Τόσα χρόνια ξέρεις τι κατάλαβα;

Τόσα χρόνια, τι κατάλαβα;
Πως δεν θέλουνε πολλά οι άνθρωποι.
Μια καλή κουβέντα θέλουνε. Ένα χαμόγελο. 

Ένα άγγιγμα στο χέρι.

Να κάτσεις και να κλάψεις μαζί τους στο πόνο τους θέλουνε.
Να νιώσεις λίγο τον καημό τους και ας μην έχεις λύση να τους δώσεις.
Να συμμετέχεις στη γιορτή τους θέλουνε. 

Να χαρείς με τη χαρά τους. Να φάτε μαζί. Να πιείτε. Να γελάσετε.

Ένα φιλικό χτύπημα στη πλάτη.

Κάποιον να τους ακούσει θέλουνε. 

Κάποιον να τους ακούσει μέσα σε έναν κόσμο που έχει μάθει μόνο να ουρλιάζει.

Δε θέλουνε πολλά οι άνθρωποι.
Λίγη αγάπη θέλουνε.
Λίγη αγάπη.
Δώσε την.
Δεν σου κοστίζει κάτι…

πηγή

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

Αφιέρωμα στην ηθικοποίηση του παιδιού: Η Ηθική κατά Αριστοτέλη

Οφείλουμε να καλλιεργήσουμε την αρετή

μέσω της εξάσκησης και της ανατροφής. 

Η εκπαίδευση είναι κεφαλαιώδους σημασίας

.

Για τον Αριστοτέλη, η ηθική είναι μια επιστήμη στην οποία οφείλουμε να εντρυφήσουμε όχι για να αποκτήσουμε γνώση προς χάρη της γνώσης, αλλά για να αποκτήσουμε γνώση που θα καθοδηγεί τις πράξεις μας. Με κάθε πράξη και έρευνα, αποσκοπούμε σε κάτι καλό.

Η αρετή δεν είναι προνόμιο των τυχερών.
Κατακτάται από τις προσωπικές μας προσπάθειες.

Μερικά πράγματα τα επιθυμούμε προκειμένου να αποκτήσουμε κάτι άλλο (όπως τα χρήματα ή η τροφή). Άλλα πράγματα τα επιθυμούμε επειδή είναι αυτά που είναι (όπως η τέρψη, η υγεία και η ευτυχία). Παρ’ ότι επιθυμούμε την τέρψη και την υγεία προς χάρη της τέρψης και της υγείας, η τέρψη και η υγεία δεν επαρκούν, αφού τα αποζητάμε για να είμαστε ευτυχισμένοι. Ωστόσο η ευτυχία επαρκεί. 

Ότι κάνουμε ή επιθυμούμε, είναι επειδή αποζητάμε την ευτυχία, όμως αποζητάμε την ευτυχία ως αυτοσκοπό.

Συνεπώς, η ηθική του Αριστοτέλη είναι τελεολογική, αφού αποσκοπεί στην πραγματοποίηση της επιδίωξης που είναι ενύπαρκτη σε όλες τις εκφάνσεις της ανθρώπινης ζωής. Και το τέλος είναι η ευδαιμονία.

Πως πρέπει να ζούμε

Το ερώτημα της ορθότερης συμπεριφοράς έγκειται στον προσδιορισμό των πράξεων που προάγουν την αληθινή ευτυχία του ανθρώπου. Ο Αριστοτέλης καταλήγει στο συμπέρασμα ότι για να είμαστε ευτυχισμένοι οφείλουμε να ζούμε ενάρετα. 

Η ενάρετη ζωή δεν αποτελεί μέσο για την πραγμάτωση μιας επιδίωξης, αλλά την πραγμάτωση αυτής της επιδίωξης.

Η ευδαιμονία προϋποθέτει αρίστευση, τη μεγαλύτερη δυνατή πραγμάτωση των ανθρώπινων δυνατοτήτων (όπως η φιλία, η φρόνηση, η κοινωνική ζωή και η γνώση). Η ευτυχία για τον άνθρωπο έχει μια κοινωνική διάσταση. Οι πολιτικές και κοινωνικές αρετές αναπτύσσονται μόνο όταν συναναστρεφόμαστε τους άλλους μέσα σε μια τοπική κοινωνία (πόλη), μέσω της εκπαίδευσης.

Η αρετή ως συνήθεια

Για τον Αριστοτέλη, ευτυχία είναι η δραστηριότητα της ψυχής που είναι σύμφωνη με την αρετή, είναι ο ενάρετος βίος. Τι είναι όμως η αρετή; Είναι γνώση, συναίσθημα, επιλογή ή συνήθεια; Για τον Αριστοτέλη, η αρετή είναι βαθιά ριζωμένη συνήθεια, γνώρισμα του χαρακτήρα, προδιάθεση της ψυχής. Οι ηθικές αξίες αποτελούν γνωρίσματα ενός καλού χαρακτήρα. Ο παράγοντας επιλογή εμπλέκεται στις ηθικές αξίες. Μολαταύτα ο Αριστοτέλης δεν προσφέρει μια μέθοδο που θα μας επιτρέπει να επιλέγουμε πάντα ορθά. Οι ηθικές αξίες συνδέονται και με τα συναισθήματα μας, αφού οι πράξεις μας συχνά απορρέουν από τις επιθυμίες και τα πάθη μας. Ουσιαστικά, οι αρετές είναι προδιαθέσεις οι οποίες μας ωθούν να αισθανόμαστε και να ενεργούμε κατά ορισμένο τρόπο.

Η αρετή δεν είναι προνόμιο των τυχερών. Κατακτάται από τις προσωπικές μας προσπάθειες.

Οι ατυχίες μπορούν να καταπνίξουν την αρετή, αλλά δεν γεννιόμαστε ενάρετοι. Μάλιστα, οφείλουμε να καλλιεργήσουμε την αρετή μέσω της εξάσκησης και της ανατροφής. 

Η εκπαίδευση είναι κεφαλαιώδους σημασίας. Ιδιαίτερα ευεργετικό είναι να περιτριγυριζόμαστε από ενάρετους ανθρώπους τους οποίους θεωρούμε πρότυπο μίμησης. Η αρετή είναι συνήθεια, αλλά είναι προϊόν καλλιέργειας και προβλέπει σωστά συναισθήματα και εμπειρία στη διαδικασία επιλογής. Ο καλός χαρακτήρας δεν δημιουργείται από μια καλή πράξη, αλλά από την αδιάκοπη σμίλευση του χαρακτήρα.

Πίνακας Αριστοτέλειων Αρετών

Κάθε γραμμή περιλαμβάνει ένα υποβόσκον πάθος (σε παρένθεση), καθώς και δύο ελαττώματα –ένα οφειλόμενο σε ανεπάρκεια και ένα σε υπερβολή. Η αρετή αναπαριστά τον κατάλληλο ή λειτουργικό βαθμό πάθους που οδηγεί στην ορθή δράση.

ΕΛΑΤΤΩΜΑ ΑΠΟ ΑΝΕΠΑΡΚΕΙΑ	ΑΡΕΤΗ (υποβόσκον πάθος)	ΕΛΑΤΤΩΜΑ ΑΠΟ ΥΠΕΡΒΟΛΗ
Δειλία	Θάρρος (αυτοεκτίμηση)	Απερισκεψία (ύβρις)
Ασυγκινησία	Αυτοσυγκράτηση (επιθυμία για σωματικές ηδονές)	Κατάχρηση
Λιποψυχία	Μεγαλοψυχία (επιθυμία για τέρψη)	Ματαιοδοξία
Ατολμία	Μετριοφροσύνη (αίσθημα ντροπής)	Αδιαντροπιά
Αυτοϋποτίμηση	Πραγματική εικόνα του εαυτού μας (έλεγχος της εντύπωσης που δίνουμε στους άλλους)	Καυχησιολογία
Σκαιότητα	Φιλικότητα (επιθυμία να ευχαριστήσουμε τους άλλους)	Δουλοπρέπεια
Απρέπεια	Χιούμορ (επιθυμία να διασκεδάσουμε τους άλλους)	Γελοιότητα
Χαιρεκακία	Ιερή αγανάκτηση (συμμερισμός στα δεινά των άλλων)	Ζηλοφθονία

Μάικλ Πικάρντ, Οδοιπορικό στην φιλοσοφική αναζήτηση
(ΒΙΒΛΙΑ ΤΕΡΖΟΠΟΥΛΟΣ, 2009, σελ. 58-59)

Πηγή: axia-logou.blogspot.gr, το βρήκαμε στο antikleidi

Η αλαζονεία δυναμώνει, και ύστερα καταστρέφει

    Τρέφει την άγνοια, καθιστώντας τον αλαζόνα εύκολη λεία. 

Το χτύπημα που δεν βλέπει να έρχεται είναι εκείνο που θα τον σωριάσει στη γη.
    Συμβαίνει, άτομα που κατέχουν υψηλά αξιώματα και έχουν αναδειχθεί σε διαχειριστές σημαντικών εθνικών κεφαλαίων και υψηλού συμβολισμού έργων, που λαμβάνουν επαίνους και εγκώμια, να πιστεύουν ότι έγιναν άτρωτοι, μικροί απρόσβλητοι θεοί. Φτάνουν να θεωρούν πως η ζηλευτή ισχυρή θέση τους, η υπερχειλίζουσα δύναμή τους, έχει χτίσει ισχυρή ασπίδα προστασίας. 

Τίποτα και κανείς δεν μπορεί να τους αγγίξει, καμιά μπόρα δεν θα νοτίσει την κεφαλή τους, καμία υποψία δεν θα αμαυρώσει τους τίτλους τους, μπροστά τους θα είναι τυφλοί οι ελεγκτικοί μηχανισμοί, αφού οι νόμοι είναι μόνο για τους «κοινούς», εκείνοι εξαιρούνται.

