Monday 18 March 2019

Οι Έφηβοι στα Ψηφιακά Δίχτυα της Κατάθλιψης
American Girls Reader’s Guide

H κατάθλιψη μπορεί να είναι η έσχατη άμυνα των αγνών οργανισμών απέναντι στο εικονικό πανηγύρι της στιγμιαίας επιβράβευσης και της ματαιοδοξίας. 
H δημοσιογράφος Νάνσι Τζο Σέιλς πιστεύει ότι πρέπει όλα να ξεκινούν από τη μόρφωση, γι’ αυτό και στο τέλος του βιβλίου της προτρέπει: 
«Κορίτσια, κλείστε τις οθόνες και ανοίξτε τα βιβλία».
Δύο ερευνητικά βιβλία, το ένα επιστημονικό και το άλλο δημοσιογραφικό, βάζουν στο μικροσκόπιο τη ζωή των εφήβων στις ΗΠΑ και αποκαλύπτουν μια εξόχως ανησυχητική εικόνα. Η ευρεία χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης οδηγεί αυξανόμενα τους εφήβους, και ειδικότερα τα νέα κορίτσια, στην κατάθλιψη.

Η Τζιν Τουένγκ (Jean Twenge) είναι μία από τις πλέον γνωστές ερευνήτριες ψυχολόγους στις ΗΠΑ. Eχει ειδικευθεί σε ένα είδος «γενεακής» ψυχολογίας, γράφοντας βιβλία για τη «γενιά του εγώ» και για την «επιδημία» του ναρκισσισμού στις ΗΠΑ. 
Στο βιβλίο της «iGen, η γενιά του Internet. 
Γιατί τα σημερινά παιδιά είναι λιγότερο επαναστάτες, περισσότερο ανεκτικά, λιγότερο ευτυχισμένα –και εντελώς απροετοίμαστα για την ενήλικη ζωή– και τι σημαίνει αυτό για εμάς τους υπόλοιπους», 
που μόλις κυκλοφόρησε στα ελληνικά από τις εκδόσεις Κλειδάριθμος σε μετάφραση του Νίκου Ρούσσου, επικαλείται τα δεδομένα τεσσάρων σε εξέλιξη ερευνών που διεξάγονται στις ΗΠΑ από το 1960 κι έπειτα, σε 11 εκατομμύρια Αμερικανούς. Με άλλα λόγια, η έρευνά της δύσκολα μπορεί να αμφισβητηθεί.

