,τι ο προπονητής έχει πάρει τον ρόλο του πατέρα και συνεχίζει να «κακοποιεί» το παιδί κατηγορώντας το για τις «φαπούλες» που έριξε; 

Δεν φταίει αυτός, φταίει το παιδί που δεν έχει και τους δύο γονείς του και πάει και μπλέκει. Τι να κάνει κι αυτός; Δεν του άφησε άλλη λύση πέρα από τα χαστούκια. Έτσι θα γίνει άνθρωπος.

Η κουλτούρα του ξύλου που σε κάνει άνθρωπο
Η κουλτούρα του ξύλου ξεκίνησε πολύ παλιά αλλά θέλαμε να πιστεύουμε ότι δεν θα παρέμενε normalised το 2021. 

Τη δεκαετία του '60 και του '70, οι μαθητές έτρωγαν χαρακιές στα χέρια από τον δάσκαλο, επειδή άργησαν 2 λεπτά. 

Τα παιδιά που μεγάλωσαν στα 80s και τα 90s έχουν φάει σίγουρα φαπούλες από τον μπαμπά ή τη μαμά. Και τον παππού και τη γιαγιά και όσους είχαν βαλθεί να μας «βάλουν στον σωστό δρόμο». 

Ήταν κανονικό αν έτρωγες ένα χαστούκι επειδή έκανες φασαρία στο σχολείο. 

Ήταν κανονικό να τρως μία κατακέφαλη επειδή έσπασες το βάζο-κειμήλιο.

Το μοναδικό χαστούκι που μου είχε ρίξει η μαμά μου ήταν μία μεγάλη Παρασκευή. Δεν ήθελα με τίποτα να βάλω φόρεμα (πασιονάρια από τότε) και τσακωνόμασταν για το αν θα βγω από το σπίτι με παντελόνι. Είχαμε αργήσει και μου ρίχνει μία, η οποία πέρασε ξυστά από τη μύτη. Τα αίματα που έτρεξαν δεν μας επέτρεψαν να πάμε στην εκκλησία και η μαμά μου με κοιτούσε αποσβολωμένη και μου ζητούσε συγγνώμη κλαίγοντας με αναφιλητά. 

Τη συγχώρησα γιατί ήταν μία φορά. Αλλά ήταν και τα 90s. Το χαστούκι ήταν νορμάλ και κανείς δεν θα αντιδρούσε. Σήμερα όμως δεν είναι. Μονογονεϊκές ή μη οικογένειες, μαμάδες και μπαμπάδες με τα δικά τους τραύματα και προπονητές που εκτονώνονται σε ανήλικα, δεν είναι οκ.

«Κι εμείς φάγαμε ξύλο και γίναμε άνθρωποι». 

Όχι, δεν γίναμε. Εσωτερικεύσαμε τον φόβο και τον πόνο του να σε πληγώνει ο ενήλικας που εμπιστεύεσαι περισσότερο από κάθε άλλον άνθρωπο. 

Κουβαλήσαμε ένα μίσος για τους ανθρώπους και περιμέναμε να ενηλικιωθούμε προκειμένου να εκτονωθούμε με τη σειρά μας, στα δικά μας παιδιά. Ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται και η βία (οποιασδήποτε μορφής) θεωρείται οκ ή ωφέλιμη.

Η επίδραση της λεκτικής βίας στα κορίτσια
Το χειρότερο από όλα είναι ότι, ενώ έρευνες συνεχίζουν να μας ενημερώνουν για τα αποτελέσματα της κακοποίησης στα παιδιά, υπάρχουν άνθρωποι που συνεχίζουν να πιστεύουν ότι τα βοηθά και τα νουθετεί. Δεν χρειάζεται καν ξύλο και χαστούκια για να αφήσεις ανεξίτηλο σημάδι. 

Νέα έρευνα δείχνει ότι τα κορίτσια εγκαταλείπουν πολύ πιο εύκολα τα αθλήματα εξαιτίας του κοινωνικού στίγματος που βιώνουν. Για την ακρίβεια, υπήρξε ένα παράδειγμα όπου μία έφηβη αθλήτρια δεχόταν bullying από τον προπονητή της. 

Και προσέξτε, μιλάμε μόνο για λέξεις. Λέξεις που αρκούν να σε τραυματίσουν και να σε κάνουν να εγκαταλείψεις ένα άθλημα ή ασχολία που λατρεύεις. Να σταματήσεις να πιστεύεις στις δυνάμεις και τον εαυτό σου. 

Σκεφτείτε τι μπορούν να προκαλέσουν μερικές φαπούλες. Σκεφτείτε τι μπορεί να συμβαίνει όταν η κάμερα σβήνει. Σκεφτείτε έναν κόσμο όπου οι μαμάδες επιτρέπουν το ξύλο και δίνουν το οκ και σε άλλους ενήλικες. Α ναι, σκεφτείτε απλά τον κόσμο στον οποίο ζούμε.

jenny
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι