“Καμπανάκι” για το άγχος που επιφέρει σε γονείς και παιδιά το δεύτερο lockdown

• ΕΝΤΟΝΟ ΤΟ ΑΓΧΟΣ ΚΑΙ ΘΛΙΨΗ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΣΤΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΗΛΙΚΙΕΣ
• Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΡΟΥΤΙΝΑΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΣΤΗΝ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ
• ΕΝΑ ΑΝΕΠΑΡΚΕΣ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΗΛΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΦΕΡΝΕΙ ΜΕΓΑΛΟ ΑΓΧΟΣ ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ
• Ο ΧΡΟΝΟΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΟΘΟΝΗ “ΥΠΟΒΑΘΡΟ” ΓΙΑ ΕΘΙΣΜΟΥΣ
• ΣΤΑΘΕΡΕΣ ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ ΚΑΙ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ

Η ψυχολόγος Ελίνα Διαμάντη μιλάει για το στρες της τηλεκπαίδευσης και την ανάγκη για νέες συνήθειες και θετική στάση

Οι νέες συνθήκες που έχει επιφέρει η πανδημία μετά και το δεύτερο lockdown στην καθημερινότητα διαμορφώνουν νέα δεδομένα για όλες τις ηλικίες, με τις οικογένειες αλλά και άτομα μεγαλύτερης ηλικίας να βιώνουν πιο έντονα το στρές και το άγχος σε μια περίοδο που καλούνται να παραμείνουν απομονωμένοι και να ανταπεξέλθουν στις ανάγκες εκπαίδευσης αλλά και κοινωνικοποίησης οι οποίες διαφέρουν πολύ από τα όσα μέχρι σήμερα γνώριζαν.

Για τη ψυχολογία των γονέων, των ατόμων μεγαλύτερης ηλικίας και κυρίως των παιδιών τους στην εποχή της καραντίνας, την σημασία της «ρουτίνας» μέσα στο σπίτι αλλά τις δυσκολίες που έχει φέρει η τηλεκπαίδευση στο οικογενειακό περιβάλλον, αναφέρθηκε η ψυχολόγος και παιδοψυχολόγος στο Ρέθυμνο κ. Ελίνα Διαμάντη μιλώντας στο ραδιόφωνο του Team FM 102 και την εκπομπή «Πρώτη Γραμμή».

Η ίδια επεσήμανε πως είναι έντονο το άγχος και το στρες που διέπει τους γονείς το τελευταίο διάστημα και λόγω της τηλεκπαίδευσης, καθώς είναι αναγκασμένοι να είναι δίπλα στο παιδί τους την ώρα του μαθήματος αλλάζοντας τον οικογενειακό προγραμματισμό και μεταβάλλοντας μια σημαντική παράμετρο που είναι η ρουτίνα.

Αναφερόμενη στην περίοδο της καραντίνας αλλά και συνολικά της πανδημίας, η κα Διαμάντη επεσήμανε μεταξύ άλλων : «Η περίοδος που διανύουμε είναι πάρα πολύ δύσκολη. Όχι πως πριν δεν υπήρχαν αγωνίες, φόβοι και άγχος απλά όλα αυτά έχουν μεγεθυνθεί και υπάρχει μεγάλη ανασφάλεια για τι θα φέρει η επόμενη μέρα».

• ΕΝΤΟΝΟ ΤΟ ΑΓΧΟΣ ΚΑΙ ΘΛΙΨΗ ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΣΤΙΣ ΜΕΓΑΛΕΣ ΗΛΙΚΙΕΣ

Ως ιδιαίτερα δύσκολη λόγω της πανδημίας κορωνοϊού, η οποία έχει γιγαντώσει τους φόβους, τις ανασφάλειες και το άγχος στον μέσο άνθρωπο , χαρακτήρισε περίοδο αυτή η κ. Διαμάντη και ανέφερε: “Το πρόβλημα αφορά όλες τις ηλικίες, άλλες σε μεγαλύτερο και άλλες σε μικρότερο βαθμό. Οι μεγάλοι άνθρωποι νιώθουν θλίψη και μοναξιά. Από τη φύση του ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον και έχει ανάγκη για ανθρώπινη επαφή”. 

Ιδιαίτερα στάθηκε στις μεγαλύτερες ηλικίες τονίζοντας πως οι ηλικιωμένοι βιώνουν τα συναισθήματα αυτά περισσότερο, καθώς παραμένουν απομονωμένοι και συχνά δεν διαθέτουν την απαραίτητη εξοικείωση με την τεχνολογία ώστε να μπορούν να διατηρήσουν την επικοινωνία τους με τους γύρω τους.

• Η ΣΗΜΑΣΙΑ ΤΗΣ ΡΟΥΤΙΝΑΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΣΤΗΝ ΚΑΡΑΝΤΙΝΑ

Σύμφωνα με έρευνες η «ρουτίνα» των παιδιών παίζει καθοριστικό ρόλο για την ανάπτυξή τους υπογράμμισε η κ. Διαμάντη και στάθηκε στο γεγονός πως αυτή η ρουτίνα κόπηκε βίαια και στο νέο lockdown. «.. εμείς από την πλευρά μας θα πρέπει να δημιουργήσουμε νέες ρουτίνες ώστε τα παιδιά μας να νιώθουν ασφάλεια και σταθερότητα» είπε χαρακτηριστικά δίνοντας έμφαση στην διατήρηση ενός καθημερινού προγράμματος στα παιδιά.

Η ψυχολόγος-παιδοψυχολόγος Ελίνα Διαμαντή επισημαίνει πως τα παιδιά προσαρμόζονται ευκολότερα από τους ενήλικες σε διάφορες καταστάσεις και στην συγκεκριμένη περίπτωση από την πρώτη καραντίνα έδειξαν και συνεχίζουν να δείχνουν μεγάλη γενναιότητα. 

Ωστόσο, θα πρέπει και η προσέγγιση των γονέων στο θέμα του κορωνοϊού να είναι ιδιαίτερα προσεκτική, εξηγώντας στα παιδιά τον κίνδυνο δίχως να τα φοβίσουν, υπογράμμισε η κ. Διαμάντη. Ακόμη πρόσθεσε πως το καλό παράδειγμα των γονέων στην τήρηση των μέτρων είναι υψίστης σημασίας ζήτημα, καθώς τα παιδιά απ’ τη φύση τους μιμούνται τους γονείς τους,

• ΕΝΑ ΑΝΕΠΑΡΚΕΣ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΗΛΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗΣ ΦΕΡΝΕΙ ΜΕΓΑΛΟ ΑΓΧΟΣ ΣΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ

Στη λάθος ώρα των μαθημάτων των παιδιών και στο «πρόχειρο» σύστημα τηλεκπαίδευσης των δημοτικών και νηπιαγωγείων στάθηκε ιδιαίτερα η κ. Διαμάντη, διότι τα παραπάνω , όπως εξήγησε, έχουν υποχρεώσει τον γονέα να είναι συνεχώς δίπλα στο παιδί την ώρα της διδασκαλίας, καταστρέφοντας το πρόγραμμα του ίδιου αλλά ολόκληρης της οικογένειας. 

Μάλιστα υπογραμμίζει πως οι μεσημεριανές ώρες είναι ακατάλληλες για διδασκαλία σε αυτές τις ηλικίες επειδή το παιδί έχει μόλις φάει και χαλαρώνει ενστικτωδώς. Ο συνδυασμός όλων των προηγουμένων έχει φέρει αφόρητο στρες στους γονείς την τελευταία εβδομάδα, που όπως σημειώνει η ψυχολόγος δεν έχει ξανασυναντήσει στο παρελθόν. 

