Ο Ωραίος Ασπασμός!

Η ρήξη στους κόλπους της νεοσύστατης Εκκλησίας ήταν γεγονός. Από την μια μεριά ο Πέτρος και από την άλλη ο Παύλος. 
Ο Πέτρος, ο κορυφαίος των Αποστόλων, η πέτρα που ο Χριστός οικοδόμησε την Εκκλησία. 
Ο Παύλος, ο πρώην διώκτης, μαχητής, μορφωμένος, πολύγλωσσος, Ρωμαίος πολίτης.

Ο Πέτρος καθοδηγεί την Εκκλησία. Έχει ευθύνη, ευθύνη απέναντι στο Χριστό, απέναντί στο πλήρωμα της νεοσύστατης εκκλησίας, ευθύνη απέναντι στον εαυτό του.
Ο Πέτρος, ποτισμένος με το πάθος της αυτοθυσίας του, ολιγώρησε όταν δεν έπρεπε, λιποψύχησε. Τώρα πρέπει να αποδείξει ότι μπορεί να καταφέρει το χρέος που ανέλαβε. Πρέπει να δείξει την αξία του. Αλλιώς όλα χάθηκαν.

Ο Παύλος, αμείλικτος διώκτης των Χριστιανών, βαθύς γνώστης του φαρισαϊκού νόμου, φαρισαίος και ο ίδιος. Διώκτης μετά λόγου. Κάθε του χτύπημα στη νέα θρησκεία είναι τεκμηριωμένη.
Ένα χρόνο μετά την αναχώρηση του Χριστού, με θαυμαστό τρόπο μεταστρέφεται. Επαναξετάζει όλα τα δεδομένα. Είναι ορθολογιστής. Μετά την αποκάλυψη, συγκρίνει τα στοιχεία με τις γραφές που κατέχει καλά. Τα πάντα αποδεικνύουν την ορθότητα της νέας πίστης. Όλο του το μένος, γίνεται πάθος να διαδώσει τον Λόγο.

Οι δυο άνδρες, ο Πέτρος κι ο Παύλος ακολουθούν τις πορείες τους. Τέλος του 45 στην Αντιόχεια, συναντιούνται. Η σύγκρουση γίνεται δημόσια. Η αντίθεση των δυο αντρών είναι γεγονός. Όλοι συναισθάνονται τον κίνδυνο, το οικοδόμημα θα καταρρεύσει.

Η ανάγκη επιβάλει την σύναξη των Αποστόλων. Το 48 συναντιούνται στα Ιεροσόλυμα. Όλοι οι Απόστολοι. Μαζεύτηκαν από τις άκρες του κόσμου. Είναι η Αποστολική Σύνοδος. 

Πρόεδρος ο αδελφόθεος Ιάκωβος. Οι διαφορές μεγάλες. Ο Πέτρος δεν εμπιστεύεται τον Παύλο. Τα ζητήματα τίθεται και εξετάζονται, σε κάθε διαφορά, ο Ιωάννης θα προβάλλει τον Λόγο, όπως τον είπε ο Δάσκαλος. Η καλή προαίρεση, θα φέρει αποτέλεσμα.
Τα προβλήματα και οι διαφορές θα λυθούν. Η Σύνοδος θα βγάλει τις αποφάσεις της Η Εκκλησία θα στεριωθεί. Η δημοκρατία σε όλο της το μεγαλείο, κανείς αρχηγός, όλοι μαζί.

Ασπάζομαι, εννοούσαν οι αρχαίοι Έλληνες, ότι χαιρετίζουν ακουμπώντας ο ένας το μάγουλο του στο μάγουλο του άλλου. Ασπάζομαι, όμως εννοούσαν ότι ενστερνίζονται ο ένας τις απόψεις του άλλου. Ασπάζομαι θα πει ότι υιοθετώ τη γνώμη του άλλου. Ο ασπασμός είναι από το επίθετο ασπάσιος, που θα πει χαρούμενος, ευτυχισμένος.

Αυτός ο Ασπασμός απεικονίζεται στη σχετική εικόνα. Αυτό που έγινε, τότε, σε εκείνη τη Σύνοδο, ήταν μεγαλειώδες. Ο ένας ασπάσθηκε τον άλλον. Ασπάσθηκε τις απόψεις του. Τις ασπάσθηκε με Χαρά.

Αν δεν μεσολαβούσε αυτός ο Ασπασμός, το πιθανότερο θα ήταν σήμερα, ο Χριστιανισμός να είναι απλά μια ή περισσότερες ιουδαϊκές αιρέσεις, από τις άπειρες άλλες που υπάρχουν. Αντ’ αυτού, ο Χριστιανισμός σήμερα, απαριθμεί το μεγαλύτερο μέρος των πιστών του κόσμου.

Ο Ασπασμός αυτός είναι άκρως παραδειγματικός. Δείχνει με καταλυτικό τρόπο τι μπορούν να πετύχουν οι εκάστοτε ταγοί, άμα λειτουργήσουν με καλή προαίρεση, δημοκρατικά, χωρίς εγωισμούς.

Μακάρι οι σημερινοί μας ταγοί, να μπορούσαν να καθίσουν σε ένα τραπέζι να συμφωνήσουν σε πέντε πράγματα.
Μακάρι να μπορούσαν, να αφήσουν τους εγωισμούς κατά μέρος και να λύσουν το πρόβλημα που ταλανίζει την πατρίδα μας.
Γιατί, ένα σας λέω, σιγά το πρόβλημα, για τον πιο αρχαίο λαό της γης που επιβίωσε από τόσα και τόσα.
Αλλά, δεν πειράζει, πάλι θα λυθεί το πρόβλημα, είτε μνημόνιο το λένε, είτε όπως αλλιώς το λένε. Απλά θα αργήσει. Θα αργήσει αλλά να είστε βέβαιοι ότι το καλύτερο θα γίνει.

χαμομηλάκι vassileia

Ακούμε πραγματικά τα παιδιά μας ή μπλοκάρουμε τα συναισθήματα τους; ;

Ακούμε πραγματικά και με ενσυναίσθηση (μπαίνουμε στη θέση τους και τα κατανοούμε) τα παιδιά μας ή μπλοκάρουμε τα συναισθήματα τους; 

Πολλές φορές νομίζουμε ότι ακούμε τα παιδιά μας, όταν μας μιλάνε, αλλά είτε άλλες σκέψεις έχουν κατακλύσει το μυαλό μας και ουσιαστικά 

η προσοχή μας είναι στραμμένη αλλού, είτε εστιάζουμε στο α΄επίπεδο επικοινωνίας (τις λέξεις), χάνοντας την ουσία, το ποια ανάγκη προσπαθεί το παιδί να μας επικοινωνήσει.

Αν νομίζετε ότι ακούτε το παιδί σας, τότε προσέξτε: έχετε βλεμματική επαφή μαζί του την ώρα που μιλάει; 

Η βλεμματική επαφή, μπορεί να φαίνεται κάτι απλό αλλά είναι πολύ σημαντικό για την ανθρώπινη επικοινωνία γενικά. Μία από τις κυριότερες αιτίες για τις οποίες μπορεί να μην ακούμε τα παιδιά είναι όταν δικοί μας φόβοι ή ανασφάλειες παρεμβάλλονται στην επικοινωνία μας μαζί τους. Κάποιες φορές φοβόμαστε να αντιμετωπίσουμε τα έντονα συναισθήματα των παιδιών μας, οπότε με τις απαντήσεις μας τα μπλοκάρουμε.

Για παράδειγμα, όταν το παιδί μας κλαίει κι εμείς δεν ξέρουμε πώς να το διαχειριστούμε, μπορεί να πούμε: 

«Έλα, μην κλαις! Δεν έγινε τίποτε! Δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου!» ή 

«Δεν συμβαίνει τίποτε για το οποίο πρέπει να αναστατωθούμε! Όλα καλά!»

Οι παραπάνω αποκρίσεις μας, έχουν ως αποτέλεσμα να λογοκρίνουν και να ακυρώνουν το συναίσθημα του παιδιού, κάνοντας το να νιώθει ματαίωση και απογοήτευση!

Ποιες άλλες δικές μας αντιδράσεις σε καταστάσεις δυσάρεστες για τα παιδιά δεν τα βοηθάνε, αλλά αντίθετα μπλοκάρουν τα συναισθήματα τους; 

Όταν
α) προσπαθούμε να εκλογικεύσουμε το συναίσθημα τους: 

«Μην κλαις. Δεν βλέπεις ότι το άλλο παιδί δεν ήθελε να σε χτυπήσει;»
β) χρησιμοποιούμε την τεχνική της απόσπασης προσοχής: 

«Μην κλαις. Θες να σου πω κάτι αστείο που έγινε σήμερα;»
γ) ακυρώνουμε το παιδί: 

«Έπρεπε να το είχες καταλάβει. Ξεπέρασε το. Μην απογοητεύεσαι»,
δ) κρίνουμε το παιδί: 

«Μην είσαι χαζός.»
ε) του βάζουμε μια ταμπέλα: 

«Τώρα γίνεσαι υπερευαίσθητος».

Μπορεί να μας φαίνεται ότι δεν επιδρά κάπως στην ψυχολογία του παιδιού, καθώς με μια πρώτη ματιά δεν έχουν άμεσο στόχο να βλάψουν το παιδί. Ουσιαστικά όμως δεν βοηθούν το παιδί να νιώσει ότι το ακούν και το κατανοούν τα πρόσωπα αναφοράς του, οι γονείς του δηλαδή! Αυτό που ουσιαστικά συμβαίνει, είναι το παιδί να νιώθει ότι τα άσχημα συναισθήματα δεν είναι αποδεκτά! 

Όταν προσπαθούμε να κάνουμε ένα αναστατωμένο παιδί να χαμογελάσει προσπερνώντας και μη δίνοντας ουσιαστικά σημασία σε ό,τι το αναστάτωσε, το κάνουμε να νιώθει περισσότερο θυμό και δυσφορία.

Τα πράγματα μπορεί να γίνουν καλύτερα αρκεί να συνειδητοποιήσουμε τις παγίδες στις οποίες πέφτουμε και να τις αποφεύγουμε! 

Πριν βιαστούμε να δώσουμε μια συμβουλή στα παιδιά μας στο πώς να αντιμετωπίσουν την κατάσταση που τα δυσκολεύει, ας τα ρωτήσουμε πρώτα τι θα ήθελαν από εμάς! Το πιο σημαντικό από εμάς είναι να νιώθουν ότι ακούμε πραγματικά αυτό που τα απασχολεί. Γιατί μόνο αν νοιαζόμαστε και ακούμε πραγματικά θα νιώσουμε τις ανάγκες τους και το μήνυμα που προσπαθούν να μας μεταφέρουν πίσω από τις λέξεις που χρησιμοποιούν.

Κρητικού Μαρίνα
Ψυχολόγος Υγείας/ Συστημική-Οικογενειακή Σύμβουλος

kritikou-healthpsy από naturalchild
antikleidi