Σήμερα η εφηβεία αρχίζει στα δεκαοχτώ (;)

Τις προάλλες βρέθηκα τυχαία σε μια μεγάλη παρέα φοιτητών, δηλαδή νέων από 18 ως 23 ετών περίπου. Φυσικά δεν άφησα την ευκαιρία να πάει χαμένη. 

Έπιασα αμέσως δουλειά: έφερα την κουβέντα, χωρίς να με πάρουν χαμπάρι, στα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα της εποχής μας. Βλέπετε ήθελα να πάρω λίγη από την επαναστατική φλόγα της νεολαίας μας, ίσως γιατί τώρα τελευταία νιώθω τη δική μου αρκετά πεσμένη.
Και ενώ πίστευα ότι θα ακούσω οργισμένες κραυγές, ότι θα αντικρίσω επαναστατημένες συνειδήσεις νέων που όλα θέλουν να τα αλλάξουν, ενώ περίμενα ότι θα αναγκαστώ να απολογηθώ για τις δικές μας προηγούμενες γενιές για το λόγο ότι έχουν ευθύνες για την σημερινή κατάσταση φευ…….. τίποτα από αυτά δεν έγινε.

Οι απόψεις των νέων που εκφράστηκαν με έπιασαν εξ απροόπτου. Ήταν γεμάτες ορθολογισμό και τολμώ να πω συντηρητισμό. 

Μάλιστα όταν προσπάθησα να τους τσιγκλήσω και να τους μιλήσω για συλλογικές διεκδικήσεις, για κινήματα και άλλα συναφή, ένας από αυτούς πήρε το λόγο και κάπως ειρωνικά μου είπε: 

«καλά δεν νομίζεις ότι κάποια στιγμή εσείς οι μεγαλύτεροι πρέπει να μεγαλώσετε λιγάκι; Πρέπει επιτέλους να δείτε την πραγματικότητα. Πότε θα το χωνέψετε ότι τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει; Μας έχετε πρήξει με τις ιδεολογίες σας». 

Εμβρόντητος περίμενα λίγο μήπως κάποιος άλλος από την παρέα των φοιτητών αντιδράσει στα λεγόμενα του προλαλήσαντα αλλά ήταν ολοφάνερο ότι αυτός μιλούσε εκ μέρους όλων. 

Πήρα το λόγο και κάπως απότομα τους ρώτησα: 

«Καλά δεν είστε έξαλλοι με όλα αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας;». 

Ένας άλλος φοιτητής μου απάντησε: 

«Πλάκα σπάμε. Δεν είναι πράγματα για να ασχοληθεί κανείς στα σοβαρά».
Εν τω μεταξύ οι περισσότεροι από αυτούς, για όση ώρα μιλάγαμε, ήταν με το ένα μάτι σε μένα και το άλλο στο κινητό τους, θυμίζοντας πιο πολύ σχολιαρόπαιδα παρά φοιτητές. 

Γυρνάω λοιπόν και τους λέω αγριεμένος αυτή τη φορά: 

«ρε παιδιά, τελικά εσείς τα βρίσκετε όλα καλά;». 

Μια κοπέλα μου απάντησε αμέσως: 

«Καθόλου καλά αφού όταν τελειώσουμε την σχολή δεν θα βρούμε εύκολα δουλειά». 

Η αλήθεια είναι ότι με αυτό που άκουσα αναθάρρεψα λιγάκι αλλά δεν κράτησε για πολύ γιατί κάτι μέσα μου με έτρωγε και την έκανα την ερώτηση: 

«Δηλαδή αν βρείτε δουλειά θα είστε απόλυτα ευχαριστημένοι;». 

Ένας ψηλός πήρε το λόγο: 

«φυσικά, τι άλλο να θέλουμε δηλαδή; Ειδικά και άμα είναι και καλή, σούπερ!!!».

Είχα πέσει από τα σύννεφα και μάλιστα χωρίς να προνοήσω για αλεξίπτωτο. Ένιωθα, παρόλο που είχα τη διπλάσια ηλικία από αυτούς, σαν να ήμουν εγώ ο μικρός και ονειροπόλος της παρέας. Από εκείνους καμία επαναστατικότητα, εντελώς απολιτική στάση στα πράγματα, καμία οργή, καμία ρομαντική διάθεση. Ειδικά αυτή η φράση: «αν βρούμε και μια καλή δουλειά, όλα καλά» τρύπαγε το μυαλό μου.
Θα μου πείτε, μπορεί να ήταν η συγκεκριμένη παρέα. Έλα όμως που αυτές τους οι κουβέντες απλά μου επιβεβαίωσαν αυτό που πέρναγε καιρό από το μυαλό μου. 

Γνωρίζω βέβαια κάποιες εξαιρέσεις αλλά θεωρώ ότι η πλειοψηφία έχει απόψεις σαν της παραπάνω παρέας.

Στη διαδρομή για το σπίτι, αφέθηκα στις σκέψεις μου. Θυμήθηκα τις δικές μου γενιές ως νεολαία. Καταρχάς ποτέ μα ποτέ δεν είχα ακούσει κάποιον συμφοιτητή ή φίλο μου να εκφράζεται τόσα ωμά και κυνικά. 

Θυμάμαι ότι αυτό που θέλαμε τότε και συζητάγαμε ήταν πως θα αλλάξουμε τον κόσμο. Είχαμε όνειρα συλλογικά. Με είχε συγκλονίσει η ατομιστική στάση των σημερινών φοιτητών που σας προανέφερα: 

ο καθένας τους νοιαζόταν να βρει δουλειά ο ίδιος, δηλαδή να βολευτεί μόνον αυτός, που είναι τελείως διαφορετικό από το να ζητάς να μειωθεί η ανεργία.

Γιατί άραγε το ορμητικό ποτάμι, που περίμενα σήμερα να παρασύρει και μένα, αποδείχτηκε ήσυχη λιμνούλα; 

Γιατί η νεολαία μας, στην μεγάλη της πλειοψηφία, μοιάζει να έχει πολιτική αφασία; 

Μια λέξη περνούσε επίμονα από το μυαλό μου: εφηβεία.

Ματαιωμένες εφηβείες ή μήπως σε αναστολή;
Η σημερινή νεολαία μοιάζει να είναι η γενιά των ματαιωμένων εφηβειών. 

Παλιά που τα παιδιά είχαν εφηβείες πρώτα επαναστατούσαν εναντίον των γονέων τους και αργότερα αυτή η επαναστατική φόρα συνεχίζονταν και εναντίον αυτού που τότε λέγαμε σύστημα ή κατεστημένο. 

Πόσο παλιές όμως ακούγονται αυτές οι λέξεις σήμερα; 

Σήμερα τα πράγματα έχουν αλλάξει άρδην. 

Αφαιρέσαμε την εφηβεία από τα παιδιά γιατί τους στραγγίξαμε όλο το χρόνο τους. 

Οι μαθητές σήμερα δεν έχουν χρόνο για χάσιμο αφού πρέπει να ετοιμαστούν από πολύ μικροί για την μεγάλη δοκιμασία της ζωής τους: τις εισαγωγικές εξετάσεις. 

Πρέπει να αποκτήσουν και επιπλέον προσόντα, όσα περισσότερα γίνεται από τους άλλους. 

Και όμως αυτός ο «χρόνος για χάσιμο» είναι που ...

Το μαιευτήριο «Υγεία», η Stem Health Hellas και η απάτη με τα βλαστοκύτταρα σε βάρος 30 χιλιάδων γονέων

Ποινικές διώξεις σε βαθμό κακουργήματος για υπόθεση απάτης 

με βλαστοκύτταρα

Βαριές ποινικές διώξεις σε βαθμό κακουργήματος αντιμετωπίζουν 19 άτομα για υπόθεση απάτης με βλαστοκύτταρα. 

Η ποινική διαδικασία άνοιξε μετά την άσκηση ποινικής δίωξης από την Εισαγγελία Πλημμελειοδικών Αθηνών και περιλαμβάνει αδικήματα όπως απάτη και άμεση συνέργεια σε απάτη, με τις επιβαρυντικές μάλιστα διατάξεις που προβλέπει ο νόμος.

Η έρευνα που προηγήθηκε είχε ως αντικείμενο τη συντήρηση βλαστοκυττάρων μετά την οικονομική της κατάρρευση, που άφησε έκθετους χιλιάδες γονείς, οι οποίοι είχαν πληρώσει αδρά για να συντηρηθούν βλαστοκύτταρα για τα επόμενα χρόνια σε περίπτωση θα ήθελαν να τα χρησιμοποιήσουν.

Σύμφωνα με όσα περιγράφονται στο εισαγγελικό πόρισμα, η απάτη συνίσταται στο ότι υπήρξε παραπλάνηση των πελατών της εταιρείας, ότι μπορούν να συντηρηθούν τα βλαστοκύτταρα για μεγάλο διάστημα χωρίς να υπάρχει προς τούτο τεκμηριωμένη επιστημονική μελέτη και στο ότι η συγκεκριμένη «τράπεζα βλαστοκυττάρων» δεν ήταν αδειοδοτημένη από το υπουργείο Υγείας.

Αξίζει να σημειωθεί μάλιστα πως σε ό,τι αφορά τη λειτουργία της εταιρείας χωρίς άδεια η εισαγγελική αρχή, ερευνά και τυχόν ποινικές ευθύνες υπαλλήλων του Εθνικού Οργανισμού μεταμοσχεύσεων (ΕΟΜ) για παράβαση καθήκοντος σε βαθμό πλημμελήματος, διότι δεν άσκησαν τον εποπτικό ρόλο με τον οποίο ήταν επιφορτισμένοι. 

Παράλληλα μετά από αναφορά του Συνηγόρου Καταναλωτή, Λευτέρη Ζαγορίτη, η εισαγγελία διερευνά και αν το σύνολο των ιδιωτικών εταιριών βλαστοκυττάρων διαθέτουν άδεια από το υπουργείο Υγείας.
Μίνα Μουστάκα

athina984

σχετικά:

Βλαστημούν για τη φύλαξη των βλαστοκυττάρων

«Βλαστοκύτταρα», μια μεγάλη απάτη;

Να μαθαίνουμε στα παιδιά μας ότι δεν φταίνε για όλα οι άλλοι

Τα παιδιά, μαθαίνοντας κάτι τόσο απλό, μαθαίνουν, ουσιαστικά, να αναλαμβάνουν την ευθύνη των πράξεών τους.

👶👶👶 

Ένα παιδί που του είχαν μάθει ότι για όλα φταίνε οι άλλοι

Πριν από λίγες μέρες, καθόμουν στην τάξη και παρατηρούσα τα παιδιά μου καθώς έπαιζαν, κρατώντας σημειώσεις για το κάθε παιδί ξεχωριστά, αλλά και για το πώς παίζουν ως ομάδες. 

Είναι κάτι που κάνω σχεδόν μέρα παρά μέρα, αλλά ειδικά τον Σεπτέμβριο, που είναι και η αρχή της σχολικής χρονιάς, επιδίδομαι στο συγκεκριμένο σπορ σχεδόν δυο ώρες κάθε μέρα, ώστε να μπορέσω να καταλάβω πώς λειτουργεί το κάθε παιδάκι, αλλά και η τάξη ως ομάδα.
Ήμουν ιδιαίτερα ευχαριστημένη απ’τις σημειώσεις μου της φετινής μου τάξης. 

Έβλεπα πως τα παιδιά δεν είχαν ιδιαίτερα προβλήματα κοινωνικοποίησης ή συναναστροφής. 

Γενικά η τάξη «έδεσε» από τις πρώτες μέρες. Τα παιδιά έλυναν σχεδόν μόνα τους τις διαφορές τους. Ακολουθούσαν κανόνες. Δεν ενοχλούσαν τους φίλους τους με άσχημες συμπεριφορές ή λόγια.

Πριν προλάβω ν’αντιδράσω σ’αυτήν την εικόνα, ένα άλλο παιδάκι, που συμμετείχε σ’αυτό το σκηνικό τιμωρίας του παιχνιδιού, ήρθε κοντά μου και με προέτρεψε να κάνω «ντα» το παιχνίδι που έγινε αιτία να σκοντάψει ο φίλος μας. 

Φυσικά και δεν το έκανα, παρά μάζεψα όλα τα παιδιά γύρω απ’τον «τόπο του εγκλήματος», όπου και ξεκίνησε μία συζήτηση για το ποιος έφταιγε που σκόνταψε ο συμμαθητής τους.

Κάποια παιδιά απέδωσαν ευθύνες στο παιχνίδι και κάποια στο ίδιο το παιδάκι. 

Ένα παιδάκι έδωσε όλη την ευθύνη αποκλειστικά σ’εμένα, που δεν πρόλαβα να πιάσω τον φίλο τους πριν πέσει. 

Πρώτα συζητήσαμε πως εγώ απείχα πολύ απ’το παιδί για να καταφέρω να το πιάσω (στον αέρα;) πριν πέσει. 

Έπειτα, μετρήσαμε και την απόσταση (3 μπλε φουλάρια, δηλαδή 1,5 μέτρο περίπου). 

Τέλος, περάσαμε στο ερώτημα αν τα άψυχα παιχνίδια μπορούν να επηρεάσουν την κίνηση του σώματός μας ή όχι. 

Μετά από πολλά πειράματα με διάφορα παιχνίδια που σκορπίσαμε στο πάτωμα, καταλήξαμε πως τα παιχνίδια δεν μετακινούνται από μόνα τους. Εκτός κι αν φυσήξει μεγάλος άνεμος ή υπάρχει φάντασμα στο σχολείο. 

Τα αποκλείσαμε και τα δύο. 

Επομένως, ο λόγος που ο φίλος μας έπεσε, ήταν επειδή δεν είδε το παιχνίδι στο πάτωμα απ’την βιασύνη του και σκόνταψε επάνω του. Άρα, άδικα ξυλοφορτώσαμε το καημένο το παιχνιδάκι!

Το παιδάκι που σκόνταψε ήταν και το τελευταίο που πείστηκε ότι ουσιαστικά από δική του υπαιτιότητα σκόνταψε. 

Ακόμη κι όταν τονίσαμε ότι ήταν άτυχη στιγμή και πως αυτά συμβαίνουν σ’όλους, ακόμη και στους μεγάλους, δυσκολεύτηκε πάρα πολύ να το δεχτεί. 

Ο λόγος ήταν, κυρίως, επειδή αυτή ήταν η κυρίαρχη πρακτική στο σπίτι.
Ναι, το θυμάμαι κι εγώ μικρή, να σκοντάφτω σ’αντικείμενα κι η γιαγιά μου να τ’αποδίδει στ’αντικείμενα, ενώ η μαμά μου στην απροσεξία μου. 

Η δασκάλα μου στο δημοτικό πάλι, θυμάμαι, μας είχε μιλήσει για το σώμα μας και πώς αυτό γίνεται αδέξιο, καθώς αναπτύσσεται, μ’αποτέλεσμα συχνές, ξαφνικές και φαινομενικά, αναίτιες πτώσεις του σώματός μας ή αντικειμένων που χειριζόμαστε. 

Αυτή η τελευταία προσέγγιση πιστεύω πως είναι και η πιο ορθή και πρέπει να προσφέρεται στα παιδιά από μικρή ηλικία, ώστε να γνωρίζουν τα πραγματικά γεγονότα της ανάπτυξης. 

Το ίδιο πρέπει να προσεγγίζεται και το γεγονός πως ευθυνόμαστε για τον τρόπο που κινούμαστε σ’έναν χώρο, αλλά και για την έννοια του «ατυχήματος».

Τα παιδιά, μαθαίνοντας κάτι τόσο απλό, μαθαίνουν, ουσιαστικά, να αναλαμβάνουν την ευθύνη των πράξεών τους. 

Μαθαίνουν πως τ’άψυχα αντικείμενα δεν μπορούν ν’ασκήσουν δύναμη πάνω μας χωρίς αιτία. 

Σημασία έχει η δική μας συμπεριφορά στο πλαίσιο που κινούμαστε. Και φυσικά, το ν’απαντήσουμε με βία υπό συνθήκες που δεν απειλείται η σωματική μας ακεραιότητα, είναι εκτός από λάθος και ανούσιο. 

Κανένα θετικό αποτέλεσμα δεν πρόκειται να προκύψει από μία βίαιη συμπεριφορά.

Μη θεωρήσετε τέτοια μικρά συμβάντα ασήμαντα και μην τα αφήνετε να περνούν έτσι. 

Αυτά τα παιδιά, όταν μεγαλώσουν, θ’αποδίδουν τις αποτυχίες τους σε εξωγενείς παράγοντες, σε δύσκολους καιρούς ή σε τρίτα άτομα. Η πραγματικότητα, όμως, είναι πως ο καθένας μας είναι υπεύθυνος για τις πράξεις του. Τόσο για τις πτώσεις του όσο και για τις όμορφες δημιουργίες του. 

Το περιβάλλον θα κρύβει πάντα δυσκολίες. Πάντα θα υπάρχει ένα ξύλινο παιχνιδάκι που θα μας κάνει να σκοντάφτουμε και να πέφτουμε. 

Το ζήτημα είναι να σηκωνόμαστε, να τινάζουμε τα ρούχα μας και να μαθαίνουμε πως πρέπει να κοιτάμε καλά τον δρόμο που βαδίζουμε.

Γιατί η κυρία, ακόμη κι αν πετάξει, δεν θα προλάβει να μας πιάσει.

themamagers via tvxs.gr
fouit