Καληνύχτα σας από το χαμομηλάκι 😀 Andrea Bocelli's Lullabye To Elmo (Sesame Street) With Lyrics

Πανέμορφη παιδική εκπομπή!!

Γιατί δεν την προβάλλει πάλι το χαζοκούτι;;

Ο τζόγος και οι καταστρεπτικές συνέπειες του

Άντρες ηλικίας 30-49 ετών, έγγαμοι και με σταθερή απασχόληση κατά 76,6% είναι, στην πλειονότητά τους, τα άτομα που απευθύνθηκαν για απεξάρτηση το 2009 στο πρόγραμμα «ΑΛΦΑ» του ΚΕΘΕΑ για την καταπολέμηση της εξάρτησης από τυχερά παιχνίδια.

Το 35,9% των προσερχομένων για θεραπεία δήλωσε πως ξόδευε 200-1.000 ευρώ ανά εβδομάδα.

Η παθολογική ενασχόληση με τον τζόγο παραμένει και στην Ελλάδα ένα ευρύτατα διαδεδομένο κοινωνικό πρόβλημα, παρ’ όλο που η οικονομική κρίση έχει προκαλέσει πτώση στις περισσότερες αγορές παιγνίων διεθνώς: αυτή ήταν η κεντρική διαπίστωση, χθες, σε ημερίδα του ΚΕΘΕΑ σχετικά με τις λεγόμενες «νόμιμες εξαρτήσεις», τον τζόγο και το αλκοόλ.

Οι συνέπειες του προβλήματος από τον τζόγο περιλαμβάνουν απώλειες στην παραγωγικότητα, παραβατικότητα, φαινόμενα χρεοκοπίας των νοικοκυριών και επιχειρήσεων, διαζύγια, παραμέληση και κακοποίηση παιδιών, σωματικά και ψυχολογικά προβλήματα που φτάνουν έως την αυτοκτονία.

Πηγή

Μάριος Πλωρίτης: Νέοι, ναρκωτικά, βία

Δύο νέοι Ηρακλειώτες νεκροί απ’ την ηρωίνη 

Ταξίδι στο …θάνατο έκαναν δύο νεαροί Ηρακλειώτες, παραμονή και ανήμερα των Χριστουγέννων αντίστοιχα. 

Ο ένας μόλις 26 ετών, ο άλλος 30άρης. Και οι δύο πάλευαν χρόνια με τον προσωπικό τους εφιάλτη, την ηρωίνη. «Έφυγαν» από τη ζωή αφού πρώτα βίωσαν το θάνατο αγαπημένων τους προσώπων, οι οποίοι επίσης «χάθηκαν» στη …δίνη των ναρκωτικών. Και τα δύο περιστατικά συνέβησαν στην περιοχή των Πατελών.

 

Μόλις πριν από λίγες ημέρες στην ίδια περιοχή έχασε τη ζωή της από χρήση ναρκωτικών μία 26χρονη, ενώ προχθές το ΕΚΑΒ παρέλαβε σε κωματώδη κατάσταση έναν 35χρονο χρήστη, ο οποίος βρέθηκε αναίσθητος σε σπίτι των Πατελών. περισσότερα...

Νέοι, ναρκωτικά, βία, Πλωρίτης, Μάριος 

...

Εκείνο που, φοβάμαι, μας απασχολεί σχετικά λιγότερο, είναι το πρόβλημα που βρίσκεται μέσα στο σπίτι μας: το πρόβλημα των παιδιών μας. Όχι πως οι ελληνο-γονείς δεν νοιάζονται για τη διαβίωση, την εκπαίδευση, την ψυχαγωγία των βλαστών τους. Αλλά, πολλοί τους, πληρώνοντας γι' αυτές, πιστεύουν πως έκαναν το χρέος τους απέναντι στα παιδιά, νανουρίζουν τη συνείδησή τους και ­ τελεία και παύλα. Μόνο που τα αληθινά προβλήματα αρχίζουν ακριβώς μετά τα δίδακτρα και τα χαρτζιλίκια.

