Χριστούγεννα 1914 Christmas Eve

100 χρόνια πριν.

Είναι 1914, Βρετανοί με Γερμανοί βρίσκονται σε πόλεμο. Μέχρι την ημέρα των Χριστουγέννων. Τότε αφήνουν λίγο τα όπλα και λύνουν τις διαφορές τους σε έναν αγώνα ποδοσφαίρου!
 

On Christmas Eve, men from the British Expeditionary Force heard German troops in the trenches opposite singing hymns and patriotic songs. Messages were shouted between the trenches and, the following day – Christmas Day, an impromptu truce was arranged.

The dead were buried, trenches were repaired, and both sides met in no-man’s land to exchange gifts, take pictures and even play football.

 

Οι Χριστουγεννιάτικες διαφημίσεις των καταστημάτων Sainsbury στη Μεγάλη Βρετανία είναι κάθε χρονιά όλο και πιο συγκινητικές και προκαλούν πολλά σχόλια. Κάτι τέτοιο συνέβη και φέτος, όπου μεγάλο μέρος του κοινού την αποθεώνει!

Θεωρείται η καλύτερη Χριστουγεννιάτικη διαφήμιση όλων των εποχών! 

in-and-out

Η Ελληνική Γλώσσα είναι πρώτα δουλειά της Μάνας...

«Ναι, ίσια ίσια αυτό θέλουμε κι εμείς, να μπούμε στη χορεία των εθνών και στο δρόμο του πολιτισμού. Αλλά πώς να μπούμε και πως να προχωρήσουμε, αν όχι με τα δικά μας πόδια; Πώς θα μας αγκαλιάσουν τα άλλα έθνη, αν δεν έχουμε δικιά μας αξία, για να συμβάλουμε κι εμείς στο γενικό καλό;

Κι από πού θα τη βγάλουμε αυτή την αξία, αν δεν εκμεταλλευτούμε τον φυσικό πλούτο της χώρας μας και δεν καλλιεργήσουμε τους υλικούς και πνευματικούς θησαυρούς μας;

Να ξεριζώσουμε λοιπόν τ’ αμπέλια και τις ελιές για να φυτέψουμε καφέδες και μπανάνες; Κάθε τόπος έχει και τον τρόπο που προκόβει, καλλιεργώντας εκείνο που προσφέρεται στην ζωή του. Γιατί τότε αναπτύσσει τον πλούτο τον δικόνε του, υλικό και πνευματικό και αποκτά δύναμη και λευτεριά, που μόνον αυτή προκόβει τους λαούς».

Το προηγηθέν κείμενο δεν είναι κάποιου εκπροσώπου της «αντίδρασης» ή της πάλαι ποτέ επαράτου, αλλά του ποιητή Βασίλη Ρώτα, ο οποίος πολέμησε και τραυματίστηκε στην ένδοξη μάχη του Κιλκίς. Υπήρξε κομμουνιστής, αριστερός, αλλά δεν του έλειπε η φιλοπατρία και το σέβας στην εθνική μας παράδοση.

Είμαι σίγουρος πως αν το διαβάσει κάποιος νέος «κουκουές» το κείμενο αυτό, χωρίς να του αποκαλύψεις την ταυτότητα του συγγραφέα, θα το κατατάξει στα εθνικιστικά. Αλλά «ήταν τότε που οι άνθρωποι έζων δι’ εν έπαινον και πέθαινον δι’ ένα τραγούδι» όπως έλεγε ο Ανδρέας Καρκαβίτσας.

Έχουμε το πιο πλούσιο και όμορφο μεταλλείο. Το κελάρι του πατρογονικού μας σπιτιού είναι γεμάτο από τα καλούδια της εξαίσιας παράδοσής μας, χάσαμε όμως το κλειδί και ωσάν τον Άσωτο της παραβολής λιμοκτονούμε «εις χώραν μακράν» και εσθίομεν, τρώμε τα ξυλοκέρατα, τις γουρουνοτροφές των Φράγκων. Και βρεθήκαμε-ποιοί; εμείς οι Έλληνες- εκτός της ιστορίας. Έρχονται μάνες στο σχολείο και εκφράζουν την αγωνία τους για την υστέρηση, την σχεδόν αδυναμία να εκφραστούν γραπτώς τα παιδιά τους, οι μαθητές μας. Έχουν δίκιο, έτσι είναι τα πράγματα.

Τις πταίει, όμως; Απαντώ δανειζόμενος λόγια του Σπύρου Μελά, ο οποίος σε κείμενο γραμμένο το 1950, όταν ακόμη οι μάνες δεν είχαν «εξευρωπαϊστεί» και το γάλα τους δεν είχε ξινίσει. «Αλλά παιδεία θα ειπεί γλώσσα. Και η ελληνική γλώσσα είναι πρώτα δουλειά της Μάνας. Οι μαστοί της είναι τρεις. Οι δύο για το γάλα και ο τρίτος το στόμα της, η λαλιά της, η γνήσια και άδολη πηγή της γλώσσας.

Αγράμματη, αμόρφωτη, πες ό,τι θέλεις. Είναι όμως κεφαλάρι αστείρευτο βαθύτατης και φυσικής σοφίας. Στις λέξεις που πέφτουν από τα χείλη της, με την ησυχία και την ομορφιά του σταλαχτίτη, στο τρυφερό αυτί του παιδιού, γενεές γενεών έχουν κλείσει νόηση και αίσθημα, πείρα και Ιστορία-όλη την ουσία της ζωής τους. Έτσι δίνει στο νήπιο, που το κρατά στην αγκαλιά της η μάνα, μαζί με το γάλα και την πρώτη παιδεία. Γιατί παιδεία δεν είναι μονάχα το απόσταγμα μνημείων του γραπτού λόγου.

Αυτή έρχεται πολύ αργότερα, και είναι θυγατέρα μιας άλλης, παμπάλαιης και άγραφτης παιδείας, που οι ρίζες της χάνονται στα βάθη των αιώνων, μιας σοφίας που μιλεί με το παραμύθι, το τραγούδι και το νανούρισμα…». (Β.Περσείδη, «Το εθνικό μας τραγούδι», σελ. 140-141, Αθήνα 1983). Ποια μάνα σήμερα μεταβιβάζει με το στόμα της, στο παιδί της, την μακραίωνη παράδοση του λαού μας; Ποιά το νανουρίζει; (Τα τρισάθλια βιβλία Γλώσσας, όπως έχω γράψει, ζητούν από τα παιδιά να γράψουν ένα νανούρισμα για χταπόδια, στο Ανθολόγιο Γ’-Δ’ Δημοτικού).

Πριν ανοίξουμε τα πορτοπαράθυρα των σπιτιών μας και εισβάλλουν οι αναθυμιάσεις του ευρωπαϊκού, «δυτικού μοντέλου αγωγής», οι Μάνες κατηχούσαν τα παιδιά τους στο σπίτι. Τους πρόσφεραν μαθήματα πατριδογνωσίας και αγωγή αγιότητας. Προσφεύγω και πάλι στο «κελάρι». Σε κείμενο της απροσπέλαστης Γαλάτειας Σουρέλη. (Συμβουλεύω να αγοράζουν οι γονείς τα βιβλία της, είναι το καλύτερο δώρο για τα παιδιά τους, ν’ αφήσουν τα «κινητά» δηλητήρια).

«…Αγωγή αγιότητας γινόταν και με τον λαϊκό κατηχητικό λόγο, που μάθαιναν οι μανάδες στα παιδιά τους: Ένας είναι ο Κύριος, δεύτερη είναι η Παναγιά, τρίτος είναι ο Πρόδρομος, τέσσερα τα Ευαγγέλια, πέντε οι Παρθένες, έξι τα εξαπτέρυγα, επτά είναι τα μυστήρια, οκτώ το οκτωήχι, εννιά είναι τα τάγματα, δέκα είναι οι εντολές, έντεκα τα εωθινά, δώδεκα οι Απόστολοι. Όλα αυτά τα μάθαιναν οι μανάδες στα παιδιά τους ψέλνοντάς τα.

 Και το παιδομάνι-τότε οι άνθρωποι κάνανε πολλά παιδιά-κατέβαζε αυτήν την πρόσθεση και την έκανε αφαίρεση: Δώδεκα οι Απόστολοι, έντεκα τα εωθινά, δέκα είναι οι εντολές…. ένας είναι ο Κύριος! Αγωγή, ακόμα, γινόταν και με το νανούρισμα: Στο πάπλωμα σου κέντησα αετούς να σε στολίζουν/σου κέντησα μια Παναγιά, στ’ αχνό προσκέφαλό σου/κι ακόμα την Αγιά-Σοφιά να’ χεις στο μαγουλό σου. Αγωγή γινόταν και με την ευχή:

Η Παναγιά μαζί σου, που περιέχει ολόκληρη την ορθόδοξη παράδοση! Ποιο παιδί φεύγει σήμερα για το σχολείο του και κάποιος βρίσκεται πίσω του να το σταυρώσει και να του πει: να ‘χεις την ευχή μου, η Παναγιά μαζί σου; Ακόμα και από την ευχή μας έχουμε στερήσει τα παιδιά μας». («Αγιότητα, ένα λησμονημένο όραμα», συλλογικό έργο, σελ. 218, εκδ. «Ακρίτας»).

Κανένας κατακτητής δεν μπόρεσε να καταστρέψει την ψυχική μας έκφραση και τον ελληνισμό μας. Ξέβαφαν και ξεθώριαζαν, γιατί έστεκαν στα σπίτια, φρουροί ακοίμητοι, οι Μάνες οι Ρωμηές, που μοσχοβολούσαν σαν το Τίμιο Ξύλο. «Απ’ όλα τα λαλούμενα κάλλιο λαλεί η καμπάνα/κι απ’ όλα τα μυρωδικά κάλλιο μυρίζει η μάνα». Τώρα στα σπίτια δεν ακούγεται το μυρίπνοο στόμα της Μάνας, αλλά το δυσώδες και ρυπαρό στόμα της τηλεόρασης.

Τα σκύβαλα της τηλοψίας πήραν τη θέση της. Το γάλα της, το άδολο και γνήσιο, αντικαταστάθηκε από τα φαρμάκια της κάθε ξιπασμένης σαχλαμάρας. Και αγρίεψαν τα παιδιά, δεν είναι γαλήνια. (Θυμίζω ότι οι λέξεις γαλήνη-γαληνεύω μάλλον προέρχονται, ετυμολογικώς, από το γάλα.Το γάλα γαληνεύει το πεινασμένο βρέφος και νήπιο). Το ζούμε αυτό μες στην τάξη. Έχω χρόνια να ακούσω μαθητή μου, όταν μεταφέρει εξωσχολικές γνώσεις, να πει «μου είπε, μου διηγήθηκε ο μπαμπάς μου, η μαμά μου ή η γιαγιά μου».

Όλοι ξεκινούν με την εξής στερεότυπη φράση: «Κύριε, είδα στην τηλεόραση ή στο διαδίκτυο». (Χάσαμε και τις γιαγιάδες! Βλέπουν, με τα δύσμοιρα εγγονάκια τους, τις τουρκοσειρές ή τις ημέτερες που «παιδαγωγούν» στην ευτέλεια, την διαφθορά και την ασέλγεια).

Αγαπούν τα παιδιά τους και οι σημερινές μητέρες, θυσιάζονται γι’ αυτά, αλλά έχασαν την πυξίδα, εκτροχιάστηκαν, όπως όλοι μας. Όπως λέω και στις μάνες που έρχονται να ρωτήσουν για την πρόοδο των παιδιών τους, για να βρουν την περπατησιά τους, ας αρχίσουν μ’ αυτό που έκαναν οι γιαγιάδες τους, «όταν τις έβρισκε το κακό και θόλωνε ο νους τους».

(Ελύτης):

«Ω Παναγιά μου, Δέσποινα και του Χριστού μητέρα

σε σένα παραδίνομαι, νύχτα και την ημέρα,

κι όντες κοντύνει η γλώσσα μου και θαμπωθεί το φως μου

τότε κυρά μου Παναγιά, να στέκεις βοηθός μου».

 

Γράφει ο Δημήτρης Νατσιός

Ιδεοπηγή

Ο γιατρός που τραγουδάει για τα μωράκια στα πρώτα-πρώτα τους γενέθλια!!! - Dr. Carey, Singing Doctor

Χιλιάδες μωράκια έχει παραλάβει ο Carey D. Andrew-Jaja, MD, FACOG of Magee, αλλά καλωσορίζει το καθένα στη ζωή με ένα υπέροχο τραγούδι!!

όταν πιάνω στα χέρια μου ένα νεογέννητο, σκέφτομαι 
ότι τραγουδάω για ένα μελλοντικό αξιόλογο άνθρωπο

Carey D. Andrew-Jaja, MD, FACOG of Magee has delivered thousands and thousands of babies, but he welcomes each of them into the world, with a beautiful song! 

Τα πολλά πρόσωπα της βίας

Η βία εύκολα καταχωρίζεται στα χαρτιά των ψυχολόγων, των εγκληματολόγων και λοιπών ειδικοτήτων. Αλλά είναι όντως έτσι; Όντως βρίσκεται σε κάποια άλλη γειτονιά, σε κάποιο άλλο σπίτι, μακριά από σένα; 

Μη σε ξεγελά η επιφανειακή ηρεμία της σκέψης σου (ή των άλλων), η ψύχραιμη εικόνα σου, οι «καλές πράξεις» σου. Την βία την βλέπεις εκεί έξω γιατί υπάρχει πρώτα μέσα σου.

Η οργή, άσχετα αν έχεις μάθει να την στρέφεις ενάντια στον εαυτό σου ή τους άλλους, είναι βία. Φοβάσαι ότι θα χάσεις τον έλεγχο, ότι η ζωή σου δεν θα εξελιχθεί όπως την προγραμμάτισες ή την ήθελες. Προσπαθείς λογικά να πολεμάς τους καθρέφτες που ολοένα και πληθαίνουν.
Η υπερπροστασία (στο όνομα πάντα της αγάπης) είναι βία. Είτε εκφράζεται με εξωτερικό έλεγχο (ανάκριση, ζήλεια, περιορισμό, παρακάλια κ.λ.π.) είτε με εσωτερικό έλεγχο που εκδηλώνεται με ανησυχία, φόβο, αμφιβολία, είναι έλλειψη εμπιστοσύνης. Όλη σου η ενέργεια «επιβάλλεται» στον άλλον, γιατί δεν εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου και τη ζωή. Λειτουργείς παρορμητικά, εμπιστεύεσαι τα αρνητικά σενάρια του προγραμματισμένου νου, χάνεις τον έλεγχο του εαυτού σου και προσπαθείς να επιβάλεις έλεγχο στον άλλον.
Οι επιθετικοί άνθρωποι είναι οι πιο φοβισμένοι. Η έλλειψη εσωτερικού ελέγχου και πίστης τους ωθεί στην προσπάθεια απόκτησης εξωτερικού ελέγχου. Θα βρουν πάντα ένα θύμα (που εξίσου δεν εμπιστεύεται τη δική του εσωτερική δύναμη και αξία) και θα κρύψουν εύκολα την ανασφάλεια τους πίσω από την επίθεση. Ο φοβισμένος δεν ακούει παρά μόνο το φόβο και τις απόψεις του.
Η προσκόλληση είναι βία. Αυτό που φοβάσαι να χάσεις, προσπαθείς να το ελέγξεις και να το κρατήσεις, ντύνοντας την εσωτερική βία με τις «καλύτερες προθέσεις». Αλλά η αγάπη μπορεί να υπάρξει μόνο στην ελευθερία. Η προσκόλληση είναι φόβος, και εκδηλώνεται με έλεγχο.
Γίνεσαι συμμέτοχος στη βία όταν την επιτρέπεις στον εαυτό σου. Είτε βιάζεται το σώμα σου, ο χώρος σου, η σκέψη σου, είτε ο χρόνος σου, εσύ πρώτος δεν σεβάστηκες τον εαυτό σου. Κανείς δεν θα σε σεβαστεί αν δεν το κάνεις πρώτα εσύ. Μόνο σταμάτα να διεξάγεις τους πολέμους εξωτερικά: με χώρες, με λαούς, με διάφορες ομάδες που ονόμασες εχθρούς. Δες τον εχθρό που κρύβεται μέσα σου και σταμάτα τον εσωτερικό πόλεμο. Τότε, και μόνο τότε, θα σταματήσουν οι εξωτερικές διαμάχες.
Όταν βάζεις όρια σε κάποιον που δεν αναγνωρίζει τα δικά του όρια, είναι αγάπη. Τον προστατεύεις ενώ σέβεσαι τον Εαυτό σου. Βία θα ήταν να μην το κάνεις: την εξασκείς στον εαυτό σου όταν δεν τον σέβεσαι και κάνεις τον άλλον βιαστή με την ανοχή και τη συμμετοχή σου.
Η βία είναι το ψέμα που κρύβει την αλήθεια σου, την οποία δεν θέλεις να βλέπεις. Οι φωνές, το οποιοδήποτε ξέσπασμα μιλάνε για τον πόνο που δεν θέλεις να φανεί, προδίδουν την αμφιβολία που δεν θέλεις να παραδεχτείς, κρύβουν τα πραγματικά κίνητρα που δεν τολμάς να δεις.
Όταν εξασκείς βία (ακόμα και στο παιδί σου που «δεν καταλαβαίνει») αυτή θα επιστραφεί σε σένα από κάπου αλλού πολλαπλάσια. Το σύμπαν υπάρχει βασιζόμενο στην απόλυτη δικαιοσύνη και στο σεβασμό της ελεύθερης βούλησης σου.
Ο φόβος και η ανασφάλεια βασίζονται στον κλοιό της ενοχής, που σε κρατά παγιδευμένο στη βία και στο διαχωρισμό. Όλα αυτά απαιτούν μεγάλη προσπάθεια, συνεχές άγχος και μεγάλο αγώνα. Συνέχεια πας κόντρα, συνέχεια πολεμάς, συνέχεια φθείρεσαι. Αγωνίζεσαι, να προλάβεις, να προγραμματίσεις, να αμυνθείς, να επιτεθείς (για να προστατευτείς), να αρπάξεις (για να μη ρισκάρεις να χάσεις).
Το Εγώ διαστρεβλώνει τα πάντα. Ονομάζει αγάπη, την ενοχή, την ανησυχία, το φόβο, τον έλεγχο. Έτσι επιβάλλει το σκοπό του: σου δίνει το δικαίωμα να εξασκείς βία στο όνομα της αγάπης. Πάντα όμως χάνεις ένα μέρος του εαυτού σου, που δεν περίμενες (υπομονή), δεν παραδόθηκες (παραίτηση), δεν εμπιστεύτηκες (πίστη). Αντίθετα από ό,τι υπόσχεται το Εγώ, ο φόβος, η ενοχή, η μοναξιά ενισχύονται, ενώ ποτέ ο δρόμος αυτός δεν σε οδηγεί στην αγάπη.
