Tuesday 26 September 2017

«Εσύ, τι φορούσες;» - "What were you wearing?"

«Τι φορούσες; Ένα καλοκαιρινό φόρεμα. Μήνες αργότερα η μητέρα μου που στεκόταν μπροστά στην ντουλάπα μου, αναρωτιόταν γιατί δε φορούσα φορέματα πια. Ήμουν έξι χρονών».
------------------------
Όταν κατηγορούμε τα ρούχα και όχι τον βιαστή
is a common question victims of sexual assault hear when they tell their story, and it is the impetus for a new exhibit on the University of Kansas campus in Lawrence.
more
Συχνά μια γυναίκα θύμα βιασμού, καταλήγει να είναι η ίδια δακτυλοδεικτούμενη
Υπάρχει η αντίληψη πως η ίδια με κάποιο τρόπο το «επεδίωξε», το «προκάλεσε»…. «Φταίει η ίδια» και όχι ο βιαστής. 
«Τι φορούσες; Δε μπορεί κάπως θα προκάλεσες κι εσύ» είναι ένα από τα πιο συχνά ερωτήματα που κάνουν στα θύματα σεξουαλικής επίθεσης. 
Υπάρχουν μάλιστα περιπτώσεις που ανάλογες θέσεις έχουν ακουστεί ακόμη και στις δικαστικές αίθουσες.
Μία δημιουργική έκθεση, που οργανώθηκε στο πανεπιστήμιο του Κάνσας έχει στόχο να δώσει μια ηχηρή απάντηση σε αυτές τις ερωτήσεις. 
Η έκθεση με τίτλο «Τι φορούσατε;» περιλαμβάνει 18 ιστορίες σεξουαλικής κακοποίησης και αναπαραστάσεις για το τι φορούσε κάθε θύμα τη στιγμή της επίθεσης. 
Τα ρούχα της έκθεσης περιλαμβάνουν ένα μπικίνι, ένα κίτρινο παιδικό πουκάμισο, ένα στενό κόκκινο φόρεμα, ένα απλό μπλουζάκι, ένα τζιν και πολλά άλλα ρούχα.
Το συγκεκριμένο πρότζεκτ δημιουργήθηκε το 2013 από τον Jen Brockman, διευθυντή του Κέντρου Πρόληψης και Εκπαίδευσης Σεξουαλικής Προσβολής του πανεπιστημίου του Κάνσας και από την Mary A. Wyandt-Hiebert, η οποία επιβλέπει όλες τις πρωτοβουλίες προγραμματισμού στο κέντρο εκπαίδευσης βιασμών του πανεπιστημίου του Αρκάνσας. 
Η έκθεση έχει παρουσιαστεί σε πολλές σχολές από το 2013, συμπεριλαμβανομένου του Πανεπιστημίου του Αρκάνσας και του Πανεπιστημίου της Αϊόβα.
Ο Brockman δήλωσε στη Huffington Post ότι ο κύριος στόχος του «Τι φορούσες;» είναι να προωθήσει την ευαισθητοποίηση σχετικά με το θέμα της σεξουαλικής βίας και να καταπολεμήσει την κατηγοριοποίηση των θυμάτων.
«Οι συμμετέχοντες μπορούν να έρθουν στη γκαλερί και να δουν τους εαυτούς τους να αντικατοπτρίζονται όχι μόνο στα ρούχα αλλά και στις ιστορίες. 
Είναι πολύ πιθανό να αναγνωρίσουν ρούχα παρόμοια με αυτά που έχει ο καθένας στην ντουλάπα του ή που φορούσε χθες το βράδυ. 
Με αυτό τον τρόπο, ίσως καταφέρουμε να ξεφύγουμε από την λανθασμένη άποψη ότι τα ρούχα μπορεί να έχουν τον παραμικρό συσχετισμό με μία σεξουαλική κακοποίηση», ανέφερε χαρακτηριστικά.
«Τι φορούσες; Ένα μαγιό. Κάναμε κανό όλη τη μέρα στο ποτάμι και περνάγαμε πολύ ωραία. Μέχρι που μπήκαν στη σκηνή μου όταν προσπαθούσα να αλλάξω ρούχα», αναφέρει μία από τις ιστορίες. 
Το πρότζεκτ συγκέντρωσε 40 ιστορίες σεξουαλικής βίας, αλλά μόνο 18 εκτίθενται επί του παρόντος στο πανεπιστήμιο του Κάνσας. 
Ο Brockman επισήμανε ότι οι ιστορίες συλλέχθηκαν κυρίως από φοιτήτριες.
Οι κοπέλες μοιράστηκαν τις ιστορίες τους με διάφορους τρόπους, όπως σε ζωντανές συνεντεύξεις, σε ανώνυμα φόρουμ περιοδικών ή σε πλατφόρμες στο ίντερνετ όπου τα θύματα μπορούν να γράψουν τις ιστορίες τους, χρησιμοποιώντας online hashtags. 
Σημειώνεται, ότι τα ρούχα δόθηκαν σε πανεπιστημιακούς φοιτητές με σκοπό να αναπαραστήσουν τους ρόλους των θυμάτων τη στιγμή της επίθεσης, από τις ιστορίες που συλλέχθηκαν. 
Σύμφωνα μάλιστα με τον Brockman, οι αντιδράσεις για το πρότζεκτ ήταν πολύ θετικές.
Όταν έρχονται τα θύματα των επιθέσεων έχουν την τάση να επιβεβαιώνουν τις ιστορίες αναπαράστασης και τα ρούχα που φορούσαν. 
Συχνά τονίζουν ότι «Αυτό ήταν το ντύσιμό μου. Αυτό που κρέμεται σε αυτόν τον τοίχο τώρα, είναι το ρούχο που φορούσα εκείνη τη μοιραία μέρα» ή «Αυτή είναι η ιστορία μου. Αυτή η ιστορία είναι ακριβώς όπως μου συνέβη» είπε ο Brockman.
«Δεν είναι τα ρούχα που προκαλούν σεξουαλική βία, αλλά το άτομο που προκαλεί τη βλάβη. Ξέρουμε ότι είναι μια στιγμή ανακούφισης για τα θύματα και μία στιγμή ενημέρωσης της κοινωνίας για το συγκεκριμένο θέμα. Αυτό είναι και το πραγματικό κίνητρο πίσω από το έργο», κατέληξε.
«Τι φορούσες; Ένα παντελόνι και ένα μπλουζάκι . Είχα παρουσίαση εκείνη τη μέρα. Πήραν τα ρούχα μου στο νοσοκομείο μετά τον βιασμό. Δε ξέρω τι τους συνέβη μετά».
«Τι φορούσες; Δεν πήγα κάποιες μέρες στη δουλειά μετά από αυτό που συνέβη. Όταν το αφεντικό μου με ρώτησε για τα ρούχα μου του απάντησα ότι πήγαινα σε αγώνα μπάσκετ, οπότε φορούσα απλά ένα τζιν και ένα μπλουζάκι. Έφυγα και δεν ξαναγύρισα ποτέ».
tvxs.gr 
fox4kc
antikleidi

Τα δικά μου «Μου», «Σε αγαπώ», «Σε λατρεύω»...

Μέχρι χθες φοβόμουν να ξεστομίσω μερικές απλές λέξεις και φράσεις όπως:
Το "μου", όταν πρέπει να τοποθετηθεί πίσω από κάποιο όνομα...
Το "σε αγαπώ", όταν ήταν να το πω ακόμα και στον σκύλο μου....
Το "Σε λατρεύω", ακόμα και σε πολύ δικά μου πρόσωπα κτλ. καθώς και όσες υποδήλωναν ερωτευμένος/η και αγάπη, με οποιαδήποτε τρόπο.
Ήταν φράσεις που, όταν τις άκουγα από ξένα χείλη και απευθύνονταν προς εμένα, να με κάνουν να τρέπομαι σε φυγή, να επαναστατώ, να κοκκινίζω, να θέλω να ανοίξει η γη να με καταπιεί, 
να..........
Μα όλα αυτά μέχρι χθες...... 
Μέχρι χθες που έφτασε στα αυτιά μου ένα ξαφνικό και δυνατό "ΣΕ ΑΓΑΠΩ" τόσο βροντερό που έσπασε μέσα μου κάθε φόβο, έλιωσε κάθε παραβάν που είχα βάλει για να κρύβομαι. 
Έλιωσε ακόμα και την παγωνιά μέσα μου. 

Έτσι που έφτασα στο αντίθετο άκρο: τώρα μπορώ και ξεστομίζω εύκολα αυτές τις φράσεις -λέξεις, ακόμα και σε ανθρώπους που δεν το αξίζουν από μένα .... 
Μετά την ξαφνική μου αυτή μεταστροφή λυπάμαι που απέφευγα τις λέξεις αυτές στο παρελθόν. 
Στενοχωριέμαι που δεν τις είπα σε ανθρώπους που δεν θα ξαναδώ για να μπορέσω να επανορθώσω....
Αναρωτιέμαι πόσοι/ες περίμεναν αυτές τις φράσεις λέξεις από μένα και απελπισμένοι/ες έφυγαν από κοντά μου.....
Αλλά ας είναι, κάλιο αργά παρά ποτέ για μια νέα αρχή στην ζωή μας...
💖💖💖
Όσα τα "μου" δεν έχω πει
θα τα περάσω σε κλωστή
θηλιά να τα κρεμάσω
άλλο να μην ξεχάσω
και τα ανείπωτα "αγαπώ"
με ανεξίτηλο στυλό
στο μέτωπο θα γράψω
να λέω να μην πάψω...
Όλα τα ανείπωτα "αγαπώ"
σκάλωναν χρόνια στο λαιμό
τώρα που βγήκαν είναι αργά
για όσους φύγαν μακρυά....
💖💖💖
Αν σε μισήσουν, αγάπησέ τους
Αν σε πληγώσουν, λάτρεψέ τους
Αν σε πικράνουν, συγχώρεσέ τους...
Μην ξεχνάς, ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ!

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki