Μην το κάνεις ... η ζωή αξίζει!

Σε κοιτάζω που είσαι χαμένη και με βλέμμα απλανές. 

Χτυπάς το δόντια σου με μανία, σαν να θέλεις να τα σπάσεις  και είσαι νευρική. 

Κοιτάς συνεχώς το κινητό και αναστενάζεις ξανά και ξανά. Το μυαλό σου πλημμυρίζει  από σκέψεις ασυνάρτητες, ποιος ξέρει πόσα πώς, γιατί, αλλά θα κατεβάζει το μυαλό σου. 

Σκέφτεσαι να ανέβεις κάποιους ορόφους και να δώσεις ένα τέλος, δεν αντέχεις άλλο.

Και εκείνη τη στιγμή, σε πιάνω από το χέρι. 

Έλα να περπατήσουμε, στην όμορφη Μαρίνα του Αλίμου, έλα να χαζέψουμε τα καράβια όπως απομακρύνονται και να κοιτάξουμε ψηλά στον ουρανό, για να διαπιστώσουμε πόσο μικροί είμαστε μπροστά στο σύμπαν αυτό, άρα και οι σεβντάδες και οι πίκρες μας και αυτές μικρές θα γίνουν με τον καιρό.

Θα ήθελα να σου πω πολλά. 

Να σου πω ότι σε λίγο καιρό, εβδομάδες, χρόνια θα γελάς για εκείνα τα καρδιοχτύπια και τα σκιρτήματα που για σήμερα κλαις και χτυπιέσαι, να σου μιλήσω και για τις δικές μου ζήλειες , για τους δικούς μου απελπισμένους έρωτες. 

Να σου πω ότι η ομορφιά του έρωτα βρίσκεται στις πληγές που αφήνει μέσα μας, να σε πείσω ότι αξία του είναι τα σημάδια εκείνα που χαράζει επάνω στις ψυχές μας. 

Να σου μιλήσω για τους φίλους που με άφησαν  και που στην πορεία της ζωής με απογοήτευσαν. 

Να σου πω για τις αποτυχημένες εξετάσεις μου και για τα κλάματα που έριχνα επειδή πίστευα ότι δεν  θα καταφέρω στη ζωή μου τίποτα. Να σου μιλήσω για την ψυχή μου που ακούμπησε σε ανθρώπους που ήρθαν, έκαναν τη ζημιά τους και φύγανε…

Θα ήθελα να σου φωνάξω ότι η ζωή δεν είναι μόνο ένα δικαίωμα, αλλά και υποχρέωση. 

Και είναι όμορφη, αξίζει να τη ζήσεις. Θα ήθελα να σε αγκαλιάσω και να σου μιλήσω για εκείνες τις φορές που κλειδωνόμουν μόνη στο δωμάτιό μου και έκλαιγα επειδή κανένας δε με καταλάβαινε και εγώ, τότε, πείσμωνα περισσότερο και αγκάλιαζα τον εαυτό μου. 

Να σου μιλήσω για την απελπισία που ένοιωθα – και νοιώθω – μπροστά στην αποστειρωμένη εκπαίδευση και στην ανικανότητα πολλών εκπαιδευτικών να διακρίνουν την απελπισία πίσω από μία εφηβική ψυχή.

Θα ήθελα να σου σκουπίσω τα υγρά σου μάτια, να σου πω ότι στη ζωή μπορείς να κερδίσεις τα πάντα ακόμα και τη στιγμή εκείνη που τα χάνεις. 

 Ότι το φως υπάρχει και μέσα στο χειρότερο σκοτάδι, ακόμα και όταν έχεις παγιδευτεί και δε μπορείς να το δεις. 

Να σου φωνάξω: Όλα θα πάνε καλά! και ας μην το πιστεύεις εκείνη τη στιγμή. Να σου τονίσω ότι η αξία της ζωής βρίσκεται στις στιγμές εκείνες που νοιώθουμε ότι όλα τελειώνουν γιατί εκείνη τη στιγμή – μαγικά! – ξαναρχίζουν. 

Να φωνάξω δυνατά ότι όλα τα όνειρα μπορούν να κατακτηθούν, όση λάσπη και αν πέσει επάνω τους.

Αυτά θα ήθελα να σου πω… αυτά τα λίγα. Ξέρω τα σκέφτεσαι όλα αυτά, μπορεί να άλλαξες και γνώμη. 

Μην το κάνεις λοιπόν… γιατί αυτή η ζωή αξίζει με τις χαρές, τις λύπες, τα πάνω και τα κάτω της. 

Γιατί η ζωή αξίζει…

Αρθρογράφος: Μαρία Σκαμπαρδώνη

e-psychology.gr

Στους γονείς που κατέκρινα πριν γίνω μάνα: «Συγγνώμη!» To the Parents I Judged Before I Was a Parent: I'm Sorry

To the Parents I Judged Before I Was a Parent: I'm Sorry

H Laura Lifshitz ζητάει συγγνώμη από όλους τους γονείς που κατέκρινε πριν γίνει μάνα και την καταλαβαίνουμε απόλυτα!

«Να 'μαι λοιπόν, κάποια χρόνια πριν, μια 30χρονη γυναίκα που διδάσκει σε ένα νηπιαγωγείο και πήγα για ψώνια σε ένα γνωστό πολυκατάστημα. Εκεί την είδα: Είδα μια μαμά να ψωνίζει και το παιδάκι της δεν φορούσε παπούτσια, ενώ ήταν χειμώνας. Δεν φορούσε παπούτσια!

