Κορωνοϊός: Η νύχτα θα είναι μεγάλη. Οργανωθείτε! / COVID-19 Lockdown Guide

του Αλεξάνδρου Αστρινάκη, 
Ψυχιάτρου - Ψυχοθεραπευτή

Ξεκινήσαμε αμήχανα την καραντίνα, νομίζαμε θα διαρκέσει δέκα – δεκαπέντε μέρες. Περνάει ο καιρός, δεν φαίνεται η άκρη του τούνελ. Οι ευχές μας κυνηγάνε τον φόβο. 

Ιταλός επιδημιολόγος δηλώνει, 

«δεν βλέπω να γλιτώνουμε σε λιγότερο από 100 μέρες»!

COVID-19 Lockdown Guide: How to Manage Anxiety and Isolation During Quarantine

Τι κάνουμε κλεισμένοι στο σπίτι; 

Από τι κινδυνεύουμε; 

Η έννοια «ιδρυματισμός» ξεκίνησε από τα ψυχιατρεία και επεκτάθηκε σε δημόσιες υπηρεσίες, νοσοκομεία κλπ.

Όταν λέμε ιδρυματισμός εννοούμε τη νοσηρή εξάρτηση του τροφίμου από το ίδρυμα. Εννοούμε μια διαρκή θλίψη και δυσαρέσκεια, δύσκολες διαπροσωπικές σχέσεις, αίσθημα ματαιότητας, μελαγχολία.

Είναι τα ίδια που κινδυνεύουμε όλοι μας αν παραταθεί η καραντίνα. 

Να πάθουμε ιδρυματοποίηση στο σπίτι μας.

Αν αυτό συμβεί και αν συνεχίσουμε, όπως κάνουμε πολλοί από εμάς, να ζούμε μία χύμα καθημερινότητα τα πράγματα μέρα με τη μέρα θα δυσκολεύουν και το χειρότερο, όσο περνάει ο καιρός, λόγω της μελαγχολίας που θα μας περιβάλλει, δεν θα μπορούμε να αντιδράσουμε! 

Τι να κάνουμε;
Προσομοίωση της προηγούμενης ζωής μας. 

Σαν γνήσιοι ευρωπαίοι που είμαστε, η ζωή μας πριν την καραντίνα είχε χοντρικά τρεις τομείς δραστηριότητας: 

Δουλειά, προσωπικές σχέσεις, διασκέδαση – κοινωνικοποίηση. 

Και στους τρεις τομείς πρέπει να επιδιώξουμε την επανένταξή μας. Να τη σχεδιάσουμε με τρόπο ώστε να μοιάζει όσο γίνεται με την προηγούμενη ζωή μας.
Και συγκεκριμένα:

1. Δουλειά

2. Προσωπικές σχέσεις

3. Διασκέδαση – κοινωνικοποίηση.

1. Δουλειά: 

όσοι έχουν την ευχέρεια να δουλεύουν με το διαδίκτυο είναι τυχεροί. Οι υπόλοιποι μπορούν να προετοιμάζουν, να βελτιώνουν, να αποκτούν νέες δεξιότητες για τη στιγμή που θα ξανανοίξει η δουλειά.

Έχει σημασία να απασχολούνται κάθε μέρα τις ίδιες περίπου εργάσιμες ώρες με το αντικείμενο της δουλειάς τους.

Η δουλειά είναι ( ή τουλάχιστον πρέπει να είναι) δημιουργία, φαντασία , σχέση με τους άλλους.
Η δουλειά είναι από τα πράγματα που μας κάνουν να μην αισθανόμαστε άχρηστοι. 

Και στις συνθήκες που ζούμε αυτό είναι πολύ σημαντικό.

2. Προσωπικές σχέσεις. 

Εδώ είναι τα δύσκολα. Μακριά από ευκολίες του τύπου «γυναίκα μου είναι, μπορώ να μην την αγαπάω;» και άλλα εξιδανικευτικά η μακρόχρονη παραμονή στο σπίτι δίνει την ευκαιρία να γνωριστούμε καλύτερα με τους αγαπημένους μας και ίσως να τους… αγαπήσουμε περισσότερο.

Θεωρητικά βέβαια γιατί πολλές φορές η εγγύτητα δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από αυτά που λύνει. Για αυτό η καραντίνα είναι μια ευκαιρία για να μιλάμε.

Όταν υπάρχει καυγάς μπορούμε να αφήσουμε να περάσει πρώτα και μετά από δύο περίπου μέρες να καλέσουμε τον / την συντρόφισσα μας, το παιδί μας ή και όλους μαζί και να ρωτήσουμε τι τους ενόχλησε από την συμπεριφορά μας, τι λάθος κάναμε και τι θέλουν να διορθώσουμε. 

Βάζοντας μπροστά τον εαυτό μας δημιουργούμε κλίμα αποδοχής και διαλόγου. Είναι μία ευκαιρία να κατανοήσουμε καλύτερα τον εαυτό μας και τους άλλους.

Η γενικής φύσεως δήλωση «σας αγαπάω» είναι μια προσπάθεια να αποφεύγουμε τα δυσάρεστα που όμως βρίσκουμε διαρκώς μπροστά μας.

Πέρα από όλα αυτά είναι καλό να θυμόμαστε πως η αύξηση της εγγύτητας πολλές φορές φέρνει εκνευρισμό και ότι το αίσθημα αποξένωσης που προσκαλεί η καραντίνα μπορεί να προκαλέσει άγχος, θυμό και επιθετικότητα. 

Για αυτό πρέπει να είμαστε ανεκτικοί και υπομονετικοί μα τους άλλους περισσότερο από ότι ήμασταν στην προ κρίσεως εποχή.

3. Διασκέδαση – κοινωνικοποίηση.
Εδώ πρέπει να αξιοποιήσουμε πλήρως τις δυνατότητες του διαδικτύου. 

Τέρμα οι ατελείωτες ώρες μπροστά στο facebook ή στα δελτία καταστροφής που μεταδίδονται – σχεδόν – όλο το 24ωρο. 

Πολλή ασύνδετη πληροφόρηση γίνεται σκουπίδι, ταλαιπωρεί την μνήμη μας η οποία πασχίζει να οργανώσει και με τα συναισθήματα μας αυτά που μαθαίνουμε. 

Το μυαλό μας δεν είναι σκουπιδοτενεκές. 

Και στην καθημερινότητα, μπορεί να έχουμε ένα αριθμό διαφορετικών πραγμάτων που το καθένα έχει νόημα, αν τα βάλουμε όμως όλα μαζί σε ένα δοχείο τότε χάνουν το νόημα τους και συχνά αναρωτιόμαστε αν πρέπει να τα πετάξουμε. Συχνά συμβαίνει αυτό πχ. Με τα ενθύμια από τα ταξίδια μας.

Όχι λοιπόν στις άχρονες οθόνες, πληροφόρηση συγκεκριμένη στην πηγή που προτιμάμε και σε συγκεκριμένο χρόνο. 

Όχι στην τρομολαγνεία, τα σενάρια συνομωσίας και καταστροφής.
Μοιραζόμαστε τον φόβο μας, δεν τον μεγεθύνουμε για να προκαλέσουμε την προσοχή.

Και φτιάχνουμε πρόγραμμα που να περιέχει μουσική, ταινίες, θέατρο, οτιδήποτε συλλογικό.

Ίσως εδώ θα πρέπει να «καταπιέσουμε» και λίγο τα παιδιά μας για να τα σώσουμε από την εξάρτηση των παιχνιδιών και του διαδικτύου. Η εξάρτηση από την τηλεόραση, τα παιχνίδια θα είναι μία από τις πολλές βόμβες που θα σκάσουν, όταν τελειώσει η καραντίνα.

Να μην αποφεύγουμε να οργανώνουμε σε τακτική βάση, περίπου με τον ίδιο ρυθμό που βλέπαμε φίλους και συγγενείς συναντήσεις με Skype ή Messenger. 

Το ίδιο μπορούν να κάνουν και τα παιδιά μας, για να μιλάνε όμως και να κάνουνε παρέα όχι κλεισμένα σε παιχνίδια διαδικτύου. 

Και παιχνίδια να παίξουν με συγκεκριμένο πρόγραμμα και ωράριο 

(πχ 2 ώρες την ημέρα ακούγεται καλό).

Τέλος έχει σημασία να καταρτίσουμε ένα πρόγραμμα και να το τηρούμε , ας πούμε στο 80%. Θα μας σώσει από πλήξη, αίσθημα κενού, εκνευρισμό, αίσθημα ατυχίας (γιατί σε εμένα). 

Και να θυμόμαστε πως το πρόγραμμα που θα κάνουμε, προς το παρόν δεν έχει ορατό σημείο λήξης. Κανένα από τα μέτρα που πάρθηκαν δεν είναι υπερβολικό. Ο κίνδυνος είναι μεγάλος και υπαρκτός.
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Ο Nicolás, έσωσε τον Esteban, που άλλα αγόρια κακοποιούσαν/saved a puppy from some of his peers who were torturing the animal.

Και τον πήγε στον κτηνίατρο με τις αποταμιεύσεις του

Nicolás, a 7-year-old boy who lives in Rosario, Argentina, has narrated that he saved a puppy from some of his peers who were torturing the animal.

Ο Nicolás είναι ένα 7χρονο αγόρι που ζει στο Rosario της Αργεντινής. Έκανε βόλτα με το ποδήλατο του όταν είδε άλλα παιδιά ηλικίας 8 έως 12 ετών να βασανίζουν ένα κουτάβι, έτοιμοι να τον σκοτώσουν πνίγοντας το. 

Χωρίς να διστάζει ούτε για μια στιγμή, παρόλο που τα άλλα παιδιά ήταν μεγαλύτερα από αυτόν, τους ζήτησε να σταματήσουν να τον χτυπάνε και έτρεξε στο σπίτι του για βοήθεια. Ενημέρωσε τη μαμά του και μαζί της έσωσε το κουτάβι. 

Ο μικρός Νικόλας έγινε εκείνη την ημέρα ένας σπουδαίος ήρωας.

...............
«Ήμουν με το ποδήλατο μου μέχρι που είδα δύο αγόρια με το κουτάβι που το έβαζαν σε ένα κουτί. Τότε κάποιος τον έριξε κλοτσιές και μετρώντας μέχρι το 3, τον πέταξαν. Ήθελαν να τον πνίξουν. Κάλεσα τη μαμά μου για βοήθεια και τον άρπαξε. Τον πήραμε σπίτι και τον κάναμε μπάνιο ».

«Ήταν έτοιμοι να τον σκοτώσουν! Αν ο Νικολάς δεν είχε παρέμβει, θα τον σκότωναν ».

Αλλά η καλή πράξη του Νικολά δεν τελείωσε εκεί: με τις δικές του αποταμιεύσεις, το αγόρι πήγε τον Esteban στον κτηνίατρο για εξέταση.
.....................
«Όταν ήμασταν έτοιμοι να φύγουμε από το σχολείο, ο κύριος είπε ότι του έκαναν μια ζωγραφιά και είπαν τι συνέβη. Η «κυρία» του σχεδίου ήρθε και μου έδωσε μια ζωγραφιά, μια μπάλα και μια τσάντα γλυκών με σοκολάτες. Με συγχαίρουν… και μου άρεσε πραγματικά! ».

Ο Νικολά είναι υποδειγματικός άνθρωπος.

ολόκληρο το κείμενο εδώ: petsworld
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Η Πείνα δεν είναι Ασθένεια Μεταδοτική όπως ο Κορωνοϊός...

και έτσι δεν μας αφορά το γεγονός ότι 1,5 εκατ. άνθρωποι πέθαναν από την πείνα

Προς προβληματισμό…

Ένα ιδιαίτερο σχόλιο ανάρτησε ο Πατρινός Νίκος Μαργαρίτης, το οποίο όντως προκαλεί προβληματισμό, γενικότερα:

3000 οι νεκροί από τον κορωνοϊό τους δύο πρώτους μήνες στον πλανήτη και 1,5 εκατομμύριο από την πείνα, αλλά η πείνα δεν είναι μεταδοτική και έτσι δεν μας αφορά…!!!!

«Βασικά πολιτικό πρόβλημα» είναι οι θάνατοι των παιδιών στην Αφρική από πείνα, σύμφωνα με έρευνα του Αφρικανικού Φόρουμ σχετική με την Πολιτική για τα Παιδιά (ACPF). 

Σύμφωνα με τα στοιχεία, οι μισοί θάνατοι παιδιών στην αφρικανική ήπειρο οφείλονται στην πείνα, παρά την ουσιαστική ανάπτυξη που έχει επιτευχθεί τα τελευταία χρόνια.

Όπως τονίζει στην έκθεσή του το Φόρουμ, που έχει την έδρα του στην Αντίς Αμπέμπα, περίπου 60 εκατομμύρια παιδιά στερούνται το φαγητό και ένα στα τρία παιδιά στην Αφρική κινδυνεύει ή πεθαίνει από πείνα. 

Ειδικότερα, όπως αναφέρεται, ένα παιδί πεθαίνει κάθε τρία δευτερόλεπτα εξαιτίας της στέρησης τροφής (περίπου 10.000 την ημέρα) και παρά το γεγονός ότι γενικά στον πλανήτη η κατάσταση έχει βελτιωθεί, στην Αφρική τα πράγματα διαρκώς επιδεινώνονται τα τελευταία 10 χρόνια.
Το Φόρουμ τονίζει ότι η λύση του προβλήματος είναι ζήτημα πολιτικής απόφασης.
«Η παιδική πείνα είναι βασικά πολιτικό πρόβλημα», εξηγεί ο Ασέφα Μπεκέλε, στέλεχος του Φόρουμ. 

«Είναι αποτέλεσμα μιας ανίερης συμμαχίας μεταξύ πολιτικής αδιαφορίας, έλλειψης λογοδοσίας από τους κυβερνώντες και διεφθαρμένης διακυβέρνησης», τονίζει.
Και εξηγεί: 

«Όσο προφανής και γυμνή είναι η πραγματικότητα, η τραγωδία αυτή παραμένει σιωπηλή, κανείς δεν την αναγνωρίζει, όλοι την ανέχονται, ίσως γιατί είναι πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι φτωχοί».

Σύμφωνα με τον Μπεκέλε, «είναι απολύτως απαράδεκτο να πεινούν τα παιδιά στην Αφρική τον 21ο αιώνα. Τα στοιχεία είναι ανησυχητικά. 

Ο υποσιτισμός των παιδιών οφείλεται στην ακραία φτώχεια, την ανισομερή και άνιση οικονομική ανάπτυξη, στην ανισότητα μεταξύ των φύλων και το διαλυμένο σύστημα διανομής τροφής. Αν και η Αφρική παράγει περισσότερη τροφή από ποτέ, δεν έχει εξασφαλίσει την ασφαλή πρόσβαση των παιδιών σε καλύτερη διατροφή».
Οι αριθμοί είναι συγκλονιστικοί: εννέα στα 10 παιδιά δεν έχουν πρόσβαση στην ελάχιστη ποσότητα τροφής όπως αυτή ορίζεται από τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, ενώ δύο στα πέντε δεν έχουν τακτικά γεύματα.
........

περισσότερα εδώ: ideopigi
Πηγή:
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Αν θέλεις να μάθεις τι είναι η Αγάπη, κοίτα γύρω σου όταν μπαίνει η Άνοιξη

Η άνοιξη σηματοδοτεί το ξύπνημα της φύσης. 

Η πλάση γύρω γεμίζει με χρώματα και μυρωδιές, τα δέντρα και τα λουλούδια γύρω ανθίζουν καθώς εκείνη κάνει την εμφάνισή της.

Όταν αγαπάμε, η Άνοιξη κατοικεί μέσα μας, μας γεμίζει με αρώματα και χρώματα με αποτέλεσμα να κάνει όλους τους ανθρώπους γύρω μας να ανθίζουν.

Η άνοιξη δεν χαρακτηρίζεται μόνο σαν μια εποχή του χρόνου. 

Η άνοιξη είναι η γέννηση του νέου, το ξεκίνημα της ζωής, το άνθισμα μιας σκέψης. 

Η άνοιξη ζει μέσα μας και είναι εκείνη η κινητήριος δύναμη για όλες μας τις επιτυχημένες προσπάθειες να καλλιεργήσουμε και να μεγαλώσουμε τον σπόρο μιας ιδέας.

Η άνοιξη μόλις εμφανιστεί, κάνει την παρουσία της αισθητή σε κάθε διάβα. Δεν χρειάζονται συστάσεις, δεν μπορεί να αμφισβητηθεί. 

Δίνει απλόχερα τους καρπούς της, χωρίς να ζητά αντάλλαγμα και απλά στέκεται και θαυμάζει το θαύμα που δημιουργεί, με την παρουσία της.

Η Άνοιξη ξέρει να μοιράζει την φροντίδα της αναλόγως. 

Είτε σε ένα μικρό βλαστό που ξεκινά να μεγαλώνει κάτω από το χώμα μόνο του, χωρίς να γίνει αντιληπτό, προσπαθώντας σιγά σιγά μέχρι να τρυπήσει το έδαφος και να κάνει την εμφάνισή του. 

Είτε σε ένα καρπό που κρέμεται σε ένα δέντρο κάτω από τις έντονες ακτίνες του ήλιου, υπό τα βλέμματα όλων των πλασμάτων γύρω.

Κι αν στην άνοιξη δίναμε ένα συναίσθημα, κανένα άλλο δεν θα μπορούσε να την αντιπροσωπεύσει τόσο, όσο η αγάπη. 

Και στην αγάπη δεν χρειάζονται συστάσεις όταν κάνει την εμφάνιση της. Όταν αγαπάς, νοιάζεσαι, δίνεις μέσα από την καρδιά σου, όλα όσα έχεις αποθηκευμένα, όλα όσα έχεις να μοιράσεις.

Όταν αγαπάς δεν περιμένεις, δίνεις. 

Δίνεις όλα αυτά που ίδια η αγάπη σε κάνει να γεμίζεις. Όταν η αγάπη εμφανιστεί, τα πάντα γύρω ομορφαίνουν μόνο και μόνο επειδή την προσφέρεις. 

Δεν επιζητά ανταλλάγματα, δεν έχει εγωισμούς είναι αυτούσια. 

Και η αγάπη βρίσκεται μέσα μας, στην καρδιά μας κατοικεί, και όταν την ξεκλειδώσουμε, στην πόρτα κάνει την εμφάνισή της. Έτσι γεμίζουμε οι άνθρωποι, όσο δίνουμε από την καρδιά εκείνη δεν σταματά να φορτίζει.

Όταν αγαπάς, το αίσθημα που παίρνεις από την αγάπη που προσφέρεις, είναι πλήρες. Δεν αρκεί να αγαπιέσαι, όσο το να αγαπάς.

Όταν αγαπιέσαι δυναμώνεις και μεταμορφώνεσαι, ενώ όταν αγαπάς δυναμώνεις και μεταμορφώνεις και εσένα και τους γύρω σου.

Η αγάπη που δέχεσαι καλύπτει ένα μέρος από τα συναισθήματά σου, η αγάπη που απελευθερώνεις καλύπτει τα πάντα εξ’ ολοκλήρου. Για αυτό κι η αγάπη δεν επηρεάζεται από την αγάπη του άλλου. Ακόμα και όταν δεν υπάρχει ανταπόκριση στην αγάπη σου, εσύ συνεχίζεις να αγαπάς γιατί η αγάπη ζει στην καρδιά σου.

Μήπως τελικά η Άνοιξη είναι η αγάπη προς την πλάση, η αγάπη που μοιράζεται απλόχερα σε όλα τα πλάσματα της γης; 

Μήπως η άνοιξη είναι ένας τρόπος να δούμε δια οφθαλμού, το μεγαλείο της αγάπης; 

Όταν αγαπάμε, η Άνοιξη κατοικεί μέσα μας, μας γεμίζει με αρώματα και χρώματα με αποτέλεσμα να κάνει όλους τους ανθρώπους γύρω μας να ανθίζουν.

enallaktikidrasi
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Κορωνοϊός (Covi19) - «Να αγαπάς και να αγωνίζεσαι»: Καμπάνια της «σχεδίας» ενάντια στη (νέα) κρίση

Όλες αυτές τις μέρες, ειδικά μετά την αναστολή της έκδοσης του περιοδικού, αναζητούμε τρόπους για την περαιτέρω ενίσχυση των ανθρώπων με το κόκκινο γιλέκο, που έχουν πια αποσυρθεί από τους δρόμους. 

Για κάποιους, η σημερινή συνθήκη είναι «αυτο-απομόνωση». 

Για κάποιους άλλους, όμως, είναι «αποκλεισμός» (και δεν αναφερόμαστε καν στους ανθρώπους που κοιμούνται στο δρόμο και βιώνουν αυτή την ασύλληπτη πρόκληση). Είναι ακραία βίαιο, τρομακτικό.

Η «σχεδία» έχει επεξεργαστεί ένα πλάνο επτά (7) σημείων για να υποστηρίξει κάποιους έστω από τους πιο φτωχούς από τους φτωχούς και απευθύνει πρόσκληση σε ολόκληρη την κοινωνία, σε όλους τους φίλους και τις φίλες του ελληνικού περιοδικού δρόμου, να συνδράμουν σε αυτή την καμπάνια με τις δικές τους (νέες) ιδέες, προτάσεις, λύσεις, με όποιον τρόπο μπορεί ο καθένας.

Κανένας μόνος του σε καμία κρίση.

1. Συνδρομές αλληλεγγύης
Η «σχεδία» ξεκίνησε μια καμπάνια για την εγγραφή νέων συνδρομητών, προσφέροντας τη δυνατότητα τετράμηνης (έναντι 16€ – περιλαμβάνονται τα ταχυδρομικά τέλη) ή δίμηνης συνδρομής (έναντι 8€), ενώ παρέχεται η ευκαιρία και για την ταχυδρομική αποστολή του τεύχους Μαρτίου (έναντι 4€) για τους αναγνώστες που το έχασαν ακριβώς επειδή έχουν πάψει να κυκλοφορούν στην πόλη.

Σε αυτή την περίπτωση, όπως συμβαίνει και με την πώληση στο δρόμο, από κάθε συνδρομή, για κάθε 16€, για παράδειγμα, το 50% (8€) θα αποτελεί έσοδο για τους πωλητές του περιοδικού.

Για συνδρομή, πατήστε εδώ: https://shediahome.gr/product-category/syndromi-periodikou/

2. Κουπόνια τροφίμων
Κάνουμε επαφές με αλυσίδες σούπερ μάρκετ, ζητώντας κουπόνια τροφίμων για τους ανθρώπους της «σχεδίας». 

Ο ΑΒ Βασιλόπουλος και ο Σκλαβενίτης έχουν ανταποκριθεί θετικά (και τους ευχαριστούμε θερμά). 

Η σημαντικότερη, μέχρι σήμερα, προσφορά έχει έρθει από τη φίλη αναγνώστρια κ. Α. στη Θεσσαλονίκη, η οποία έκανε δωρεά δωροεπιταγές αξίας 1.550€, οι περισσότερες από τις οποίες έχουν ήδη φτάσει στα χέρια των ωφελουμένων. 

Να σημειωθεί ότι η κ. Α. είχε, και τα Χριστούγεννα, κάνει δώρο επιταγές τροφίμων στους ανθρώπους της «σχεδίας» στη Θεσσαλονίκη, ύψους 1.024€. Της είμαστε βαθιά ευγνώμονες, όπως βαθιά ευγνώμονες είμαστε και στις δύο αλυσίδες τροφίμων. 

Η προσπάθεια συνεχίζεται.

3. Παράδοση
Όπως έχουμε ήδη γράψει (και, ούτως ή άλλως, γνωρίζουν οι φίλοι της «σχεδίας»), πολλοί διανομείς ανήκουν, δυστυχώς, στην ομάδα υψηλού κινδύνου. 

Δεν πρέπει να εκτίθενται, να μετακινούνται, αφού αν νοσήσουν το πιθανότερο είναι ότι το αποτέλεσμα θα είναι πολύ οδυνηρό. 

Προσπαθούμε να στήσουμε ένα δίκτυο με φίλους (ή ομάδες φίλων) με μηχανάκι, ποδήλατο ή άλλο μέσο, ώστε τα τρόφιμα που τους αναλογούν να τους τα πηγαίνουμε εμείς. 

Σήμερα, ελπίζουμε, να έχει ολοκληρωθεί η χαρτογράφηση των περιοχών όπου ζουν. Με την ολοκλήρωσή του, θα απευθύνουμε κάλεσμα, όποιος επιθυμεί, να συμμετάσχει σε αυτή την αλυσίδα αγάπης και αλληλεγγύης, να συμβάλει στη διανομή των τροφίμων.

4. Ψυχαγωγία
Για κάποιους ανθρώπους είναι «αυτοαπομόνωση», για κάποιους άλλους όμως, είναι ένας (νέος) αποκλεισμός. Δεν είναι για όλους το ίδιο. 

Δεν έχουν όλοι τηλεόραση, ίντερνετ, επικοινωνία με φίλους, οικογένεια, επιτραπέζια παιχνίδια, Netflix. Δεν το λέμε για να νιώσουν ενοχικά, για όσους απολαμβάνουν τα απλά, αλλά για να σκεφτούμε ενεργά και συλλογικά για το τι μπορούμε να κάνουμε για εκείνους που δεν έχουν.

Μια τηλεόραση, ένα ραδιοφωνάκι, βιβλία, μια τράπουλα, πλέξιμο, κάποια δημιουργική απασχόληση που να έχει κάποιο βαθύτερο νόημα, ένα ημερολόγιο. 

Στύβουμε, όλες αυτές τις μέρες, το μυαλό μας να σκεφτούμε τρόπους. Πάλι, θα θέλαμε και νέες ιδέες και, εν συνεχεία, θα αναζητήσουμε, θα βρούμε συλλογικά τις λύσεις, τις προσφορές/είδη.

5. Επικοινωνία
Οι περισσότεροι πωλητές έχουν καρτοτηλέφωνα. 

Στις επαφές μαζί τους, αυτές τις μέρες, μεταξύ άλλων, καταγράφουμε τις εταιρείες τηλεφωνίας που χρησιμοποιεί ο καθένας ώστε να αναζητήσουμε χρόνο/μονάδες για τα κινητά τους. 

Τρεις (τουλάχιστον) δεν έχουν καν συσκευή. Αναζητούμε και συσκευές.

6. Συντροφικότητα
Προσκαλούμε τους φίλους και τις φίλες που το επιθυμούν να δηλώσουν συμμετοχή ώστε να παίρνουμε καθημερινά, τουλάχιστον μια φορά την ημέρα, ένα τηλέφωνο τους πωλητές για να πούμε δυο λόγια, τι κάνουν, τι κάνουμε, τις ανάγκες, τα νέα μας, για μια «καλημέρα», βρε αδελφέ. 

Οι περισσότεροι πωλητές της «σχεδίας» βιώνουν έναν πολύ μοναχικό βίο.

7. Κουζίνα «σχεδία home»
Μία από τις σκέψεις είναι να ανοίξει η κουζίνα του «σχεδία home» και να μαγειρεύουν οι άνθρωποί μας (εργαζόμενοι πλέον στο εστιατόριο και πρώην πωλητές της «σχεδίας» πολλοί) για τους πιο ευάλωτους συνανθρώπους μας «φαγάκι της μαμάς», το οποίο, στη συνέχεια, θα κάνουμε διανομή στους χώρους όπου διαβιούν.

8. Άλλο
Κάθε άλλη ιδέα είναι ευπρόσδεκτη. Κανένας μόνος του σε καμία κρίση.

*Αυτό αποτελεί το πλάνο ενεργειών μας για να ξεπεράσουμε, συλλογικά, όσο πιο ανώδυνα γίνεται αυτές τις δύσκολες στιγμές. Αγωνιζόμαστε να ανταποποκριθούμε. 

Σε περίπτωση που δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε 100% σε όλες τις ανάγκες, δυστυχώς, θα πρέπει να μπούμε στη διαδικασία της επιλογής. Αν, για παράδειγμα, συγκεντρώσουμε 20 κάρτες κινητής τηλεφωνίας, αυτές θα διανεμηθούν στους ανθρώπους που ξέρουμε ότι έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη, που είναι ακόμη πιο ευάλωτοι από τους ευάλωτους.

«Α», για αγάπη, για αλληλεγγύη, για αξιοπρέπεια.

«Fight ‘n Love». Να αγωνίζεσαι και να αγαπάς. 

shedia
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Οι Παγκόσμιοι «Ηγέτες», οι Πόλεμοι και ο Κορωνοϊός...

Επένδυσαν στους πολέμους αντί στην ιατρική και χάνουν σε περίοδο ειρήνης από ένα ιό...

Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ

Τα δένδρα και τα λουλούδια άνθισαν στους κήπους του Λευκού Οίκου. Αλλά ο κορωνοϊός σκιάζει τα πάντα…

Αν έδειξε κάτι η παγκόσμια κρίση που προκάλεσε ο νέος κορωνοϊός, με απόλυτη ευθύνη της Κίνας -και στο σημείο αυτό ο πρόεδρος των ΗΠΑ έχει κάθε δίκιο να φωνάζει και να διαμαρτύρεται- είναι ότι έχουμε έλλειψη ηγετών, και μάλιστα στο επίπεδο των μεγάλων δυνάμεων.

Ο Ντόναλντ Τραμπ, όπως και άλλοι ακροδεξιοί ηγέτες, έσπευσαν από την πρώτη στιγμή να υποτιμήσουν τον μεγάλο, όπως αποδείχθηκε, κίνδυνο. 

Και ο Αμερικανός πρόεδρος έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη, διότι η Αμερική είναι υπερδύναμη και πρέπει να παίζει το ρόλο της. Αντίθετα, με πρόεδρο τον κ. Τραμπ τον εγκατέλειψε…

Ο πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν είναι μέχρι σήμερα εξαφανισμένος προσπαθώντας να δείξει ότι το θέμα δεν αφορά τη χώρα του, κάτι που είναι ένα μεγάλο ψέμα. Όσο και να κρύψει το πρόβλημα κάτω από το χαλί, η πραγματικότητα είναι διαφορετική. 

Ας μην ξεχνά ότι τα ίδια έκανε και ο «μαθητής» του, ο Ταγίπ Ερντογάν, αλλά τώρα ζητά βοήθεια και δεν βρίσκει…
Ο πρόεδρος της Κίνας φέρθηκε όσο πιο σκάρτα θα μπορούσε να φερθεί ένας άνθρωπος, πόσο μάλλον ένας παγκόσμιος ηγέτης. Δημιούργησε το πρόβλημα, δεν ενημέρωσε -όπως αποδεικνύεται- κανένα, το έλυσε στο επίπεδο της χώρας του και εξαφανίστηκε και αυτός. Αν νομίζει ότι κέρδισε στρατηγικά πλανάται πλάνη οικτρά. Διότι η διεθνής κοινή γνώμη καταλαβαίνει περισσότερα απ’ όσα νομίζει ο «κόκκινος» δικτάτορας κ. Σι Τζινπίνγκ, ο οποίος παραμένει ένας σκληρός παλιός κομμουνιστής με επεκτατικές διαθέσεις.

Και οι Ευρωπαίοι απέδειξαν ακόμα μία φορά την ανικανότητά τους, αλλά και το γεγονός ότι δεν δρουν ευρωπαϊκά αλλά εθνικά. Όπως αποκαλύφθηκε, όταν η Ιταλία ζήτησε τη βοήθεια των Βρυξελλών, ουδείς εκ των γραφειοκρατών ανταποκρίθηκε. Και ξαφνικά, από το πουθενά, εμφανίστηκαν οι …Κινέζοι.
Βασικά για να κερδίσουν πολιτικούς πόντους, όχι επειδή ήθελαν να βοηθήσουν πραγματικά τους Ιταλούς. 

Έμεινε, όμως, στην κοινή γνώμη της Ευρώπης, ότι οι Βρυξέλλες δεν έπραξαν το παραμικρό και οι Κινέζοι ήταν αυτοί που έστειλαν μάσκες και ιατρικό υλικό.

Έστειλαν και στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες. Αλλά πρόκειται για ασήμαντη βοήθεια. Όπως έγραψα και χθες, η Κίνα δημιούργησε το πρόβλημα. Και δεν ενημέρωσε καμία χώρα για τον κίνδυνο… 

Η εκ των υστέρων βοήθεια θα μπορούσε να θεωρηθεί και ύβρις.

Δυστυχώς, από την οικονομική κρίση του 2010, όταν σταύρωσαν και κατέστρεψαν την Ελλάδα οι Ευρωπαίοι, και ο πιο καλόπιστος παρατηρητής έμεινε με την εντύπωση ότι οι λαοί της Ευρώπης δεν μπορούν να περιμένουν απολύτως τίποτα από τις Βρυξέλλες. 

Σχηματίστηκε εκεί μία διεφθαρμένη γραφειοκρατία, που ξοδεύει δισεκατομμύρια στο γάμο του … Καραγκιόζη. 

Αν αυτά τα δισεκατομμύρια ξοδεύονταν για καλούς σκοπούς, όπως ας πούμε οι χρηματοδοτήσεις ιατρικών ερευνών, η Ευρωπαϊκή Ένωση θα μπορούσε να είναι πρώτη στον τομέα αυτό. 

Θα μπορούσα να καταγράψω πολλά άλλα παραδείγματα, αλλά χάνουμε το χρόνο μας. 

Η Ε.Ε. είναι μία αποτυχημένη ένωση, αφού το εθνικό συμφέρον υπερέχει του ευρωπαϊκού.

Η πιο χαρακτηριστική περίπτωση είναι αυτή του Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος τις τελευταίες ημέρες τρέχει κυριολεκτικά και δεν προλαβαίνει, καθώς αυξάνεται ο αριθμός των νεκρών και των κρουσμάτων στην Αμερική.

Προσπαθώντας από την Πέμπτη να καθησυχάσει τον αμερικανικό λαό, αλλά και το παγκόσμιο ακροατήριο του, μίλησε για φάρμακα που υπάρχουν στην αγορά και τα οποία θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν και για την καταπολέμηση του κορωνοϊού. 

Οι επιστήμονες άκουσαν τη δημόσια αναγγελία με σκεπτικισμό. Μακάρι, λένε, να έχει δίκιο ο κ. Τραμπ και άδικο αυτοί…
...............

Η Καγκελάριος της Γερμανίας Άγγελα Μέρκελ μίλησε για τη μεγαλύτερη απειλή από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. 

Μεγάλη κουβέντα… Έχει άδικο; Όχι βεβαίως, διότι κάτι θα γνωρίζει περισσότερο από εμάς. Και άλλοι ηγέτες μίλησαν με τον ίδιο τρόπο. 

Και φτάνουμε σε ένα λογικό συμπέρασμα:
Ότι οι χώρες, ιδιαίτερα οι μεγάλες, ξοδεύουν τρισεκατομμύρια σε εξοπλισμούς, για να αντιμετωπίσουν η μία την άλλη σε ένα πιθανό Γ’ Παγκόσμιο Πόλεμο, και έρχεται ένας ιός και αποδεικνύει ότι όλα αυτά τα όπλα είναι άχρηστα. Και ότι οι χώρες έπρεπε να επενδύσουν στην ιατρική βιομηχανία και όχι στην πολεμική.

Προσέξτε: Είμαστε σε ένα πόλεμο που όμοιό του δεν έχουμε ζήσει, και μέχρι της στιγμής δεν έχει πέσει ούτε μία σφαίρα. 

Η δεύτερη διαπίστωση είναι ότι οι παγκόσμιοι ηγέτες κοιτούν ανήμποροι να παρέμβουν και να σώσουν τους λαούς τους, από ένα ιό που ξεκίνησε -ως γνωστό από την Κίνα- επειδή κάποιοι παμφάγοι Κινέζοι έτρωγαν …νυχτερίδες. 

Και είναι στο σημείο αυτό που δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τον κάθε ψεκασμένο, ο οποίος υποστηρίζει ότι ο ιός κατασκευάστηκε στα κινέζικα εργαστήρια του τρόμου για να καταστραφεί η Δύση. Δυστυχώς, όλοι οι υπόλοιποι δυσκολευόμαστε να αμυνθούμε σε αυτή τη συνωμοσιολογία, πόσο μάλλον στον ίδιο τον ιό.

Χώρες έκλεισαν… Οικονομίες καταρρέουν… Η ανεργία σε ένα μήνα θα είναι στα ύψη. Και μετά; Αν δεν σταματήσει η λαίλαπα, ο κόσμος όλος, εκτός της Κίνας, βρίσκεται ενώπιον σοβαρού και πραγματικού κινδύνου. Παρακολουθώντας τον πρόεδρο Τραμπ, ο καθένας αντιλαμβάνεται ότι δεν έχει λύσεις. 

Και όταν δεν έχει η υπερδύναμη Αμερική, είμαστε όλοι εκτεθειμένοι.

Πηγή:
περισσότερα στην αγαπημένη μας ideopigi
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Κορωνοϊός: Η Μαμά σε Καραντίνα, η Κόρη στην Κουζίνα 😂

Μεσημεράκι και....
τιμ... τιρι... ριμ... ριιιμ... τιριιι... ριιιμ... στο τηλέφωνο η κορούλα μου.

— Έλα, κοριτσάκι μου, τι έγινε; (είχαμε μιλήσει τρεις φορές από το πρωί)
— Μάνα, πώς να ψήσω τα ψάρια;

— Τι ψάρια είναι;
— Τσιπούρες, τρεις τσιπούρες.
— Πάρε τη συνταγή από τον Άκη, την Αργυρώ...
— Τις είδα, είδα καμιά δεκαριά. Που να βρω τα δεντρολίβανα, τα πληγούρια και σιγά μην κάνω μαρινάδες και όλα αυτά τα περίεργα. 

Τη δικιά σου συνταγή θέλω, την απλή.

— Καλά, μην κάνεις έτσι. Στο μέτριο ταψί, βάλε λίγο νεράκι (για να μην πιτσιλάει το λάδι και σου κάνει χάλια το φούρνο), βάλε μέσα τις τσιπούρες και άλειψέ τες με λαδάκι από πάνω. Μη βάλεις αλάτι, λεμόνι και ρίγανη... στο τέλος αυτά.
— Ωραία! Και μετά;
— Στο φούρνο, στη μεσαία θέση, και άναψε το γκριλ στους 200 βαθμούς.
— Τι είναι το γκριλ;
— Άνοιξε το φούρνο, σκύψε και κοίτα πάνω... βλέπεις μιαν αντίσταση;
— Ναι...
— Αυτό είναι το γκριλ
— Και πώς ανάβει αυτό;
— Από τον διακόπτη του φούρνου...
— Έχει ένα σωρό σχεδιάκια επάνω... ποιο είναι το γκριλ, γμ τον κορωνοϊό μου;
— χαχαχαχαχαχαχαχα.... στείλε μου φωτό τους διακόπτες στο viber και θα σου πω.

      μπιιιπ μπιιιιπ, σε 3 δεύτερα ήρθε η φωτό

— Λοιπόν, δεξιά το τελευταίο... άναψέ το και τσέκαρε αν κοκκινίζει η αντίσταση, ...
— Δεν ανάβει, ααα, μισό λεπτό, κλειδωμένο είναι το σύστημα... εντάξει, άναψε....... Μάνααα...
— Τα ψάρια είναι παγωμένα, σαν ξύλα στέκονται...
— Δεν τα ξεπάγωσες;
— Το ξέχασα... γμ τον κορωνοϊό μου.... και τώρα τι κάνω;
— χαχαχαχαχαχαχα.... βάλτα σε νεράκι πολύ χλιαρό για λίγο, χαχαχαχαχαχαχα, όχι σε καυτό γιατί θα βράσουν... χαχαχαχαχαχα.... και μετά όπως σου είπα... χαχαχαχαχαχαχα....
— Τι γελάς βρε Μάνα; Είναι κατάσταση αυτή; Πρέπει να τελειώνουμε με τον κορωνοϊό το συντομότερο....

-------------

ευχαριστούμε την κ.  Βάλια "Τροφοδοτίδου"*, 

που μας έστειλε το κείμενο

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

«Αγαπητό ημερολόγιο»: Πρώτη μέρα τηλεκπαίδευσης

Τις τελευταίες ώρες το γύρο του διαδικτύου κάνει το κείμενο ενός 8χρονου μαθητή που έχει αποτυπώσει με τον δικό του εύστοχο τρόπο τις εντυπώσεις του από την πρώτη μέρα που ήρθε σε επαφή με την τηλεκπαίδευση.
Ο μαθητής περιγράφει από την δική του αθώα ματιά το πρώτο εξ αποστάσεως μάθημα με την δασκάλα και τους μόλις 4 συμμαθητές του, καταγράφει τις σκέψεις του για αυτό, τα όποια τεχνικά προβλήματα παρουσιάστηκαν ενώ δεν διστάζει να κλείσει την αφήγησή του με την εξής φράση «Μακάρι να καταργηθούν τα σχολεία και μετά τον κωλοροϊό Corvid και να κάνουμε μόνο «τηλεκπαίδευση»! Είναι απίθανο το σχολείο του μέλλοντος!!!»
Το κείμενο ανέβασε στο λογαριασμό της στο Facebook η κα Έλενα Φλωριανού που όπως διευκρινίζει και στην ανάρτησή της πρόκειται για ένα κείμενο οκτάχρονου γειτονόπουλου (κλεμμένο από το ημερολόγιό του!!!).

Αυτό είναι το κείμενο του 8χρονου μαθητή

Αγαπημένο μου ημερολόγιο, 25/3/2020
Πέρασα δέκα υπέροχες μέρες χωρίς σχολείο αλλά τίποτε ωραίο δεν κρατάει για πάντα.
Εχτές η δασκάλα μου, η κυρία Μέλπω, έστειλε mail στην μαμά μου πως ξεκινάμε μαθήματα «τηλεκπαίδευσης», κι εγώ στραβομουτσούνιασα, γιατί δεν ήξερα τι σημαίνει ακριβώς αυτό αλλά σίγουρα δεν θα ήταν κάτι καλό, αφού είχε μέσα την λέξη «εκπαίδευση».
Όμως έκανα λάθος, γιατί τελικά η «τηλεκπαίδευση» είναι κάτι το πολύ διασκεδαστικό και αστείο, κι έχει και αγωνία, σαν τον λαβύρινθο με τους καθρέφτες στο λούνα-παρκ, που δεν ξέρεις ποτέ αν έχεις βρει τον σωστό δρόμο και βλέπεις τους άλλους (χωρίς να τους ακούς) ή τους ακούς (χωρίς να τους βλέπεις) κάπου κοντά σου, το ίδιο χαμένους με σένα.
Η κυρία Μέλπω βγήκε στην οθόνη του υπολογιστή της μαμάς και σε μικρά παραθυράκια βγήκε ο Μπάμπης, η Χρυσούλα, ο Κωστάκης κι εγώ.
Τα άλλα παιδιά δεν τα κατάφεραν, μάλλον γιατί τα περισσότερα δεν έχουν ούτε υπολογιστή ούτε κάμερα ούτε καλό Internet στο σπίτι τους ούτε και συμπαθούν πολύ την κυρία Μέλπω.

Στην αρχή η κυρία χαμογελούσε και ανοιγόκλεινε το στόμα της και κούναγε τα χέρια της αγχωμένη αλλά εμείς δεν την ακούγαμε.

Ήταν όμως πολύ αστεία, σαν εκείνη την κυρία που βγαίνει στην τηλεόραση στις «ειδήσεις στη νοηματική» και κουνάει πολύ γρήγορα τα χέρια και τα χείλη της χωρίς να λέει τίποτα. Τότε ο κολλητός μου, ο Μπάμπης, έκανε ομαδική κλήση σε μένα και τον Κωστάκη στο messenger, βάλαμε τα κινητά μας πιο κάτω από την κάμερα, να μην τα βλέπει η κυρία (δεν μας αφήνει να έχουμε κινητά ούτε και κουλούρια μέσα στην τάξη) κι αρχίσαμε να κάνουμε κρυφά ό,τι έκανε εκείνη αλλά εμείς κάναμε και άλλες, πιο αστείες χειρονομίες, όπως αυτή με το μεσαίο δάχτυλο, που πολύ μας αρέσει. Κι έτσι πέρασαν τα 10 πρώτα λεπτά μαθήματος.
Μετά η κυρία Μέλπω μας έγραψε στο chat της «τηλεκπαίδευσης» πως «αντιμετωπίζει προβλήματα με το μικρόφωνο, αλλά «γρήγορα θα το φτιάξει» κι εγώ της απάντησα «δεν πιράζει κυρία» αλλά εκείνη μου έγραψε «με –ει το πειράζει» κι εγώ σπάστηκα και δεν της ξαναέγραψα τίποτα στο chat, γιατί δεν είχε και ορθογραφικό έλεγχο αλλά έδειχνε ό,τι παπαριά γράφαμε χωρίς να την κοκκινίζει.
Μετά έγραψε ότι φτιάχτηκε ο ήχος της κι ακούσαμε την τσιριχτή της φωνή, αλλά ήταν παραμορφωμένη, κάπως αντρική και πολύ αργή, σαν την φωνή του μικρού κοριτσιού από τον «Εξορκιστή», κι εμείς τρομάξαμε και σταματήσαμε να κάνουμε χειρονομίες κάτω από το γραφείο.
Μετά το παραθυράκι της Χρυσούλας έμεινε άδειο και η Χρυσούλα ξαναμπήκε δύο λεπτά πριν τελειώσει τα μάθημα, γιατί την είχε «πετάξει το Internet έξω», η δασκάλα της είπε ότι δεν πειράζει κι εγώ θύμωσα που δεν το είχα σκεφτεί να το πω νωρίτερα και να γλιτώσω το μάθημα. Τελικά τα κορίτσια είναι πιο ώριμα για την ηλικία τους.
Μετά η κυρία Μέλπω άρχισε να μιλάει κανονικά και μας έλεγε για τις χώρες της Ευρώπης και τις πρωτεύουσές τους, αλλά εγώ τις ήξερα όλες από τις ειδήσεις, και μάλιστα ήξερα και πόσοι ακριβώς πέθαναν εχτές σε κάθε χώρα από τον Κωλοροϊό Covid, και μόλις της είπα ότι άκουσα και όσα είπε εκείνος με τα γουρλωτά, τρομαχτικά μάτια που μας κυβερνά, η δασκάλα στράβωσε το στόμα της κι έμεινε έτσι για πολλή ώρα. Ούτε κουνιόταν, ούτε μιλούσε. Κι εγώ ήλπισα ότι είχε πάθει εγκεφαλικό σαν τον παππού του Κωστάκη, αλλά δυστυχώς μετά από 10 λεπτά η κυρία επανήλθε χωρίς στραβό στόμα και μας είπε ότι δεν είχε κι εκείνη Internet για λίγο.
Και μετά μπήκε στην παρέα και η Αφρούλα, αλλά μόνο για λίγο, γιατί παιδευόταν, είπε, όλο το πρωί να βρει την σωστή ψηφιακή τάξη στο Internet αλλά μάλλον είχε χαθεί και μόλις είδε ότι κάναμε μάθημα εξαφανίστηκε και πάλι κι εγώ θαύμασα ξανά πόσο ώριμα είναι τα κορίτσια για την ηλικία τους.
Τα τελευταία 10 λεπτά του μαθήματος ήταν και τα πιο ωραία, γιατί όσο μίλαγε μόνη της η κυρία, εμείς με τον Μπάμπη και τον Κωστάκη παίζαμε ομαδικό στα κινητά μας κάτω από τα γραφεία, και η μαμά μου έφερε και σάντουιτς με πορτοκαλάδα, γιατί ήταν πολύ χαρούμενη που με έβλεπε επιτέλους να κάνω μάθημα.
Και μόλις τελείωσε το μάθημα, χαιρετήσαμε την κυρία Μέλπω, που τώρα φαινόταν πολύ κουρασμένη και δεν είχε πια την φωνή του κοριτσιού από τον «Εξορκιστή» αλλά είχε πάρει σίγουρα την φάτσα της, και δώσαμε ραντεβού «τηλεκπαίδευσης» για μεθαύριο.
Και μετά η μαμά ήρθε μέσα, με φίλησε και μου είπε ότι τώρα μπορώ να ξεκουραστώ και να παίξω Fortnite με τους φίλους μου για όση ώρα θέλω.
Μακάρι να καταργηθούν τα σχολεία και μετά τον κωλοροϊό Corvid και να κάνουμε μόνο «τηλεκπαίδευση»! Είναι απίθανο το σχολείο του μέλλοντος!!

infokids.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Κορωναϊός: The Boy - «Το Άλμπουμ της Καραντίνας» - «Θα ναι όλα ok»

The Boy – Αντιλόπη (full album free download) flac:http://www.mediafire.com/file/nb2nlv2... mp3:http://www.mediafire.com/file/sql72ya...

https://www.youtube.com/watch?v=ILEKw54bhfU

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

«Μένουμε σπίτι» με online Θεατρικές Παραστάσεις

Παγκόσμια ημέρα θεάτρου σήμερα - 10+1 προτάσεις για online παραστάσεις

Σήμερα, 27 Μαρτίου, η παγκόσμια ημέρα θεάτρου γιορτάζεται για πρώτη φορά στην ιστορία της με κλειστές τις θεατρικές αίθουσες, σχεδόν σε όλο τον κόσμο. 

Το κλείσιμο πολιτιστικών χώρων σε πολλές χώρες οδήγησε αναπόφευκτα στην ακύρωση και αναβολή εκδηλώσεων. Ωστόσο, όλο και περισσότεροι καλλιτέχνες ανά τον κόσμο ξεκίνησαν να διαθέτουν ελεύθερα στο διαδίκτυο κάποιες από τις παραστάσεις τους για όσο καιρό μένουμε σπίτι.

Το ΑΠΕ-ΜΠΕ συγκέντρωσε ορισμένες από αυτές και τις παρουσιάζει:

- Παλαιότερες παραγωγές του Εθνικού Θεάτρου είναι διαθέσιμες για online παρακολούθηση στο πλούσιο ψηφιοποιημένο αρχείο του (http://www.nt-archive.gr/), το οποίο εκτός από τις μαγνητοσκοπημένες παραστάσεις περιλαμβάνει ακόμα, προγράμματα, κριτικές, φωτογραφίες και ηχογραφήσεις. 

Μεταξύ άλλων το κοινό, μπορεί να δει: τους «Βρυκόλακες» του Ίψεν σε σκηνοθεσία Σπύρου Ευαγγελάτου (1997) με τους Ελένη Χατζηαργύρη και Χρήστο Πάρλα (http://www.nt-archive.gr/playMaterial.aspx?playID=610), τον «Κύκλο με την κιμωλία» του Μπρεχτ (2005) σε σκηνοθεσία Κώστα Τσιάνου με τη Λυδία Κονιόρδου (http://www.nt-archive.gr/playDetails.aspx?playID=329), και την «Έντα Γκάμπλερ» του Ίψεν σε σκηνοθεσία Νικαίτης Κοντούρη (2004) με την Φιλαρέτη Κομνηνού (http://www.nt-archive.gr/playMaterial.aspx?playID=95#videos). Ακόμη, στο YouTube είναι διαθέσιμο το «Γάλα» του Βασίλη Κατσικονούρη σε σκηνοθεσία του Νίκου Μαστοράκη (2006), με τους Μάνια Παπαδημητρίου, Γιάννο Περλέγκα, και Κωνσταντίνο Παπαχρόνη (https://www.youtube.com/watch?v=GnrjzH3_ZJo).

- Με τη «Μεγάλη Χίμαιρα» του Μ. Καραγάτση, ξεκίνησε στις 24 Μαρτίου, η online παρουσίαση παραστάσεων από την εικοσαετή διαδρομή του θεάτρου Πορεία, μέσα από την ιστοσελίδα www.poreiatheatre.com, εντελώς δωρεάν. Δώδεκα είναι συνολικά οι παραστάσεις που θα προβληθούν και κάθε ημέρα είναι διαθέσιμη, από τις 10:00 το πρωί έως τις 10:00 το πρωί της επόμενης ημέρας, μία διαφορετική παράσταση από το αρχείο του θεάτρου. 

Επιπλέον, θα είναι ελεύθερη η πρόσβαση και στα προγράμματα των παραστάσεων αυτών, τα περισσότερα εκ των οποίων περιέχουν και το κείμενο της παράστασης. 

-Από τις 19 Μαρτίου ξεκίνησε η νέα υπηρεσία του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν, «Το Θέατρο Τέχνης -και- στο σπίτι» (www.theatro-technis.gr), που με χαμηλό αντίτιμο δίνει τη δυνατότητα της on demand παρακολούθησης των παραστάσεων που διακόπηκαν λόγω της αναστολής λειτουργίας των θεατρικών σκηνών της χώρας. Τα έσοδα από την νέα υπηρεσία θα διατίθενται στους καλλιτέχνες, στους συντελεστές και σε όλους τους άλλους εργαζόμενους του Θεάτρου Τέχνης. Παράλληλα, το Θέατρο Τέχνης ετοιμάζει «βιβλιοθήκη» με αρχειακό υλικό από παραστάσεις περασμένων ετών που θα διατίθενται δωρεάν.

- O διακεκριμένος χορογράφος Δημήτρης Παπαϊωάννου, προσφέρει την εξάωρη περφόρμανς «Μέσα» (Παλλάς, 2011), με τους τριάντα ερμηνευτές σε ένα μονοπλάνο χωρίς μοντάζ (https://vimeo.com/74864424), αλλά και το «2»- την πρώτη του δουλειά μετά τις τελετές των Ολυμπιακών Αγώνων που παρουσιάστηκε το 2006 στο Θέατρο Παλλάς και αγκαλιάστηκε θερμά από το αθηναϊκό κοινό (https://vimeo.com/76409048). Τη μουσική της παράστασης υπογράφει ο Κωνσταντίνος Βήτα.

- Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου, το Θέατρο Σταθμός, δίνει τη δυνατότητα στους θεατρόφιλους να παρακολουθήσουν στην ιστοσελίδα του stathmostheatro.gr, για επτά ημέρες και χωρίς καμία οικονομική επιβάρυνση, δύο από τις μεγαλύτερές του επιτυχίες. Πρόκειται για τις παραστάσεις «Ο Ουρανός και… το Παντελόνι του», των Λούλα Αναγνωστάκη - Ιάκωβου Καμπανέλλη, με τους Νένα Μεντή και Χρήστο Χατζηπαναγιώτη και «Ο ήχος του όπλου», της Λούλας Αναγνωστάκη, με τους Πέγκυ Σταθακοπούλου, Τζένη Σκαρλάτου, Σταύρο Μερμήγκη, Βασιλική Τρουφάκου, Αγησίλαο Μικελάτο και Κώστα Νικούλι.

- Ο Οργανισμός Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας δήμου Αθηναίων (ΟΠΑΝΔΑ) προσφέρει δωρεάν online παρακολούθηση τις τρεις οπερέτες που ανέβηκαν στο Ολύμπια, Δημοτικό Μουσικό Θέατρο «Μαρία Κάλλας» κατά τις καλλιτεχνικές περιόδους 2018 - '19 και 2019 - '20, στηρίζοντας την εκστρατεία «Μένουμε Σπίτι». Μέσα από την ιστοσελίδα www.opanda.gr μπορεί το κοινό να απολαύσει δωρεάν τις οπερέτες: «Η Εύθυμη Χήρα» του Φραντς Λέχαρ, «Η Ωραία Ελένη» και «Ο Ορφέας στον 'Αδη» του Ζακ Όφενμπαχ σε σκηνοθεσία Ισίδωρου Σιδέρη.

- Μία από τις πιο καινοτόμες λυρικές σκηνές της Ευρώπης, η Εθνική Όπερα των Βρυξελλών (La Monnaie), ύστερα από υποχρεωτικό κλείσιμο λόγω του κορονοϊού, αποφάσισε να διαθέσει online, έως τις 19 Απριλίου 2020, μερικές από τις πιο αξιοσημείωτες παραγωγές της των τελευταίων ετών, στο πλαίσιο της καινούριας διαδικτυακής της «εικονικής σεζόν». Ανάμεσά τους και τη δημοφιλή όπερα του Βέρντι, «Aida», σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού, η οποία είχε ανέβει στη σκηνή της το 2017, αποσπώντας διθυραμβικές κριτικές (https://www.lamonnaie.be/en/streaming/1679-aida).

- Από τις πιο επιτυχημένες παραστάσεις τις περσινής χρονιάς, ο «Θείος Βάνιας» σε σκηνοθεσία Μαρίας Μαγγανάρη, είναι πλέον διαθέσιμη στο YouTube (https://www.youtube.com/watch?v=cPPw7UxH7_4). Παίζουν: Ανθή Ευστρατιάδου, Παναγιώτης Καλαντζόπουλος, Σύρμω Κεκέ, Κώστας Κουτσολέλος, Μαρία Μαγκανάρη, Υβόννη Μαλτέζου, Δημήτρης Ντάσκας, Γιωργής Τσαμπουράκης.

- Διαθέσιμη είναι η πρώτη δουλειά της ομάδας ΠΥΡ (Αργύρης Ξάφης, Ιώ Βουλγαράκη, Δέσποινα Κούρτη) «Γλέντι στον καιρό της πανούκλας» του Αλεξάντρ Πούσκιν, που είχε παρουσιαστεί για πρώτη φορά στο Βυρσοδεψείο τον Ιανουάριο του 2013 (https://www.youtube.com/watch?v=FRgUENOuZGU), καθώς και η παράσταση «'Αφιξις» της ομάδας ΠΥΡ, η οποία παρουσιάστηκε στη Μικρή Επίδαυρο το 2017 στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών & Επιδαύρου (https://www.youtube.com/watch?v=A2Km_5aVeIE).

- «Για τον απογευματινό σας καφέ, κερνάμε έναν Χρύσιππο» έγραψε σε ανάρτησή του στο Facebook ο Θάνος Σαμαράς ανεβάζοντας στο vimeo (https://vimeo.com/365971456) τον «Χρύσιππο» που παρουσίασε το καλοκαίρι του 2019 στο Φεστιβάλ Αθηνών. Πρόκειται για ένα κείμενο του Δημήτρη Δημητριάδη, που εμπνέεται από τον μύθο του καθηλωτικά όμορφου Χρύσιππου, γιου του Πέλοπα και της Νύμφης Αξιόχης. Παίζουν οι: Ράνια Οικονομίδου Σοφία Κόκκαλη, Νίκος Καραθάνος κά.

- Διαθέσιμη online είναι η πρώτη εκδοχή της παράστασης «Αβελάρδος και Ελοΐζα», της ομάδας Sforaris, σε κείμενο και σκηνοθεσία του Γιάννη Καλαβριανού, που παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Αθηνών το καλοκαίρι του 2014 με τους Ελένη Κοκκίδου, Γιώργο Γλάστρα, Χριστίνα Μαξούρη και με τη συμμετοχή μιας ομάδας δεκατριών ερασιτεχνών (https://www.youtube.com/watch?v=xi0p-__4sEY). Επίσης, διαθέσιμη είναι και η πρώτη δουλειά της ομάδας, «Παραλογές ή μικρές καθημερινές τραγωδίες», που παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Αθηνών το 2010 και βασίστηκε σε τέσσερα δημοτικά τραγούδια και σε στίχους του Τάσου Λειβαδίτη. - Επτά παραστάσεις από την ομάδα Σημείο Μηδέν μπορεί να παρακολουθήσει το κοινό στον ακόλουθο σύνδεσμο: (https://vimeo.com/simeiomiden). Μεταξύ αυτών συναντάμε το «Εμείς»- το δυστοπικό αριστούργημα του Γιεβγκιένι Ζαμιάτιν που προφητεύει έναν κόσμο ολοκληρωτικού ελέγχου και καταστολής δοσμένο σε μία παράσταση σωματικού θεάτρου σε σκηνοθεσία Σάββα Στρούμπου (2015).

- «Ένας καλός λόγος» υπάρχει για να δείτε την παράσταση του Αργύρη Πανταζάρα που είχε παρουσιαστεί στο Θέατρο οδού Κυκλάδων - Λευτέρης Βογιατζής το 2018, έναν αμείλικτο μονόλογο βασισμένο σε κείμενα των Φίοντορ Ντοστογιέφσκι και Βασλάβ Νιζίνσκι, σε σκηνοθεσία του ίδιου και της Ελίνας Μαντίδη (https://vimeo.com/313173495?fbclid=IwAR0teDdkZ-ZX3VfUlAUXJTU5qtcUu9Nix_Gu627X_YpOKrJ0zSYNVAzesHw).

ΑΠΕ-ΜΠΕ

alfavita

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Η «Σχεδία» και ο κορωνοϊός (COVID19)

Το περιοδικό δρόμου «σχεδία» αναστέλλει, προσωρινά, την κυκλοφορία του και μας προσκαλεί να συμμετάσχουμε στο νέο κοινωνικό πρόγραμμα μικρών συνδρομών, θωρακίζοντας τους πωλητές και συμβάλλοντας στη βιωσιμότητα του ελληνικού περιοδικού δρόμου, σε αυτή τη δύσκολη, για όλους, συγκυρία.

Οι άνθρωποι του περιοδικού μάς εξηγούν το σκεπτικό που οδήγησε στη λήψη αυτής της απόφασης.

Πώς προφυλάσσεται ένας άστεγος

«Πώς “αυτοαπομονώνεται” και προφυλάσσεται από τον κορωνοϊό ένας άστεγος;», είναι το ερώτημα που έθεσε το βρετανικό περιοδικό δρόμου «The Big Issue».

Αυτός είναι και ο δικός μας προβληματισμός, όλο αυτό το διάστημα. Πώς θα προστατεύσουμε τον κύριο Στάθη, την κυρία Δήμητρα, τον κύριο Παναγιώτη, που έχουν πατήσει, για τα καλά, τα 70;

Οι παραινέσεις να μην πουλούν το περιοδικό για τη δική τους προστασία δεν έβρισκαν ανταπόκριση. Η αναστολή της κυκλοφορίας της «σχεδίας», τουλάχιστον έως την Τετάρτη 1η Απριλίου, με γνώμονα πάντα την υγεία των ανθρώπων, για το κοινό καλό, ήταν αναπόφευκτη.

Είναι μια υπεύθυνη μα, συνάμα, πάρα πολύ δύσκολη απόφαση. 

Ήταν δύσκολο να λες στους ανθρώπους «δεν μπορείτε να πουλάτε “σχεδία” για λίγες μέρες», ήταν αβάσταχτα λυπηρό να ακούς σχεδόν από όλους, ανθρώπους ευγενικούς, αξιοπρεπέστατους, μαχητές να απαντούν «μα, έχω μεγάλη ανάγκη», «μα, αν δεν πουλάω “σχεδία” θα πεθάνω της πείνας». Νιώσαμε, για μία ακόμη φορά, ότι σηκώνουμε ένα βάρος που δεν μας αναλογεί».

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Κορωνοϊός - Covid19- «Μένουμε σπίτι» χωρίς να ξεχνάμε τον Διπλανό μας: «Αλληλεγγύη για Όλους»!

“Υιοθετούμε” τους γείτονες που μας χρειάζονται...
Αλληλεγγύη για Όλους
KAI ΣΕ ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΑΠΑΝΤΑΜΕ ΜΕ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

Η «Αλληλεγγύη για Όλους» ξεκινάει την καμπάνια στήριξης των ευάλωτων και κοινωνικά αδύναμων που πλήττονται ακόμη περισσότερο από τις κοινωνικές και οικονομικές επιπτώσεις της πρωτόγνωρης αυτής κρίσης.

Η προσπάθεια αυτή στηρίζεται από την Ομάδα της Αριστεράς στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο GUE/NGL, τον ραδιοφωνικό σταθμό «Στο Κόκκινο 105.5», αλλά και την εφημερίδα «Αυγή».

Βιώνουμε μία πρωτόγνωρη κατάσταση πανδημίας. Οφείλουμε να μείνουμε ψύχραιμοι, τηρώντας αυστηρά τις οδηγίες των δημόσιων αρχών. Οφείλουμε επίσης να βοηθήσουμε τους συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη.
«Υιοθετούμε» τους γείτονες που μας χρειάζονται, στεκόμαστε αλληλέγγυοι σε κάθε συνάνθρωπο μας:
* Όταν ψωνίζουμε για εμάς ψωνίζουμε και για τους γείτονες μας, που δεν μπορούν να πάνε σε καταστήματα τροφίμων.
* Εάν μπορούμε, ψωνίζουμε κάποια τρόφιμα μακράς διάρκειας (μακαρόνια, ρύζι, λάδι, όσπρια) για τους συνανθρώπους μας που δεν μπορούν να ανταπεξέλθουν οικονομικά.
* Κάθε συνάνθρωπος μας που έχει ανάγκη μπορεί να απευθυνθεί στην Αλληλεγγύη για Όλους, συναινώντας για την χρήση/επεξεργασία των στοιχείων του. 

Η Αλληλεγγύη για Όλους θα τον/την διασυνδέσει με τη δομή αλληλεγγύης, ή το άτομο που μπορεί να βοηθήσει στη γειτονιά του. 

Το άτομο αυτό αφού ενημερωθεί από την Αλληλεγγύη για Όλους, τηρώντας αυστηρά τους κανόνες υγιεινής και τις οδηγίες, κανονισμούς και νομοθετήματα των αρχών κλπ., θα παραδίδει ανέπαφα αυτά που αγόρασε στον άνθρωπο που είναι σε ανάγκη. 

Κάθε συνάνθρωπος μας που θέλει να προσφέρει απευθύνεται στην Αλληλεγγύη για Όλους, συναινώντας για την χρήση/επεξεργασία των στοιχείων του και ενημερώνοντας για το τι μπορεί να προσφέρει. 

Η Αλληλεγγύη για Όλους τον/την παραπέμπει σε έναν συνάνθρωπο μας που έχει ανάγκη όπου μπορεί να παραδώσει ανέπαφα τα προϊόντα τηρώντας αυστηρά τους κανόνες υγιεινής και τις οδηγίες, κανονισμούς και νομοθετήματα των αρχών κλπ. Εναλλακτικά, η Αλληλεγγύη για Όλους θα διαχειρίζεται την εκάστοτε προσφορά με όρους τήρησης των σχετικών κανονισμών και την απαιτούμενη διαφάνεια.
Μένουμε σπίτι χωρίς να ξεχνάμε τον διπλανό μας, τους γύρω μας, όσους το έχουν ανάγκη!

Πηγή
exintaplus
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Η σιωπή της Παναγίας 2: Ακάθιστος Ύμνος - Τέταρτη Στάση (27/03/2020 - Τέταρτοι Χαιρετισμοί)

Ὦ πανύμνητε Μῆτερ,
ἡ τεκοῦσα τὸν πάντων ἁγίων,
ἁγιώτατον Λόγον·

δεξαμένη γὰρ τὴν νῦν προσφοράν,
ἀπὸ πάσης ρῦσαι συμφορᾶς ἅπαντας,
καὶ τῆς μελλούσης λύτρωσαι κολάσεως,
τοὺς σοὶ βοῶντας·
Ἀλληλούια.

https://www.youtube.com/watch?v=xYUX68fIbq8

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης: Ο Αλιβάνιστος

Αφού εβάδισαν επί τινα ώραν, ανά την βαθείαν σύνδενδρον κοιλάδα, η θεια Μολώτα, κι η Φωλιώ της Πέρδικας, κι η Αφέντρα της Σταματρίζενας, τέλος έφθασαν εις το Δασκαλειό. 

Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης: Πασχαλινά Διηγήματα 
διαβάστε τα on line 

Αι τελευταίαι ακτίνες του ηλίου εχρύσωναν ακόμη τας δύο ράχεις, ένθεν* και ένθεν της κοιλάδος. Κάτω, εις το δάσος το πυκνόν, βαθεία σκιά ηπλούτο. Κορμοί κισσοστεφείς* και κλώνες χιαστοί εσχημάτιζον ανήλια συμπλέγματα, όπου μεταξύ των φύλλων ηκούοντο ατελείωτοι ψιθυρισμοί ερώτων. Ευτυχώς το δάσος ενομίζετο κοινώς ως στοιχειωμένον, άλλως θα το είχε καταστρέψει κι αυτό προ πολλού ο πέλεκυς του υλοτόμου. Αι τρεις γυναίκες επάτουν πότε επί βρύων μαλακών, πότε επί λίθων και χαλίκων του ανωμάλου εδάφους. Η ψυχή κι η καρδούλα των εδροσίσθη, όταν έφθασαν εις την βρύσιν του Δασκαλειού.

Το δροσερόν νάμα* εξέρχεται από μίαν σπηλιάν, περνά από μίαν κουφάλαν χιλιετούς δένδρου, εις την ρίζαν του οποίου βαθεία γούρνα σχηματίζεται. Όλος ο βράχος άνωθεν στάζει ωσάν από ρευστούς μαργαρίτας και το γλυκύ κελάρυσμα του νερού αναμειγνύεται με το λάλον* μινύρισμα* των κοσσύφων. Η θεια Μολώτα, αφού έπιεν άφθονον νερόν, αφήσασα ευφρόσυνον στεναγμόν αναψυχής,* εκάθισεν επί χθαμαλού βράχου δια να ξαποστάση. Αι δύο άλλαι έβαλαν εις την βρύσιν, παρά την ρίζαν του δένδρου, τις στάμνες και τα κανάτια, τα οποία έφεραν μαζί των, δια να τα γεμίσουν. Είτα αφού έπιαν και αυταί νερόν, εκάθισαν η μία παραπλεύρως της γραίας, η άλλη κατέναντι, κι άρχισαν να ομιλούν.

— Πώς αλγεί παπάς; είπεν η θεια Μολώτα.

Η γραία ήτο ιδιόρρυθμος εις την γλώσσαν της. Ετραύλιζε και απέκοπτεν όχι μόνον συλλαβάς, αλλά και τα άρθρα και άλλα μόρια.

— Νύχτωσε, θα πω! προσέθηκεν η Φωλιώ.

— Τα, τι λογάτε; επέφερεν η Αφέντρα.

Ευρίσκοντο κι αι τρεις, από της ημέρας εκείνης του Μεγάλου Σαββάτου, εις τον Αϊ-Γιάννην, στον Ασέληνο. Ήτον έρημον παλαιόν μοναστηράκι. Είχε γνωσθή ότι ο παπα-Γαρόφαλος ο Σωσμένος, εις εκ των ιερέων της πόλεως, θα ήρχετο εις τον Αϊ-Γιάννην, στον Ασέληνον, δια να κάμη Πάσχα εις τους αιγοβοσκούς των αγρίων εκείνων μερών. Αι τρεις αυταί και τινα άλλα πρόσωπα από την πόλιν, αγαπώντα την εξοχήν, είχον έλθει, χάριν του Πάσχα, πριν να ξεκινήση ο παπάς. Αλλ' όμως ενύκτωνεν ήδη και ο παπα-Γαρόφαλος δεν είχε φανεί ακόμη.

— Είναι αργοστόλιστος, θα πω, επέφερεν η Φωλιώ η Πέρδικα.

— Ναι, είδες πώς αργεί να ντυθή; υπέλαβεν ερμηνεύουσα κατά γράμμα τον λόγον η Αφέντρα της Σταματρίζενας. Και καμιά φορά βάζει και στραβά την «αλλαή» του.

Ωνόμαζεν ούτω το φελόνιον*. Αι τρεις γυναίκες είχον έλθει από τον Αϊ-Γιάννην, απέχοντα ως τετάρτου της ώρας δρόμον, δια να γεμίσουν τα σταμνιά στο Δασκαλειό, επειδή η μικρά βρύσις του παλαιού ησυχαστηρίου, κάτω από τον ναΐσκον, είχε χαλάσει, και σχεδόν είχε χαθεί το νερόν. Έμελλον δε να επιστρέψουν αμέσως εις τον Αϊ-Γιάννην. Αλλά με την ομιλίαν, αργοπορούσαν.

Τέλος, αι δύο εσηκώθησαν, έκυψαν δια να φορτωθούν τ' αγγεία, και ήσαν έτοιμαι προς αναχώρησιν.

Αλλά την στιγμήν εκείνην ζωηρά φωνή ηκούσθη από το κάτω μέρος, ανάμεσ' από τα δένδρα.

— Σ' έσκιαξα, θεια Μολώτα, είπεν η φωνή.

Είτα καγχασμός ήχησε κι ευθύς επαρουσιάσθη εις νέος υψηλός, αμύστακος, ως δεκαέξ ετών, κρατών κάτω του στέρνου του κάτι ως διπλωμένον και τυλιγμένον πράγμα.

— Α! κακό να μην έχης! έκραξεν η Φωλιώ. Εσύ 'σαι, αρέ Σταμάτη;

Δεν είχε νυκτώσει ακόμη καλά, κι αι γυναίκες είδαν τα χαρακτηριστικά του, αφού πρώτον είχαν γνωρίσει την φωνήν του. Ήτον ο Σταμάτης το Τρυγονάκι, μάγκας ορφανός παιδιόθεν, καλόκαρδος, βολικός, όστις έζη εκτελών θελήματα ανά την πόλιν. Όταν όμως ήτο πουθενά εξοχικόν πανηγύρι, άφηνεν όλες τις δουλειές του, κι έτρεχε πρώτος μεταξύ όλων των πανηγυριστών.

— Να, απ' τον Ασέληνο έρχομαι, είπεν ο νέος... φορτωμένος πράματα, θάματα... κοιτάξετε!

Έθεσε την δεξιάν χείρα εντός του τυλιγμένου πανίου, το οποίον εκράτει, έλαβεν ένα μαύρον πράγμα, και, θέλων να παίξη, το έρριψεν εις την ποδιάν της Μολώτας, ήτις εκάθητο ακόμη επί της πέτρας.

— Α! φωτιά που σ' ε!... έκαμεν αύτη, αναπηδήσασα ορθή, και τινάζουσα την ποδιάν της.

Το πράγμα, το οποίον της είχε ρίψει ο Σταμάτης, ήτο τεράστιος ζωντανός κάβουρας. Ο νέος είχε κατέλθει προ δύο ωρών εις τον Μικρόν Ασέληνον. Ούτως ωνομάζετο ο δυτικός αιγιαλός, μικρά αγκάλη, αντικρίζουσα το Πήλιον. Εκεί είχε γεμίσει το προσόψιον, το οποίον είχε περιζωσμένον εις την μέσην του, από κοχύλια, πεταλίδες και καβούρια.

— Αρέ, ζουρλάθηκες; είπεν αυστηρώς η Αφέντρα. Να κάμης την οικοκυρά να κόψη το αίμα της!

Ο Σταμάτης και πάλιν εκάγχασε.

— Να με συμπαθάς, θεια Μολώτα, είπε. Σα χωριάτης που 'μαι, έσφαλα. Θέλησα να σου χαρίσω αυτό το καβούρι, για να κάμης μεζέ απόψε, και με τον τρόπο που σου το 'ριξα στην ποδιά σου σ' ετρόμαξα.

— Δεν τλώου καβούλγια, είπεν η Μολώτα, θα μεταλάβου!

— Αλήθεια; Τότε, το χαρίζω της Πέρδικας.

— Μεγαλοσαββατιάτικα, καβούρια θα φάω; είπεν η Φωλιώ.

— Τότε, ας το παρ' η Σταματρίζενα, είπεν ο Σταμάτης.

— Να καβουρώσεις και κάβουρας να γένεις! απήντησεν η Αφέντρα.

— Μωρέ, ευχή που μου δίνεις! είπεν ο Σταμάτης. Ακούς! να ήμουν κάβουρας! Πώς θα περπατούσα τάχα;

Και άμα είπεν, έκυψε και άρχισε να κάμνη λοξά πατήματα, μεταξύ των τριών γυναικών. Με την κεφαλήν του εκτύπησε το πλευρόν της Μολώτας, με την πλάτην του έπληξε τον αγκώνα της Φωλιώς, και με την πτέρναν του επάτησε την γόβα της Αφέντρας.

Αι τρεις γυναίκες, μισοθυμωμέναι, εγέλασαν.

— Ζουρλάθηκες, βλέπω· δεν είσαι καλά! είπεν η Αφέντρα.

Και σηκώσασα με την αριστεράν χείρα το κανάτι της, εκολάφισεν* ελαφρά την κεφαλήν του Σταμάτη, όστις εφάνη να εγοητεύθη.

— Ω! τι δροσιά, μωρέ Σταματρίζενα! είπε. Δώσε μου άλλη μια!

— Πάμε! νυχτώσαμε, έκαμεν εις απάντησιν η Αφέντρα.

Και πάραυτα* εξεκίνησαν. Τότε ο Σταμάτης, αφού έδραξε, χωρίς να είπη τίποτε, την μεγάλην στάμναν, την οποίαν άλλως θα εφορτώνετο η Αφέντρα, εφιλοτιμήθη να τρέξη πρώτος, ως εμπροσθοφυλακή· εις τον δρόμον άρχισε να διηγήται:

— Να ξέρατε ποιον ηύρα, τώρα, στο δρόμο π' ανέβαινα... πριν σας ανταμώσω στη βρύση.

— Ποιον ηύρες; είπεν η Αφέντρα. Τον Μπαμπάο*, ή τον Αράπη,* ή τον Εξαποδώ;*

— Ηύρα τον Αλιβάνιστο!

— Αλήθεια; για πες μας.

Άμα ήκουσε το όνομα τούτο η θεια Μολώτα, έκαμεν ακούσιον κίνημα, και με δύο βήματα ήλλαξε θέσιν εις τον δρόμον, κι ετάχθη εξ αριστερών του Σταμάτη, δια ν' ακούση καλύτερα, επειδή ήτο κωφή από το εν ους. Ο νέος διηγήθη ότι εις την άκρην του βουνού, όχι μακράν της ακτής, είχε περάσει από την κατοικίαν του αλλοκότου εκείνου ανθρώπου, όστις από τριάκοντα ετών δεν είχε κατέλθει εις την πόλιν, κι εμόναζεν εις μίαν καλύβην, ή μάλλον σπηλιάν, της οποίας το στόμιον είχε κτίσει με τας χείρας του. Έβοσκεν ολίγας αίγας, και δεν συνανεστρέφετο κανέναν άνθρωπον, παρά μόνον τον Μπαρέκον, τον μέγαν αιγοτρόφον του βουνού, όστις είχε κοπάδι από χίλια γίδια. Εις αυτόν έδιδε το ολίγον γάλα του, λαμβάνων ως αντάλλαγμα ολίγα παξιμάδια, παστά οψάρια, και πότε κανέν τρίχινον φόρεμα ή μάλλινον σκέπασμα.

— Άμα με είδε, είπεν ο Σταμάτης, έκαμε να κρυφτή. Εγώ έτρεξα κατόπι του, τον εχαιρέτισα, και, για να τον φουρκίσω, άρχισα να τον λιβανίζω μ' αυτήν την πετσέτα, που κουδούνιζαν μέσα οι πεταλίδες... Να, πώς του έκαμα!

Και αποσπάσας την ποδιάν, την περιέχουσαν τα θαλασσινά είδη, από την μέσην του, έκαμε πως λιβανίζει μ' αυτό την θεια Μολώτα, ήτις αφήκεν άναρθρον κραυγήν διαμαρτυρίας.

— Έλα! θα ησυχάσης, βρε πειρασμέ; έκραξεν οργίλη η Αφέντρα.

Εις τον Αϊ-Γιάννην, άμα ενύκτωσεν, είχε φθάσει με όλον το ασκέρι του, γυναίκα, παιδιά και παραγιούς του, ο μεγαλοβοσκός Γιάννης ο Μπαρέκος, καθώς κι ο Κώστας ο Πηλιώτης, άλλος τσομπάνος με τη φαμίλια του, κι ο Αγγελής ο Πολύχρονος, με όλον το όρδινό* του. Είχαν ανάψει μεγάλην φωτιά, κι εκάθισαν εις το ύπαιθρον, παρά τον βόρειον τοίχον του ναΐσκου, και διηγούντο παλαιά χρονικά του ποιμενικού κόσμου, κι εκοίταζαν τους αστερισμούς και την Πούλια, πότε θα φθάση στην μέσην τ' ουρανού, δια να είναι μεσάνυχτα, και πότε θα φθάση εις εν δυτικόν σημείον, δια να φέξη. Κι επερίμεναν τον παπάν, πότε να έλθη, δια να τους κάμη Ανάστασιν. Ήτον δε μεσάνυχτα ήδη, και ο παπάς δεν είχεν έλθει.

— Καθώς τ' ομολογάει η φλάσκα*... έλεγεν ο Αγγελής ο Πολύχρονος.

— Να το 'ξερε κανείς, να πήγαινε στη χώρα,* είπεν ο Κώστας ο Πηλιώτης.

— Ο παπα-Γαρόφαλος, αν θα 'ρθη, θα 'ρθη με το φεγγάρι, παρετήρησεν ο Μπαρέκος. Για κοιτάξτε!

Έδειχνεν υψηλά εις το βουνόν, όπου αι κορυφαί των δένδρων είχον αρχίσει να καταλάμπωνται από το αργυρούν φέγγος. Ήτο ήδη περί το τελευταίον τέταρτον.

Την ιδίαν στιγμήν έφθασεν ο Σταμάτης. Ούτος προ ώρας είχε γίνει άφαντος, χωρίς κανείς να προσέξη εις τούτο. Ο νέος είχεν αναβεί υψηλά εις το βουνόν, δια να κατοπτεύση και ακροασθή αν θα ηκούετο ή θα εφαίνετο πουθενά ο παπάς.

Άμα επέστρεψεν, ένευσεν* εις τον Μπαρέκον και τους άλλους να εξέλθουν μαζί του από τον περίβολον.

— Τι τρέχει;

— Ελάτε· κάτι φωνές ακούω. Βάζω στοίχημα!...

Ο Μπαρέκος και ο Κώστας ο Πηλιώτης τον ηκολούθησαν, και απεμακρύνθησαν διακόσια βήματα, κατά τον ανήφορον. Εκεί ήκουσαν τω όντι ήχους τινάς να ανέρχωνται βαθιά από το ρεύμα κάτω, προς το Δασκαλειό και τον Ασέληνον.

— Τι να είναι;

— Βάζω στοίχημα πως ο παπα-Γαρόφαλος έχασε το δρόμο, είπεν ο Σταμάτης.

— Τι θέλει αποκεί, κατά τον Ασέληνο;

— Γνώρισα τη φωνή του, είπεν ο Σταμάτης. Θα ήρθε από τον άλλον δρόμο, απ' τα χωράφια κι υστέρα έπεσε μέσα στ' ορμάνι* κι εχάθηκε.

Οι δύο βοσκοί κι ο Σταμάτης κι ο Πολύχρονος, όστις έτρεξε κατόπιν των, ανήλθον την οφρύν* του βουνού και απήντησαν δια φωνών εις τας ηχούς τας οποίας ήκουον.

— Ελάτε!... Εδώ είμαστε!... έκραξε με στεντορείαν φωνήν ο Σταμάτης.

— Μα πώς, δεν βλέπουν κοτζάμ φωτιά; είπεν εν απορία ο Πηλιώτης.

— Θα έχουν πέσει μέσα σε κακοτοπιά, στον ίσκιο του βουνού, το φεγγάρι δεν ψήλωσε ακόμα.

— Πάω να φέρω το φανάρι! έκραξεν ο Σταμάτης.

Κι έτρεξε κάτω, εις τον περίβολον του Αϊ-Γιαννιού, οπόθεν επανήλθε μετ' ολίγον φέρων φανάριον αναμμένον. Ο Σταμάτης κρατών τούτο, επροπορεύθη και οι τρεις άνδρες τον ηκολούθησαν εν μέσω του δάσους. Μετ' ολίγα λεπτά αι φωναί ηκούοντο πλησιέστεροι και τέλος εφάνη ο παπάς ακολουθούμενος από τον ανεψιόν, τον βοηθόν του, σύροντα από την τριχιάν ένα γαϊδουράκι, επάνω εις το οποίον ήσαν φορτωμένα τα «ιερά» του παπά. Αλλά τελευταία όλων εφάνη και μία σκιά, ήτις εφαίνετο αποφεύγουσα ν' αντικρύση το φως του φαναριού.

— Μπα! έκαμε γελών ο Σταμάτης. Και σιγά προς τον Μπαρέκον εψιθύρισεν:

—Ο Αλιβάνιστος!

— Μεγάλο θάμα! είπεν ο Μπαρέκος.

— Πώς έκαμες, βλοημένε, κι έχασες τον δρόμο; ηρώτησε τον παπάν ο Αγγελής ο Πολύχρονος.

— Μη ρωτάτε... θέλησα να πάω απ' τον άλλο δρόμο... απ' τα Ρόγγια... είπεν ασθμαίνων ο παπάς· ήθελα να ιδώ το χωράφι... είπε να το σπείρει, κείνος ο Ντανάκιας και τ' άφησε άσπαρτο... κι εγώ χαμπάρι δεν είχα, τόσοι μήνες τώρα. Ας είναι καλά ο άνθρωπος... Είχα και δυο τρεις αγιασμούς να κάμω κι ενύχτωσα... Καλά που έπεσα κοντά στο καλυβάκι του μπαρμπα-Κόλια εδώ (δεικνύων τον καλούμενον Αλιβάνιστον) και μ' εβοήθησε να βρω το δρόμο!... Ας έχει την ευχή!

Ο παπα-Γαρόφαλος εδείκνυεν εκείνον, τον οποίον απεκάλει μπαρμπα-Κόλιαν, όστις όμως, ως αληθής σκιά είχεν αρχίσει να γλιστρά όπισθεν των δένδρων, και ν' απομακρύνεται.

Ο Μπαρέκος, τρέξας, τον έδραξεν ισχυρώς από τον βραχίονα.

— Πού πας, μπαρμπα-Κόλια; είπε. Τώρα δε σ' αφήνουμε... τελείωσε! Φέτος θα κάμουμε Ανάσταση μαζί!...

Ο Σταμάτης, μη δυνάμενος να κρατήση τα γέλια, άρχισε με το φανάρι το οποίον εκράτει, να κάμνη κινήματα ως να ελιβάνιζε προς το βάθος, εις το μέρος όπου ίστατο το σύμπλεγμα του Μπαρέκου και του μπαρμπα-Κόλια.

Ο γέρων εφαίνετο αληθής λυκάνθρωπος. Εφόρει είδος ράσου, απροσδιορίστου χρώματος, και μαύρην σκούφιαν, είχε μακράν κόμη μαύρην ακόμη, και ψαρά, σγουρά γένεια. Εδυσανασχέτει διότι τον εκράτει με την ρωμαλέαν χείρα του ο Μπαρέκος κι ήθελε να φύγη.

— Αφ' σε με να ζήσης! Δεν μπορώ!... τι Ανάσταση να κάμού 'γω... τι με θέλετ' εμένα... Εσείς κάμετε Ανάσταση. Με γεια σας, με χαρά σας!... Πάω στο καλύβι μου, 'γω!

Τότε ο παπα-Γαρόφαλος έλαβε τον λόγον:

— Να 'χης την ευχή του Χριστού, παιδί μου! Έλα!... Να πάρης ευλογία!... Να μοσχοβολήσ' η ψυχή σου! Έλα ν' απολάψης τη χαρά του Χριστού μας! Μην αδικείς τον εαυτόν σου! Μην κάνεις του εχτρού το θέλημα!... Πάτα τον πειρασμό! Έλα, Κόλια! Έλα, Νικόλαε, έλα, Νικόλαε μακάριε! Ο άγιος Νικόλαος να σε φωτίσει!

Ο μπαρμπα-Κόλιας ήθελε να έλθη, αλλ' εντρέπετο. Επαραξενεύετο πολύ, θα επεθύμει να τον απήγον δια της βίας.

Ο Μπαρέκος, ως να είχεν εισδύσει εις τα ενδόμυχα της ψυχής του, έκραξε τους δύο άλλους βοσκούς πλησίον του. Ούτοι, ημιπαίζοντες, ημισπουδάζοντες,* έβαλαν τας χείρας των εις τους βραχίονας και τας ωμοπλάτας του Κόλια. Εν πομπή και παρατάξει τον απήγαγον, κάτω νεύοντα, επιθυμούντα ν' ακολουθήση, και τείνοντα ν' αποσκιρτήση.

Όταν έφθασαν εις τον Αϊ-Γιάννην, παράδοξον πράγμα συνέβη. Η θεια Μολώτα, καθώς εκάθητο έξωθεν του ναού, άμα είδε τον Κόλιαν, εταράχθη νευρικώς, εστράφη προς τον τοίχον του ναού. Η Αφέντρα, ήτις ήτον στο πλάγι της, την είδε, κι ενόησεν ότι κάτι συνέβαινε.

— Τι έχεις, θεια Μολώτα;

Η γραία της ένευσε να σιωπήση. Εν τοσούτω, αφού η συνοδεία επροχώρησεν εις το κέντρον του περιβόλου, η Μολώτα έρριψε πλάγιον βλέμμα προς το σύμπλεγμα των ανδρών, κι εκατέβασε χαμηλά την μαύρην μανδήλαν της, έκρυψε τα οφρύδια, τους κροτάφους, και με τα τσουλούφια της κόμης της, και με τα κλώνια της μανδήλας, εκάλυψε το κατωσάγονον και τα μάγουλα.

Η Αφέντρα την εκοίταζε με άπληστον περιέργειαν.

— Τι έπαθες, θεια Μολώτα; ηρώτησε και πάλιν.

— Σώπα, σ' λένε! εψιθύρισεν η Μολώτα.

Ευθύς τότε ο παπάς εισήλθεν εις τον ναΐσκον, τον οποίον ο Σταμάτης, από την ημέραν, πριν να πάγη ακόμα δια πεταλίδας και καβούρια, είχε στολίσει με δάφνας και μυρσίνας, και όστις ήστραπτεν από κοσμιότητα και καθαριότητα. Ο ιερεύς έβαλεν Ευλογητόν, και μαζί με τον ανεψιόν του άρχισε να ψάλλη το «Κύματι θαλάσσης». Η Αφέντρα, η Φωλιώ, κι αι γυναίκες και τα θυγάτρια των ποιμένων, εισήλθον εις τον ναόν, κι εκόλλησαν πολλά κηρία εις τα μανουάλια.

Η Μολώτα έμενε παραπίσω. Ήθελε να ιδή αν ο μπαρμπα-Κόλιας, ο Αλιβάνιστος, θα εισήρχετο εις τον ναόν ή όχι. Ο Κόλιας καταρχάς επέμενε να μένη έξω, επί προφάσει ότι θα εβοήθει τους δύο παραγιούς του Μπαρέκου εις το σούβλισμα και ψήσιμον των αρνίων δια τα οποία ετοίμαζαν μεγάλην φωτιάν. Ο Μπαρέκος όμως εφοβήθη μήπως «το στρίψει», και τον εβίασε να εισέλθη εις τον ναόν μαζί του, λέγων ότι «ο μουσαφίρης δεν κάνει 'πηρεσία».

Τότε η Μολώτα έμεινεν απ' έξω, μισοκρυμμένη εις τον παραστάτην της θύρας του ναού και κοιτάζουσα λαθραίως μέσα. Όταν εβγήκαν όλοι λαμπαδηφορούντες εις το ύπαιθρον, δια να κάμουν Ανάστασιν, αύτη απελθούσα εκρύβη εις την βορειανατολικήν γωνίαν, σιμά εις την θυρίδα της Προσκομιδής. Εκείθεν ήκουσε κι αυτή το «Χριστός Ανέστη».

Όταν το πλήθος εισήλθε πάλιν εις τον ναόν, με το «Αναστάσεως ημέρα», το γοργόν εμβατήριον, η Αφέντρα της Σταματρίζαινας έμεινε παραπίσω και ήλθε πλησίον της Μολώτας.

— Γιατί δεν έρχεσαι μες στην εκκλησιά; της είπε· λεχώνα είσαι;

— Σύλε, πιδί μ', ακούσεις καλό λόγο*, της είπεν η Μολώτα. Αφ' σ' εμένα.

— Μα τι έχεις;

— Τίποτα.

Επέμεινε:

— Θα μου πεις τι έχεις;

Η γραία ανένευσε* και απεμακρύνθη απ' αυτής. Η Αφέντρα ηναγκάσθη ν' απέλθη. Μετ' ολίγην όμως ώραν, όταν άρχισεν ο Ασπασμός, η Μολώτα επλησίασεν εις την θύραν του ναού κι ένευσεν εις την Αφέντραν να εξέλθη. Την έφερεν εις την ιδίαν και πριν θέσιν, αριστερόθεν του ναού.

— Τώλα, εγώ πώς θα μεταλάβου; της λέγει.

— Γιατί; τι τρέχει;

— Τώλα, δε φιλούν Βγαγγέλιο κι Ανάσταση;

— Ναι.

— Πώς να πάω 'γω ν' ανησπαστώ;

— Πώς θα πας; Με τα ποδάρια, σ', είπεν η Αφέντρα.

— Είδες κείνον άθλωπο;

— Ποιον;

— Κόλια;

— Τον Αλιβάνιστο; Ε, τι;

Η Μολώτα έκυψεν, εταπείνωσε την φωνήν και είπε:

— Σαν ήμουν εγώ μικλό κολίτσι, αυτός μ' ήθελε γυναίκα. Πλιν αλλωστήσω, κι πιαστεί φωνή μου, μ' ηύλε σουλουπώματα, πηγάδι, στενό σοκάκι, μ' ε... (έκυψεν εις το ους της Αφέντρας, κι εψιθύρισε με φωνήν μόλις ακουομένην)· μ' εφίλησε...

Η Αφέντρα έπνιξε βαθύν, αργυρόηχον γέλωτα. Η γραία επανέλαβε:

— Πατέλας δεν τον ήθελε γαμπλό. Πήλα άλλον. Χήλεψα. Αυτός, είπαν, πήλε καημό, πήγε βουνά, αγλίεψε, δεν πάτησ' εκκλησιά... Εγώ έχω το κλίμα (το κρίμα);

Η Αφέντρα εννόησεν αμέσως την απλοϊκήν ευσυνειδησίαν της γραίας.

— Ε, καλά, είπε, να που τον ηύρες τώρα, στην Ανάσταση. Ώρα του Ασπασμού, της αγάπης είναι. Να σχωρεθείς, να το πεις του παπά και θα σ' αφήσει να μεταλάβεις.

Η Μολώτα ηκολούθησε κατά γράμμα την συμβουλήν της Αφέντρας. Εισήλθεν εις τον ναόν, ησπάσθη το Ευαγγέλιον και την Ανάστασιν, είτα εζήτησε συγχώρησιν από τον Κόλιαν. Ακολούθως, την ώραν του Κοινωνικού, επλησίασε μαζί με τας άλλας γυναίκας εις την βορείαν πύλην του ιερού, όπου ο ιερεύς ανέγνωσεν επί των κεφαλών των την συγχωρητικήν ευχήν, ενώ ο μικρός ψάλτης εμινύριζε* το «Σώμα Χριστού μεταλάβετε».

Μετά την Απόλυσιν, άμα οι άνδρες εξήλθον, ο Σταμάτης συναντήσας τον Κόλιαν τον εχαιρέτισε:

— Χριστός ανέστη, μπαρμπα-Κόλια! Καλή ώρα ήταν που σ' ηύρα χτες.

Και ο γέρων ερημίτης απήντησεν:

— Αληθώς ανέστη, βρε! Δεν είμαι αλιβάνιστος!

(1903)

περισσότερα εδώ

------------------
ένθεν και ένθεν: από το ένα και από το άλλο μέρος.
κισσοστεφής: στεφανωμένος με κισσό.
νάμα, το: το νερό (επίσης το κρασί της μεταλήψεως).
λάλος: φλύαρος.
μινύρισμα: σιγανό κελάηδημα.
αναψυχή: ανακούφιση.
φελόνιον: ιερατικό άμφιο χωρίς μανίκια.
εκολάφισεν: ρ. κολαφίζω· χαστουκίζω, χτυπώ.
πάραυτα: αμέσως.
Μπαμπάος, Αράπης, Εξαποδώ: πρόσωπα των παραμυθιών μας.
όρδινο: ετοιμασίες (και ορδινιά).
φλάσκα: μικρό δοχείο για νερό ή κρασί, από ξύλο ή κολυκύθα· η φράση ανήκει στην παροιμία: «όπως δείχνουν τα κουκιά κι όπως μολογάει η φλάσκα, ούτε φέτος Πασκαλιά ούτε του χρόνου Πάσχα».
χώρα: η πόλη.
ένευσεν: ρ. νεύω· κάνω νεύμα, κάνω νόημα.
ορμάνι: (λ. τουρκ.), δάσος.
οφρύς: φρύδι.
ημισπουδάζοντες: μισοσοβαρά.
καλός λόγος: ο λόγος της Αναστάσεως, το Χριστός Ανέστη, η Ανάσταση.
ανένευσε: αρνήθηκε.
μινυρίζω: μουρμουρίζω.

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι