Καλά Χριστούγεννα!!

Τα Χριστούγεννα δεν είναι της μόδας φαίνεται. 

Κάτι συμβαίνει στις μέρες μας εδώ και κάμποσο καιρό.

Οι άνθρωποι, δεν λένε "Καλά Χριστούγεννα". Λένε Καλές Γιορτές. Αυτό εύχονται, συστηματικά.

Λες και ντρέπονται να ευχηθούν Καλά Χριστούγεννα. Φοβούνται μην τους κακοχαρακτηρίσουν. Μην τους πουν, εντάξει μωρέ, Χριστούγεννα και Ορθοδοξία, που ζεις εσύ … Χριστιανέ μου.

Δηλαδή, έχει γενέθλια ένας φίλος σου, πας στο σπίτι του με το δωράκι σου, καθωσπρέπει και του εύχεσαι καλές γιορτές ή του λες καλή γιορτή, ή καλή εβδομάδα και τέτοια.

Δηλαδή σ’ Αυτόν που γιορτάζει, που έχει τα γενέθλια Του, δεν λέμε τίποτε. Του λέμε, άρες-μάρες κουκουνάρες. 

Αυτός έχεις τα γενέθλια Του κι εμείς … άλλα λόγια να αγαπιόμαστε.

Δηλαδή, δεν τιμούμε Αυτόν που γιορτάζει, Αυτόν που άλλαξε τον κόσμο. Γιατί τον άλλαξε τον κόσμο, γι’ αυτό μετράμε και από την Γέννηση Του από το έτος ένα. Αλλά ακόμη κι αν δεν πιστεύουμε σ’ Αυτόν, ο κόσμος έχει αλλάξει, είναι η εποχή Του, κι ας γίνονται προσπάθειες να καθιερώσουμε νέους τίτλους, προ Κοινής Εποχής, μετά Κοινή Εποχής και τέτοιες ιστορίες. Μα το γεγονός είναι αποδεκτό, η μέτρηση αρχίζει από τότε, εξ αιτίας Του. Γιατί αποφεύγουμε να το πούμε;

Δηλαδή γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα, όλοι τα γιορτάζουν, σε όλο τον κόσμο και εμφορούμαστε και από το μήνυμα Του, δηλαδή όλοι και όλες κάνουμε αναφορά λόγω και έργω στην Αγάπη που έφερε, αλλά Αυτόν δεν τον τιμούμε.

Παράλογο!

Καλά Χριστούγεννα φίλοι μου και πέστε, αν θέλετε, και Καλές Γιορτές, αλλά πρώτα είναι τα Χριστούγεννα. Εξ αιτίας των Χριστουγέννων έχουμε γιορτές και ευχόμαστε να περάσουμε όλοι και όλες καλά.
Το Χαμομηλάκι

Τα κάλαντα: Η όμορφη ιστορία του αριστουργήματος του Νικηφόρου Λύτρα

Το γνωστό έργο του Νικηφόρου Λύτρα, που αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της νεοελληνικής αγροτικής ηθογραφίας. Ένας πίνακας που μου προκαλεί ιδιαίτερο θαυμασμό και συγκίνηση.

Τα Χριστούγεννα πλησιάζουν… Αγαπημένη μου συνήθεια αυτών των ημερών, είναι να χαζεύω παλιές οικογενειακές φωτογραφίες και καρτ ποστάλ με ευχές. Ενώ, λοιπόν, κάθομαι με τα παιδιά μου και κοιτάμε τα όμορφα αναμνηστικά, ο γιος μου ξεχωρίζει μία κάρτα. «Αυτή με τα παιδάκια μου αρέσει!» μου λέει με ενθουσιασμό. Πρόκειται για «Τα Κάλαντα». Το γνωστό έργο του Νικηφόρου Λύτρα, που αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της νεοελληνικής αγροτικής ηθογραφίας. Ένας πίνακας που μου προκαλεί ιδιαίτερο θαυμασμό και συγκίνηση.

Ποια είναι η ιστορία του;

O κορυφαίος «ζωγράφος των Χριστουγέννων» – όπως τον αποκαλούν, τον δημιούργησε το 1872, και θεωρείται ένας από τους πιο ξακουστούς πίνακες στην ιστορία της ελληνικής ζωγραφικής. Πρόκειται για μία κορυφαία στιγμή στην ηθογραφική ζωγραφική της χώρας μας. Αποτυπώνει μια ομάδα παιδιών ντυμένα με παραδοσιακά ενδύματα, που κρατούν παραδοσιακά όργανα και λένε τα χριστουγεννιάτικα κάλαντα σε μια αυλή ενός παλιού αγροτικού σπιτιού.

  Μια εικόνα αξίζει όσο χίλιες λέξεις. Και τα μηνύματα που περνά ο συγκεκριμένος πίνακας είναι πολλά και σημαντικά. Δεν πρόκειται για μια απλή απεικόνιση ενός εθίμου, αλλά για ένα συμβολικό έργο. Καταρχάς, απεικονίζει πέντε παιδιά διαφορετικής καταγωγής και εθνικότητας. Με αυτόν τον τρόπο, ο ζωγράφος υπενθυμίζει το γνήσιο πνεύμα των γιορτών. Το τραγούδι και ο σκοπός του είναι κοινός. Δεν γνωρίζει διακρίσεις και χρώμα. Το μήνυμά του είναι διαχρονικό. Ειδικά για εποχές -όπως αυτή που ζούμε- που επικρατούν αντιλήψεις φανατισμού, ρατσισμού κι εθνικισμού.

Στη δεξιά μεριά του πίνακα βλέπουμε ένα άγαλμα που παραπέμπει στη Νίκη της Σαμοθράκης. Απέναντι και σχεδόν στο ίδιο ύψος με αυτό, στέκεται μια κοινή σκούπα – ή ό, τι απέμεινε από εκείνη. Στο βάθος υπάρχει ένα ξεραμένο δέντρο, δεμένο σ` έναν πάσσαλο για να μην πέσει. Πίσω από έναν τοίχο κρύβεται ένα παιδί που παρατηρεί… Μια μητέρα – που κι εκείνη φορά παραδοσιακή φορεσιά- κρατά στην αγκαλιά της το μωρό της και παρατηρεί τα παιδιά με τη χαρά ζωγραφισμένη στο πρόσωπο της… Το λαμπρό χαμόγελο του μελαμψού τυμπανιστή ξεχωρίζει… Η κάθε λεπτομέρεια αυτού του πίνακα, όπως φαίνεται, εξυπηρετεί ένα σκοπό…

Η επιμελήτρια της Εθνικής Πινακοθήκης, Μαριλένα Κασιμάτη αναλύει: «Τα ποιητικότατα Κάλαντα διαφεύγουν με την εσωτερικότητα και την επινόηση του χρόνου στην ελληνικότατη ηθογραφική αυτή σκηνή, από κάθε κοινοτοπία. Τα σύμβολα που εισάγει, χωρίς τυμπανοκρουσίες -το μαρμάρινο θωράκιο της Νίκης, που δένει το σανδάλι της, αλλά ειρωνικά σχεδόν, βαλμένο δίπλα σε μια χορταρένια σκούπα, το γυάλινο ποτήρι με το νερό, που παραπέμπει στην κάθαρση που έρχεται από τα Ελληνόπουλα, που δεν εμφανίζονται ως γραφικά δείγματα μιας γνωστής τυπολογίας φορεσιών, το ξερό, άνυδρο δέντρο που δηλώνει την υφέρπουσα φτώχεια στο πρόσωπο της σκοτεινής μορφής, που μόλις φαίνεται πίσω από τον τοίχο.»

Λίγα λόγια για τον σπουδαίο ζωγράφο…

«Η αγάπη προς το ωραίον είναι η γέφυρα μεταξύ Θεού και ανθρώπου». Νικηφόρος Λύτρας

Θεωρείται ένας από τους πρώτους μεγάλους δασκάλους της ζωγραφικής στην Ελλάδα και από τους πιο σημαντικούς εκπροσώπους της Σχολής του Μονάχου στη νεοελληνική ζωγραφική Σπουδάζει αρχικά στο Σχολείον των Τεχνών (1850-1856), τη μετέπειτα Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών της Αθήνας. Είναι μαθητής της πρώτης γενιάς δασκάλων του Σχολείου (Φίλιππου Μαργαρίτη και Γεώργιου Μαργαρίτη, Ραφαήλ Τσέκολη, Αγαθάγγελου Τριανταφύλλου, Λουδοβίκου Θείρσιου). Την περίοδο 1860-1865 συνεχίζει τις σπουδές του στην Ακαδημία του Μονάχου. Το 1866 διορίζεται στην έδρα της ζωγραφικής του Σχολείου αντικαθιστώντας τον Σπυρίδωνα Προσαλέντη. Παρόλο που είναι προσκολλημένος πάντα στις αρχές του ακαδημαϊσμού της Σχολής του Μονάχου και ανεπηρέαστος από το ρεύμα των ιμπρεσιονιστών, προτρέπει τους μαθητές του να είναι ανοιχτοί στις νέες τάσεις.

 Ο Νικηφόρος Λύτρας ως καλλιτέχνης και ως δάσκαλος, σημάδεψε την πορεία της νεοελληνικής ζωγραφικής.

Από τη Μανταλένα Μαρία Διαμαντή
πηγή www.klik.gr

eimaimama.gr 
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

 

Μας το έστειλε η Ευαγγελία 

Λικέρ ροδιού, σπιτικό και πανεύκολο!!

Μας φίλεψε η φίλη μας τσικουδιά κρητική - διαμάντι (κατευθείαν από το αποστακτήριο),  και ρόδια από τον κήπο της.
Τι άλλο θα φτιάχναμε, παρά λικέρ ροδιού;
Τον εύκολο τρόπο ακολουθήσαμε (40μερες αναμονές δεν είναι του χαρακτήρα μας 😄)
Τα ρόδια ξεσποριάσαμε (μόνο αυτή η διαδικασία θέλει λίγο χρόνο)
Μετρήσαμε την ποσότητα και μας βγήκαν τεσσεράμισι νεροπότηρα μεγάλα (τρεις δόσεις, μπόλικο λικεράκι)!!

Σας δίνουμε τις αναλογίες της μιας δόσης:

Υλικά
🌼  ενάμισι ποτήρι νερού σπόρια ροδιού
🌼  ένα ποτήρι ζάχαρη
🌼  ένα ποτήρι τσίπουρο
🌼  δυο ξυλάκια κανέλλας
🌼  τέσσερα καρφάκια γαρυφάλλου

Εκτέλεση
🌼  πλένουμε καλά τα ρόδια
🌼  όλα τα υλικά μαζί τα βάζουμε σε κατσαρόλα και
σε σιγανή φωτιά ανακατεύουμε καλά, μέχρι να διαλυθεί η ζάχαρη
🌼  βράζουμε το μείγμα για πέντε λεπτά (όχι παραπάνω)
🌼  αφήνουμε να κρυώσει και μετά σκεπάζουμε την κατσαρόλα
🌼  την επόμενη μέρα (την ίδια ώρα) σουρώνουμε το μείγμα και το βάζουμε σε μπουκάλι της αρεσκείας μας.

Έτοιμο το λικεράκι!!!
Κοπιάστε να σας κεράσουμε!!

Το Χαμομηλάκι