Μια φορά κι έναν καιρό...
Έκανε πάντα αυτό που ήθελε η ψυχή της, κανέναν δεν άκουγε. Φώναζε η μάνα της, γκρίνιαζε ο πατέρας, τη μάλωναν τ' αδέρφια της μα, εκείνη δεν άκουγε καμία γνώμη.
Χάνονταν με τις ώρες στο βάλτο της, διασκέδαζε στο παραλίμνιο με τις νύμφες και κρύβονταν στις κουφάλες των αγαπημένων της δέντρων.
Αυτοί ήταν οι φίλοι της. Αόρατοι για τον υπόλοιπο κόσμο, της έκαναν καλή παρέα και της μάθαιναν μυστικά και ξόρκια που έκαναν το βλέμμα της πιότερο να χάνεται. Κι αντί να την αγαπούν γι' αυτή της την αλλοφροσύνη, όλο και πιο πολύ στο πέρασμά της τρόμαζαν.
Η Αδελαΐδα όμως, δε νοιάζονταν για τα λόγια των ανθρώπων. Μονάχα η ουσία την ένοιαζε.
Και η Ουσία, ήταν μια: Το δάσος της κινδύνευε. Τα πλάσματα του νερού που την συντρόφευαν, αρρώσταιναν. Ο κόσμος της άρχισε να καταρρέει, όπως ακριβώς κάποτε είχε προφητεύσει ο Γέροντας του Βάλτου.
Ηρεμία δεν θα έβρισκε, αν δεν έκανε κάτι για να βοηθήσει. Έπρεπε λοιπόν να σκεφτεί. Είχε πολύ δουλειά να κάνει.
- Καλησπέρα και από μένα! Ήθελα να τονίσω πως η δουλειά που κάνετε με γνώμονα πάντα το καλό των παιδιών, είναι σπουδαία. Με μεγάλη χαρά και τιμή είχατε δημοσιεύσει άρθρο μου από το ιστολόγιό μου Ευ...αγγελία,(http://sagalia91.blogspot.com) και τώρα έχω την ίδια τιμή να σας παρουσιάσω το ιστολόγιο με τα παραμύθια μου http://sagalia92.blogspot.com Tα Παραμύθια της Αδελαϊδας. Γράφω με απέραντη αγάπη και σεβασμό στα παιδιά... Σας προσκαλώ να ταξιδέψουμε μαζί!
Παιδικό Ιστολόγιο: Τα παραμύθια της Αδελαϊδας