Η ιστορία ενός καρδιοπαθούς παιδιού

Ένα αγοράκι μπήκε επειγόντως στις Πρώτες Βοήθειες ενός νοσοκομείου. Ύστερα από επείγουσες εξετάσεις, ο γιατρός αποφάνθηκε τα εξής: «Θα ανοίξω την καρδιά σου…»

Διαβάστε τη συνέχεια της συγκινητικής ιστορίας ενός καρδιοπαθούς παιδιού
Το αγοράκι τον διέκοψε απότομα: «Μέσα στην καρδιά μου θα βρείτε το Χριστό»
Ο χειρουργός τον κοίταξε περίεργα και καθώς δεν πίστευε, σούφρωσε τα φρύδια του και του είπε:
«Θα ανοίξω την καρδούλα σου για να διαπιστώσω τις βλάβες που σου προκάλεσε η αρρώστια σου…»

«Ναι, αλλά όταν ανοίξετε την καρδιά μου, θα βρείτε το Χριστό.»
Ο γιατρός έριξε ένα βλέμμα περίεργο προς τους γονείς του που κάθονταν ήρεμοι πλάι του και συνέχισε: «Όταν διαπιστώσω τις βλάβες, θα κλείσω την καρδιά και το στήθος σου και θα αποφασίσω τι θα κάνω.»
«Σύμφωνοι, αλλά θα βρείτε το Χριστό μέσα στην καρδιά μου. Η Αγία Γραφή λέει, πως ο Χριστός κατοικεί εκεί μέσα. Όλοι οι εκκλησιαστικοί ύμνοι λένε, πως ο Χριστός κατοικεί εκεί, μέσα στην καρδιά μας. Εσείς θα τον βρείτε μέσα στη δική μου καρδιά.»
Ο καρδιοχειρουργός απηύδησε: «Θα σου πω τι ακριβώς θα βρω μέσα στην καρδιά σου. Θα βρω ένα φθαρμένο καρδιακό μυ, μια μειωμένη κυκλοφορία αίματος και εξασθενημένα αιμοφόρα αγγεία. Και τότε θα μπορώ, αν ξέρω, αν έχω τη δυνατότητα να σε κάνω καλά.»
«Και θα βρείτε επίσης και το Χριστό, που βρίσκεται εκεί…»
Ο γιατρός βγήκε από την αίθουσα εξετάσεως ενοχλημένος. Καημένο παιδί…!
Όπως είχε προβλέψει, προέβη στη χειρουργική επέμβαση… Οι βλάβες ήταν σημαντικές, καθώς είχε προβλέψει, σύμφωνα με την εικόνα των εξετάσεων. Δεν μπορούσε να κάνει τίποτα…
Όταν τελείωσε το χειρουργείο, κάθισε στο γραφείο του για να καταγράψει στο τετράδιο χειρουργείου τις σημειώσεις του σχετικά με την επέμβαση: κατεστραμμένη αορτή, κατεστραμμένη πνευμονική φλέβα, εκτεταμένη μυϊκή εκφύλιση. Καμιά ελπίδα μεταμόσχευσης. Καμιά ελπίδα ίασης. Θεραπεία: παυσίπονα και απόλυτη ανάπαυση. Πρόγνωση (σταμάτησε): ο θάνατος θα επέλθει μέσα στο χρόνο…
Άφησε τον Η/Υ και σηκώθηκε… Απευθύνθηκε στο Χριστό του μικρού: ¨Γιατί, αναφώνησε, γιατί το έκανες αυτό; Το έστειλες εδώ. Το έστειλες μ’ αυτό το κακό. Το καταδίκασες να πεθάνει μικρό απ’ αυτό το κακό. Γιατί; Γιατί;»
Τότε στο βάθος του είναι του, άκουσε μια φωνή να του απαντά: «Αυτό το παιδί δεν είναι προορισμένο να ζήσει μακροπρόθεσμα στο δικό σας ποίμνιο. Αυτό το παιδί ανήκει στο δικό μου ποίμνιο και έτσι θα είναι για πάντα. Εδώ, στο δικό μου ποίμνιο, δεν υπάρχει κανένας πόνος. Θα ανακουφιστεί τόσο, όσο δε φαντάζεσαι. Κάποια μέρα, οι γονείς του θα το συναντήσουν εδώ και θα γνωρίσουν την ειρήνη. Το ποίμνιό μου θα συνεχίσει να αυξάνεται.»
Δάκρυα έτρεχαν στα μάτια του καρδιοχειρουργού. Όμως τα αισθήματά του ενάντια στο Θεό, γεμάτα εγωισμό, αντιδρούσαν μέσα του: «Έπλασες αυτό το πλάσμα, έπλασες αυτή την καρδιά. Είναι καταδικασμένο να πεθάνει μέσα σε λίγους μήνες… γιατί;»
Η φωνή μέσα του απάντησε: «Το παιδί πρέπει να επιστρέψει στο δικό μου ποίμνιο γιατί έχει εκτελέσει το καθήκον του. Δεν έπλασα το παιδί μου στη γη για να το χάσω, αλλά για να ξαναβρεθεί ένα άλλο χαμένο πρόβατο.»
Ο γιατρός κατάλαβε πως αυτό το παιδί δεν ήρθε εκεί τυχαία… ήρθε γι’ αυτόν… Ο ίδιος είχε λάβει μια χριστιανική μόρφωση… Οι αναμνήσεις χόρευαν μέσα στο νου του. Εξ αιτίας των πολλών επαγγελματικών του επιτυχιών, η ψυχή του είχε γίνει η τελευταία του φροντίδα.
Μπήκε στο θάλαμο του παιδιού, κάθισε πάνω στο κρεβάτι του, έχοντας απέναντί του τους γονείς του.
Το αγοράκι ξύπνησε και ψέλλισε: «Ανοίξατε την καρδιά μου;»
«Ναι!», απάντησε συγκινημένος ο γιατρός.
«Και τι βρήκατε;», ρώτησε ο μικρός.
« Βρήκα το Χριστό», απάντησε ο χειρουργός, κλαίγοντας σαν το μικρό παιδί που ήταν ο ίδιος, πριν από πενήντα χρόνια…
Το παιδί και ο γιατρός έγιναν οι καλύτεροι φίλοι…