ΜΑΡΤΥΡΑΣ, τα στοιχεία που κοινολογήθηκαν τις προάλλες (17.12) στο συνέδριο που οργάνωσε το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, με θέμα «Προκλήσεις στη σχολική κοινότητα. Ερευνα-παρέμβαση», και που δείχνουν τρομαχτική έξαρση της χρήσης ναρκωτικών από μαθητές και της άσκησης βίας σε έμψυχα και άψυχα:
Μέσα σε πέντε μόλις χρόνια (1993-98), η χρήση ναρκωτικών (κάνναβης, αμφεταμίνης, LSD, «έκστασης») από μαθητές Γυμνασίων και Λυκείων αυξήθηκε από 6%, σε 14%. Ενώ το 63% των μαθητών έχει πάρει μέρος σε πράξεις βανδαλισμού μέσα ή έξω απ' το σχολείο... το 47% έχει δεχθεί επιθέσεις ή απειλές επίθεσης από έναν ή περισσότερους συνομηλίκους τους... το 9% έχει χτυπήσει άτομα έξω απ' το σχολείο... και το 7,1% ανήκει σε κάποια οργανωμένη ομάδα παραβατικής δράσης... Μ' άλλα λόγια, ένα μέρος της νεολαίας μας, διόλου ευκαταφρόνητο, απ' τη μια ναρκώνεται με παραισθησιογόνες ουσίες κι απ' την άλλη «εκτονώνεται» με πράξεις ζημιογόνες για τους άλλους...

ΠΑΜΠΟΛΛΟΙ είναι εκείνοι που ρίχνουν τον λίθο του αναθέματος στους νεαρούς δράστες ­ και επαναπαύονται. Θα ήταν λιγότερο μακάριοι, αν πρόσεχαν κάποιους άλλους παράγοντες και παραμέτρους ­ που βοούν, που έχουν γίνει κοινός τόπος, αλλά παραβλέπονται όσο και ο λεγόμενος «κοινός νους». Ας προσπαθήσουμε να τους θυμηθούμε:
Οι σημερινοί νέοι κατατρύχονται από πολλαπλές αντιφάσεις: Φυσικά, η εποχή μας τους προσφέρει ζωή πιο άνετη, πιο ελεύθερη, πιο «κοσμοπολίτικη», με πολύ περισσότερες δυνατότητες και ευκαιρίες μόρφωσης, επικοινωνίας, ψυχαγωγίας, παρά η μεσοπολεμική και άμεσα μεταπολεμική Ελλάδα, η αφανισμένη από πολέμους, κατοχές, εμφύλιους, η «επαρχιώτικη» Ελλάδα, με τις προλήψεις και προκαταλήψεις της, με τις απαγορεύσεις και τις καταπιέσεις, που μάστιζαν τη νεολαία του καιρού εκείνου. Θα μπορούσαν, οι τωρινοί νέοι, να πουν ­ όπως ο σαιξπηρικός Πίστολ ­ «ο κόσμος για μένα είναι ένα στρείδι, / που θα τ' ανοίξω εγώ με το σπαθί μου».
Μόνο που το «σπαθί» είναι δίκοπο. Αυτή ακριβώς η «ανοιχτή» κοινωνία της «αφθονίας» περικλείνει προκλήσεις που, συχνά, μετατρέπονται σε παγίδες.
Η «αφθονία» γίνεται αντικατοπτρισμός, όπως για τους καμηλοβάτες της Σαχάρας, που όσο προσπαθούν να τον αγγίξουν και να τον γευτούν τόσο ξεφεύγει απ' τα χέρια τους...
Η «ανοιχτή κοινωνία» και οι «περισσότερες ευκαιρίες» μεταφράζονται, κατά κανόνα, σε κλειστές πόρτες και σε εμπαιγμούς...
Η αποτίναξη των απαγορεύσεων και της καταπίεσης ισοσταθμίζεται με ρήξη των «δεσμών αίματος» (που δεν είναι δα και «δεσμά») και με ανεμοσκόρπισμα της οικογένειας ­ όχι εξαιτίας των νεότερων μελών της...
Η απελευθέρωση των ερωτικών σχέσεων τις υποβαθμίζει, πολλές φορές, σε ανούσια σαρκική επαφή, και η ελευθερία κίνησης και ψυχαγωγίας τούς κάνει έρμαια των εμπόρων «τεχνητών παραδείσων»...
Οι πολλαπλάσιες προσβάσεις σε πλατύτερη μόρφωση, στομώνεται απ' την κακομοιριά και την παπαγαλία της ελληνικής εκπαίδευσης, ενώ η «ιλιγγιώδης τελειοποίηση της τεχνολογίας» με τα ΜΜΕ και τα Διαδίκτυα, μετατρέπει τους χρήστες τους σε «βίδες» τους και τους απομονώνει απ' τον γύρω κόσμο...
Ο «κοσμοπολιτισμός» και η ακαριαία επικοινωνία με τα εκτός των τειχών μας, παίρνει μορφή πιθηκισμού ξένων μοντέλων και ηθών (που σπάνια είναι τα καλύτερα) και φτάνει σε μιαν άλλη ξενική κατοχή, χειρότερη απ' την στρατιωτική, επειδή είναι εκούσια...
ΟΛΑ αυτά ­ που κανένας δεν τ' αγνοεί ­ ενσταλάζουν σε πολλούς νέους ένα οδυνηρό αίσθημα απογοήτευσης απ' όλους κι απ' όλα και, προπάντων, απ' τους εαυτούς τους.
Νιώθουν ανήμποροι μπρος στις Σειρήνες του πολύφερνου κόσμου... ξένοι μέσα στο άδειο σπιτικό τους... ματαιόπονοι στα γρανάζια μιας στείρας παιδείας... αποτυχημένοι και ικανοί μόνο για να πλουτίζουν τις στατιστικές της ανεργίας... ανδρείκελα θαυματουργών μηχανών, που βαθαίνουν τη μοναξιά τους...