Η Τουένγκ μιλάει για τα παιδιά που γεννήθηκαν απ’ το 1995 έως το 2012, για τη γενιά του Διαδικτύου και του έξυπνου κινητού τηλεφώνου, την αποκαλούμενη και «iGen». Στην έρευνα καταγράφονται μερικά πολύ θετικά ευρήματα: 
Τα παιδιά παρουσιάζουν μεγαλύτερη ανεκτικότητα στο διαφορετικό, είναι πιο ανεξάρτητα στην πολιτική τους σκέψη και, γενικότερα, λιγότερο φανατισμένα.
Τα καλά όμως τελειώνουν εδώ. Στο μεγαλύτερο μέρος τους τα δεδομένα αποκαλύπτουν μια πολύ ανησυχητική εικόνα, τόσο για το παρόν όσο και το μέλλον συνολικά. 
«Αν μια δραστηριότητα περιλαμβάνει κάποια οθόνη συνδέεται με λιγότερη χαρά και περισσότερη θλίψη», 
γράφει η Τουένγκ, και οι σημερινοί υπερδικτυωμένοι έφηβοι των ΗΠΑ εκτός από το ότι εμφανίζονται λιγότερο επαναστατημένοι και ανώριμοι, επιβεβαιώνουν περίτρανα την ψυχολόγο, εμφανίζοντας έντονα τα συμπτώματα μιας γενιάς σε κατάθλιψη.
Η έρευνα της Τουένγκ καταγράφει ότι τα τελευταία χρόνια οι εισαγωγές εφήβων με σοβαρά συμπτώματα κατάθλιψης σε κλινικές ανά τις ΗΠΑ έχουν αυξηθεί κατακόρυφα. Το 2008, οι διαγνώσεις κοριτσιών με σοβαρά συμπτώματα κατάθλιψης ήταν 16%, ενώ το 2015 παραπάνω από 26%.
Σύμφωνα με την ψυχολόγο και συγγραφέα, το 2007 ήταν πραγματικά το annus horribilis: τα παιδιά με σοβαρά συμπτώματα άρχισαν τότε πραγματικά να πολλαπλασιάζονται. 
Τι συμβαίνει το 2007; Η εμφάνιση του iPhone. 
Η Twenge γράφει ότι μπορεί να μην υπάρχει αιτιώδης συνάφεια, αλλά υπάρχει σίγουρα συσχετισμός. Είναι τόσο ακραία η αύξηση της κατάθλιψης σε αυτές τις ηλικίες, που όσο κι αν ψάξει κανείς δεν θα βρει άλλο σημαίνον στοιχείο να υποστηρίξει άλλη υπόθεση. 
Και το πιο εντυπωσιακό είναι ότι η μεγαλύτερη αύξηση κατάθλιψης παρατηρήθηκε στα κορίτσια. 
Γιατί ειδικά στα κορίτσια; 
Η πίεση να εμφανιστούν δημοσίως ισάξιες μεταξύ των άλλων κοριτσιών, η ατέρμονη και άτεγκτη σύγκριση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, η εργαλειοποίηση του σώματος, η αντικειμενοποίησή του οδηγούν ολοένα και περισσότερα κορίτσια στην κατάθλιψη και σε άλλες διαταραχές που συνδέονται με την εικόνα του εαυτού, από τη βουλιμία μέχρι τον αυτοτραυματισμό.
Iσως να μη χρειάζεται επιπλέον προσπάθεια για να στηριχθεί το επιστημονικό εύρημα της ψυχολόγου. Η εμπειρική σχέση με τα social media, ακόμη και η πλέον επιδερμική, θα μπορούσε να είναι αρκούντως ανησυχητική. Μια ματιά στο Instagram τα λέει όλα.
Ωστόσο, μία ακόμη έρευνα έρχεται να ολοκληρώσει την εικόνα με τρόπο εκκωφαντικό. Η δημοσιογράφος Νάνσι Τζο Σέιλς (Nancy Jo Sales) «αλώνισε» το 2016 τις ΗΠΑ και μίλησε με παραπάνω από 400 κορίτσια από 13 έως 19 ετών επιβεβαιώνοντας αυτό που καταγράφουν τα επιστημονικά δεδομένα. 
Στο σπουδαίο βιβλίο της «Αμερικανικά κορίτσια. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και οι μυστικές ζωές των εφήβων» (American Girls: Social Media and the Secret Lives of Teenagers, εκδ. Vintage), βάζει στο μικροσκόπιο τις έφηβες κοπέλες, δίνοντας τον λόγο στις ίδιες και αποκαλύπτοντας τη σκοτεινή όψη της χρήσης των social media, ιδίως απ’ τα κορίτσια. 
Οι νεαρές Αμερικανίδες παραδέχονται στο δημοσιογραφικό μικρόφωνο ότι στα νέα Μέσα η ύπαρξή τους έχει υπερσεξουαλικοποιηθεί. 
Ομολογούν ότι δέχονται μια εκπληκτικά ασφυκτική πίεση να φροντίζουν εμμονικά την εμφάνισή τους αλλά και τη συμπεριφορά τους, να αυτοδιαφημίζονται, να κάνουν τα πάντα για την εικονική αποδοχή των άλλων, και να «πωλούν» τον εαυτό τους σαν να είναι διάσημες μάρκες. Τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν γίνει για τα περισσότερα κορίτσια μια αδηφάγος online αρένα.
Η Τζο Σέιλς μιλάει για την «πορνοποίηση της αμερικανικής ζωής», πρότυπο της οποίας είναι η Κιμ Καρντάσιαν, η επαγγελματίας διάσημη, η βασίλισσα της εποχής των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. 
Φαινόμενο όμως που βρίσκει τους πιο απρόσμενους υποστηρικτές στο πρόσωπο των ίδιων των γονέων και στην απροθυμία ή την ανικανότητά τους να καθοδηγήσουν κατάλληλα το παιδί που βρίσκεται στην εφηβεία.
Οι συγγραφείς των δύο βιβλίων βάζουν στο μικροσκόπιο τις συμπεριφορές των εφήβων, διαπιστώνοντας σημαντικές μεταβολές από τη στιγμή που τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και τα έξυπνα κινητά μπήκαν στις ζωές μας.

«Παιδιά ηθοποιοί»
Στο ρεπορτάζ της η δημοσιογράφος επικαλείται μια έρευνα του 2010, η οποία δείχνει ότι το 92% των παιδιών στην Αμερική έχουν παρουσία στο Διαδίκτυο πριν από τα δύο τους χρόνια, ενώ μία ακόμη δημοσκόπηση δείχνει ότι οι γονείς αναρτούν στο Διαδίκτυο κατά μέσον όρο 1.000 φωτογραφίες των παιδιών τους προτού αυτά κλείσουν τα πέντε πρώτα χρόνια της ζωής τους. 
«Μεγαλώνουμε τα παιδιά μας να γίνουν ηθοποιοί. Τα παιδιά ξέρουν ότι οι γονείς τους θέλουν να δείχνουν καλά στα social media γι’ αυτό και βάζουν τα δυνατά τους να γίνουν καλοί περφόρμερ», 
ομολογεί μια μητέρα στη δημοσιογράφο. Ελάχιστοι ενήλικες στην έρευνά της αναρωτιούνται τι επίπτωση έχει η υπερδικτύωση στα ίδια τα παιδιά, ποιο είναι το τίμημα όλης αυτής της υπερέκθεσης.

Διαβάζοντας κάποιος προσεκτικά και τις δύο έρευνες συμπεραίνει ότι η κατάθλιψη μπορεί να είναι η έσχατη άμυνα των αγνών οργανισμών απέναντι σε αυτό το εικονικό πανηγύρι της στιγμιαίας επιβράβευσης και της ματαιοδοξίας. Σίγουρα οι λύσεις δεν είναι εύκολες. 
Αλλά η Τζο Σέιλς πιστεύει πως πρέπει όλες να ξεκινούν από τη μόρφωση, γι’ αυτό και στο τέλος του βιβλίου της προτρέπει: «Κορίτσια, κλείστε τις οθόνες και ανοίξτε τα βιβλία».

* Ο κ. Μανώλης Ανδριωτάκης είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας. Από τις εκδόσεις Κριτική κυκλοφορεί το τελευταίο του μυθιστόρημα «Ο αλγόριθμος της σοφίας».

kathimerini
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

«Το Μυστικό της Σοφίτας» - Ένα υπέροχο παραμύθι!

Το σπίτι με την κόκκινη κεραμιδένια στέγη ξεχώριζε σαν στολίδι ανάμεσα στα άλλα πιο ψηλά σπίτια, με την όμορφη γεμάτη λουλούδια αυλή του. Όταν ερχόταν η άνοιξη, το πρώτο πράγμα που έκανε, ήταν να αγγίξει με τ’ ακροδάχτυλά της την κερασιά που βρισκόταν στην αυλή του. Και εκείνη, να πλημμυρίζει τα κλαδιά της με τα πιο όμορφα ροζ λουλούδια της.
Ήταν το ωραιότερο σπίτι στην περιοχή εκείνη και το μοναδικό που είχε σοφίτα κάτω από τα κόκκινα κεραμίδια του. Αυτή η σοφίτα, όμως, ήταν για την Αλεξάνδρα ένα απαγορευμένο μέρος. Η μητέρα της πάντα της έλεγε να μην ανεβαίνει εκεί επάνω, γιατί μπορεί να χτυπήσει στα σκοτεινά και εκτός αυτού, υπήρχαν πράγματα παλιά, που δεν την ενδιέφεραν.

Έλα, όμως, που η Αλεξάνδρα ήταν πολύ περίεργη, όπως άλλωστε και τα περισσότερα παιδιά του κόσμου και η κλειστή πόρτα της την τραβούσε σαν μαγνήτης. Οι ερωτήσεις, η μια μετά την άλλη, έτρεχαν στο μυαλό της:

«Γιατί η πόρτα της σοφίτας ήταν πάντα κλειστή;»

«Γιατί η μητέρα της δεν την άφηνε να ανέβει;»

«Μήπως είχε κανέναν κρυμμένο θησαυρό;»

Υποσχέθηκε στον εαυτό της, πως κάποια μέρα θα ανακάλυπτε το μυστικό της σοφίτας. Και η μέρα αυτή δεν άργησε να έρθει... Η μέρα που θα έμενε αξέχαστη στην Αλεξάνδρα. Ήταν τότε, που όλοι έλειπαν από το σπίτι και δεν άφησε την ευκαιρία να πάει χαμένη. Χωρίς να χάσει καθόλου καιρό, ανέβηκε τα σκαλιά που οδηγούσαν στη σοφίτα...

Με την καρδιά της να χτυπά δυνατά, έσπρωξε την πόρτα που άνοιξε τρίζοντας παραπονεμένα. Για μια στιγμή, δίστασε... Έκανε να γυρίσει πίσω... Η περιέργειά της, όμως, ήταν τόση, που την έσπρωξε στο εσωτερικό της. Το μισοσκόταδο την αγκάλιασε ολόκληρη. Στην αρχή φοβήθηκε. Μόλις, όμως, τα μάτια της συνήθισαν το σκοτάδι, άρχισαν να κοιτάζουν τριγύρω...

«Ίσως κάπου εδώ να κρύβεται ο θησαυρός», συλλογίστηκε.

Άρχισε να ψάχνει μέσα στα σκονισμένα πράγματα. Την προσοχή της τράβηξε μια ξύλινη παλιά κασέλα, που βρισκόταν σε μια γωνιά... Πλησίασε και άρχισε να την περιεργάζεται προσεχτικά... Ήταν μαυρισμένη και σκονισμένη από την πολυκαιρία και τα σκαλιστά στριφογυριστά της στολίδια, δύσκολα ξεχώριζαν στο μισοσκόταδο.
Ένα παχύ στρώμα σκόνης είχε καθίσει για τα καλά επάνω της και τη σκέπαζε σαν πέπλο. Άπλωσε το χέρι της και τίναξε την σκόνη που σηκώθηκε σαν σύννεφο. Ήταν σίγουρη τώρα, ότι εκεί μέσα κρυβόταν κάποιος θησαυρός. Ίσως να έβρισκε μαργαριτάρια φερμένα από εξωτικά νησιά. Διαμάντια και ρουμπίνια, κοσμήματα στολισμένα με πολύτιμες πέτρες. Χρυσές λίρες που είχαν κρύψει εκεί οι πειρατές...

Σήκωσε το καπάκι αργά, περιμένοντας να αντικρίσει όλα αυτά που πέρασαν σαν αστραπή από το μυαλό της. Αυτό που έβλεπε δεν το πίστευε... Η ξύλινη κασέλα, ήταν γεμάτη με παλιά ρούχα, τακτοποιημένα όμορφα, στη σειρά...

Έκατσε στο πάτωμα απογοητευμένη. Ώστε αυτός ήταν ο θησαυρός που νόμιζε ότι θα έβρισκε;
«Τι κρίμα!», μουρμούρισε κι έκανε να ξανακλείσει την παλιά κασέλα. Το ξανασκέφτηκε, όμως... Αν κάτω από τα παλιά ρούχα βρισκόταν αυτό που γύρευε; Αλήθεια, τι έψαχνε να βρει, ούτε και εκείνη ήξερε τώρα...
Άρχισε να ανασκαλεύει τα ρούχα, να τα βγάζει και να τα ακουμπά στο πάτωμα. Όλα ήταν φορεμένα με ξεθωριασμένα χρώματα. Εκεί ήταν το πρώτο πλεχτό ζακετάκι της, εκεί και το ροζ φορεματάκι της με το μεγάλο λευκό φιόγκο, που το πέρασμα του χρόνου είχε αφήσει τη χλωμάδα του φεγγαριού. Όλα τα αγαπημένα της, παλιά ήταν εκεί φυλαγμένα με προσοχή!

Θα είχε αδειάσει, σχεδόν, την κασέλα, όταν τα δάχτυλά της άγγιξαν ένα ύφασμα αλλιώτικο απ’ τα άλλα... Το τράβηξε έξω και το ξεδίπλωσε. Ένα μεταξένιο κεντίδι άπλωσε στα πόδια της Αλεξάνδρας, όλου του κόσμου τα πλουμιστά λουλούδια, μαγικά πουλιά ,χρυσοκέντητους στραυραετούς και ξωτικά. Γαλάζιες θάλασσες και καράβια ταξιδιάρικα, ήλιους, φεγγάρια κι αστέρια ασημοκεντημένα. Μαγεύτηκε από τα χρώματα και την ομορφιά του η Αλεξάνδρα...

Ήταν βέβαιη ότι κάπου το είχε ξαναδεί... Ξάφνου, θυμήθηκε! Ήταν η γιαγιά της εκείνη που το κέντησε! Ήταν μικρούλα, όμως... Τη θυμόταν να το κρατά στα χέρια της και να περνά στη βελόνα της πότε κόκκινες, πότε γαλάζιες και πότε ασημένιες και χρυσές κλωστές και εκείνες να γίνονται επάνω στο μεταξωτό πανί, ουρανός και θάλασσα, λουλούδια και νεράιδες...
Όποιος το έβλεπε δεν πίστευε, σίγουρα, ότι φτιάχτηκε από χέρια ανθρώπου. Τόσο όμορφο ήταν!
Την προσοχή της τράβηξε μια μικρή ηλιαχτίδα, που τρύπωσε κρυφά από μια χαραμάδα του κλειστού παραθύρου και θέλησε να παίξει με την κεντημένη γοργόνα.

Το κορμί της, μισό ανθρώπινο και μισό σκεπασμένο με ασημένια λέπια, γυάλιζε κάτω από το χλωμό φως της παιχνιδιάρας ηλιαχτίδας. Τα μαλλιά της, χρυσές ξανθές μπούκλες κυμάτιζαν σαν αληθινά στην πλάτη της και στο κεφάλι της φορούσε το ωραιότερο στεφάνι που είχε δει ποτέ της η Αλεξάνδρα. Ήταν φτιαγμένο από κατακόκκινα κοράλλια και πολύχρωμα κοχύλια, από μακρινούς θαλασσόκηπους.
Εκείνο, όμως, που της έκανε περισσότερη εντύπωση, ήταν τα μάτια της! Γαλάζια, σαν την θάλασσα, την κοιτούσαν κατάματα, σαν να της έλεγαν:
«Δώσε μου το χέρι σου να σε ταξιδέψω εκεί που κανείς δεν ταξίδεψε ποτέ!»
Kαι η Αλεξάνδρα άπλωσε το χέρι της... Ένιωσε να γίνεται ελαφριά σαν πούπουλο και η γοργόνα την πήρε μαζί της. Για πότε βρέθηκαν στην αγκαλιά της θάλασσας! Εκεί που χιλιάδες πολύχρωμα ψάρια κολυμπούσαν γύρω τους, σχηματίζοντας χορευτικές φιγούρες!

Μπροστά τους τώρα απλώνονταν ένα θαλασσινό λιβάδι, γεμάτο κοράλλια, που τα χρώματά τους ήταν σαν τα χρώματα του ουράνιου τόξου! Η μικρή γοργόνα ήξερε απ’ έξω και ανακατωτά όλες τις σπηλιές, εκεί που ζούσαν οι νεράιδες της θάλασσας. Εκείνες είχαν αναλάβει να ταΐζουν τα ορφανά ψαράκια, που οι γονείς τους είχαν πιαστεί στα δίχτυα των ψαράδων...

Ποτέ δεν μπορούσε να φανταστεί πόσο όμορφος ήταν ο μαγικός κόσμος της μικρής γοργόνας!

Για μια στιγμή την ένιωσε να γίνεται ανήσυχη.

«Τι συμβαίνει;» τη ρώτησε.

«Έλα γρήγορα» της απάντησε η μικρή γοργόνα, τραβώντας την από το χέρι, ανεβαίνοντας στην επιφάνεια της θάλασσας.
Όταν έφτασαν επάνω, άγρια θεόρατα κύματα έπαιζαν με ένα καράβι, σαν να να ήταν καρυδότσουφλο. Πότε το κατέβαζαν σε νερένιους γκρεμούς και πότε το ανέβαζαν σε αφρισμένα βουνά.
Σίγουρα θα βούλιαζε μαζί με τους ναύτες του, αν η μικρή γοργόνα δεν πρόσταζε τον άνεμο να κοπάσει την δύναμή του. Εκείνος, υπακούοντας στις προσταγές της, χαμήλωσε την ανάσα του, ώσπου έγινε μια θαλασσινή αύρα... Η γαλήνη ξαναγύρισε στα κύματα και το μικρό καράβι μπόρεσε να συνεχίσει το ταξίδι του, αφήνοντας πίσω του μια γραμμή από αφρό...

Καθώς απομακρυνόταν, στο βάθος του ορίζοντα η Αλεξάνδρα διέκρινε στην πλώρη του τη μικρή γοργόνα, να στέκεται ακίνητη και να κοιτά τη θάλασσα...

«Στάσου, μη φεύγεις!» της φώναξε, μα εκείνη δεν φάνηκε να την ακούει...
«Αλεξάνδρα, πού είσαι;» άκουσε τη μητέρα της να τη φωνάζει. Τινάχτηκε ξαφνιασμένη. Στην αγκαλιά της κρατούσε ακόμα το μεταξωτό κεντίδι της γιαγιάς της...
«Τι κρίμα!» σκέφτηκε. «Ξέχασα να ρωτήσω, πώς λέγανε τη μικρή γοργόνα».
«Να ήταν, άραγε, η αδελφή του Μέγα Αλέξανδρου;»
------------------------
Τα «ΠΑΙΔΙΚΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ» έχουν τη χαρά να φιλοξενούν ένα υπέροχο παραμύθι, πλούσιο σε εικόνες και μηνύματα. Το έγραψε και μας το έστειλε η ταλαντούχα Ρούλα Σμαραγδάκη (Σμαραγδένια), αγαπημένη φίλη του ιστολογίου. 
Είναι ένα όμορφο δώρο για τους μικρούς φίλους που μας παρακολουθούν, αλλά και για τους μεγάλους, γιατί μ’ έναν ξεχωριστό, νοσταλγικό τρόπο, τους βοηθά να απελευθερώσουν τη φαντασία τους και να ξαναγίνουν για λίγο παιδιά! Την ευχαριστώ πολύ για τη συνεργασία της μαζί μου κι εύχομαι να συνεχίσει το συγγραφικό της έργο (ποιήματα και παραμύθια), με την ίδια αγάπη και τρυφερότητα για τα παιδιά!

Αντώνης Κρασάκης
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Η ζούγκλα του μαυροπίνακα και η σεξουαλική κακοποίηση

Πολύ καιρό πριν από τα smartphones ο Έλιοτ αναρωτιόταν πού είναι όλη η σοφία που χάσαμε μέσα στη γνώση, πού είναι όλη η γνώση που χάσαμε μέσα στην πληροφόρηση;
Τα σημερινά παιδιά, προτού μάθουν αριθμητική και σύνταξη, παίζουν στα δάχτυλα τις εφαρμογές των έξυπνων ηλεκτρονικών συσκευών. Δι’ αυτών κοινωνικοποιούνται, μέσα στο αχανές -διαρκώς διαστελλόμενο σε αντίθεση με το κανονικό- ψηφιακό σύμπαν, μαθαίνουν να χτίζουν(;) σχέσεις με τους άλλους.

