Αιμοδοσία ΣΜΗΒΕ (16/10/2011)

Η παρουσία όλων μας είναι κοινωνική ανάγκη.

 

Ο Σύλλογος Μηχανολόγων – Ηλεκτρολόγων Βορείου Ελλάδος (Σ.Μ-Η.Β.Ε.) καλεί τα μέλη του να δώσουν αίμα την Κυριακή 16 Οκτωβρίου 2011 στο Κέντρο Αιμοδοσίας του ΑΧΕΠΑ Θεσσαλονίκης  
(09:00πμ 12:00μμ).

Αναρτήθηκε από Dimitrios M. Doinakis

Κωνσταντίνου Π. Καβάφη - Τείχη Constantine P. Cavafy (1896) - Walls

Αγανακτισμένη έφηβη:
«Ευτυχώς υπάρχει η Ποίηση!!»

Τείχη

Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ' υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.

Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ. 

Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·

διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
Α όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.

Αλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.
Ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμον έξω.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης (1896)

Walls

Without consideration, without pity, without shame

they have built great and high walls around me.

And now I sit here and despair.

I think of nothing else: this fate gnaws at my mind;

for I had many things to do outside.

Ah why did I not pay attention when they were building the walls.

But I never heard any noise or sound of builders.

Imperceptibly they shut me from the outside world.

Constantine P. Cavafy (1896) 

Η Αργυρώ

«Κάθε Σάββατο, κατεβαίνω στην παλιά μου γειτονιά εκεί, στην Πλατεία Κυριακού ... Κατέβηκα και χθες κι ας ήταν Παρασκευή. Κατέβηκα χθες σα να μʼ έσπρωχνε κάτι, προς τα παιδικά μου λημέρια. Και συνάντησα, στην τύχη, τη Φωτεινή, που μου πε για την Αργυρώ και με φαρμάκωσε ...

Θα χετε ακούσει, ίσως, κάποιο τραγούδι μου, με μουσική του Γιάννη Σπανού που χει τίτλο "Οδός Αριστοτέλους". Σ αυτό το τραγούδι, δυο στίχοι, λένε, «παίζαν οι μικρότεροι κλέφτες και αστυνόμους κι ήταν αρχηγός η Αργυρώ ...». Καιρός να πω, ότι η Αργυρώ, δεν γεννήθηκε στη φαντασία μου. Υπήρξε. Ήταν ένα κορίτσι της γειτονιάς μου.

Ήταν ένα κορίτσι, που ντυνόταν αγορίστικα, κι έκανε το λουστράκι, κείνα τα χρόνια της Κατοχής. Κάποιο πρωί, καθώς πήγαινε για δουλειά, τη χτύπησε ένα γερμανικό αυτοκίνητο και την ετραυμάτισε σοβαρά. Την πήγαν στο νοσοκομείο. Εκεί, αποκαλύφθηκε ότι το λουστράκι δεν ήταν αγόρι. Κι ο αυστριακός οδηγός, που τη χτύπησε συνταράχτηκε. Κι αποφάσισε, να σταθεί πλάι στην Αργυρώ και την οικογένειά της.

Ο Αυστριακός, το πε και το κανε. Η Αργυρώ, έγινε καλά, μεγάλωσε, παντρεύτηκε. Μα τα δύσκολα τα μαρτυρικά χρόνια, που πέρασε, σαν παιδί, άφησαν στην ψυχή της, τα ίχνη τους. Κι η παλιά μου γειτονοπούλα κάποια στιγμή χτυπήθηκε απ την αρρώστια και κατέληξε, ψυχοπαθής, στο Δαφνί. Όπου, όπως με πληροφόρησε η Φωτεινή, πέθανε, πριν από μερικούς μήνες ...»

[Το κείμενο συμπεριλήφθηκε και στο βιβλίο "Ματιές", εκδ. Κάκτος, 1983, σελ. 27]