Κι αν (ή όταν) αναζητήσουν αποκούμπι, βοήθεια, «πρότυπα», στον κόσμο των «μεγάλων», τι εισπράττουν; Κοινωνικό κανιβαλισμό, όπου το μέγα και μοναδικό ζητούμενο αποτελεί η οικονομική «επιτυχία» με κάθε μέσο και με κάθε θυσία (των άλλων)... τερατώδη μητροκτονία της Φύσης, λεηλασία κάθε πηγής ζωής μέχρις αφανισμού κάθε ζωής... πολέμους, γενοκτονίες, ολοκαυτώματα, σφαγές με το παλαιότατο προσωπείο του πατριωτισμού και του εθνικισμού, και με το νεότατο τοιούτο του ανθρωπισμού... φανατική μισαλλοδοξία για ιδέες, πρόσωπα, φυλές, που ιδανικό «τέλος» και σκοπός της είναι ο ολοκληρωτικός αφανισμός των «άλλων»...
ΑΝΤΙΔΟΤΟ για τα αδιέξοδα, τις απογοητεύσεις, την πνιγμονή: τα ναρκωτικά, με την τραγική ψευδαίσθηση πως θα τους χαρίσουν διέξοδους, ανάσες, «γοητείες».
Συζητώντας, χρόνια τώρα, με νέους του Κέντρου Θεραπείας Εξαρτημένων Ατόμων, άκουγα πως παίρνοντας τη «δόση» τους, «ένιωθαν να σηκώνονται πάνω απ' τη γη», να γίνονται «δυνατοί και μοναδικοί». Και, αυτή την πλασματική «δύναμη», τη δοκιμάζουν σε βία και βανδαλισμούς ­ εκπαιδευμένοι ήδη από την γύρω τους βιοτική βία, που την υπερπροβάλλουν οι μικρομέγαλες οθόνες, μαζί με αμέτρητες ταινίες, όπου οι πάντες «βιάζουν» τους πάντες, όπου πυρπολούνται και αφανίζονται τα πάντα, εκτός απ' τον Ενα, τον «σταρ» που, επιπλέον, κερδίζει και «το κορίτσι». Τέτοιοι «σούπερμεν» νομίζουν πως γίνονται κι αυτοί. Και, επιπλέον, δικαιωμένοι εκδικητές για όσα τους «ξεγέλασαν» και όσα δεν απόχτησαν...
ΑΥΤΟ το πλέγμα απογοητεύσεων, ψευδαισθήσεων, εκδίκησης, κενού, γεμίζει τις έρευνες και τις στατιστικές.
Δεν χρειάζεται να πω ότι τα τραγικά τούτα παιδιά αποτελούν ένα ποσοστό μόνο της νεολαίας μας. Τα περισσότερα άλλα μένουν αλώβητα και πασχίζουν, μ' όλες τις αντιξοότητες, να χτίσουν μιαν υγιή ζωή, να μεταλάβουν όσα γόνιμα μπορεί αυτή να τους προσφέρει. Αλλά αυτοί δεν γίνονται «σταρ» στις μικρές οθόνες και στα «παράθυρα». Απλώς προσπαθούν να είναι «έτοιμοι και ώριμοι». Και, αυτό, είναι το καλύτερο «Millennium»...

tovima.gr

Οικογένειες στην ουρά για ένα αλλιώτικο… ρεβεγιόν στις ενορίες και στο Δήμο!

Μπορεί να βρισκόμαστε εν μέσω εορτών, αλλά η πόλη αυτή τη χρονιά δεν φόρεσε τα γιορτινά της. Η Αθήνα με τα πολύχρωμα φώτα, το ψηλό δέντρο και τους γεμάτους από κόσμο εμπορικούς δρόμους έχασε τη λάμψη και την αίγλη των περασμένων χρόνων και παρουσιάζει την εικόνα μιας μίζερης πόλης.

Ενδεικτικό της κατάστασης είναι ότι ακόμα και ολόκληρες οικογένειες κατέφυγαν στα συσσίτια του δήμου. Από μικρά παιδιά μέχρι και ηλικιωμένοι βρήκαν ένα ζεστό πιάτο φαγητό στα γεύματα που ελεύθερα μοίρασε και φέτος ο Δήμος Αθηναίων. Αξίζει να σημειωθεί ότι φέτος είναι πολύ αυξημένος και ο αριθμός των Ελλήνων που βρέθηκαν στις ουρές, οι οποίες εκτείνονταν για πολλά μέτρα.

Η οικονομική κρίση φαίνεται να έχει επηρεάσει από άκρο σε άκρο κάθε τετραγωνικό της πρωτεύουσας και οι δρόμοι που άλλοτε έσφυζαν από ζωντάνια, χαμόγελα και εορταστική διάθεση, έχουν πλέον δώσει τη θέση τους σε άστεγους και μετανάστες που προσπαθούν με κάθε τρόπο να επιβιώσουν.
Τρανό παράδειγμα τα συσσίτια του Δήμου Αθηναίων και των κατά τόπους ενοριών της Εκκλησίας. Πλημμυρισμένα από κόσμο, διαφόρων ηλικιών και εθνικοτήτων, που μοιάζουν παραδομένοι στην ανέχεια της εποχής και μακριά από κάθε έννοια εορταστικής διάθεσης, φέτος μοίρασαν περισσότερα γεύματα από κάθε άλλη φορά.
Όπως είπε χαρακτηριστικά στο protothema.gr, ο αρμόδιος αντιδήμαρχος Αθηναίων, Λευτέρης Σκιαδάς, τα φετινά Χριστούγεννα έφεραν ακόμα περισσότερο κόσμο στα τραπέζια του δήμου. «Οι μερίδες που μοιράστηκαν ήταν περίπου 5.000, σε αντίθεση με τις 3.500 που δόθηκαν την περασμένη χρονιά την ίδια ημέρα».
«Δεν είναι μόνο μετανάστες και άστεγοι» τονίζει ο κ. Σκιαδάς, ενώ συνεχίζει «Η οικονομική κρίση έχει φτάσει ορισμένα νοικοκυριά σε κατάσταση ανάγκης. Όταν βγάζουν 500 ευρώ το μήνα προτιμούν να πάνε στα συσσίτια». Είναι πολλοί εκείνοι που αποφασίζουν να κρατήσουν τα λιγοστά χρήματα που βγάζουν και να αναζητήσουν το γιορτινό πνεύμα εκτός σπιτιού.