Ό,τι και αν κάνεις, άστο για 5 λεπτά, άδειασε το μυαλό σου, και δες! Θα με θυμηθείς! Πρώτα, πέτα την ένταση από πάνω σου και βάλε την στα ηχεία. Άραξε, μη σκέφτεσαι τίποτα! Δεν χρειάζονται λόγια! Καλά να είμαστε όλοι!
Άμα πεινάς το ξέρεις. Φωνάζουνε τα σπλάχνα σου. Άμα κρυώνεις, το ίδιο. Άμα αγαπάς, πώς να το καταλάβεις;
Γιατί: τι είναι η αγάπη;
Κάποιος πήγε να πει κάτι και δεν είπε τίποτα. Είπε πως είναι κάτι σαν φωτιά. Μα είναι; Άλλος είπε πάλι, πως είναι δροσούλα, άλλος σαν δοξαριά. Τι είναι τέλος πάντων… Κι αν, πάλι, αγάπη είναι κάτι που το λένε «αγάπη», είναι αυτό η αγάπη;
“I always worked late at night, when everybody left and the phone stopped ringing. "I Want To Know What Love Is" came up at three in the morning sometime in 1984. I don’t know where it came from. I consider it a gift that was sent through me. I think there was something bigger than me behind it. I’d say it was probably written entirely by a higher force.”
Mick Jones
Βάλε μια δύση κι ένα βαρκάκι να λιώνει μέσα. Ομορφιά!
Μα αν δεν υπάρχει μάτι να το δει, είναι ομορφιά; Ένα πουλάκι κελαηδά ολομόναχο σ’ ένα έρημο δάσος…
Αν δεν τ’ ακούσει κανείς… είναι κελάηδηγμα; Κι είναι μπορετό να κελαηδήσει γλυκά ένα ολομόναχο πουλάκι, αν δεν υπάρχει πίσω από κάποιο φύλλο το αυτάκι ενός άλλου πουλιού;
Πήγαν κι οι σοφοί να πούνε κάτι πάνω σ’ αυτό και τα κάνανε θάλασσα. Αυτοί, γι’ αγάπη!… Τα μωρά ξέρουν περσσότερα. Ένα λουλούδι είπε: «Αγάπη; Είμαι εγώ». Τρελαίνεσαι με τέτοια καμώματα.
Ένας «Πέρσης» θα πει αυτό είναι «τρίχα». Ένας βαρκάρης θ’ αφήσει τα κουπιά και θα σκουπίσει το κούτελο του. Δε θα ξέρει να πει τίποτα. Μπορεί αυτό να είναι αγάπη. Μα είναι; Ποιος να του το πει; Όσο έχεις κάτι μέσα σου και δε χρειάζεται να το πεις, το έχεις και ησυχάζεις.
Σε καίει… Σε λιώνει… Εσύ το βλέπεις. Κι αντί να βάλεις τα κλάμματα, το ρίχνεις στο τραγούδι. Είσαι μεθυσμένος και δεν έχεις πιει ούτε στάλα! Αυτό το «πράμα» πρέπει να σκάβεις μέσα σου μια λακούβα να το θάβεις, κι ό, τι βρέξει. Μην το λες πουθενά. Άστο να σε κάψει.
Θα ξέρεις ότι χάνεσαι λίγο λίγο από μια αρρώστια που δεν ξέρεις τ’ όνομά της. Θα ξέρεις όμως ότι είναι μια αρρώστια, που σε κάνει όμορφο. Ομορφαίνεις και πεθαίνεις… Κι όταν θα νομίσεις ότι πέθανες… θα ‘χει τελειώσει η αρρώστια. Θα είσαι ζωντανός, μα θα είσαι και άσκημος. Θα ‘χεις φρικτά ασκημίσει. Αλήθεια… αυτό είναι η αγάπη; Όποιος αγαπά δεν μπορεί να το πει. Κι όποιος δεν αγαπά, δεν το ξέρει.
Λίγο χώμα, μια στάλα κλεμμένη υγρασία και φως, πολύ φως, του Αιγαίου το «φωτεινό» φως και να το λουλούδι, η ζωή, η ομορφιά!
Πόσο ολιγαρκές είναι το λουλουδάκι του βράχου! Η ζωή μπορεί να ανθίσει και να χωρέσει παντού! Δεν νοιάζεται για το μάτι του ανθρώπου· αν θα το δει, αν θα το θαυμάσει, αν θα εντυπωσιαστεί από την παρουσία του! Ανθίζει γιατί το καλεί η ίδια η ζωή, γιατί αυτός είναι ο προορισμός του σπόρου. Ταπεινό και σιωπηλό! Αφήνει τη δύναμη των χρωμάτων του να μιλήσει. Μια υπενθύμιση ελπίδας για ζωή! Εκεί που νομίζεις πως δε θα τη συναντήσεις. Ένα χαμόγελο στην τραχύτητα της πέτρας!
Ποιος μπορεί να κατανοήσει το θαύμα που γίνεται μπροστά στα μάτια μας, κάθε στιγμή και κάθε ώρα, εδώ χρόνια πολλά από τότε που υπάρχει η αφεντιά μας πάνω στον «Τρίτο Βράχο» από τον Ήλιο; Το θεωρούμε φυσικό. Αλλά δεν στοχαζόμαστε για να κατανοήσουμε το βαθύτερο περιεχόμενο μιας φοβερής μεταμόρφωσης. Καθετί που συμβαίνει διαρκώς και αενάως, που το βλέπουμε από τότε που συνειδητοποιούμε τον κόσμο, του προσδίδουμε την έννοια του φυσικού συμβάντος και του απόλυτα δεδομένου και δεν μας κεντρίζει το δημιουργικό στοχασμό και τη φιλοσοφική απορία, που καθένας μας έχει «κληρονομήσει» από τη δωρεά της σκέψης και της συνείδησης, για να αναλογιστούμε, να προβληματιστούμε, να ερευνήσουμε, να ονειρευτούμε.
Μπορεί η επιστήμη να μας εξηγεί την υλική βάση του γεγονότος: ένας σπόρος φυτού, νερό μια σταλιά στου βράχου τη σχισμάδα μαζί με σταγόνες της πρωινής πάχνης και άπειρα φωτόνια που έχουν ξεκινήσει από τον πυρήνα του «Άστρου της Ημέρας» και γλυκοβομβαρδίζουν κάθε επιφάνεια του πλανήτη μας με την γνωστή μας μέγιστη, οριακή ταχύτητα – και στη συνέχεια οι μεταμορφώσεις είναι όλο και πιο γρήγορες για να φτάσουμε στη δημιουργία του ανθού, του δημιουργού της ομορφιάς αλλά και της ζωής, γιατί εδώ είναι το παιχνίδι της αναπαραγωγής της και της αέναης εξέλιξής της. Αλλά μας αρκεί αυτή η ερμηνεία; Δεν μας μένει ένα κενό για να αγγίξουμε τη μαγεία της γέννησης ενός λουλουδιού, την ίδια την ανάδυση της ζωής και της ομορφιάς; Δεν εκκρεμεί μια απορία που να δίνει πνοή στο συναίσθημά μας, στο θαυμασμό μας, στη φαντασίωσή μας, στην ονειροπόλησή μας;
Μόνο η ποίηση μπορεί να ψυχανεμιστεί στη γλυκύτητα του θαύματος του λουλουδιού, της ζωής, της ομορφιάς. Γιάννης Ρίτσος, ο ποιητής της Ρωμιοσύνης, με τo λυρισμό του αγγίζει την ψυχή του θαύματος.
Κυκλάμινο – κυκλάμινο στου βράχου τη σχισμάδα πού βρήκες χρώματα κι ανθείς πού μίσχο και σαλεύεις Μέσα στο βράχο σύναξα το γαίμα στάλα-στάλα μαντήλι ρόδινο έπλεξα κι ήλιο μαζεύω τώρα
.jpg)
![](https://blogger.googleusercontent.com/img/b/r29vz2xl/avvxsehdwdo32relji6egodftnoxefh0ohiniptpaggpi6slbps1axnjjsupo7v6o38yjy13eeqarthx_15eztyeqjzvf7dgs96uv7pnsuu26efnetjdlw8rhaxvkg9ckccpgnux8uugk110isjw2_tr9unvefedjimc9nhnwrckdvmi0gqrj-faummvmhtg5pv1/s1600/hamomilaki.viber.png")
Posts