«Είναι χειμώνας! Μα, τι σκέφτεται; Είναι δυνατόν;

Εγώ δεν πρόκειται να το κάνω ποτέ αυτό! Όχι εγώ.» είπα.
Έκανα το σιωπηλό μου σχόλιο και συνέχισα τα ψώνια μου σκεπτόμενη σχετικά με το τι γονείς υπάρχουν!

Έπειτα ήταν ένα υπέροχο καλοκαιρινό βράδυ. 

Πήγα για φαγητό σε ένα υπέροχο, ρομαντικό εστιατόριο με τον πρώην σύζυγό μου και περνούσαμε υπέροχα. Δίπλα μας έτρωγε μία οικογένεια με ένα κοριτσάκι περίπου 4 χρονών. Ήταν πολύ χαριτωμένο αλλά απίστευτα θορυβώδες. Καμία εκπαίδευση μου ως νηπιαγωγός δε με βοήθησε να κάνω υπομονή με εκείνο το παιδί. Οι σερβιτόροι το βρήκαν χαριτωμένο αλλά εγώ το βρήκα απλά ενοχλητικό. Το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να φάω τα μακαρόνια μου και να πιω το κρασί μου. Η μικρή όμως μου είχε χαλάσει τη διάθεση! Γιατί δεν πήγαιναν απλά σε μια πιτσαρία; Θέλανε και κυριλέ εστιατόριο…

Εγώ δεν θα το κάνω ποτέ αυτό, όταν κάνω παιδιά. Ποτέ!

Ω, πόση άγνοια είχα!

Όταν έβλεπα μια μαμά να δίνει γλειφιτζούρι στο παιδί της για να σταματήσει να κλαίει έλεγα: 

Εγώ δεν θα το κάνω ποτέ αυτό όταν κάνω παιδιά. Ποτέ!

Όταν άκουγα γονείς να λένε: Ο γιος μας πηγαίνει παιδικό αλλά κοιμάται ακόμη μαζί μας, σκεφτόμουν: Εγώ δεν πρόκειται να το κάνω ποτέ αυτό.

Ποιος τα λέει αυτά; Το άτομο που δεν είχε αλλάξει ούτε μια πάνα στην ζωή του και νόμιζε πως ξέρει τα πάντα για την διαπαιδαγώγηση επειδή είναι νηπιαγωγός!

Αυτό το άτομο όμως θέλει να πει κάτι σε όλους αυτούς τους γονείς:
Συγγνώμη!
Μπορεί να έκρινα την μαμά που άφησε το παιδί χωρίς παπούτσια μες στον χειμώνα, αλλά έχω αφήσει την κόρη μου χωρίς καπέλο μέσα στο καταμεσήμερο και στον ήλιο! Μια κυρία μάλιστα γύρισε και μου είπε: «Η κόρη σου χρειάζεται επειγόντως ένα καπέλο!»

Χαμογέλασα χαριτωμένα αλλά από μέσα μου με το ζόρι συγκρατούσα να νεύρα μου!

Η αλήθεια είναι ότι προσπάθησα πολύ να της το φορέσω… Με καλοπιάσματα, με φωνές, με απειλές, με γλειφιτζούρια… Όμως δεν ήθελε να φορέσει καπέλο με τίποτα! Τι να κάνω;
........
Και να ήταν μόνο αυτό; 4 χρόνια πρν έκρινα τους γονείς που βγήκαν σε εστιατόριο με το μικρό τους. Εγώ λοιπόν έπρεπε να πάω σε ένα ραντεβού και δεν είχα πουθενά να αφήσω το παιδί μου.. Έτσι, ξέρετε τι έκανα; Το πήρα μαζί μου! Σε ένα εστιατόριο ενώ ένα ζευγάρι είχε βγει για να φάει ρομαντικά ακριβώς δίπλα μας. Και εκείνο αποφάσισε οτι ήταν το κατάλληλο μέρος για να δώσει μια παράσταση τραγουδιού! Έτσι άρχισε να τραγουδάει δυνατά!

Ναι, εγώ το επέτρεψα αυτό!
Για να μην αναφέρω ότι ακόμα κοιμάμαι μαζί με το παιδί μου! Και ξέρετε κάτι; Το απολαμβάνω!

Καλά το έκανα εγώ αυτό; Ναι, ναι το παραδέχομαι.

Εγώ επίσης δίνω γαριδάκια μόνο και μόνο για να ηρεμήσει λίγο το κεφάλι μου από τις φωνές!
Επίσης μερικές φορές την αφήνω και στο tablet να παίζει…

Τέλος, μια φορά μέσα στο καταχείμωνο η μικρή μου αρνιόταν να φορέσει το μπουφάν της ενώ έπρεπε να πάμε στο γιατρό. Για να μην χάσουμε το ραντεβού, την πήρα αγκαλιά, την τύλιξα με το δικό μου παλτό μέσα στην αγκαλιά μου και φύγαμε τρέχοντας. Όλοι όσοι μας κοιτούσαν πρέπει να νόμιζαν ότι είμαι μια κακοποιητική μάνα…
Γι’ αυτό λοιπόν, σε όλους τους γονείς που κατέκρινα πριν γίνω μάνα, ζητάω ειλικρινά συγγνώμη!»

babyradio