To παιδί που μεγάλωσε και βρέθηκε πίσω από την περίφραξη...

Κάποτε, ήταν ένα παιδί που γεννήθηκε από πρόσφυγες γονείς. Του μιλούσαν συχνά για την γιορτή του πορτοκαλιού, το ΓΣΕ, τη χρυσή αμμουδιά και το αγαπημένο τους Βαρώσι, που έζησαν την παιδική και την εφηβική τους ηλικία.

Το παιδί, δημιουργούσε στο μυαλό του εικόνες, από την πόλη των γονιών του. Μα όσες εικόνες κι αν προσπαθεί να σου δημιουργήσει κάποιος, δύσκολα μπορείς να ταυτιστείς με αυτές. Δύσκολα μπορείς να νιώσεις, όπως νιώθουν, αν δεν δεις με τα μάτια σου, αυτά που είχαν καλά κλειδωμένα μέσα στο μυαλό τους.

 

Και μια μέρα λοιπόν, μετά τη διάνοιξη των οδοφραγμάτων, ο πατέρας πήρε το παιδί, να δει το σπίτι που μεγάλωσε. Τον είδε να λυγίζει μπροστά στην είσοδο, μα πάλι, τα συναισθήματα, δεν ήταν τα ίδια, δεν μπορούσε να ταυτιστεί. Ήταν όλα ξένα για εκείνον.

 

Οι γονείς συνέχισαν να του διηγούνται ιστορίες, να τον πηγαίνουν σε εκδηλώσεις για το Βαρώσι τους. Να τον πηγαίνουν σε οτιδήποτε, τους θύμιζε την Αμμόχωστο.

 

Τα χρόνια περνούσαν… Και φτάσαμε στις 8 Οκτωβρίου 2020… Οι Τούρκοι, μέσα σε δυο μερόνυχτα, καθάρισαν ένα κομμάτι της περίκλειστης πόλης, το ασφαλτόστρωσαν και το άνοιξαν για το κοινό. Λες και τα λεηλατημένα σπίτια κάποιων, μπορούν να γίνουν αξιοθέατα για κάποιους άλλους…

 

Εκείνο το παιδί λοιπόν, που πλέον είχε μεγαλώσει, βρέθηκε εκεί. Στέκονταν απέναντι από μια πύλη. Περίμεναν το σήμα των «ψευδοαστυνομικών» του Αττίλα, για να περάσουν στην πόλη φάντασμα. Τα συναισθήματα, λίγο πιο έντονα από εκείνη την πρώτη φορά που πήγε στα κατεχόμενα. Σε κάποια στιγμή κατά το μεσημέρι, οι Τούρκοι, τράβηξαν την συρόμενη πόρτα και μπροστά του απλώθηκε ένα σκηνικό, που όμοιό του δεν είχε ξαναδεί. Τα πόδια βάρυναν στα πρώτα βήματα. Μα έπρεπε να συνεχίσει, ήταν καθήκον του.

 

Τα λεηλατημένα σπίτια, οι τρύπες από σφαίρες στους τοίχους, έκαναν την καρδιά του να χτυπά δυνατά. Ο πόνος των προσφύγων, βούιζε στην περιοχή, λες και κάποιος ξύπνησε τα φαντάσματα, που κοιμούνταν για 46 χρόνια, πίσω από μια πρόχειρη περίφραξη.

 

Η θλίψη γινόταν ασήκωτη, την ώρα που οι Τούρκοι περπατούσαν μπροστά και πίσω του, τυλιγμένοι με τουρκικές σημαίες και σημαίες του ψευδοκράτους, βγάζοντας selfie, φορώντας το χαμόγελό τους, που έφθανε μέχρι τ΄ αυτιά τους. Πόση αντίθεση χωρά άραγε σε ένα τοπίο…;

 

Η καρδιά του όμως, έγινε συντρίμμια, όταν εμφανίστηκε μπροστά του η χρυσή αμμουδιά της θάλασσας.

 

Στο μυαλό του αντηχούσαν τα λόγια του πατέρα του, που του είχε πει για εκατοστή φορά την ιστορία, λίγες ώρες προηγουμένως. «Όταν ήμασταν μικροί, πηγαίναμε στη θάλασσα που είναι τώρα στην περίκλειστη περιοχή. Τζιαμέ περνούσαμε τα καλοκαίρια μας».

 

Στη θέα εκείνης της θάλασσας, κατάλαβε γιατί άκουσε τόσες πολλές φορές εκείνη την ιστορία. Και ποιος δεν θα μιλούσε ακόμα και 46 χρόνια μετά, για τα καταγάλανα νερά του Βαρωσιού και τη χρυσή αμμουδιά που φιλά πάνω της το κύμα;

 

«Που την θάλασσα αν φκεις πάνω εν η οδός Φαλήρου τζαι αριστερά η οδός Ακταιόν. Εσύ εν να πάεις λοξώς δεξιά τζαι μετά αριστερά. Τζιαμέ εν το “Endelweiss”, ήταν το στέκι μας τζιαμέ».

 

Το “Endelweiss”, ήταν όντως εκεί κι ευτυχώς που ο πατέρας του δεν ήταν μαζί του, να το δει πως κατάντησε. Πώς το κατάντησαν.

 

Στην επιστροφή, το σοκ έδωσε τη θέση του σε εκατομμύρια αναπάντητα γιατί. Χιλιάδες ερωτήματα πλανούνταν στο μυαλό του. Κανείς δεν μπορεί όμως να τ’ απαντήσει.

 

Μπόρεσε όμως ν' απαντήσει μόνο σ’ ένα. Στο ερώτημα που είχε στο μυαλό του από παιδί. «Πώς να νιώσω συναισθήματα για ένα τόπο που δεν έζησα;»

 

Η απάντηση είναι «οι ρίζες». Οι ρίζες που ποδοπάτησε η βάρβαρη μπότα του Αττίλα πριν 46 χρόνια. Οι ρίζες που προσπάθησαν να ξεριζώσουν τον Οκτώβριο του 2020 οι μπουλντόζες, που μπούκαραν στην πόλη φάντασμα. Με το που πάτησε το πόδι του στην περίκλειστη πόλη, θέριεψαν. Ουδείς έχει δικαίωμα να θάψει τις ρίζες του, ούτε να σβήσει τις αναμνήσεις του πατέρα του. 

 

Αυτό το παιδί είμαι εγώ...

 

Γιώργος Χατζηπαναγή
reporter.com.cy

Όταν μίλησα στο παιδί μου για τη μέρα που δικάστηκε η Χρυσή Αυγή

«Όμως να ξέρεις, οι αδικημένοι τελικά είναι πιο δυνατοί από τους άδικους. Γιατί ξεσηκώνουν όλους εμάς.»

Τις προάλλες, τη μέρα της ιστορικής απόφασης για την καταδίκη της Χρυσής Αυγής ως εγκληματικής οργάνωσης, σκέφτηκα –όπως φαντάζομαι και πάρα πολλοί άλλοι- ότι πρέπει να μιλήσω στην 9χρονη κόρη μου, Άσπα, για τα γεγονότα της μέρας αυτής. Οι σκέψεις για το πώς θα εξηγήσω βια, ακρότητες και πολιτική σε ένα μικρό παιδί έμοιαζαν να με οδηγούν στο απόλυτο αδιέξοδο, όμως τελικά ήταν ευκολότερο από ότι φοβόμουν:

Λ.: Άσπα, σήμερα το δικαστήριο αποφάσισε ότι οι ναζί θα πάνε στη φυλακή και γι’ αυτό σήμερα είναι μια πολύ σημαντική μέρα.

Α.: Γιατί θα πάνε στη φυλακή;

Λ.: Γιατί κάνουν κακό σε αθώους ανθρώπους, πιο αδύναμους από εκείνους. Και αυτό είναι άδικο και δεν πρέπει να το αφήνουμε να συμβαίνει.

Α: Εντάξει, αφού τους βάλαμε φυλακή-τώρα τελειώσαμε μ’ αυτούς ε; Δε θα γίνουν άλλοι άδικοι σκοτωμοί.

Λ: Δεν είναι μόνο οι σκοτωμοί. Αυτοί οι άνθρωποι είναι κακοί, επειδή δεν πιστεύουν ότι όλοι είμαστε ίσοι και εξίσου ελεύθεροι. Πιστεύουν ότι υπάρχουν άνθρωποι και λαοί, που είναι ανώτεροι. Θέλουν να έχουν δύναμη για να προκαλούν φόβο. Φέρονται άσχημα σε όσους θεωρούν κατώτερους. Είναι αγενείς και κακότροποι. Φωνάζουν. Βρίζουν. Δεν έχουν επιχειρήματα όταν κουβεντιάζουν. Χτυπάνε, όταν μπορούνε. Πονάνε.

Αν το δεις από λίγο πιο μακριά, η αδικία έχει πολλά πρόσωπα. Κάτι παρόμοιο είναι το bullying, γιατί ο συμμαθητής σου που θα σε κοροϊδέψει δεν σέβεται την ελευθερία σου να είσαι ο εαυτός σου. Τα πολύ βαρβάτα αγόρια, που κολλάνε με το ζόρι σε κορίτσια, επειδή έτσι θέλουν, δε δέχονται το «όχι» και το δικαίωμά σου να διαλέγεις εσύ ποιο αγόρι θα «αγαπάς» και ποιο όχι. Και οι γείτονες που παραπονιούνται για την πακιστανική οικογένεια στη δίπλα πολυκατοικία «γιατί τα φαγητά τους βρωμάνε», τι είναι νομίζεις; Δεν είναι άδικοι; Ή εκείνοι που κοροϊδεύουν κάποιον ή κάποια που αισθάνεται πιο πολύ αγόρι (αν και είναι κορίτσι) ή πιο πολύ κορίτσι (αν και είναι αγόρι); Τι λόγος τους πέφτει για να κρίνουν τα δικαιώματα και να ροκανίζουν τις ελευθερίες των άλλων; Όσοι καταπατάνε ελευθερίες με το έτσι θέλω, είναι άδικοι και με αυτούς δεν τελειώνουμε τόσο εύκολα.

Α: Μπερδεύτηκα. Δηλαδή μου λες ότι τους βάλαμε φυλακή αλλά συνεχίζουμε να φοβόμαστε.

Λ.: Όχι Άσπα. Σιγά μην φοβηθούμε. Όλους αυτούς που είναι άδικοι, άγριοι και βίαιοι, απόλυτοι και κολλημένοι σε στερεότυπα, πρώτα δοκιμάζουμε να τους εξηγήσουμε τη βλακεία τους. Αν δεν τα καταφέρουμε, τους κάνουμε βούκινο. Δεν κρύβουμε αδικίες. Δεν τις κουκουλώνουμε και δεν συμφιλιωνόμαστε με αυτές. Ψάχνουμε δικαιοσύνη. Παύλος, Λουκμάν, Ζακ, Γιακουμάκης, Τοπαλούδη, και πόσοι άλλοι, όλοι φύγαν εξαιτίας βαρβάτων νταήδων. Όλοι άδικα. Όμως να ξέρεις, οι αδικημένοι τελικά είναι πιο δυνατοί από τους άδικους. Γιατί ξεσηκώνουν όλους εμάς. Δημιουργούν κινήματα. Ενώνουν φωνές. Κάνουν θαύματα.

huffingtonpost.gr

Αποκοιμίζοντας τα παιδιά μας

Γέμισαν τα σχολεία μας αριστούχους. Οι μαθητές που είχαν ετήσιο μέσο όρο πάνω από 18 αυξήθηκαν κατά 40% μέσα σε 4 χρόνια. Από 161.500 το σχολικό έτος 2016-2017 έφθασαν τους 227.100 το έτος 2019-2020. Αν προσθέσουμε και τον πρώτο κάθε τμήματος που παίρνει βραβείο, τους μαθητές που παίρνουν έπαινο προσωπικής βελτίωσης και τους ειδικούς επαίνους έχουμε συνολικά 302.270 βραβεία που θα μοιραστούν στους μαθητές στη γιορτή της 28ης Οκτωβρίου, αν εορταστεί κανονικά, λόγω κορονοιού. Δεν πρόκειται, βέβαια,  για 302.270 διαφορετικούς μαθητές, καθώς ένας μαθητής που παίρνει αριστείο μπορεί να πάρει και βραβείο, αλλά ο αριθμός είναι πολύ μεγάλος. Το σύνολο των μαθητών στα Δημοτικά, Γυμνάσια, Λύκεια και την Τεχνική Εκπαίδευση ήταν 1.294.904 μαθητές το σχολικό έτος 2017-2018, την τελευταία χρονιά για την οποία παρέχει στοιχεία η ΕΛΛ.ΣΤΑΤ. Προφανώς τώρα θα είναι ελαφρά μειωμένος ο αριθμός των μαθητών λόγω της υπογεννητικότητας. Αυτό σημαίνει ότι ένας στους 4 μαθητές κρίνεται άξιος βραβείου.

Η αλήθεια είναι ότι τα τελευταία χρόνια είχαμε αυτή τη μεγάλη αύξηση των αριστούχων γιατί μειώθηκε ο αριθμός των μαθημάτων που εξετάζονται στις προαγωγικές εξετάσεις του Ιουνίου. Από 15 ή 16 εξεταζόμενα μαθήματα είχαμε 6 στη Β Λυκείου, 8 στην Α Λυκείου και 4 στο Γυμνάσιο. Ο μέσος όρος της χρονιάς, που κρίνει τους αριστούχους, υπολογίζεται, λοιπόν, σε κάποια μαθήματα μόνο από τους προφορικούς βαθμούς, που, συνήθως, είναι υψηλότεροι από τους γραπτούς. Το προηγούμενο σχολικό έτος δεν έγιναν οι προαγωγικές εξετάσεις, λόγω κορονοϊού. Αυτό σημαίνει ότι η βαθμολογία υπολογίστηκε μόνο από τους προφορικούς βαθμούς, με συνέπεια να είναι μεγαλύτερη από τις προηγούμενες χρονιές.

Ένας άλλος παράγοντας που αυξάνει τον αριθμό των αριστούχων είναι η πίεση που ασκούν πολλοί γονείς στους εκπαιδευτικούς, απαιτώντας υψηλότερες βαθμολογίες για τα βλαστάρια τους που μονίμως «αδικούνται». Αυτή η πίεση των γονέων για υψηλότερες βαθμολογίες αρκετές φορές φέρνει αποτέλεσμα, συμβάλλοντας στην αύξηση των αριστούχων.

Αν εξαιρέσει κανείς το προηγούμενο σχολικό έτος, που δεν έχει νόημα η συζήτηση γιατί οι συνθήκες ήταν πρωτόγνωρες, ο μεγάλος αριθμός βραβευθέντων τα προηγούμενα έτη συντείνει στην καλλιέργεια της ψευδούς εντύπωσης στους μαθητές και τους γονείς τους ότι όλα βαίνουν καλώς με την εκπαίδευση των παιδιών τους. Διαβάζουν, προοδεύουν, τρέχουν όλη μέρα σε εξωσχολικές δραστηριότητες όπως είναι ο αθλητισμός, ο χορός, η μουσική, η ζωγραφική, οι ξένες γλώσσες και τα φροντιστήρια, είναι πολύ σκληρά εργαζόμενοι, όπως συνηθίσαμε να λέμε και πράγματι είναι, αλλά ευτυχώς πάνε πολύ καλά, αριστεύουν.

Υπάρχουν, βέβαια, και οι έρευνες τύπου PISA, που καταλήγουν σε απογοητευτικά συμπεράσματα για το επίπεδο των μαθητών μας. Συγκεκριμένα ένας στους πέντε μαθητές της Α Λυκείου δεν έχει τις στοιχειώδεις γνώσεις στην κατανόηση κειμένου και τα Μαθηματικά και τις Φυσικές Επιστήμες. Ένας στους τρεις μαθητές σε τουλάχιστον ένα από τα τρία αντικείμενα. Η απόλυτη αντίθεση με τα εκατοντάδες χιλιάδες βραβεία. Η έρευνα γίνεται κάθε τρία χρόνια και απασχολεί τα μέσα ενημέρωσης για μία ή δύο μέρες το πολύ αλλά το προσπερνάμε εύκολα. Μερικοί, μάλιστα, λένε ότι τα παιδιά μας δεν είναι εκπαιδευμένα σε τέτοιου τύπου θέματα και γι’ αυτό δεν τα καταφέρνουν, ενώ είναι πολύ καλοί μαθητές.

Δεν είναι αυτή η αλήθεια, όμως. Δυστυχώς στο τέλος αποκαλύπτεται η αλήθεια. Οι αριστούχοι μαθητές φθάνουν με ούριο άνεμο στη Γ Λυκείου, με μεγάλες φιλοδοξίες για επιτυχία στις Πανελλαδικές Εξετάσεις και εισαγωγή στις σχολές υψηλής ζήτησης. Δυστυχώς τα αποτελέσματα των Πανελλαδικών Εξετάσεων πολλές φορές διαψεύδουν τους αριστούχους, αποδεικνύοντας το ψέμα. Οι υποψήφιοι στις Πανελλαδικές Εξετάσεις το 2020 ήταν 71.159. Αν ίσχυε ότι ένας στους 4 μαθητές είναι αριστούχος θα αναμέναμε περί τους 17.000 υποψηφίους να αριστεύσουν. Να συγκεντρώσουν, δηλαδή, πάνω από 18.000 μόρια. Αντί για 17.000 αριστούχους είχαμε μόνο 2.088 υποψηφίους να αριστεύουν. Φυσικά οι Πανελλαδικές Εξετάσεις είναι διαγωνισμός συμπλήρωσης θέσεων, όπου μερικές φορές τα θέματα είναι εξαιρετικά δύσκολα. Δεν πιστοποιεί γνώσεις, όπως έχουμε γράψει πολλές φορές. Αλλά η διαφορά είναι πολύ μεγάλη. Ειδικά στις χαμηλές επιδόσεις η κατάσταση είναι απογοητευτική. Στα Μαθηματικά των Σπουδών Οικονομίας και Πληροφορικής το 73% έγραψε κάτω από 10, ενώ το 49,37% έγραψε κάτω από 5! Οι δήθεν αριστούχοι καταβαραθρώνονται και η αλήθεια αποκαλύπτεται.

Θα έχετε όλοι ακούσει για κάποιο παιδί που ήταν μαθητής του 19 όλα τα χρόνια στο σχολείο, με απολυτήριο 18,7, αλλά στις Πανελλαδικές είχε μια ατυχία και τελικά συγκέντρωσε 10.500 μόρια. Συνήθως δεν είναι ατυχία. Πρόκειται, σε πολλές περιπτώσεις, για μέτριους μαθητές, που οι υψηλές βαθμολογίες από το Δημοτικό, τα βραβεία στο Γυμνάσιο, τους έκαναν να πιστέψουν ότι είναι άριστοι. Το πίστεψαν και αυτοί και οι γονείς τους και δεν σήκωναν κουβέντα. Όποιος δεν συμφωνούσε έκανε λάθος και αδικούσε το παιδί. Όταν ξεκίνησε η προετοιμασία για τις Πανελλαδικές οι καθηγητές του συνάντησαν ένα μέτριο μαθητή με σημαντικά κενά που πίστευε ότι γνώριζε τα πάντα και ήταν ένας μικρός θεός. Δύσκολο να του εξηγήσεις ότι χρειάζεται πολλή δουλειά για να έχει επιτυχία, γιατί δεν μπορεί να το καταλάβει, αφού τόσα χρόνια ζούσε με το παραμύθι του αριστούχου. Τα αποτελέσματα των Πανελλαδικών αποτέλεσαν έκπληξη πρώτου μεγέθους για τον μαθητή και τους γονείς του, όχι για τους καθηγητές του. Η οικογένεια δεν ήξερε πώς να εξηγήσει την τόσο χαμηλή βαθμολογία του αριστούχου. Το έριξαν στην κακιά στιγμή και στο άγχος των εξετάσεων, ίσως γιατί δεν καταλάβαιναν τι συνέβη, ίσως γιατί δεν ήθελαν να πιστέψουν ότι ο αριστούχος τους ήταν απλά μια μετριότητα.

Δυστυχώς αυτή η ιστορία είναι πολύ συχνά επαναλαμβανόμενη και γι’ αυτό επικίνδυνη για τα παιδιά και τους γονείς τους. Τους αποκοιμίζουν οι καλοί βαθμοί που έχουν σε όλα τα χρόνια φοίτησής τους στο σχολείο και φθάνοντας στις Πανελλαδικές τους περιμένουν, πολλές φορές, οδυνηρές εκπλήξεις. Είναι λάθος να μεγαλώνουμε τα παιδιά μας με τα ψέματα. Πόσο μάλλον όταν η ψευδής εικόνα καλλιεργείται από το ίδιο το σχολείο με τα αριστεία και τα βραβεία.

naftemporiki.gr