«Α, φτάνει πια! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά…»

Στο παιδί μου

Στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια

Και του μιλούσανε για Δράκους και για το πιστό σκυλί
Για τα ταξίδια της Πεντάμορφης και για τον άγριο λύκο

Μα στο παιδί μου δεν άρεσαν ποτέ τα παραμύθια

Τώρα, τα βράδια, κάθομαι και του μιλώ
Λέω το σκύλο σκύλο, το λύκο λύκο, το σκοτάδι σκοτάδι,
Του δείχνω με το χέρι τους κακούς, του μαθαίνω
Ονόματα σαν προσευχές, του τραγουδώ τους νεκρούς μας.

Α, φτάνει πια! Πρέπει να λέμε την αλήθεια στα παιδιά.

(Από την συλλογή «Ο στόχος», 1970)

 katiousa.gr

πρώτη ανάρτηση στο χαμομηλάκι

Οι «Διαφορετικοί» Άνθρωποι

Συναντώ ανθρώπους που αισθάνονται μόνοι, μόνο και μόνο επειδή είναι διαφορετικοί. Ή έτσι ονομάζει η κοινωνία μας όσους δεν ταιριάζουν στις παρέες, γιατί το θέμα συζήτησής τους δεν είναι το καινούριο τους κινητό, τι λένε στις ειδήσεις ή σε ποιο νησί έχει τα καλύτερα μπαράκια.
Αυτούς τους «διαφορετικούς» τους νοιάζει ο κόσμος να γίνει ένα απέραντο ταξίδι στις αξίες της ζωής. Μια μελωδία αγάπης και φροντίδας του ενός για τον άλλον!

Τους γεμίζει ό,τι μιλά για ιδανικά και φωτεινούς στόχους κι όταν μιλάνε για διακοπές εννοούν το ταξίδι της ανακάλυψης του φωτεινού εντός τους, ασχέτως αν θα μπουν σε πλοίο ή αν θα ταξιδέψουν με πυξίδα το χαμόγελο της ψυχής τους σε μια γωνία του σπιτιού τους!

Είναι άνθρωποι που αισθάνονται αληθινοί, όταν συζητούν με τα μέσα τους και τόσο "περίεργοι" όταν χρειάζεται να συναναστραφούν σε παρέα επειδή τα ενδιαφέροντά τους διαφέρουν από των υπολοίπων. Προτιμούν μια βόλτα στο βουνό ή τη θάλασσα παρά να κλειστούν σε μια καφετέρια, λίγη σιωπή στο μπαλκόνι τους παρά τον θόρυβο της πίστας ενός νυχτερινού μαγαζιού.

Όταν βρίσκονται στην αρχή της συνειδητοποίησης της διαφορετικότητάς τους και μέχρι την ώριμη αποδοχή της, συνήθως διακατέχονται από χαμηλή αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση και σε ένα μεγάλο ποσοστό φλερτάρουν με την κατάθλιψη. Σε αυτό φέρουν μεγάλη ευθύνη οι γύρω τους επειδή τους χαρακτηρίζουν σπασικλάκια, ξερόλες αλλά και αντικοινωνικούς!

Οι «διαφορετικοί» είναι ανοιχτοί στο καινούργιο, δεν πιστεύουν σε συμπτώσεις και καλωσορίζουν στη ζωή τους ό,τι τους προσεγγίζει έχοντας εμπιστοσύνη στην διαίσθησή τους και στα σημάδια που θεωρούν οιωνούς. Η λογική δεν χωρά μες στην ψυχή τους και η καρδιά τους είναι γεμάτη αγάπη για τον συνάνθρωπο. Γνωρίζουν τι σημαίνει συγγνώμη γιατί την ζητούν μόνο ταπεινά και συγχωρούν επειδή η κακία δεν έχει θέση στην ψυχή τους όσο και να προσπαθήσει κάποιος να τους πληγώσει!

Αν εσύ που διαβάζεις τώρα αισθάνεσαι κάπως έτσι και βιώνεις αυτή την ψυχολογική βία σε προτρέπω να σταματήσεις να δίνεις σημασία στην γνώμη των άλλων! Το διαφορετικό και ασυνήθιστο δεν σημαίνει πως είναι κακό! Αντίθετα λάμπει τόσο που το ζηλεύουν και το φθονούν όσοι δειλοί δεν τολμούν κι εκείνοι να διαφοροποιηθούν από τα άμορφα πλήθη. Να αποκτήσουν την δική τους υπόσταση, την δική σου λάμψη.

Βγες από αυτή την πεποίθηση που θέλουν να σε βάλουν επειδή ξεχωρίζεις από την «αγέλη» και γι’ αυτό επιδιώκουν να σε κάνουν ίδιο με αυτούς, μια άμορφη άβουλη μάζα! Δυστυχώς ο φόβος σε αυτούς τους ανθρώπους και η μεγάλη ιδέα για τον εαυτό τους, τους ωθεί στην άσκηση ψυχολογική βίας σε οτιδήποτε ξεχωρίζει, κάτι σαν το bulling στο σχολείο!

Εσύ συνέχιζε να λάμπεις την αλήθεια σου, να φωτίζεις με τις όμορφες πράξεις σου το σκοτάδι στην ζωή των γύρω σου και μην ξεχάσεις ποτέ πως η σκιά για να υπάρξει χρειάζεται φως! Το φως ζει, υπάρχει και δυναμώνει από μόνο του!

Μην ζήσεις σαν ετερόφωτη σκιά συνέχισε να ζεις σαν αυτόφωτος ήλιος!

enallaktikidrasi

Εκεί που μας παίρνει... - Καλημέρα...

Συνήθως όλη μας την χολή, όλη μας την κακία, όλες μας τις ανασφάλειες, τα κόμπλεξ, τους θυμούς μας, τα βγάζουμε εκεί που μας παίρνει.

Στους ανθρώπους που μας ανέχονται.
Σε αυτούς που δεν μιλάνε. Σε αυτούς που μας αγαπούν.
Σε αυτούς που συγκρατούν τα λόγια τους.
Σε αυτούς που επιλέγουν να πληγωθούν από το να μας πληγώσουν.

Πρέπει να καταλάβουμε όμως, ότι μας παίρνει να τα κάνουμε όλα αυτά, επειδή οι άνθρωποι αυτοί, μας αφήνουν…
Μας αφήνουν να τους φερόμαστε άσχημα. 

Μας αφήνουν να τους υποτιμούμε.

Όχι από αδυναμία. Όχι.
Από αγάπη. Από αγάπη μας αφήνουνε.
Από αγάπη κάνουν υπομονή.
Και από αγάπη όμως, κάποια μέρα, θα επιλέξουν να φύγουν μακριά μας.
Γιατί δε θα αντέχουν να μας βλέπουν να γινόμαστε τέρατα, μέρα με τη μέρα.

Καιρός να συνέλθουμε.

Καλημέρα σας...

πηγή

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι