Τα Aντιοξειδωτικά της Ψυχής μας

Γράφει η Ζωή Χατζηθωμά

Η λαϊκή σοφία λέει «όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, τα ακούει ο Θεός και γελάει!». Γεγονός είναι πως δεν ξέρουμε αύριο τι θα μας ξημερώσει, αφού οι τύχες μας παίζονται σαν επιδέξιες ζαριές στα χέρια έμπειρου ταβλαδόρου στο καφενείο. 

Γνωρίζουμε όλοι τη δεινή μας κατάσταση, κοινό μυστικό, τόσο κοινό, που δεν το συζητάμε πια. 

Τι να συζητήσεις δηλαδή; Το μισοάδειο ψυγείο σε πολλά σπίτια; Την περασμένη, έστω πλασματική ευμάρεια, που τώρα νοσταλγούμε και το παράπονο «θέλω πίσω εκείνες τις μέρες που είχα λεφτά». 

Και μην ισχυριστεί κανείς μεγαλύτερος ότι δε ζήσαμε πόλεμο και είμαστε τυχεροί (με όλη μας την αγάπη και το σεβασμό ασφαλώς), γιατί δεν χρειάζεται να πάθεις κρυοπαγήματα στην Πίνδο, για να δεις τη γλύκα. 

«Γλυκαινόμαστε» και τώρα από το συνεχή φόβο και την έλλειψη, από τον «αναίμακτο» πόλεμο και τα κανόνια τα καθημερινά. Ζούμε δύσκολα και όχι αβρόχοις τοις ποσί όλοι, μηδενός εξαιρουμένου. Κι αυτά που ζούμε κάνουν κρότο. Πείνα, στέρηση, αβεβαιότητα, και το λεξιλόγιο όλων μας έχει εμπλουτιστεί με όρους έλλειψης και άρνησης. Και ξαφνικά ο διπλανός σου φεύγει. Ηθελημένα και για πάντα. Και μετά σιωπή εκκωφαντική…

Όμως λένε ότι η μιζέρια είναι εθιστική και η ελπίδα αποστρέφεται εκείνους που βυθίζονται σ’αυτή. 

Αν μας ξυπνούσε κάποιος από τη μαυρίλα, αν μας έλεγε ένα αστείο, να ξεκαρδιστούμε στα γέλια, όπως παιδιά; 

Θα φύγει το σύννεφο του φόβου; 

Αν εφεύρουμε τη δική μας μαγική ομπρέλα, για προστασία από τούτη την καταραμένη βροχή; 

Αν βρούμε το ιπτάμενο κάστρο και πετάξουμε μακριά σ’αυτό; Χαμογελάς, βλέπεις;… 

Μπορεί να μη φύγει έτσι το μαύρο, αλλά ίσως το κάνουμε γκρι, ίσως άλλη απόχρωση, λίγο πιο φωτεινή. Ας γράψουμε το παραμύθι που θέλουμε, χωρίς ο βασιλιάς να είναι γυμνός και ο κακός λύκος έπαθε τελικά αμνησία και έγινε καλός!

Δεν υπάρχουν ξόρκια, αλλά μαγνήτες του καλού και της αλλαγής προς το καλύτερο. Με άλλα λόγια, οι δοκιμασίες και τα προβλήματα δε θα εκλείψουν ποτέ, αλλά η προσέγγιση και η ματιά μας σε αυτά μπορεί να τα ηπιώσει κάπως. 

Η ευτυχία δεν είναι ποτέ απόλυτη. Το ίδιο και η θλίψη. Πάντα θα υπάρχει η έξοδος κινδύνου. Δε χάνεται ο ήλιος, επειδή σου τον κρύβει κάποιος με τη σκιά του. Λύσεις πάντα υπάρχουν και η ευτυχία είναι προσβάσιμη και καλό είναι να τα σκέφτεσαι όλα δυναμικά: μετά από κάποιο χρονικό διάστημα θα ανατρέχεις σε όσα τώρα ζεις και θα γελάς με την υπερβολή που έδειχνες, άσε που μπορεί να μην τα θυμάσαι πλέον. 

Το μόνο που θα θυμάσαι είναι η τρέλα σου για ζωή, το πάθος να επιβιώσεις χωρίς χασμουρητά και πρέπει. Και το πείσμα είναι εθιστικό και σου πάει πολύ. Και κάνει τον κόσμο μας καλύτερο και η ελπίδα γεννά ελπίδα!

Μεταξύ μας τώρα, πότε οι Έλληνες ήμασταν πλούσιος λαός και δε βιώναμε στερήσεις; Φτωχοί ως Έλληνες, αλλά και περήφανοι μαζί και αξιοπρεπείς! 

Το ρήμα «χάνω» έχουμε μάθει ανέκαθεν να το κλίνουμε σε όλους τους χρόνους άψογα: χάνω χρήματα, χάνω προνόμια, τη γη κάτω από τα πόδια μου καθημερινά, χάνω ασφάλεια, αλλά όχι και ζωή, ούτε αξιοπρέπεια! 

Η αβεβαιότητα και οι στερήσεις έχουν σημαδέψει βαθιά τον Έλληνα. Αλλά τα τελευταία χρόνια είχε ανακαλύψει τη Χαβάη, τους εξωτικούς προορισμούς και ξέχασε την υπέροχη λίμνη Πλαστήρα ή τα μαγευτικά Ζαγοροχώρια. Ανακάλυψε τη γκουρμέ κουζίνα, λες και η φασολάδα και ο τραχανάς δεν είναι ωραιότατα φαγητά! Καιρός να ξαναγνωριστούμε ο ένας με τον άλλον, αλλά και να ξανασυστηθούμε με τον ίδιο μας τον εαυτό, που τον είχαμε χάσει στην εμμονική αναζήτηση της φενάκης εν τέλει των υλικών αγαθών.

Καιρός να κάνουμε νέο ξεκίνημα. Γιατί το ουσιαστικό μας πρόβλημα δεν είναι η οικονομική κρίση, αλλά η εσωτερική μας, η ηθική, αυτή που μας κάνει να μην αντέχουμε και την οικονομική. 

Ίσως να ήρθε η ώρα να μας κάνει χαρούμενους ένα τσούγκρισμα του ποτηριού με έναν φίλο μας κάποιο χειμωνιάτικο βράδυ στο ταβερνάκι στα Μετέωρα, το χτύπημα στην πλάτη στον δικό σου άνθρωπο και το «εγώ είμαι εδώ». Μικρά ευχάριστα για ψυχική ανθεκτικότητα. Μικρά και σωτήρια αντιοξειδωτικά της ψυχής! 

Η κατάθλιψη δεν είναι βολικότερη από το ρεαλισμό, ας μην τραγικοποιούνται οι καταστάσεις. Συνεχής αγώνας: για τη ζωή μας, για όσα μπορούμε να πετύχουμε. Πάλη για μας, για το αύριο και τις επόμενες γενιές. Η κρίση είναι δυνατό να χαρίσει διαύγεια και η καταστροφολογία να δώσει τη θέση της σε πρωτοφανή βεβαιότητα. 

Στην κρίσιμη και .....

..........

η συνέχεια εδώ

Τα μη «λαμπερά» παιδιά και τα παιδιά «των πίσω θρανίων»

Δεν είναι όλα τα παιδιά «λαμπερά», όλα όμως χρειάζονται την αγάπη και την υποστήριξη.

Ας μην το ξεχνάμε αυτό, εμείς οι εκπαιδευτικοί, λοιπόν, όταν κάποια παιδιά μας σπάνε τα νεύρα, όταν κάνουν φασαρία, όταν δεν μας προσέχουν, όταν δεν έχουν πρόοδο, όταν γενικά μας κάνουν τη ζωή δύσκολη. 

Λίγη προσοχή ζητάνε και συνήθως, αντί να τους την δώσουμε, τους την στερούμε ως τιμωρία. Τουλάχιστον, ας τους μάθουμε να ζητάνε την προσοχή με πιο όμορφο τρόπο. Αυτό που έχει μεγαλύτερη αξία δεν είναι να αγαπάμε κάποια παιδιά που είναι έτσι και αλλιώς αξιαγάπητα αλλά εκείνα που δεν έχουν αυτή την λάμψη. 

Τότε, είναι πολύ πιθανό, αυτά τα παιδιά να μας εκπλήξουν με την μεταμόρφωσή τους και με την ανταπόδοση της αγάπης που τους δείξαμε.

Τα αόρατα παιδιά
Είναι αυτά τα παιδιά που οι δάσκαλοι και καθηγητές μαθαίνουν τελευταίο το όνομά τους. Και όταν περάσει ο καιρός πρώτο το ξεχνάνε.

Αυτά που νιώθουν αγωνία κάθε φορά που για να παιχτεί ένας αγώνας χωρίζονται ομάδες. Μην τυχόν και περισσέψουν. Λαχταρούν, έστω και προτελευταία οι αρχηγοί να τα διαλέξουν.Στις εκδρομές, όταν όλοι κανονίζουν με ποιον θα καθίσουν στο λεωφορείο ή με ποιους θα μοιραστούν το δωμάτιο, αυτά περιμένουν να δούνε που περισσεύουν θέσεις. Στις φωτογραφίες του τμήματος θα τα βρείτε στις άκρες να ακουμπάνε την κορνίζα.

Τα πιο τυχερά από αυτά έχουν ένα φίλο αλλά και αυτός είναι τόσο ίδιος που τους θυμίζει τη διαφορά τους από όλους τους άλλους.

Δεν σηκώνουν ποτέ το χέρι στο μάθημα και άμα τους ρωτήσει ο δάσκαλος μπλοκάρουν και περιμένουν με αγωνία πότε θα φύγουν από το προσκήνιο, πότε ο προβολέας του δασκάλου θα πέσει αλλού. Τα βλέμματα είναι χαμηλωμένα, τα χαμόγελα τρεμουλιαστά και οι κινήσεις αργές, λίγες. Λαχταρούν για λίγο θάρρος, για λίγη αποδοχή από την ομάδα. Η μισή καλή κουβέντα είναι για εκείνα εκτυφλωτικός ήλιος που τα ζεσταίνει για ώρες.

Νιώθουν ότι όλοι τα βλέπουν, ότι βλέπουν την μοναξιά τους. Ότι κανείς δεν τα θέλει. Και ότι δεν αξίζουν για να τα θέλει κανείς.

Για τους δάσκαλους συνήθως είναι σαν εκείνες τις λευκές σελίδες, που κατά λάθος δεν έχουν εκτυπωθεί σε ένα βιβλίο, που τις περνάμε γρήγορα γρήγορα, για να πάμε στις επόμενες. Και όμως πάνω σε αυτές τις λευκές σελίδες θα μπορούσαμε να ζωγραφίσουμε και έτσι να ομορφύνουμε όλο το βιβλίο. 

Αυτά τα παιδιά, να μην το ξεχνάμε, διψάνε για προσοχή και αγάπη και είναι έτοιμα να την ρουφήξουν με ορμή άμα τους τη δώσουμε. Εκτιμάνε πιο πολύ την αποδοχή μας, την καλή μας κουβέντα, τη φροντίδα μας και ανταποδίδουν στο πολλαπλάσιο ότι τους προσφέρουμε. Ας εκμεταλλευτούμε αυτή τους την δίψα. Όποιοι από εμάς θέλουμε να δούμε ένα θαύμα δεν έχουμε παρά να ασχοληθούμε με την καρδιά μας με αυτά τα παιδιά. 

Δεν θα πιστεύουμε στα μάτια μας με την μεταμόρφωσή τους. Και αν στην αρχή τα παιδιά αυτά αντιστέκονται ας τα τραβήξουμε προς το μέρος μας με τρόπο, ας τα ταράξουμε στα καλά λόγια, στα μπράβο. Στο αμυντικά τους «όχι» εμείς να ακούμε το «τραβάτε με και ας κλαίω».

Αυτά τα παιδιά που φαίνεται ότι απεχθάνονται να βρίσκονται στο επίκεντρο αλλά που κατά βάθος αυτό είναι που θέλουν. Που αυτή η επίμονη σιωπή τους βγάζει εκκωφαντική κραυγή : «Είμαι και εγώ εδώ. Μη με ξεχνάτε!!!».

Τα παιδιά των πίσω θρανίων

Είναι κάποια άλλα παιδιά που κάθονται στα πίσω τα θρανία. Όσο πιο μακριά από τον πίνακα γίνεται. Και που προτιμούν να μην έχουν κανέναν πίσω από την πλάτη τους. Και κανέναν πάνω από το κεφάλι τους.
Άλλοι τους λένε φασαριόζους, άλλοι τους λένε ταραξίες και άλλοι πάλι απλά ζωηρούς. Η βολική λύση για τους διδάσκοντες είναι η διάγνωση και η ταμπέλα: υπερκινητικά, με διάσπαση προσοχής, παρορμητικά. Τότε η ευθύνη παύει να βαραίνει αφού είναι θέμα ειδικού. Και όμως.

Η προσοχή στο μάθημα είναι βάσανο για αυτά, τιμωρία. Μιλάνε μεταξύ τους, δεν έχουν ησυχία και προσπαθούν να τραβήξουν την προσοχή με έντονο τρόπο. Είναι πειραχτήρια, είναι ζιζάνια, είναι αεικίνητα. Και δεν τους αρέσει η ησυχία. Σαν να τα φοβίζει η σιωπή.

Η αλλαγή θέσης, οι ωριαίες αποβολές, οι συνεχείς παρατηρήσεις των δασκάλων, οι κλήσεις των γονέων τους και οι τιμωρίες δεν τα τρομάζουν. Ήταν πάντα στην ημερήσια διάταξη άλλωστε. Είναι ο πονοκέφαλος των μεγάλων, ένας γρίφος χωρίς λύση. Είναι όμως παιδιά.

Όχι, αυτά εδώ «αόρατα» δεν τα λες. Τουναντίον, ετούτα εδώ «βγάζουν μάτι». Και αν τα αόρατα βγαίνουν μόνα τους από τον κύκλο της τάξης, αυτά εδώ συνήθως τα πετάει έξω το ίδιο το σχολείο. Γιατί αυτά εδώ καθώς φαίνεται δεν χωράνε στον κύκλο. Η κανονικότητα, η νόρμα κόβει ότι διαφέρει και προεξέχει. Το σχολείο που από τη μια αποθεώνει την διαφορετικότητα και από την άλλη θέλει όλα να τα κάνει ίδια.

Μήπως αυτό που μας τρομάζει είναι η αδιαφορία που εκφράζουν αυτά τα παιδιά απέναντι στο πρότυπο, στην τάξη και τελικά στην ίδια μας την εξουσία; 

Μήπως μας τρομάζει αυτή η περίεργη δύναμη, αυτή η αφοβία; Μήπως εμείς χρησιμοποιώντας τον φόβο ως όπλο για να επιβάλλουμε την τάξη, απέναντι σε αυτά παιδιά νιώθουμε παντελώς άοπλοι; Τελικά, μήπως αυτούς που πιθανόν αύριο θα θελήσουν να αλλάξουν έναν κόσμο που δεν τους αρέσει,το σχολείο βιάζεται να τους κολλήσει την ταμπέλα των προβληματικών; Και αλήθεια, ποιος ευθύνεται για την μη ομαλή ένταξη αυτών των παιδιών, τα ίδια τα παιδιά ή το σύστημα του σχολείου; 

Η μισή αλήθεια είναι ότι τα παιδιά αυτά απορρίπτουν αυτό το σχολείο. Η άλλη μισή είναι ότι και το σχολείο αυτό απορρίπτει αυτά τα παιδιά.

Όταν οι συμπεριφορές λοιπόν, πρέπει να αλλάξουν ας μην χρησιμοποιήσουμε το μαχαίρι αλλά το χέρι, απαλά. Να μην πατήσουμε απότομα το φρένο, αλλά να στρέψουμε γλυκά το τιμόνι. Να μην κόψουμε την φόρα και την δύναμη αλλά να τη προσκαλέσουμε να πάει εκεί που πρέπει. 
Για το καλό όλων μας !!

Δημήτρης Τσιριγώτης - Φυσικός – alfavita

Η ευφυΐα των πολύ κινητικών (Υπερκινητικών) παιδιών!

Είναι στην φύση των παιδιών η κίνηση, το τρέξιμο, η διαρκής ζωηρή διάθεση. Για την ομαλή εξέλιξη ενός παιδιού απαραίτητη προϋπόθεση είναι η κινητικότητα!

Η φυσική περιέργεια των παιδιών εξελίσσεται μέσα από την κίνηση. Η διαρκής περιήγηση είναι τρόπος ανακάλυψης του περιβάλλοντος. Δεν είναι άστοχη και άσκοπη. Τα ωριμάζει, τα γυμνάζει, προάγει την αυτοεικόνα τους. Βοηθά να ανακαλύψουν την σχέση εαυτού και περίγυρου.

Μπορεί για εμάς, τους ενήλικες, να φαίνεται έντονο και ίσως ενοχλητικό, όμως για τα παιδιά είναι ενστικτώδες, αυθόρμητο και επιβεβλημένο. Η κίνηση εκτονώνει τόσο την συσσωρευμένη ενέργεια όσο και το συναίσθημα (π.χ πηδάνε πάνω-κάτω, όταν είναι χαρούμενα).

Το χειρότερο που μπορείς να κάνεις σε ένα παιδί είναι να το περιορίσεις, να το εμποδίσεις να τρέξει, να παίξει, να κινηθεί. Για τα μικρά μας, τα «στατικά» μαθήματα στο σχολείο είναι βαρετά, γιατί απλούστατα δεν υπάρχει δράση. Όλος αυτός ο έντονος ρυθμός αρχίζει και φθίνει στην εφηβεία!

Πότε ένα παιδί ξεφεύγει από τα φυσιολογικά όρια και γίνεται υπερκινητικό;

Όταν κινείται σαν σβούρα, είναι σαν «σίφουνας» που συμπαρασύρει ό,τι βρει μπροστά του. Όταν η υπερκινητικότητα δημιουργεί περαιτέρω υπερένταση και συναισθηματική σύγχυση. Όταν διασπά την προσοχή και δημιουργεί αδυναμία να συγκεντρωθεί για πάνω από 5-10 λεπτά σ’ ένα αντικείμενο.

Το υπερκινητικό παιδί είναι κατά κύριο λόγο παρορμητικό, με ελλείμματα στην υπομονή, την προσμονή και την αυτοπειθαρχία, από ό,τι τα τυπικά συνομήλικα. Αποτελεί κατά βάση μια νευροφυσιολογική ανωριμότητα που δεν επιτρέπει στο άτομο να ανταποκριθεί σταθερά σε φυσιολογικούς κανόνες και περιοριστικές συνθήκες της οικογένειας και της κοινωνίας.

Μπορεί επίσης να οφείλεται σε άγχος, ανασφάλεια ή στην ανάγκη του παιδιού να αποτελεί το επίκεντρο της προσοχής και να το καταφέρνει με αυτόν τον τρόπο. Δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση νοητικό,γνωστικό θέμα ή πρόβλημα επικοινωνίας.

Οι υπερκινητικοί άνθρωποι, αν δεν συνοδεύεται η συμπεριφορά από κάποια άλλη διαταραχή, είναι εξωστρεφείς, γεμάτοι ζωντάνια και ενεργητικότητα. Είναι πρόθυμοι, φιλότιμοι, η αποτύπωση της χαράς, της ζωής. Άνθρωποι που νιώθουν και σκέφτονται πολλά περισσότερα απ’ όσα μπορούν να εκφράσουν. Ευφυέστατοι με πληθώρα ιδεών, αυξημένη φαντασία, αγάπη για τα ζώα αλλά και τα επικίνδυνα σπορ που ανεβάζουν την αδρεναλίνη.

Η αλήθεια είναι ότι με το υπερκινητικό παιδί κουράζεσαι ως γονιός, με τον υπερκινητικό ενήλικα δεν βαριέσαι ποτέ. Δεν σ’ αφήνει να βαρεθείς, γιατί ο ίδιος απεχθάνεται την ρουτίνα.

Όταν ένα υπερκινητικό παιδί τυγχάνει αγάπης, αποδοχής και κατανόησης μετατρέπεται σ’ έναν μαγικό ενήλικα. Μια προσωπικότητα ολοκληρωμένη με αυτοπεποίθηση που κυνηγάει αυτό που θέλει από τη ζωή. Ίσως σε ορισμένες περιστάσεις το «ζειν….επικινδύνως» να τους αντιπροσωπεύει.

Καλό και σωστό θα ήταν, λοιπόν, αν έχεις την τύχη να μεγαλώνεις ένα υπερκινητικό παιδί να αφήνεις το χώρο, το χρόνο και τις ευκαιρίες για κίνηση. Χωρίς κριτική ή μαλώματα του στιλ «αμάν πια! με ζάλισες!» που θα δημιουργήσουν ενοχές και ανάγκη αντίδρασης στο παιδί.

Στα μικρά παιδιά αρκεί η οριοθέτηση και οι ευκαιρίες εκτόνωσης μέσα από οργανωμένες ή μη δραστηριότητες. Στα μεγαλύτερα παιδιά βοηθάει πολύ ένα οργανωμένο πρόγραμμα καθημερινότητας που περιλαμβάνει άσκηση όπως κολύμπι, ή και πολεμικές τέχνες!

Στην περίπτωση όμως που παρατηρείτε έκπτωση στην καθημερινή του λειτουργικότητα λόγω υπερκινητικότητας όπως (κακή σχολική επίδοση, επιθετικότητα λόγω υπερβολικού παρορμητισμού, αδυναμία να συνεργαστεί) τότε καλό είναι να απευθυνθούμε σε έναν ειδικό.

Η επιδοκιμασία, η επιβράβευση αποτελεί σημαντικό στοιχείο τροφοδότησης μιας καλής συμπεριφοράς.

Αφήστε το υπερκινητικό παιδί να τρέχει, να παίζει, να χαίρεται μέσω της εκτόνωσης. Δείξτε του εμπιστοσύνη και αγάπη χωρίς όρια. Να είστε βέβαιοι ότι θα την ανταποδώσει.

ilov.gr

Η Συναισθηματική Υγεία των παιδιών μας

Η συναισθηματική υγεία του παιδιού 

και 8 τρόποι που την ευνοούν

Γράφει ο Ψυχολόγος Γιάννης Ξηντάρας*, www.paidi-efivos.gr

Κάθε γονιός νοιάζεται για το παιδί του. Θέλει το καλό του. Ενδιαφέρεται να είναι υγιές και ευτυχισμένο, "να περνάει καλά". Για τους λόγους αυτούς προσέχουμε τη διατροφή του, τη μόρφωσή του… γενικότερα ό,τι συντελεί στην ποιότητα της ζωής του.
Στο κείμενο αυτό θα προσπαθήσουμε να σταθούμε στα βασικά βήματα που ευνοούν την καλή συναισθηματική υγεία των παιδιών και πως οι γονείς θα μπορούσαν να τα βοηθήσουν σε αυτή την κατεύθυνση.

How to Raise Emotionally Healthy Children

Promoting the emotional health of children

ΚΑΤΑΝΟΗΣΤΕ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΣΑΣ
Τα παιδιά χρειάζονται:
ΑΓΑΠΗ: Το πιο σημαντικό! Ζεστή, προσωπική επαφή και αληθινό ενδιαφέρον.
ΑΠΟΔΟΧΗ: Για το ποιά είναι ως ξεχωριστά άτομα
ΑΣΦΑΛΕΙΑ: Να γνωρίζουν ότι θα είστε δίπλα τους, εάν σας χρειαστούν.

ΕΝΘΑΡΡΥΝΕΤΕ ΤΗΝ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ ΤΟΥΣ
Τα παιδιά χρειάζονται να ξέρουν ότι εμπιστεύεστε τις ικανότητες τους. Αφήστε τα, για παράδειγμα, να τρώνε και να ντύνονται μόνα τους, χωρίς την δικιά σας βοήθεια, όσο το δυνατόν νωρίτερα θεωρείται ότι είναι ικανά να το κάνουν. Αφήστε να συμμετάσχουν στις καθημερινές δουλειές του σπιτιού. Μην είστε υπερπροστατευτικοί ή πάρα πολύ αυστηροί. Όλοι μας, παιδιά και ενήλικες, χρειάζεται να κάνουμε λάθη για να μάθουμε. Δώστε στα παιδιά σας την ελευθερία να μεγαλώσουν.

ΔΩΣΤΕ ΚΑΘΟΔΗΓΗΣΗ
Δώστε στο παιδί σας τις βάσεις για να κάνει υγιείς επιλογές μέσα στον κόσμο της σύγχυσης όπου ζούμε. Συζητήστε μαζί του τις αξίες και τις πεποιθήσεις σας. Διδάξτε με το παράδειγμα σας… Το παιδί μαθαίνει περισσότερο από αυτά που κάνετε παρά από αυτά που λέτε.

ΘΕΣΤΕ ΟΡΙΑ
Τα όρια δίνουν στο παιδί την αίσθηση της ασφάλειας. Θέστε δίκαια όρια και φροντίστε αυτά να τηρούνται. Χρειάζεται να είστε συνεπείς (τηρείτε την ίδια στάση κάθε φορά που το όριο παραβιάζεται) και σταθεροί (ένα όριο δεν αλλάζει παρά μόνο όταν αυτό απαιτείται, επειδή το παιδί μεγαλώνει) αλλά ποτέ υπερβολικοί.

ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ
…όχι όμως τα ζητήματα του ζευγαριού!
Να είστε ειλικρινείς σε καταστάσεις όπως:
ΘΑΝΑΤΟΣ: Μην κρύβεται την θλίψη και τον πόνο. Μάθετε στο παιδί σας ότι ο θάνατος είναι μέρος της ζωής.
ΔΙΑΖΥΓΙΟ: Πείτε στο παιδί σας το «γιατί», διαφορετικά μπορεί να νοιώθει ένοχο για τον χωρισμό σας. Δείξτε του την αγάπη σας .
ΧΡΗΜΑΤΑ: Εξηγήστε του τι μπορείτε και τι δεν μπορείτε να αντέξετε οικονομικά και γιατί.

ΓΝΩΡΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΤΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ ΣΑΣ
Τα παιδιά επηρεάζονται σημαντικά από τους συντρόφους τους στο παιχνίδι και πάντα προσπαθούν να ανταποκριθούν στις προσδοκίες και τα στάνταρ τους.
Δεν χρειάζεται να κάνετε ό,τι «κάνουν και οι άλλοι γονείς». Τα παιδιά θα σας σεβαστούν, επειδή έχετε τα δικά σας δεδομένα και τις δικές σας αρχές.
Μην προσπαθείτε να επιλέξετε τους φίλους του παιδιού σας. Συνήθως αυτό προκαλεί δυσανασχέτηση και αντίδραση.

ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΑΣ ΝΑ ΜΑΘΕΙ

Μάθετε για τις εμπειρίες του παιδιού σας στο σχολείο. Ακούστε τι έχει να σας πει. Μιλήστε με δασκάλους, συμβούλους κλπ.
Μην πιέζετε το παιδί σας να επιτύχει. Τα παιδιά μαθαίνουν καλύτερα όταν είναι χαλαρά.
Παραμερίστε τα εμπόδια στην μάθηση. Για παράδειγμα, φροντίστε να αντιμετωπίσετε κάθε πρόβλημα υγείας, όπως όρασης, μαθησιακές δυσκολίες κλπ.

ΜΟΙΡΑΣΤΕΙΤΕ ΜΑΖΙ ΤΟΥ

Μιλήστε στο παιδί σας για τη δουλειά που κάνετε και πως έτσι συνεισφέρετε στο εισόδημα της οικογένειας. Αφιερώστε μέρος από τον ελεύθερο χρόνο σας, σε δραστηριότητες που μπορεί να μοιραστεί όλη η οικογένεια.
............

Φυσικά κάθε γονιός, κάθε οικογένεια, τις προσαρμόζει στον δικό της τρόπο ζωής, σύμφωνα με το δικό τους σύστημα αξιών και αντιλήψεων. Γιατί πάνω από όλα, όλες τις ιδέες, τις προτάσεις και τις θεωρίες, είναι η αγάπη, η ευθύνη και τελικά η συνείδηση του καθενός μας, του γονιού χωριστά.
---------------
* Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι πτυχιούχος Ψυχολογίας από το Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Επιστημονικός Υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή». Μέλος της Ελληνικής Εταιρείας Εφηβικής Ιατρικής & του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων.

emvolos