Δεν μπορείς να αποφύγεις τις εκδηλώσεις βίας (εσωτερικά και εξωτερικά) όταν προσπαθείς να τις αλλάξεις ή να τις ελέγξεις. Η κριτική, η ενοχή, η ανάγκη τιμωρίας ή ελέγχου είναι όλες διαφορετικές εκδηλώσεις της βίας που κρύβεται πίσω από την επιφανειακή προσπάθεια (που πάντα αποτυγχάνει). Με όλους αυτούς τους τρόπους αρνείσαι να αναλάβεις την ευθύνη της διατήρησης της εσωτερικής βίας. Ό,τι αποφεύγεις, αυτό επεκτείνεται και ενισχύεται.
Δεν έχει σημασία τι θα γίνει, τι θα κάνεις ή τι θα κάνουν οι άλλοι, γιατί όλα αυτά αφορούν πάντα την προέκταση του ποιος είσαι, ποιος θέλεις να είσαι. Δεν παραιτείσαι από τίποτα που πιστεύεις ότι κάτι έχει να σου προσφέρει. Αν υπάρχει έστω και ένας λόγος που δικαιολογεί τη βία μέσα σου, θα βρεις άπειρους να τη δικαιολογούν εξωτερικά, στη ζωή σου. Χρειάζεται (μαθαίνοντας τον εαυτό σου) να παραιτηθείς από την εσωτερική βία.
Η παραίτηση είναι δύσκολη και δυναμική ενέργεια (δεν είναι η υποχώρηση και ο συμβιβασμός που έχεις μάθει). Αφορά λειτουργίες και κρίσεις της ανώτερης διάνοιας που βασίζονται στη γνώση, τη διάκριση, την εμπιστοσύνη στον εαυτό σου και στη ζωή. Πηγάζει από συμπόνια, κατανόηση και αναγνώριση των ψευδαισθήσεων που προβάλλει το Εγώ. Στον εαυτό σου βάζεις όρια. Πουθενά αλλού, σε κανέναν άλλον. Όρια στην κυριαρχία του Εγώ, στην παγίδευση του νου, στην ψευδαίσθηση του διαχωρισμού.
Και όταν όλα αυτά σε καταβάλλουν (γιατί θα συμβεί πολλές φορές μέχρι να αποκτήσεις γνώση και εσωτερική γαλήνη), χρειάζεται απλά να σταματάς! Να επιστρέφεις στην μόνη απόδειξη που χρειάζεσαι ότι υπάρχεις στο εδώ και τώρα: την αναπνοή σου. Επέτρεψε στη ζωή να απλωθεί ξανά σε όλο το σώμα και το νου. Ανέπνευσε βαθιά, μέσα από την κοιλιά. Θυμήσου (ή δες) πώς ένα βρέφος αναπνέει. Σταμάτα να αναπνέεις επιφανειακά (από το στήθος ή το λαιμό), να φορτώνεις τον οργανισμό και το νου με τοξίνες, υποτιθέμενους κινδύνους και σενάρια επιστημονικής φαντασίας μιας αρρωστημένης κατώτερης διάνοιας.
Ό,τι χρειάζεσαι, αυτό σου δίνεται. Τα πάντα γίνονται για το καλό σου, ιδιαίτερα αυτά που αρνείσαι να παραδεχθείς. Πρώτα εμπιστεύεσαι, μετά βλέπεις. Πρώτα παραιτείσαι, μετά σου αποκαλύπτεται το επόμενο βήμα που χρειάζεται να κάνεις. Η ζωή πάντα σου δίνει την ευκαιρία να επιλέξεις ξανά, αλλά μπορείς να το κάνεις μόνο όταν βρίσκεσαι στο παρόν, γιατί στο παρόν το Εγώ απουσιάζει.
Η εμπιστοσύνη είναι εσωτερική κατάσταση ύπαρξης που κατακτάς όταν είσαι πρόθυμος να αντιμετωπίσεις το (εσωτερικό) σκοτάδι που σου κρύβει το φως. Η α-λήθεια είναι απλά η ενθύμηση: ποιος είσαι, γιατί βρίσκεσαι εδώ. Όταν φοβάσαι ξεχνάς.
Η αγάπη μεταμφιέζεται και δεν εμφανίζεται μέχρι εσύ να αποφασίσεις να χειριστείς τη βία που σε τρώει εσωτερικά και παραποιεί την πραγματικότητα που βλέπεις.
Τίποτα δεν μπορεί να εμποδίσει την αγάπη που είναι αγνή, ήρεμη, δοτική, σοφή. Τίποτα δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στη χαρά, στη δημιουργία και στην ερωτική – υπερβατική προσέγγιση της ζωής, παρά μόνο εσύ (το Εγώ που νομίζεις ότι είναι «εσύ») και τα φίλτρα της βίας (της παράνοιας) που διατηρείς από συνήθεια στα δικά σου μάτια. Δεν την βλέπεις την αγάπη αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει.

sfairika.gr