Η Αξία της Γνώσης του Ιστορικού Παρελθόντος

Γνωρίζοντας ότι το παρόν, και κάθε παρόν, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η φυσική κατάληξη ενός παρελθόντος, και ότι παρόν χωρίς παρελθόν δεν μπορεί να υπάρξει, εύκολα διαπιστώνει κάποιος τη σημασία του ιστορικού παρελθόντος για τον άνθρωπο.

Για να μιλήσει όμως κάποιος για την αξία της ιστορίας, θα πρέπει  κιόλας να τη γνωρίζει. 
Εδώ  όμως  υπάρχει   μια  δυσκολία:  το  γεγονός  δηλαδή, ότι  η  γνώση  του  ιστορικού   παρελθόντος  είναι  μια  υπόθεση  εξαιρετικά  δύσκολη. 

Πάντως  είναι  από  όλους  γενικά   παραδεκτό  πως,  όσο  καλύτερα  γνωρίζει   κάποιος  το  παρελθόν,   τόσο  καλύτερα  βλέπει   το  μέλλον.

Η  ιστορία  είναι  η  επιστήμη   του  παρελθόντος,  είναι  η  συνειδητή   προσπάθεια  να  διασωθούν   τα  γεγονότα  και  οι  αξίες  αυτού  του  παρελθόντος  και  να  μεταδοθούν  στις  επερχόμενες  γενιές.

     Σημασία  ιστορικού   παρελθόντος:  

 α)  Η  ιστορία   υπενθυμίζει  πως  τον  πολιτισμό  τον  δημιουργεί  ο  άνθρωπος.  Όμως  εδώ  μπαίνει   το  ερώτημα,  αν  τον  δημιουργεί  σαν  ξεχωριστό  άτομο  ή  με  την  ιδιότητα   του  απρόσωπου  κοινωνικού  συνόλου.   

 Και  ξαναεπιστρέφουμε  στην  ιστορία,  η  οποία  διδάσκει   πως  δεν  πρέπει   να  ξεχωρίζουμε  πράγματα   που  από  τη  φύση  τους  είναι  αδιαχώριστα.  
Δηλαδή   διδάσκει  πως  δεν  υπάρχει  ούτε  ένα  παράδειγμα  που  το  απρόσωπο   σύνολο  να  δημιούργησε  κάτι,  χωρίς  τη  συμμετοχή  μιας  ξεχωριστής  προσωπικότητας.  
Αλλά  από  την  άλλη,  διαψεύδει   και  εκείνους  που  υποστηρίζουν  πως  ο  πολιτισμός  είναι  δημιούργημα  ενός  μόνο  ξεχωριστού  και  χαρισματικού  ατόμου.   
Χρειάζεται  η  συνεργασία  των  δύο  αυτών  παραγόντων  για  τη  δημιουργία. 
 Ας  μην  ξεχνάμε   άλλωστε,  πως  ο  "ένας"  όσο  σπουδαίος  και  αν  είναι,  δεν  μπορεί   να  υπάρξει  μακριά   από  την  κοινωνία.

        β)   Το  ιστορικό   παρελθόν  είναι  μια  αστείρευτη  πηγή  γνώσεων  και  εμπειριών,  για  αυτό  αποτελεί   πολύτιμο σύμβουλο  στο  πλευρό   του  ανθρώπου,  ώστε  να  στηρίξει   και  να  θεμελιώσει  σε  αυτό  το  παρόν  του  αλλά  και  το  μέλλον   του.   

Χάρη  στη  γνώση  του  ιστορικού  παρελθόντος,  παραδειγματίζεται  από  τις  επιτυχίες   και  αγωνίζεται  για  να  τις  επαναλάβει.  Αλλά  και  το  αντίστροφο  συμβαίνει.   Δηλαδή,  βλέποντας  τα  σφάλματα  του  παρελθόντος,  προσπαθεί   να  τα  αποφύγει.   Με  άλλα  λόγια,  του  προσφέρει   συνεχώς  πρότυπα  για  μίμηση  και παραδείγματα  προς  αποφυγή.

        γ)   Η  ιστορική   γνώση  διατηρεί  ανεξίτηλες  στη  μνήμη  ενός  λαού,  τόσο  την  ιδιαίτερη   ιδιοσυγκρασία  του  όσο  και  την  εθνική  του  ταυτότητα.  

Αυτή  η  γνώση  διατήρησε  ανέπαφη   την  ελληνική  γλώσσα,   αλλά  και  την  ελληνική - ορθόδοξη  ταυτότητα  στη  μακραίωνη  δουλεία   του  έθνους  μας  κατά  την  Τουρκοκρατία.  

Η  γνώση  του  ιστορικού  παρελθόντος  είναι  ένα  όπλο  για  την  εθνική  αναγέννηση  ή  την  εθνική   ανεξαρτησία.  Άλλωστε,  όπως  έχει  υποστηριχθεί,  λαοί  χωρίς  ιστορική   μνήμη  εξαφανίστηκαν  από  το  προσκήνιο   της  ιστορίας.

        δ)   Η  ιστορική   παράδοση  κάνει  γνωστά   τα  μεγάλα  επιτεύγματα,  αλλά  και  τα  προβλήματα  του  παρελθόντος.   

Από  αυτή  τη  γνώση  όμως,  προκύπτει  και  ένα  ηθικό  δίδαγμα.  Η  ανάγκη  συνεργασίας  ανάμεσα   στα  μέλη  μιας  κοινωνίας,  για  να  επιτευχθεί  κοινωνική - πνευματική - πολιτιστική  πρόοδος,  αλλά  και  συνεργασία  και  κατανόηση  ανάμεσα   στους  λαούς  για  την  παγκόσμια   ευημερία  και  τη  διατήρηση - διαφύλαξη  της  ειρήνης.    

Η  ανθρωπότητα  μόνο  ενωμένη  μεγαλουργεί.

        3) Ενότητα  για  την  εποχή  μας:   Πάνω  από  όλα  πρέπει   να  τονιστεί  η  μεγάλη  ηθική  ευθύνη  των  ιστορικών  απέναντι   στην  ιστορία.  Σκοπός  και  στόχος   του  ιστορικού  πρέπει   να  είναι  η  διερεύνηση,  η  ανακάλυψη  και  η  διατύπωση   της  πραγματικής,  της  αντικειμενικής  αλήθειας,   για  να  παραδοθεί   στις  επόμενες  γενιές   και  να  γίνει  οδηγός  τους.  Ποτέ  ένας  ιστορικός  δε  θα  πρέπει   να  είναι  στρατευμένος  στο  πλευρό  πολιτικών   σκοπιμοτήτων,  ούτε  να  είναι  προκατειλημμένος. 
Ποτέ  ένας  ιστορικός  δεν  πρέπει  να  αναλύει  τα  γεγονότα  επηρεασμένος  από  την  πολιτική   του  τοποθέτηση.  
Γιατί  τότε,  μόνο  σύγχυση  θα  προκαλέσει  και  αποπροσανατολισμό  των  αναγνωστών.  
Σήμερα   δυστυχώς,  αυτό  είναι  συχνό  φαινόμενο   και  φτάνουμε  τότε  στο  δυσάρεστο   συμπέρασμα  ότι  δυστυχώς   οι  άνθρωποι  δεν  διδάσκονται  από  την  ιστορία.

        Υπάρχει  όμως  κι  άλλο  ένα  κρίσιμο   σημείο  στην  αντιμετώπιση  του  παρελθόντος.  Είναι  η  διάκριση   ανάμεσα  σε  ό,τι  πρέπει  να  κρατήσουμε  από  αυτό  και  σε  ό,τι  δεν  είναι  πια  ζωντανό   και  απαραίτητο.  Το  πιο  ασφαλές   κριτήριο  για  τη  στάση  μας  πρέπει  να  είναι  η  λειτουργικότητα,  δηλαδή   κατά  πόσο  αυτό  που  θα  δεχτούμε  τελικά   μπορεί  να  εξυπηρετήσει  και  τη  δική  μας  ζωή  και  πραγματικότητα.  

 Για  να  μπορέσουμε  όμως  να  εξακριβώσουμε  αυτό  το  στοιχείο,   είναι  απαραίτητη  η  βαθιά  γνώση  και  μελέτη   του  παρελθόντος  και  η  κριτική   αντιμετώπισή  τους.  Δεν  είναι  σωστό  να  δεχθούμε   τα  πάντα  παθητικά   και  χωρίς  κριτική   ή  αμφισβήτηση.  Ό,τι  θα  υιοθετήσουμε  θα  πρέπει  να  το  αφομοιώσουμε  για  να  μας  χρησιμεύσει.  Όμως,  με  τον  τρόπο  που  διδάσκεται  σήμερα   η  ιστορία  στις  νεότερες  γενιές,   με  τον  παπαγαλισμό  και  την  απομνημόνευση,  σίγουρα   απέχουμε  πολύ  από  την  ουσιαστική  γνώση  της.

πηγή
πρώτη ανάρτηση

Το Άγιον Πνεύμα

«....Καὶ εἰς τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον, τὸ κύριον καὶ ζωοποιόν, τὸ ἐκ τοῦ πατρὸς ἐκπορευόμενον, τὸ σὺν πατρὶ καὶ υἱῷ συμπροσκυνούμενον καὶ συνδοξαζόμενον, τὸ λαλῆσαν διὰ τῶν προφητῶν....»

Την Δευτέρα μετά την Πεντηκοστή, η Εκκλησία μας εορτάζει το Άγιο Πνεύμα. 

Το Άγιο Πνεύμα είναι το τρίτο πρόσωπο της Αγίας Τριάδας, το οποίο εκπορεύεται εκ του Πατρός. Είναι ομοούσιο με τα πρόσωπα του Πατρός και του Υιού και κατά το Σύμβολο της Πίστεως «συνπροσκυνείται και συνδοξάζεται» με τον Πατέρα και με τον Υιό, ίσο κατά τη λατρεία και την τιμή.

Μεγάλα είναι τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος και ξεπερνούν την ανθρώπινη λογική τα χαρίσματα που μάς δώρισε σήμερα ο φιλάνθρωπος Θεός. Η σημερινή ημέρα είναι για μάς εορτή και πανηγύρι. Όπως δηλαδή διαδέχονται η μια την άλλη οι εποχές και οι κινήσεις του ήλιου, έτσι ακριβώς και στην Εκκλησία η μία εορτή διαδέχεται την άλλη και με τον τρόπο αυτό απ’ τη μια πηγαίνουμε στην άλλη. 

Πριν από λίγο καιρό εορτάσαμε τον Σταυρό, το Πάθος και την Ανάσταση, και ύστερα από αυτά την Ανάληψη του Κυρίου μας Ιησού Χριστού στους ουρανούς. 

Σήμερα φθάσαμε στην κορυφή των αγαθών, σ’ αυτήν την κορωνίδα των εορτών, βρισκόμαστε πια στην πραγματοποίηση των επαγγελιών του Κυρίου. 

«Γιατί αν φύγω –λέει- θα σάς στείλω άλλον Παράκλητο, και δεν θα σάς αφήσω ορφανούς». (Ιωάν. 16,6). 

Βλέπετε το πατρικό Του ενδιαφέρον; 

Βλέπετε την ανέκφραστη φιλανθρωπία Του; 

Πριν λίγες ημέρες ανελήφθη στον ουρανό, κάθισε στον βασιλικό θρόνο, στα δεξιά του Πατρός, και σήμερα μάς στέλνει ως δώρο τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος και μ’ αυτόν τον τρόπο μάς χορηγεί άπειρα ουράνια αγαθά.

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος 

ὁ δὲ καρπὸς τοῦ Πνεύματος ἐστιν 

ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, 

μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, 

πίστις, πρᾳότης, ἐγκράτεια· 

κατὰ τῶν τοιούτων οὐκ ἔστι νόμος. 

24 οἱ δὲ τοῦ Χριστοῦ τὴν σάρκα ἐσταύρωσαν σὺν τοῖς παθήμασι καὶ ταῖς ἐπιθυμίαις. 

25 Εἰ ζῶμεν Πνεύματι, πνεύματι καὶ στοιχῶμεν. 

26 μὴ γινώμεθα κενόδοξοι, ἀλλήλους προκαλούμενοι, ἀλλήλοις φθονοῦντες.

Παύλος, Προς Γαλάτας Ε, 22-26

Το Χαμομηλάκι

σχετικό: Προς το Άγιο Πνεύμα

Ιστορικά: Το Χαμόγελο του Ετοιμοθάνατου Ήρωα

Η Μάχη της Κρήτης με τα Μάτια Γερμανού Αλεξιπτωτιστή

Αφήγηση ενός Γερμανού αξιωματικού των αλεξιπτωτιστών για περιστατικό που συνέβη στην περιοχή Γαλατά των Χανίων, όπου πραγματοποιήθηκε η κυρία προσπάθεια των Γερμανών στην Μάχη της Κρήτης (20 Μαΐου – 1 Ιουνίου 1941):

Στὸ λιγοστὸ φῶς τῆς ἡμέρας θυμᾶμαι ποὺ πετάχθηκε σὰν ἀγρίμι μέσα ἀπὸ τοὺς ἀγκαθωτοὺς θάμνους, σὰν ἀστραπή, μιὰ λεβεντόκορμη σιλουέτα, στὰ μαύρα ντυμένη, μὲ ψηλὲς μπότες καὶ σαρίκι στὸ κεφάλι, ποὺ δίχως καθυστέρηση φύτεψε μὲ τὸ γερμανικὸ αὐτόματο, ποὺ κρατοῦσε, πέντε σφαῖρες στὸ στομάχι δύο ἀλεξιπτωτιστῶν.

Πρὶν προλάβουμε νὰ ἀντιδράσουμε, ἔπεσε κάτω, γλιστρώντας σὰν φίδι μέσα στοὺς θάμνους μὲ δαιμονισμένη ταχύτητα. Ἀντιδρῶντας γρήγορα, τὸν κυκλώσαμε καὶ προσπαθήσαμε νὰ τὸν ἐξουδετερώσουμε. Αν και είχα υποσετί τη σκληρή εκπαίδευση των Γερμανών αλεξιπτωτιστών επί επτά μήνες στο Βερολίνο, με είχε συναρπάσει ο τρόπος που γλιστρούσε σέρνοντας το κορμί του πάνω στο χώμα. Ήταν μια τακτική αυτοσχέδια που θύμιζε περισσότερο ερπετό παρά άνθρωπο. Με πολύ κόπο καταφέραμε να τον κυκλώσουμε και να τον αχρηστέψουμε με μια χειροβομβίδα.

Κατάφερε την τελευταία στιγμή να πληγώσει στον αριστερό μηρό ακόμα έναν αλεξιπτωτιστή. Μετά την έκρηξη της χειροβομβίδας πλησίασα με προφύλαξη. Ήθελα να δω από κοντά τον άγνωστο πολεμιστή που με εντυπωσίασε. Ὅταν ἔφθασα κοντά του δὲν εἶχε ἀκόμα πεθάνει. Τὰ μάτια του ἀνοικτά, κατάμαυρα, λὲς καὶ φοβέριζε τὸν ἐρχομὸ τοῦ θανάτου, ὅμως ὅλο σχεδὸν τὸ κορμί του ἦταν χτυπημένο ἀπὸ τὰ θραύσματα τῆς χειροβομβίδας. Τὸν σήκωσα καὶ ἀκούμπησα τὴν πλάτη του στὸν κορμὸ μιᾶς χοντρῆς ἐλιᾶς. Εἰλικρινὰ μὲ εἶχε συναρπάσει ἡ τακτικὴ ποὺ μαχόταν.

Η αιμορραγία είχε βάψει όλο το χώμα, θὰ ἦταν περίπου 18 χρονῶν. Το πρόσωπό του, με έντονα χαρακτηριστικά, αν και είχε σκεπαστεί με σκόνες και αίματα, έδειχνε τόσο νεανικό. Πρὶν ξεψυχήσει, κοίταξε βαθιὰ μέσα στὰ μάτια τὸ στοχασμό μου καὶ χαμογέλασε.
Ξαφνιάστηκα!

Δὲν ξέρω ἄν χαμογελοῦσε σὲ μένα ἤ στὸν θάνατο, ποὺ φτερούγιζε γιὰ νὰ τὸν πάρει. Σήκωσε μὲ κόπο τὸ δεξί του χέρι, πῆρε ἀπὸ τὸ λαιμό του ἕνα σταυρό ποὺ κρεμόταν, τὸν φίλησε κι ἔγειρε τὸ κεφάλι πλάγια, ξεψυχώντας μὲ καρφωμένο στὰ χείλη του τὸ χαμόγελο.

Ὅμως, ἡ ἔκπληξή μου ἔμελλε νὰ κορυφωθεῖ, ὅταν τραβῶντας τὸ σαρίκι του γιὰ νὰ τὸν ξαπλώσω χάμω, ξεχύθηκαν ἀπ’ τὸ κεφάλι του μισὸ μέτρο κατάμαυρα μαλλιά. Τότε μόνο κατάλαβα πὼς ἦταν γυναῖκα. Βουβάθηκα.

Ἦταν κάτι ποὺ δὲν τὸ περίμενα. Ἔνοιωσα στὸ λαιμό μου ἕναν κόμπο νὰ μὲ πνίγει. Ἦταν ἡ πρώτη φορὰ ποὺ συνειδητοποίησα ὅτι ἡ μοίρα τῶν ἀλεξιπτωτιστῶν θὰ ‘ ταν πολὺ δύσκολη στὴν Κρήτη. Ἔφυγα, ἀφήνοντας τὴ σκέψη μου κάτω ἀπὸ τὴ γέρικη ἐλιά, κοντὰ στὴ νεκρὴ κοπέλα».

Στρατιωτική Επιθεώρηση ΓΕΣ (τ. 3-4/1991, σελ. 95)
Αναδημοσίευση από: Εφημερίδα
Posted by Ζωντανό Ιστολόγιο

Μάχη της Κρήτης (Γερμανικά Luftlandeschlacht um Kreta), ονομάζεται η επιχείρηση κατάληψης της Κρήτης από τους Γερμανούς κατά το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, και συγκεκριμένα από το πρωί της 20ής Μαΐου 1941, όταν ξεκίνησε η αεροπορική έφοδος των Γερμανών με συνθηματικό όνομα «Unternehmen Merkur» (Επιχείρηση Ερμής) εναντίον του νησιού, ως την 1η Ιουνίου. 

Με την επιχείρηση αυτή οι Γερμανοί κατάφεραν να καταλάβουν το νησί από τις αγγλοελληνικές συμμαχικές δυνάμεις, ωστόσο αυτή τους η επιτυχία κόστισε τόσο πολύ ώστε να μην επιχειρήσουν ξανά άλλη αεροπορική έφοδο της ίδιας κλίμακας κατά την διάρκεια του πόλεμου.

Το Χαμομηλάκι