Η ίδια εξήγησε αναλυτικά: 

«Όσον αφορά τους γονείς υπάρχει πολύ στρες για την κατάσταση και για το μέλλον των παιδιών τους. Η τελευταία εβδομάδα είναι η πιο έντονη που έχω βιώσει από άποψη άγχους γιατί μέχρι τώρα η τηλεκπαίδευση στα μεγάλα παιδιά ήταν διαφορετική, καθώς το καθένα μπορούσε να οργανωθεί μόνο του, ενώ τώρα ο γονιός θα πρέπει να αλλάξει τη ρουτίνα όλης της οικογένειας για να επιβλέπει το παιδί την ώρα του μαθήματος. Να τονίσουμε επίσης ότι η ώρα αυτή της μάθησης είναι εντελώς ακατάλληλη. »

Ιδιαίτερα στάθηκε και σε παιδιά προσχολικής ηλικίας, υπογραμμίζοντας πως η τηλεκπαίδευση σε αυτές της ηλικίες είναι “ανέφικτη” ενώ πρόσθεσε πως μια πρόταση που θα μπορούσε να συμβάλλει στην βελτίωση του υφιστάμενου σχεδιασμού θα ήταν “να υπάρχει η δυνατότητα να μπαίνει ο γονιός ότι ώρα θέλει στο μάθημα σύμφωνα με το πρόγραμμά του, να το παρακολουθεί και στη συνέχεια να κάνει το δάσκαλο τις κατάλληλες ώρες για τα παιδιά. Η εκπαίδευση αυτή τη στιγμή έχει πάρα πολύ μεγάλες δυσκολίες».

• Ο ΧΡΟΝΟΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΗΝ ΟΘΟΝΗ “ΥΠΟΒΑΘΡΟ” ΓΙΑ ΕΘΙΣΜΟΥΣ

Ο χρόνος που περνούν τα παιδιά, ιδιαίτερα στις μικρότερες ηλικίες μπροστά στην οθόνη ενός υπολογιστή, προβληματίζει τόσο τους γονείς όσο και τους ειδικούς. 

Η κα Διαμάντη εξήγησε μάλιστα πως η πολύωρη ενασχόληση δημιουργεί και υπόβαθρο για εθισμό στο διαδίκτυο, γεγονός που κρούει το “καμπανάκι”. 

Συγκεκριμένα, όπως τόνισε η ίδια: 

«Τα παιδιά πλέον περνάνε πολύ περισσότερες ώρες μπροστά σε έναν υπολογιστή γιατί τώρα έχουν και τη μάθηση μπροστά στην οθόνη, οπότε δημιουργείται ένα υπόβαθρο για εθισμό στο διαδίκτυο το οποίο θα πρέπει να προσέξουμε μόλις τελειώσει όλο αυτό. Τα παιδιά παραπονιούνται γιατί τους λείπουν οι φίλοι τους και η κοινωνική τους ζωή. Εμείς στο Ρέθυμνο ευτυχώς έχουμε ακόμα τη φύση, τη γειτονιά μας και μπορούμε να δούμε ένα φίλο όσο μας το επιτρέπουν οι συνθήκες και πάνω απ’ όλα με ασφάλεια. Αλλού όμως τα παιδιά είναι συνεχώς κλεισμένα στο δωμάτιό τους, σε έναν υπολογιστή χάνοντας τη ρουτίνα τους».

Παράλληλα η κ. Διαμάντη συμβούλεψε τους γονείς να μιλάνε συνεχώς με τα παιδιά τους γι’ αυτά που τους απασχολούν, να συζητούν με αυτά και να παραμένουν όσο το δυνατόν αισιόδοξοι. Η σωματική άσκηση αποτελεί επίσης, όπως ανέφερε μια διέξοδο και συμβάλει ταυτόχρονα στην καλή λειτουργία του οργανισμού και στην καλή ψυχική υγεία του ατόμου. Η ψυχολόγος προτρέπει ακόμη τους γονείς να ελαττώσουν την τηλεόραση και τις δυσάρεστες εικόνες των ειδήσεων, ιδίως όταν στον ίδιο χώρο βρίσκονται τα παιδιά τους, ώστε να μην διαταράσσεται η ψυχολογία τους.

ΣΤΑΘΕΡΕΣ ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ ΚΑΙ ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ

Στην δύσκολη καθημερινότητα για όλους “ανάχωμα” μπορεί να αποτελέσει, όπως εξήγησε η κα Διαμάντη : 

«Να κρατήσουμε τη ζωή μας όσο γίνεται σταθερή, τις συνήθειες μας αν γίνεται, να είμαστε όσο το δυνατόν αισιόδοξοι, λέγοντας ότι όλο αυτό είναι προσωρινό και μάλλον για το καλό όλων μας».

Παράλληλα, η κα Διαμάντη τόνισε πως μέσα από απλές καθημερινές διαδικασίες, υπάρχει η δυνατότητα ακόμη και εν μέσω της πανδημίας και του εγκλεισμού να διατηρηθούν οι ισορροπίες με έμφαση στην ψυχική και σωματική υγεία. 

Η ίδια επεσήμανε: 

«Πολύ σημαντικό είναι να μιλάμε μεταξύ μας και να λέμε τα συναισθήματά μας και κυρίως τα αρνητικά. Όλα τα αρνητικά συναισθήματα χρειάζεται να τα διοχετεύσουμε κάπου είτε με τους ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας είτε μακριά μας μέσω βιντεοκλήσης. Καθώς όλοι βιώνουμε το ίδιο πράγμα θα υπάρξει μία αμοιβαία κατανόηση ενώ από την άλλη όσοι είναι μόνοι τους μπορούν να απευθυνθούν σε κάποιον ειδικό για να μιλήσουνε. Θα πρέπει επίσης να είμαστε πολύ προσεκτικοί και με την σωματική μας υγεία, με την διατροφή και την άσκησή μας διότι είναι πολύ σημαντικά και για την ψυχική μας υγεία».

goodnet

Η γιαγιά μου, η Σίτου μου

Η γιαγιά μου, από την πλευρά του πατέρα μου, σε όλη της τη ζωή ήταν μια απλή χωρική από τη Συρία, που δεν ήξερε ούτε να γράφει, ούτε να διαβάζει.

...

Λίγες μέρες όμως αργότερα, όταν ένα ολόκληρο τσούρμο παιδιών άρχισε να φωνάζει: «Αράπη, Αράπη, Αράπη», συνέβη κάτι: Συγκρατούσα τα δάκρυά μου, προσπαθώντας με όλες τις δυνάμεις του κορμιού μου, να μη φανώ μυξιάρικο και να μην τους επιτρέψω να με δούν να κλαίω. Αλλά δεν μπορούσα να συγκρατηθώ.

...

Συνέχεια στη Βασιλεία των Ουρανών 

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Πώς θα βοηθήσετε το παιδί να αναπτύξει το αίσθημα ευθύνης

Ως γονείς μπορείτε να βοηθήσετε σημαντικά το παιδί να αναπτύξει το αίσθημα ευθύνης

Όλα τα παιδιά μερικές φορές δικαιολογούνται για τη συμπεριφορά τους. Η φράση «Δεν είναι δικό μου λάθος!» είναι μια κοινή αντίδραση των παιδιών όταν έχουν παραβεί τους κανόνες. Αλλά για ορισμένα παιδιά, οι δικαιολογίες μπορούν να γίνουν ένα πραγματικό πρόβλημα και κάπως έτσι να μετατραπούν σε ενήλικες που αρνούνται να αποδεχτούν την προσωπική τους ευθύνη για τις πράξεις τους.

Πώς θα βοηθήσετε το παιδί να αναπτύξει το αίσθημα ευθύνης

Μείνετε ήρεμοι

Αποφύγετε να τσακωθείτε με το παιδί σας όταν επιμένει ότι κάτι δεν είναι δικό του λάθος. Διαφορετικά, κινδυνεύετε να μπείτε σε μια μάχη εξουσίας. Αντ’ αυτού, απαντήστε ήρεμα. Καταστήστε σαφές ότι η δικαιολογία του για τη συμπεριφορά του δεν σημαίνει ότι δεν είναι υπεύθυνο για ό,τι έκανε. Πείτε του, «Έχεις ευθύνη για το πώς συμπεριφέρεσαι» ή «Είναι δική σου ευθύνη να βρεις τρόπους για να λύσεις αυτό το πρόβλημα.»

Ενθαρρύνετε την προσωπική ευθύνη

Διδάξτε στο παιδί σας τη διαφορά ανάμεσα σε μια εξήγηση και μια δικαιολογία. Για παράδειγμα, το να πει στον δάσκαλό του ότι απουσίαζε επειδή ήταν άρρωστο είναι μια εξήγηση. Αν πει στον δάσκαλο ότι ο σκύλος έφαγε την εργασία του, είναι δικαιολογία.

Η εξήγηση αποδέχεται την προσωπική ευθύνη ενώ η δικαιολογία τείνει να κατηγορεί άλλους. Η εξήγηση έχει σκοπό να βοηθήσει τους άλλους να κατανοήσουν την κατάσταση, ενώ η δικαιολογία συνήθως προορίζεται να δικαιολογήσει ένα λάθος.

Μερικές φορές τα παιδιά (καθώς και πολλοί ενήλικες) δυσκολεύονται να αναγνωρίσουν τη διαφορά. Αλλά αξίζει τον χρόνο και την προσπάθεια να βοηθήσετε το παιδί σας να δει ότι υπάρχει μεγάλη διαφορά μεταξύ αυτών των δύο εννοιών.

Δώστε ως παράδειγμα διάφορα σενάρια και ζητήστε από το παιδί να εντοπίσει πότε λέτε μια δικαιολογία και πότε προσφέρετε μια εξήγηση. Με την εξάσκηση, το παιδί θα μπορέσει να αναγνωρίσει τη διαφορά και να κατανοήσει πότε οι άνθρωποι προσπαθούν να αποφύγουν την προσωπική ευθύνη.

Διδάξτε του δεξιότητες επίλυσης προβλημάτων

Όταν το παιδί προσπαθεί να κατηγορήσει άλλους ανθρώπους για τα λάθη και τα προβλήματά του, στρέψτε τη συζήτηση στις επιλογές του για τον τρόπο με τον οποίο ανταποκρίνεται. Για παράδειγμα, αν λέει, «Πήρα κακό βαθμό στην εργασία μου επειδή ο δάσκαλος δεν μου εξήγησε πώς να την κάνω», ρωτήστε, «Τι θα μπορούσες να κάνεις σχετικά με αυτό;». Μιλήστε του για το πώς θα μπορούσε να ζητήσει διευκρινίσεις ή να ζητήσει βοήθεια, αντί να κατηγορήσει τον δάσκαλο για την κακή του βαθμολογία.

Είναι σημαντικό το παιδί σας να μπορεί να αναγνωρίζει ότι έχει επιλογές για τον τρόπο με τον οποίο ανταποκρίνεται. Διδάξτε στο παιδί ότι ανεξάρτητα από το τι συμβαίνει γύρω του, είναι εκείνο τελικά υπεύθυνο για τις δικές του επιλογές.

Δώστε έμφαση στη μάθηση μέσα από τα λάθη

Διδάξτε στο παιδί σας ότι τα λάθη είναι μια ευκαιρία για μάθηση. Όταν τα παιδιά βλέπουν τα λάθη ως τρόπο να μάθουν, είναι λιγότερο πιθανό να προσπαθήσουν να καλύψουν τα λάθη τους ή να κατηγορήσουν άλλους ανθρώπους. Δείξτε του λοιπόν ότι το να κάνει λάθη δεν είναι κακό, αλλά είναι σημαντικό να μάθει μέσα από αυτά, ώστε να μην τα επαναλάβει. Τέλος, επικροτήστε το παιδί σας όταν λέει την αλήθεια ή όταν αναλαμβάνει την ευθύνη για τη συμπεριφορά του.

in.gr