Tuesday 30 July 2019

Θέλω να γυρίσω στα παλιά

Πόση ομορφιά είχαν τα παιδικά μας χρόνια! Πόση ξενοιασιά, πόσο γέλιο, πόση ελευθερία!

Έβγαινες στη γειτονιά για παιχνίδι και ήταν όλα τα παιδιά μαζί, μικρά μεγάλα, εκεί! Δεν ξεχώριζαν ηλικίες, κοινωνικές τάξεις, τραπεζικοί λογαριασμοί...
Στη δική μου γειτονιά, έπαιζαν μαζί χέρι - χέρι, η κόρη ενός γιατρού, με την κόρη ενός γεωργού, το γιο ενός φούρναρη, την κόρη και το γιο ενός εμπόρου παπουτσιών, τα παιδιά του δάσκαλου...
Άλλοτε μαζευόμασταν στις αυλές των σπιτιών μας κι άλλοτε, όταν ζαλίζαμε από τις φωνές και τα γέλια μας τις μαμάδες μας ή δεν μπορούσαμε να βρούμε κρυψώνες για το κρυφτό, στο δρόμο που παρ' ότι ήταν φαρδύς (για τα δικά μας μάτια τουλάχιστον), δεν περνούσε εύκολα αυτοκίνητο!
Εκεί παίζαμε "τα μήλα" με μπάλα κοινή, γιατί πού να μας φτουρήσουν οι μπάλες!

Κάθε τόσο έσκαγαν και αγοράζαμε εκ περιτροπής για να έχουμε πάντα. Αυτός που την αγόραζε την έπαιρνε και σπίτι του να την προσέχει μέχρι να σκάσει και να αγοράσει άλλη, ο επόμενος.

Όταν ο καιρός δεν ήταν για παιχνίδι έξω, μαζευόμασταν σε σπίτια, σκεπασμένες αυλές, υπόστεγα και τότε παίζαμε "το σχολείο" με τη δασκάλα και τους μαθητές ή μαζευόμασταν τα κορίτσια και παίζαμε "τις κουμπάρες"! Ναι, παιχνίδι ήταν όχι έκφραση (μιλάω στους νεότερους).

Οι κούκλες μας, όλες ξεμαλλιασμένες από την πολλή περιποίηση, ήταν πάντα καλά προφυλαγμένες είτε σε καρότσια, είτε στην αγκαλιά μας, ενώ τα αγόρια, που τύχαινε να μας δουν έβαζαν τα γέλια και άρχιζαν τα πειράγματα, όταν τις αφήναμε στην άκρη, για να παίξουμε κυνηγητό  ή όταν κάναμε τις πρώτες μας απόπειρες να μάθουμε ποδήλατο!

Και το ποδήλατο, δεν ήταν πάντα, αγορασμένο για μας. Μπορεί να ήταν του μεγαλύτερου αδερφού/αδερφής ή και κάποιου στη γειτονιά, που μεγάλωσε και δεν τον χωρούσε πια. Αγορίστικα - κοριτσίστικα ποδήλατα, ποτέ δεν μας απασχόλησαν. Είχε δύο ρόδες; Για μας ήταν ποδήλατο και έπρεπε να μάθουμε να ισορροπούμε πάνω του, για να μη φάμε τα μούτρα μας, κάτι που κανείς μας δεν γλίτωσε!

Φέρνοντας στο μυαλό αυτές τις αναμνήσεις, συνειδητοποιεί κανείς, πως δεν χρειαζόμασταν τίποτα το τρομερό, για να είμαστε ευτυχισμένα παιδιά! Ούτε laptop, ούτε κινητό, ούτε κονσόλα, ούτε σινιέ φόρμες, ούτε ακριβά παπούτσια...

Μόνο τους γονείς μας, τη ζεστασιά του σπιτιού μας και την παρέα της γειτονιάς με τα ατελείωτα παιχνίδια στους δρόμους, στις κοντινές αλάνες και τις αυλές με τα γιασεμιά και τους βασιλικούς, τις μολόχες και τα γαρύφαλλα μέσα στις πήλινες γλάστρες, που κάθε τόσο έσπαγαν όταν έπεφτε, πάντα κατά λάθος, το ποδήλατο πάνω τους.
Αυτές, που με τον καιρό αντικαταστάθηκαν από τενεκέδες του λαδιού, για να γλιτώσουν οι μανάδες μας το μπελά της συχνής αλλαγής και τα μαλώματα.

Δεν μας μάλωναν συχνά πάντως ή τουλάχιστον δεν το θυμάμαι... Εκείνο που θυμάμαι, είναι να μας φωνάζουν να γυρίσουμε στο σπίτι, όταν έπεφτε το βράδυ ή όταν παρά τη βροχή, εμείς επιμέναμε να συνεχίζουμε απτόητοι το παιχνίδι μας, έχοντας πολλές φορές μαζί μας και τα μικρά μας αδέλφια που φορούσαν πάνες! Συμμετείχαν όμως επί ίσοις όροις σε όποιο παιχνίδι επέλεγε η παρέα. Διαλέγαμε ένα ρόλο και γι' αυτά, αφού ήθελαν ντε και καλά να είναι μαζί μας.

Έτσι μεγάλωναν τα παιδιά τότε... ελεύθερα από άγχη, φοβίες, τέσσερις τοίχους, dvd και πλαστικά πλέγματα στα μπαλκόνια! Χωρίς δικό τους δωμάτιο τα περισσότερα, αλλά με δική τους παρέα και γειτονιά, που τη μάθαιναν μόλις μάθαιναν να περπατούν και να επικοινωνούν.

Και πάνω στην ώρα, θαρρείς και συνωμοτούσε ακόμα και ο ραδιοφωνικός σταθμός, ακούγεται το τραγούδι! "Θέλω να γυρίσω στα παλιά..."

Αφιερωμένο στις τρυφερές αναμνήσεις των παιδικών μας χρόνων.

            Μαρίνα Aντωνίου
 
Σκεπτόμενη, όχι σκεπτικίστρια!... Σπούδασα αριθμούς αγαπώντας τις λέξεις! Τελικά, βρέθηκα να γράφω και να δημιουργώ στο "e-periodiko mas". Με μια βόλτα στο https://toperiodikomas.blogspot.gr, θα καταλάβετε...mygdalia
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Απαιτητικό παιδί: Πώς να το χειριστείτε αποτελεσματικά!

Είτε χτυπιέται σαν χταπόδι για να σας πείσει να του δώσετε να δοκιμάσει από τον εσπρέσο σας είτε χρειάζεται να το σύρετε με το ζόρι από το κατάστημα για να μην ενδώσετε στην παράλογη επιθυμία του για ένα ακόμα καινούργιο παιχνίδι, υπάρχουν πολλοί λόγοι που εξηγούν γιατί θα χαρακτηρίζατε το παιδί σας «απαιτητικό».
Και σίγουρα δεν είναι το μόνο. Τα παιδιά που διαρκώς ζητούν να τους γίνουν τα πιο παράλογα χατίρια, συναντώνται σε κάθε… ηλικία. Ο κοινός παρανομαστής, σε κάθε ηλικία, είναι πως αυτό που στην πραγματικότητα προσπαθεί να κερδίσει το παιδί είναι η προσοχή σας.
Εσείς, όμως, ξέρετε ότι ένα παιδί χωρίς όρια, που δεν έχει μάθει να διακρίνει ανάμεσα στο «καλό» και το «κακό», στο «πρέπει» ή «δεν πρέπει», που δεν έχει μάθει να υπακούει στο «όχι», και δεν έχει διδαχτεί πώς να σέβεται τα αισθήματα και τις επιθυμίες των άλλων, θα γίνει κακομαθημένο και κακότροπο. Όσο νωρίτερα βάλετε όρια, τόσο πιο εύκολα εκείνο θα αποχωριστεί κακές συνήθειες και συμπεριφορές, και τόσο καλύτερη θα είναι η σχέση του με τους γονείς του και τους γύρω του.

Πώς να αντιδράσετε σε κάθε περίπτωση
Αν το παιδί σάς χτυπάει, θα πρέπει να έχετε κατά νου πως η ανοχή σας σε αυτή τη συμπεριφορά πρέπει να είναι μηδενική. Την πρώτη κιόλας φορά που θα επιχειρήσει να σας χτυπήσει, αντιδράστε άμεσα και αποφασιστικά, χωρίς όμως να «απαντήσετε» με τον ίδιο τρόπο. Πλησιάστε το, χαμηλώστε στο ύψος του, κρατήστε με δύναμη το χέρι που σας χτύπησε, πλησιάστε το πρόσωπό σας στο δικό του και κοιτώντας το αυστηρά πείτε του αποφασιστικά: «Αυτό μην τολμήσεις να το ξανακάνεις».
Αν το παιδί πετάει αντικείμενα, αρχικά μπορείτε να δείξετε αδιαφορία. Πάρτε από το χέρι του το επόμενο αντικείμενο που ετοιμάζεται να πετάξει και ζητήστε του να κάνει κάτι για εσάς, π.χ. να σας φέρει κάτι από την κουζίνα ή να σας βοηθήσει να βάλετε κάτι στη θέση του. Έτσι, αντί να το τιμωρήσετε, του αναθέτετε μια δουλειά η οποία θα το απασχολήσει μέχρι να ηρεμήσει και θα του… αλλάξει τα σχέδια.
Επιβραβεύστε το μόλις την κάνει. Με τον τρόπο αυτό, θα έχετε κερδίσει τελικά την προσοχή του, αλλά ελεγχόμενα και θετικά. Αν συνεχίσει να πετάει πράγματα και να κάνει ζημιές, ίσως χρειαστεί να του υπενθυμίσετε πως την επόμενη φορά θα αναγκαστείτε να του στερήσετε κάτι που του αρέσει πολύ (τηλεόραση, γλυκό, βόλτα στον παιδότοπο ή στο φιλαράκι του). Μην αναφέρετε τη λέξη «τιμωρία».
Αν τρέχει μακριά σας. Ένα μικρό παιδί χαίρεται να το κάνει αυτό, γιατί νιώθει ελεύθερο και του δίνει τη δυνατότητα να εξερευνήσει ό,τι υπάρχει γύρω του. Κατανοήστε την ανάγκη του, αλλά οριοθετήστε την επιθυμία του για ανεξαρτησία, επειδή μπορεί να αποβεί επικίνδυνη. Πριν βγείτε έξω με το παιδί, ενημερώστε το για τους κινδύνους που υπάρχουν, χωρίς όμως να το τρομοκρατήσετε. Κρατήστε του το χέρι και τραβήξτε την προσοχή του φροντίζοντας να συζητάτε μαζί του για ό,τι του κάνει εντύπωση. Έτσι, η βόλτα σας δεν θα είναι βαρετή για εκείνο.
Αν γκρινιάζει συνέχεια. Έχετε ποτέ αναρωτηθεί γιατί τα παιδιά γκρινιάζουν; Η απάντηση είναι: «Επειδή πιάνει!». Η γκρίνια σπάει τα νεύρα των γονιών, κι έτσι έχουν την τάση να υποκύπτουν πιο εύκολα στις απαιτήσεις τους. Τα περισσότερα μικρά παιδιά που δεν είναι σε θέση ακόμη να μιλήσουν καλά, όσο περισσότερο θυμώνουν, φοβούνται ή απελπίζονται, τόσο περισσότερο ξεσπούν σε κλάματα, στριγκλιές και άλλες ενοχλητικές συμπεριφορές.
Για να σταματήσετε αυτή τη συνήθεια, απλώς πείτε στο παιδί σας: «Το ξέρεις ότι δεν απαντάω σε γκρίνιες, φωνές και στριγκλιές. Αν μου μιλήσεις ήρεμα κι ευγενικά, θα σε βοηθήσω με αυτό που θέλεις». Μετά, κρατήστε την υπόσχεση. Να ακούτε με προσοχή όταν σας ζητάει κάτι το παιδί σας. Μην του λέτε αυτομάτως «όχι» – σκεφτείτε αν υπάρχει σοβαρός λόγος για να αρνηθείτε αυτό που σας ζητάει. Σε περίπτωση που υπάρχει, εξηγήστε του το λόγο για τον οποίο τού αρνείστε. Θυμηθείτε ότι θα πρέπει να είστε σταθεροί και συνεπείς σε αυτά που του λέτε. Το «όχι» να είναι «όχι», και το «ναι» να είναι «ναι».
Αν λέει συνέχεια «όχι». Γύρω στην ηλικία των δύο ή τριών ετών, το μέχρι τώρα γλυκούλι και ήσυχο μωρό σας μπορεί να μεταμορφωθεί σε ένα πεισματάρικο, αύθαδες παιδί, το οποίο αρνείται να σας ακούσει ή να ακολουθήσει τις οδηγίες σας. Το «όχι» γίνεται η πλέον αγαπημένη του λέξη. Ο λόγος είναι ότι σε αυτή περίπου την ηλικία τα παιδιά αρχίζουν να μαθαίνουν ότι έχουν το μερικό έλεγχο στο περιβάλλον τους και προσπαθούν να γίνουν πιο ανεξάρτητα.
Οι γονείς θα πρέπει να οριοθετούν τα παιδιά τους από νωρίς, χωρίς φωνές, τιμωρίες ή άσκηση βίας. Θα πρέπει να λαμβάνουν υπόψη τους τις επιθυμίες τους, να ακούνε τις απόψεις τους και να σέβονται τη διάθεσή τους, αλλά να είναι σαφείς ως προς την τήρηση των κανόνων της οικογένειας.

Τι μπορώ να κάνω για να μην γίνει απαιτητικό
Λένε ότι η πρόβλεψη είναι η καλύτερη αντιμετώπιση για ένα πρόβλημα. Γι’ αυτό πριν καταλήξει ανυπόφορο, πάρτε κάποια μέτρα:
  • Τους πρώτους μήνες της ζωής του παιδιού σας, δώστε του όσο περισσότερη φροντίδα και προσοχή μπορείτε. Είναι ανέφικτο να κακομάθετε ένα νεογέννητο.
  • Καθώς το μωρό μεγαλώνει, μην ενδίδετε άμεσα σε κάθε απαίτησή του. Πρέπει να μάθει τι σημαίνει υπομονή.
  • Μην το δελεάζετε με ανταλλάγματα, για να συμπεριφέρεται όπως θέλετε εσείς. Σύντομα το παιδί θα μάθει να το χρησιμοποιεί και να σας χειρίζεται ανάλογα.
  • Να επιβραβεύετε κάθε συμπεριφορά του την οποία κρίνετε απαραίτητο να ενθαρρύνεται.
  • Μην αγοράζετε παιχνίδια και γλυκά κάθε φορά που σας τα ζητάει το παιδί, γιατί γρήγορα θα χάσουν την αξία τους. Κάντε του δώρα και εκπλήξεις χωρίς να σας το έχει ζητήσει ή ως επιβράβευση για την καλή του συμπεριφορά.
  • Υιοθετήστε λογικούς κανόνες, ανάλογα με την ηλικία του, και μη φοβηθείτε να τους επιβάλετε. Να είστε σαφείς, να δείχνετε ότι εννοείτε αυτά που λέτε και μην επηρεάζεστε από την γκρίνια ή τα κλάματα του παιδιού σας, από τη στιγμή που είστε αποφασισμένοι για κάτι.
  • Να απαντάτε ήρεμα αλλά αποφασιστικά, όταν το παιδί σας γκρινιάζει για να πετύχει κάτι. Είναι εξαιρετικά επιβλαβές για το ίδιο να νομίζει ότι μπορεί να σας εξαναγκάσει να κάνετε αυτά που θέλει.
  • Βοηθήστε το να καταλάβει ότι το να είναι χαρούμενο και καλοπροαίρετο αποτελεί τον καλύτερο τρόπο για να αποκτήσει φίλους.
  • Μάθετέ του να σέβεται τα αισθήματα των άλλων και να μοιράζεται τα πράγματά του.
  • Μην ξεχνάτε ότι τα παιδιά διδάσκονται από τη δική μας συμπεριφορά και στάση. Γονείς χωρίς όρια, έχουν παιδιά χωρίς όρια. Η αυτοπειθαρχία μας, η σταθερότητα και η συνέπεια στις αποφάσεις και τη συμπεριφορά μας, καθώς και η ειλικρίνεια και η καθαρότητα στις σχέσεις μας, τόσο στο οικογενειακό όσο και στο κοινωνικό περιβάλλον, διαμορφώνουν το πλαίσιο μιας υγιούς και συναισθηματικά ισορροπημένης ζωής και στα παιδιά.
Με τη συνεργασία της Αναστασίας Φρόντζου – Χρηστίδη (σύμβουλος σχέσεων παιδιού και οικογένειας).
Πηγή: imommy.gr
rodiaki.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Σχετικά:

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki