Αυτό με τα κακά των βρεφών που θηλάζουν έχει παραγίνει

«Σταματήστε να… ψειρίζετε τις πάνες του παιδιού σας!»
Ας πούμε τα πράγματα με το όνομά τους:

Για πολλές δεκαετίες επαγγελματίες υγείας και κοινή γνώμη έχουν σχηματίσει μια συγκεκριμένη αντίληψη για το τι είναι φυσιολογικό στα κόπρανα των βρεφών, που απορρέει από την κουλτούρα του μπιμπερό και την σίτιση με ξένο γάλα. Πιο απλά, γενιές μητέρων έχουν γαλουχηθεί να πιστεύουν ότι τα βρέφη πρέπει να κάνουν κόπρανα κάθε μέρα ίδια ή παρόμοια, ελαφρά σχηματισμένα μη νερουλά σαν πάστα, τα κακά δηλαδή της σίτισης με ξένο γάλα.

Σήμερα ξέρουμε ότι όπως και η σίτιση με ξένο γάλα δεν είναι το στάνταρ στην βρεφική διατροφή, έτσι και αυτά τα πάντα ίδια “εργαστασιακά” κακά δεν είναι το στάνταρ, το φυσιολογικό στα βρεφικά κακά.

Τα κόπρανα στο στάνταρ, που είναι ο μητρικός θηλασμός, έχουν φυσιολογικά μεγάλη ποικιλία, πολύ μεγαλύτερη από αυτή του ξένου γάλακτος. 

Σε συχνότητα, μπορεί να είναι φυσιολογικό θηλάζοντα βρέφη να κάνουν κακά πολλές φορές τη μέρα ή μια φορά τη βδομάδα – μετά το μήνα. Σε χρώμα, μπορεί να είναι φυσιολογικό να είναι κίτρινα ή μουσταρδί ή καφετί ή πορτοκαλί ή λαχανί ή που και που σκούρα πράσινα. Σε σύσταση, μπορεί να είναι εντελώς νερουλά χωρίς σποράκια, νερουλά με σποράκια, πιο σχηματισμένα, κολλώδη ή με βλέννα.

Όλα αυτά δεν σημαίνουν από μόνα τους ότι το μωρό έχει κάποιο πρόβλημα υγείας, και δεν είναι η πρώτη απάντηση σε οτιδήποτε διαφορετικό στα κόπρανα να το παθολογικοποιούμε – να μετατρέπουμε το φυσιολογικό σε παθολογικό – μετατρέποντας μια θηλάζουσα μητέρα σε μάρτυρα που δεν τρώει τίποτα όλη μέρα εκτός από μήλο αχλάδι και πατάτα γιατί τις έχουν απαγορευθεί όλες οι άλλες τροφές.

Βλέννα στα κόπρανα σε θηλάζον βρέφος δεν σημαίνει από μόνο του τίποτα.

Μπορεί να είναι κάτι τελείως φυσιολογικό – μηχανισμός να καθαρίζει το εντεράκι του από νεκρά κύτταρα και μικροοργανισμούς, μηχανισμό που δεν έχει αν σιτίζεται με ξένο γάλα. Βλέννα μπορεί να υπάρχει περισσότερη όταν καταπίνει πολλά σάλια λόγω έκφυσης δοντιών ή πάνω σε ιώσεις όταν καταπίνει μύξες. Βλέννα στα κόπρανα δεν σημαίνει νομοτελειακά αλλεργία στην πρωτεΐνη του γάλακτος.

Επιτέλους, ποιος είπε ότι εμείς οι ενήλικες έχουμε τα ίδια κόπρανα κάθε μέρα;

Δεν αλλάζουν ανάλογα με αυτά που τρώμε σε σύσταση χρώμα κλπ; Φυσιολογική ποικιλία στα κόπρανα του μωρού σημαίνει φυσιολογική ποικιλία στην διατροφή του μέσω του θηλασμού και της ποικίλης ισορροπημένης διατροφής της μητέρας – αλλά και μέσω πολλών άλλων φυσιολογικών παραγόντων όπως πόσο φουσκωμένο ήταν το στήθος της, τι ώρα της ημέρας έφαγε, αν ήταν από τη μια πλευρά ή και από τις δύο κλπ. 

Το μη αναμενόμενο είναι τα πάντα ίδια πάστα κακά που επιβάλλει η μονοτονία του πάντα ίδιου ξένου γάλακτος.

Σταματήστε να ψειρίζετε τις πάνες του παιδιού σας, σταματήστε να ανησυχείτε για τα χρώματα των κοπράνων, σταματήστε να φαντάζεστε ανίατες ασθένειες εκεί που δεν υπάρχουν, χαρείτε τα υγιή παιδάκια σας, και μακριά από την αλυσίδα παρεμβάσεων αναίτιων, εξόδων και ταλαιπωρίας που λέγεται υπέρμετρη ιατρικοποίηση και ιατρογενή νοσήματα.

Από την σελίδα του Στέλιου Παπαβέντση
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Το Lockdown καταπιέζει τα παιδιά

Τουλάχιστον μέχρι μέσα Φεβρουαρίου τα περισσότερα σχολεία στη Γερμανία θα παραμείνουν κλειστά. «Ο περιορισμός των κοινωνικών επαφών δεν μπορεί να μην έχει επιπτώσεις στα παιδιά», εκτιμά ο νευροβιολόγος Γκέραλντ Χίτερ.

Μιλώντας στο γερμανικό Ευαγγελικό Πρακτορείο Ειδήσεων (epd) ο γερμανός ερευνητής αναφέρεται στις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν αυτή την εποχή παιδιά και ανήλικοι: «Καταπιέζουν θεμελιώδεις προσωπικές τους ανάγκες. Δεν μπορεί να μην έχει επίπτωση όταν οι γονείς εργάζονται σε τηλεργασία και αφιερώνουν λιγότερο χρόνο στα παιδιά, όταν δεν τους επιτρέπουν να παίξουν με τους φίλους τους ή να συναντηθούν με τη γιαγιά τους. Τα παιδιά χρειάζονται την προσοχή και τη στοργή των γονιών τους και την επαφή με συνομήλικους, όπως χρειάζονται το φαγητό. Τα παιδιά πρέπει να βγαίνουν έξω, να δοκιμάζουν καινούργια παιχνίδια και οπωσδήποτε να αγκαλιάζουν τον παππού και τη γιαγιά. Θέλουν να δείξουν τι μπορούν να κάνουν και έτσι είναι απαραίτητο να ανεβούν σε ένα δέντρο ή σε ένα από τα παιχνίδια της παιδικής χαράς».

Για τις επιπτώσεις του συνεχιζόμενου λοκντάουν ο νευροβιολόγος εκτιμά: «Όσο συνεχίζεται το γενικό απαγορευτικό, τόσο τα παιδιά στερούνται κινήτρων και είναι πιο συνεσταλμένα. Για εμένα που πλησιάζω τα 70 η περίοδος "εγκλεισμού" διαρκεί σχετικά λίγο. Από την οπτική γωνία ενός 7χρονου θα ήταν σαν να έπρεπε να ζήσω δέκα χρόνια της ζωής μου με περιοριστικά μέτρα. Είναι επομένως λογικό να υπάρχουν μακροπρόθεσμες επιπτώσεις της πανδημίας για τα παιδιά. Και δεν γνωρίζουμε αν τα παιδιά θα μπορέσουν μετά την πανδημία να συνεχίσουν από εκεί όπου σταμάτησαν όταν επιβλήθηκαν οι πρώτοι περιορισμοί».

Τα παιδιά αναζητούν διεξόδους

Δίνοντας ένα συγκεκριμένο παράδειγμα ο Γκέραλντ Χίτερ αναφέρεται στη σχέση παιδιού και γιαγιάς: «Όταν περάσει η πανδημία είναι πολύ πιθανό το παιδί να έχει αποξενωθεί σε σημαντικό βαθμό από τη γιαγιά, με την οποία είχε πολύ στενή σχέση. Ίσως κάποια παιδιά να μην θέλουν καν να επισκεφθούν τη γιαγιά τους. Θα πρέπει συνεπώς να διερωτηθούμε όταν προγραμματίζουμε νέα περιοριστικά μέτρα ή τη παράτασή τους αν επιθυμούμε τέτοιες εξελίξεις»:

Φαινομενικά ωστόσο τα παιδιά δείχνουν να διαχειρίζονται καλά αυτή τη κατάσταση. Ή μήπως τα φαινόμενα απατούν; «Γυρίζουμε πάλι στις θεμελιώδεις ανάγκες των παιδιών. Σχεδόν αθόρυβα προσαρμόζονται στα νέα δεδομένα χωρίς πολλές πολλές διαμαρτυρίες και εμείς κάνουμε λόγο για "καλά και φρόνιμα παιδιά". Όποιος όμως καταπιέζει ανάγκες αναζητεί διεξόδους. Πολλά παιδιά στρέφονται στο υπερβολικό φαγητό. Συχνά εγκαταλείπονται από τους γονείς τους μπροστά στην τηλεόραση ή έναν υπολογιστή και τρώνε τσιπς ή άλλα ανθυγιεινά φαγητά. Παρά το γεγονός ότι έχουν τύψεις πολλοί γονείς ισχυρίζονται ότι δεν έχουν άλλη επιλογή από το να "παρκάρουν" τα παιδιά τους μπροστά σε μια οθόνη».

Πώς όμως οι γονείς μπορούν να σπάσουν το φαύλο κύκλο; «Όλοι θα πρέπει να αναρωτηθούμε τι μας είναι πραγματικά απαραίτητο και τι χρειαζόμαστε. Με αυτό τον τρόπο υιοθετούμε συνειδητά μια στάση απέναντι στην παρούσα κατάσταση που ωφελεί και τα παιδιά ας. Θέλω να φάω τώρα κάτι που μου αρέσει ή όχι; Να δουλέψω ακόμα μια ώρα για να τελειώσω κάτι για τη δουλειά ή μήπως θα προτιμούσα να παίξω μια ώρα με το παιδί μου; Δεν αρκεί απλά να λειτουργούμε μηχανικά ως άνθρωποι».

Μπγερν Σλίτερ Γκέτινγκεν (epd)
Επιμέλεια: Στέφανος Γεωργακόπουλος
dw.com