Προτού καταλάβουν τον κόσμο έχουν καταγοητευτεί από την ψηφιακή εκδοχή του, τόσο που το ενσώματο περιβάλλον τους να φαντάζει άχαρο, άχρωμο, πεπερασμένο, βαρετό. Πώς να συναγωνιστεί τον παγκόσμιο ιστό με τα ασύλληπτα σε ποσότητα και είδος ερεθίσματα; Είναι μάταιο και άτοπο να το προσπαθήσει.

Το ενσώματο περιβάλλον, η οικογένεια και οι δάσκαλοι, μόνο πλοηγοί μπορούν να γίνουν, να οπλίσουν τα παιδιά για τον αγώνα της ζωής με αξίες, πρωτίστως (δια)μορφώνοντάς τα με την αξία του σεβασμού του άλλου. Από εκεί αρχίζουν και εκεί τελειώνουν όλα. Αν δεν εσωτερικευτεί αυτός ο σιδερένιος κανόνας, αν δεν γίνει ένα με την ανάσα των παιδιών, μεγαλώνοντας οι ενορμήσεις θα έχουν το πάνω χέρι, ο απέναντι θα είναι περιφρονήσιμος, αναλώσιμος, πεδίο βολής φθηνό.

Οι σκέψεις αυτές συνοδεύουν την πρόσφατη αποκάλυψη για σεξουαλική κακοποίηση 13χρονου μαθητή από ομήλικό του σε σχολείο της Αθήνας και τη βιντεοσκόπηση του βιασμού από τρίτο παιδί, το οποίο διέδωσε τις εικόνες, χωρίς κανείς από εκείνους που τις είδαν να το καταγγείλει. Μία αλυσίδα αθλίων πράξεων που γίνονται ακόμη πιο σοκαριστικές, επειδή έχουν δράστες παιδιά. Πότε πρόλαβαν να μάθουν να αδιαφορούν απολύτως για τον άλλον, να επιδιώκουν ή να ανέχονται τον «αφανισμό» του;

Αν θεωρήσουμε μεμονωμένο το περιστατικό, ησυχάζουμε και γυρίζουμε πλευρό. Αλλά φαίνεται πώς η ζούγκλα του μαυροπίνακα με τη διάσταση πλέον του ακραίου εκφοβισμού από μαθητές σε μαθητές και από μαθητές σε δασκάλους είναι μια θλιβερή πραγματικότητα, παντού -ίσως χειρότερα αλλού- και σε μας.

Ποιος φταίει; Τι φταίει;

Αναρωτιέμαι αν μπορούσε να πατήσουμε αντιστρόφως τα «σκαλιά» του Έλιοτ, από την πληφορόρηση στη γνώση και στη σοφία. Γιατί τελικώς παιδεία είναι αυτό που επιβιώνει όταν όλα όσα έχουν μαθευτεί, ξεχάστηκαν.
_______________________

~ Μαρία Χούκλη
Δημοσιεύθηκε στη «ΜτΚ» στις 17 Φεβρουαρίου 2019
by Αντικλείδι , https://antikleidi.com
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Παιδόφιλοι έχουν στήσει «καρτέρι» στο Fortnite

Εργαλείο στα χέρια παιδόφιλων έχει γίνει ένα από τα πιο δημοφιλή παιχνίδια στον κόσμο, το Fortnite
 Μέσω του live chat προσποιούνται ανήλικους παίκτες, μπαίνουν στην κοινότητα του Fortnite, και επιχειρούν να παρασύρουν και να προσεγγίσουν ανυποψίαστα παιδιά 
Οι πρώτες καταγγελίες τέτοιων κρουσμάτων έχουν καταγραφεί και στη χώρα μας. 

Γονείς προσοχή: Οι παιδόφιλοι χρησιμοποιούν το παιχνίδι Fortnite για να προσελκύσουν παιδιά
Η Epic Games που κυκλοφορεί το παιχνίδι έχει κι άλλο πονοκέφαλο να επιλύσει. 
Στις διαφημίσεις της στο YouTube παρατηρήθηκαν απανωτά περιστατικά σχολιασμού σε αυτές από παιδόφιλους με αποτέλεσμα να προβεί στην απόσυρση των διαφημίσεων από τον διάσημο ιστότοπο.

enikos.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

© Το χαμομηλάκι | To hamomilaki