    Η αλαζονεία της εξουσίας τούς τυφλώνει. Περιφέρονται στα δημόσια πεδία σαν άσπιλες περιστερές την ώρα που απολαμβάνουν απερίσκεπτοι, υπερφίαλοι, ασύνετοι, τους πλούσιους καρπούς των ανομημάτων τους. Ούτε διανοούνται ότι η πανοπλία τους ενδέχεται να γίνει διαφανής. Η αλαζονεία τρέφει την άγνοιά τους. 

Η υπερβολική αυτοπεποίθηση συσκοτίζει όσα δεν γνωρίζουν. Και αυτά τα τυφλά σημεία τούς καθιστούν εύκολη λεία. Το χτύπημα που δεν βλέπουν να έρχεται είναι εκείνο που θα τους σωριάσει στη γη. 

.........
    Η αλαζονεία της εξουσίας, η των αρχαίων Ύβρις, που κατ’ εκείνους παραβίαζε την ηθική τάξη και ανέτρεπε την κοινωνική ισορροπία, είναι παγίδα, στην οποία πέφτει αυτοκαταστρεφόμενος ο υβριστής. Όποιος συσσωρεύει ατασθαλίες καταλήγει δούλος των ανομιών του· τίποτα έπειτα δεν τον εμποδίζει να ναυαγήσει στην πρώτη θαλασσοταραχή. 

    Στον αρχαιοελληνικό κόσμο περιέγραφαν με τέσσερις λέξεις την πορεία εκείνου που «τα μυαλά του έχουν πάρει αέρα», του άφρονος μεγαλοσχήμονος: Ύβρις, Άτη, Νέμεσις, Τίσις. Ο Δίας έστελνε τον υβριστή στην Άτη, την τύφλωση του νου και σε νέες ανόητες πράξεις έως το πολύ σοβαρό παράπτωμα που επέφερε τη Νέμεσιν, δηλαδή τη Δίκη, και στη συνέχεια την Τίσιν, την τιμωρία. Συνεχώς επανέρχονται, με διαφορετικούς πρωταγωνιστές, τα ευμετάβολα επιφαινόμενα και η αμετάβλητη ουσία του ίδιου κακού, αδυσώπητου στην παρείσδυσή του στα υψηλά κλιμάκια, μονότονου στη διαχρονική εμμονή του. Η λαχτάρα για δύναμη, που εξασφαλίζεται με κοντόφθαλμη κατάχρηση εξουσίας, επιτρέπει στην Ιστορία να ανανεώνεται παραμένοντας κατά βάθος η ίδια. Η Παγκόσμια Τράπεζα εκτιμά ότι κάθε χρόνο διατίθενται παγκοσμίως για δωροδοκίες περισσότερα από ένα τρισ. δολάρια.

    Δεν διδάσκει η σοφή χιλιομασημένη ρήση του Βίαντος του Πριηνέα, ότι η εξουσία αποκαλύπτει τον χαρακτήρα του ανθρώπου, αρχή άνδρα δείκνυσι. Μάταια αναμασάται χιλιετίες τώρα, από τον Κρέοντα στην «Αντιγόνη» του Σοφοκλή έως τον Αβραάμ Λίνκολν, που έλεγε «σχεδόν όλοι οι άνθρωποι μπορούν να αντέξουν τις αντιξοότητες, αλλά αν θες να δοκιμάσεις τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου, δώσ’ του εξουσία». Αξιωματούχοι και επικεφαλής θεσμών αποκαλύπτονται αίφνης να ενεργούν χωρίς να λογοδοτούν, ωσάν να κατέλαβαν το αξίωμα αυτό αυτοδίκαια και όχι ως εκπρόσωποι ενός ορισμένου σώματος, ενός κοινωνικού συνόλου, το οποίο έχουν την ηθική υποχρέωση να υπηρετούν. Και τότε οι πολίτες κυκλώνουν όχι μόνο αυτούς με αμφιβολίες, θέτουν υπό αμφισβήτηση όλους. Το 74% των Ευρωπαίων (Ευρωβαρόμετρο, 2022) «βλέπει» υψηλά ποσοστά διαφθοράς στους δημόσιους θεσμούς κι έπειτα στα πολιτικά κόμματα, στις τοπικές διοικήσεις. Και απαισιοδοξεί αναφορικά με την όποια θεραπεία. 

Όταν σκάει η βόμβα, όπως στο Ευρωκοινοβούλιο, υψώνεται βροντερός όρκος πίστης στη διαφάνεια και στη λογοδοσία, διατρανώνεται ένα όχι στον εισοδισμό αντιευρωπαϊκών δηλητηρίων, μεγαλύτερο από τον κόσμο. Μέχρι –αλίμονο– το πολύ χρήμα να ναρκώσει ξανά τη συνείδηση που υποσκελίζει τη λαμπερή βρώμικη ύλη, να καταστείλει μέσα στους αποδέκτες του κάθε σπασμό εντιμότητας και ευθυκρισίας. Αυτή είναι η κοινή πίστη. Και απέχουμε ακόμη πολύ από τη συνθήκη που μπορεί να τη σκοτώσει.

Τασούλα Καραϊσκάκη

Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι