Τα λάθη που κάνουν οι γονείς για τη διατροφή του παιδιού τους είναι πολλά, κατά κανόνα ορμώμενοι από την αγάπη.
Όταν διαιωνίζονται, όμως, ανοίγει ο δρόμος για μια ζωή γεμάτη
διατροφικά προβλήματα, τα οποία μπορεί να οδηγήσουν τα παιδιά σε πολλά
δεινά, από την παχυσαρκία έως την ανορεξία.
Η ιατρική έρευνα έχει εντοπίσει πολλά τέτοιου είδους λάθη.
Να μερικά από τα πιο συχνά και τι πρέπει να κάνετε.
Ενθαρρύνετε το παιδί να φάει κι άλλο.
Σύμφωνα με μελέτη που δημοσιεύθηκε το 2007 στην επιθεώρηση «Appetite», 85% των γονέων προσπαθούν να πείσουν τα παιδιά του νηπιαγωγείου να φάνε περισσότερο, προσφέροντάς τους ανταλλάγματα ή απειλώντας τα. Στο 83% των περιπτώσεων, η τακτική αυτή αποδίδει και τα παιδιά αναγκάζονται να τρώνε παρότι δεν πεινούν.
Τι να κάνετε: Να αφήνετε το παιδί να σταματάει να τρώει μόλις χορτάσει.
Δεν σταματάτε να ταΐζετε το μωρό αν δεν αδειάσει το μπουκάλι.
Μελέτη του 2009 που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Advances in Pediatrics», έδειξε ότι πολλοί γονείς δεν σταματούν να ταΐζουν το μωρό τους εάν δεν αδειάσει το μπιμπερό ή το μπολ με την κρέμα. Αυτό όμως έχει ως συνέπεια περιττή αύξηση του σωματικού βάρους κατά το πρώτο εξάμηνο της ζωής, γεγονός που ανοίγει τον δρόμο στην παχυσαρκία.
Τι να κάνετε: Παρακολουθήστε τις αντιδράσεις που έχει το μωρό όταν είναι χορτάτο (λ.χ., στρέφει το κεφαλάκι του μακριά από το μπιμπερό ή το κουτάλι) και σεβαστείτε τες.
Επιβραβεύετε το παιδί με λιχουδιές.
Αλλεπάλληλες μελέτες έχουν δείξει ότι πολλοί γονείς τάζουν στα παιδιά τους γλυκά ή κάποιο πρόχειρο φαγητό αν αδειάσουν το πιάτο τους, αλλά με αυτό τον τρόπο ενθαρρύνουν την κατανάλωση τροφίμων πλούσιων σε λίπη, θερμίδες, ζάχαρη ή/και αλάτι.
Τι να κάνετε: Αφήστε το φαγητό έξω από τη διαδικασία επιβράβευσης – όχι μόνο για το θέμα του φαγητού αλλά για οποιοδήποτε επίτευγμά τους.
Προσπαθείτε να ελέγξετε τι τρώνε εκτός σπιτιού.
Επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο Τζονς Χόπκινς, στη Βαλτιμόρη, δημοσίευσαν το 2011 μελέτη που έδειξε ότι οι γονείς ελάχιστα επηρεάζουν τη διατροφική συμπεριφορά των παιδιών τους καθώς αυτά μεγαλώνουν.
Στην πραγματικότητα, η διατροφή τους εκτός σπιτιού (π.χ. στο σχολείο, με τους φίλους) καθίσταται πιο σημαντική από ό,τι αυτή με τους γονείς και έτσι ο αυστηρός έλεγχος στο σπίτι γυρνάει μπούμερανγκ, με το παιδί να υπερκαταναλώνει ό,τι πιο ανθυγιεινό κάθε φορά που βρίσκει την ευκαιρία.
Τι να κάνετε: Γεμίστε το σπίτι κυρίως με υγιεινά τρόφιμα, αλλά αφήστε λίγο χώρο και για λιχουδιές, επιτρέποντας στο παιδί να πάρει στα χέρια του τη διατροφή του διαλέγοντας μόνο του τι θα φάει.
Σερβίρετε φαγητό στο παιδί.
Μπορεί να μοιάζει καλή ιδέα, αλλά στην πραγματικότητα με αυτό τον τρόπο δεν μαθαίνει να ελέγχει τις ποσότητες του φαγητού που καταναλώνει.
Τι να κάνετε: Αφήστε το παιδί να σερβίρεται μόνο του.
Μιλάτε ακατάλληλα για το φαγητό.
Κάθε διδασκαλία για το φαγητό χρειάζεται την ηλικία της. Το παιδί του δημοτικού λ.χ. μπορεί να μάθει να μαγειρεύει, αλλά είναι πρόωρο να ενημερωθεί για τις καρδιαγγειακές συνέπειες του σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2. Αυτές είναι πιο κατάλληλες για τα παιδιά του λυκείου.
Τι να κάνετε: Να παρέχετε διαρκώς ευκαιρίες στο παιδί να συμμετέχει στην προετοιμασία και στο μαγείρεμα του φαγητού, απαντώντας σε όλες τις ερωτήσεις του.
Σκέφτεστε υπερβολικά πολύ την καθαριότητα.
Τα μικρά παιδιά πρέπει να λερωθούν για να μάθουν – και αν πρόκειται να μάθουν να τρώνε μόνα τους και σωστά, πρέπει να πασαλειφτούν με το φαγητό.
Τι να κάνετε: Αφήστε τα μικρά παιδιά να βουτήξουν τα χέρια τους μέσα στο φαγητό και στο γάλα για να τα γευτούν με όλες τις αισθήσεις τους και να μάθουν να συντονίζουν τα χέρια με το στόμα τους.
Μαγειρεύετε κάτι άλλο.
Μερικοί γονείς μαγειρεύουν διαφορετικό φαγητό σε κάθε παιδί, επειδή έχουν διαφορετικές προτιμήσεις. Εφόσον δεν υπάρχει ιατρικός λόγος γι’ αυτό, το μόνο που κάνουν είναι να ενθαρρύνουν την ιδιοτροπία στο φαγητό, σύμφωνα με μελέτη του 2009 που δημοσιεύθηκε στη «Διεθνή Επιθεώρηση Συμπεριφορικής Διατροφής & Φυσικής Δραστηριότητας» (IJBNPA).
Τι να κάνετε: Να φτιάχνετε ένα φαγητό για όλη την οικογένεια.
Αρχίζετε πολύ νωρίς τις «μπουκίτσες».
Η προτίμηση για τα αλμυρά, τα γλυκά και τα πλούσια σε λίπη φαγητά διαμορφώνεται κατά το πρώτο εξάμηνο της ζωής και όσο περισσότερο εκτίθεται σε αυτά το παιδί (με τις γνωστές σε όλους «μπουκίτσες») τόσο περισσότερο μαθαίνει να τα αποζητά.
Τι να κάνετε: Καθυστερήστε όσο το δυνατόν περισσότερο τη γνωριμία του παιδιού με γλυκά, τηγανητά και πλούσια σε αλάτι τρόφιμα (ει δυνατόν, αρχίστε τα μετά την ηλικία των δύο ετών).
ΠΗΓΗ : tanea.gr
Η ιατρική έρευνα έχει εντοπίσει πολλά τέτοιου είδους λάθη.
Να μερικά από τα πιο συχνά και τι πρέπει να κάνετε.
Ενθαρρύνετε το παιδί να φάει κι άλλο.
Σύμφωνα με μελέτη που δημοσιεύθηκε το 2007 στην επιθεώρηση «Appetite», 85% των γονέων προσπαθούν να πείσουν τα παιδιά του νηπιαγωγείου να φάνε περισσότερο, προσφέροντάς τους ανταλλάγματα ή απειλώντας τα. Στο 83% των περιπτώσεων, η τακτική αυτή αποδίδει και τα παιδιά αναγκάζονται να τρώνε παρότι δεν πεινούν.
Τι να κάνετε: Να αφήνετε το παιδί να σταματάει να τρώει μόλις χορτάσει.
Δεν σταματάτε να ταΐζετε το μωρό αν δεν αδειάσει το μπουκάλι.
Μελέτη του 2009 που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Advances in Pediatrics», έδειξε ότι πολλοί γονείς δεν σταματούν να ταΐζουν το μωρό τους εάν δεν αδειάσει το μπιμπερό ή το μπολ με την κρέμα. Αυτό όμως έχει ως συνέπεια περιττή αύξηση του σωματικού βάρους κατά το πρώτο εξάμηνο της ζωής, γεγονός που ανοίγει τον δρόμο στην παχυσαρκία.
Τι να κάνετε: Παρακολουθήστε τις αντιδράσεις που έχει το μωρό όταν είναι χορτάτο (λ.χ., στρέφει το κεφαλάκι του μακριά από το μπιμπερό ή το κουτάλι) και σεβαστείτε τες.
Επιβραβεύετε το παιδί με λιχουδιές.
Αλλεπάλληλες μελέτες έχουν δείξει ότι πολλοί γονείς τάζουν στα παιδιά τους γλυκά ή κάποιο πρόχειρο φαγητό αν αδειάσουν το πιάτο τους, αλλά με αυτό τον τρόπο ενθαρρύνουν την κατανάλωση τροφίμων πλούσιων σε λίπη, θερμίδες, ζάχαρη ή/και αλάτι.
Τι να κάνετε: Αφήστε το φαγητό έξω από τη διαδικασία επιβράβευσης – όχι μόνο για το θέμα του φαγητού αλλά για οποιοδήποτε επίτευγμά τους.
Προσπαθείτε να ελέγξετε τι τρώνε εκτός σπιτιού.
Επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο Τζονς Χόπκινς, στη Βαλτιμόρη, δημοσίευσαν το 2011 μελέτη που έδειξε ότι οι γονείς ελάχιστα επηρεάζουν τη διατροφική συμπεριφορά των παιδιών τους καθώς αυτά μεγαλώνουν.
Στην πραγματικότητα, η διατροφή τους εκτός σπιτιού (π.χ. στο σχολείο, με τους φίλους) καθίσταται πιο σημαντική από ό,τι αυτή με τους γονείς και έτσι ο αυστηρός έλεγχος στο σπίτι γυρνάει μπούμερανγκ, με το παιδί να υπερκαταναλώνει ό,τι πιο ανθυγιεινό κάθε φορά που βρίσκει την ευκαιρία.
Τι να κάνετε: Γεμίστε το σπίτι κυρίως με υγιεινά τρόφιμα, αλλά αφήστε λίγο χώρο και για λιχουδιές, επιτρέποντας στο παιδί να πάρει στα χέρια του τη διατροφή του διαλέγοντας μόνο του τι θα φάει.
Σερβίρετε φαγητό στο παιδί.
Μπορεί να μοιάζει καλή ιδέα, αλλά στην πραγματικότητα με αυτό τον τρόπο δεν μαθαίνει να ελέγχει τις ποσότητες του φαγητού που καταναλώνει.
Τι να κάνετε: Αφήστε το παιδί να σερβίρεται μόνο του.
Μιλάτε ακατάλληλα για το φαγητό.
Κάθε διδασκαλία για το φαγητό χρειάζεται την ηλικία της. Το παιδί του δημοτικού λ.χ. μπορεί να μάθει να μαγειρεύει, αλλά είναι πρόωρο να ενημερωθεί για τις καρδιαγγειακές συνέπειες του σακχαρώδη διαβήτη τύπου 2. Αυτές είναι πιο κατάλληλες για τα παιδιά του λυκείου.
Τι να κάνετε: Να παρέχετε διαρκώς ευκαιρίες στο παιδί να συμμετέχει στην προετοιμασία και στο μαγείρεμα του φαγητού, απαντώντας σε όλες τις ερωτήσεις του.
Σκέφτεστε υπερβολικά πολύ την καθαριότητα.
Τα μικρά παιδιά πρέπει να λερωθούν για να μάθουν – και αν πρόκειται να μάθουν να τρώνε μόνα τους και σωστά, πρέπει να πασαλειφτούν με το φαγητό.
Τι να κάνετε: Αφήστε τα μικρά παιδιά να βουτήξουν τα χέρια τους μέσα στο φαγητό και στο γάλα για να τα γευτούν με όλες τις αισθήσεις τους και να μάθουν να συντονίζουν τα χέρια με το στόμα τους.
Μαγειρεύετε κάτι άλλο.
Μερικοί γονείς μαγειρεύουν διαφορετικό φαγητό σε κάθε παιδί, επειδή έχουν διαφορετικές προτιμήσεις. Εφόσον δεν υπάρχει ιατρικός λόγος γι’ αυτό, το μόνο που κάνουν είναι να ενθαρρύνουν την ιδιοτροπία στο φαγητό, σύμφωνα με μελέτη του 2009 που δημοσιεύθηκε στη «Διεθνή Επιθεώρηση Συμπεριφορικής Διατροφής & Φυσικής Δραστηριότητας» (IJBNPA).
Τι να κάνετε: Να φτιάχνετε ένα φαγητό για όλη την οικογένεια.
Αρχίζετε πολύ νωρίς τις «μπουκίτσες».
Η προτίμηση για τα αλμυρά, τα γλυκά και τα πλούσια σε λίπη φαγητά διαμορφώνεται κατά το πρώτο εξάμηνο της ζωής και όσο περισσότερο εκτίθεται σε αυτά το παιδί (με τις γνωστές σε όλους «μπουκίτσες») τόσο περισσότερο μαθαίνει να τα αποζητά.
Τι να κάνετε: Καθυστερήστε όσο το δυνατόν περισσότερο τη γνωριμία του παιδιού με γλυκά, τηγανητά και πλούσια σε αλάτι τρόφιμα (ει δυνατόν, αρχίστε τα μετά την ηλικία των δύο ετών).
ΠΗΓΗ : tanea.gr
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/r29vz2xl/avvxsehdwdo32relji6egodftnoxefh0ohiniptpaggpi6slbps1axnjjsupo7v6o38yjy13eeqarthx_15eztyeqjzvf7dgs96uv7pnsuu26efnetjdlw8rhaxvkg9ckccpgnux8uugk110isjw2_tr9unvefedjimc9nhnwrckdvmi0gqrj-faummvmhtg5pv1/s1600/hamomilaki.viber.png")
Posts
