Ο Αμάραντος

Αχ, για ιδέ καλέ για ιδέ για ιδέστε τον αμάραντο! (Για ιδέστε τον αμάραντο σε τι βουνό φυτρώνει καλέ!) Αχ φυτρώ καλέ φυτρώ φυτρώνει μες στα δύσβατα. (Φυτρώνει μες στα δύσβατα, στις πέτρες στα λιθάρια καλέ.) Αχ, ποτέ καλέ ποτέ. Ποτέ του δε ποτίζεται! Ποτέ του δε ποτίζεται και δε κορφολογιέται καλέ.) Αχ, τον τρών’καλέ τον τρών’, τον τρών’τα λάφια και ψοφούν. (Τον τρών’τα λάφια και ψοφούν, τ’αγρίμια κι ημερεύουν καλέ.)

Αρβανιτάκη Ελευθερία

Ο Αμάραντος (o Ελίχρυσος) - Helichrysum stoechas 

το Φυτό της Αιώνιας Νεότητας!

Το χρυσαφί λουλούδι της ελληνικής υπαίθρου που είναι πάντα ανθισμένο! 

Συμβολίζει την αιώνια αγάπη και συνδέεται με τον μύθο του Πάρη και της ωραίας Ελένης.

Ο μύθος λέει ότι όταν ο Πάρης έκλεψε την ωραία Ελένη από την Σπάρτη και ενώ ταξίδευαν προς την Τροία, σταμάτησαν στα Κύθηρα για να κάνουν σπονδές προς τιμήν της θεάς Αφροδίτης που τους προστάτευε. Εκεί πέρασαν λίγες μέρες και ολοκλήρωσαν τον έρωτά τους. 

Η ωραία Ελένη όμως ζήλεψε την θέα Αφροδίτη, που κατά την μυθολογία ζούσε στο νησί, και απαίτησε από τον Πάρη να της πει ότι εκείνη ήταν η πιο όμορφη γυναίκα. 

Ο Πάρης θέλοντας να καθησυχάσει την ωραία Ελένη της είπε δείχνοντας το κίτρινο άνθος: 

«Βλέπεις αυτό το λουλούδι; Τα μαλλιά σου έχουν το χρυσαφί του χρώμα, το σώμα σου μοιάζει με τον μίσχο του και το δέρμα σου είναι απαλό σαν τα πέταλά του. Η ομορφιά σου θα διατηρηθεί έτσι για πάντα». 

Και το λουλούδι ονομάστηκε σεμπρεβίβα.