 newsbomb.gr

Το βλέμμα που με καθήλωσε...

Ήταν απόγευμα όταν περνούσα με το αυτοκίνητό μου από ένα πολυσύχναστο δρόμο του Χαλανδρίου.

Της ΜΑΡΙΑΣ ΓΙΑΧΝΑΚΗ
Πριν σταματήσω μπροστά στην πινακίδα που έγραφε  stop για τα αυτοκίνητα αντιλήφθηκα μια γυναικεία μορφή να ψάχνει στα σκουπίδια των κάδων που βρισκόταν στο βάθος του οπτικού μου πεδίου.  Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι έβλεπα άλλο ένα τέτοιο περιστατικό ανάμεσα στα δεκάδες που συναντά ο καθένας μας πια καθημερινά.

Στην αρχή φοβήθηκα μήπως έπαθα ανοσία από τις εικόνες της καθημερινότητας. Δεν θα το συγχωρούσα στον εαυτό μου. Πλησιάζοντας όμως με το αυτοκίνητο είδα ξεκάθαρα το βλέμμα της καλοβαλμένης κατά τα άλλα κυρίας που δεν έβλεπε τίποτα γύρω της παρά μόνο τα σκουπίδια τα οποία έψαχνε επισταμένα.

Έψαχνε με πάθος.  Τα σκουπίδια ήταν πολλά λόγω των απεργιών και ίσως να ένιωθε τυχερή ότι κάτι μπορεί να βρει παραπάνω σήμερα. Κάποιος δεν θα καθάρισε καλά το κουτί που πέταξε από τα γλυκά του ζαχαροπλαστείου, κάποιο φρούτο που μπαγιάτεψε  στο ψυγείο  κάποιας νοικοκυράς θα βρεθεί. Ή ίσως λίγο ψωμί μουχλιασμένο ανάμεσα στις σακούλες με τα απορρίμματα.

Όλες οι σκέψεις του μυαλού της διαπερνούν  και το δικό μου μυαλό . Ήταν σαν να άκουγα  τα λόγια που ψιθυρίζε με τα σουφρωμένα χείλη της νιώθω την σκέψη της να με τρυπάει από άκρη ως άκρη και το βλέμμα της να απειλεί την γαλήνη που είχα στην ψυχή μου λίγο πριν την συναντήσω.

Ξαφνικά βρήκε ένα χάρτινο κουτί γάλα, το βλέμμα της έλαμψε στο πρώτο κούνημα του κουτιού για να δει αν έχει μέσα έστω και λίγες σταγόνες. Τότε ένιωσε χαρά… Είχε λίγο  απομείνει αλλά είχε … Έβαλα χειρόφρενο στο αυτοκίνητο και τόλμησα να ανοίξω την πόρτα του αυτοκινήτου μου. Σε λίγο βρέθηκα δίπλα στην κυρία με το άδειο βλέμμα δεν μπορούσα με τίποτα να την προσπεράσω…

briefingnews.gr-

Το οδοιπορικό ενός κακοποιημένου παιδιού στην Ελλάδα

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα
ενάντια στην Παιδική Κακοποίηση
 

Πολλά παιδιά στην Ελλάδα αντιμετωπίζουν τη βία, την παιδική κακοποίηση, τη σεξουαλική κακοποίηση, την εκμετάλλευση, την αμέλεια, την εγκατάλειψη. Τις περισσότερες φορές θύτες είναι οι ίδιοι οι γονείς τους.

Τα παραπάνω τονίζει σε ανακοίνωσή του «Το Χαμόγελο του Παιδιού», με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα ενάντια στην Παιδική Κακοποίηση, που έχει οριστεί σήμερα 19 Νοεμβρίου.
Συνολικά 691 περιπτώσεις έφτασαν ως καταγγελίες στην Εθνική Τηλεφωνική Γραμμή SOS 1056, από την 1η Δεκεμβρίου έως και τις 31 Οκτωβρίου 2012, τις οποίες προώθησε στις αρμόδιες εισαγγελικές αρχές.

Όπως αναφέρει το ΑΜΠΕ, το ίδιο χρονικό διάστημα, «Το Χαμόγελο του Παιδιού» προχώρησε σε επιτόπια παρέμβαση 122 παιδιών που βρέθηκαν σε άμεσο κίνδυνο, εκ των οποίων τα 66 έχρηζαν άμεσης απομάκρυνσης από το οικογενειακό τους περιβάλλον.
Ερευνητές, διεθνώς, εκτιμούν ότι τουλάχιστον ένα στα πέντε κορίτσια και ένα στα 10 αγόρια θα γίνει θύμα σεξουαλικής κακοποίησης πριν ακόμη φτάσει την ηλικία των 18 ετών, ενώ, μόνο μία στις τρεις υποθέσεις θα δηλωθεί.

Τουλάχιστον 1,8 εκατομμύρια παιδιά οδηγούνται στη σεξουαλική εκμετάλλευση.

Μελέτες της Mayo Clinic, του Κέντρου Πρόληψης και Ελέγχου Νοσημάτων (HΠΑ), καθώς και άλλων φορέων, ανακαλύπτουν συνεχώς ότι το ιστορικό σεξουαλικής κακοποίησης οδηγεί σε πολλαπλές διαταραχές της υγείας κατά τη διάρκεια της ενήλικης ζωής του παιδιού, προκαλώντας ένα τεράστιο βάρος για όλη τη ζωή των θυμάτων και μία ευρεία πρόκληση για τη δημόσια υγεία.
Μελέτη της Mayo Clinic, το 2010, εντόπισε ότι το ιστορικό σεξουαλικής κακοποίησης σχετίζεται με τάσεις αυτοκτονίας, μετατραυματικό στρες, διαταραχές άγχους, κατάθλιψης, διατροφικές διαταραχές και διαταραχές στον ύπνο.

Η σεξουαλική θυματοποίηση επηρεάζει τον εγκέφαλο του παιδιού και έχει σοβαρές επιπτώσεις στη υγεία του για την υπόλοιπη ζωή του. Δημιουργεί κινδύνους για προβλήματα ψυχικής και σωματικής υγείας, περιλαμβανομένου και του κινδύνου για θάνατο από διαβήτη, καρκίνο και καρδιακή ανεπάρκεια.

Στην Ελλάδα, όπως επισημαίνει «Το Χαμόγελο του Παιδιού», τα περιστατικά που καταγγέλλονται καταλήγουν στις αρμόδιες εισαγγελικές αρχές, οι οποίες καλούνται να αποφασίσουν για την προστασία του παιδιού-θύματος.

Μόλις κριθεί επιβεβλημένη η απομάκρυνσή του από το κακοποιητικό περιβάλλον, το παιδί μεταφέρεται σε κάποιο από τα Νοσοκομεία Παίδων, ώστε να βεβαιωθεί η κατάσταση της υγείας του. Παράλληλα, αναζητείται ο κατάλληλος χώρος φιλοξενίας του.
Ωστόσο, σημειώνει «Το Χαμόγελο του Παιδιού», η έλλειψη χώρων φιλοξενίας οδηγεί πολλά από αυτά τα παιδιά να παραμένουν «εγκαταλελειμμένα» στα Νοσοκομεία Παίδων για εβδομάδες, μήνες, ακόμη και χρόνια σε κάποιες περιπτώσεις, αν δεν βρεθεί άμεσα κάποια λύση.
«Στο νοσοκομείο παύει η σωματική κακοποίηση. Η κοινωνία επαναπαύεται πιστεύοντας ότι έχει επιτελέσει το χρέος της. Ποια είναι η επόμενη μέρα για αυτά τα παιδιά;», υπογραμμίζει η οργάνωση και συμπληρώνει ότι «από την στιγμή που το παιδί εισέρχεται στο "κοινωνικό σύστημα" ξεκινά μία μεγάλη και δύσκολη πορεία. Η μία υπηρεσία διαδέχεται την άλλη και το παιδί παραμένει στο Νοσοκομείο».

Η επόμενη μέρα λοιπόν προδιαγράφει ενός άλλου τύπου κακοποίηση, με θύτη αυτή τη φορά την κοινωνία και το προνοιακό σύστημα και θύμα το ήδη κακοποιημένο παιδί.
Οι εισαγγελείς αποφαίνονται για την προστασία του, οι κρατικοί φορείς, οι κοινωνικές υπηρεσίες και η πρόνοια αναλαμβάνουν την ευθύνη να βρεθεί μία λύση και το παιδί περιμένει. «Σπίτι» του ένα δωμάτιο νοσοκομείου!
Για την επίλυση των προβλημάτων του προνοιακού συστήματος της Ελλάδας, «Το Χαμόγελο του Παιδιού» προτείνει τη δημιουργία χώρων φιλοξενίας, την ανάπτυξη εναλλακτικών μορφών παιδικής προστασίας, την εφαρμογή κοινωνικής ιατρικής στα Νοσοκομεία Παίδων κ.α. Ωστόσο, αυτό που πρωταρχικά κρίνεται απαραίτητο, σύμφωνα με την οργάνωση, είναι η απρόσκοπτη συνεργασία όλων των φορέων που δραστηριοποιούνται στην παιδική προστασία, με γνώμονα πάντα το συμφέρον του παιδιού και την αναζήτηση των πλέον ενδεδειγμένων μεθόδων υποστήριξης των παιδιών.

«Το Χαμόγελο του Παιδιού», στην ανακοίνωσή του, παραθέτει πραγματικές ιστορίες κακοποίησης παιδιών που σήμερα φιλοξενούνται από την οργάνωση.

Η Χριστίνα είναι σήμερα 22 ετών και γνώρισε από πολύ μικρή τη σεξουαλική και σωματική κακοποίηση.
Οι γονείς της βρίσκονται σε διάσταση από τότε που η μικρή ήταν 2,5 ετών. Έκτοτε, η Χριστίνα και ο μεγαλύτερος αδελφός της, έμεναν με τον παππού και τη γιαγιά σε επαρχιακή πόλη της Ελλάδας.
Από τότε που χώρισαν οι γονείς της, η Χριστίνα δεν είχε καμία σχέση και επικοινωνία με την μητέρα της, παρότι ζούσαν στην ίδια περιοχή. Ο πατέρας της συζούσε με μία κυρία, με την οποία μάλιστα απέκτησε μία κόρη.
Τον Απρίλιο του 2003 η Χριστίνα επισκέφθηκε την Κοινωνική Υπηρεσία του νοσοκομείου της περιοχής της και ανέφερε στην κοινωνική λειτουργό ότι ξυλοκοπείται πολύ συχνά από τον πατέρα της, χωρίς αιτία, με αποτέλεσμα...