Πριν μου στραπατσάρεις την ψυχή σκέψου…

   Τα λόγια πολλές φορές είναι μαχαίρια που καρφώνουν την ψυχή και την καρδιά των μικρών παιδιών που τα δέχονται. 

   Στη ροή της καθημερινότητας και στο άγχος που μας κατακλύζει, πολλές φορές εμείς οι γονείς αδυνατούμε να ελέγξουμε τις αντιδράσεις μας και λειτουργούμε πολύ παρορμητικά. Συνήθως η κούραση και το άγχος είναι οι δύο πιο συχνοί παράγοντες που μας κάνουν και μπλοκάρουμε και λέμε πράγματα που δεν τα εννοούμε και που, αν τα σκεφτόμασταν σε άλλη στιγμή  το περιεχόμενο θα ήταν πολύ διαφορετικό.

   Πόσο πολύ σημαντικός είναι ο αυτοέλεγχος και η αυτορύθμιση των συναισθημάτων μας, ώστε να μπορούμε και να το “διδάξουμε” με το παράδειγμα μας στα παιδιά μας, αλλά και να μπορούμε να προλαβαίνουμε τις λέξεις πριν βγουν από το στόμα μας. 

   Ταμπέλες, χαρακτηρισμοί και κοσμητικά επίθετα που μπορεί να ξεστομίσουμε σε στιγμές που μεγάλου θυμού, εμείς μετά ίσως τα ξεχάσουμε, καθώς δεν τα εννοούσαμε, αλλά τα παιδιά μας θα μείνουν σε όσα άκουσαν και θα τα κουβαλάνε μέσα στην ψυχούλα τους.

Για να μπούμε στην θέση τους και να καταλάβουμε πώς μπορεί να νιώθουν, βοηθάει να κάνουμε μια αναδρομή στα δικά μας παιδικά χρόνια. Πώς νιώθαμε όταν ακούγαμε τις λέξεις “τεμπέλη, κακομαθημένο, χαζό, γκρινιάρη”; Πώς βλέπαμε τους γονείς μας όταν μας τα έλεγαν αυτά και πώς τα λόγια τους επιδρούσαν αρχικά στην ψυχολογία μας και κατόπιν στη συμπεριφορά μας; Ίσως η πρώτη αντίδραση κάποιων αναγνωστών να είναι: “Σιγά κι εμείς τι πάθαμε που τα ακούγαμε;” Αν φέρουμε στο μυαλό μας ένα αντίστοιχο σκηνικό και προσπαθήσουμε να θυμηθούμε πώς νιώθαμε στο τότε, αλλά και στο σήμερα πώς ίσως αυτά να συνδέονται με την αυτοεκτίμηση μας, ή με την τάση μας να τα καταφέρνουμε πάντα σε όλα και να είμαστε πολύ καλοί αγωνιώντας για μια εξωτερική επιβράβευση από τον/ην σύντροφο μας, από τους φίλους μας ή/και από τον εργοδότη μας, ίσως τώρα απαντήσουμε στο ερώτημα: “Σιγά κι εμείς τι πάθαμε;”

Την επόμενη φορά που θα είμαστε κουρασμένοι, αγχωμένοι και πιεσμένοι, ίσως αξίζει να πάρουμε λίγο χρόνο, έστω κι αν αυτός είναι 5′ όπου θα προσπαθήσουμε να χαλαρώσουμε εφαρμόζοντας απλές τεχνικές, ώστε μετά να δώσουμε μια πιο ήρεμη απάντηση στα παιδιά μας, της οποίας το περιεχόμενο δεν θα τα πληγώσει. Τα παιδιά μας δεν γίνονται καλύτεροι άνθρωποι αν τα προσβάλλουμε, ούτε συνειδητοποιούν τα λάθη τους. Ο σεβασμός, η αγάπη, η κατανόηση και η αποδοχή της προσωπικότητας τους είναι που θα τα βοηθήσει να εξελιχθούν σε όλα τα επίπεδα.

Κρητικού Μαρίνα
Ψυχολόγος Υγείας/Συστημική-Οικογενειακή Σύμβουλος
Συνεργάτης Attachment Parenting Hellas, marina.kritikou[at]yahoo.com

schooltime.gr
Φιλοξενία: Το Χαμομηλάκι

«Ο παιδικός πνιγμός είναι σιωπηλός». Μάθετε στο παιδί σας πώς να μάθει να επιπλέει, κρατώντας το κεφάλι του έξω από το νερό

Το παιχνίδι του παιδιού στην πισίνα ή τη θάλασσα αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους φόβους των γονιών. Σύμφωνα με τα στατιστικά, η πιο συνηθισμένη αιτία θανάτου σε μικρά παιδιά ηλικίας έως 4 ετών είναι ο πνιγμός στο νερό.  

Από την πισίνα στην... εντατική 4χρονο παιδί Ο δευτερεύων πνιγμός: Γιατί τα παιδιά κινδυνεύουν για 72 ώρες, μετά από ένα περιστατικό πνιγμού;

«Ο παιδικός πνιγμός είναι σιωπηλός». Η φράση αυτή πρέπει να ακουστεί παντού, για να μην εφησυχάζουν οι γονείς όταν βρίσκονται σε παραλίες ή πισίνες με τα παιδιά τους. Αρκούν μερικά μόνο δευτερόλεπτα για να χαθεί η ζωή ενός παιδιού στο νερό.
Όπως εξηγούν οι ειδικοί, τα παιδιά δεν καταλαβαίνουν ότι πνίγονται και δεν προλαβαίνουν να αντιδράσουν. Συνήθως παρακολουθούν το φαινόμενο, ενώ το βιώνουν. 
Βέβαια, στην πλειονότητα των περιπτώσεων δεν λαμβάνονται τα απλά αλλά βασικά προληπτικά μέτρα από τους γονείς: Η συνεχής επιτήρηση των παιδιών και να είναι νηστικά τουλάχιστον 3 ώρες πριν από το μπάνιο.
Με τα παιδιά, ωστόσο, δεν πρέπει να αισθάνεται ποτέ κανείς σίγουρος. Όχι μόνο επειδή ο πνιγμός τους είναι σιωπηλός, αλλά επειδή λειτουργούν πολλές φορές παρορμητικά στη θάλασσα ή στην πισίνα. Χρειάζεται, λοιπόν, να τους μάθουμε το πιο σημαντικό πράγμα που πρέπει να κάνουν σε περίπτωση πιθανού πνιγμού, που μπορεί να τους σώσει τη ζωή.

Η εκπαιδευτής βρεφικής κολύμβησης Andrea Berman τονίζει: «Μαθαίνω στα παιδιά πώς να μπορούν να βγαίνουν στην επιφάνεια και να επιπλέουν. Ταυτόχρονα, τους μαθαίνω πώς να μπορούν να κρατούν την αναπνοή τους, μέχρι να έρθει κάποιος να τα σώσει».

Είτε, λοιπόν, το παιδί σας ξέρει ήδη κολύμπι είτε όχι, το να βρείτε χρόνο και να του αφιερώσετε για να του δείξτε πώς να μάθει να επιπλέει κρατώντας το κεφάλι του έξω από το νερό μπορεί και να του σώσει τη ζωή σε μια περίπτωση έκτακτης ανάγκης στο νερό.
imommy