Τα φαγητά που χωράνε ιδανικά στα ταπεράκια της μαμάς!

Οι κόρες και οι γιοί που σπουδάζουν μακριά, ή που δουλεύουν τουλάχιστον 8 συνεχόμενες ώρες, και έχουν μια μαμά νοικοκυρά, που μετατρέπει καθημερινά τη μαγειρική σε τέχνη, σίγουρα κουβαλούν μαζί τους τα λεγόμενα «ταπεράκια της μαμάς»!

Πάνω που έχει πέσει πείνα, το μαγικό κουτί, με τις χαρτοπετσέτες και τα μαχαιροπήρουνα, έρχεται να σώσει την κατάσταση! 

Ποια σπιτική νοστιμιά έχει το μενού σήμερα; 

Ελπίζω όχι παϊδάκια, ή φρικασέ, γιατί δεν φυλάσσονται εύκολα στο τάπερ! 

Παρακάτω ακολουθούν φαγητά που χωρούν ιδανικά μέσα στα σωτήρια κουτάκια, πλαστικά ή γυάλινα, μεγάλα ή μικρά!

Σούπες (τραχανά, ψαρόσουπα, κοτόσουπα)

Παστίτσιο ή μουσακά

Φρικασέ με πηχτή τη σάλτα

Γεμιστά με πατατούλες

Σαλάτες

Ζυμαρικά με σάλτσες και τυρί

Σπανακόπιτα (και κάθε είδους πίτες)

Χταποδάκι με κοφτό μακαρονάκι

Φακές

Φιλέτο χοιρινό σε κομμάτια, με ρύζι

Βραστά λαχανικά

Αρακάς

Φασολάκια 

Αγκινάρες

Κοτόπουλο με πατάτες στο φούρνο

Μπιφτεκάκια 

Κεφτεδάκια

Σουτζουκάκια

Πατάτες γιαχνί

Σπανακόρυζο

Μπακαλιάρος

Πέρκα 

Μαριδάκια

Κοτομπουκιές

Γίγαντες 

Φασολάδα

Πρασόρυζο

Σπανακόρυζο

Συκώτι με πιλάφι

Μπάμιες

Τυρόπιτα στριφτή

Μανιτάρια πλευρώτους

Σιμιγδαλένιος χαλβάς

Κέικ

Μωσαϊκό

Λαχανοντολμάδες αυγολέμονο

Ντολμαδάκια γιαλαντζί

και γιατί όχι, γαλακτομπούρεκο και όλα τα σιροπιαστά;

tsemperlidou

-----------

το χαμομηλάκι λέει:

προσθέσαμε μερικά φαγητάκια και πιστεύουμε ό,τι όλα χωράνε, αρκεί να μην έχουν αραιή σάλτσα

Never give up on your dreams

-

Αχ ρε μαμά, πόση αγάπη μπορείς να χωρέσεις σε ένα τάπερ;

Και αν με ρωτήσεις πόση αγάπη χωράει σε ένα τάπερ, θα σου πω, όλη η αγάπη του κόσμου χωράει. 

Και είναι τόση πολλή, που αρκεί για να «ταΐσει» όλους τους πεινασμένους της γης.

Από πάντα, δέσμια του μαμαδίστικου ενστίκτου σου, με ρωτούσες «πεινάς;» «έφαγες;» «σε βλέπω κομμένη». 

Όλες αυτές οι οισοφαγικές ερωτήσεις από τη μία μου έδιναν στα νεύρα, από την άλλη με τύλιγαν με μια γλυκιά θαλπωρή. 

Γιατί δεν ξέρω για τον έρωτα, αλλά η αγάπη σου περνούσε πάντα από την καρδιά, κάνοντας μια μεγάλη στάση στο στομάχι.

Η κουζίνα σου, με τον απορροφητήρα να γουργουρίζει μονίμως ήταν πάντα το κατάφυγιό μου και ας μην στο έχω πει ποτέ. 

Από τότε που διάβαζα τα μαθήματά μου, εκεί στο τραπέζι με το καρό τραπεζομάντιλο και από πάνω το διαφανή μουσαμά και σε ένιωθα να πηγαινοέρχεσαι στην κουζίνα κάνοντας δουλειές. 

Έλυνα τις ασκήσεις μου, ενώ το γιουβέτσι που αργοψηνόταν γαργαλούσε τα ρουθούνια μου παρέα με τους ήχους που έκαναν τα καπάκια από τις κατσαρόλες σου, οι κουτάλες, και η βρύση που έπλενες τα λερωμένα ταψιά. 

Αυτό ήταν «σπίτι». 

Αυτή η κουζίνα σου, με όλα τα κακόγουστα μπιχλιμπίδια, τα γουρουνάκια στο ψυγείο, ένα γυάλινο καγκουρό που στο μάρσιπό του έμπαιναν χαρτοπετσέτες και κάτι κρεμάστρες-λουλουδάκια για τις πετσέτες ήταν αισθητικά ο εφιάλτης μου από τη μία και σαν το χέρι σου πάνω μου όταν είχα πυρετό, από την άλλη.

Μεγάλωσα, μπήκα στο Πανεπιστήμιο και ήρθα Αθήνα. 
Όλες μια φρουρά που είχαν μάθει να μπουκώνουν τα παιδιά τους με φαγητά, γιατί η θρέψη ήταν η υπέρτατη απόδειξη της αγάπης τους. Ένα συναίσθημα συμπυκνωμένο στην κλασική ερώτηση «έφαγες;» που δήλωνε «έγνοια».

Φοιτητική ζωή, ανέμελα χρόνια και εσύ πάντα μαζί μου, στο πλευρό μου με σήμα το τάπερ. Αυτός ήταν ο καλύτερος τρόπος αγάπης που ήξερες και που έφερνες στο dna σου από τη δική σου μάνα, και εκείνη από την δική της.

Τέσσερα χρόνια τα τάπερ ταξίδευαν στην πρωτεύουσα για να γεμίσουν το ψυγείο μου, μην και μου λείψει τίποτα, μην και τολμήσω να φάω «τις βρωμιές απ’ έξω», μην «θελήσω να φάω απ’ έξω και είναι νύχτα», μην και γίνει σεισμός, πόλεμος, πέσει ακρίδα και δεν έχω να ΦΑΩ. Γιατί για σένα, καλύτερα να μην είχα περάσει σε 2 μαθήματα παρά να είμαι νηστική.

Τέσσερα χρόνια το ψυγείο μου ήταν γεμάτο από αμέτρητα τάπερ ποτισμένα με στοργή, φροντίδα και «μου λείπεις». 

Και όταν σου τέλειωναν κι αυτά, επιστράτευες συσκευασίες για να δημιουργήσεις νέα τάπερ. Κεσέδες από φέτα, κουβάδες από γιαούρτι, ή τη συσκευασία της αγαπημένης σου Φυτίνης έκαναν μια χαρά τη δουλειά τους, άσε που ήταν ό,τι πρέπει για κοτόσουπες, φασολάδες, φακές…
Και ενώ με τάιζες σαν θρεφτάρι, όποτε ερχόμουν στο χωριό, με έβρισκες πάντα «κομμένη». 

Έπιανες το πηγούνι μου με το χέρι σου, γυρνούσες το κεφάλι μου δεξιά αριστερά, με έκοβες από πάνω μέχρι κάτω και με κάθιζες στο τραπέζι κάνοντας «τς, τα, τς». Και πριν προλάβω να σου πω τα νέα μου μου έχωνες στο στόμα μια μπουκιά παστίτσιο που είχε περισσέψει από το μεσημέρι, για «να σταθώ» λίγο και μετά με άφηνες να μιλήσω.

Και πάλι έφευγα φορτωμένη, με τα άδεια τάπερ, που σου είχα φέρει, γεμάτα, και αυτό το γαστρονομικό αλισβερίσι μεταξύ μας τελείωσε μαζί με τις σπουδές μου.

Και αν με ρωτήσεις τώρα, που έγινα κι εγώ μάνα, τι μου λείπει περισσότερο από σένα, θα σου πω, αυτό το ταξίδι με τα τάπερ. 
Γιατί τα τάπερ σου ήταν για μένα γράμματα που έκλειναν μέσα τους όλα αυτά που δεν μου έλεγες με λόγια συχνά, γιατί δεν ήσουν καλή στα λόγια.
Και αν με ρωτήσεις πόση αγάπη χωράει σε ένα τάπερ, θα σου πω, όλη η αγάπη του κόσμου χωράει. Και είναι τόση πολλή, που αρκεί για να «ταΐσει» όλους τους πεινασμένους της γης.

site the mamagers
paidi-efivos

Μάθε στο παιδί σου να περπατάει, όχι να στηρίζεται

Υπάρχουν γονείς προστατευτικοί, αδιάφοροι, υπερβολικοί, 
γονείς κατ’ επιλογήν, γονείς κατά λάθος, γονείς από λάθος. 
Σε όποια κατηγορία κι αν ανήκουμε δεν παύουμε πρώτα απ’ όλα να είμαστε γονείς. 
Και για σένα που δεν έχεις ακόμη γίνει, τότε μάλλον οι δικοί σου γονείς σε μία απ’ τις παραπάνω κατηγορίες ανήκουν. Το θέμα μας, βέβαια, δεν είναι η κατηγοριοποίηση των γονέων.

Το να είσαι γονιός δεν είναι πάντα εύκολη υπόθεση. Κυρίως, δύσκολη κι επίπονη, θα την έλεγα. 

Ναι, χίλιες χαρές θα λάβεις απ’ τα παιδιά σου κι άλλα χίλια δυο πράγματα θα διδαχθείς από αυτά μα αυτό είναι το εύκολο και το ευχάριστο κομμάτι.

Το δυσκολάκι είναι το να μπορέσεις να ανταποκριθείς στις όλο κι αυξημένες απαιτήσεις τους δίχως να χάσεις κάτι από σένα ή, το σημαντικότερο, εσένα. Και δε φταίνε τα παιδιά που καμιά φορά τα χάνουμε ή χανόμαστε, αλλά εμείς που μας έφαγε η ενηλικίωση και ξεχάσαμε τι σημαίνει να είσαι παιδί.

Δεν απαιτούν παράλογα πράγματα τα παιδιά. Το μόνο που έχουν ανάγκη πραγματικά είναι αγάπη, εμπιστοσύνη, υπομονή και στοργή. 

Πόσο συχνά είμαστε όμως εμείς οι ίδιοι ικανοί να προσφέρουμε τέτοια συναισθήματα;

Λάθη των γονιών μας, της κοινωνίας, του σχολείου καταντήσαμε να μιλάμε με εκφράσεις κλισέ και ντεμοντέ. «Μην τα κακομαθαίνεις, θα σε καβαλικέψουν», «Μην το αφήνεις να σε κάνει ό,τι θέλει», «’Aστο να κλάψει, καλό του κάνει» κι άλλα τέτοια πολλά που μας καθοδηγούν να μεγαλώσουμε παιδιά κλειστά σαν στρείδια κι ανελεύθερα.

Όχι, όχι. Αρνήθηκα να μπω σε αυτό το τριπάκι, συνεχίζω να αρνούμαι και θα εξακολουθώ μέχρι να μπορώ. Θα αγωνίζομαι ενάντια σε θεωρίες «baby crying» και θα αρνούμαι να διαβάζω άρθρα για κακομαθημένα και γκρινιάρικα παιδιά. Αυτά μονάχα μιμούνται. 

Αν θέλω να πάψει η γκρίνια του παιδιού μου, ας πάψω πρώτη εγώ να γκρινιάζω. Αν θέλω να μην απαιτεί, ας πάψω πρώτη εγώ να επιθυμώ.

Δε φταίνε τα παιδιά μας σε τίποτα μα δε φταίμε κι εμείς γι’ αυτό που έχουμε γίνει. Κι εμάς, κάποιοι άλλοι μας μεγάλωσαν και τους γονείς μας άλλοι γονείς κι έχουμε πια αφομοιώσει στερεότυπα γενεών και γενεών. Κανένας δε φταίει μα κάποιος πρέπει κάποια στιγμή να προσπαθήσει.

Ως γονείς φοβόμαστε. Φοβόμαστε μην πάθει κάτι το παιδί μας, αγωνιούμε για το αν το μεγαλώνουμε σωστά, ανησυχούμε για το αν του δίνουμε τα σωστά εφόδια και ντρεπόμαστε όταν τα βλέπουμε να μιμούνται τις λάθος συμπεριφορές μας.

Μα τι θέλει στ’ αλήθεια ένα παιδί, αναρωτιόμαστε. Κι όμως, η απάντηση κρύβεται μέσα μας. Κρύβεται μέσα σε αυτά που εμείς λαμβάνουμε ως λάθη των γονέων μας, σε αυτά που μας δυσαρεστούν, μας ευχαριστούν, μας απογοητεύουν ή μας επιβεβαιώνουν. Κρύβεται μέσα στα χαμόγελα που τους χαρίζουμε και στα δάκρυα που τρέχουν απ’ τα μάτια μας.

Δε θέλει πολλά ένα παιδί. Ήδη απ’ τη στιγμή της γέννησής του προσπαθεί να ανεξαρτητοποιηθεί. 

Το προσπαθεί τις στιγμές που προσπαθεί μόνο του να βρει τη θηλή της μητέρας του ή να πιάσει το μπιμπερό του. Το προσπαθεί τις στιγμές που δυνατά χτυπάει τα ποδαράκια του και παλεύει μονάχο του να στηριχτεί επάνω τους. 

Κι αυτός είναι κι ο ουσιαστικός μας ρόλος. 

Να το γαλουχήσουμε ώστε να γίνει αυτόνομο, δυνατό κι ανεξάρτητο. Να του μάθουμε να δίνει μα και να παίρνει. Να το επιβεβαιώσουμε πως όλα τα μπορεί και τίποτα δε θα είναι αδύνατον αν το θελήσει πραγματικά.

Να μαθαίνουμε στα παιδιά μας να περπατάνε κι όχι να στηρίζονται, αυτό είναι το χρέος μας. 

Κι ας φοβόμαστε πως μια μέρα θα πετάξουν μακριά μας, ας τους δημιουργήσουμε μια ζεστή φωλιά για να μπορούν να γιατρεύουν τα φτερά τους κάθε φορά που θα τσακίζονται. Μα να τους τα δώσουμε τα φτερά εκείνα. Μην τους τα στερήσουμε από ανάγκη ή εγωισμό.

Είναι συγκινητική η στιγμή που ένα παιδί μόνο του διαγράφει τα πρώτα του βήματα, δίχως βοήθεια, δίχως φόβους. Απλά, ανοίγει χέρια, σηκώνει μύτες και τρεχάτο πάει κι όπου φτάσει. Δεν το ενδιαφέρει το μέχρι πού. Ξέρει πως ακόμη κι αν πέσει θα έχει συνέχεια. Θα σηκωθεί ξανά και με βήματα σιγουρότερα και σταθερότερα θα συνεχίσει να βαδίζει. 

Ώσπου να γίνει το περπάτημά του απόλυτα σταθερό και να εξελιχθεί σε τρέξιμο, πηδήματα, χορούς κι ακροβατικά. Θα τρέχει πάνω-κάτω σαν τρελό, θα σκαρφαλώνει και δε θα παύει στιγμή να θέλει να ανακαλύπτει.

Μην του στερήσεις τον ενθουσιασμό με διδαχές και «μη». Άστο ελεύθερο μόνο του να χαράξει την πορεία του και κάθε βήμα του να του ανήκει. Να είσαι εκεί τις στιγμές που θα πέφτει μα μην του απλώνεις το χέρι πριν στο ζητήσει. Άστο να προσπαθήσει, να γευτεί την ήττα και την επιτυχία. Άστο, κι αν χτυπήσει, φρόντισέ το.

Εξάλλου, τα ωραιότερα σημάδια μας πάνω στο σώμα μας, είναι αυτά που αποκτήσαμε παιδιά. Κουβαλούν αναμνήσεις γεμάτες γέλια, τρέλα, τόλμη και ξεγνοιασιά.

Συντάκτης: Κωνσταντίνα Χνάρη

Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη

olympia

Αόρατη «ασπίδα» αγκαλιάζει τη Γη

Ο μηχανισμός προστατεύει τον πλανήτη μας 

από τα «ηλεκτρόνια-δολοφόνους»

Αόρατο πέπλο, που περιβάλλει τον πλανήτη μας στα 11.500 χλμ., 

τον προστατεύει από τα «ηλεκτρόνια-δολοφόνους»

Ουάισινγκτον
Τα επικίνδυνα ηλεκτρόνια που βρίσκονται στα εξωτερικά όρια των ζωνών Βαν Αλεν μπλοκάρει μια αόρατη «ασπίδα» που περιβάλλει τη Γη, υποστηρίζουν αμερικανοί επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο του Κολοράντο στο Μπόλντερ και από το Τεχνολογικό Ινσιτούτο της Μασαχουσέτης (MIT).

Σύμφωνα με τους ειδικούς, το αόρατο πέπλο της Γης δεν επιτρέπει στα επικίνδυνα σωματίδια να απειλήσουν τη ζωή των αστροναυτών που βρίσκονται σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη μας ή να προκαλέσουν βλάβες σε δορυφόρους ή άλλα διαστημικά συστήματα.

Όπως εξηγούν οι ερευνητές με δημοσίευσή τους στην επιθεώρηση «Nature», τα ηλεκτρόνια «φρενάρονται» σε υψόμετρο που αγγίζει τα 11.500 χλμ. από την επιφάνεια της Γης. 

«Είναι σαν να πέφτουν πάνω σε έναν γυάλινο διαστημικό τοίχο. Μοιάζει λίγο με τις ασπίδες πεδίων του Σταρ Τρεκ, οι οποίες χάριζαν προστασία ενάντια στα εξωγήινα όπλα – βλέπουμε δηλαδή μια αόρατη ασπίδα η οποία μπλοκάρει τα συγκεκριμένα ηλεκτρόνια. Πρόκειται για ένα εξαιρετικά μυστηριώδες φαινόμενο» 

αναφέρουν χαρακτηριστικά.
Τα νέα ευρήματα
Μελετώντας μια σειρά από πιθανά σενάρια, οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι το «φρενάρισμα» δεν οφείλεται στο γήινο μαγνητικό πεδίο, αλλά στα ηλεκτρομαγνητικά κύματα χαμηλής συχνότητας που αναπτύσσονται στην πλασμόφαιρα - ένα στρώμα με πυκνό και χαμηλής ενέργειας πλάσμα.

Τα συγκεκριμένα κύματα φαίνεται να προστατεύουν τον πλανήτη μας από τα ταχέως κινούμενα ηλεκτρόνια, αφού τα εκτρέπουν από την πορεία τους. Έτσι, τα σωματίδια συγκρούονται με ουδέτερα άτομα αερίων στα ανώτερα όρια της ατμόσφαιρας, με αποτέλεσμα να απορροφώνται.

Οι ζώνες Βαν Αλεν
Οι ζώνες ακτινοβολίας Βαν Αλεν ανακαλύφθηκαν το 1958 από τον Τζέιμς Βαν Αλεν, από τον οποίο και πήραν το όνομά τους. 

Πρόκειται για δυο δαχτυλίδια που σχηματίζονται από σωματίδια υψηλής ενέργειας – τα «ηλεκτρόνια-δολοφόνους», όπως αποκαλούνται – τα οποία παγιδεύονται στο μαγνητικό πεδίο της Γης.

Η εσωτερική ζώνη, η οποία βρίσκεται πιο κοντά στον πλανήτη μας, είναι σχετικά σταθερή. Η εξωτερική ζώνη, η οποία αρχίζει να εκτείνεται από ένα υψόμετρο 13.000 ως 40.000 χλμ από την επιφάνεια της Γης, είναι εξαιρετικά ασταθής και παρουσιάζει τεράστιες διακυμάνσεις. 

Μέσα σε μερικές ώρες, ή και λεπτά, τα ηλεκτρόνια που την αποτελούν μπορούν να αγγίξουν την ταχύτητα του φωτός ενώ το μέγεθός της μπορεί να γίνει εκατονταπλάσιο.

Αν και η ύπαρξή τους είναι γνωστή εδώ και δεκαετίες, οι επιστήμονες δεν γνωρίζουν πολλά για αυτές τις ζώνες ακτινοβολίας, πέραν του ότι μπορούν να προκαλέσουν βλάβες σε δορυφόρους και διαστημόπλοια ή και στα ηλεκτρονικά συστήματα εδώ στη Γη. 

Στις 30 Αυγούστου του 2012 η NASA εκτόξευσε τα δυο ερευνητικά σκάφη Van Allen με στόχο την άντληση περισσότερων πληροφοριών σχετικά με αυτές. Τον Μάρτιο του 2013, τα ερευνητικά σκάφη αποκάλυψαν την παροδική ύπαρξη γύρω από τη Γη μιας τρίτης ζώνης ακτινοβολίας Βαν Αλεν, την οποία οι επιστήμονες αγνοούσαν παντελώς.

«Πιστεύω ότι το κλειδί είναι να συνεχίσουμε να παρατηρούμε λεπτομερώς τη συγκεκριμένη περιοχή, γεγονός που μπορεί να γίνει με τη βοήθεια του εκλεπτυσμένου εξοπλισμού που διαθέτουν τα ερευνητικά σκάφη Van Allen» αναφέρει ο επικεφαλής του Εργαστηρίου Ατμοσφαιρικής και Διαστημικής Φυσικής του Πανεπιστημίου του Κολοράντο στο Μπόλντερ, δρ Ντάνιελ Μπέικερ.
tovima
enallaktikidrasi